Relaties
alle pijlers
Mijn man bemoeit zich nauwlijks met huishouden of dochter
dinsdag 12 november 2019 09:25
Ik heb een videoproductie- en fotografiebedrijf met 2 vaste stagiaires. Mijn man heeft een erg goede baan in de IT, moet elke dag 2 uur rijden. We zijn dus alletwee erg druk, maar ik heb het gevoel dat ik zo veel meer doe. Omdat ik een eigen bedrijf heb sta ik 24/7 'aan', waar mijn man in principe de werkdag van zich af kan gooien wanneer hij thuis komt. Bovendien komt de zorg voor het huishouden en onze 5-jarige dochter bijna geheel voor mijn rekening. Ik maak s'ochtends onze dochter klaar voor school, breng haar weg, ga aan het werk voor mezelf (ik werk veel vanuit huis), haal haar smiddag weer op, hou me met haar bezig en met het huishouden, zorg dat het eten klaar is voor wanneer mijn man thuis is, zorg dat onze dochter naar bed gaat en ga weer verder aan het werk. Terwijl mijn man op de bank een film kijkt. Hij wil dan wel graag dat ik lekker bij hem kom zitten, maar ik haal mijn deadlines niet, omdat ik me overdag ook al met het huishouden en onze dochter bezig hou.
Waar ik me zo gigantisch aan stoor is dat er verder ook niets van hem uit gaat. Ik moet ALTIJD overal om vragen. Als ik s'avonds niets zeg gaat mijn dochter niet naar bed. Mijn man zal daar niet achteraan gaan. Ik moet hem altijd vragen of hij haar klaar wil maken. En zelfs dan beperkt het zich tot haar roepen en zeggen dat ze haar tanden moet gaan poetsen. Ja, dat kan ik ^&&# zelf ook wel naar haar roepen. Kom van de bank af en zorg dat het gebeurt!
Als hij een keertje smiddags thuis is vanwege een papa-dag of iets dergelijks, en ik kom thuis van een klus, dan is er geen eten klaar gemaakt. Daar denkt hij niet aan. Ik moet hem altijd vragen of hij even de was wil vouwen of de afwas wil doen, want hij zal dat nooit uit zichzelf doen.
Gisteravond was ik zo moe dat ik op de bank in slaap ben gevallen. Mijn man is naar bed gegaan en heeft me laten liggen. Hij zei dat hij 2x heeft gezegd dat hij naar bed ging en dat ik mijn ogen open had en een reactie gaf. Ik was er zo boos over. Als hij namelijk op de bank in slaap valt zorg ik dat hij ook echt op staat en naar bed gaat, en niet weer in slaap valt. Hij is gewoon totaal niet zorgzaam.
Soms denk ik dat hij gewoon een huisvrouw had moeten trouwen die verder geen ambitie heeft (bedoel ik niet slecht) maar hij zegt dat hij dat juist absoluut niet wil, en erg trots is op hoe ik mijn bedrijf run. Hij beseft zich ook wel dat de taken scheef verdeelt zijn. Hij beseft zich ook wel dat ik net zo veel, al dan niet meer uren werk dan hij, plus huishouden en kind. En toch verandert er naar mijn idee niets. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, en ik ben bang dat als dit zo nog maanden, jaren doorsleept, dit me mijn huwelijk gaat kosten.
Waar ik me zo gigantisch aan stoor is dat er verder ook niets van hem uit gaat. Ik moet ALTIJD overal om vragen. Als ik s'avonds niets zeg gaat mijn dochter niet naar bed. Mijn man zal daar niet achteraan gaan. Ik moet hem altijd vragen of hij haar klaar wil maken. En zelfs dan beperkt het zich tot haar roepen en zeggen dat ze haar tanden moet gaan poetsen. Ja, dat kan ik ^&&# zelf ook wel naar haar roepen. Kom van de bank af en zorg dat het gebeurt!
Als hij een keertje smiddags thuis is vanwege een papa-dag of iets dergelijks, en ik kom thuis van een klus, dan is er geen eten klaar gemaakt. Daar denkt hij niet aan. Ik moet hem altijd vragen of hij even de was wil vouwen of de afwas wil doen, want hij zal dat nooit uit zichzelf doen.
