Relaties
alle pijlers
Leef niet meer samen met man en kind, maar nu...
zondag 24 januari 2010 om 00:58
Sinds lente 2009 woon ik niet meer samen met mijn echtgenoot en kind. Die keuze heb ik zelf gemaakt, door meerdere omstandigheden kon ik het niet meer aan. Nu woon ik dus alleen en hebben we co-ouderschap. De relatie met mijn ega is goed, vriendschappelijk te noemen en ik hou nog steeds van hem, al zie ik ook nog steeds datgene waar ik me al die jaren zo aan heb geergerd.
Inmiddels heb ik ook een nieuwe liefde, met hem heb ik de dingen die ik lang heb gemist. Ik hou van hem, maar ook nog van mijn echtgenoot! Dat ega en ik nog steeds niet officieel gescheiden zijn komt omdat ega weinig aanstalten maakt de scheiding in gang te zetten, ik heb wel alle benodigde papieren bij de gemeente aangevraagd maar ega heeft nog geen enkele voorbereiding gedaan.
Op het moment gaat het financieel slecht met ega, ik timmer financieel zoveel mogelijk bij maar heb ook geen ernstig hoog loon. Ega zit in de ww, is al wat ouder (eind 40) en komt moeilijk aan een nieuwe baan, hij wil wel graag een baan die hij leuk vind, wat ik kan begrijpen: ik zou zelf ook niet achter de kassa willen zitten bij de supermarkt op die leeftijd en met zijn kwaliteiten.
Vorige week hadden we weer een gesprek over financieen (sorry, ik kan de trema niet vinden!) en zei ega dat ik anders maar weer bij hen moest komen wonen. Nu ben ik zwaar in dubio, aan de ene kant geniet ik van mijn eigen huis -lekker opgeruimd, geen rotzooi van anderen- en ben ik gelukkig met vriend, aan de andere kant, mijn hart zegt dat ik misschien maar op ega's aanbod in moet gaan.
Waarom? Hou nog steeds ook van ega, vind het naar om mijn kind geen echt gezinsleven te kunnen bieden (al heeft kind het redelijk/goed verwerkt) en als ik dan zie dat ega amper de eindjes aan elkaar kan knopen voel ik me zo schuldig!
Ik zie het niet zo dat ega en ik weer aan een relatie beginnen, al weet je natuurlijk nooit. We zouden dan, zeg maar, scheiding van tafel en bed hebben, ik heb in dat huis dan ook mijn eigen kamer. Vriend zou ik niet daar laten slapen evenals dat ega eventuele vriendinnen daar niet zou laten slapen, uit respect voor kind en elkaar. Met vriend heb ik er nog niet over gehad, dat komt later als ik zelf weet wat wijsheid is.
Ladies, laat jullie licht eens schijnen over mijn situatie, ik sta open voor alle reakties.
Inmiddels heb ik ook een nieuwe liefde, met hem heb ik de dingen die ik lang heb gemist. Ik hou van hem, maar ook nog van mijn echtgenoot! Dat ega en ik nog steeds niet officieel gescheiden zijn komt omdat ega weinig aanstalten maakt de scheiding in gang te zetten, ik heb wel alle benodigde papieren bij de gemeente aangevraagd maar ega heeft nog geen enkele voorbereiding gedaan.
Op het moment gaat het financieel slecht met ega, ik timmer financieel zoveel mogelijk bij maar heb ook geen ernstig hoog loon. Ega zit in de ww, is al wat ouder (eind 40) en komt moeilijk aan een nieuwe baan, hij wil wel graag een baan die hij leuk vind, wat ik kan begrijpen: ik zou zelf ook niet achter de kassa willen zitten bij de supermarkt op die leeftijd en met zijn kwaliteiten.
