Militair als partner?

Heel veel militairen zijn alleen in het weekend thuis. Bij mijn weten maakt het daarbij niet uit of ze als commando werken of als iets anders; het heeft vooral te maken met woon-werkafstand. Je hebt het als militair niet per definitie voor het kiezen op welke kazerne je werkt, en daarbij wisselt de werkplek nog wel eens, dus je hebt niet altijd de mogelijkheid om daar te gaan wonen waar je werkt.

Oke... * slik * !! alleen het weekend !!

Maar goed... er zijn er meer die het overleven...

Hoeft niet zo te zijn hoor, Baggy, dat ie alleen in het weekend thuis is... mijn man komt (buiten uitzendingen en oefeningen om dan) wel elke dag thuis. Maar die heeft het er dan ook voor over om elke dag 3 uur in de auto te zitten...

Oh oke...! En hoe vaak heeft hij oefeningen dan ong.?

K ben wat dat betreft echt een leek, k weet niet wat me overkomt allemaal! Maar ben wel erg benieuwd hoe jullie het ervaren etc!

Wow, dan heeft hij er idd wel erg veel voor over! Bizar zeg..!

Die van mij heeft niet zo vaak oefeningen, maar dat hangt dan wel weer samen met welk werk je specifiek doet. Ik vermoed dat je als commando nogal eens actief het 'veld' in moet eigenlijk... maar oefeningen zijn vaak maar 1 of 2 weken, dus dat is te overzien. Vind ik tenminste.



Ja, mijn man heeft er inderdaad veel voor over. Ik zou er ook wel begrip voor hebben als hij intern ging op de kazerne, maar hij wil dat zelf helemaal niet. Maar goed, dat is voor iedere militair een persoonlijke keuze.

Ja, commando's schijnen idd nogal vaak in 'het veld' actief te zijn...! Oke, dat valt dus nog wel mee, die oefeningen. Maar goed, mij lijkt een week al lang..! Heel appart, zo ken ik mezelf helemaal niet, ben normaal niet zo'n stresskip, maarja, als je al dat nieuws hoort over Uruzgan etc.. !

Oke, het is wel fijn dat je man er zelf voor kiest om niet intern te gaan! Anders voel je je misschien ook rot als je hem "op legt"om elke dag zo'n eind te reizen...

Lang leve het sms-verkeer. Heb gelukkig bericht gekregen van mn vriend! Alles was goed daar,gelukkig. Al zou hij het niet zeggen als het anders was.



Ik ben al vanalles voor hem aan het kopen zodat hij het weekend lekker verwend kan worden met allerlei lekkere dingen.

En dan volgende week...weer oefening..

X

.

Hoi Ollekbolleke,



Ik leerde mijn (ex)partner kennen in Duitsland toen ik 14 en hij 15 was. Zowel zijn vader als mijn vader zaten in het het leger. Al met al zijn wij 26 jaar bij elkaar geweest en hebben samen een dochter van 8. Het enige wat ik je, uit ervaring, kan vertellen is dat je heel vaak alleen zult zijn en dat zijn werk altijd op de eerste plaats komt. Kun je daar tegen prima..



Daarnaast zijn die uitzendingen ook niet bevorderlijk voor je relatie, ze houden er hoe dan ook altijd iets aan over. Die van mij is 2 x in Bosnië geweest. Ik begrijp dat je nu verliefd bent maar realiseer je heel goed dat het leger altijd voorop staat. Als ik toen had geweten wat ik nu weet was ik niet aan een relatie met een militair begonnen!

quote:Herms schreef op 27 april 2008 @ 18:35:

Daarnaast zijn die uitzendingen ook niet bevorderlijk voor je relatie, ze houden er hoe dan ook altijd iets aan over. Die van mij is 2 x in Bosnië geweest.

Mag ik vragen wat je ex-man er dan aan overgehouden heeft?

Ik heb zelf die ervaring niet. Ik weet dat er militairen zijn met ptss en andere klachten, maar ken ze zelf niet. Mijn man is 2 keer in Bosnië geweest, 1 keer in Irak en is onlangs teruggekomen uit Afghanistan, maar hij heeft er echt niets aan overgehouden. Wel heeft hij unieke ervaringen opgedaan natuurlijk, maar dat vind ik niet negatief.



