Militair als partner?

quote:Lemmy schreef op 11 november 2007 @ 15:35:

Ik denk dat Tsjaad nog niet zo openbaar in de media besproken zal worden voorlopig, maar waarschijnlijk kan je vriend er wel wat meer over vertellen over een tijdje. Weet je al hoe lang hij weg moet (als het doorgaat)?



Volgens mij is het inderdaad heel belangrijk dat je vriend zo'n uitzending zelf wel ziet zitten. Het is toch een moeilijke periode, ook voor hem, en als hij dan niet zo gemotiveerd is, is het natuurlijk nog veel moeilijker vol te houden. Mijn man is nog maar net weg, dus we hebben nog een flinke periode voor de boeg. Hij zag het ook wel zitten om op uitzending te gaan, hoewel hij ook wel verdriet had omdat hij afscheid moest nemen van ons. Maar op zich had hij het gevoel dat hij daar de dingen kon doen waar hij hier altijd voor oefent, dus in die zin is het een ervaring die hij graag wil opdoen.



Wat ik soms zelf wel moeilijk vind, zijn de reacties van buitenstaanders. Iedereen heeft er wel een oordeel over, dat vind ik soms lastig (vooral als mensen hun mening gaan ventileren terwijl ik mijn kinderen naast me heb staan, maar soms ook wel voor mezelf). Wat zijn jouw ervaringen daarmee?



Reacties van andere mensen kunnen idd heel vervelend zijn! Van die standaard opmerking: daar heeft hij toch zelf voor gekozen of je wist het van te voren. Dat vind ik heel vervelend. Meestal reageer ik er niet op omdat mensen geen idee hebben waar over ze praten. Als ik een hele vervelende opmerking krijg dan reageer ik meestal zo: En jij kan dat zeggen omdat....?? Ben als het daarom gaat absoluut niet op mijn mondje gevallen en ik neem het altijd op voor mijn vriend. Na een klote opmerking bel ik meestal mijn schoonmoeder even om er over te praten.

Helaas kan ik niet bij mijn familie terecht om steun. Die zijn na mijn ex helemaal klaar met defensie. Mijn nicht is met een veteraan getrouwd die oneervol ontslag heeft gekregen omdat hij niet voor de 8e(!) keer op uitzending wou. Hij heeft ook PTSS. Mijn opa heeft PTSS opgelopen in voormalig Indie. En zo zijn er nog wat gevallen in de kennissenkring van mijn ouders. Ik vind wel heel jammer dat mijn ouders nu zo negatief over uitzending denken.

Hoe heb je dat trouwens gedaan met afscheid nemen? Ben je mee gegaan naar de kazerne? Of thuis afscheid genomen. Bij mijn ex heb ik thuis afscheid genomen omdat ik van me zelf weet dat als ik iemand zie hulen dan ga ik mee en dan stop ik ook niet meer.

He sterkte met alles, be strong!

quote:jojanneke66 schreef op 11 november 2007 @ 15:54:

[...]





Wat deed je de vorige keren tijdens een uitzending? Want zoals je het nu schrijft, lees ik eruit dat je hier al meer ervaring mee hebt. Waarom dan deze vraag?



Mijn lief is nu ruim 4 maanden weg, hier is het nu het aftellen begonnen. En ja, wat ik doe als hij weg is? Ik ga gewoon door met mijn leven en met ons gezin, met mijn werk en alle andere dagdagelijkse dingen.



JOjannekeIk heb alleen een uitzending mee gemaakt met mijn ex. En dat was echt geen pretje. Hij belde me ontzettend vaak, ik zat per week minimaal 20 uur met hem aan de telefoon. Daarnaast verwachtte hij elke dag een paar mailtjes, en ging hij er ook nog van uit dat hij heel veel brieven en pakketjes kreeg. Dus naast mijn werk en opleiding kon ik toen helemaal niks doen. Ik wil dat bij mijn huidige vriend anders aanpakken. Gelukkig is mijn vriend ook niet het type dat elke dag belt. Hij heeft ook geen goede ervaring met uitzending met zijn ex gehad. Dus het wordt voor ons beide spannend!

Okay, dat verklaart inderdaad je vraag.

Dank je wel voor je antwoord.

Ik denk dat je het beste gewoon door kunt gaan met jou normale leven, en daarin bezigheden zoeken.

