Relaties
alle pijlers
Loslaten Ouders
woensdag 21 oktober 2009 om 13:53
Jeetje wat een herkenning dit topic. Ik heb ook zo'n moeder, lang gedacht dat het misschien cultuurgebonden is en daarom nooit echt met vriendinnen besproken. Tenminste maar met eentje, maar zij is Italiaanse vandaar dat ik dacht dat zulke moeders enkel buitenlands waren . Mijn Nederlandse vriendinnen lopen overigens helemaal weg met mijn moeder. Continu moet ik het gekir aanhoren dat ik zo'n geweldige moeder heb, ondertussen kijk ik ze wazig aan en vraag me af of we wel over dezelfde persoon hebben. Begrijp me niet verkeerd, ik heb inderdaad een geweldige, lieve en supermoeder. Maar ook ik word gek als ik thuis kom en weer een tasje met bakjes eten aan mijn voordeur tref. Of de vraag waarom ik haar niet vaker bij mij thuis uitnodig (en ik heb inderdaad hetzelfde al jij Veldboeket, dat ik dan alleen maar op mijn tenen loop omdat ik weer een kritische opmerking verwacht). Of dat ze met me wil winkelen en dan alleen maar kleding van de rekken haalt voor mij, maar dan in haar smaak (en nee ik heb niet dezelfde smaak als haar).
Mijn ex zei altijd dat hij het idee had dat mijn moeder mijn leven wil leiden. Datgene wat zij vroeger heeft gemist, projecteert ze op mij. Ik weet niet of dat het echt is, maar wel dat mijn moeder wil dat ik een fijn leven heb. Alleen in haar optiek is dat getrouwd, eigen huis en kinderen. Natuurlijk wil ik dat ook wel, alleen dat is nu niet aan de orde en ik ga het ook niet forceren. Als het komt, dan komt het en tot die tijd heb ik ook een fijn leven, maar op 1 of andere manier dringt dat niet tot haar door en blijft ze maar hameren dat anderen allang getrouwd zijn, dat zij op haar 25e al moeder was, dat ze niet weet wat ze moet zeggen als anderen haar vragen hoe het met mij gaat, dat ze nog geen kleinkind heeft, etc. En dan word ik boos, wat heb ik met anderen te schaften, als ik 80 ben wil ik toch niet zeggen "maar gelukkig heb ik een leven geleden dat anderen konden goedkeuren"? Het dringt maar niet tot haar door dat ik mijn eigen leven wil leiden en voorlopig weet ik hier niet mee om te gaan. Ik heb van alles geprobeerd en nu vermijd ik haar maar.
Mijn ex zei altijd dat hij het idee had dat mijn moeder mijn leven wil leiden. Datgene wat zij vroeger heeft gemist, projecteert ze op mij. Ik weet niet of dat het echt is, maar wel dat mijn moeder wil dat ik een fijn leven heb. Alleen in haar optiek is dat getrouwd, eigen huis en kinderen. Natuurlijk wil ik dat ook wel, alleen dat is nu niet aan de orde en ik ga het ook niet forceren. Als het komt, dan komt het en tot die tijd heb ik ook een fijn leven, maar op 1 of andere manier dringt dat niet tot haar door en blijft ze maar hameren dat anderen allang getrouwd zijn, dat zij op haar 25e al moeder was, dat ze niet weet wat ze moet zeggen als anderen haar vragen hoe het met mij gaat, dat ze nog geen kleinkind heeft, etc. En dan word ik boos, wat heb ik met anderen te schaften, als ik 80 ben wil ik toch niet zeggen "maar gelukkig heb ik een leven geleden dat anderen konden goedkeuren"? Het dringt maar niet tot haar door dat ik mijn eigen leven wil leiden en voorlopig weet ik hier niet mee om te gaan. Ik heb van alles geprobeerd en nu vermijd ik haar maar.
woensdag 21 oktober 2009 om 14:20
Tja ik ben de oudste, dus daar wordt waarschijnlijk meer van verwacht en aangezien mijn zusje ook maar geen aanstalten maakt met zwanger worden is nu alle hoop op mij gevestigd .