Ik vind zelf dat de uitzendingen eerder goed voor je relatie zijn dan slecht, zeker als je al wat langer bij elkaar bent. Doordat je elkaar mist, voel je weer hoe veel je van elkaar houdt (iets dat toch vaak wat vanzelfsprekender wordt als je elkaar elke dag ziet). Het houdt je relatie ''fris'' en spannend.



Sidney, met mij gaat het prima! Hoe gaat het met jou? Alles weer een beetje in rustig vaarwater gekomen?

Hallo dames,



Ben alweer ff een tijdje op jullie forum aan het meelezen, maar nog nooit een reactie geplaatst. Allereerst wil ik ff zeggen, PETJE AF VOOR JULLIE ALLEMAAL MEIDEN.

Jullie gaan zo goed met de situatie om. Mijn partner en ik zijn nog geen jaar samen en hij werkt bij the Royal Army UK. We zien elkaar met een beetje geluk om het weekend op dit moment. En als hij een beetje vroeg klaar is met zijn oefeningen zie ik hem heel af en toe ook door de week.

Kijk dus helemaal niet uit naar een uitzending. Blijf ff gezellig mee lezen op jullie forum en heel veel succes dames.

He Lemmy, hier gaat alles goed hoor.

Wel pittig om weer in een normaal ritme te komen. En moeilijk om hem weer te moeten delen met iedereen. Dat vind hij andersom ook dus daar moeten we gewoon nog een weg in vinden. Maar ik ben nog steeds ongelovelijk blij om m weer thuis te hebben en ik ben blij dat we dit meegemaakt hebben.

xxx

He meiden!

Ik ben ook nieuw op het forum, maar ik lees jullie verhalen al een tijdje eigenlijk. Ook ik ben partner van een militair, al vier gelukkige jaren! Tuurlijk is het wel eens lastig, maar ik vind dat een relatie met een militair toch een extra demensie geeft. In positieve zin. Maar het ligt er maar net aan hoe je er zelf mee om gaat denk ik.

En voor Baggy: Het is inderdaad afhankelijk van zijn opleiding/functie en kazerne hoe vaak hij naar huis kan. Ik weet nog goed in het begin dat ik het er erg moeilijk mee had om hem alleen in het weekend te zien, maar het went eigenlijk wel. Hij zit nu in Amerika en komt zaterdag gelukkig weer thuis. De kazerne waar hij nu in Nederland zit is op autorijafstand van huis, dus nu komt hij elke avond thuis. Tenzij hij 's avonds nog iets moet doen.



Hebben jullie het boek van Patricia van den Broek al? "Liefde onder vuur" heet het. Een aanrader en zeker voor vrouwen die uitzendingen hebben meegemaakt erg herkenbaar.

Kan één van jullie mij vertellen hoe ver van tevoren bekend is dat een militair uitgezonden gaat worden?



Waarom ik deze vraag stel is te privé voor dit forum maar ik hoop toch dat ik serieuze reacties krijg.

Hoi Xana,

Hoe ver van te voren je weet dat een militair wordt uitgezonden is volgens mij vooral afhankelijk van het werk dat hij doet. Er zijn banen waarbij de kans op uitzending heel groot is, soms weet je dan pas een paar weken vooraf dat het weer gaat gebeuren.



Mijn man weet het altijd - tot nu toe - wel een hele tijd van te voren, hoewel hij dan niet de precieze datum weet. De vorige keer dat hij uitgezonden werd, wist hij eind 2006 al dat hij ergens in 2007 uitgezonden zou worden. Eerst zou dat in de zomer zijn, maar in juni werd besloten dat het pas aan het eind van het jaar zou zijn. Later werd bekend gemaakt dat het december zou worden, maar kort daarna werd het toch november en op de dag dat hij zou vertrekken werd het opeens toch nog weer een paar dagen uitgesteld... kortom, het wil nogal eens 'vaag' verlopen... Komt natuurlijk ook omdat er rekening moet worden gehouden met gevaren in het uitzendgebied en omdat qua transport alles op elkaar moet aansluiten .



Wat ook invloed heeft, is de hoeveelheid militairen die in die bepaalde functie beschikbaar is. Is het een functie die onmisbaar is in het uitzendgebied en waarvoor weinig mensen zijn opgeleid (= grote kans om op korte termijn te worden uitgezonden zonder het lang van te voren te weten), of houdt hij zich hier op de kazerne bijvoorbeeld vooral bezig met het trainen van mensen? Niet alle militairen worden regelmatig uitgezonden, sommigen zelfs nooit, of zeer zelden.



