Relaties
alle pijlers
Monddood
vrijdag 21 maart 2008 om 11:16
Hallo,
De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.
Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.
Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.
Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.
Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.
Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:
*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen
*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.
Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.
Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.
Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.
Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?
Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?
Dingen moeten veranderen. Maar hoe??
Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.
Wat vinden jullie ervan?
De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.
Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.
Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.
Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.
Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.
Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:
*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen
*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.
Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.
Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.
Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.
Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?
Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?
Dingen moeten veranderen. Maar hoe??
Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.
Wat vinden jullie ervan?
zaterdag 22 maart 2008 om 14:37
Misschien uit hij zijn gevoel voor jou anders?
Ik weet niet of je weg moet gaan. Volgens mij heb je er nog niet zoveel aan gedaan. Kijk, tenzij je vindt dat je als een hond behandeld wordt, dan moet je vandaag nog gaan. Maar het enige wat je tot nu toe gedaan hebt is hem proberen in te laten zien wat jij voelt. Dat werkte dus niet. Ik zou gewoon zeggen "wat je nu doet, staat me niet aan". Of "zo'n toon sla je niet tegen me aan" of iets in die geest. En het hem dan verder uit laten zoeken. Niet in den treure uit gaan leggen wat jij erbij voelt etc, maar gewoon de mededeling doen dat je dit gewoon níet leuk vindt. Punt.
En als je zo'n behoefte hebt aan een kus of knuffel, waarom deel je hem dan zelf niet uit?
Praten jullie wel eens over positieve dingen? Ik krijg de indruk dat hij praten associeert met negatieve dingen, met jouw 'gezeur". Hebben jullie wel eens leuke gesprekken over ambitie, keuzes, waar je over 5 of 10 jaar wil zijn, de dromen die je hebt voor je kind, over doelen etc?
Ik weet niet of je weg moet gaan. Volgens mij heb je er nog niet zoveel aan gedaan. Kijk, tenzij je vindt dat je als een hond behandeld wordt, dan moet je vandaag nog gaan. Maar het enige wat je tot nu toe gedaan hebt is hem proberen in te laten zien wat jij voelt. Dat werkte dus niet. Ik zou gewoon zeggen "wat je nu doet, staat me niet aan". Of "zo'n toon sla je niet tegen me aan" of iets in die geest. En het hem dan verder uit laten zoeken. Niet in den treure uit gaan leggen wat jij erbij voelt etc, maar gewoon de mededeling doen dat je dit gewoon níet leuk vindt. Punt.
En als je zo'n behoefte hebt aan een kus of knuffel, waarom deel je hem dan zelf niet uit?
Praten jullie wel eens over positieve dingen? Ik krijg de indruk dat hij praten associeert met negatieve dingen, met jouw 'gezeur". Hebben jullie wel eens leuke gesprekken over ambitie, keuzes, waar je over 5 of 10 jaar wil zijn, de dromen die je hebt voor je kind, over doelen etc?
zaterdag 22 maart 2008 om 14:40
Als ik het wist dan deed ik het over en wel heel anders en veel sneller.19jr. heb ik erover gedaan helaas.Waren wel 3 kinderen mee gemoeid en ik daarom wilde dat het zou slagen.
Nu achteraf denk ik had ik maar eerder weggegaan toen de kinderen een stuk kleiner waren.
Hoewel ik nu nog last heb van de ex trouwens, mss. had het weinig uitgemaakt.
Ik weet het verder niet Herfst,jij bent degen die heeft te besluiten,wil je zo verder?Nee!Je weet dat hij in al zijn contacten zo is.
Evidenza je kan over van alles leuk en gezellig praten,buiten dit issue om, maar als dit de als boventoon de relatie lang al speelt dan betwijfel ik of het werken zal op de lange termijn.
Nu achteraf denk ik had ik maar eerder weggegaan toen de kinderen een stuk kleiner waren.
Hoewel ik nu nog last heb van de ex trouwens, mss. had het weinig uitgemaakt.
Ik weet het verder niet Herfst,jij bent degen die heeft te besluiten,wil je zo verder?Nee!Je weet dat hij in al zijn contacten zo is.
Evidenza je kan over van alles leuk en gezellig praten,buiten dit issue om, maar als dit de als boventoon de relatie lang al speelt dan betwijfel ik of het werken zal op de lange termijn.
zaterdag 22 maart 2008 om 14:43
Ja, ik zal de enige zijn, maar ik zie echt niet hoe vreselijk vriend van Herfst wel niet is. Het lijkt mij meer een reactie op haar lijdzaamheid. Ik zou ook stapelgek worden als er iemand zo hunkerend achter me aan loopt, me dagen als een geslagen hond aankijkt als er eens bonje is geweest en ik niet genoeg gedaan heb om "het voor haar gevoel weer goed te krijgen", en me nooit eens zou zeggen dat ik op kon zouten met mijn kuthumeur. Als ik dan eens in de zoveel tijd een verzamelmail zou krijgen zou ik ook zeggen dat ik er aan zou werken.
Ze laat gewoon over zich heenlopen. Met de nadruk op "laat". Dat kan ze zichzelf net zo goed kwalijk nemen als hem.
Ze laat gewoon over zich heenlopen. Met de nadruk op "laat". Dat kan ze zichzelf net zo goed kwalijk nemen als hem.
zaterdag 22 maart 2008 om 15:00
Evidenza je bent niet de enige.Hoewel jij het wel exstreem uitdrukt m.i.
Ik vind dat je wel een punt hebt.Idd. Herfst laat het gebeuren.
Of ze lijdzaam is en hij vreselijk dat denk ik niet.
Ze passen niet bij elkaar.
De 1 heeft meer nodig dan de ander kan geven.De ander hoeft niet zo nodig en daar kan diegene niet genoegen mee krijgen.
Simpel.
De oplossing hiervoor is minder simpel.
Ik vind dat je wel een punt hebt.Idd. Herfst laat het gebeuren.
Of ze lijdzaam is en hij vreselijk dat denk ik niet.