Vorige week hadden we weer een gesprek over financieen (sorry, ik kan de trema niet vinden!) en zei ega dat ik anders maar weer bij hen moest komen wonen. Nu ben ik zwaar in dubio, aan de ene kant geniet ik van mijn eigen huis -lekker opgeruimd, geen rotzooi van anderen- en ben ik gelukkig met vriend, aan de andere kant, mijn hart zegt dat ik misschien maar op ega's aanbod in moet gaan.
Waarom? Hou nog steeds ook van ega, vind het naar om mijn kind geen echt gezinsleven te kunnen bieden (al heeft kind het redelijk/goed verwerkt) en als ik dan zie dat ega amper de eindjes aan elkaar kan knopen voel ik me zo schuldig!
Ik zie het niet zo dat ega en ik weer aan een relatie beginnen, al weet je natuurlijk nooit. We zouden dan, zeg maar, scheiding van tafel en bed hebben, ik heb in dat huis dan ook mijn eigen kamer. Vriend zou ik niet daar laten slapen evenals dat ega eventuele vriendinnen daar niet zou laten slapen, uit respect voor kind en elkaar. Met vriend heb ik er nog niet over gehad, dat komt later als ik zelf weet wat wijsheid is.
Ladies, laat jullie licht eens schijnen over mijn situatie, ik sta open voor alle reakties.
zondag 24 januari 2010 om 11:13
Ja, een kind kan best wel tegen een stootje. Maar waarom zou je die stoten uitdelen als ouders als je het kan voorkomen? Die stootjes hebben namleijk wel mogelijke gevolgen voor de ontwikkeling van je kind.
Hij heeft een flinke klap van de scheiding gehad en heeft zich goed hersteld. Wees daar blij om. Maar ga niet denken: "Oh, hij is dus blijkbaar taai, dat kan nog wel een keer". Want zo klinkt het een beetje.
Kinderen zijn kwetsbaar waar het hun ouders betreft. Hun basisveiligheid komt in het geding als niet duidelijk is hoe de situatie nu in elkaar zit. Je kind uit gaan leggen dat papa en mamma welliswaar weer bij elkaar wonen, maar niet op die manier van elkaar houden, dat ze eerst uit elkaar waren omdat het niet ging, etc etc is een kind belasten met volwassen informatie. Dat soort emoties begrijpt een kind van die leeftijd niet en die hoeft hij ook helemaal niet te begrijpen. Dat soort relationele verwikkelingen leer je te begrijpen als je volwassen bent en dat is vroeg genoeg.
Hij is nu acht jaar en heeft net gevoeld dat het mogelijk is dat papa en mamma niet meer genoeg van elkaar houden en daarom niet meer samen willen wonen. Dat is voor een kind complex genoeg en daar is hij nog steeds mee bezig, al merk jij daar niets van.
Hij heeft een flinke klap van de scheiding gehad en heeft zich goed hersteld. Wees daar blij om. Maar ga niet denken: "Oh, hij is dus blijkbaar taai, dat kan nog wel een keer". Want zo klinkt het een beetje.
Kinderen zijn kwetsbaar waar het hun ouders betreft. Hun basisveiligheid komt in het geding als niet duidelijk is hoe de situatie nu in elkaar zit. Je kind uit gaan leggen dat papa en mamma welliswaar weer bij elkaar wonen, maar niet op die manier van elkaar houden, dat ze eerst uit elkaar waren omdat het niet ging, etc etc is een kind belasten met volwassen informatie. Dat soort emoties begrijpt een kind van die leeftijd niet en die hoeft hij ook helemaal niet te begrijpen. Dat soort relationele verwikkelingen leer je te begrijpen als je volwassen bent en dat is vroeg genoeg.
Hij is nu acht jaar en heeft net gevoeld dat het mogelijk is dat papa en mamma niet meer genoeg van elkaar houden en daarom niet meer samen willen wonen. Dat is voor een kind complex genoeg en daar is hij nog steeds mee bezig, al merk jij daar niets van.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 24 januari 2010 om 11:18
Ik vind je verhaal nergens op slaan TO. Je speelt veel te veel met gevoelens van je ex, kind en vriend.