Ik weet niet of je veel aan mijn reactie hebt; 't is wel een serieuze reactie zoals je vroeg, maar zoals ik het heb ervaren zit er zoveel verschil in hoe dit soort dingen verlopen dat ik je geen eenduidig antwoord kan geven...

@ Lemmy,



Bedankt voor je reactie al heb ik er niet zo heel veel aan omdat het blijkbaar heel wisselend is hoe ver van tevoren je weet dat je uitgezonden gaat worden.



Mijn antwoord komt misschien wat ondankbaar/bot over maar zo is het zeker niet bedoeld.

Zo vat ik het ook niet op hoor, geen probleem. Vind het jammer dat ik je niet veel concreets kan vertellen.



Misschien kun je wat meer te weten komen over wat voor functie de betreffende persoon heeft, dan weet je misschien met mijn antwoord erbij toch iets meer?



Succes.

Misschien is mijn reactie al te laat of overbodig, maar ik kan je wel zeggen dat hier gewoon geen eenduidig antwoord op te geven is. Zoals Lemmy al zei, is het ook afhankelijk bij welk onderdeel hij zit. De één heeft een grotere kans om uitgezonden te worden dan de ander.



Nou zit mijn vriend bij een onderdeel dat niet heel erg uitzendgevoelig is. Maar hij stond wel op de reservelijst van januari t/m juli om uitgezonden te worden. Hierover kregen we in januari een brief. Verder kregen we 3 weken van tevoren te horen dat hij in mei even naar Amerika moest voor een training. En hij zit nu sinds 1,5 week in Afghanistan. Ook erg onverwachts, want het is een "spoedklus". Dit wisten we ook pas sinds 3 weken.

Maar ik geloof dat de reguliere uitzendingen, dus die van 4,5/5maanden, wel eerder van tevoren bekend zijn. Maar exact weet je het nooit. En al helemaal niet de vertrekdatum. Die weet je vaak pas een paar dagen van tevoren. Alleen de periode wanneer hij gaat is eerder bekend.



Dus zoals je al merkt, is hier gewoon geen antwoord op te geven. Probeer ervan uit te gaan dat wanneer defensie iets weet of iets op de planning heeft staan, ze dit ook wel kenbaar maken. Ik hoop dat je er wat mee kan!

Hoi, mede 'army-wives'

Ik lees al een poosje met dit topic mee. Mijn vriend zit ongeveer een half jaar in het leger, doet nu Luchtmobiel. Hij is nog in de opleiding. Ik moet zeggen dat het me allemaal zwaar valt...Ten eerste zie ik hem weinig, maar daar valt nog mee te leven, heb doordeweeks ook mn eigen leuke leven. Ik ben zelf vrij pacifistisch ingesteld en ben 'bang' voor geweld en oorlog. Het klinkt misschien heel naar, maar ik heb er moeite mee om te accepteren dat hij in het leger zit en hoop stiekem dat hij er ooit (of eigenlijk snel) mee zal stoppen. Aan de andere kant zie ik ook hoe gelukkig hij ervan wordt, het lijkt echt bij hem te passen. Het is zijn droom, maar ik trek het slecht..Het is zo ingewikkeld... het verscheurd me. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik mezelf compleet wegcijfer en verloochen door hem te 'steunen' in iets waar ik soms bijna aan onderdoor ga, aan de andere kant hou ik ontzettend veel van hem en is onze relatie erg goed. Je kan wel zeggen dat hij, op zijn beroep na, de liefde van mijn leven is...Helaas is zijn beroep erg overheersend.

Daarnaast ben ik ontzettend bang voor de uitzending. Waarschijnlijk moet hij eind 2009 naar Uruzgan.. het is misschien wat overdreven, maar ik ben bang dat hij niet meer terug zal komen. Ik zie al helemaal voor me hoe ik gebeld wordt met de mededeling dat... en ik voel soms al het intense verdriet van zijn overlijden ofzo.. Mijn vraag is: hoe hebben jullie die uitzendingen ervaren ( natuurlijk staat daarover al veel op het forum, maar graag zou ik hier meer over willen weten) Hadden jullie ook die angst dat hij zou sterven, wat hebben jullie gedaan om die 4,5 maand 'goed' door te komen? Kortom: viel de uitzending mee of tegen?