Te gefixeerd bezig zijn met het wel en wee van je vriend kan inderdaad heel vervelend aflopen, zoals je wel gewerkt hebt.

Hoe dan ook, ga op zoek naar een manier die bij jullie past, waarbij jullie je allebeide happy voelen.



JOjanneke

Het komt allemaal vast wel goed, oefeningen zijn nu ook geen probleem. Vermaak me prima zonder hem en ben er op een gezonde manier mee bezig. Maar het is altijd fijn om tips van anderen te krijgen!

Over zijn uitzending naar Tsjaad is nog helemaal niks bekend. Het is nog niet eens zeker of nederland daar wel heen gaat. Gaat het niet door dan gaat hij voor 13 weken naar Noorwegen op koudweer training. Dat zou wel heel leuk zijn, dan kan ik hem daar ook nog een weekendje opzoeken!

Hoi Teknosmurf (wat een nick trouwens! )



Na wat je verteld hebt over je ex, kan ik me voorstellen dat die uitzending geen succes is geworden zeg! Als hij het vooraf al niet zag zitten, en dan tijdens de uitzending ook nog al jouw vrijetijd claimde, krijg je natuurlijk wel een extreem moeilijke situatie. Waarom deed hij dat eigenlijk, was hij soms bang dat je iets met een ander begon toen hij weg was? (als je mijn vraag te nieuwsgierig vindt, ga er dan gewoon niet op in hoor) Voor hem was die uitzending dus te zwaar, maar voor jou was het zo ook geen doen. Geen wonder ook dat hij naderhand problemen ontwikkeld heeft, lijkt me. Wel erg voor je dat jij er op die manier het slachtoffer van werd.



Ik vind het belangrijk om gewoon door te gaan met leven als mijn man weg is. Natuurlijk denk ik veel aan hem, en maak ik me ook wel zorgen. Maar als ik niets anders doe dan met de situatie dáár bezig zijn, dan wordt het voor niemand beter. Mijn kinderen moeten gewoon hun vrolijke zelf kunnen zijn, ook nu, en ik heb ook gewoon afleiding nodig om de tijd op een positieve manier door te komen. En mijn man help ik er ook niet mee.



Jammer dat je ouders er niet positief over kunnen zijn, maar ergens kan ik het ook wel begrijpen, als ze zoveel negatieve ervaringen ermee opgedaan hebben. Ik neem aan dat het komt omdat ze jou graag gelukkig willen zien en denken dat er problemen door zullen komen?



Ja, die opmerking van dat het zijn eigen keuze is geweest die heb ik ook al heel vaak gehoord. Op zich geen onterechte opmerking, maar ik vind het dan wel jammer dat mensen dan schijnbaar soms lijken te vinden dat je er dan dus ook helemaal geen gevoelens omheen mag hebben. Daarom laat ik mijn stress en verdriet rondom zo'n uitzending aan lang niet iedereen merken. Mijn man heeft zijn keuze om militair te worden bijna 20 jaar geleden gemaakt, lang voordat hij mij kende, voordat hij een gezin had en lang voordat deze uitzendingen aan de orde waren. Inmiddels is hij bezig met zijn 4e uitzending. Toch wil hij militair blijven, en dat begrijp ik. Mijn keuze is het geweest om ondanks dat een relatie met hem aan te gaan, en daar sta ik ook achter. Tegen mijn kinderen moet ik eerlijk zijn over de gevaren, hoe moeilijk dat soms ook is. Maar wat ik dan wel lastig vind, is dat ik soms niet eens de kans krijg om zelf aan mijn kinderen te vertellen dat er iets voorgevallen is in het uitzendgebied, want mensen hebben er totaal geen moeite mee om (op het schoolplein/in de supermarkt/waar dan ook) ongevraagd even te melden dat er beschietingen zijn geweest, of erger nog, iemand is omgekomen. Ik heb nu met mijn kinderen afgesproken dat ik mocht er iets gebeuren, bij het minste of geringste gelijk naar school toekom, zodat zij zeker weten dat het niet over papa gaat, als ze zomaar weer eens wat ''nieuws'' horen van wie dan ook.



Wij hebben thuis afscheid genomen van elkaar. Ook voor ons voelde dat beter. Hoefden we ons niet 'groot te houden' voor een ander en inderdaad, wat jij ook schrijft, ook niet mee te huilen met een ander.



