Relaties
alle pijlers
Meningen gevraagd hoe om te gaan met zoon van 19
donderdag 16 april 2009 om 12:10
Ik heb een fantastische zoon van 19. Werkelijk een moeder kan zich geen betere zoon wensen dan hij is. Jarenlang hebben we harmonieus samen het huis gedeeld, hij ging naar school, ik naar mijn werk en tijdens het eten en de afwas kletsten we heel wat af om daarna weer ieders ons eigen ding te doen.
Sinds vorig jaar september is hij gaan studeren in een plaats die goed met zijn OV-jaarkaart te bereizen is. Dat was al voor allebei wennen, de 'school' tijden zijn een stuk variabeler, en druk met zijn sport, bijbaantje en vrienden was de regelmaat die we hadden zoek. Sinds 2 jaar heb ik een LAT-relatie waar hij voor mij heel blij mee is. Sinds een half jaar heeft hij een vriendin waar ik voor hem heel blij mee ben, en het is een aardige meid. Dat meisje is heel vaak bij ons en hoewel ze zich samen terugtrekken op hun eigen 2 kamers voel ik me steeds meer geïrriteerd dat ze mijn privacy aantasten. Ik ben onregelmatig thuis en als ze er zijn als ik er niet ben, vind ik het prima. Maar als ik er wel ben, wil uitslapen en douchen etc. vind ik het erg vervelend dat ik ineens hoor dat ze ook in huis zijn en voel me niet vrij in mijn eigen huis.
Dat heb ik met beiden bespreekbaar gemaakt, oftewel mijn ongenoegen daarover geuit. Zoon geeft aan dat hij zich al ingeschreven heeft voor op kamers te gaan wonen, maar dat hij tot die tijd ook geen andere oplossing weet. Hij vindt eigenlijk dat ik hem dwing het huis uit te gaan en dat ik mijn macht 'in mijn huis gelden mijn regels' teveel misbruik. Hij zegt zich er ook niet aan te storen dat mijn vriend er vaak is, of mijn vriendinnen. En dat hij nu ook eenmaal hier woont en dus eigen vrienden uitnodigt (nooit een bezwaar geweest) of zoals nu zijn vriendin.
En nu weet ik het zelf ook niet zo goed meer..... moet ik mij toleranter opstellen hun part-time samenwonen in mijn huis goed vinden en me niet zo storen aan mijn gevoel van gebrek aan privacy in mijn eigen huis. Het is tenslotte ook zijn huis. Overigens begrijpt zijn vriendin mijn gevoel wel en weet ook dat het absoluut niet persoonlijk naar haar toe bedoeld is.
Zou graag horen hoe anderen hier tegen aankijken.
Sinds vorig jaar september is hij gaan studeren in een plaats die goed met zijn OV-jaarkaart te bereizen is. Dat was al voor allebei wennen, de 'school' tijden zijn een stuk variabeler, en druk met zijn sport, bijbaantje en vrienden was de regelmaat die we hadden zoek. Sinds 2 jaar heb ik een LAT-relatie waar hij voor mij heel blij mee is. Sinds een half jaar heeft hij een vriendin waar ik voor hem heel blij mee ben, en het is een aardige meid. Dat meisje is heel vaak bij ons en hoewel ze zich samen terugtrekken op hun eigen 2 kamers voel ik me steeds meer geïrriteerd dat ze mijn privacy aantasten. Ik ben onregelmatig thuis en als ze er zijn als ik er niet ben, vind ik het prima. Maar als ik er wel ben, wil uitslapen en douchen etc. vind ik het erg vervelend dat ik ineens hoor dat ze ook in huis zijn en voel me niet vrij in mijn eigen huis.
Dat heb ik met beiden bespreekbaar gemaakt, oftewel mijn ongenoegen daarover geuit. Zoon geeft aan dat hij zich al ingeschreven heeft voor op kamers te gaan wonen, maar dat hij tot die tijd ook geen andere oplossing weet. Hij vindt eigenlijk dat ik hem dwing het huis uit te gaan en dat ik mijn macht 'in mijn huis gelden mijn regels' teveel misbruik. Hij zegt zich er ook niet aan te storen dat mijn vriend er vaak is, of mijn vriendinnen. En dat hij nu ook eenmaal hier woont en dus eigen vrienden uitnodigt (nooit een bezwaar geweest) of zoals nu zijn vriendin.
En nu weet ik het zelf ook niet zo goed meer..... moet ik mij toleranter opstellen hun part-time samenwonen in mijn huis goed vinden en me niet zo storen aan mijn gevoel van gebrek aan privacy in mijn eigen huis. Het is tenslotte ook zijn huis. Overigens begrijpt zijn vriendin mijn gevoel wel en weet ook dat het absoluut niet persoonlijk naar haar toe bedoeld is.