Hoi Fluffiej,



Ik herken wel wat van wat je vertelt hoor. Voordat ik mijn man leerde kennen, had ik niets met het leger, was ook erg pacifistisch. En eigenlijk ben ik dat nog wel. Maar de uitzendingen staan dat in principe ook niet in de weg vind ik; het doel van de uitzendingen is toch nog steeds het stabieler maken van een gebied, mensen helpen en voorkomen dat dingen (nog verder) uit de hand lopen. Soms komen daarbij gevechtssituaties voor, maar de Nederlandse militairen worden daar niet heengestuurd puur om te vechten.



Dat het een overheersend beroep is, moet ik met je eens zijn. Ook al heb je zelf je eigen leven, werk, of andere bezigheden, je vriend zal altijd wel periodes weg zijn vanwege oefeningen en uitzendingen. Daardoor is het niet iets waar jij verder niets mee te maken hebt, want ook jouw planning (vakanties, samen ergens naar toe, etc.) wordt daardoor beinvloed. Dat maakt het wel iets meer dan gewoon een baan. Ik kan daar zelf vrij goed tegen, maar dat is voor iedereen verschillend.



Dat hij niet terug zou komen van een uitzending...

Ik denk dat elke 'army-wife' dat wel eens denkt. Je kunt je kop daarvoor ook niet in het zand steken, want het is een feit dat het gebeurt, dat is vaak genoeg (te vaak...) te zien op het nieuws. En anders herinnert je omgeving je daar wel aan. Toch moet je je realiseren dat er ontzettend veel militairen op uitzending gaan, en het percentage dat daadwerkelijk omkomt of zwaargewond raakt (ook al is elk persoon er eentje te veel!) is heel klein. Andere mannen - en vrouwen - zijn voor hun werk heel veel onderweg in de auto, werken als politie-agent of brandweerman, bouwvakkers werken op hoge steigers, wegwerkers aan een drukke straat. Wat is gevaarlijker? Het is wel te relativeren... sommige banen hebben een bepaald risico in zich, maar ik denk niet dat militairen een groter risico lopen dan de voorbeelden die ik hiervoor noem. Het lijkt misschien groot, omdat het in de media zo expliciet naar voren komt elke keer als er iets gebeurt, ook omdat er vaak nog wel een politiek verhaal aan vast zit. En niet elke politie-agent, brandweerman, bouwvakker, wegwerker, verkeersslachtoffer etc. die omkomt wordt zo uitgebreid besproken.



Toch, de uitzendingen zijn ook voor mij bepaald geen periodes waar ik naar uitkijk. Mijn man is nu sinds een aantal maanden terug uit Uruzgan, en we hebben elkaar erg gemist. Ook de kinderen hebben hem gemist, dat was soms moeilijk. In die zin was het een zware uitzendingsperiode. Ook omdat het bepaald niet rustig was in het uitzendgebied; dan is het toch een lange tijd, met de nodige zorgen. Maar het maakt je sterk als je dit kunt doorstaan samen; wordt het in andere relaties op een gegeven moment vanzelfsprekend dat je partner er elke dag is, bij ons is dat nooit. Dat is dan de 'romantiek' van het leven van een 'army-wife'...



Eigenlijk is elke uitzending me tot nu toe nog wel meegevallen qua hoe snel het voorbij was; mijn man is nooit ergens direct bij betrokken geweest en kon over het algemeen regelmatig even contact met me opnemen via telefoon of mail. Ik kan goed alleen zijn, en heb altijd wel mensen waar ik bij terecht kan (familie of vrienden), dat scheelt ook. Hoe zit dat bij jou?



Nou, dat waren alweer heel wat gedachten op een rijtje van mij... misschien kun je er iets mee. En verder, wat hier al vaker vermeld is, zijn er ook een aantal fora speciaal voor thuisfronters waar je mensen treft die in hetzelfde schuitje zitten als jij, dat wil ook nog wel eens een steuntje in de rug zijn.

Ik ben niet de enige hier die dus een vriend heeft die militair is...

Mijn vriend zit nu 15 weken in Afghanistan en komt gelukkig over 5 weken weer terug.

Je bent dan wel erg vaak alleen (alleen eten is zo saai!) maar het heeft ook wel wat om eens op een andere manier een relatie te hebben. Veel schrijven, bellen en Skype'en. Mijn vriend wist wel een jaar van tevoren dat hij weg moest, maar nog geen exacte datum (rond maart/april, dat werd dus 3 april).