Je kind is inderdaad net gewend aan de situatie en dan komen papa en mama in zijn ogen weer bij elkaar.....terwijl jullie over een tijdje waarschijnlijk wel weer apart gaan wonen.
Als ik je vriend was had ik je gelijk gedumpt, ik zal het in ieder geval niet accepteren als mijn vriend weer bij zijn ex gaat wonen....
Je kind is inderdaad net gewend aan de situatie en dan komen papa en mama in zijn ogen weer bij elkaar.....terwijl jullie over een tijdje waarschijnlijk wel weer apart gaan wonen.
Als ik je vriend was had ik je gelijk gedumpt, ik zal het in ieder geval niet accepteren als mijn vriend weer bij zijn ex gaat wonen....
zondag 24 januari 2010 om 11:22
Volgens mij moet je ex uitzoeken waar hij financieel allemaal recht op heeft. Als jullie zoon bij hem woont zijn er nog wel wat voorzieningen volgens mij. Verder begrijp ik niet zo goed waarom jij terug zou moeten. Er zijn hele hordes bijstandsmoeders met meer kinderen die zichzelf ook kunnen bedruipen. Helemaal als de ex partner ook nog alimentatie betaalt. Is er een reden dat jij dat niet doet? Alimentatie betalen bedoel ik.
zondag 24 januari 2010 om 11:22
Dat hij niet kan rondkomen is zijn probleem. Jij trekt je zijn problemen aan en laat daar je kind de dupe van worden.
Dat ouders maar bij elkaar moeten blijven omdat dat zo goed is voor het kind is onzin. Mijn ouders zijn heel lang bij lekar gebleven voor de kinderen en ik heb nooit gezien dat mijn ouders van elkaar hielden. Dat vind ik vele malen erger.
Mijn advies: Ga niet meer bij hem wonen, laat zijn problemen bij HEM en ga door met je eigen leven.
Dat ouders maar bij elkaar moeten blijven omdat dat zo goed is voor het kind is onzin. Mijn ouders zijn heel lang bij lekar gebleven voor de kinderen en ik heb nooit gezien dat mijn ouders van elkaar hielden. Dat vind ik vele malen erger.
Mijn advies: Ga niet meer bij hem wonen, laat zijn problemen bij HEM en ga door met je eigen leven.
zondag 24 januari 2010 om 11:25
to: zorg eerst eens dat je je beweegredenen duidelijk krijgt. het is mij allemaal niet duidelijk in ieder geval. Is het nou vooral financieel waarbij je samenwonen een optie vindt omdat je nog wel om hem geeft? Of denk je echt nog romantische gevoelens te hebben? Overigens maakt het voor het onderwerp weer samenwonen in mijn ogen weinig verschil, het lijkt me op dit moment een slecht idee. Maar als het een meer praktische reden is, wat dan als dat zich oplost? Of als een van jullie een duurzame relatie wil opbouwen (zo klinkt je huidige relatie niet), dan maar weer uit elkaar? Funest voor je kind. Alimentatie lijkt me een beter plan. En ook ik snap niet dat je samenwonen met je ex overweegt als je 'niet gebouwd bent op' samenwonen. Misschien zou je op die inmiddels meermalen gestelde vraag kunnen ingaan?
zondag 24 januari 2010 om 12:06
Wat was de reden dat jullie apart zijn gaan wonen? Is daar nu iets in veranderd, met andere woorden: is die reden nu weg?
Je bent niet gebouwd op samenwonen, zeg je. Waarom zou je het dan toch doen? Hoe ga je zorgen dat je iets kunt waar je niet op gebouwd bent en wie gaat je daarbij helpen?
Je hebt het een paar keer over 'rommel'. Heeft dat er iets mee te maken?
Waarom moet jij de financiele problemen van je man oplossen? Zou je ook bij je broer of zus gaan wonen, als die financiele problemen hadden? Bij een goede vriend of vriendin? Bij je nieuwe vriend?