Lang verhaal geworden...

Hey Lemmy!

Bedankt voor je reactie! Ten eerste mijn nick, mijn vriend gaat vaak naar Tekno feestjes. Ik had een keer een donkerblauwe trui aan met capuchon. Toen noemde een vriend van hem mij Teknosmurf. Sindsdien gebruik ik die naam vaak als nick omdat (bijna) niemand mij onder die naam kent ik graag toch een beetje anoniem blijven. Er zijn mijn weinig mensen met mijn voornaam dus die zet ik niet zo snel op een forum.

Ik heb geen idee waarom mijn ex zo ontzettend veel contact met mij zocht toen hij op uitzending was. Ik denk dat het er altijd al een beetje in zat en dat ik dat nooit echt heb gezien. Ik weet toen we net een relatie hadden en ik naar een bedrijfsuitje ging. Toen ik aan het eind van de avond mijn telefoon pakte zag ik dat ik ontzettend veel oproepen van hem gemist had en dat hij me heel veel had gesmst. Toen heeft mijn collega me al voor hem gewaarschuwd. Ik heb de laatste tijd veel over PTSS gelezen en ben wel vaker tegen gekomen dat ze alles ontzettend willen controleren. Ik weet niet wat er is gebeurt met hem in Afghanistan. Maar het is daar wel goed mis gegaan. In de eerste week is hij gevallen toen hij naar de bunker rende. Sindsdien zei hij dat hij geen gevoel meer in zijn handen had. Ze hebben hem daar nog ander halve maand gehouden en hij heeft alleen maar kantoor werk gedaan. Hij is niet met zijn collega`s mee gegaan naar Tarin-Kowt maar op Khandahar gebleven en is daar nooit het kamp afgeweest. Omdat hij kantoorbaantje had kon hij maximaal bellen en mailen. Ben in Nederland door de hele medische molen geweest en ze kunnen helemaal niks vinden.

Mijn moeder heeft er niet heel veel problemen mee dat mijn huidige vriend militair is maar mijn vader wel. Een paar weken geleden zaten we bij mijn ouders. Mijn vriend vertelde dat hij misschien op uitzending moest en dat hij dat wel graag wou. Even later ging het over een verstand kies die mijn vriend moet laten trekken en waar hij tegen op ziet. Zegt mijn vader: Wat ben je nou voor mietje, je laat je waagt wel je leven op uitzending maar durft geen verstandskies te trekken.

Toen werd het stil, en is mijn vader naar bed gegaan. Mijn vader heeft er verder niks meer over gezegd. Ik denk niet dat mijn ouders er echt een probleem van gaan maken. Maar ik ga nu minder snel naar ze toe als mijn vriend op uitzending is en ik heb even een dipje. Gelukkig heb ik een hele lieve schoonmoeder waar ik dan heen kan. Ik sta helemaal achter zijn keuze dat hij militair is. Het heeft nadelen maar ook wel zijn voordelen. Ik kan regelmatig een weekendje overkomen als hij op oefening is. En daarnaast is het helemaal niet verkeerd voor ons als we soms elkaar een tijdje niet zien.

Ik vind het echt heel knap hoe je met je kinderen om gaat tijdens uitzending! Wij hebben zelf nog geen kinderen, maar we zijn er wel mee bezig. Eerlijk zijn tegen over ze lijkt me idd het beste. Jammer dat andere mensen zich er soms mee bemoeien. Zo maken ze de kinder onnodig ongerust. Mijn vader was vroeger geen militair maar was soms wel een tijdje in het buitenland voor zijn werk. Mijn moeder zorgde altijd dat we op een leuke manier konden aftellen.

Zo en nu weet ik ff niks meer:)

Hoi Teknosmurf,

aha, zo kom je dus aan je nick! Lemmy is ook niet mijn echte naam hoor (google maar eens op Lemmy Kilmister ). Herkenbaarheid is inderdaad wel iets om rekening mee te houden. Als je eens wat dieper op de zaken rondom uitzendingen e.d. in wilt gaan, zijn er overigens ook fora voor en door mede-thuisfronters. Daar tref je mensen die in dezelfde situatie zitten en kun je ook wel tips krijgen als je ergens mee zit. Die fora zijn vaak ook wat minder ''openbaar'' als een forum als dit.