Zou graag horen hoe anderen hier tegen aankijken.
donderdag 16 april 2009 om 13:24
Kijk, wat zoon nu denkt is natuurlijk volkomen onzin. En ff mee betalen aan hypotheek zodat hij dezelfde rechten heeft is wat symlistisch, maar he, hij is net kind af. Ik zou dat niet zo serieus nemen. Inderdaad, zij is de moeder, eigenaar van het dak boven hun hoofd en eind beslisser.
Wat jij wil, zal gebeuren. Punt. Maar pick your battles.
Wat jij wil, zal gebeuren. Punt. Maar pick your battles.
donderdag 16 april 2009 om 13:26
quote:Omen schreef op 16 april 2009 @ 13:22:
Mijn jongste is bijna 19. Wij hebben een goede band en leuk contact. Sinds ruim een jaar heeft zij een vriend. Een aardige jongen. Ze zijn over het algemeen erg leuk met elkaar. Sinds twee maanden woont dochters' vriend ook bij ons, omdat hij door zijn ouders het huis uit is gezet.
Ik herken wel wat in Ourse's verhaal. Hier is ook geen ruzie tussen mij en hen. Ze zijn hulpvaardig, ze zijn veel op hun kamer, hebben hun eigen bezigheden (school, stage, werk).
Desondanks heb ik ook regelmatig een vervelend gevoel over hun aanwezigheid in huis. Zelfs wanneer ze op hun kamer zitten of wanneer ze er niet zijn. Zelfs wanneer ze aanbieden om de vuilnis weg te brengen / te koken / een dvd met mij samen willen zien of wat voor liefs dan ook. Ik heb er veel over nagedacht waar dat nu toch door komt. Immers, ze zitten me niet daadwerkelijk in de weg; niet qua gedrag of qua ruimte.
Naar mijn idee heeft het simpelweg te maken met hun volwassen worden. Met dat volwassen worden ontstaat er niet zo zeer afstand, maar zij zijn mensen aan het worden die hun eigen weg gaan, hun eigen voorkeuren hebben, hun eigen ritme en gewoontes en dergelijke. Zij zijn in mijn omgeving gegroeid, maar zij groeien eruit. Zij zijn toe aan hun eigen dingen.
Mijn omgeving, de inrichting van het huis, het onderhoud, het dagelijks leven in huis is allemaal grotendeels bepaald door mij, geleid door de gedachte dat het goed moest zijn voor de kinderen en mijzelf.
Maar nu, nu zij zo volwassen zijn geworden, wordt het beetje ongemakkelijk om te merken dat deze omgeving niet meer bij hen past. Daar komt dat ongekende gevoel bij mij vandaan.
We zijn er eigenlijk allemaal klaar voor dat we ieder onze eigen weg gaan, maar de voorbereidingen daarvoor zijn nog niet rond.Mooi verwoord en hier kan ik me alles bij voorstellen.
Mijn jongste is bijna 19. Wij hebben een goede band en leuk contact. Sinds ruim een jaar heeft zij een vriend. Een aardige jongen. Ze zijn over het algemeen erg leuk met elkaar. Sinds twee maanden woont dochters' vriend ook bij ons, omdat hij door zijn ouders het huis uit is gezet.
Ik herken wel wat in Ourse's verhaal. Hier is ook geen ruzie tussen mij en hen. Ze zijn hulpvaardig, ze zijn veel op hun kamer, hebben hun eigen bezigheden (school, stage, werk).
Desondanks heb ik ook regelmatig een vervelend gevoel over hun aanwezigheid in huis. Zelfs wanneer ze op hun kamer zitten of wanneer ze er niet zijn. Zelfs wanneer ze aanbieden om de vuilnis weg te brengen / te koken / een dvd met mij samen willen zien of wat voor liefs dan ook. Ik heb er veel over nagedacht waar dat nu toch door komt. Immers, ze zitten me niet daadwerkelijk in de weg; niet qua gedrag of qua ruimte.
Naar mijn idee heeft het simpelweg te maken met hun volwassen worden. Met dat volwassen worden ontstaat er niet zo zeer afstand, maar zij zijn mensen aan het worden die hun eigen weg gaan, hun eigen voorkeuren hebben, hun eigen ritme en gewoontes en dergelijke. Zij zijn in mijn omgeving gegroeid, maar zij groeien eruit. Zij zijn toe aan hun eigen dingen.
Mijn omgeving, de inrichting van het huis, het onderhoud, het dagelijks leven in huis is allemaal grotendeels bepaald door mij, geleid door de gedachte dat het goed moest zijn voor de kinderen en mijzelf.