Mijn vriend kan meestal wel naar huis komen doordeweeks (ligt er ook aan hoever de kazerne van huis af ligt), maar af en toe moet hij 1 of 2 weken op oefening. Dan kan hij wel gewoon bellen en smsen (maar kan de batterij van zijn telefoon niet opladen).



Ik ben er eigenlijk aan gewend. Hij is mijn eerste vriend (na 5 jaar nog steeds) en ik weet niet beter. Ik heb niet het idee dat ik voor vrouwen met mannen die een 'normale baan' hebben onder moet doen. Als hij niet uitgezonden is, vind ik het allemaal prima. Immers, een weekje het rijk voor je alleen hebben is wel lekker soms. Maar als hij 5 maanden weg is, ga je m toch wel heel erg missen.



Lotgenoten, sterke!

Lemmy en Engeltje, bedankt voor jullie reacties!

Lemmy, ik vind jouw posts altijd erg positief en sterk, posts die echt bruikbaar zijn! Zoals je inderdaad zegt: er zijn een hoop andere beroepen die ook risico's met zich meebrengen, dat klopt.

Ik ben gelukkig ook een vrij zelfstandig persoon, niet al te afhankelijk dus kan doordeweeks mezelf prima vermaken. Mijn vriend is echter nog nooit echt langer dan twee weken weggeweest, dus ik vraag me af hoe dat zal zijn. Zelf heb ik er alle vertrouwen in dat we er sterker uit zullen komen. We weten heel goed wat we aan elkaar hebben en houden ontzettend veel van elkaar. Aan de ene kant zie ik de uitzending als een 'uitdaging' maar tegelijkertijd blijft er een stemmetje (nouja: stem) die zeurt van ' er gaat hem iets overkomen'. Gelukkig duurt het nog een poosje voordat hij op uitzending moet. In ieder geval heb een fijn netwerk van vrienden en familie om me heen waarbij ik terecht kan als ik me ff klote voel.

Engeltje: nog 5 weken en dan komt je vriend terug! Ik kan me voorstellen dat je daar wel ontzettend naar uit zal zien? Hoe heb jij die 15 weken tot nu toe ervaren? Ik ben benieuwd hoe en hoe vaak je met je vriend contact kan hebben als hij op uitzending is? Ik heb meerdere verhalen hierover gehoord. MSN'en skypen en bellen; dat het allemaal prima gaat. Maar ook verhalen dat je iemand soms 3 weken niet spreekt en dat de telefoonverbinding erg slecht is.

He Fluffiej!

Mij is het allemaal best meegevallen hoor. Mijn vriend is wel eens voor 17 dagen op patrouille, maar zij mochten dan 1x per week een kwartier bellen. Kun je toch even bijpraten. En geloof me: daar kijk je echt naar uit!



Als hij op het kamp is, kan hij in principe iedere dag mailen, bellen, Skype'en en schrijven. Bellen is gratis met een of andere account, dus hangen we regelmatig een uur aan de telefoon! Met skype'en moet je geluk hebben, soms is de verbinding erg bagger. Telefoonverbinding op het kamp is goed, geen problemen mee gehad. Wel kan het zijn dat jullie hebben afgesproken om te bellen op tijdstip X, maar dat hij dan niet kan bellen vanwege een 'black hole'. Dan liggen alle verbindingen eruit wegens veiligheidsoverwegingen (bijv een bomaanslag die nog niet bekend is gemaakt).



Gelukkig heeft mijn vriend nog geen geweld meegemaakt, dus dat scheelt nu een hoop stress, en als hij terugkomt zal hij makkelijker wennen (denk/hoop ik)

Gelukkig gaat hij na zijn uitzending studeren binnen Defensie. Die opleiding duurt 4 jaar, en dan kan hij al die tijd niet uitgezonden worden.

Is je vriend inmiddels aangenomen bij de KMA?

hallo,



ik ben een vrouw die nu inmiddels 4 jaar bij de landmacht zit! en ik ben ook al uitgezonden geweest.. ik vind het erg knap dat jullie met een militair een relatie hebben! dat jullie iedere keer die oefening en uitzendingen moeten meemaken... voor onszelf is het een stuk makkelijker want op uitzending en oefening heb je zoveel afleiding! als ik eerlijk moet zijn zou ik zeker niks met een militair beginnen!! maar als je verliefd word is dat natuurlijk erg lastig.



als iemand van jullie een vraag voor me heeft mag je die natuurlijk altijd stellen!