Relaties
alle pijlers
Monddood
vrijdag 21 maart 2008 om 11:16
Hallo,
De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.
Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.
Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.
Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.
Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.
Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:
*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen
*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.
Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.
Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.
Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.
Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?
Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?
Dingen moeten veranderen. Maar hoe??
Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.
Wat vinden jullie ervan?
De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.
Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.
Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.
Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.
Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.
Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:
*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen
*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.
Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.
Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.
Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.
Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?
Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?
Dingen moeten veranderen. Maar hoe??
Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.
Wat vinden jullie ervan?
vrijdag 21 maart 2008 om 21:13
Evidenza, als ik puur kijk naar zijn behoeften, dan zijn dat de volgende:
*veel rust
*veel ruimte
*geen moeilijke gesprekken
*veel complimenten
*bij boosheid / ontevredenheid / minachting geen tegengas
*geen op- of aanmerkingen krijgen
*zelf wel veel op- of aanmerkingen maken zonder tegengas
Hij zei eens tegen me, nadat ik had aangegeven dat ik het niet leuk vind dat hij mij vaak bekritiseert: "Wat nou kritiek! Kritiek is gratis advies hoor!"
In mijn ogen een kromme redenering, en gespeend van ieder gevoel voor verhoudingen. Op deze manier denken wij vaak verschillend over dingen.
Evidenza, ik weet dat ik ook in mijn emoties vast kan zitten. Het is inderdaad zo dat ik een paar dagen achtereen neerslachtig kan zijn, omdat wij problemen hebben. Voor hem zou het dus een stuk schelen als ik me vaker en sneller over dingen die me kwetsen heen zou kunnen zetten. Ook dat heb ik geprobeerd. Mijn emoties wegredeneren. Me dingen niet persoonlijk aantrekken. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol, daarvoor is het teveel.
*veel rust
*veel ruimte
*geen moeilijke gesprekken
*veel complimenten
*bij boosheid / ontevredenheid / minachting geen tegengas
*geen op- of aanmerkingen krijgen
*zelf wel veel op- of aanmerkingen maken zonder tegengas
Hij zei eens tegen me, nadat ik had aangegeven dat ik het niet leuk vind dat hij mij vaak bekritiseert: "Wat nou kritiek! Kritiek is gratis advies hoor!"
In mijn ogen een kromme redenering, en gespeend van ieder gevoel voor verhoudingen. Op deze manier denken wij vaak verschillend over dingen.
Evidenza, ik weet dat ik ook in mijn emoties vast kan zitten. Het is inderdaad zo dat ik een paar dagen achtereen neerslachtig kan zijn, omdat wij problemen hebben. Voor hem zou het dus een stuk schelen als ik me vaker en sneller over dingen die me kwetsen heen zou kunnen zetten. Ook dat heb ik geprobeerd. Mijn emoties wegredeneren. Me dingen niet persoonlijk aantrekken. Maar uiteindelijk houd ik dat niet vol, daarvoor is het teveel.
vrijdag 21 maart 2008 om 21:17
Precious, dat is een goed idee. Ik heb een maandje geleden een mail gestuurd met wat me dwars zit. In het verleden vaker een mail geschreven. Dan weet hij vaak goede dingen terug te zeggen, die hoop bieden op een betere toekomst. Hij heeft nu ook weer gezegd dat hij erop zal letten. Maar in de dagelijkse praktijk zie ik dat niet terug.
vrijdag 21 maart 2008 om 21:22
Herfst, voor mij is communicatie het belangrijkste in mijn relatie. Wij zaten ook niet vanaf het begin op één lijn, maar zoals jij het beschrijft zitten jullie zelfs niet op dezelfde pagina.
Dat is je vanaf het begin al duidelijk maar toch ben je steeds doorgegaan. Jullie hebben zelfs een kind gekregen. Waarom denk je dat je hem nu, na 5 jaar steggelen, opeens wel kan veranderen?
De enige tip die ik voor je heb is om met hem te praten op het moment dat er niks vervelends speelt. En het ook niet als iets vervelends brengen. Maar vertellen hoe je je voelt en afspreken wat jullie kunnen doen op het moment dat het wel misgaat.