Maar nu, nu zij zo volwassen zijn geworden, wordt het beetje ongemakkelijk om te merken dat deze omgeving niet meer bij hen past. Daar komt dat ongekende gevoel bij mij vandaan.
We zijn er eigenlijk allemaal klaar voor dat we ieder onze eigen weg gaan, maar de voorbereidingen daarvoor zijn nog niet rond.Mooi verwoord en hier kan ik me alles bij voorstellen.
donderdag 16 april 2009 om 13:28
quote:domnaiefmutsje schreef op 16 april 2009 @ 13:24:
Kijk, wat zoon nu denkt is natuurlijk volkomen onzin. En ff mee betalen aan hypotheek zodat hij dezelfde rechten heeft is wat symlistisch, maar he, hij is net kind af. Ik zou dat niet zo serieus nemen. Inderdaad, zij is de moeder, eigenaar van het dak boven hun hoofd en eind beslisser.
Wat jij wil, zal gebeuren. Punt. Maar pick your battles.Ik vind het heel wat dat iemand al op zo'n jonge leeftijd kostgeld moet betalen, dan mogen daar ook wel wat extra rechten tegen over staan.
Kijk, wat zoon nu denkt is natuurlijk volkomen onzin. En ff mee betalen aan hypotheek zodat hij dezelfde rechten heeft is wat symlistisch, maar he, hij is net kind af. Ik zou dat niet zo serieus nemen. Inderdaad, zij is de moeder, eigenaar van het dak boven hun hoofd en eind beslisser.
Wat jij wil, zal gebeuren. Punt. Maar pick your battles.Ik vind het heel wat dat iemand al op zo'n jonge leeftijd kostgeld moet betalen, dan mogen daar ook wel wat extra rechten tegen over staan.
donderdag 16 april 2009 om 13:28
quote:Omen schreef op 16 april 2009 @ 13:22:
Mijn jongste is bijna 19. Wij hebben een goede band en leuk contact. Sinds ruim een jaar heeft zij een vriend. Een aardige jongen. Ze zijn over het algemeen erg leuk met elkaar. Sinds twee maanden woont dochters' vriend ook bij ons, omdat hij door zijn ouders het huis uit is gezet.
Ik herken wel wat in Ourse's verhaal. Hier is ook geen ruzie tussen mij en hen. Ze zijn hulpvaardig, ze zijn veel op hun kamer, hebben hun eigen bezigheden (school, stage, werk).
Desondanks heb ik ook regelmatig een vervelend gevoel over hun aanwezigheid in huis. Zelfs wanneer ze op hun kamer zitten of wanneer ze er niet zijn. Zelfs wanneer ze aanbieden om de vuilnis weg te brengen / te koken / een dvd met mij samen willen zien of wat voor liefs dan ook. Ik heb er veel over nagedacht waar dat nu toch door komt. Immers, ze zitten me niet daadwerkelijk in de weg; niet qua gedrag of qua ruimte.
Naar mijn idee heeft het simpelweg te maken met hun volwassen worden. Met dat volwassen worden ontstaat er niet zo zeer afstand, maar zij zijn mensen aan het worden die hun eigen weg gaan, hun eigen voorkeuren hebben, hun eigen ritme en gewoontes en dergelijke. Zij zijn in mijn omgeving gegroeid, maar zij groeien eruit. Zij zijn toe aan hun eigen dingen.
Mijn omgeving, de inrichting van het huis, het onderhoud, het dagelijks leven in huis is allemaal grotendeels bepaald door mij, geleid door de gedachte dat het goed moest zijn voor de kinderen en mijzelf.
Maar nu, nu zij zo volwassen zijn geworden, wordt het beetje ongemakkelijk om te merken dat deze omgeving niet meer bij hen past. Daar komt dat ongekende gevoel bij mij vandaan.
We zijn er eigenlijk allemaal klaar voor dat we ieder onze eigen weg gaan, maar de voorbereidingen daarvoor zijn nog niet rond.Dit voelt zo herkenbaar dat ik er kippenvel van krijg..
Mijn jongste is bijna 19. Wij hebben een goede band en leuk contact. Sinds ruim een jaar heeft zij een vriend. Een aardige jongen. Ze zijn over het algemeen erg leuk met elkaar. Sinds twee maanden woont dochters' vriend ook bij ons, omdat hij door zijn ouders het huis uit is gezet.
Ik herken wel wat in Ourse's verhaal. Hier is ook geen ruzie tussen mij en hen. Ze zijn hulpvaardig, ze zijn veel op hun kamer, hebben hun eigen bezigheden (school, stage, werk).