Ik begrijp het wel een beetje. Al haar collega's en vriendinnen zijn allang oma en leuteren nu continu wat ontzettend zaligmakend het is om kleinkinderen te hebben. Mijn moeder werkt nu maar 3 dagen (daarvoor 5 dagen) en heeft tijd over. Ze is nooit goed geweest in haar eigen leven leiden, zocht altijd afleiding door voor ons of familie te zorgen. In het verleden heeft ze wel vriendinnen gehad, maar ik heb het idee dat als die ook niet aan dat plaatje in haar hoofd voldeden dat mijn moeder ook veels te snel de vriendschap afbrak. Ze is voordat ik geboren was, geloof ik, aardig teleurgesteld geweest in vriendinnen en stelt zich ook niet meer voor open. En nu zoekt ze een manier om haar tijd mee te doden.Mijn vader is met pensioen, maar het is geen optimale relatie wat ze met hem heeft. Wederom omdat deze niet aan het plaatje voldoet wat zij in haar hoofd heeft. Als ze nou eens gewoon open staat voor de persoon die mijn vader is en voor de persoon die ze zelf is, in plaats van maar najagen van een ideaal, dan zou ze volgens mij een fijner leven hebben en minder op mijn zusje en ik leunen (en hopende dat ze haar vrije tijd kan besteden aan de zorg van kleinkinderen). Maarja maakt dat maar duidelijk aan je moeder...
Ik begrijp het wel een beetje. Al haar collega's en vriendinnen zijn allang oma en leuteren nu continu wat ontzettend zaligmakend het is om kleinkinderen te hebben. Mijn moeder werkt nu maar 3 dagen (daarvoor 5 dagen) en heeft tijd over. Ze is nooit goed geweest in haar eigen leven leiden, zocht altijd afleiding door voor ons of familie te zorgen. In het verleden heeft ze wel vriendinnen gehad, maar ik heb het idee dat als die ook niet aan dat plaatje in haar hoofd voldeden dat mijn moeder ook veels te snel de vriendschap afbrak. Ze is voordat ik geboren was, geloof ik, aardig teleurgesteld geweest in vriendinnen en stelt zich ook niet meer voor open. En nu zoekt ze een manier om haar tijd mee te doden.Mijn vader is met pensioen, maar het is geen optimale relatie wat ze met hem heeft. Wederom omdat deze niet aan het plaatje voldoet wat zij in haar hoofd heeft. Als ze nou eens gewoon open staat voor de persoon die mijn vader is en voor de persoon die ze zelf is, in plaats van maar najagen van een ideaal, dan zou ze volgens mij een fijner leven hebben en minder op mijn zusje en ik leunen (en hopende dat ze haar vrije tijd kan besteden aan de zorg van kleinkinderen). Maarja maakt dat maar duidelijk aan je moeder...
woensdag 21 oktober 2009 om 14:31
quote:Veldboeket schreef op 21 oktober 2009 @ 14:12:
En nog wat: mijn moeder probeert me al jaren in de oh zo praktische rode Gaastrajas te hijsen. Ze wil hem zelfs voor me kopen. Maar dat is echt een stapje te ver!Zo herkenbaar, zo heb ik al een aantal kledingstukken die in de kast liggen te verstoffen, omdat ik op een gegeven moment geen puf meer had om nee te zeggen en voor de makkelijkste weg ben gegaan...
En nog wat: mijn moeder probeert me al jaren in de oh zo praktische rode Gaastrajas te hijsen. Ze wil hem zelfs voor me kopen. Maar dat is echt een stapje te ver!Zo herkenbaar, zo heb ik al een aantal kledingstukken die in de kast liggen te verstoffen, omdat ik op een gegeven moment geen puf meer had om nee te zeggen en voor de makkelijkste weg ben gegaan...
woensdag 21 oktober 2009 om 14:36
Hallo!