En ook inderdaad zoals je zelf al zegt, eens goed naar jezelf kijken. Hoe leuk ben jij om mee te leven? En voor hem? Hoe zijn jouw andere relaties? Waarom ben je blijven in een relatie die jou duidelijk niet geeft wat je zoekt op het gebied van communicatie en intimiteit?
Zoals ik al zei, communicatie is voor het belangrijkste in relaties. Als ik daar geen goed gevoel bij heb en sterker nog, zoals jij doodongelukkig van word, dan ben ik weg.
Dat is je vanaf het begin al duidelijk maar toch ben je steeds doorgegaan. Jullie hebben zelfs een kind gekregen. Waarom denk je dat je hem nu, na 5 jaar steggelen, opeens wel kan veranderen?
De enige tip die ik voor je heb is om met hem te praten op het moment dat er niks vervelends speelt. En het ook niet als iets vervelends brengen. Maar vertellen hoe je je voelt en afspreken wat jullie kunnen doen op het moment dat het wel misgaat.
En ook inderdaad zoals je zelf al zegt, eens goed naar jezelf kijken. Hoe leuk ben jij om mee te leven? En voor hem? Hoe zijn jouw andere relaties? Waarom ben je blijven in een relatie die jou duidelijk niet geeft wat je zoekt op het gebied van communicatie en intimiteit?
Zoals ik al zei, communicatie is voor het belangrijkste in relaties. Als ik daar geen goed gevoel bij heb en sterker nog, zoals jij doodongelukkig van word, dan ben ik weg.
vrijdag 21 maart 2008 om 21:33
Oh ja, en alsjeblieft, realiseer je dat je op een forum zit. Je klinkt gelukkig intelligent genoeg, maar neem elk advies met een korrel zout. Zeker die uitnodigingen voor andere topics. Het is hetzelfde als gaan googelen op hoesten, voor je het weet denk je dat je zit te blaffen en ben je een hond. Ik noem maar wat.
vrijdag 21 maart 2008 om 21:40
Evidenza, voor hem ben ik leuk om mee te leven:
als ik het alleen over positieve zaken heb
als ik vrolijk en onbezorgd ben
als ik hem aantrekkelijk vind
steeds laat zien dat ik graag bij hem ben
als ik dure dingen koop
als ik niet teveel uitga
hem met rust laat wanneer hij daar behoefte aan heeft
hem aandacht geef wanneer hij daar behoefte aan heeft
als ik ambitieus ben, een goede baan wil
"De enige tip die ik voor je heb is om met hem te praten op het moment dat er niks vervelends speelt. En het ook niet als iets vervelends brengen. Maar vertellen hoe je je voelt en afspreken wat jullie kunnen doen op het moment dat het wel misgaat."
Ik realiseer me dat dit belangrijk is.
Waarom ben ik nog in deze relatie? Omdat ik hoop op verbetering, hij geeft ook aan dat we dingen kunnen verbeteren, alleen komt daar te weinig van terecht. We hebben een zoontje samen. Het is zoals nu niet leuk, maar als we uit elkaar gaan is het óók he-le-maal niet leuk. Omdat ik het gewend ben. Omdat ik zo blij word als hij wél lief doet. Omdat ik hem in principe erg aantrekkelijk vind.
als ik het alleen over positieve zaken heb
als ik vrolijk en onbezorgd ben
als ik hem aantrekkelijk vind
steeds laat zien dat ik graag bij hem ben
als ik dure dingen koop
als ik niet teveel uitga
hem met rust laat wanneer hij daar behoefte aan heeft
hem aandacht geef wanneer hij daar behoefte aan heeft
als ik ambitieus ben, een goede baan wil
"De enige tip die ik voor je heb is om met hem te praten op het moment dat er niks vervelends speelt. En het ook niet als iets vervelends brengen. Maar vertellen hoe je je voelt en afspreken wat jullie kunnen doen op het moment dat het wel misgaat."
Ik realiseer me dat dit belangrijk is.