Desondanks heb ik ook regelmatig een vervelend gevoel over hun aanwezigheid in huis. Zelfs wanneer ze op hun kamer zitten of wanneer ze er niet zijn. Zelfs wanneer ze aanbieden om de vuilnis weg te brengen / te koken / een dvd met mij samen willen zien of wat voor liefs dan ook. Ik heb er veel over nagedacht waar dat nu toch door komt. Immers, ze zitten me niet daadwerkelijk in de weg; niet qua gedrag of qua ruimte.
Naar mijn idee heeft het simpelweg te maken met hun volwassen worden. Met dat volwassen worden ontstaat er niet zo zeer afstand, maar zij zijn mensen aan het worden die hun eigen weg gaan, hun eigen voorkeuren hebben, hun eigen ritme en gewoontes en dergelijke. Zij zijn in mijn omgeving gegroeid, maar zij groeien eruit. Zij zijn toe aan hun eigen dingen.
Mijn omgeving, de inrichting van het huis, het onderhoud, het dagelijks leven in huis is allemaal grotendeels bepaald door mij, geleid door de gedachte dat het goed moest zijn voor de kinderen en mijzelf.
Maar nu, nu zij zo volwassen zijn geworden, wordt het beetje ongemakkelijk om te merken dat deze omgeving niet meer bij hen past. Daar komt dat ongekende gevoel bij mij vandaan.
We zijn er eigenlijk allemaal klaar voor dat we ieder onze eigen weg gaan, maar de voorbereidingen daarvoor zijn nog niet rond.Dit voelt zo herkenbaar dat ik er kippenvel van krijg..
donderdag 16 april 2009 om 13:30
quote:Qijana schreef op 16 april 2009 @ 13:10:
Je hebt zelf gekozen voor een kind, dat heb je opgevoed. Ik vind niet dat een kind het als "gunst" moet zien dat hij nog op zijn 19e thuis woont. Hij heeft er niet voor gekozen jou als moeder te hebben. Jij hebt ervoor gekozen hem op de wereld te zetten. Tot die tijd is het leven en laten leven en soms moet je offers brengen, eigen keus lijkt me.
Dat is voor mij de ene kant. Aan de andere kant is het onduidelijk wat je nu echt precies als probleem ervaart.
Helemaal mee eens! Jouw zoon heeft er niet om gevraagd jou als moeder te hebben. Zo lang hij nog studeert en financieel niet onafhankelijk kan zijn, is het je taak als moeder (en vader) om ervoor te zorgen dat je kind een fijn leven heeft en hem alle mogelijkheden te geven die je ter beschikking hebt om daaraan te voldoen. Daarbij horen ook de financiele mogelijkheden (voor zover die binnen je eigen mogelijkheden liggen) om hem een goede opleiding te laten volgen. Een kind op de wereld zetten houdt toch niet alleen luiers verschonen in? Dat houdt ook in dat je er onvoorwaardelijk bent voor dat kind zo lang je kind je nodig heeft.
quote:iry schreef op 16 april 2009 @ 13:15:
[...]
Maar hier zou ik ook niet zo'n probleem mee hebben.
Alleen als ik een keer geen zin erin heb,dan hebben ze daar ook rekening mee te houden.
Dus als moeder opeens geen zin heeft in vrienden/vriendinnen over de vloer, moeten ze maar wieberen? Dat lijkt me een fantastische manier voor TO om de goede relatie met haar zoon in no time de grond in te boren. Het is al eerder gezegd: kinderen zijn je eigen keuze, en daar dien je rekening mee te houden. Met baby's, met kleuters, met schoolkinderen én met pubers .....
Je hebt zelf gekozen voor een kind, dat heb je opgevoed. Ik vind niet dat een kind het als "gunst" moet zien dat hij nog op zijn 19e thuis woont. Hij heeft er niet voor gekozen jou als moeder te hebben. Jij hebt ervoor gekozen hem op de wereld te zetten. Tot die tijd is het leven en laten leven en soms moet je offers brengen, eigen keus lijkt me.
Dat is voor mij de ene kant. Aan de andere kant is het onduidelijk wat je nu echt precies als probleem ervaart.
Helemaal mee eens! Jouw zoon heeft er niet om gevraagd jou als moeder te hebben. Zo lang hij nog studeert en financieel niet onafhankelijk kan zijn, is het je taak als moeder (en vader) om ervoor te zorgen dat je kind een fijn leven heeft en hem alle mogelijkheden te geven die je ter beschikking hebt om daaraan te voldoen. Daarbij horen ook de financiele mogelijkheden (voor zover die binnen je eigen mogelijkheden liggen) om hem een goede opleiding te laten volgen. Een kind op de wereld zetten houdt toch niet alleen luiers verschonen in? Dat houdt ook in dat je er onvoorwaardelijk bent voor dat kind zo lang je kind je nodig heeft.
quote:iry schreef op 16 april 2009 @ 13:15:
[...]