Ze passen niet bij elkaar.
De 1 heeft meer nodig dan de ander kan geven.De ander hoeft niet zo nodig en daar kan diegene niet genoegen mee krijgen.
Simpel.
De oplossing hiervoor is minder simpel.
zaterdag 22 maart 2008 om 15:11
We praten ook wel over leuke dingen. Tijdens eten koken bijvoorbeeld. Maar buiten dat niet echt. Hij zit graag achter de computer.
Aan de ene kant is hij heel stil, wil hij met rust gelaten. Aan de andere kant is hij heel dominant in zijn uitlatingen, erg dwingend voor zijn omgeving. Hij kan vaak niet verder kijken dan zijn eigen behoefte.
Dus in de wisselwerking met mij heb ik geleerd hem met rust te laten als hij achter de computer zit of dingen voor zichzelf moet doen. In een actief contact is hij dus vaak bazig. Ik kan dan twee dingen doen: op alles ja en amen zeggen, of, als ik iets anders wil, weerwoord geven. Een gelijkwaardige uitwisseling van hoor en wederhoor is er soms, vaak niet, of op gespannen wijze. Vaak is er onderhuids sprake van strijd, in meer of mindere mate.
Daar ben ik helemaal aan gewend geraakt. Sta mijn mannetje daar vaak ook wel in. Maar een dergelijke wisselwerking brengt ons bepaald niet verder of nader tot elkaar.
Ik vind het een hele goeie om zo duidelijk te zeggen 'dat staat me niet aan' of 'ik wil niet dat je zo boos tegen me praat' en het daarbij te laten.
Aan de ene kant is hij heel stil, wil hij met rust gelaten. Aan de andere kant is hij heel dominant in zijn uitlatingen, erg dwingend voor zijn omgeving. Hij kan vaak niet verder kijken dan zijn eigen behoefte.
Dus in de wisselwerking met mij heb ik geleerd hem met rust te laten als hij achter de computer zit of dingen voor zichzelf moet doen. In een actief contact is hij dus vaak bazig. Ik kan dan twee dingen doen: op alles ja en amen zeggen, of, als ik iets anders wil, weerwoord geven. Een gelijkwaardige uitwisseling van hoor en wederhoor is er soms, vaak niet, of op gespannen wijze. Vaak is er onderhuids sprake van strijd, in meer of mindere mate.
Daar ben ik helemaal aan gewend geraakt. Sta mijn mannetje daar vaak ook wel in. Maar een dergelijke wisselwerking brengt ons bepaald niet verder of nader tot elkaar.
Ik vind het een hele goeie om zo duidelijk te zeggen 'dat staat me niet aan' of 'ik wil niet dat je zo boos tegen me praat' en het daarbij te laten.
zaterdag 22 maart 2008 om 15:25
Ik stel me niet lijdzaam op, vind ik. Ik zie mezelf niet als slachtoffer. Zijn gedrag is geen reactie op mijn lijdzaamheid. Dat zit in hem. Dat doet hij bij iedereen.
Maar dat het irritant voor hem is als ik aangeef dat ik niet tevreden of verdrietig ben, en speciaal als ik aangeef dat dat door hem komt, dat snap ik. Dat ik mezelf in een wurggreep houd als ik in een niet-werkende relatie blijf zitten, snap ik ook.
Als ik aangeef wat ik niet leuk vind aan de relatie, en me afvraag hoe ik dat samen met hem kan veranderen, vind ik dat niet lijdzaam.
Maar dat het irritant voor hem is als ik aangeef dat ik niet tevreden of verdrietig ben, en speciaal als ik aangeef dat dat door hem komt, dat snap ik. Dat ik mezelf in een wurggreep houd als ik in een niet-werkende relatie blijf zitten, snap ik ook.
Als ik aangeef wat ik niet leuk vind aan de relatie, en me afvraag hoe ik dat samen met hem kan veranderen, vind ik dat niet lijdzaam.
zaterdag 22 maart 2008 om 15:28
Waar gaat die onderhuidse strijd dan over? Macht?
Eerlijk gezegd snap ik dat nooit zo. En ik zie het vaak genoeg. Eigenlijk alleen niet in mijn eigen relatie met mijn man. Wij gunnen elkaar, en onszelf, het beste. We steunen elkaar, zijn er voor elkaar, laten elkaar met rust als dat nodig is en vormen samen de basis tegen "de rest van de wereld". Hallo zeg, je kiest voor elkaar, het is geen familie waar je met goed fatsoen nooit meer vanaf komt. Dus als je voor elkaar kiest uit liefde, dan moet dat ook zo voelen. Waarom zou je elkaar in hemelsnaam gaan zitten ondermijnen?
Waar komt dat vandaan?
Eerlijk gezegd snap ik dat nooit zo. En ik zie het vaak genoeg. Eigenlijk alleen niet in mijn eigen relatie met mijn man. Wij gunnen elkaar, en onszelf, het beste. We steunen elkaar, zijn er voor elkaar, laten elkaar met rust als dat nodig is en vormen samen de basis tegen "de rest van de wereld". Hallo zeg, je kiest voor elkaar, het is geen familie waar je met goed fatsoen nooit meer vanaf komt. Dus als je voor elkaar kiest uit liefde, dan moet dat ook zo voelen. Waarom zou je elkaar in hemelsnaam gaan zitten ondermijnen?
Waar komt dat vandaan?
zaterdag 22 maart 2008 om 15:32
Wat ik lijdzaam vind is dat jij jouw humeur compleet laat afhangen van hem. En steeds op zoek bent naar zijn goedkeuring, naar een uiting van zijn liefde voor jou. En als dat niet lukt, of jullie hebben een ruzie die niet zo afloopt als jij had gewild, dat je nog dagen met je ziel onder de arm rondloopt.
Je zegt vaak dat hij alleen vanuit zichzelf redeneert. Eerlijk gezegd vind ik dat meer mensen dat moeten doen. Begin daar maar eens mee, wat wil jij en hoe krijg je dat.