Waarom ben ik nog in deze relatie? Omdat ik hoop op verbetering, hij geeft ook aan dat we dingen kunnen verbeteren, alleen komt daar te weinig van terecht. We hebben een zoontje samen. Het is zoals nu niet leuk, maar als we uit elkaar gaan is het óók he-le-maal niet leuk. Omdat ik het gewend ben. Omdat ik zo blij word als hij wél lief doet. Omdat ik hem in principe erg aantrekkelijk vind.
vrijdag 21 maart 2008 om 21:47
Herfst, dat is de "als" situatie. Hoe leuk ben je echt om mee te leven? Hoe vaak ben je positief, onbezorgd, lief voor hem, ambitieus etc?
En vraag twee, dóe je maar zo omdat je weet dat hij dat leuk vindt of bén je ook echt zo?
Jij hoopt op verbetering. Daarmee geef je al aan dat je op de achterbank zit en hij het stuur in handen heeft. Jij bepaalt hoe hij jou behandelt hoor, niet hij. Een echt dr. Phil moment: "You teach them how to treat you".
En vraag twee, dóe je maar zo omdat je weet dat hij dat leuk vindt of bén je ook echt zo?
Jij hoopt op verbetering. Daarmee geef je al aan dat je op de achterbank zit en hij het stuur in handen heeft. Jij bepaalt hoe hij jou behandelt hoor, niet hij. Een echt dr. Phil moment: "You teach them how to treat you".
vrijdag 21 maart 2008 om 21:47
Herfst ik bedoel meer met wat wil jij nog nu?Wetende dat er wrsch. niet meer is dan dit wat hij je geeft.Niet vind wat jij zoekt bij hem dus.
Laat je dit allemaal weer bekoelen en we zien weer verder hoe het loopt of zeg je dit trek ik echt niet langer zo en haalt de stekker er uit.Of een flinke time-out mss.
Wat Jojanneke zegt had ik ook aan zitten denken.Jij bent té confronterend voor hem waardoor hij bij zichzelf te rade heeft te gaan wat hij dus duidelijk niet aankan?
Laat je dit allemaal weer bekoelen en we zien weer verder hoe het loopt of zeg je dit trek ik echt niet langer zo en haalt de stekker er uit.Of een flinke time-out mss.
Wat Jojanneke zegt had ik ook aan zitten denken.Jij bent té confronterend voor hem waardoor hij bij zichzelf te rade heeft te gaan wat hij dus duidelijk niet aankan?
vrijdag 21 maart 2008 om 21:52
quote:herfst76 schreef op 21 maart 2008 @ 21:40:
Waarom ben ik nog in deze relatie? Omdat ik hoop op verbetering, hij geeft ook aan dat we dingen kunnen verbeteren, alleen komt daar te weinig van terecht. We hebben een zoontje samen. Het is zoals nu niet leuk, maar als we uit elkaar gaan is het óók he-le-maal niet leuk. Omdat ik het gewend ben. Omdat ik zo blij word als hij wél lief doet. Omdat ik hem in principe erg aantrekkelijk vind.
Herfst dit is niet een basis voor een relatie.Gewenning,blij wanneer hij wel lief doet,te weinig dus in jou behoefte,aantrekkelijk is maar een fractie van wat werkelijk belangrijk en nodig is voor jou.
Zou je hem dit topic durven laten lezen?Opdat hij weet wat er in jou omgaat?Dit voorzichtig voorleggen dat je het zo verrekt moeilijk vind een oplossing te vinden om samen verder te kunnen en je het hier kwijt kon?
Waarom ben ik nog in deze relatie? Omdat ik hoop op verbetering, hij geeft ook aan dat we dingen kunnen verbeteren, alleen komt daar te weinig van terecht. We hebben een zoontje samen. Het is zoals nu niet leuk, maar als we uit elkaar gaan is het óók he-le-maal niet leuk. Omdat ik het gewend ben. Omdat ik zo blij word als hij wél lief doet. Omdat ik hem in principe erg aantrekkelijk vind.
Herfst dit is niet een basis voor een relatie.Gewenning,blij wanneer hij wel lief doet,te weinig dus in jou behoefte,aantrekkelijk is maar een fractie van wat werkelijk belangrijk en nodig is voor jou.
Zou je hem dit topic durven laten lezen?Opdat hij weet wat er in jou omgaat?Dit voorzichtig voorleggen dat je het zo verrekt moeilijk vind een oplossing te vinden om samen verder te kunnen en je het hier kwijt kon?
vrijdag 21 maart 2008 om 22:27
Hoi Herfst 76,
Ik heb alleen je openingspost gelezen maar dit was één en al herkenning voor mij.