Velboeket en alle andere reacties: Wat een herkenbaarheid! Ik heb al een aantal jaren dezelfde problemen met mijn ouders. Zij kunnen mij niet loslaten en ik vind het moeilijk om daarom mijn eigen weg te gaan. Ik ben laatst eens gaan nadenken en eigenlijk is dit pas gaan spelen toen ik net op mezelf ging wonen en een vriend kreeg, waar ik inmiddels ook mee samen woon. Dat ik dingen met hem bespreek in plaats van met mijn ouders daar kunnen ze absoluut niet tegen. Wij hebben nu ook een huis gekocht. Ik heb een erfenis gekregen en een gedeelte daarvan in mijn huis gestopt. Ik heb dit met mijn vader besproken waarom ik dit wilde en welk huis ik wilde gaan kopen. Hij was het er niet mee eens. Toch heb ik het gedaan en voel ik me er prettig bij. Toen ik de keuze heb gemaakt om het huis samen met mijn vriend te kopen heb ik mijn vader gebeld. Hij was woedend! Hij tierde en hij schreeuwde naar me aan de telefoon. Hij was teleurgesteld dat ik dit niet naar hem heb geluisterd en wenste me verder een leuk leven en de groeten! Dit heeft me erg pijn gedaan. Ik heb daarna nog een gesprek met mijn ouders gehad en zij vinden dat we uit elkaar aan het groeien zijn, omdat ik minder met hem bespreek. Hetzelfde gevoel heeft hij bij mijn zusje. Hij vindt dit heel erg. Ik heb gezegd dat het een proces van loslaten is,maar hij is het hier niet mee eens. Hij vindt dat hij ons al genoeg loslaat. Als ik nu thuis kom voel ik de spanning al hangen. Ieder serieus onderwerp vermijden we en praten ook alleen maar over koetjes en kalfjes. Hierdoor heb ik het idee dat de band met mijn ouders niet echt hechter wordt, maar dat komt ook doordat ze mij belemmeren mijn eigen keuzes te maken. Ze hebben liever dat ik doe wat hun voor ogen hebben,doe ik dat niet, dan word ik er op afgerekend. Mijn vader heeft zelfs een keer naar mij geroepen dat hij het idee heeft dat hij geen dochter meer heeft. Dit vond ik wel heel erg heavy, omdat ik weet dat er vele ergere situaties zijn waarin mensen echt hun kinderen kwijt zijn. Ik bedoel: Ik doe niets vreselijks, maak alleen mijn eigen keuzes en uiteindelijk moeten deze gerespecteerd worden door hun.
Ik probeer alles nu veel meer los te laten en mijn eigen leven te leiden.Het kost me te veel energie om iedere keer hun goedkeuring te willen hebben ( ik ben bijna 29 ). Natuurlijk weet ik dat ze het beste voor me willen en ze ontzettend veel van me houden. Ik hou ook ontzettend veel van hun. Ik ben hun dochter en misschien begrijp ik het ook beter als ik zelf kinderen heb. Gedeeltelijk ligt het misschien ook aan mezelf moet ik meer tegen ze vertellen,maar ik durf niet, omdat ik steeds veroordeeld wordt op iedere keuze die ik maak.
Veldboekt en ieder ander die hiermee zit: Succes! Het is niet makkelijk,maar ik hoop uiteindelijk dat het allemaal goed komt.
Velboeket en alle andere reacties: Wat een herkenbaarheid! Ik heb al een aantal jaren dezelfde problemen met mijn ouders. Zij kunnen mij niet loslaten en ik vind het moeilijk om daarom mijn eigen weg te gaan. Ik ben laatst eens gaan nadenken en eigenlijk is dit pas gaan spelen toen ik net op mezelf ging wonen en een vriend kreeg, waar ik inmiddels ook mee samen woon. Dat ik dingen met hem bespreek in plaats van met mijn ouders daar kunnen ze absoluut niet tegen. Wij hebben nu ook een huis gekocht. Ik heb een erfenis gekregen en een gedeelte daarvan in mijn huis gestopt. Ik heb dit met mijn vader besproken waarom ik dit wilde en welk huis ik wilde gaan kopen. Hij was het er niet mee eens. Toch heb ik het gedaan en voel ik me er prettig bij. Toen ik de keuze heb gemaakt om het huis samen met mijn vriend te kopen heb ik mijn vader gebeld. Hij was woedend! Hij tierde en hij schreeuwde naar me aan de telefoon. Hij was teleurgesteld dat ik dit niet naar hem heb geluisterd en wenste me verder een leuk leven en de groeten! Dit heeft me erg pijn gedaan. Ik heb daarna nog een gesprek met mijn ouders gehad en zij vinden dat we uit elkaar aan het groeien zijn, omdat ik minder met hem bespreek. Hetzelfde gevoel heeft hij bij mijn zusje. Hij vindt dit heel erg. Ik heb gezegd dat het een proces van loslaten is,maar hij is het hier niet mee eens. Hij vindt dat hij ons al genoeg loslaat. Als ik nu thuis kom voel ik de spanning al hangen. Ieder serieus onderwerp vermijden we en praten ook alleen maar over koetjes en kalfjes. Hierdoor heb ik het idee dat de band met mijn ouders niet echt hechter wordt, maar dat komt ook doordat ze mij belemmeren mijn eigen keuzes te maken. Ze hebben liever dat ik doe wat hun voor ogen hebben,doe ik dat niet, dan word ik er op afgerekend. Mijn vader heeft zelfs een keer naar mij geroepen dat hij het idee heeft dat hij geen dochter meer heeft. Dit vond ik wel heel erg heavy, omdat ik weet dat er vele ergere situaties zijn waarin mensen echt hun kinderen kwijt zijn. Ik bedoel: Ik doe niets vreselijks, maak alleen mijn eigen keuzes en uiteindelijk moeten deze gerespecteerd worden door hun.