Gisteravond was ik zo moe dat ik op de bank in slaap ben gevallen. Mijn man is naar bed gegaan en heeft me laten liggen. Hij zei dat hij 2x heeft gezegd dat hij naar bed ging en dat ik mijn ogen open had en een reactie gaf. Ik was er zo boos over. Als hij namelijk op de bank in slaap valt zorg ik dat hij ook echt op staat en naar bed gaat, en niet weer in slaap valt. Hij is gewoon totaal niet zorgzaam.
Soms denk ik dat hij gewoon een huisvrouw had moeten trouwen die verder geen ambitie heeft (bedoel ik niet slecht) maar hij zegt dat hij dat juist absoluut niet wil, en erg trots is op hoe ik mijn bedrijf run. Hij beseft zich ook wel dat de taken scheef verdeelt zijn. Hij beseft zich ook wel dat ik net zo veel, al dan niet meer uren werk dan hij, plus huishouden en kind. En toch verandert er naar mijn idee niets. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, en ik ben bang dat als dit zo nog maanden, jaren doorsleept, dit me mijn huwelijk gaat kosten.
dinsdag 12 november 2019 11:59
Eens. Natuurlijk heeft elk kind zijn of haar voorkeuren, maar laat hen zelf kiezen en opgroeien zonder dat stereotype gedoe allemaal.Dreamer schreef: ↑12-11-2019 11:55En toch nog steeds zullen er ook jongens zijn, die wél die barbie willen en meisjes, wél die helikopter. Daarom ben ik wel voor genderneutraal. Niet omdat alle kinderen dan per se neutraal speelgoed moeten, maar omdat kinderen zelf mogen kiezen welk speelgoed ze leuk vinden.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 12 november 2019 12:01
Ik heb thuis ook niks geleerd, en toch... kon ik het. Het is amper rocket science he?Ceylon schreef: ↑12-11-2019 11:42
Maar feit was: hij had bepaald geen workshop huishoudkunde van zijn moeder gehad. Dus dan moet je het als vriendin zelf regelen. Ofwel het huishouden, ofwel die workshop.
Het probleem is alleen dat de meesten daar te lang mee wachten. Na vijf jaar is het lastiger om het anders te gaan doen.
Mijn moeder vond (en vind) boeken lezen over HOE geëmancipeerd ze zou kunnen zijn belangrijker.
dinsdag 12 november 2019 12:02
wij hebben vaste kookdagen, komt het niet uit, dan is ruilen nooit een probleem.
Maar je weet waar je aan toe bent
dinsdag 12 november 2019 12:03
Ceylon schreef: ↑12-11-2019 11:42Zolang er moeders zijn die hun zoons zo opvoeden, houd je mannen die op die manier ook gaan samenwonen. Ik ben de eerste weken nog niet vergeten. (...)
Maar feit was: hij had bepaald geen workshop huishoudkunde van zijn moeder gehad. Dus dan moet je het als vriendin zelf regelen. Ofwel het huishouden, ofwel die workshop.
Het probleem is alleen dat de meesten daar te lang mee wachten. Na vijf jaar is het lastiger om het anders te gaan doen.
Een andere optie is om niet te gaan samenwonen met iemand die regelrecht uit Hotel Mama komt. Laat hem eerst maar eens een tijd op zichzelf wonen, dan leert hij het snel genoeg. Een bijkomend voordeel is dat je dan tijdens het daten al kunt zien wat voor vlees je in de kuip hebt. Woont hij in een zwijnenstal, dan weet je genoeg.
dinsdag 12 november 2019 12:07
Kirby schreef: ↑12-11-2019 11:58Ik snap wat je bedoelt hoor maar ik ben zo allergisch voor de zin 'grenzen aangeven'. In uitzonderlijke gevallen prima maar is het nou echt zo uitzonderlijk moeilijk om te snappen dat je iemand niet laat zitten met alle zorgtaken? Hoe zit je precies in elkaar als je thuis niet veel meer doet dan je eigen kleding aantrekken? Zijn er echt mensen zo wereldvreemd dat ze denken dat het huishouden van een gezin hooguit een uurtje in de week kost? Is het echt nodig om steeds maar weer je grenzen aan te geven? Mag je er op een gegeven moment niet gewoon van uitgaan dat we allemaal volwassen mensen zijn met een denkvermogen? Moet ik dat nu ook gaan doen bij een onderwerp als vreemdgaan bijvoorbeeld? Ik ga ervan uit dat mijn man snapt dat dat een grens is en dat ik die dus niet hoef aan te geven. (Tenzij je een open relatie hebt afgesproken natuurlijk).
