Relaties
alle pijlers
Loslaten Ouders
donderdag 22 oktober 2009 om 20:21
Ja, ik zie ook het nut niet van een bed en dag eerder of later verschonen.
Voor mij is het meer een schreeuw om aandacht van moeder. Ik ben de hele dag weggeweest, ga s avonds ook weg en tussendoor wil ik even liggen.
Dan heeft zij kennelijk het idee dat ik haar niet belangrijk vindt, en dan wil ze zich even belangrijk maken door mijn bed te willen verschonen.
Een kop thee ofzo zou ik meer waarderen, op zo'n moment. Maar het moet dan op haar manier. (of misschien wilde ze niet dat ik ging liggen... i don't know)
Voor mij is het meer een schreeuw om aandacht van moeder. Ik ben de hele dag weggeweest, ga s avonds ook weg en tussendoor wil ik even liggen.
Dan heeft zij kennelijk het idee dat ik haar niet belangrijk vindt, en dan wil ze zich even belangrijk maken door mijn bed te willen verschonen.
Een kop thee ofzo zou ik meer waarderen, op zo'n moment. Maar het moet dan op haar manier. (of misschien wilde ze niet dat ik ging liggen... i don't know)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 22 oktober 2009 om 20:25
donderdag 22 oktober 2009 om 20:34
Ja klopt. Prima toch dat het nu wat duidelijker is
Ik ben ook gewoon ontzettend moe vandaag, en een beetje geprikkeld. Dan lees ik iets soms verkeerd, en heel anders dan het bedoeld is.
Ik ga zo lekker even liggen. Eerst op de bank en dan in mijn niet verschoonde bed
Fijne avond!
Ik ben ook gewoon ontzettend moe vandaag, en een beetje geprikkeld. Dan lees ik iets soms verkeerd, en heel anders dan het bedoeld is.
Ik ga zo lekker even liggen. Eerst op de bank en dan in mijn niet verschoonde bed
Fijne avond!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 22 oktober 2009 om 20:43
Emotionele chantage is het, wat jullie ouders doen.
Als je hier op googelt vind je veel info. Bijv. hier; http://www.heinpragt.com/menswerk/emoti ... antage.php
Misschien heb je er wat aan.
Sterkte ermee
Als je hier op googelt vind je veel info. Bijv. hier; http://www.heinpragt.com/menswerk/emoti ... antage.php
Misschien heb je er wat aan.
Sterkte ermee
donderdag 22 oktober 2009 om 20:55
Laat maar even weten of het wat is, Veldboeket, als je wilt.
Misschien is het olie op het vuur, als ik dit ga lezen. Doe ik later wel dan
(zit alweer achter de PC. Kan me niet ontspannen bij de TV, dan maar weer de computer )
Misschien is het olie op het vuur, als ik dit ga lezen. Doe ik later wel dan
(zit alweer achter de PC. Kan me niet ontspannen bij de TV, dan maar weer de computer )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 22 oktober 2009 om 22:13
Lieve Veldboeket en Moonlight,
Wat een heftig forum dit! Jullie relatie met je ouders en dat in combinatie met jullie beider geestelijke achtergrond als ik het zo mag noemen. Ingewikkeld allemaal. Maar petje af voor de manier waarop júllie er mee omgaan. Dat je toch vanuit jezelf een manier probeert te zoeken er verandering in te brengen en dat je van daaruit ook ziet wat eventueel je eigen aandeel hierin is.
Ik vind het moeilijk om jullie te begrijpen, omdat de relatie met mijn ouders zo vreselijk anders is en omdat ik een vrij gezonde geestelijke achtergrond heb (niet denigrerend bedoeld ofzo hoor!!). Ik heb me al lezende echter wel heel erg ingeleefd in jullie verhalen en misschien dat ik als totaal objectieve, heel anders erin staande buitenstaander iets zinnigs tegen jullie zeggen.
Ten eerste las ik van één van jullie twee (sorry, ik weet niet precies meer wie wat schreef) dat het bij je ouders wél fijn is als zij over zichzelf praten en dta ze ook aangeven echt iets te doen met de dingen die je zegt.
Zou het niet een praktische tip kunnen zijn dat je je voorneemt om ze meer te vragen over hún leven, hún dingen en daar ook echt op door te vragen? Dan leg je de aandacht van het gesprek meer bij hun en minder bij jou. Tegen de tijd dat ze weer vragen aan jou gaan stellen kun je msischien zeggen 'o, is het al weer zo laat, ik moet maar weer eens gaan'.