Maar hier zou ik ook niet zo'n probleem mee hebben.
Alleen als ik een keer geen zin erin heb,dan hebben ze daar ook rekening mee te houden.
Dus als moeder opeens geen zin heeft in vrienden/vriendinnen over de vloer, moeten ze maar wieberen? Dat lijkt me een fantastische manier voor TO om de goede relatie met haar zoon in no time de grond in te boren. Het is al eerder gezegd: kinderen zijn je eigen keuze, en daar dien je rekening mee te houden. Met baby's, met kleuters, met schoolkinderen én met pubers .....
donderdag 16 april 2009 om 13:31
quote:elninjoo schreef op 16 april 2009 @ 13:28:
[...]
Ik vind het heel wat dat iemand al op zo'n jonge leeftijd kostgeld moet betalen, dan mogen daar ook wel wat extra rechten tegen over staan.
Ik vind het normaal dat zodra een kind ouder is en inkomen heeft zij bedragen aan de kosten. Zo leren ze meteen met geld en verantwoording om te gaan.
Het ventje is inmiddels een vent en met de leeftijd meer verplichtingen en privileges denk ik zo.
[...]
Ik vind het heel wat dat iemand al op zo'n jonge leeftijd kostgeld moet betalen, dan mogen daar ook wel wat extra rechten tegen over staan.
Ik vind het normaal dat zodra een kind ouder is en inkomen heeft zij bedragen aan de kosten. Zo leren ze meteen met geld en verantwoording om te gaan.
Het ventje is inmiddels een vent en met de leeftijd meer verplichtingen en privileges denk ik zo.
donderdag 16 april 2009 om 13:32
Hier vergelijkbare situatie, mijn dochter wil dol graag op zichzelf maar tot die tijd zullen we het met elkaar in huis moeten doen.
Ze ziet niet graag onze vrienden blijven slapen en als die er zijn gaat zij weg, andersom is ze graag in ons huis als wij juist een weekeindje weg zijn.
Ik neem aan dat het al geoppert is in deze discussie (heb niet alles gelezen)
Maar kan hij niet eens bij zijn vriendin in huis en kan jij dat niet aangrijpen om dan je vriend eens uit te nodigen en andersom?
Zo proberen wij dat zo veel mogelijk op te lossen, vooral als het om loge's gaat.
Ik laat vaak haar het huis als zij vrienden te eten wil vragen, zij vertrekt als het even kan naar haar vriend als ik even het huis voor ons en de vrienden wil.
En zijn we beiden thuis dan houden we met elkaar rekening, tot dat eigen huisje er is en dan is het huis weer helemaal van ons. Het is ook haar huis en het gaat eigenlijk vooral om de weekeinden.
En na ook hier een pittig gesprek hebben we afgsproken dat we dat beter communiceren en daar afspraken over maken.
Ze ziet niet graag onze vrienden blijven slapen en als die er zijn gaat zij weg, andersom is ze graag in ons huis als wij juist een weekeindje weg zijn.
Ik neem aan dat het al geoppert is in deze discussie (heb niet alles gelezen)
Maar kan hij niet eens bij zijn vriendin in huis en kan jij dat niet aangrijpen om dan je vriend eens uit te nodigen en andersom?
Zo proberen wij dat zo veel mogelijk op te lossen, vooral als het om loge's gaat.
Ik laat vaak haar het huis als zij vrienden te eten wil vragen, zij vertrekt als het even kan naar haar vriend als ik even het huis voor ons en de vrienden wil.
En zijn we beiden thuis dan houden we met elkaar rekening, tot dat eigen huisje er is en dan is het huis weer helemaal van ons. Het is ook haar huis en het gaat eigenlijk vooral om de weekeinden.
En na ook hier een pittig gesprek hebben we afgsproken dat we dat beter communiceren en daar afspraken over maken.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
donderdag 16 april 2009 om 13:37
wat betreft het "ook haar huis" bedoel ik dat het haar thuis is, hier staat haar bed, hier komt ze vooralsnog naar huis en hier moet zij zich net zo thuis voelen als ik.
En ze wil dus heel graag op zichzelf met haar vriend, maar de betaalbare woningen liggen helaas niet voor het oprapen.
En ze wil dus heel graag op zichzelf met haar vriend, maar de betaalbare woningen liggen helaas niet voor het oprapen.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
donderdag 16 april 2009 om 13:40
Ter aanvulling,
was een reactie op joyce.