In mijn geval kan ik ook niet bij iedereen terecht hoor, als ik eens een dip heb of zo. Sommige mensen maak ik dan helemaal ongerust als ik dat doe, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Mijn ouders bijvoorbeeld, begrijpen de situatie wel, maar maken zich zelf snel ongerust, dus die bel ik niet zo snel. Wel heb ik een paar mensen om me heen die het goed begrijpen en die me ook willen helpen met allerlei practische dingen, mocht dat nodig zijn. Dat is wel een prettig idee. Verder heb ik hier op het forum een paar heel lieve vriendinnen-op-afstand getroffen - het is echt fijn om dingen soms even te kunnen delen.



Wat je schrijft over hoe het gegaan is met je ex toen hij in Afghanistan zat, vind ik wel een typisch iets. Het lijkt wel of zijn klachten niet (alleen) lichamelijk waren. Maar je huidige vriend is een heel ander type, toch? Dan zal het vast ook heel anders gaan tijdens en na de uitzendingsperiode.



Ik vind afgezien van de uitzendingen defensie inderdaad ook helemaal geen slechte werkgever. Onze relatie blijft ook ''nieuw'' omdat hij er niet altijd is, vooral als hij lang weggeweest is merken we dat. En verder zijn er ook best wat voordelen aan het werken bij defensie, daar profiteren wij als gezin ook van mee. Maar ik zal wel blij zijn als hij straks weer heelhuids terug is!

Hey Lemmy!

Wel vervelend dat sommige mensen je ongeruster maken als je net even in een dip zit. Ik heb het zelfde ook meegemaakt. Gelukkig heb ik in mijn vrienden kring veel militairen zitten waar ik altijd even mee kan praten en die het dan voor me relativeren. Maar het is ook wel lekker om even op een forum je verhaal kwijt te kunnen!

Tja en over mijn ex, ik denk dat er al iets mis zat voor ik hem leerde kennen en voor hij op uitzending ging. Dat hij daar heen moest was denk ik de druppel. En hij heeft waarschijnlijk niet de juiste psychische hulp gehad.

Gelukkig lijkt mij huidige vriend totaal niet op hem!

We kregen vandaag ook nog leuk nieuws. Misschien gaan we in augustus voor 9 maanden naar Aruba!!! Dat lijkt me echt super!! Ik moet alleen nog kijken of ik het met mijn werk kan regelen.

Hoi,



Ik ben zelf een militair en ik zit nu in Afganisthan. Ik zal het even van de andere kant bekijken. Ik heb namelijk hier op uitzending met m'n vriend uitgemaakt, omdat je als je een paar keer bijna er geweest bent, je inziet wat echt belangrijk is in je leven. En dat was hij dus niet. Jammer voor hem. Maar ik ben er alleen maar gelukkiger van geworden.

Maar kijk als mijn relatie super was geweest, was dit niet gebeurd. Dit is dus de ideaale relatietest.

Maar ik zie de jongens hier, en die zijn helemaal gek op hun vriendin. Dus wees niet bang!

quote:ollekebolleke2 schreef op 30 november 2006 @ 19:23:

Hoi!



Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.

Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?

Hoi,

Mijn man werkt bij de landmacht en heeft jaren geleden de KMA gedaan.

Toen hij de KMA heeft gedaan kregen we ons 3 kindje en had weinig vrij

achteraf denk ik wel eens, hoe heb ik dat allemaal vol gehouden.

Op dit moment zit hij al ruim 2 weken in Duitsland en hij is nog een week weg.



Wij hebben al 23 jaar een relatie en drie prachtige dochter van 11, 6 en 5 jaar

en nog steeds voel in de vlinders in mijn buik als ik er aan denk dat hij zo weer thuis komt.



Je moet zelf wel zelfstandig zijn en je krijgt er ook veel vrijheid voor terug

Zo hoef bij ons niet elke avond het eten om 5 uur klaar te zijn.

Mooie en herkenbare discussie. Uiteindelijk gaat het erom hoe veel je van hem houdt, of hij nu bouwvakker, arts, bakker of militair is. Idd gaan militairen vreemd, maar dat gaan artsen, bakkers en bouwvakkers ook, huisvrouwen trouwens ook en stewardessen al helemaal (smile). Dat betekent niet dat iedere stewardess vreemd gaat of dat iedere militair dat doet (en in Afghanistan lijkt me dat nu wel lastig; ze hebben wel wat anders aan hun hoofd), maar het gebeurt zeker wel. Ik hou in ieder geval van mijn militiair en had dat ook gedaan als hij een ander beroep had gehad.