Ik heb ook een dergelijke relatie gehad, (ook met kind) maar heb het al met al maar heel kort volgehouden. Ik ging er helemaal aan onderdoor.
Vond hem ook erg aantrekkelijk, en was als een kind zo blij als hij wel lief voor me was, maar dit woog voor mij toch niet op tegen het feit dat we niet konden communiceren samen.
En ik moet toch echt wel kunnen praten met mijn partner, anders houdt het voor mij op. Afschuwelijk vind ik dat. Het geeft me teveel spanningen.
Het hield voor mij dus ook op.
En ik ben nog steeds blij dat ik er toen mee gestopt ben. Ik red me zo ook prima, met kind, baan, eigen huisje.
Ik voel me nu zoveel beter als toen ik nog in die relatie zat.
Dit is geen pleidooi om je over te halen om te stoppen met je relatie hoor.
Maar wees lief voor jezelf. En trouw aan jouw gevoel.
Mocht je toch willen stoppen, dan red je je echt wel!
Sterkte!
Ik heb alleen je openingspost gelezen maar dit was één en al herkenning voor mij.
Ik heb ook een dergelijke relatie gehad, (ook met kind) maar heb het al met al maar heel kort volgehouden. Ik ging er helemaal aan onderdoor.
Vond hem ook erg aantrekkelijk, en was als een kind zo blij als hij wel lief voor me was, maar dit woog voor mij toch niet op tegen het feit dat we niet konden communiceren samen.
En ik moet toch echt wel kunnen praten met mijn partner, anders houdt het voor mij op. Afschuwelijk vind ik dat. Het geeft me teveel spanningen.
Het hield voor mij dus ook op.
En ik ben nog steeds blij dat ik er toen mee gestopt ben. Ik red me zo ook prima, met kind, baan, eigen huisje.
Ik voel me nu zoveel beter als toen ik nog in die relatie zat.
Dit is geen pleidooi om je over te halen om te stoppen met je relatie hoor.
Maar wees lief voor jezelf. En trouw aan jouw gevoel.
Mocht je toch willen stoppen, dan red je je echt wel!
Sterkte!
zaterdag 22 maart 2008 om 07:26
quote:herfst76 schreef op 21 maart 2008 @ 21:13:
Evidenza, als ik puur kijk naar zijn behoeften, dan zijn dat de volgende:
*veel rust
*veel ruimte
*geen moeilijke gesprekken
*veel complimenten
*bij boosheid / ontevredenheid / minachting geen tegengas
*geen op- of aanmerkingen krijgen
*zelf wel veel op- of aanmerkingen maken zonder tegengas
Hij zei eens tegen me, nadat ik had aangegeven dat ik het niet leuk vind dat hij mij vaak bekritiseert: "Wat nou kritiek! Kritiek is gratis advies hoor!"
Passen jullie wel goed bij elkaar?
Heb je wel het gevoel dat je vriend jou respecteert en waardeert?
Wil je over 10 jaar nog in deze situatie zitten?
Zomaar wat vragen die bij mij opkomen als ik jouw berichten lees.
Evidenza, als ik puur kijk naar zijn behoeften, dan zijn dat de volgende:
*veel rust
*veel ruimte
*geen moeilijke gesprekken
*veel complimenten
*bij boosheid / ontevredenheid / minachting geen tegengas
*geen op- of aanmerkingen krijgen
*zelf wel veel op- of aanmerkingen maken zonder tegengas
Hij zei eens tegen me, nadat ik had aangegeven dat ik het niet leuk vind dat hij mij vaak bekritiseert: "Wat nou kritiek! Kritiek is gratis advies hoor!"
Passen jullie wel goed bij elkaar?
Heb je wel het gevoel dat je vriend jou respecteert en waardeert?
Wil je over 10 jaar nog in deze situatie zitten?