Maar TO doet alles buiten het zicht van haar man, dus grote kans dat die inderdaad denkt dat dat huishouden wel meevalt (want ze werkt immers ook nog overdag) en gewoon slecht kan plannen, waardoor ze 's avonds moet werken.
Als je het nooit gedaan hebt, heb je echt geen idee, volgens mij. Als je thuis gewend bent dat je moeder alles doet en je woont samen en daar doet je vriendin alles, dan is het kennelijk niet veel werk en geen probleem. Als je man altijd zorgt dat de auto volgetankt is, lijkt het ook net of dat nooit hoeft te gebeuren, zeg maar.
En 'grenzen aangeven' was gewoon anders benoemen dan 'niet accepteren', want dan was de verdeling ineens nog steeds de verantwoordelijkheid van de vrouw. De verdeling is een gezamenlijke verantwoordelijkheid, maar als je beide niet verdeelt, de een omdat die 'alles dan maar doet' en de ander omdat die dat wel makkelijk vindt (wat ik dus ook zou vinden) dan is ook díe verdeling een gezamenlijke verantwoordelijkheid, die pas verandert, als iemand iets verandert. Door grenzen, bijvoorbeeld.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 12:08
Poppy_del_Rio schreef: ↑12-11-2019 11:51Dat is ontegenzeggelijk waar. Alleen had je man hier andere keuzes kunnen maken en is het dus geen overmachtsituatie zoals ziekte, ontslag of overlijden. Een onverdraaglijke gedachte wat mij betreft.
De situatie kán wel veranderen, maar hij wíl dat gewoon niet! Daar zou ik letterlijk dagelijks furieus op reageren en dus geen voldoende kwaliteit van leven meer ervaren. Mijn respect zou na verloop van tijd compleet weg zijn en (om die reden) ons seksleven non-existent.
Een scheiding lijkt mij ook ronduit afgrijselijk, maar toch net wat minder erg, denk ik.
Het was ook allemaal geen picknick. En nu zit ik gedeeltelijk thuis met een burnout. Het was stom en oneerlijk. Vooral oneerlijk. Dat mijn leven, enkel omdat ik zonder piemel ben geboren, jaren heeft bestaan uit non-stop werken, zorgen, regelen, dóen, altijd aan staan, nooit rust. Ik weet niet eens meer wat ik leuk vind of wat ik wil in het leven. En ja, dat vind ik oneerlijk. En ik ben er heel erg boos om geweest, dat hij dit heeft gedaan. En mij in een positie heeft gebracht waarin ik niet kon winnen, met enkel negatieve keuzes: slecht en net iets minder slecht.
Maar ik probeer het filosofisch op te vatten. Dit is ook het leven. Ook voor mijn lief was het domme dingen doen en bijna alles verliezen, zonder dat hij daar bewust voor gekozen heeft. Het gaat weer beter nu, al zal het wel even duren voor we er bovenop zijn. Het is stuntelen, fouten maken, genezen en weer door. Ach ja
dinsdag 12 november 2019 12:08
Mijn man had al samengewoond, maar ik heb inderdaad gezegd dat hij eerst maar eens alleen moest gaan wonen, want hij had nogal eens wat commentaar op mijn zwijnestal.RikM schreef: ↑12-11-2019 12:03Een andere optie is om niet te gaan samenwonen met iemand die regelrecht uit Hotel Mama komt. Laat hem eerst maar eens een tijd op zichzelf wonen, dan leert hij het snel genoeg. Een bijkomend voordeel is dat je dan tijdens het daten al kunt zien wat voor vlees je in de kuip hebt. Woont hij in een zwijnenstal, dan weet je genoeg.
Eerst zelf maar eens doen, dacht ik toen.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 12:10
Pandax schreef: ↑12-11-2019 12:08Het was ook allemaal geen picknick. En nu zit ik gedeeltelijk thuis met een burnout. Het was stom en oneerlijk. Vooral oneerlijk. Dat mijn leven, enkel omdat ik zonder piemel ben geboren, jaren heeft bestaan uit non-stop werken, zorgen, regelen, dóen, altijd aan staan, nooit rust. Ik weet niet eens meer wat ik leuk vind of wat ik wil in het leven. En ja, dat vind ik oneerlijk. En ik ben er heel erg boos om geweest, dat hij dit heeft gedaan. En mij in een positie heeft gebracht waarin ik niet kon winnen, met enkel negatieve keuzes: slecht en net iets minder slecht.