Succes en fijne Paasdagen!
Je zegt vaak dat hij alleen vanuit zichzelf redeneert. Eerlijk gezegd vind ik dat meer mensen dat moeten doen. Begin daar maar eens mee, wat wil jij en hoe krijg je dat.
Succes en fijne Paasdagen!
zaterdag 22 maart 2008 om 15:35
Daar ben ik het niet zo mee eens hoor Face. Voor mij is dat in ieder geval niet zo overduidelijk dat het bij hem wegkomt. Want misschien plant Herfst dat wel bij hem? Kip en ei verhaal. Punt is dat Herfst er last van heeft, hij weinig, en dat zij dus de enige is die iets kan veranderen.
Ik vraag me echt af waar die strijd over gáát, niet eens bij wie het wegkomt.
Ik vraag me echt af waar die strijd over gáát, niet eens bij wie het wegkomt.
zaterdag 22 maart 2008 om 15:37
Evidenza, een dergelijke relatie wil ik het ook. Waarom het bij ons anders is, is een lang verhaal. Er is tussen ons veel voorgevallen, veel oud zeer. Om samen toch verder te komen, is het nodig dat we op het vlak van communicatie en intimiteit op één lijn liggen. Dat is niet het geval. Wij hebben op dat vlak heel andere behoeftes, wij moeten heel hard werken om aansluiting te vinden bij elkaar op dat vlak.
Niet de bedoeling van een relatie, ik weet het.
Niet de bedoeling van een relatie, ik weet het.
zaterdag 22 maart 2008 om 15:40
zaterdag 22 maart 2008 om 15:57
Ik vraag niet enorm om goedkeuring. Dat deed ik in het verleden wel, heel afhankelijk van zijn bevestiging. Nu richt ik mij veel meer op mijzelf en mijn eigen leven. Maar dat vindt hij weer irritant.
Het is wel zo dat ik me nog altijd niet genoeg begrepen en geliefd voel door hem. Hij heeft van nature een in zichzelf gekeerde, gereserveerde houding. Met uitschieters in boosheid en in vrolijk zijn.
Waarschijnlijk past dat niet zo goed bij me, ik kan daar niet tegen.
Ik laveer tussen accepteren dat hij is zoals hij is en weerstand bieden of proberen een middenweg te zoeken, omdat ik uiteindelijk toch tekort kom.
In de communicatie geef ik dus aan dat ik het anders wil, maar dat zal hij inderdaad best kunnen voelen alsof ik hem wil veranderen, dat hij helemaal niet goed genoeg is. Maar ik probeer slechts op een paar vlakken aan te geven hoe ik het graag ander wil.
Het is wel zo dat ik me nog altijd niet genoeg begrepen en geliefd voel door hem. Hij heeft van nature een in zichzelf gekeerde, gereserveerde houding. Met uitschieters in boosheid en in vrolijk zijn.
Waarschijnlijk past dat niet zo goed bij me, ik kan daar niet tegen.
Ik laveer tussen accepteren dat hij is zoals hij is en weerstand bieden of proberen een middenweg te zoeken, omdat ik uiteindelijk toch tekort kom.
In de communicatie geef ik dus aan dat ik het anders wil, maar dat zal hij inderdaad best kunnen voelen alsof ik hem wil veranderen, dat hij helemaal niet goed genoeg is. Maar ik probeer slechts op een paar vlakken aan te geven hoe ik het graag ander wil.
zaterdag 22 maart 2008 om 16:04
zaterdag 22 maart 2008 om 16:25
Lieve Herfst,
Deze man zal er geen energie in gaan steken om jullie relatie te verbeteren.
Hij vindt het prima zo, en jij blijft maar ploeteren voor meer saamhorigheid, loyaliteit, commitment.
Het lijkt wel of hij niet in je geïnteresseerd in je is.
Heb je hem wel eens gevraagd: wat wil jij eigenlijk in een relatie?
In een relatie met MIJ in het bijzonder dan?
Nu zit je er middenin en constateer je dat bepaalde dingen niet gaan zoals je dat graag zou zien.
Geloof me, als je afstand zou nemen en je situatie van buitenaf zou zien, zou je nog minder tevreden zijn.
Wanneer ik in jouw schoenen stond, zou ik deze relatie stoppen. Wat heeft het voor resultaat gehad, al je gepraat, geredeneer en goede wil?
Ik geloof zeker dat je niet door je gedrag dit in hem naar boven haalt.
In een goede relatie is sprake van een wisselwerking, geven en nemen, compromissen als je niet hetzelfde voor ogen hebt.
Dat is mogelijk als bij allebei de wil er is om er iets van te maken.
Bij jullie komt de welwillendheid alleen van jou af.
Deze man zal er geen energie in gaan steken om jullie relatie te verbeteren.
Hij vindt het prima zo, en jij blijft maar ploeteren voor meer saamhorigheid, loyaliteit, commitment.
Het lijkt wel of hij niet in je geïnteresseerd in je is.
Heb je hem wel eens gevraagd: wat wil jij eigenlijk in een relatie?
In een relatie met MIJ in het bijzonder dan?
Nu zit je er middenin en constateer je dat bepaalde dingen niet gaan zoals je dat graag zou zien.
Geloof me, als je afstand zou nemen en je situatie van buitenaf zou zien, zou je nog minder tevreden zijn.
Wanneer ik in jouw schoenen stond, zou ik deze relatie stoppen. Wat heeft het voor resultaat gehad, al je gepraat, geredeneer en goede wil?
Ik geloof zeker dat je niet door je gedrag dit in hem naar boven haalt.
In een goede relatie is sprake van een wisselwerking, geven en nemen, compromissen als je niet hetzelfde voor ogen hebt.
Dat is mogelijk als bij allebei de wil er is om er iets van te maken.