Je bent niet gebouwd op samenwonen, zeg je. Waarom zou je het dan toch doen? Hoe ga je zorgen dat je iets kunt waar je niet op gebouwd bent en wie gaat je daarbij helpen?
Je hebt het een paar keer over 'rommel'. Heeft dat er iets mee te maken?
Waarom moet jij de financiele problemen van je man oplossen? Zou je ook bij je broer of zus gaan wonen, als die financiele problemen hadden? Bij een goede vriend of vriendin? Bij je nieuwe vriend?
zondag 24 januari 2010 om 12:18
mfihlo ze ondersteund hem elke maand al financieel als ik het goed gelezen heb.
Daarentegen als hun kind inderdaad inwoont bij vader dan zal hij bovenop die 800 euro heus ook wel kindertoeslagen, kinderbijslag etc krijgen zoals alle alleenstaande ouders. Dan nog het bedrag van TO er bovenop, tja hoeveel inkomen heeft hij dan daadwerkelijk? Vergeet ook de huurtoeslag, zorgtoeslag niet.
Daarentegen als hun kind inderdaad inwoont bij vader dan zal hij bovenop die 800 euro heus ook wel kindertoeslagen, kinderbijslag etc krijgen zoals alle alleenstaande ouders. Dan nog het bedrag van TO er bovenop, tja hoeveel inkomen heeft hij dan daadwerkelijk? Vergeet ook de huurtoeslag, zorgtoeslag niet.
zondag 24 januari 2010 om 13:18
Het valt met op dat nergens in je tekst (behalve in de OP) je vriend wordt genoemd. Mijn gedachte is dan: hoe diep zit het dan wel met die nieuwe liefde? Je klinkt ook nog eens als een 'reddertje': mijn ex heeft problemen, kan geen werk vinden. Nu ga je mogelijk weer bij hem wonen om de 'gezinssituatie' voor iedereen (ex-kind-jij) makkelijker te maken. Een bekende stelling is dat je door je te storten op het probleem van een ander, je je eigen problemen kan negeren. Je ex kent je door en door (ga ik van uit) en het lijkt erop dat hij nog veel om je geeft. Hij heeft iets gevonden waarmee hij je min of meer emotioneel kan chanteren: ik red het op deze manier niet. Hij geeft je het gevoel dat hij je nodig heeft. Trap daar niet (opnieuw?) in.
Geen werk vinden? Ik geloof daar niet in. Ik ben een 40+er en heb vorig jaar en dit jaar met het grootste gemak (dus 2x) een nieuwe baan gevonden.
Dat je gevoelens voor ex nog diep zitten, dat geloof ik wel. Ik krijg daarbij ook nog eens het gevoel dat je nieuwe liefde niet compleet voldoet aan datgene waaraan een nieuwe liefde moet voldoen. Klopt het dat je bij nieuwe liefde iets mist? Iets wat je bij je ex wel vindt?
Mijn advies; blijf nog even lekker op je nieuwe stekkie, maak de balans op van je gevoelens voor nieuwe vriend, zoek voor jezelf uit of je ook weer terug zou willen naar ex als hij wel een baan heeft. Kortom, laat je nu niet leiden door het motief geld en 'nodig zijn'. Sterker nog, laat hem eerst zijn eigen problemen oplossen.
Btw, ik heb ook nog even gekeken naar een eerder topic dat je over jezelf opende. Kun je ook vertellen waarom ex ex is? Is dat om de diagnose die je hebt gekregen of was er iets anders fundamenteel niet goed aan je relatie?
Geen werk vinden? Ik geloof daar niet in. Ik ben een 40+er en heb vorig jaar en dit jaar met het grootste gemak (dus 2x) een nieuwe baan gevonden.
Dat je gevoelens voor ex nog diep zitten, dat geloof ik wel. Ik krijg daarbij ook nog eens het gevoel dat je nieuwe liefde niet compleet voldoet aan datgene waaraan een nieuwe liefde moet voldoen. Klopt het dat je bij nieuwe liefde iets mist? Iets wat je bij je ex wel vindt?