Maar ik probeer het filosofisch op te vatten. Dit is ook het leven. Ook voor mijn lief was het domme dingen doen en bijna alles verliezen, zonder dat hij daar bewust voor gekozen heeft. Het gaat weer beter nu, al zal het wel even duren voor we er bovenop zijn. Het is stuntelen, fouten maken, genezen en weer door. Ach ja
Sja, ik had dus ook nooit voor de optie "dan doe ik het wel" gekozen, maar dat was al duidelijk. En dat was mijn man ook wel duidelijk hoor.
Mijn man heeft ooit 1x gestreken en zei toen "Dat doe ik niet meer, daar vind ik niets aan" Maar IK vind daar ook niets aan en vond het bijzonder, dat ik het dan maar moest doen, omdat.... ja, waarom eigenlijk? Het is toch ook niet mijn hobby (dat heb ik letterlijk zo gezegd) Sindsdien wordt er dus niet meer gestreken en houden we daar rekening mee bij het kopen van kleding.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 12:16
Die reacties kreeg ik inderdaad veel: dat het mijn eigen schuld was, moest ik het maar gewoon niet doen. Maar het chicken spelen met het welbevinden van de kinderen heeft ons in situaties gebracht die grote gevolgen hadden. Prima als andere ouders het okee vinden om daarmee te gokken, ik heb het na een aantal dramatische situaties niet meer gedaan.
dinsdag 12 november 2019 12:24
Dat riep ik, na mijn voorlaatste verkering: Nooit meer verkering met een 'thuiswoner'!RikM schreef: ↑12-11-2019 12:03Een andere optie is om niet te gaan samenwonen met iemand die regelrecht uit Hotel Mama komt. Laat hem eerst maar eens een tijd op zichzelf wonen, dan leert hij het snel genoeg. Een bijkomend voordeel is dat je dan tijdens het daten al kunt zien wat voor vlees je in de kuip hebt. Woont hij in een zwijnenstal, dan weet je genoeg.
Huidige man woonde op kamers, en had een leuke frisse kamer. Coole posters ook
dinsdag 12 november 2019 12:26
Goed dat je je verhaal vertelt. Ik heb ook makkelijk praten, want het gaat hier redelijk vanzelf. Het vermogen tot acceptatie is ook een heel mooie karaktereigenschap, waarvan ik zelf graag meer zou willen hebben. Ik wens je een goed herstel.
dinsdag 12 november 2019 12:34
Dat is niet alleen bij het huishouden en opvoeding zo is mijn ervaring. Gewoon verwachten dat men uit zichzelf rekening houdt met een ander is kennelijk iets heel geks. Doorrammen over andermans grenzen omdat hij/zij die niet duidelijk heeft aangegeven lijkt de norm te zijn. En hoe duidelijk je iets moet aangeven bepaald de grensoverschrijder. Het is gewoon parasiet gedrag wat ze goedpraten want of je hebt het te tussen neus en lippen door gezegd of niet duidelijk genoeg of niet vaak genoeg of niet op de juiste manier of, of, of.Pandax schreef: ↑12-11-2019 12:16Die reacties kreeg ik inderdaad veel: dat het mijn eigen schuld was, moest ik het maar gewoon niet doen. Maar het chicken spelen met het welbevinden van de kinderen heeft ons in situaties gebracht die grote gevolgen hadden. Prima als andere ouders het okee vinden om daarmee te gokken, ik heb het na een aantal dramatische situaties niet meer gedaan.
Creativity is intelligence having fun
dinsdag 12 november 2019 12:36
Ik lees dat er gedacht wordt dat moeders hun zoons niet goed opvoeden. Je kunt het natuurlijk net zo goed omdraaien. Zolang moeders hun dochters het verkeerde voorbeeld geven door alle taken in een huishouden lijdzaam of niet zo lijdzaam op zich te nemen omdat ze vinden dat ze het beter kunnen of omdat ze ervan uitgaan dat ze wel moeten omdat het anders niet gebeurd zal er wel niets veranderen.