En wat betreft je moeder... Ik snap dat het vanuit jouw psychische gesteldheid moeilijk is je hard op te stellen of je grenzen goed te bewaken, maar het verhaal van de foto's maakt me écht laaiend en laaiend. Als iemand zo iets over bijvoorbeeld zijn partner zou schrijven, zou het hele forum roepen 'maak het toch uit met iemand die geen respect voor je heeft!!'. Echt, ik vind het heel erg! Probeer alsjeblieft daar je grenzenduidelijk in te stellen, inderdaad de volgende keer gewoon weglopen. Kom op, je maakt niet 'per ongeluk' een foto van iemand!
O jee, t wordt een heel lang verhaal zo, en ik weet nog niet eens of ik niet veels te direct ben en jullie dit misschien helemaal niks vinden. Ik zal het hier dus even bij laten voor nu!
Wat een heftig forum dit! Jullie relatie met je ouders en dat in combinatie met jullie beider geestelijke achtergrond als ik het zo mag noemen. Ingewikkeld allemaal. Maar petje af voor de manier waarop júllie er mee omgaan. Dat je toch vanuit jezelf een manier probeert te zoeken er verandering in te brengen en dat je van daaruit ook ziet wat eventueel je eigen aandeel hierin is.
Ik vind het moeilijk om jullie te begrijpen, omdat de relatie met mijn ouders zo vreselijk anders is en omdat ik een vrij gezonde geestelijke achtergrond heb (niet denigrerend bedoeld ofzo hoor!!). Ik heb me al lezende echter wel heel erg ingeleefd in jullie verhalen en misschien dat ik als totaal objectieve, heel anders erin staande buitenstaander iets zinnigs tegen jullie zeggen.
Ten eerste las ik van één van jullie twee (sorry, ik weet niet precies meer wie wat schreef) dat het bij je ouders wél fijn is als zij over zichzelf praten en dta ze ook aangeven echt iets te doen met de dingen die je zegt.
Zou het niet een praktische tip kunnen zijn dat je je voorneemt om ze meer te vragen over hún leven, hún dingen en daar ook echt op door te vragen? Dan leg je de aandacht van het gesprek meer bij hun en minder bij jou. Tegen de tijd dat ze weer vragen aan jou gaan stellen kun je msischien zeggen 'o, is het al weer zo laat, ik moet maar weer eens gaan'.
En wat betreft je moeder... Ik snap dat het vanuit jouw psychische gesteldheid moeilijk is je hard op te stellen of je grenzen goed te bewaken, maar het verhaal van de foto's maakt me écht laaiend en laaiend. Als iemand zo iets over bijvoorbeeld zijn partner zou schrijven, zou het hele forum roepen 'maak het toch uit met iemand die geen respect voor je heeft!!'. Echt, ik vind het heel erg! Probeer alsjeblieft daar je grenzenduidelijk in te stellen, inderdaad de volgende keer gewoon weglopen. Kom op, je maakt niet 'per ongeluk' een foto van iemand!
O jee, t wordt een heel lang verhaal zo, en ik weet nog niet eens of ik niet veels te direct ben en jullie dit misschien helemaal niks vinden. Ik zal het hier dus even bij laten voor nu!
donderdag 22 oktober 2009 om 23:09
donderdag 22 oktober 2009 om 23:17
Veldboeket, juist omdat jij de sociaalste bent heb je moeite om de banden losser te maken denk ik.
Een ander zou er minder snel een schuldgevoel aan overhouden.
Je vindt het lief, is t misschien ook, maar het is ook een soort claim, volgens mij: Je weet dat je de sociaalste bent en gaat je daar dan ook naar gedragen (of niet?)
Ik herken hier ook veel in van mijn moeder en haar ouders. Moeder is ook de 'enige' met wie oma dingen deelt. Dus dan kan het voorkomen dat oma iets vertelt dat moeder dan wel weet, maar haar zussen niet. En dan wil oma niet dat er over haar gepraat wordt. Erg lastig voor moeder.
Ook die dingetjes waardoor je wel langs MOET komen herken ik bij haar. Moeder krijgt Libelle van oma.