Bij jullie komt de welwillendheid alleen van jou af.
zondag 23 maart 2008 om 11:30
quote:herfst76 schreef op 22 maart 2008 @ 15:11:
Aan de ene kant is hij heel stil, wil hij met rust gelaten. Aan de andere kant is hij heel dominant in zijn uitlatingen, erg dwingend voor zijn omgeving. Hij kan vaak niet verder kijken dan zijn eigen behoefte.
Dus in de wisselwerking met mij heb ik geleerd hem met rust te laten als hij achter de computer zit of dingen voor zichzelf moet doen. In een actief contact is hij dus vaak bazig. Ik kan dan twee dingen doen: op alles ja en amen zeggen, of, als ik iets anders wil, weerwoord geven. Een gelijkwaardige uitwisseling van hoor en wederhoor is er soms, vaak niet, of op gespannen wijze.
Is deze man dan wel geschikt voor jou? Wil je nog 10 of 25 jaar in een relatie zonder gelijkwaardigheid zitten?
Aan de ene kant is hij heel stil, wil hij met rust gelaten. Aan de andere kant is hij heel dominant in zijn uitlatingen, erg dwingend voor zijn omgeving. Hij kan vaak niet verder kijken dan zijn eigen behoefte.
Dus in de wisselwerking met mij heb ik geleerd hem met rust te laten als hij achter de computer zit of dingen voor zichzelf moet doen. In een actief contact is hij dus vaak bazig. Ik kan dan twee dingen doen: op alles ja en amen zeggen, of, als ik iets anders wil, weerwoord geven. Een gelijkwaardige uitwisseling van hoor en wederhoor is er soms, vaak niet, of op gespannen wijze.
Is deze man dan wel geschikt voor jou? Wil je nog 10 of 25 jaar in een relatie zonder gelijkwaardigheid zitten?
zondag 23 maart 2008 om 11:45
Ik denk dat zoals het geweest is, zoals het nu is, dat de realiteit is waar je het mee moet doen. Het zal niet veel beter worden als het al beter wordt. Ik vind het schrijnend om te lezen waar je zo blij mee bent (herkenbaar trouwens), het zijn idd kruimels. Gun jezelf meer.
Wat mij hielp was eens eerlijk nadenken en opschrijven wat ik wilde. In een man, van een relatie. En dan geen sprookjesachtige toestanden maar gewoon realistische, naar mijn idee haalbare dingen. Los van hem, puur waarvan ik wist dat ik het eigenlijk nodig had. En toen zag ik het contrast heel duidelijk, ik hongerde mezelf uit in die situatie.
Naar mijn idee zijn respect, verbondenheid ervaren, welwillendheid in beide partners en oprechte aandacht voor elkaar zo essentieel. En het zal heus niet altijd, onafgebroken zo zijn maar er zit dan wel een onderliggende flow in waardoor je weet dat je daarop kan intappen. Als sommige dingen missen dan moet er iig goed over te praten zijn, er moet een poging tot begrip kunnen zijn.
Jij verlangt daarnaar, hij kan het niet geven blijkbaar. Los van etiketten enz, je hoeft hem hierin niet te begrijpen om toch te kunnen zeggen: ik wil meer en met hem zal ik dat niet hebben. Uit respect voor hem, als persoon, is het dan ook beter om niet langer dingen te vragen waarin hij je niet kan tegemoet komen maar hem "intact" te laten, zoals hij is. En op de langere termijn een relatie aan te gaan met iemand die gewoon beter en vanzelfsprekender met jou matcht.
Wat mij hielp was eens eerlijk nadenken en opschrijven wat ik wilde. In een man, van een relatie. En dan geen sprookjesachtige toestanden maar gewoon realistische, naar mijn idee haalbare dingen. Los van hem, puur waarvan ik wist dat ik het eigenlijk nodig had. En toen zag ik het contrast heel duidelijk, ik hongerde mezelf uit in die situatie.
Naar mijn idee zijn respect, verbondenheid ervaren, welwillendheid in beide partners en oprechte aandacht voor elkaar zo essentieel. En het zal heus niet altijd, onafgebroken zo zijn maar er zit dan wel een onderliggende flow in waardoor je weet dat je daarop kan intappen. Als sommige dingen missen dan moet er iig goed over te praten zijn, er moet een poging tot begrip kunnen zijn.
Jij verlangt daarnaar, hij kan het niet geven blijkbaar. Los van etiketten enz, je hoeft hem hierin niet te begrijpen om toch te kunnen zeggen: ik wil meer en met hem zal ik dat niet hebben. Uit respect voor hem, als persoon, is het dan ook beter om niet langer dingen te vragen waarin hij je niet kan tegemoet komen maar hem "intact" te laten, zoals hij is. En op de langere termijn een relatie aan te gaan met iemand die gewoon beter en vanzelfsprekender met jou matcht.
zondag 23 maart 2008 om 15:15
Speciaal geregistreerd om te kunnen reageren op jouw verhaal. Want jouw relatie had de mijne kunnen zijn tot 2 jaar geleden. Ook jouw houding, jouw manier van denken, je pogingen - precies zoals ik me toen voelde en hoe ik het zag.
Om te beginnen: ik ben het eens met dat de verwijziging naar Oogkleppen etc. prematuur is. En ook narcisme, nee. Iemand zei het al, maar bij mijn partner was het wel degelijk een chronische, niet herkende depressie. Achteraf gezien verklaart dat heel goed waarom ik aan de ene kant het gevoel had dat hij wel van me hield, maar aan de andere kant maar niet begreep hoe hij dan zo hardvochtig kon zijn. De interne strijd in zijn kop moet gigantisch zijn geweest. Ook geen plaats voor mijn negatieve emoties, wel hoge eisen stellen aan mij. Zo herkenbaar. Bij mijn partner komt de depressie echt naar buiten in de vorm van agressie, verbale dus. Ik weet nu dat hij met zichzelf in de knoop zit als hij me een sneer geeft over bijv. het huishouden. Komt niet veel meer voor, maar gelukkig weet ik nu precies wat er speelt. (en heeft dus geen moer met mij te maken).