Lady

X

Ja, ik.

Wij zijn ook bijna op de helft van een uitzending van bijna vijf maanden.

X

Hoi Sidney,



Mijn man komt rond half maart, of uiterlijk eerste week april, terug (we hopen op half maart natuurlijk, maar je weet misschien wel hoe het soms gaat met het vaststellen van die vertrekdata...). Voor hem is het de vierde uitzending, en voor mij de tweede die ik meemaak. Hij zit nu in TK.



Ja, dat missen valt niet mee he, heel herkenbaar voor mij natuurlijk. Maar aan de andere kant is het ook goed inderdaad, want het is een teken dat je van elkaar houdt. En straks als hij terug is, weer helemaal opnieuw verliefd natuurlijk...

Ik vind het ook fijn dat de feestdagen achter de rug zijn. Ik heb er het beste van gemaakt met onze kinderen, en het was ook wel gezellig, maar het gemis is natuurlijk wel wat duidelijker met die dagen. Ik ben ook druk aan het aftellen en eindelijk schiet het een beetje op...!

X

Dat kun je soms zo hebben he, van die dagen dat het niet meevalt... hopelijk heb je morgen een betere dag.



Ik weet niet wat makkelijker is hoor, met of zonder kinderen in deze situatie. Het geeft me afleiding en een reden om het gezellig te maken in huis en zo, maar mijn kinderen missen mijn man soms ook erg en dat vind ik niet makkelijk om mee om te gaan. Vooral onze oudste heeft dat soms, hij is 11. Aan de andere kant houden kinderen je leven in een ritme en de dagen vliegen voorbij. Beide situaties hebben voor- en nadelen, denk ik.



Dat niemand hem mist zoals jij is een feit natuurlijk. Ik struin zelf wel eens wat rond op een thuisfrontforum en er zijn ook diverse thuisfronthyves, daar zitten alle mensen in dezelfde situatie. Misschien is dat ook iets voor jou?

Zie regelmatig dit topic staan. Mijn ex is militair en ik heb het altijd als prettig ervaren dat hij niet altijd thuis was, maar als ik nu moet kiezen dan wil ik iemand die wel thuis is en waar bij je niet ' afhankelijk' bent van zijn werk.



Ik wens jullie heel veel sterkte succes en moed toe als je partner is uitgezonden! Jullie gaan het redden en moeilijke dagen heb je altijd! Maar na een moeilijke dag komt er weer een nieuwe dag en ben je weer een dag dichterbij zijn thuiskomst!

X

Hoi Sydney,

Sorry, ik had jouw zin 'helaas hebben wij geen kinderen' dus behoorlijk verkeerd ingeschat, dat spijt me.

Als je wilt kan ik je wel wat sites doorgeven waar je fora kunt vinden en ook de gegevens van de thuisfronthyves. Mail me dan even op mijn hotmailadres, het is "lemmythuis".



Pop, ook van mij dankjewel voor je bemoedigende woorden!

Mijn ex is nog in opleiding tot marinier en ik moet zeggen dat ik echt totaal niks begreep van die wereld, of van hem. Dat is dan ook wat ik me afvraag, of het aan hem lag of aan 'het wereldje'. Hij is nu 22, ik ben 24. We zijn heel snel in onze relatie 'gedoken' terwijl we elkaar eigenlijk nog niet kenden. Maar allebei zo ontzettend verliefd, dus ontzettend blind.. Vanaf het begin waarschuwde hij me dat ik moest weten waar ik aan begon, dat hij vaak weg zou zijn etc. Ik vond dat logisch en zei dat ik het ook begreep. Later bleek dat hij slechte ervaringen had met voorgaande relaties, weinig begrip voor zijn werk en veel gezeur van zijn vriendin over zijn werk. Daarom was hij ontzettend bang om weer een relatie aan te gaan en waarschuwde hij me hiervoor.