En als mijn kind daar de relatie mee zou gaan verstoren Imet mijn wens) zou ik dat heel raar vinden.
Beetje stampende peuter gedrag dan.
Ik praat overigens niet uit ervaring,want mijn dochter respecteerd en begrijpt dat volkomen.
Op andere vlakken hou ik ook rekening met haar,beetje wisselwerking.
was een reactie op joyce.
En als mijn kind daar de relatie mee zou gaan verstoren Imet mijn wens) zou ik dat heel raar vinden.
Beetje stampende peuter gedrag dan.
Ik praat overigens niet uit ervaring,want mijn dochter respecteerd en begrijpt dat volkomen.
Op andere vlakken hou ik ook rekening met haar,beetje wisselwerking.
donderdag 16 april 2009 om 13:41
Ik vind dat zowel jij als zoon verkeerd bezig zijn dit aan te pakken. Jullie moeten niet denken in rechten en plichten, dat is totaal niet relevant. Er is een probleem, dus er moet gedacht worden in oplossingen. Zoon heeft al 1 oplossing gevonden, andere woonruimte zoeken. Tot die tijd zul je het moeten overbruggen. Daarvoor zijn twee opties:
1) de huidige situatie laten voort bestaan
2) kijken hoe de tijd voor IEDEREEN zo fijn mogelijk kan worden overbrugd
Voor optie 2 zijn er verschillende oplossingen:
a) Spreek af dat vriend van tevoren laat weten wanneer hij en vriendin er samen zullen zijn
b) spreek af dat ze elkaar altijd mogen zien maar dat samen bij jouw thuis een beperkt aantal maar per week mogen zijn (bijvoorbeeld 3 dagen)
misschien zijn er meer opties, dat weet ik niet maar denk deze kant uit. Het hebben over rechten en plichten lost je probleem niet op.
1) de huidige situatie laten voort bestaan
2) kijken hoe de tijd voor IEDEREEN zo fijn mogelijk kan worden overbrugd
Voor optie 2 zijn er verschillende oplossingen:
a) Spreek af dat vriend van tevoren laat weten wanneer hij en vriendin er samen zullen zijn
b) spreek af dat ze elkaar altijd mogen zien maar dat samen bij jouw thuis een beperkt aantal maar per week mogen zijn (bijvoorbeeld 3 dagen)
misschien zijn er meer opties, dat weet ik niet maar denk deze kant uit. Het hebben over rechten en plichten lost je probleem niet op.
donderdag 16 april 2009 om 13:41
donderdag 16 april 2009 om 13:43
Misschien maak ik van een mug een olifant. Misschien is dit nodig om inderdaad van elkaar los te weken, want dat puberen van hem lukte ook al niet zo goed. Hij is veel te lief en ik ben veel te trots op hem.
Ik opende dit topic vanmorgen nadat ik beneden het stelletje weer in de huiskamer aantrof, terwijl ik wou stofzuigen en ik mijn ergernis naar hun toe uitsprak. Waarop ze na een korte discussie vertrokken.
Ik denk dat we afspraken moeten maken op welke tijden vriendin welkom is, zodat ik niet onregelmatig op onverwachte momenten met hun geconfronteerd word. For the time being....
Dank voor de verschillende invalshoeken.
Boeiend om te lezen en er is veel waar ik best op zou willen reageren, maar de tijd ontbreekt, moet nu naar mijn late dienst. Kan dus voorlopig niet reageren, maar ben benieuwd wat er vanavond nog meer te lezen en te overdenken valt.
Ik opende dit topic vanmorgen nadat ik beneden het stelletje weer in de huiskamer aantrof, terwijl ik wou stofzuigen en ik mijn ergernis naar hun toe uitsprak. Waarop ze na een korte discussie vertrokken.
Ik denk dat we afspraken moeten maken op welke tijden vriendin welkom is, zodat ik niet onregelmatig op onverwachte momenten met hun geconfronteerd word. For the time being....
Dank voor de verschillende invalshoeken.
Boeiend om te lezen en er is veel waar ik best op zou willen reageren, maar de tijd ontbreekt, moet nu naar mijn late dienst. Kan dus voorlopig niet reageren, maar ben benieuwd wat er vanavond nog meer te lezen en te overdenken valt.
donderdag 16 april 2009 om 13:43
donderdag 16 april 2009 om 13:44
quote:domnaiefmutsje schreef op 16 april 2009 @ 13:31:
[...]
Ik vind het normaal dat zodra een kind ouder is en inkomen heeft zij bedragen aan de kosten. Zo leren ze meteen met geld en verantwoording om te gaan.