Ouders (M/V) moeten hun kinderen (M/V) het goede voorbeeld geven door hierover het gesprek met elkaar aan te gaan. Ook met de kinderen. Ze moeten ieder gezinslid dat oud genoeg is betrekken bij het gezamenlijk voeren van een huishouden en wekelijks of maandelijks evalueren of een nieuwe planning maken. Samen. Niemand is in zijn eentje CEO huishouden.
Misschien kun je proberen het roer op deze manier om te gooien TO. Zal wel wat moeite kosten. Twee stappen vooruit, een stap terug, zeg maar.
Benader het positief en niet vanuit boosheid.
Ouders (M/V) moeten hun kinderen (M/V) het goede voorbeeld geven door hierover het gesprek met elkaar aan te gaan. Ook met de kinderen. Ze moeten ieder gezinslid dat oud genoeg is betrekken bij het gezamenlijk voeren van een huishouden en wekelijks of maandelijks evalueren of een nieuwe planning maken. Samen. Niemand is in zijn eentje CEO huishouden.
Misschien kun je proberen het roer op deze manier om te gooien TO. Zal wel wat moeite kosten. Twee stappen vooruit, een stap terug, zeg maar.
Benader het positief en niet vanuit boosheid.
dinsdag 12 november 2019 12:38
Tenzij die kinderen in een afgesloten kelder geleefd hebben zonder in aanraking te komen met reclame, andere kinderen, volwassenen, televisie, tijdschriften, boeken, borden langs de weg etc. kàn je dit gewoon niet zo stellen. Wat heel diep zit, en generaties meegaat, is wat 'normaal' is of 'hoort'. Er is genoeg wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de hersenen van mannen en vrouwen, en daaruit blijkt dat die niet tot nihil verschillen.Ceylon schreef: ↑12-11-2019 11:52Oneens.
Een vriendin heeft kinderen geadopteerd. Hun eerdere leven bevatte niks. Geen speelgoed, nauwelijks kleren, allemaal een geschoren hoofd, nauwelijks eten.
Toen ze hier aankwamen was dat onverwacht. Ik wil daar niet over uitweiden verder. In elk geval hadden de kinderen van mijn buurvrouw een hoop speelgoed over dat weg mocht. Buurvrouw stond op het punt om de kamers van de meiden om te gooien en ze had een bed over, heel veel speelgoed over en een deel kleren. Wij hadden ook nog een bed en heel veel boeken. We hebben alles in auto en aanhanger geladen en reden naar Vriendin.
De jongens doken op helicopters, ballen en jeans, het meisje op barbiespullen, roze shirts en een kindermake-upsetje.
Sindsdien ben ik afgestapt van het geroep om genderneutraal. Het zit er blijkbaar toch heel diep in, zelfs bij kinderen die niet eens weten wat ze in hun handen hebben.
Maar het idee dat mannen 'nou eenmaal' anders zijn dan vrouwen blijven maar ten grondslag liggen aan die scheve verhoudingen in o.a. huishouden en kinderzorg. Er is geen enkele reden waarom een man die wel kan autorijden geen wasmachine kan bedienen. Of wel op tijd een presentatie kan geven, maar geen kind aangekleed op school kan afleveren. Net zoals er geen (!) voorgeprogrammeerde genen in vrouwen zitten dat ze roze willen (sterker nog, roze was ooit de kleur voor jongens, en is pas de laatste decennia los gegaan voor meisjes). 'Het is een man' kan dus echt nóóit als excuus gelden.
dinsdag 12 november 2019 12:40
Ik herken het wel. Hier in huis zijn er dan weer discussies, worden er afspraken gemaakt en dan gaat het weer een tijd goed/beter. Na verloop van tijd verwateren de afspraken dan toch weer. Dat vind ik vervelend, geen idee ook hoe de situatie blijvend te veranderen. Mijn partner is geen nare man en ik houd van hem, uit elkaar gaan zou het probleem niet oplossen.
Ik kijk maar zoveel mogelijk naar de positieve zaken.