Hij woont in het noorden van het land en ik in het zuiden van het land. Doordeweeks was hij hier en elk weekend ging hij naar zijn ouders en bleef ik gezellig achter. Ik begreep dat hij zijn ouders wilde zien en vond het ook prima dat hij weleens naar huis ging maar er was op geen enkele manier een compromis te maken, hij wilde nooit bij mij blijven in het weekend. In de zomer wilde ik heel graag met hem op vakantie maar hij had al een vakantie geboekt met zijn broer. Na lang zeuren zijn we toch voordat hij ging met zijn tweetjes een weekje weggeweest en dat was voor ons allebei heerlijk. Hij zei dat hij erg blij was dat we het toch gedaan hadden. Daarna ging hij dus twee weken op vakantie met zijn broer en ik stelde voor om in het weekend dat hij terugkwam naar hem toe te komen. Toen het zover was wilde hij dat liever niet en werd ik boos, ik begreep niet waarom hij mij niet wilde zien. Hij reageerde heel heftig op mijn boosheid en begon aan ons te twijfelen. Ik begreep meteen dat hij die twiijfels had in verband met de toekomst. Hij was bang dat ik het niet zou trekken wanneer hij op uitzending zou gaan en dat ik dus voor hem geen goede partij zou zijn. Ik vond dit niet eerlijk omdat een uitzending wel iets anders is dan een vakantie. Ik zei dat ik het natuurlijk moeilijk zou hebben als hij op uitzending zou gaan en dat dat ook wel logisch is,maar dat deze situatie wel iets anders was. Na een aantal weken van twijfel heb ik er uiteindelijk een punt achter gezet omdat ik gek werd van zijn getwijfel. Hij was in de war en zei dat hij over alles twijfelde. Dat hij na was gaan denken over zijn werk, of dit wel was wat hij wilde, en ook over mij. Achteraf weet ik niet zeker of hij ook echt twijfelde over zijn werk of dat dit gewoon een excuus was.

Ik weet nu ook niet of hij gewoon niet genoeg om mij gaf of dat het ligt aan de mentaliteit van militairen/mariniers, of dat het gewoon puur zijn persoontje was. Misschien zijn er hier mensen die me kunnen helpen want ik blijf me dit maar afvragen...

Hoi Pinklady,



Het is soms best lastig om een relatie te hebben met een militair. Als partner moet je er wel goed tegen kunnen dat je vriend/man vaak weg is, je moet zelfstandig zijn en je ook prettig voelen als je alleen bent. Niet alle vrouwen kunnen/willen dat, dat heeft ook mijn man (die militair is) ervaren. Hij is nu al maanden weg op uitzending, en ook buitendien is hij regelmatig op oefening en zie ik hem een paar weken niet. Maar als hij gewoon hier is, is hij ook echt hier voor mij en ons gezin. Hij is dan veel thuis, en we doen heel veel samen; eigenlijk bijna alles. Hij zou bijvoorbeeld nooit op vakantie gaan zonder mij.



Ik herken jouw verhaal dus niet. Maar er zijn zoveel omstandigheden die meespelen. Mijn man en ik zijn een stuk ouder, 38 en 36, en we hebben een gezin. En daarbij is de ene militair de andere niet, ik denk niet dat je kunt spreken van DE mentaliteit van DE militairen. Dat kan toch ook niet bij andere beroepsgroepen? Dus wat de redenen dan ook waren voor jouw ex-vriend om te twijfelen, ik denk dat er zeker meer meegespeeld heeft dan alleen zijn werk. Jammer dat jullie relatie is uitgegaan, veel sterkte!

Hoi Lemmy,

Bedankt voor je reactie. Eigenlijk wist ik diep vanbinnen ook wel dat er meer aan de hand was dan dat het alleen met zijn werk te maken had, maar ik wilde denk ik gewoon een soort van bevestiging.. Ik denk dat hij gewoon nog niet toe was aan een relatie. Ik verwachtte in ieder geval iets anders van een relatie dan dat hij deed en dat heeft dan ook niets te maken met zijn werk.

Maar ik hoorde om me heen zo vaak verhalen over militairen, dat ik me gewoon afvroeg of er inderdaad iets van waar was. Niet dus.. gelukkig..

Nogmaals bedankt voor je reactie, het is voor mij nu een stuk helderder!!

Hoi ollekebolleke,



Ik wil je graag een persoonlijke reactie sturen. Ik ben nieuw op het forum, dus ik weet niet zo goed hoe dat moet. Wil je mij een mailtje sturen? Dan kan ik daarna naar jou mailen...



Gr. Monique (moontje1108@h.c.)