Het ventje is inmiddels een vent en met de leeftijd meer verplichtingen en privileges denk ik zo.Ik vind dat 'n kind zodra het 'n bijbaantje heeft dit geld moet kunnen investeren in z'n toekomst (sparen voor z'n eigen woning o.a.) ipv het af te moeten dragen aan z'n ouders.
[...]
Ik vind het normaal dat zodra een kind ouder is en inkomen heeft zij bedragen aan de kosten. Zo leren ze meteen met geld en verantwoording om te gaan.
Het ventje is inmiddels een vent en met de leeftijd meer verplichtingen en privileges denk ik zo.Ik vind dat 'n kind zodra het 'n bijbaantje heeft dit geld moet kunnen investeren in z'n toekomst (sparen voor z'n eigen woning o.a.) ipv het af te moeten dragen aan z'n ouders.
donderdag 16 april 2009 om 13:46
quote:Joyce48 schreef op 16 april 2009 @ 13:30:
[...]
Zo lang hij nog studeert en financieel niet onafhankelijk kan zijn, is het je taak als moeder (en vader) om ervoor te zorgen dat je kind een fijn leven heeft en hem alle mogelijkheden te geven die je ter beschikking hebt om daaraan te voldoen...
Hallo zeg, poepoeh! Dat klinkt alsof je als ouders maar onbeperkt klaar hoort te staan en in elke behoefte en wens van je kind moet voorzien.
Het huis is van moeder, en bezoek is nauurlijk prima maar daar mag je best grenzen aan stellen. Er hoeft niet half samengewoond te worden in jouw huis. Je raakt inderdaad een deel privacy kwijt, en zoon heeft wat dat betreft niet dezelfde rechten als moeder.
Dus het wordt inderdaad tijd voor hem op op zichzelf te gaan wonen, en zolang dat niet kan: afspraken maken over bezoek en logeren. Dat zou wmb best mogen, maar niet onbeperkt.
[...]
Zo lang hij nog studeert en financieel niet onafhankelijk kan zijn, is het je taak als moeder (en vader) om ervoor te zorgen dat je kind een fijn leven heeft en hem alle mogelijkheden te geven die je ter beschikking hebt om daaraan te voldoen...
Hallo zeg, poepoeh! Dat klinkt alsof je als ouders maar onbeperkt klaar hoort te staan en in elke behoefte en wens van je kind moet voorzien.
Het huis is van moeder, en bezoek is nauurlijk prima maar daar mag je best grenzen aan stellen. Er hoeft niet half samengewoond te worden in jouw huis. Je raakt inderdaad een deel privacy kwijt, en zoon heeft wat dat betreft niet dezelfde rechten als moeder.
Dus het wordt inderdaad tijd voor hem op op zichzelf te gaan wonen, en zolang dat niet kan: afspraken maken over bezoek en logeren. Dat zou wmb best mogen, maar niet onbeperkt.
donderdag 16 april 2009 om 13:47
quote:Ourse schreef op 16 april 2009 @ 13:43:
Misschien maak ik van een mug een olifant. Misschien is dit nodig om inderdaad van elkaar los te weken, want dat puberen van hem lukte ook al niet zo goed. Hij is veel te lief en ik ben veel te trots op hem.
Goed dat je dat inziet.
Een jongen van 19 heeft het ook gewoon nodig. Jullie zijn geen partners! Hij moet volwassen worden, en dat mag best even wat schuren. Gun hem liever dat hij volwassen wordt, dan dat je een ongezonde "vriendjes-relatie" in stand houdt.
Misschien maak ik van een mug een olifant. Misschien is dit nodig om inderdaad van elkaar los te weken, want dat puberen van hem lukte ook al niet zo goed. Hij is veel te lief en ik ben veel te trots op hem.
Goed dat je dat inziet.
Een jongen van 19 heeft het ook gewoon nodig. Jullie zijn geen partners! Hij moet volwassen worden, en dat mag best even wat schuren. Gun hem liever dat hij volwassen wordt, dan dat je een ongezonde "vriendjes-relatie" in stand houdt.
donderdag 16 april 2009 om 13:48
quote:elninjoo schreef op 16 april 2009 @ 13:44:
[...]
Ik vind dat 'n kind zodra het 'n bijbaantje heeft dit geld moet kunnen investeren in z'n toekomst (sparen voor z'n eigen woning o.a.) ipv het af te moeten dragen aan z'n ouders.
Onzin. Als een kind wat kan verdienen mag het best wat bijdragen aan de kosten van wonen, energie en voedsel. En daarnaast kun je ook nog wel wat sparen.
En het is ook nergens voor nodig dat je als tiener al moet sparen voor een eigen woning, er is niks mis mee om te beginnen op kamers of in een huurwoninkje met tweedehands spulletjes.