Even een paar stappen terug. Ik worstelde jaren met het patroon dat jij beschrijft. Ook hij was/is verslavingsgevoelig, negatieve emoties mochten niet, kon hard reageren. Dacht ook wel eens: als het met mij nu mis gaat, is hij er dan wel voor mij? Kon na dagen van spanning ook blij zijn met een knuffel...
Vele malen is het bijna uit geweest. Totdat...
Het echt uit was. Zijn alcoholgebruik maakte bovenop alles zoveel kapot dat ik de knoop doorhakte, ondanks de liefde die we toch voelden. We hielden contact daarna, we praatten. En merkten dat we wel elkaars grote liefde waren. Dus een doorstart, maar 'alles zou anders worden'. De kans om daar aan te werken op een 'normale' rustige manier, die kwam niet. In plaats daarvan stortte hij in en kwam in een acute depressie terecht. Terwijl eigenlijk alles voor het eerst een beetje op de rit kwam... Hoewel hij nog niet helemaal beter is, is het wel de redding geweest van onze relatie (hoe cru ook). Het was nood en ik werd gedwongen om een stap terug te nemen. Ik kon nu echt niet meer met hem praten over 'ons' want bij een suicidale partner hou je je mond over de 'moeilijke' dingen. Ja, ik voelde me aan de ene kant in de val zitten, aan de andere kant ging ik heel bewust op zoek naar een manier om zelf te overleven (weggaan wilde ik niet, want de liefde wederzijds was er gewoon). Ik gaf het uit handen, aan de psycholoog, sprong alleen bij als het uit de hand dreigde te lopen.
Door zijn depressie had hij niet meer de fut om me constant te bekritiseren, met alcohol was hij al gestopt. Wellicht ook door de medicijnen, werd hij rustig. Okay, niet gelukkig, verre van dat, maar de eeuwige strijd tussen ons was voorbij. Na gesprekken met de psycholoog ook bewust afgesproken dat ik hem met rust zou laten. Dat was niet eens zo moeilijk. In datzelfde gesprek (ik had dat aangevraagd in kader van relatiettherapie) kwam nl. ook het volgende naar voren: hij hield van mij en wilde niet met mij praten om mij te beschermen tegen de ellende, hij zag dat ik van hem hield en gefrustreerd was omdat ik niets kon doen. We zagen in elk geval van elkaar dat we op dezelfde pagina zaten, alleen totaal andere manier van benaderen.
Nu een half jaar verder, is de relatie totaal anders dan ervoor. We zijn partners, vertrouwen elkaar door en door, ook al gaan we anders met de dingen om. Ja, hij is nog steeds een binnenvetter, maar minder. Zelden ruzie, maar als het gebeurt levert het uiteindelijk een sterkere band op. Hij begint in te zien (langzaam) dat hij te hard is naar zichzelf, niet om kan gaan met negatieve emoties etc. We genieten van elkaar en elkaars liefde.
Het herstel van de pijn heeft bij mij ook lang geduurd, en "gelukkig" gaat een depressie niet snel voorbij. De maanden van rust tussen ons is wat ook IK nodig had om te herstellen van alle pijn. Ik kan nu zeggen dat het een afgesloten hoofdstuk is, de littekens zijn geheeld - niet vergeten, wel verwerkt. Toen we een paar weken geleden een ruzie hadden, heb ik hem ook heel goed duidelijk kunnen maken wat vroeger nooit kon: dat zijn harde woorden een behoorlijke impact op mij hebben. Voor het eerst kon hij het ook horen en begreep hij dat hij wel depressief mocht zijn of zich slecht kon voelen, maar dat er andere manieren waren om het te uiten/er mee om te gaan.
Moraal van het verhaal?
Dit soort hardvochtig gedrag is lang niet altijd een teken van liefdeloosheid. Veel vaker een gevolg van ontzettende onmacht en frustratie - daar hoeft iemand zich niet eens bewust van te zijn.
Het gaat niet vanzelf voorbij. Bij mij was er een crisis voor nodig. Die had ik niet gepland. Misschien is een relatiepauze wel een optie om een oplossing te forceren. Therapie lijkt me voor jouw vriend zeker belangrijk.
En nog even dit. Ja, je hebt recht op een liefdevolle partner. Nee, ik heb niet het idee dat je teveel aan hem trekt. Je hebt zo ongeveer alle manieren geprobeerd, waarbij je maar al teveel rekening hebt gehouden met zijn karakter, zijn mogelijkheden/beperkingen. Het enige is dat misschien alle manieren die je hebt geprobeerd niet werken. Omdat het heel ergens anders in zit. Was mijn partner niet acuut depressief geworden en was dit niet opgelost tussen ons, dan was de relatie waarschijnlijk ook failliet gegaan, want ik was aan het einde van mijn Latijn.
Ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar misschien helpt mijn verhaal je op een of andere manier weer verder.
Ik zeg wel eens gekscherend tegen vriendinnen dat ik sinds mijn relatie geen relatieadviezen meer geef: hoe vaak ik wel niet heb gedacht dat het nu echt bankroet was, en hoe gelukkig ik nu ben (yes!) - elke situatie is anders en je weet nooit wat er achter zit waarom iemand is zoals hij is en reageert zoals hij reageert.
Om te beginnen: ik ben het eens met dat de verwijziging naar Oogkleppen etc. prematuur is. En ook narcisme, nee. Iemand zei het al, maar bij mijn partner was het wel degelijk een chronische, niet herkende depressie. Achteraf gezien verklaart dat heel goed waarom ik aan de ene kant het gevoel had dat hij wel van me hield, maar aan de andere kant maar niet begreep hoe hij dan zo hardvochtig kon zijn. De interne strijd in zijn kop moet gigantisch zijn geweest. Ook geen plaats voor mijn negatieve emoties, wel hoge eisen stellen aan mij. Zo herkenbaar. Bij mijn partner komt de depressie echt naar buiten in de vorm van agressie, verbale dus. Ik weet nu dat hij met zichzelf in de knoop zit als hij me een sneer geeft over bijv. het huishouden. Komt niet veel meer voor, maar gelukkig weet ik nu precies wat er speelt. (en heeft dus geen moer met mij te maken).