Mijn advies; blijf nog even lekker op je nieuwe stekkie, maak de balans op van je gevoelens voor nieuwe vriend, zoek voor jezelf uit of je ook weer terug zou willen naar ex als hij wel een baan heeft. Kortom, laat je nu niet leiden door het motief geld en 'nodig zijn'. Sterker nog, laat hem eerst zijn eigen problemen oplossen.
Btw, ik heb ook nog even gekeken naar een eerder topic dat je over jezelf opende. Kun je ook vertellen waarom ex ex is? Is dat om de diagnose die je hebt gekregen of was er iets anders fundamenteel niet goed aan je relatie?
zondag 24 januari 2010 om 21:44
Heb je erover nagedacht hoe de situatie gaat zijn als je ex-man weer een baan heeft? Als de (financiele) noodzaak voor jullie samenwonen weg is zegmaar? En welke termijn stel je aan t samenwonen, maximaal een jaar, maximaal tien jaar? Wanneer verdient je ex-man "genoeg" om weer zelfstandig te kunnen zijn? Waarom geen scheiding aanvragen waarbij jij alimentatie gaat betalen?
Hoe wil je dat aan je kind uitleggen, want die denkt natuurlijk dat jullie elkaar "weer lief vinden" en daarom in een huis wonen.
Kortom, er zijn nog andere opties dan maar weer samen in een huis te gaan wonen...
Hoe wil je dat aan je kind uitleggen, want die denkt natuurlijk dat jullie elkaar "weer lief vinden" en daarom in een huis wonen.
Kortom, er zijn nog andere opties dan maar weer samen in een huis te gaan wonen...
maandag 25 januari 2010 om 00:39
Daar ben ik dan weer. Op de berichten die in mijn ogen negatief zijn, zoals ophouden met spelen, geen rekening houden met kind e.d ga ik niet in: ik heb al schuldgevoel genoeg. Daarbij zie ik dat sommige mensen niet goed lezen en heb ik geen zin en energie om daarop in te gaan.
@Kooken, ja, ongetwijfeld heeft de scheiding te maken met mijn andere topic, al waren er meer factoren waar ik niet mee om kan gaan. Ik ben blij met je reaktie en kan daar ook echt iets mee, bedankt. Over vriend heb ik het weinig gehad, mede omdat ik hem even los wilde zien van de situatie die ik wilde bespreken.
Heel kort en krachtig: ik heb besloten NIET bij ex in te trekken, ik denk dat we in hetzelfde cirkeltje terecht zullen komen.
Ik heb veel gehad aan de objectieve reakties en de opbouwende feedback die jullie me gaven en wil jullie daarvoor bedanken. Fijn om op deze manier dingen op een rijtje te kunnen zetten.
@Kooken, ja, ongetwijfeld heeft de scheiding te maken met mijn andere topic, al waren er meer factoren waar ik niet mee om kan gaan. Ik ben blij met je reaktie en kan daar ook echt iets mee, bedankt. Over vriend heb ik het weinig gehad, mede omdat ik hem even los wilde zien van de situatie die ik wilde bespreken.
Heel kort en krachtig: ik heb besloten NIET bij ex in te trekken, ik denk dat we in hetzelfde cirkeltje terecht zullen komen.
Ik heb veel gehad aan de objectieve reakties en de opbouwende feedback die jullie me gaven en wil jullie daarvoor bedanken. Fijn om op deze manier dingen op een rijtje te kunnen zetten.
maandag 25 januari 2010 om 09:29
quote:Margaretha2 schreef op 24 januari 2010 @ 01:30:
Heb geen kinderen en denk erg anders dan de rest. Ik denk dat als jij en je man dat kunnen, dat het geweldig is. Maar dan moet je wel échte vrienden zijn, elkaar respecteren en eigenlijk een soort broer en zus zijn. Evt. nieuwe relaties moeten altijd op een tweede spoor staan, dus kunnen nooit echt serieus worden.eens
Heb geen kinderen en denk erg anders dan de rest. Ik denk dat als jij en je man dat kunnen, dat het geweldig is. Maar dan moet je wel échte vrienden zijn, elkaar respecteren en eigenlijk een soort broer en zus zijn. Evt. nieuwe relaties moeten altijd op een tweede spoor staan, dus kunnen nooit echt serieus worden.eens
maandag 25 januari 2010 om 12:31
Ik zou stoppen met dat schuldgevoel en eens nuchter kijken naar wat jij wil in je leven. Je bent niet voor niets uit elkaar gegaan.