Zomaar wat vragen die bij mij opkomen als ik jouw berichten lees.
zaterdag 22 maart 2008 om 08:30
quote:wuiles schreef op 21 maart 2008 @ 21:46:
Begrijp ik nou goed dat je hem verwijt dat hij niet wil praten terwijl het er eigenlijk om gaat dat je vindt dat hij naar jou moet luisteren? En dat hij er verantwoordelijk voor is dat jij je dagenlang verdrietig en somber voelt?
Het gaat er ruwweg om, dat hij mij onaardig / bot / met desinteresse / boos, behandelt, daarna geen geen compassie kent en niet wil horen wat ik er over te zeggen heb. Juist dan nog bozer wordt, mijn woorden afdoet als onzin.
Ik ben dan verdrietig, omdat hij tegen mij tekeer gaat, harde dingen zegt en ik hem niet duidelijk kan maken wat hij aanricht.
Ik wil hem confronteren met zijn gedrag, wat hij bij mij aanricht. Ik vind, als hij zo tegen mij tekeer wil gaan, moet hij ook weten wat dat met mij doet, en moet hij het ook weer goed maken. Probeer dan rustig te zeggen wat ik niet leuk vind. Daarmee hoop ik dat hij inziet dat hij op die manier veel kapot maakt en anders gaat reageren. Maar hier loopt het dus steeds mis. Hij staat daar niet echt voor open. Soms begrijpt hij wel wat ik bedoel, als ik hm een mail heb geschreven bijvoorbeeld. Maar zijn gedrag verandert niet.
Na het lezen van een aantal kritische reacties, vraag ik me af of de rol van 'hem willen confronteren met wat hij aanricht' een goed idee is. Het heeft totnogtoe weinig uitgehaald. Zijn gedrag verandert niet. Hij kan alleen maar steeds minder hebben. Zo langzamerhand begin ik te denken richting: hij reageert zoals hij reageert. Als dat over mijn grenzen is kan ik hem dat zeggen. Echter, hem in laten zien waarom hij lullig doet, zodat hij het in het vervolg kan voorkomen, lijkt nu een hopeloze zaak.
Als hij te vaak over mijn grenzen gaat, zoals nu, word ik ongelukkig, boos, gefrustreerd. Ook, omdat ik mijn verhaal hierover niet kwijt kan. Mijn manier van hiermee omgaan was tóch ruimte creëren om mijn stem te laten horen, in de hoop dat hij verandert. Mijn stem laten horen om het oopgekropte verdriet kwijt te kunnen. Zo dacht ik nog wat controle over de situatie te houden. Maar ondertussen verandert er niets.
Begrijp ik nou goed dat je hem verwijt dat hij niet wil praten terwijl het er eigenlijk om gaat dat je vindt dat hij naar jou moet luisteren? En dat hij er verantwoordelijk voor is dat jij je dagenlang verdrietig en somber voelt?
Het gaat er ruwweg om, dat hij mij onaardig / bot / met desinteresse / boos, behandelt, daarna geen geen compassie kent en niet wil horen wat ik er over te zeggen heb. Juist dan nog bozer wordt, mijn woorden afdoet als onzin.
Ik ben dan verdrietig, omdat hij tegen mij tekeer gaat, harde dingen zegt en ik hem niet duidelijk kan maken wat hij aanricht.
Ik wil hem confronteren met zijn gedrag, wat hij bij mij aanricht. Ik vind, als hij zo tegen mij tekeer wil gaan, moet hij ook weten wat dat met mij doet, en moet hij het ook weer goed maken. Probeer dan rustig te zeggen wat ik niet leuk vind. Daarmee hoop ik dat hij inziet dat hij op die manier veel kapot maakt en anders gaat reageren. Maar hier loopt het dus steeds mis. Hij staat daar niet echt voor open. Soms begrijpt hij wel wat ik bedoel, als ik hm een mail heb geschreven bijvoorbeeld. Maar zijn gedrag verandert niet.
Na het lezen van een aantal kritische reacties, vraag ik me af of de rol van 'hem willen confronteren met wat hij aanricht' een goed idee is. Het heeft totnogtoe weinig uitgehaald. Zijn gedrag verandert niet. Hij kan alleen maar steeds minder hebben. Zo langzamerhand begin ik te denken richting: hij reageert zoals hij reageert. Als dat over mijn grenzen is kan ik hem dat zeggen. Echter, hem in laten zien waarom hij lullig doet, zodat hij het in het vervolg kan voorkomen, lijkt nu een hopeloze zaak.