Ik probeer alles nu veel meer los te laten en mijn eigen leven te leiden.Het kost me te veel energie om iedere keer hun goedkeuring te willen hebben ( ik ben bijna 29 ). Natuurlijk weet ik dat ze het beste voor me willen en ze ontzettend veel van me houden. Ik hou ook ontzettend veel van hun. Ik ben hun dochter en misschien begrijp ik het ook beter als ik zelf kinderen heb. Gedeeltelijk ligt het misschien ook aan mezelf moet ik meer tegen ze vertellen,maar ik durf niet, omdat ik steeds veroordeeld wordt op iedere keuze die ik maak.
Veldboekt en ieder ander die hiermee zit: Succes! Het is niet makkelijk,maar ik hoop uiteindelijk dat het allemaal goed komt.
woensdag 21 oktober 2009 om 14:44
Spookje, ik vind jouw verhaal heftig genoeg. Wat moet dat pijn doen, zeg, als je vader zulke dingen zegt. En het is jouw geld en jouw huis, je hebt het volste recht het op jouw manier te doen. Jammer genoeg weet ik maar al te goed dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik hoop dat hij met de jaren een beetje bijdraait.
woensdag 21 oktober 2009 om 14:49
Ja,ik hoop ook dat hij bij draait. Het wordt ook altijd zo gedraaid dat ik het schuld ben. Ik bespreek niet meer alles volgens hem, ik ben diegene die ons uit elkaar drijft. Daar word ik onzeker van en denk ik: Ligt het toch aan mij? Misschien is dat ook wel een beetje zo, want ik word zo geslotener, weet dat ik niet meer met alles bij hun terecht kan,, ik altijd veroordeeld wordt en dat doet pijn. Ik ben soms jaloers op alle mensen die alles met hun ouders kunnen bespreken, hoe gek het ook maar is, maar die toch vrij genoeg gelaten worden om hun eigen keuzes te maken. Ik zou dat ook willen. Ik hoop dat het in de loop van de jaren weer zal bijtrekken, ik wil niets liever....
Ik weet dat mijn vader het niet altijd meent.Het is een emotionele man, hij reageert altijd heftig en in het heetst van de strijd vallen er dan wel eens woorden die hij niet meent. Hij houdt ook ontzetend veel van mij en mijn zusje en dat is ook de reden dat hij zo doet,maar het is niet de juiste manier....
Ik weet dat mijn vader het niet altijd meent.Het is een emotionele man, hij reageert altijd heftig en in het heetst van de strijd vallen er dan wel eens woorden die hij niet meent. Hij houdt ook ontzetend veel van mij en mijn zusje en dat is ook de reden dat hij zo doet,maar het is niet de juiste manier....
woensdag 21 oktober 2009 om 14:53
@Spookje 1980: de verandering in verhouding na het uit huis gaan, herken ik. Ik had een tijdje terug een woordenwisseling met mijn moeder en toen flapte ze eruit dat ze het mij kwalijk nam dat ik uit huis ben gegaan omdat de muren op mij afkwamen (ik denk dat in die periode de beklemming voor mij het hevigst was). Toen pas realiseerde ik mij dat mijn moeder het gevoel heeft dat zij de reden was dat ik niet thuis ben gebleven. Is deels ook wel zo, maar deels had het ook te maken dat ik ging studeren in een andere stad.