Als je co ouderschap hebt speel je een belangrijke rol in het leven van je kind toch? Kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid. Steeds weer veranderen van woonplaats en relatie is niet goed voor de stabiliteit.
Het is nog steeds crisis. Er zijn veel mensen met problemen vanwege ontslag of minder werk. Dat staat helemaal los van je relatie. Je ex is een volwassen man. Laat hem zijn eigen financiele problemen oplossen en betaal eventueel (tijdelijk) meer voor jullie kind als het jou wel voor de wind gaat.
Je bent trouwens niet afhankelijk van je ex voor de echtscheiding. Die kun je praktisch alleen regelen met behulp van een advocaat en de rechtbank.
Als je co ouderschap hebt speel je een belangrijke rol in het leven van je kind toch? Kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid. Steeds weer veranderen van woonplaats en relatie is niet goed voor de stabiliteit.
Het is nog steeds crisis. Er zijn veel mensen met problemen vanwege ontslag of minder werk. Dat staat helemaal los van je relatie. Je ex is een volwassen man. Laat hem zijn eigen financiele problemen oplossen en betaal eventueel (tijdelijk) meer voor jullie kind als het jou wel voor de wind gaat.
Je bent trouwens niet afhankelijk van je ex voor de echtscheiding. Die kun je praktisch alleen regelen met behulp van een advocaat en de rechtbank.
maandag 25 januari 2010 om 12:35
woensdag 27 januari 2010 om 09:27
Meds en Wanda, jullie slaan de spijker op de kop: ik moet 's wat zaken onder de loep nemen. Heb straks een afspraak met mijn h.a en ga me laten doorverwijzen naar een psychiater.
Of we genoeg moeite hebben gedaan om ons huwelijk te redden, ik weet 't niet. Ik heb m'n best gedaan, jarenlang, en toen was 't op.
Maar 's kijken hoe snel ik terecht kan bij de psych, dan zien we verder. Voorlopig probeer ik rustig verder te gaan in m'n eigen huis en mezelf een beetje terug te vinden, gezellige dingen doen met kind en andere dingen om vrolijk van te worden.
Of we genoeg moeite hebben gedaan om ons huwelijk te redden, ik weet 't niet. Ik heb m'n best gedaan, jarenlang, en toen was 't op.
Maar 's kijken hoe snel ik terecht kan bij de psych, dan zien we verder. Voorlopig probeer ik rustig verder te gaan in m'n eigen huis en mezelf een beetje terug te vinden, gezellige dingen doen met kind en andere dingen om vrolijk van te worden.
woensdag 27 januari 2010 om 09:48
Ik snap vrij weinig van het hele verhaal en dat laat ik maar even zo. Op je laatste bericht heb ik wel een antwoord, namelijk 'genoeg moeite gedaan om ons huwelijk te redden'?? Ik weet niet wat voor maatstaaf je daarvoor denkt te hanteren, maar zoiets bestaat natuurlijk niet. Je hebt gedaan wat je hebt gedaan, je hebt gelaten wat je hebt gelaten. Die zaken zijn gebeurd, gedaan en voorbij. Liggen in het verleden. Worden niet meer teruggedraaid.
Je hebt, proef ik uit je verhaal, bereikt wat je wilde, namelijk een eigen stekkie. Gefeliciteerd.