Ik kijk maar zoveel mogelijk naar de positieve zaken.
dinsdag 12 november 2019 12:45
Hersenen verschillen misschien niet zoveel, er is wel degelijk een hormonaal verschil. Vrouwen, die extra testosteron nemen worden veel mannelijker in gedrag. Omgekeerd geldt hetzelfde overigens. Ivan Wolffers heeft daar ook wel over geschreven.elein schreef: ↑12-11-2019 12:38Tenzij die kinderen in een afgesloten kelder geleefd hebben zonder in aanraking te komen met reclame, andere kinderen, volwassenen, televisie, tijdschriften, boeken, borden langs de weg etc. kàn je dit gewoon niet zo stellen. Wat heel diep zit, en generaties meegaat, is wat 'normaal' is of 'hoort'. Er is genoeg wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de hersenen van mannen en vrouwen, en daaruit blijkt dat die niet tot nihil verschillen.
Maar het idee dat mannen 'nou eenmaal' anders zijn dan vrouwen blijven maar ten grondslag liggen aan die scheve verhoudingen in o.a. huishouden en kinderzorg. Er is geen enkele reden waarom een man die wel kan autorijden geen wasmachine kan bedienen. Of wel op tijd een presentatie kan geven, maar geen kind aangekleed op school kan afleveren. Net zoals er geen (!) voorgeprogrammeerde genen in vrouwen zitten dat ze roze willen (sterker nog, roze was ooit de kleur voor jongens, en is pas de laatste decennia los gegaan voor meisjes). 'Het is een man' kan dus echt nóóit als excuus gelden.
Ons gedrag wordt grotendeels gestuurd door hormonen. Alleen daarom al vind ik het het onzin om te stellen dat vrouwen en mannen gelijk zijn.
dinsdag 12 november 2019 12:46
Zo mee eens. Mijn dochter ging samenwonen met een jongen die thuis nooit iets had gedaan . Hij moest echt de schade inhalen. Want mijn dochter deed het gewoon niet voor hem. Punt! Ik heb mijn dochter ook geleerd dat ze geen huissloof is zoals haar Oma vroeger wel was. Daar had ik zo de pest in, een vrouw maar sloven in de huishoudingFrancien2019 schreef: ↑12-11-2019 12:36Ik lees dat er gedacht wordt dat moeders hun zoons niet goed opvoeden. Je kunt het natuurlijk net zo goed omdraaien. Zolang moeders hun dochters het verkeerde voorbeeld geven door alle taken in een huishouden lijdzaam of niet zo lijdzaam op zich te nemen omdat ze vinden dat ze het beter kunnen of omdat ze ervan uitgaan dat ze wel moeten omdat het anders niet gebeurd zal er wel niets veranderen.
Ouders (M/V) moeten hun kinderen (M/V) het goede voorbeeld geven door hierover het gesprek met elkaar aan te gaan. Ook met de kinderen. Ze moeten ieder gezinslid dat oud genoeg is betrekken bij het gezamenlijk voeren van een huishouden en wekelijks of maandelijks evalueren of een nieuwe planning maken. Samen. Niemand is in zijn eentje CEO huishouden.
Misschien kun je proberen het roer op deze manier om te gooien TO. Zal wel wat moeite kosten. Twee stappen vooruit, een stap terug, zeg maar.
Benader het positief en niet vanuit boosheid.
dinsdag 12 november 2019 12:47
Ik denk echt wel dat mannen anders zijn dan vrouwen, al is het maar omdat de hormonen niet hetzelfde zijn. De hersenen zijn niet de enige die bepalen of mannen en vrouwen verschillen. Maar toch is het voor een man net zo goed mogelijk om een huishouden draaiende te houden en is het denk ik vooral de opvoeding van zowel de man als de vrouw die dit bepaalt, ik ken er ook genoeg mannen die alles wel doen zonder dat ze eraan herinnerd moeten worden. Mijn broer doet meer dan zijn vrouw in huis en met de kinderen, zij is wat luier aangelegd zeg maar Maar hij doet alles gewoon uit zichzelf. Mijn vader was naast zijn fulltime baan ook nooit te beroerd om wat in huis te doen, al was mijn moeder huisvrouw. Hij stofzuigde bijvoorbeeld het huis, kookte regelmatig, stofte af etc.
Mijn eigen man had een moeder die het allemaal wel deed, vader was altijd aan het klussen en moeder deed het huishouden. Ik zie dat behoorlijk terug in mijn man, helaas.