Ook mijn moeder heeft een plaatje in haar hoofd hoe dochters met hun moeders omgaan (en deze is inderdaad erg gekleurd door wat ze op tv ziet ) en is nu heel teleurgesteld dat ze niet zo'n relatie met mij heeft. Zo net belde ze weer om mij succes te wensen voor een sollicitatie morgen. Heel lief en meteen komt dan de vraag of ik wel representatief gekleed ga, anders maakt ze wel geld over zodat ik nieuwe kleding kan kopen. Errug lief van haar, maar ook weer een tikkeltje te overbezorgd. Voor de beeldvorming, sinds ik het contact heb verminderd belt mijn moeder nu elke week om te vragen of ik echt geen geld nodig heb. Op één of andere manier blijft ze de drang hebben om voor mij te zorgen terwijl ik al 32 jaar ben en al geruime tijd mijn boontjes dop.
Ik bespreek dingen niet meer met mijn ouders, maar licht ze nu achteraf in. Mijn ouders zijn beide behoudend, dus als ik zeg dat ik een huis wil kopen dan zouden mijn ouders dat mij eerder afraden dan te stimuleren dit te doen. Pffft af en toe zit het ook mij echt hoog dat mijn ouders zo weinig vertrouwen in mij hebben.
Ook mijn moeder heeft een plaatje in haar hoofd hoe dochters met hun moeders omgaan (en deze is inderdaad erg gekleurd door wat ze op tv ziet ) en is nu heel teleurgesteld dat ze niet zo'n relatie met mij heeft. Zo net belde ze weer om mij succes te wensen voor een sollicitatie morgen. Heel lief en meteen komt dan de vraag of ik wel representatief gekleed ga, anders maakt ze wel geld over zodat ik nieuwe kleding kan kopen. Errug lief van haar, maar ook weer een tikkeltje te overbezorgd. Voor de beeldvorming, sinds ik het contact heb verminderd belt mijn moeder nu elke week om te vragen of ik echt geen geld nodig heb. Op één of andere manier blijft ze de drang hebben om voor mij te zorgen terwijl ik al 32 jaar ben en al geruime tijd mijn boontjes dop.
Ik bespreek dingen niet meer met mijn ouders, maar licht ze nu achteraf in. Mijn ouders zijn beide behoudend, dus als ik zeg dat ik een huis wil kopen dan zouden mijn ouders dat mij eerder afraden dan te stimuleren dit te doen. Pffft af en toe zit het ook mij echt hoog dat mijn ouders zo weinig vertrouwen in mij hebben.
woensdag 21 oktober 2009 om 15:06
Veldboeket en Pompidoe. Dit is de eerste keer dat ik reageer op een topic en ik ben ontzettend blij met jullie lieve en herkenbare reacties. Ik zag dit onderwerp en voelde sterk de drang om te reageren.Zo veel herkenbaarheid! Ik ben dus niet de enige die hiermee worstelt en dat doet me erg goed.
Ik hoop echt dat de tijd alle wonden heelt. Ik probeer er in ieder geval het beste van te maken,maar ook mijn eigen leven proberen te leiden, zonder schuldgevoel....
Ik hoop echt dat de tijd alle wonden heelt. Ik probeer er in ieder geval het beste van te maken,maar ook mijn eigen leven proberen te leiden, zonder schuldgevoel....
woensdag 21 oktober 2009 om 15:09
quote:absoluteEinstein schreef op 21 oktober 2009 @ 13:34:
[...]
Te herkenbaar!
M'n moeder vindt ook heel lastig voor m'n man, omdat ik zo'n binnenvetter ben en nooit iets vertel. Hij stond te klapperen met z'n oren.
Mijn moeder vindt het jammer dat ik bij een bepaalde vriendin niet mezelf ben.
Das echt mijn maatje, kent me beter dan mijn ouders. Maarja... als mama dat vindt he...
[...]
Te herkenbaar!
M'n moeder vindt ook heel lastig voor m'n man, omdat ik zo'n binnenvetter ben en nooit iets vertel. Hij stond te klapperen met z'n oren.
Mijn moeder vindt het jammer dat ik bij een bepaalde vriendin niet mezelf ben.
Das echt mijn maatje, kent me beter dan mijn ouders. Maarja... als mama dat vindt he...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 21 oktober 2009 om 15:12
Dat van de krant is ook een beetje claimen he.