Vroeger bracht oma die (dus iedere zaterdag oma op de stoep), nu zijn ze slecht ter been en kan oma op zaterdagavond bellen dat de Libelle klaar ligt. (en dan vraagt moeder mij of ik die wil halen... NEE MAM, nu even niet )
Dan MOET moeder bijna wel die Libelle halen. Ze zegt ook niet: is goed, maar ik kom hem morgen even halen want we zijn nu film aan het kijken, bijvoorbeeld. Nee gaat ze toch die bladen halen.
Van die brand is wel naar hoor! Goed dat je broer je te hulp schoot.
Ik had nog iets... komt morgen wel, ben het even kwijt. Trusten!
(denk dat het bij jou wel iets moeilijker is dan hier, Veldboeket. Jouw moeder wil het niet zien denk ik. Mijn moeder heeft wat meer zelfreflectie)
Een ander zou er minder snel een schuldgevoel aan overhouden.
Je vindt het lief, is t misschien ook, maar het is ook een soort claim, volgens mij: Je weet dat je de sociaalste bent en gaat je daar dan ook naar gedragen (of niet?)
Ik herken hier ook veel in van mijn moeder en haar ouders. Moeder is ook de 'enige' met wie oma dingen deelt. Dus dan kan het voorkomen dat oma iets vertelt dat moeder dan wel weet, maar haar zussen niet. En dan wil oma niet dat er over haar gepraat wordt. Erg lastig voor moeder.
Ook die dingetjes waardoor je wel langs MOET komen herken ik bij haar. Moeder krijgt Libelle van oma.
Vroeger bracht oma die (dus iedere zaterdag oma op de stoep), nu zijn ze slecht ter been en kan oma op zaterdagavond bellen dat de Libelle klaar ligt. (en dan vraagt moeder mij of ik die wil halen... NEE MAM, nu even niet )
Dan MOET moeder bijna wel die Libelle halen. Ze zegt ook niet: is goed, maar ik kom hem morgen even halen want we zijn nu film aan het kijken, bijvoorbeeld. Nee gaat ze toch die bladen halen.
Van die brand is wel naar hoor! Goed dat je broer je te hulp schoot.
Ik had nog iets... komt morgen wel, ben het even kwijt. Trusten!
(denk dat het bij jou wel iets moeilijker is dan hier, Veldboeket. Jouw moeder wil het niet zien denk ik. Mijn moeder heeft wat meer zelfreflectie)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 22 oktober 2009 om 23:18
donderdag 22 oktober 2009 om 23:33
Jammer is dat, dat je bij je ouders eigenlijk beter niet jezelf kunt zijn... En die sneren herken ik ook wel: over te dik zijn, enzo. Ben daar ook wel eens heel boos om geworden. Gaf ze mij een compliment maar er gelijk achteraan: "want vorige week zag je er ECHT NIET uit, zeg". Nouja, ik zit niet helemaal in dezelfde situatie want ik heb echt afstand gedaan van mijn ouders. Ik kon er niet mee omgaan, en voor mij heeft het veel opgehelderd en me veel zelfvertrouwen gegeven. Ik had alleen zo graag gewild dat ik het thuis wel gezellig had gehad. Ik hoop ook dat je een band met je ouders krijgt die wel wenselijk is en ook gezond. Dat je je welkom voelt en niet een mes in je rug krijgt dmv sneren.
vrijdag 23 oktober 2009 om 08:15
Ach lieve Veldboeket, wat is het ingewikkeld voor jou!
En wat lijkt jouw moeder me een ongelukkig mens... Eigenlijk ben ik bang dat praten met haar nooit resultaat gaat hebben. Door jouw verleden, (door haar verleden??), door hoe zij in het leven staat. Het verhaal bijvoorbeeld dat zíj ging huilen als jíj een onvoldoende had, afschuwelijk! Echt, jij bent niet de enige met problemen in dit verhaal.
Het grote nadeel daarvan is, dat er tussen jullie dus alleen maar dingen gaan veranderen als jij die veranderingen inzet. En het verdrietige daarvan is, dat de band met je ouders waarschijnlijk nooit (meer) gaat worden zoals je het liefst (ooit) had gehad.
Daarom dacht ik, misschien is het een goed idee als je eens rustig voor jezelf gaat zitten, en gaat bedenken wat je wél met je ouders zou willen en wat haalbaar zou kunnen zijn voor jou én voor hun. Een soort van plan maken hoe het er uit zou moeten zien op een manier dat je er mee kunt leven zonder al die onrust en schuldgevoelens (overigens dat laatste, daar moet je gewoon mee ophouden, vandaag nog! ). En daar dan zelf aan gaan werken, met kleine stapjes. Is dat wat?