Als hij te vaak over mijn grenzen gaat, zoals nu, word ik ongelukkig, boos, gefrustreerd. Ook, omdat ik mijn verhaal hierover niet kwijt kan. Mijn manier van hiermee omgaan was tóch ruimte creëren om mijn stem te laten horen, in de hoop dat hij verandert. Mijn stem laten horen om het oopgekropte verdriet kwijt te kunnen. Zo dacht ik nog wat controle over de situatie te houden. Maar ondertussen verandert er niets.
zaterdag 22 maart 2008 om 08:44
quote:Evidenza schreef op 21 maart 2008 @ 21:47:
Herfst, dat is de "als" situatie. Hoe leuk ben je echt om mee te leven? Hoe vaak ben je positief, onbezorgd, lief voor hem, ambitieus etc?
En vraag twee, dóe je maar zo omdat je weet dat hij dat leuk vindt of bén je ook echt zo?
Jij hoopt op verbetering. Daarmee geef je al aan dat je op de achterbank zit en hij het stuur in handen heeft. Jij bepaalt hoe hij jou behandelt hoor, niet hij. Een echt dr. Phil moment: "You teach them how to treat you".
Poeh, wat een gewetensvraag. Hoe leuk ben ik om mee te leven? (Stel je voor de grap de vraag maar eens...) Voor veel mensen ben ik heel leuk om mee te leven. Maar ik combinatie met hem zit er duidelijk een wrokkige kant aan mij. Dat houd ik voor een groot deel voor mijzelf. Veel los ik zelf op, door te relativeren, mij op mijn eigen leven te focussen, daar nieuwe energie uit te halen.
In combinatie met hem neem ik inderdaad vaak een rol aan. Ik weet wat ik moet zeggen of doen om bij hem in de smaak te vallen. Ik denk veel na over hoe ik dingen breng, zeg of doe.
Omdat dit nogal vermoeiend is, en moeilijk 24/7 vol te houden is, hecht ik sterk aan mijn eigen leven. (We wonen niet samen.) Ik heb tijd voor mezelf nodig om te ontspannen.
Ik moet zeggen dat ik gedurende het schrijven, de afgelopen dagen, steeds meer het gevoel krijg, wat een hopeloze knoeiboel.
Schrijven helpt om alles op een rij te zetten. De uitkomst is alleen niet zo hoopvol.
Waarom ga ik niet alleen verder? Ik wil het niet kwijt, ik wil het ánders. Zou dat er dan echt niet in zitten?
Herfst, dat is de "als" situatie. Hoe leuk ben je echt om mee te leven? Hoe vaak ben je positief, onbezorgd, lief voor hem, ambitieus etc?
En vraag twee, dóe je maar zo omdat je weet dat hij dat leuk vindt of bén je ook echt zo?
Jij hoopt op verbetering. Daarmee geef je al aan dat je op de achterbank zit en hij het stuur in handen heeft. Jij bepaalt hoe hij jou behandelt hoor, niet hij. Een echt dr. Phil moment: "You teach them how to treat you".
Poeh, wat een gewetensvraag. Hoe leuk ben ik om mee te leven? (Stel je voor de grap de vraag maar eens...) Voor veel mensen ben ik heel leuk om mee te leven. Maar ik combinatie met hem zit er duidelijk een wrokkige kant aan mij. Dat houd ik voor een groot deel voor mijzelf. Veel los ik zelf op, door te relativeren, mij op mijn eigen leven te focussen, daar nieuwe energie uit te halen.
In combinatie met hem neem ik inderdaad vaak een rol aan. Ik weet wat ik moet zeggen of doen om bij hem in de smaak te vallen. Ik denk veel na over hoe ik dingen breng, zeg of doe.
Omdat dit nogal vermoeiend is, en moeilijk 24/7 vol te houden is, hecht ik sterk aan mijn eigen leven. (We wonen niet samen.) Ik heb tijd voor mezelf nodig om te ontspannen.
Ik moet zeggen dat ik gedurende het schrijven, de afgelopen dagen, steeds meer het gevoel krijg, wat een hopeloze knoeiboel.