Ik zie nu trouwens hoe mijn moeder dat met haar ouders heeft (door dit topic gaat het licht aan)
Als ik bij ouders in de kamer zit, kan moeder ook vragen: Wil je straks programma A zien, of B?
Mam, ik wil geen televisie kijken.
Eigenlijk is het bijna een claim dat ik dan wel blijf zitten tot dat programma af is (Je wilde dit toch zien?)
Ze doet het bij mijn vader ook hoor. Eerst hem woorden in de mond leggen en dan hem daaraan houden.
Ik zie dat nu, het kan me soms kwaad maken. Soms negeer ik haar maniertjes, geef alleen antwoorden op vragen die ze letterlijk stelt. Maar dan voel ik haast hoe er aan me getrokken wordt: AANDACHT AANDACHT AANDACHT!
Het kan ook gebeuren dat ze in de keuken een boel herrie maakt in de hoop dat er iemand gaat kijken. Raar hoor, ik hoop dat ik hier niet teveel van ge-erfd heb
Ik zie nu trouwens hoe mijn moeder dat met haar ouders heeft (door dit topic gaat het licht aan)
Als ik bij ouders in de kamer zit, kan moeder ook vragen: Wil je straks programma A zien, of B?
Mam, ik wil geen televisie kijken.
Eigenlijk is het bijna een claim dat ik dan wel blijf zitten tot dat programma af is (Je wilde dit toch zien?)
Ze doet het bij mijn vader ook hoor. Eerst hem woorden in de mond leggen en dan hem daaraan houden.
Ik zie dat nu, het kan me soms kwaad maken. Soms negeer ik haar maniertjes, geef alleen antwoorden op vragen die ze letterlijk stelt. Maar dan voel ik haast hoe er aan me getrokken wordt: AANDACHT AANDACHT AANDACHT!
Het kan ook gebeuren dat ze in de keuken een boel herrie maakt in de hoop dat er iemand gaat kijken. Raar hoor, ik hoop dat ik hier niet teveel van ge-erfd heb
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 21 oktober 2009 om 15:16
Nee spook, je bent niet de enige.
Mijn vader heeft ook wel eens geroepen dat hij geen dochter meer had (omdat ik wilde verhuizen).
En je hoeft niet alles met je ouders te bespreken. Deden zij dat wel dan? Je bent oud genoeg om je eigen keuzes te maken. Als je ouders je goed op hebben gevoed, zou je het nu zelf prima moeten kunnen, nietwaar?
Nu met 37 jaar krijg ik eindelijk een beetje vertrouwen van m'n ouders. De opmerkingen zijn veranderd van "Waarom trek je nou nooit eens iets gezelligs aan?" naar één keer in het jaar "Zie je wel dat je er leuk uit kan zien!" (natuurlijk als ik eindelijk een rok met een roze blousje aan heb).
Ach, m'n moeder heeft nog steeds nachtmeries waarin haar moeder bij haar in komt wonen om alles in de gaten te houden.
Ik zou zeggen praat eens met je ouders over hoe hun relatie met hun ouders was. Waarschijnlijk kun je daar ook veel in herkennen.
Mijn vader heeft ook wel eens geroepen dat hij geen dochter meer had (omdat ik wilde verhuizen).
En je hoeft niet alles met je ouders te bespreken. Deden zij dat wel dan? Je bent oud genoeg om je eigen keuzes te maken. Als je ouders je goed op hebben gevoed, zou je het nu zelf prima moeten kunnen, nietwaar?
Nu met 37 jaar krijg ik eindelijk een beetje vertrouwen van m'n ouders. De opmerkingen zijn veranderd van "Waarom trek je nou nooit eens iets gezelligs aan?" naar één keer in het jaar "Zie je wel dat je er leuk uit kan zien!" (natuurlijk als ik eindelijk een rok met een roze blousje aan heb).
Ach, m'n moeder heeft nog steeds nachtmeries waarin haar moeder bij haar in komt wonen om alles in de gaten te houden.
Ik zou zeggen praat eens met je ouders over hoe hun relatie met hun ouders was. Waarschijnlijk kun je daar ook veel in herkennen.
woensdag 21 oktober 2009 om 17:59
Heel herkenbaar. Ook dat je de oudste bent en wat je schrijft over puberteit.