Even een paar stappen terug. Ik worstelde jaren met het patroon dat jij beschrijft. Ook hij was/is verslavingsgevoelig, negatieve emoties mochten niet, kon hard reageren. Dacht ook wel eens: als het met mij nu mis gaat, is hij er dan wel voor mij? Kon na dagen van spanning ook blij zijn met een knuffel...
Vele malen is het bijna uit geweest. Totdat...
Het echt uit was. Zijn alcoholgebruik maakte bovenop alles zoveel kapot dat ik de knoop doorhakte, ondanks de liefde die we toch voelden. We hielden contact daarna, we praatten. En merkten dat we wel elkaars grote liefde waren. Dus een doorstart, maar 'alles zou anders worden'. De kans om daar aan te werken op een 'normale' rustige manier, die kwam niet. In plaats daarvan stortte hij in en kwam in een acute depressie terecht. Terwijl eigenlijk alles voor het eerst een beetje op de rit kwam... Hoewel hij nog niet helemaal beter is, is het wel de redding geweest van onze relatie (hoe cru ook). Het was nood en ik werd gedwongen om een stap terug te nemen. Ik kon nu echt niet meer met hem praten over 'ons' want bij een suicidale partner hou je je mond over de 'moeilijke' dingen. Ja, ik voelde me aan de ene kant in de val zitten, aan de andere kant ging ik heel bewust op zoek naar een manier om zelf te overleven (weggaan wilde ik niet, want de liefde wederzijds was er gewoon). Ik gaf het uit handen, aan de psycholoog, sprong alleen bij als het uit de hand dreigde te lopen.
Door zijn depressie had hij niet meer de fut om me constant te bekritiseren, met alcohol was hij al gestopt. Wellicht ook door de medicijnen, werd hij rustig. Okay, niet gelukkig, verre van dat, maar de eeuwige strijd tussen ons was voorbij. Na gesprekken met de psycholoog ook bewust afgesproken dat ik hem met rust zou laten. Dat was niet eens zo moeilijk. In datzelfde gesprek (ik had dat aangevraagd in kader van relatiettherapie) kwam nl. ook het volgende naar voren: hij hield van mij en wilde niet met mij praten om mij te beschermen tegen de ellende, hij zag dat ik van hem hield en gefrustreerd was omdat ik niets kon doen. We zagen in elk geval van elkaar dat we op dezelfde pagina zaten, alleen totaal andere manier van benaderen.
Nu een half jaar verder, is de relatie totaal anders dan ervoor. We zijn partners, vertrouwen elkaar door en door, ook al gaan we anders met de dingen om. Ja, hij is nog steeds een binnenvetter, maar minder. Zelden ruzie, maar als het gebeurt levert het uiteindelijk een sterkere band op. Hij begint in te zien (langzaam) dat hij te hard is naar zichzelf, niet om kan gaan met negatieve emoties etc. We genieten van elkaar en elkaars liefde.
Het herstel van de pijn heeft bij mij ook lang geduurd, en "gelukkig" gaat een depressie niet snel voorbij. De maanden van rust tussen ons is wat ook IK nodig had om te herstellen van alle pijn. Ik kan nu zeggen dat het een afgesloten hoofdstuk is, de littekens zijn geheeld - niet vergeten, wel verwerkt. Toen we een paar weken geleden een ruzie hadden, heb ik hem ook heel goed duidelijk kunnen maken wat vroeger nooit kon: dat zijn harde woorden een behoorlijke impact op mij hebben. Voor het eerst kon hij het ook horen en begreep hij dat hij wel depressief mocht zijn of zich slecht kon voelen, maar dat er andere manieren waren om het te uiten/er mee om te gaan.
Moraal van het verhaal?
Dit soort hardvochtig gedrag is lang niet altijd een teken van liefdeloosheid. Veel vaker een gevolg van ontzettende onmacht en frustratie - daar hoeft iemand zich niet eens bewust van te zijn.
Het gaat niet vanzelf voorbij. Bij mij was er een crisis voor nodig. Die had ik niet gepland. Misschien is een relatiepauze wel een optie om een oplossing te forceren. Therapie lijkt me voor jouw vriend zeker belangrijk.
En nog even dit. Ja, je hebt recht op een liefdevolle partner. Nee, ik heb niet het idee dat je teveel aan hem trekt. Je hebt zo ongeveer alle manieren geprobeerd, waarbij je maar al teveel rekening hebt gehouden met zijn karakter, zijn mogelijkheden/beperkingen. Het enige is dat misschien alle manieren die je hebt geprobeerd niet werken. Omdat het heel ergens anders in zit. Was mijn partner niet acuut depressief geworden en was dit niet opgelost tussen ons, dan was de relatie waarschijnlijk ook failliet gegaan, want ik was aan het einde van mijn Latijn.
Ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar misschien helpt mijn verhaal je op een of andere manier weer verder.
Ik zeg wel eens gekscherend tegen vriendinnen dat ik sinds mijn relatie geen relatieadviezen meer geef: hoe vaak ik wel niet heb gedacht dat het nu echt bankroet was, en hoe gelukkig ik nu ben (yes!) - elke situatie is anders en je weet nooit wat er achter zit waarom iemand is zoals hij is en reageert zoals hij reageert.
zondag 23 maart 2008 om 15:31
Moraal van jou heftige verhaal Lente is óók, zolang Herfst 's vriend het niet inziet gebeurd er niets.
Totdat Herfst rigoreus actie onderneemt.Zo jij hebt gedaan.
Er heeft iets te gebeuren en vriend zal het niet doen.
