Monddood

Hallo,



De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.



Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.



Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.



Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.



Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.



Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:

*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen

*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.



Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.



Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.



Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.

Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?

Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?

Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?

Dingen moeten veranderen. Maar hoe??



Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.



Wat vinden jullie ervan?

Face, ja, inderdaad, je hebt ook wel gelijk. Ik was eerst opgelucht met deze 'oplossing', omdat ik dan niet meer inga op dingen, daar geen energie meer aan kwijt ben en toçh mijn grens aangeef. Maar een echte oplossing is het niet. Het zal niets veranderen. We zullen alleen nog maar meer uit elkaar groeien, vrees ik.

Lente, intuïtief geschreven zeg je, maar je stukje sluit juist goed aan. Nu ik langer nadenk over die 'oplossing' zie ik ook in dat dat me / ons niet verder gaat helpen om de redenen die je noemt.



Face, ik zie het hele gebeuren maar als een proces. Als ik op de afgelopen vijf jaar terugkijk, zie ik dat ik al een hele ontwikkeling heb doorgemaakt in de relatie. Door het schrijven op het forum lijkt er wel een soort stroomversnelling op gang te zijn gekomen. Ik zie nu in dat het hoog tijd is dat ik ook mijn kop uit het zand haal. Dat ik me niet meer laat sussen door een gesprek, een telefoontje of lief smsje volgend op dagen van spanning, keer op keer op keer.



Ik zie nu in, dat als ik serieus verder wil met mijn leven en deze relatie, dat het niet op de manier is, zoals het nu gaat. Ik ben bereid met de relatie te stoppen, als het ons niet lukt om naar elkaar toe te groeien.



Zoals ik het nu doe, houd ikzelf ook een flinke slag om de arm, houd vast aan mijn eigen leven en zie mezelf bijvoorbeeld absoluut niet samenwonen met hem.

Zoals het nu is, is dit niet de relatie ik voor de rest van mijn leven wil. Ik weet ook, dat het als het zo doorgaat, sowieso ook een einde krijgt.



Ikzelf vind dat therapie zinnig kan zijn. Ben zelf meerdere malen in therapie geweest, heb er veel van geleerd. Ik denk dat mijn vriend er ook erg veel baat bij kan hebben. Dat hij kan leren het overtollig denken te stoppen, dat hij evenwichtiger in het leven kan leren staan door evenwichtiger met zijn frustraties en emoties om te leren gaan.



Maar dat kan ik moeilijk tegen hem zeggen. Dat zal weerstand oproepen. Ik had bedacht dat ik wel kan vragen of hij er nog wel eens aan denkt om nu echt in therapie te gaan. Hij heeft het er zelf wel eens over gehad namelijk.

Ik kan ook zeggen dat hij het nu ongeveer een jaar geprobeerd heeft zélf issues op te lossen, dat dat niet veel veranderd heeft, dat het nu tijd wordt om hulp te vragen.

Ik kan ook zeggen dat ik vind dat we op dit moment een te smalle basis hebben om serieuze toekomstplannen op te bouwen. Dat we hulp nodig hebben om die basis uit te bouwen.



Dit is mijn visie, die kan ik hem voorleggen. Als hij zich daar niet in kan vinden, moet ik accepteren dat we echt niet bij elkaar passen.



Maar stel hè, ik acht de kans dat hij zich er namelijk wél in kan vinden, stel dat hij of wij in therapie gaan, is het dan toch weer illusie om te verwachten dat het tussen ons dan wel anders wordt? Ik kan me voorstellen dat je als stel kunt leren om beter te communiceren. Maar in moeilijke tijden lijkt het me zo lastig om niet volledig terug te vallen in oude gewoontes. Als je zoals hij, niet gewend bent om te praten over wat je dwars zit, niet gewend ben veel begrip en affectie te tonen, kan ik verwachten dat dat op een gegeven moment wél uit zichzelf gaat komen? Ik wil niet voor altijd als een soort sleutelbewaarder moeten blijven optreden!

Hoi Lente!



Leuk dat je vraagt hoe het gaat!



Vorig weekend heb ik n.a.v. weer een probleem (hij was ongelukkig omdat ik het leuk had met andere mensen) in een gesprek met vriend gezegd dat ik zie dat hij al tijdenlang niet lekker in zijn vel zit, dat het soelaas zou kunnen bieden om met iemand te gaan praten.

Ik heb gezegd dat ik het niet voor mezelf zeg, maar voor hem. Dat ik denk dat hij op deze manier niet gelukkig wordt.

Ik heb ook gezegd dat het deels ook wél voor mij is, omdat ik weet wat het voor mij betekent als het zo dor gaat.



In een ander gesprek nog een keer over gehad. Hij staat iet te springen, verzet zich tegen het idee om n thrapie te gaan. Hij zegt: "Dat zou betekenen dat jij het gelijk aan jouw kant hebt."

Hij voelt dit kennelijk als een machtstrijd.



Het is natuurlijk heel moeilijk om aan de ene kant aan te geven dat het voor mij zo niet werkt, en dat ik de oplossing nu voor een groot deel bij hem leg. Het kan heel dreigend overkomen, 'Er moet iets veranderen dmv therapie, of anders....' maar zo bedoel ik het niet.



Ik vind ook dat ik mag zeggen dat ik het een goed idee vind, daar ikzelf ook dmv therapie evenwichtiger in de relatie sta, en hij een jaar lang aangeeft dat hij wil veranderen, op zijn gedrag wil letten, maar er ondertussen niets verandert.



Ik moet zeggen dat we het er nu niet meer over hebben gehad, en hij ook geen stappen onderneemt. Ik ben bang dat we nu alles weer op z'n beloop laten, totdat het weer gaat knallen tussen ons.

Ik vind het moeilijk en vervelend om nu weer het gesprek te openen over de relatie. Hij zal het niet doen, hij vindt het juist prettig als die gesprekken weer naar de achtergrond verdwijnen.