Ik weet nog dat ik heel blij was met mijn eerste steotoren, tot ik me realiseerde dat ik me misschien wel moest schamen voor mijn muziek (top 40). Want dat was popmuziek, daar hielden ouders niet van. Was het niet raar dat ik dat leuk vond?
Gelukkig altijd erg blij geweest met mijn muziektorentje. Het maakte mijn kamertje wel echt 'van mij'.
Ook toen ik met kleding wat puberaler werd (want werd uigelachen in mijn roze leggings) heb ik het daar heel moeilijk mee gehad. Broertjes konden me ook erg plagen als ik thuis kwam met iets wat zij raar vonden.
Die kluwe herken ik wel. Ben gelukkig op mijn 18e drie maanden in een stad ver weg gaan wonen, toen weer even terug, en op mijn 19e voor langere tijd uit huis. Dat heeft voor mij de banden wat losser gemaakt en dingen duidelijk gemaakt.
Denk niet dat ik ooit voor lange tijd bij ouders in het dorp ga wonen. Moet er niet aan denken.
'Probleem' is dat mijn 3 broers ook bezig zijn zich los te maken, we hebben stuk voor stuk de vage wens om in het buitenland te gaan wonen. Ik zeg niet dat we het gaan doen, maar het is voor alle vier een optie die niet te verwaarlozen is.
Zal heel moeilijk zijn voor ouders. Net zoals mijn moeder het al jaren over kleinkinderen heeft (ik ben 27) maar ik ze nog niet op korte termijn verwacht Ook niet bij mijn broers, we hebben allen geen relatie.
Soms denk ik dat we niet zo van de relaties zijn omdat we de relatie met ouders als beklemmend ervaren. Dat we daarom ook nog geen partner willen.
Een zus van mijn vader (schoonzus van moeder dus, ze gaan veel met elkaar om) is wel jong oma geworden, nu van 7 kleinkinderen. Twee van haar kinderen wonen op loopafstand, de ander een half uur met de auto. Ze doen heel veel met zijn allen.
Denk dat moeder dat ook zou willen maar zie het nog niet 1-2-3 gebeuren.
Het botst soms ook zo met 1 van mijn broers dat ik me afvraag in hoeverre ik contact wil houden met hem.
Ik weet nog dat ik heel blij was met mijn eerste steotoren, tot ik me realiseerde dat ik me misschien wel moest schamen voor mijn muziek (top 40). Want dat was popmuziek, daar hielden ouders niet van. Was het niet raar dat ik dat leuk vond?
Gelukkig altijd erg blij geweest met mijn muziektorentje. Het maakte mijn kamertje wel echt 'van mij'.
Ook toen ik met kleding wat puberaler werd (want werd uigelachen in mijn roze leggings) heb ik het daar heel moeilijk mee gehad. Broertjes konden me ook erg plagen als ik thuis kwam met iets wat zij raar vonden.
Die kluwe herken ik wel. Ben gelukkig op mijn 18e drie maanden in een stad ver weg gaan wonen, toen weer even terug, en op mijn 19e voor langere tijd uit huis. Dat heeft voor mij de banden wat losser gemaakt en dingen duidelijk gemaakt.
Denk niet dat ik ooit voor lange tijd bij ouders in het dorp ga wonen. Moet er niet aan denken.
'Probleem' is dat mijn 3 broers ook bezig zijn zich los te maken, we hebben stuk voor stuk de vage wens om in het buitenland te gaan wonen. Ik zeg niet dat we het gaan doen, maar het is voor alle vier een optie die niet te verwaarlozen is.
Zal heel moeilijk zijn voor ouders. Net zoals mijn moeder het al jaren over kleinkinderen heeft (ik ben 27) maar ik ze nog niet op korte termijn verwacht Ook niet bij mijn broers, we hebben allen geen relatie.
Soms denk ik dat we niet zo van de relaties zijn omdat we de relatie met ouders als beklemmend ervaren. Dat we daarom ook nog geen partner willen.
Een zus van mijn vader (schoonzus van moeder dus, ze gaan veel met elkaar om) is wel jong oma geworden, nu van 7 kleinkinderen. Twee van haar kinderen wonen op loopafstand, de ander een half uur met de auto. Ze doen heel veel met zijn allen.
Denk dat moeder dat ook zou willen maar zie het nog niet 1-2-3 gebeuren.