En wat lijkt jouw moeder me een ongelukkig mens... Eigenlijk ben ik bang dat praten met haar nooit resultaat gaat hebben. Door jouw verleden, (door haar verleden??), door hoe zij in het leven staat. Het verhaal bijvoorbeeld dat zíj ging huilen als jíj een onvoldoende had, afschuwelijk! Echt, jij bent niet de enige met problemen in dit verhaal.
Het grote nadeel daarvan is, dat er tussen jullie dus alleen maar dingen gaan veranderen als jij die veranderingen inzet. En het verdrietige daarvan is, dat de band met je ouders waarschijnlijk nooit (meer) gaat worden zoals je het liefst (ooit) had gehad.
Daarom dacht ik, misschien is het een goed idee als je eens rustig voor jezelf gaat zitten, en gaat bedenken wat je wél met je ouders zou willen en wat haalbaar zou kunnen zijn voor jou én voor hun. Een soort van plan maken hoe het er uit zou moeten zien op een manier dat je er mee kunt leven zonder al die onrust en schuldgevoelens (overigens dat laatste, daar moet je gewoon mee ophouden, vandaag nog! ). En daar dan zelf aan gaan werken, met kleine stapjes. Is dat wat?
vrijdag 23 oktober 2009 om 09:59
quote:Veldboeket schreef op 22 oktober 2009 @ 23:22:
Snap wel wat je bedoelt, Moonlight, er zit ook zeker wat in. Ze zegt ook heel vaak, haha, ze zegt alles nogal vaak: mensen snappen jou niet, en die hebben partners en kinderen en werk, die hebben geen zin in jouw gedoe. Dat kunnen ze er niet bijhebben. Daarmee bedoelt ze niet eens zo zeer de psychische zooi, maar de eenzaamheid van het alleen zijn en geen werk hebben. Dus praat maar niet over jezelf. Eigenlijk is dat haar eigen leefhouding. Jezelf vreselijk wegcijferen en van binnen eigenlijk heel boos worden omdat je niet gezien wordt. Daar komen die sneren denk ik vandaan.
Heb het een hele tijd gedaan, haar advies opvolgen. Het resulteert in een ontzettend verongelijkt, jaloers, pissig gevoel. Ik sloof me uit en ze merken het niet eens op, mopperdemopper. En dan krijg je zo'n ultrapersoonlijk topic of als iemand een keer luistert dan is hij of zij de klos ook. Blah blah blah blah. Dus voor mij werkt het uiteindelijk niet.
Dat is heel lullig, dat ze dat zegt. Mensen begrijpen je misschien niet direct, maar veel mensen staan wel open voor meer uitleg over psychische aandoeningen. Merk ik wel in ieder geval.
En er is vast nog een Veldboeket naast de aandoening. Kan me niet voorstellen dat jij overal waar je komt meteen over je sores begint te praten.
Ik probeer in vriendschappen gewoon interesse te tonen in de ander, wat die doet. Ook al is dat misschien de carriere of het koophuis dat ik nu niet heb. Of de relatie of de kinderen. Ik ben niet jaloers aangelegd, dat scheelt.
En soms komt het gesprek op mijn aandoening, heel vaak ook niet. Dan hebben we het over wat ik t weekend gedaan heb, hoe het met mijn familie gaat (ha niet de sores bedoel ik, gewoon neutraal) etc etc.
Ze zien mij echt niet als een raar geval, daar zorg ik wel voor
Eén vriendin heeft wel uitgesproken dat ze sommige dingen niet begrijpt (mijn toenmalige angst voor alleen wonen). Lief dat ze dat uitsprak, begrijpelijk ook wel. Als je mijn ervaringen niet zelf meegemaakt hebt logisch dat je t niet helemaal kunt begrijpen.
Moment hoor, broer stapt zo op vliegtuig. Later!