Nu komt de laatste stap in jouw traject: je resultaat accepteren. Leer maar eens tevreden te zijn met de zaken zoals ze nu liggen. Stel je eigen maatstaven (JIJ wilde immers apart leven, nou maak daar dan wat van!) en leef ernaar. Dat garandeert in ieder geval een gevoel van tevredenheid en trots voor wat betreft je eigen handelen. Alleen op die manier vind je jezelf terug.
Tot slot nog een andere vraag die bij me opborrelt: als jij niet gebouwd bent voor samenwonen, hoe zie jij dan de toekomst? Want ik meen opgevangen te hebben dat je liever met kind zou wonen, apart van ex en apart van eventuele toekomstige partners (je huidige vriend deel je belangrijke beslissingen blijkbaar niet mee, dus die laat ik, net zoals jijzelf, even geheel buiten beschouwing. Ik nodig je uit om daar ook eens over na te denken)
Dan nu mijn punt: samenwonen met je kind is ook samenwonen! Met een man nog wel. Eentje die nu misschien 8 is, maar steeds ouder, volwassener, eigenwijzer zal worden en steeds meer eigen ruimte nodig zal hebben. Ben jij daar dan wel op gebouwd????
Je hebt, proef ik uit je verhaal, bereikt wat je wilde, namelijk een eigen stekkie. Gefeliciteerd.
Nu komt de laatste stap in jouw traject: je resultaat accepteren. Leer maar eens tevreden te zijn met de zaken zoals ze nu liggen. Stel je eigen maatstaven (JIJ wilde immers apart leven, nou maak daar dan wat van!) en leef ernaar. Dat garandeert in ieder geval een gevoel van tevredenheid en trots voor wat betreft je eigen handelen. Alleen op die manier vind je jezelf terug.
Tot slot nog een andere vraag die bij me opborrelt: als jij niet gebouwd bent voor samenwonen, hoe zie jij dan de toekomst? Want ik meen opgevangen te hebben dat je liever met kind zou wonen, apart van ex en apart van eventuele toekomstige partners (je huidige vriend deel je belangrijke beslissingen blijkbaar niet mee, dus die laat ik, net zoals jijzelf, even geheel buiten beschouwing. Ik nodig je uit om daar ook eens over na te denken)
Dan nu mijn punt: samenwonen met je kind is ook samenwonen! Met een man nog wel. Eentje die nu misschien 8 is, maar steeds ouder, volwassener, eigenwijzer zal worden en steeds meer eigen ruimte nodig zal hebben. Ben jij daar dan wel op gebouwd????
donderdag 28 januari 2010 om 13:58
quote:Vlammetje1203 schreef op 27 januari 2010 @ 09:48:
Ik snap vrij weinig van het hele verhaal en dat laat ik maar even zo. Op je laatste bericht heb ik wel een antwoord, namelijk 'genoeg moeite gedaan om ons huwelijk te redden'?? Ik weet niet wat voor maatstaaf je daarvoor denkt te hanteren, maar zoiets bestaat natuurlijk niet. Je hebt gedaan wat je hebt gedaan, je hebt gelaten wat je hebt gelaten. Die zaken zijn gebeurd, gedaan en voorbij. Liggen in het verleden. Worden niet meer teruggedraaid.
Je hebt, proef ik uit je verhaal, bereikt wat je wilde, namelijk een eigen stekkie. Gefeliciteerd.
Nu komt de laatste stap in jouw traject: je resultaat accepteren. Leer maar eens tevreden te zijn met de zaken zoals ze nu liggen. Stel je eigen maatstaven (JIJ wilde immers apart leven, nou maak daar dan wat van!) en leef ernaar. Dat garandeert in ieder geval een gevoel van tevredenheid en trots voor wat betreft je eigen handelen. Alleen op die manier vind je jezelf terug.