Maar hij doet alles gewoon uit zichzelf. Mijn vader was naast zijn fulltime baan ook nooit te beroerd om wat in huis te doen, al was mijn moeder huisvrouw. Hij stofzuigde bijvoorbeeld het huis, kookte regelmatig, stofte af etc. Mijn eigen man had een moeder die het allemaal wel deed, vader was altijd aan het klussen en moeder deed het huishouden. Ik zie dat behoorlijk terug in mijn man, helaas.
dinsdag 12 november 2019 12:54
Maar denk je echt dat hormonen ervoor zorgen dat een man wel aan een zakelijke afspraak op 4 mei om 14u kan denken, maar niet aan een privé afspraak om 4 mei om 14u? Of wel een apparaat kan bedienen wat een dvd afspeelt, maar niet één die de was draait? Nee toch?Alecta schreef: ↑12-11-2019 12:45Hersenen verschillen misschien niet zoveel, er is wel degelijk een hormonaal verschil. Vrouwen, die extra testosteron nemen worden veel mannelijker in gedrag. Omgekeerd geldt hetzelfde overigens. Ivan Wolffers heeft daar ook wel over geschreven.
Ons gedrag wordt grotendeels gestuurd door hormonen. Alleen daarom al vind ik het het onzin om te stellen dat vrouwen en mannen gelijk zijn.
Ik denk dat er meerdere dingen ons gedrag bepalen, ook hormonen, maar dat die een ondergeschikte rol spelen in wat aangeleerd wordt, of als acceptabel / normaal wordt gezien. Net als dat er meer verschillen tussen mensen van hetzelfde geslacht zitten, dan tussen sec mannen en vrouwen.
dinsdag 12 november 2019 12:57
Hoe het bij ons werkt:
Ik ben wel kaptein-Huishouden Hij Kaptein-Klussen
Degene die de overall zaken in de gaten houdt
Daarbij: we hebben allebei duidelijke taken, die taken doen we. Maar de ander bemoeit zich er niet (te veel...) mee.
Bijvoorbeeld: mijn man ruimt af na het eten. Tafel leeg, lapje door de keuken etc. Eigenlijk tot alles weer schoon op zijn plek staat. Of hij dat nou direct na het eten doet, of dat hij eerst een kind naar sport brengt of een tukje doet... Moet hij zelf weten.
Ik ben van het meteen doen, hij vaak niet. Loslaten en vooral niet oppakken.
Als de hagelslag bijna op is, is het slim op het vast op ons boodschappenbord te zetten, anders grijp je mis.
Als je een bepaalde trui aan wil, gooi hem in de wasmand.
Hij is Mr Kindersport, dus hij houdt bij wie hoelaat een wedstrijd heeft en of er nog iets mee moet
Ik Mrs School, ik doe de ziekmeldingen en houd de post van school bij
Dat zijn dingen die zo gegroeid zijn, en af&toe even heel duidelijk afgesproken.
Ook doen we allebei dingen die we het minst vervelend vinden, zo heb ik geen hekel aan boodschappen doen of strijken en hij niet aan op de bank liggen
Zit trouwens een kern van waarheid in die laatste opmerking. Als ik veel gedoe heb (werk bijvoorbeeld) ga ik de keukenvloer schrobben of een kledingkast leeghalen. Hij zoekt dan juist het grote niksdoen op.
Ik ben wel kaptein-Huishouden Hij Kaptein-Klussen
Degene die de overall zaken in de gaten houdt
Daarbij: we hebben allebei duidelijke taken, die taken doen we. Maar de ander bemoeit zich er niet (te veel...) mee.
Bijvoorbeeld: mijn man ruimt af na het eten. Tafel leeg, lapje door de keuken etc. Eigenlijk tot alles weer schoon op zijn plek staat. Of hij dat nou direct na het eten doet, of dat hij eerst een kind naar sport brengt of een tukje doet... Moet hij zelf weten.
Ik ben van het meteen doen, hij vaak niet. Loslaten en vooral niet oppakken.
Als de hagelslag bijna op is, is het slim op het vast op ons boodschappenbord te zetten, anders grijp je mis.
Als je een bepaalde trui aan wil, gooi hem in de wasmand.
Hij is Mr Kindersport, dus hij houdt bij wie hoelaat een wedstrijd heeft en of er nog iets mee moet
Ik Mrs School, ik doe de ziekmeldingen en houd de post van school bij
Dat zijn dingen die zo gegroeid zijn, en af&toe even heel duidelijk afgesproken.