Ik zie niet in waarom je op je 19e of 22e al alles zou moeten hebben. Mijn hemel, wat blijft er dan nog over om naar toe te werken?
[...]
Ik vind dat 'n kind zodra het 'n bijbaantje heeft dit geld moet kunnen investeren in z'n toekomst (sparen voor z'n eigen woning o.a.) ipv het af te moeten dragen aan z'n ouders.
Onzin. Als een kind wat kan verdienen mag het best wat bijdragen aan de kosten van wonen, energie en voedsel. En daarnaast kun je ook nog wel wat sparen.
En het is ook nergens voor nodig dat je als tiener al moet sparen voor een eigen woning, er is niks mis mee om te beginnen op kamers of in een huurwoninkje met tweedehands spulletjes.
Ik zie niet in waarom je op je 19e of 22e al alles zou moeten hebben. Mijn hemel, wat blijft er dan nog over om naar toe te werken?
donderdag 16 april 2009 om 13:49
quote:elninjoo schreef op 16 april 2009 @ 13:44:
[...]
Ik vind dat 'n kind zodra het 'n bijbaantje heeft dit geld moet kunnen investeren in z'n toekomst (sparen voor z'n eigen woning o.a.) ipv het af te moeten dragen aan z'n ouders.Het gaat hier om een 19-jarige zoon, die leeft van stufi, bijdrage vader en kost-en-inwoning moeder plus bijbaantje. Waar moet dat kostgeld dan vandaan komen?
Zelf heb ik altijd de volgende drie regels gehanteerd:
1. ik wou zelf kinderen
2. kinderen kosten geld
3. ik zal er - indien financieel haalbaar - alles aan doen om mijn kinderen 'compleet' af te leveren, dus inclusief opleiding.
Dat is mijn taak, daar heb ik zelf voor gekozen. omdat ik kinderen wilde.
[...]
Ik vind dat 'n kind zodra het 'n bijbaantje heeft dit geld moet kunnen investeren in z'n toekomst (sparen voor z'n eigen woning o.a.) ipv het af te moeten dragen aan z'n ouders.Het gaat hier om een 19-jarige zoon, die leeft van stufi, bijdrage vader en kost-en-inwoning moeder plus bijbaantje. Waar moet dat kostgeld dan vandaan komen?
Zelf heb ik altijd de volgende drie regels gehanteerd:
1. ik wou zelf kinderen
2. kinderen kosten geld
3. ik zal er - indien financieel haalbaar - alles aan doen om mijn kinderen 'compleet' af te leveren, dus inclusief opleiding.
Dat is mijn taak, daar heb ik zelf voor gekozen. omdat ik kinderen wilde.
donderdag 16 april 2009 om 13:52
quote:rider schreef op 16 april 2009 @ 13:48:
[...]
Natuurlijk, na betalen van kosten.quote:ellen2_ schreef op 16 april 2009 @ 13:48:
[...]
Onzin. Als een kind wat kan verdienen mag het best wat bijdragen aan de kosten van wonen, energie en voedsel. En daarnaast kun je ook nog wel wat sparen.
En het is ook nergens voor nodig dat je als tiener al moet sparen voor een eigen woning, er is niks mis mee om te beginnen op kamers of in een huurwoninkje met tweedehands spulletjes.
Ik zie niet in waarom je op je 19e of 22e al alles zou moeten hebben. Mijn hemel, wat blijft er dan nog over om naar toe te werken?
Ben ik 't niet mee eens. Dan moet je maar geen kinderen nemen als je ze op hun 18e het huis liever uit kijkt en ze laat meebetalen.
Ik werkte ook als puber en daar betaalde ik mijn sport van en later de paardenstalling. Gelukkig mocht ik de rest gewoon sparen voor mijn huis.
[...]
Natuurlijk, na betalen van kosten.quote:ellen2_ schreef op 16 april 2009 @ 13:48:
[...]
Onzin. Als een kind wat kan verdienen mag het best wat bijdragen aan de kosten van wonen, energie en voedsel. En daarnaast kun je ook nog wel wat sparen.
En het is ook nergens voor nodig dat je als tiener al moet sparen voor een eigen woning, er is niks mis mee om te beginnen op kamers of in een huurwoninkje met tweedehands spulletjes.
Ik zie niet in waarom je op je 19e of 22e al alles zou moeten hebben. Mijn hemel, wat blijft er dan nog over om naar toe te werken?
Ben ik 't niet mee eens. Dan moet je maar geen kinderen nemen als je ze op hun 18e het huis liever uit kijkt en ze laat meebetalen.
Ik werkte ook als puber en daar betaalde ik mijn sport van en later de paardenstalling. Gelukkig mocht ik de rest gewoon sparen voor mijn huis.