Tot slot nog een andere vraag die bij me opborrelt: als jij niet gebouwd bent voor samenwonen, hoe zie jij dan de toekomst? Want ik meen opgevangen te hebben dat je liever met kind zou wonen, apart van ex en apart van eventuele toekomstige partners (je huidige vriend deel je belangrijke beslissingen blijkbaar niet mee, dus die laat ik, net zoals jijzelf, even geheel buiten beschouwing. Ik nodig je uit om daar ook eens over na te denken)
Dan nu mijn punt: samenwonen met je kind is ook samenwonen! Met een man nog wel. Eentje die nu misschien 8 is, maar steeds ouder, volwassener, eigenwijzer zal worden en steeds meer eigen ruimte nodig zal hebben. Ben jij daar dan wel op gebouwd????
Vlammetje, ik vind samenwonen met mijn kind iets anders dan samenwonen met een man. Daarbij zal mijn kind deels bij mij en deels bij zijn vader zijn, dus heb ik voldoende tijd om zelf te accepteren en leren te leven met het verleden.
Heb vandaag een afspraak gemaakt met de psychiater en kan begin feb. al terecht. Ben er heel blij mee en denk dat dat me verder zal helpen op mijn pad.
Ik snap vrij weinig van het hele verhaal en dat laat ik maar even zo. Op je laatste bericht heb ik wel een antwoord, namelijk 'genoeg moeite gedaan om ons huwelijk te redden'?? Ik weet niet wat voor maatstaaf je daarvoor denkt te hanteren, maar zoiets bestaat natuurlijk niet. Je hebt gedaan wat je hebt gedaan, je hebt gelaten wat je hebt gelaten. Die zaken zijn gebeurd, gedaan en voorbij. Liggen in het verleden. Worden niet meer teruggedraaid.
Je hebt, proef ik uit je verhaal, bereikt wat je wilde, namelijk een eigen stekkie. Gefeliciteerd.
Nu komt de laatste stap in jouw traject: je resultaat accepteren. Leer maar eens tevreden te zijn met de zaken zoals ze nu liggen. Stel je eigen maatstaven (JIJ wilde immers apart leven, nou maak daar dan wat van!) en leef ernaar. Dat garandeert in ieder geval een gevoel van tevredenheid en trots voor wat betreft je eigen handelen. Alleen op die manier vind je jezelf terug.
Tot slot nog een andere vraag die bij me opborrelt: als jij niet gebouwd bent voor samenwonen, hoe zie jij dan de toekomst? Want ik meen opgevangen te hebben dat je liever met kind zou wonen, apart van ex en apart van eventuele toekomstige partners (je huidige vriend deel je belangrijke beslissingen blijkbaar niet mee, dus die laat ik, net zoals jijzelf, even geheel buiten beschouwing. Ik nodig je uit om daar ook eens over na te denken)
Dan nu mijn punt: samenwonen met je kind is ook samenwonen! Met een man nog wel. Eentje die nu misschien 8 is, maar steeds ouder, volwassener, eigenwijzer zal worden en steeds meer eigen ruimte nodig zal hebben. Ben jij daar dan wel op gebouwd????
Vlammetje, ik vind samenwonen met mijn kind iets anders dan samenwonen met een man. Daarbij zal mijn kind deels bij mij en deels bij zijn vader zijn, dus heb ik voldoende tijd om zelf te accepteren en leren te leven met het verleden.
Heb vandaag een afspraak gemaakt met de psychiater en kan begin feb. al terecht. Ben er heel blij mee en denk dat dat me verder zal helpen op mijn pad.
donderdag 28 januari 2010 om 21:00
Als jij je nieuwe vriend hier dit verhaal laat posten en hem om advies laat vragen, krijgt hij hier volgens mij maar 1 ding te lezen: Run Forrest run. Ik kan me niet voorstellen dat jij nog een nieuwe fatsoenlijke relatie krijgt als je terug gaat samenwonen met ex.
Het kind is natuurlijk het belangrijkste, maar ik kan me niet voorstellen dat dit een gezonde situatie gaat opleveren.
Het kind is natuurlijk het belangrijkste, maar ik kan me niet voorstellen dat dit een gezonde situatie gaat opleveren.