Het botst soms ook zo met 1 van mijn broers dat ik me afvraag in hoeverre ik contact wil houden met hem.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 21 oktober 2009 om 18:00
woensdag 21 oktober 2009 om 18:19
Misschien is het beter om dingen anders te vertellen en niet tot in detail. Je ouders denken nog dat je hun hulp nodig hebt en ze willen waarschijnlijk ook nog "nodig zijn", maar het is juist leuk om een andere band met je ouders te krijgen. Stel je wat zekerder op, vertel niet alles meer, maar gewoon als je de beslissingen al genomen hebt en er geen discussie meer over nodig is. Als je wel hulpt wilt, zeg dit dan gewoon; als je het niet wilt, zeg het ook.
Ik schrik wel van de reactie van je moeder op een onvoldoende. Idd net alsof jij een stuk van haar bent... Afstand nemen is toch echt het beste. Niet fysiek maar wel emotioneel op een zekere hoogte. Dan hoeven zij zich ook geen zorgen meer te maken om van alles.
Ik schrik wel van de reactie van je moeder op een onvoldoende. Idd net alsof jij een stuk van haar bent... Afstand nemen is toch echt het beste. Niet fysiek maar wel emotioneel op een zekere hoogte. Dan hoeven zij zich ook geen zorgen meer te maken om van alles.
woensdag 21 oktober 2009 om 18:26
quote:Veldboeket schreef op 21 oktober 2009 @ 14:08:
Hahahaha, Pompidoe, de tas met attenties bij de voordeur! Die ken ik. Dat is ook altijd het dubbele: het is ontzettend lief, maar in combinatie met al het andere voelt het zo beklemmend. Ik heb wel relaties gehad en dan werd het minder en had ik er ook in mijn hoofd minder last van. Waarschijnlijk denken de moeders: het arme kind is helemaal alleen, hier moet ingegrepen worden!
Bij mij trappen mensen er ook altijd in, mijn moeder is zo schattig, hoe kan ik zo kritisch op haar zijn. Vriendjes ook. Als ze haar iets langer meemaken, veranderen ze meestal wel van mening. Dan vinden ze haar nog steeds een goedbedoelend mens, maar zien ze ook de tergende kant van haar.OMG, klinkt net als mijn schoonmoeder... Heel lief mensje, maar alles moet wel precies gaan zoals zij wil want anders wordt ze naar (hoofdpijn, duizelingen etc) maar dat is een andere discussie en daar hebben we ook een einde aan gemaakt, want dat trok ik echt niet. Alles werd gedaan uit liefde en dat was altijd het excuus, en daar kon je niets tegen in brengen want het was gedaan met een goed hart... Wij werden er alleen maar afstandelijker van en daar werd ze razend om want zo zei ze: "Jullie zijn zo op elkaar, en ik kan niet tussen jullie in komen en dat vind ik niet leuk". Sorry... Ik ken de situatie dus eigenlijk heel goed.
Hahahaha, Pompidoe, de tas met attenties bij de voordeur! Die ken ik. Dat is ook altijd het dubbele: het is ontzettend lief, maar in combinatie met al het andere voelt het zo beklemmend. Ik heb wel relaties gehad en dan werd het minder en had ik er ook in mijn hoofd minder last van. Waarschijnlijk denken de moeders: het arme kind is helemaal alleen, hier moet ingegrepen worden!
Bij mij trappen mensen er ook altijd in, mijn moeder is zo schattig, hoe kan ik zo kritisch op haar zijn. Vriendjes ook. Als ze haar iets langer meemaken, veranderen ze meestal wel van mening. Dan vinden ze haar nog steeds een goedbedoelend mens, maar zien ze ook de tergende kant van haar.OMG, klinkt net als mijn schoonmoeder... Heel lief mensje, maar alles moet wel precies gaan zoals zij wil want anders wordt ze naar (hoofdpijn, duizelingen etc) maar dat is een andere discussie en daar hebben we ook een einde aan gemaakt, want dat trok ik echt niet. Alles werd gedaan uit liefde en dat was altijd het excuus, en daar kon je niets tegen in brengen want het was gedaan met een goed hart... Wij werden er alleen maar afstandelijker van en daar werd ze razend om want zo zei ze: "Jullie zijn zo op elkaar, en ik kan niet tussen jullie in komen en dat vind ik niet leuk". Sorry... Ik ken de situatie dus eigenlijk heel goed.