Snap wel wat je bedoelt, Moonlight, er zit ook zeker wat in. Ze zegt ook heel vaak, haha, ze zegt alles nogal vaak: mensen snappen jou niet, en die hebben partners en kinderen en werk, die hebben geen zin in jouw gedoe. Dat kunnen ze er niet bijhebben. Daarmee bedoelt ze niet eens zo zeer de psychische zooi, maar de eenzaamheid van het alleen zijn en geen werk hebben. Dus praat maar niet over jezelf. Eigenlijk is dat haar eigen leefhouding. Jezelf vreselijk wegcijferen en van binnen eigenlijk heel boos worden omdat je niet gezien wordt. Daar komen die sneren denk ik vandaan.
Heb het een hele tijd gedaan, haar advies opvolgen. Het resulteert in een ontzettend verongelijkt, jaloers, pissig gevoel. Ik sloof me uit en ze merken het niet eens op, mopperdemopper. En dan krijg je zo'n ultrapersoonlijk topic of als iemand een keer luistert dan is hij of zij de klos ook. Blah blah blah blah. Dus voor mij werkt het uiteindelijk niet.
Dat is heel lullig, dat ze dat zegt. Mensen begrijpen je misschien niet direct, maar veel mensen staan wel open voor meer uitleg over psychische aandoeningen. Merk ik wel in ieder geval.
En er is vast nog een Veldboeket naast de aandoening. Kan me niet voorstellen dat jij overal waar je komt meteen over je sores begint te praten.
Ik probeer in vriendschappen gewoon interesse te tonen in de ander, wat die doet. Ook al is dat misschien de carriere of het koophuis dat ik nu niet heb. Of de relatie of de kinderen. Ik ben niet jaloers aangelegd, dat scheelt.
En soms komt het gesprek op mijn aandoening, heel vaak ook niet. Dan hebben we het over wat ik t weekend gedaan heb, hoe het met mijn familie gaat (ha niet de sores bedoel ik, gewoon neutraal) etc etc.
Ze zien mij echt niet als een raar geval, daar zorg ik wel voor
Eén vriendin heeft wel uitgesproken dat ze sommige dingen niet begrijpt (mijn toenmalige angst voor alleen wonen). Lief dat ze dat uitsprak, begrijpelijk ook wel. Als je mijn ervaringen niet zelf meegemaakt hebt logisch dat je t niet helemaal kunt begrijpen.
Moment hoor, broer stapt zo op vliegtuig. Later!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 23 oktober 2009 om 10:01
vrijdag 23 oktober 2009 om 10:10
quote:Veldboeket schreef op 23 oktober 2009 @ 00:31:
Ik word trouwens knap paranoide van al mijn ontboezemingen. Heb de hele tijd visioenen van de postbode of het kassameisje die me meewarig aankijken: u was wel op dreef, he, tjongejongejonge, moest het eruit? Of de buren: zo lees je nog eens wat!
Veldboeket, waarom ben je zo bezig met wat andere mensen van je denken? De meeste mensen zijn, klinkt misschien hard, helemaal niet met je bezig. Die mensen denken aan hun eigen leven, problemen en sores.
Zo op het eerste gezicht lijkt het alsof iedereen het goed voor elkaar heeft. Maar iedereen, echt iedereen heeft problemen met z'n ouders, vriendschappen, eenzaamheid, angsten, faalangsten etc. Soms wat meer, soms wat minder, maar de eerste persoon zonder problemen of onzekerheden moet nog geboren worden.
Niemand neemt het je kwalijk dat je eenzaam bent, geen werk hebt of je moeder zat bent. Sterker de meeste mensen kunnen zich daar in herkennen.
Ik word trouwens knap paranoide van al mijn ontboezemingen. Heb de hele tijd visioenen van de postbode of het kassameisje die me meewarig aankijken: u was wel op dreef, he, tjongejongejonge, moest het eruit? Of de buren: zo lees je nog eens wat!
Veldboeket, waarom ben je zo bezig met wat andere mensen van je denken? De meeste mensen zijn, klinkt misschien hard, helemaal niet met je bezig. Die mensen denken aan hun eigen leven, problemen en sores.
Zo op het eerste gezicht lijkt het alsof iedereen het goed voor elkaar heeft. Maar iedereen, echt iedereen heeft problemen met z'n ouders, vriendschappen, eenzaamheid, angsten, faalangsten etc. Soms wat meer, soms wat minder, maar de eerste persoon zonder problemen of onzekerheden moet nog geboren worden.
Niemand neemt het je kwalijk dat je eenzaam bent, geen werk hebt of je moeder zat bent. Sterker de meeste mensen kunnen zich daar in herkennen.