Knap dat jij zo het heft in handen hebt genomen.Even knapper dta je niet opgaf,je in een val gezet voelde.
Hoe tegenstrijdig toch positief eruit gekomen.
Totdat Herfst rigoreus actie onderneemt.Zo jij hebt gedaan.
Er heeft iets te gebeuren en vriend zal het niet doen.
Knap dat jij zo het heft in handen hebt genomen.Even knapper dta je niet opgaf,je in een val gezet voelde.
Hoe tegenstrijdig toch positief eruit gekomen.
zondag 23 maart 2008 om 20:50
Sjee Lente, wat ontzettend lief dat je speciaal reageert op mijn topic!! Echt heel erg lief, superbedankt!! En je nickname; de tegenhanger van herfst, lente als nieuw begin, wat in jouw situatie duidelijk het geval is.
Ik kan me voorstellen dat je nu weer gelukkig bent, juist ook omdat je een nog hechtere band met je partner hebt gekregen, ná alle ellende. Jullie zullen de band waarschijnlijk echt als iets bijzonders koesteren, en extra van genieten.
Alle andere mensen wil ik ook heel erg bedankt, de reacties helpen me zeker verder.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik de afgelopen vijf jaar de realiteit niet onder ogen heb willen zien. Steeds willen geloven in de mogelijkheid van verandering, verzoening, overeenstemming. Logisch ook, zeker omdat we een kind hebben, en omdat de welwillendheid is er van zijn kant ook is als de boel op scherp staat wel.
Maar in het dagelijks leven lijkt hij zo vast te zitten in zijn eigen gedachten, een soort gedachtenmachine. Hij is vaak in zichzelf gekeerd. Ik vind hem heel lastig te peilen.
'De interne strijd in zijn kop moet gigantisch zijn geweest. Ook geen plaats voor mijn negatieve emoties, wel hoge eisen stellen aan mij.'
Oh, dat herken ik zó sterk bij mijn vriend. Het is een gedachtenmachine, vol opgestapelde emoties en gedachten die een weg in hem vreten en geen andere uitweg vinden dan in een uitbarsting.
Lente, mijn vriend reageert ook vaak vanuit frustratie en onzekerheid. Het is net alsof hij het niet vóór kan zijn, omdat hij niet voldoende nadenkt over de orzaken van die negatieve emoties. Hij wil dat alles weer 'gewoon' is, zonder uit te vogelen waarom het toch steeds mis gaat.
Niet-herkende depressie. Ik weet het niet. Hij zit nu wel al heel lang, jarenlang niet lekker in zijn vel. Is altijd onzeker geweest en wat teruggetrokken, terwijl hij juist zoveel van zichzelf en zijn omgeving verwacht. Nu doet hij het niet meer zo, maar hij was een tijdje terug heel kritisch richting mij. Had overal kritiek op. Zag niet in dat hij dat deed. Had ook een blinde vlek voor zijn eigen omstandigheden, die als ik zijn eigen standaard aanhoud, absoluut beneden peil waren. Mijn beroepskeuze te min vinden, terwijl hijzelf nog niet eens was / is afgestudeerd.
Vaak heb ik het gevoel dat hij ook onzeker word van mij. Ik heb bepaalde eigenschappen die hij minder heeft, ik heb het gevoel dat hij mij ergens wantrouwt. De machtstrijd komt er volgens mij ook uit voort, dat hij zich misschien overschaduwt voelt door mij. Hij trekt zich ook terug in zijn eigen wereldje, omdat hij daarin alle controle heeft, vermoed ik.
Ik zie hem niet blijer dan wanneer hij iets duurs heeft gekocht. Of ik. Laatst had ik een dure zonnebril gekocht. Hij stond als een kind zo blij om me heen te dansen, zó blij en opgewonden. En vooral trots op mij.
Ik vind blijdschap in andere dingen. Als ik blij als een kind om hem heen dans omdat ik blij ben hem te zien, weet hij zich geen houding te geven. Kust dat snel af. Kan mijn enthousiasme niet beantwoorden.
Ik zeg niet dat dat slecht van hem is, maar voor mij is dat echt een domper. Ik wil heel graag een gevoel van saamhorigheid. Het ergste vind ik, dat dat ontbreekt. Ik voel me vaak alleen gelaten. Dat vind ik het allermoeilijkste om mee te leven.
Lente, bij ons zie ik niet snel gebeuren dat hij in een acute depressie terecht komt als het uit gaat. Het is tussen ons meerdere malen uit geweest. Hij heeft zijn heil gezocht in drank, drugs en dergelijke. Verder stond zijn leven redelijk stil. Hij moet nu nog steeds afstuderen. Is wel aan het solliciteren. Hij wil voor zichzelf wel degelijk iets bereiken.
Ik denk, dat wanneer het uitgaat, dat hij zich gaat storten op werk vinden of andere dingen. Ik denk niet dat hij dan uit noodzaak met zichzelf aan de slag gaat.
Ik denk echt dat hij er veel baat bij zou hebben, dat hij ook kan leren meer evenwichtig te zijn. Bij mij is dat ook niet vanzelf gegaan, ik heb in de loop der jaren ook een aantal maal therapie gehad.
Tragisch is het, dat hij eerst zelf die stappen moet willen zetten, als het waarschijnlijk voor ons al te laat is. Of kan ik toch wel er iets over tegen hem zeggen?
Voor nu kan ik denk ik niets meer doen dan inhoudelijk niet meer ingaan op zaken, maar gewoon mijn grens aangeven met: 'dat vind ik niet leuk'.
Sorry voor de hak-op-de-tak stijl! Aan de ene kant wordt alles duidelijker voor me, aan de andere kant buitelen de gedachten over elkaar heen....
Ik kan me voorstellen dat je nu weer gelukkig bent, juist ook omdat je een nog hechtere band met je partner hebt gekregen, ná alle ellende. Jullie zullen de band waarschijnlijk echt als iets bijzonders koesteren, en extra van genieten.