Ook doen we allebei dingen die we het minst vervelend vinden, zo heb ik geen hekel aan boodschappen doen of strijken en hij niet aan op de bank liggen
Zit trouwens een kern van waarheid in die laatste opmerking. Als ik veel gedoe heb (werk bijvoorbeeld) ga ik de keukenvloer schrobben of een kledingkast leeghalen. Hij zoekt dan juist het grote niksdoen op.
dinsdag 12 november 2019 13:02
Met het kunnen hebben die hormonen niets te maken, met het willen en/of prioriteiten zien des te meer.elein schreef: ↑12-11-2019 12:54Maar denk je echt dat hormonen ervoor zorgen dat een man wel aan een zakelijke afspraak op 4 mei om 14u kan denken, maar niet aan een privé afspraak om 4 mei om 14u? Of wel een apparaat kan bedienen wat een dvd afspeelt, maar niet één die de was draait? Nee toch?
Ik denk dat er meerdere dingen ons gedrag bepalen, ook hormonen, maar dat die een ondergeschikte rol spelen in wat aangeleerd wordt, of als acceptabel / normaal wordt gezien. Net als dat er meer verschillen tussen mensen van hetzelfde geslacht zitten, dan tussen sec mannen en vrouwen.
Ik praat daar het gedrag van mannen zeker niet goed mee, maar ik vind het ook onzin om te stellen dat mannen en vrouwen gelijk zijn (toen een oud-collega van mij af ging kicken van doping (krachtsporter) snapte hij ineens zijn vriendin en had hij exact dezelfde onzekerheden en angsten. Dit dus puur door een te laag testosterongehalte).
dinsdag 12 november 2019 13:06
pamelacourson schreef: ↑12-11-2019 12:47Ik denk echt wel dat mannen anders zijn dan vrouwen, al is het maar omdat de hormonen niet hetzelfde zijn. De hersenen zijn niet de enige die bepalen of mannen en vrouwen verschillen. Maar toch is het voor een man net zo goed mogelijk om een huishouden draaiende te houden en is het denk ik vooral de opvoeding van zowel de man als de vrouw die dit bepaalt, ik ken er ook genoeg mannen die alles wel doen zonder dat ze eraan herinnerd moeten worden. Mijn broer doet meer dan zijn vrouw in huis en met de kinderen, zij is wat luier aangelegd zeg maar
Mijn eigen man had een moeder die het allemaal wel deed, vader was altijd aan het klussen en moeder deed het huishouden. Ik zie dat behoorlijk terug in mijn man, helaas.
Maar draai het eens om, hoe zou jouw man het vinden als je je hele leven huisvrouw zou willen zijn omdat je dat als voorbeeld hebt meegekregen? Wij vrouwen zijn toch ook gaan werken? Wij hebben toch geen mannen nodig gehad om ons aan te sporen ook medeverantwoordelijk te zijn voor het gezinsinkomen? Waarom kunnen wij die slag wel maken en een man niet? Het lijkt er bij een bepaalde groep mannen om te draaien dat ze vooral in hun eigen voordeel geëmancipeerd willen zijn.
Creativity is intelligence having fun
dinsdag 12 november 2019 13:11
Klopt, het is ook niet zo zwart-wit natuurlijk, maar het speelt wel mee en sluipt erin. Vrouwen hebben die slag inderdaad gemaakt naar werken en zorgen voor een deel van het gezinsinkomen, maar aan de andere kant blijven ze gemiddeld genomen nog steeds veruit het meeste in het huishouden en met de kinderen doen. Vrouwen zijn dus ook nog helemaal niet zo geëmancipeerd en faciliteren het gedrag van hun mannen. Meestal pas als ze het niet meer trekken, beginnen ze erover, en dan zit dat rolpatroon er al aardig ingebakken.Kirby schreef: ↑12-11-2019 13:06Maar draai het eens om, hoe zou jouw man het vinden als je je hele leven huisvrouw zou willen zijn omdat je dat als voorbeeld hebt meegekregen? Wij vrouwen zijn toch ook gaan werken? Wij hebben toch geen mannen nodig gehad om ons aan te sporen ook medeverantwoordelijk te zijn voor het gezinsinkomen? Waarom kunnen wij die slag wel maken en een man niet? Het lijkt er bij een bepaalde groep mannen om te draaien dat ze vooral in hun eigen voordeel geëmancipeerd willen zijn.
dinsdag 12 november 2019 13:16