Alle andere mensen wil ik ook heel erg bedankt, de reacties helpen me zeker verder.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik de afgelopen vijf jaar de realiteit niet onder ogen heb willen zien. Steeds willen geloven in de mogelijkheid van verandering, verzoening, overeenstemming. Logisch ook, zeker omdat we een kind hebben, en omdat de welwillendheid is er van zijn kant ook is als de boel op scherp staat wel.
Maar in het dagelijks leven lijkt hij zo vast te zitten in zijn eigen gedachten, een soort gedachtenmachine. Hij is vaak in zichzelf gekeerd. Ik vind hem heel lastig te peilen.
'De interne strijd in zijn kop moet gigantisch zijn geweest. Ook geen plaats voor mijn negatieve emoties, wel hoge eisen stellen aan mij.'
Oh, dat herken ik zó sterk bij mijn vriend. Het is een gedachtenmachine, vol opgestapelde emoties en gedachten die een weg in hem vreten en geen andere uitweg vinden dan in een uitbarsting.
Lente, mijn vriend reageert ook vaak vanuit frustratie en onzekerheid. Het is net alsof hij het niet vóór kan zijn, omdat hij niet voldoende nadenkt over de orzaken van die negatieve emoties. Hij wil dat alles weer 'gewoon' is, zonder uit te vogelen waarom het toch steeds mis gaat.
Niet-herkende depressie. Ik weet het niet. Hij zit nu wel al heel lang, jarenlang niet lekker in zijn vel. Is altijd onzeker geweest en wat teruggetrokken, terwijl hij juist zoveel van zichzelf en zijn omgeving verwacht. Nu doet hij het niet meer zo, maar hij was een tijdje terug heel kritisch richting mij. Had overal kritiek op. Zag niet in dat hij dat deed. Had ook een blinde vlek voor zijn eigen omstandigheden, die als ik zijn eigen standaard aanhoud, absoluut beneden peil waren. Mijn beroepskeuze te min vinden, terwijl hijzelf nog niet eens was / is afgestudeerd.
Vaak heb ik het gevoel dat hij ook onzeker word van mij. Ik heb bepaalde eigenschappen die hij minder heeft, ik heb het gevoel dat hij mij ergens wantrouwt. De machtstrijd komt er volgens mij ook uit voort, dat hij zich misschien overschaduwt voelt door mij. Hij trekt zich ook terug in zijn eigen wereldje, omdat hij daarin alle controle heeft, vermoed ik.
Ik zie hem niet blijer dan wanneer hij iets duurs heeft gekocht. Of ik. Laatst had ik een dure zonnebril gekocht. Hij stond als een kind zo blij om me heen te dansen, zó blij en opgewonden. En vooral trots op mij.
Ik vind blijdschap in andere dingen. Als ik blij als een kind om hem heen dans omdat ik blij ben hem te zien, weet hij zich geen houding te geven. Kust dat snel af. Kan mijn enthousiasme niet beantwoorden.
Ik zeg niet dat dat slecht van hem is, maar voor mij is dat echt een domper. Ik wil heel graag een gevoel van saamhorigheid. Het ergste vind ik, dat dat ontbreekt. Ik voel me vaak alleen gelaten. Dat vind ik het allermoeilijkste om mee te leven.
Lente, bij ons zie ik niet snel gebeuren dat hij in een acute depressie terecht komt als het uit gaat. Het is tussen ons meerdere malen uit geweest. Hij heeft zijn heil gezocht in drank, drugs en dergelijke. Verder stond zijn leven redelijk stil. Hij moet nu nog steeds afstuderen. Is wel aan het solliciteren. Hij wil voor zichzelf wel degelijk iets bereiken.
Ik denk, dat wanneer het uitgaat, dat hij zich gaat storten op werk vinden of andere dingen. Ik denk niet dat hij dan uit noodzaak met zichzelf aan de slag gaat.
Ik denk echt dat hij er veel baat bij zou hebben, dat hij ook kan leren meer evenwichtig te zijn. Bij mij is dat ook niet vanzelf gegaan, ik heb in de loop der jaren ook een aantal maal therapie gehad.
Tragisch is het, dat hij eerst zelf die stappen moet willen zetten, als het waarschijnlijk voor ons al te laat is. Of kan ik toch wel er iets over tegen hem zeggen?
Voor nu kan ik denk ik niets meer doen dan inhoudelijk niet meer ingaan op zaken, maar gewoon mijn grens aangeven met: 'dat vind ik niet leuk'.
Sorry voor de hak-op-de-tak stijl! Aan de ene kant wordt alles duidelijker voor me, aan de andere kant buitelen de gedachten over elkaar heen....
maandag 24 maart 2008 om 09:33
[quote]herfst76 schreef op 23 maart 2008 @ 20:50:
Voor nu kan ik denk ik niets meer doen dan inhoudelijk niet meer ingaan op zaken, maar gewoon mijn grens aangeven met: 'dat vind ik niet leuk'. quote]
Herfst,een houding aan te gaan nemen door alleen te zeggen 'dat vind je niet leuk' zal je niet veel opleveren.Wat denk je dat hij dan zal zeggen/doen.
Sterker nog je cijfert jezelf er wederom mee weg.Kropt wederom alles op wrsch..
Het begroot je allemaal enorm lees ik, hoe je vriend zich zo afsluit.
Jij kan hem daarin niet veranderen.
Voor nu kan ik denk ik niets meer doen dan inhoudelijk niet meer ingaan op zaken, maar gewoon mijn grens aangeven met: 'dat vind ik niet leuk'. quote]
Herfst,een houding aan te gaan nemen door alleen te zeggen 'dat vind je niet leuk' zal je niet veel opleveren.Wat denk je dat hij dan zal zeggen/doen.
Sterker nog je cijfert jezelf er wederom mee weg.Kropt wederom alles op wrsch..
Het begroot je allemaal enorm lees ik, hoe je vriend zich zo afsluit.
Jij kan hem daarin niet veranderen.