Schrijven helpt om alles op een rij te zetten. De uitkomst is alleen niet zo hoopvol.
Waarom ga ik niet alleen verder? Ik wil het niet kwijt, ik wil het ánders. Zou dat er dan echt niet in zitten?
zaterdag 22 maart 2008 om 09:44
Zou het er dan echt niet in zitten vraag je je af nu.
Ik vrees van niet herfst.
Hiermee zeg ik niet dat je hebt te stoppen,dat is geheel aan jou.
Gezien je reacties en gevecht lijkt er niet veel anders op te zitten.
je maakt jezelf maar ook hem ongelukkig op deze manier.
Koste wat het kost het willen doen slagen is waar je nu mee bezig bent wat niets opleverd.
Je kan hem niet veranderen.Hij heeft het zelf in te zien en dat doet hij niet.
2 mnd. leuk op een 5jaar relatie is echt heel weinig.De rest is op eieren geloop en het erbij laten,jij je best doet voor hetgene hij dan terug geeft in de plaats.Lief aardig,nergens over hebbend.
Dit is niet wat JIJ zoekt Herfst.Je zoekt diepgang wat je bij hem niet zal krijgen.Hij wil alles luchtig en leuk, niet te veel ergens op in gaan en weer verdergaan.Dat vind hij op zijn beurt dus niet bij jou.
Trek je conclusie.
Ik vrees van niet herfst.
Hiermee zeg ik niet dat je hebt te stoppen,dat is geheel aan jou.
Gezien je reacties en gevecht lijkt er niet veel anders op te zitten.
je maakt jezelf maar ook hem ongelukkig op deze manier.
Koste wat het kost het willen doen slagen is waar je nu mee bezig bent wat niets opleverd.
Je kan hem niet veranderen.Hij heeft het zelf in te zien en dat doet hij niet.
2 mnd. leuk op een 5jaar relatie is echt heel weinig.De rest is op eieren geloop en het erbij laten,jij je best doet voor hetgene hij dan terug geeft in de plaats.Lief aardig,nergens over hebbend.
Dit is niet wat JIJ zoekt Herfst.Je zoekt diepgang wat je bij hem niet zal krijgen.Hij wil alles luchtig en leuk, niet te veel ergens op in gaan en weer verdergaan.Dat vind hij op zijn beurt dus niet bij jou.
Trek je conclusie.
zaterdag 22 maart 2008 om 10:09
quote:herfst76 schreef op 22 maart 2008 @ 08:30:
[...]
Het gaat er ruwweg om, dat hij mij onaardig / bot / met desinteresse / boos, behandelt, daarna geen geen compassie kent en niet wil horen wat ik er over te zeggen heb. Juist dan nog bozer wordt, mijn woorden af doet als onzin.
Ik ben dan verdrietig, omdat hij tegen mij tekeer gaat, harde dingen zegt en ik hem niet duidelijk kan maken wat hij aanricht.
Ik wil hem confronteren met zijn gedrag, wat hij bij mij aanricht. Ik vind, als hij zo tegen mij tekeer wil gaan, moet hij ook weten wat dat met mij doet, en moet hij het ook weer goed maken. Probeer dan rustig te zeggen wat ik niet leuk vind. Daarmee hoop ik dat hij inziet dat hij op die manier veel kapot maakt en anders gaat reageren. Maar hier loopt het dus steeds mis. Hij staat daar niet echt voor open. Soms begrijpt hij wel wat ik bedoel, als ik hm een mail heb geschreven bijvoorbeeld. Maar zijn gedrag verandert niet.
Na het lezen van een aantal kritische reacties, vraag ik me af of de rol van 'hem willen confronteren met wat hij aanricht' een goed idee is. Het heeft totnogtoe weinig uitgehaald. Zijn gedrag verandert niet. Hij kan alleen maar steeds minder hebben. Zo langzamerhand begin ik te denken richting: hij reageert zoals hij reageert. Als dat over mijn grenzen is kan ik hem dat zeggen. Echter, hem in laten zien waarom hij lullig doet, zodat hij het in het vervolg kan voorkomen, lijkt nu een hopeloze zaak.
Als hij te vaak over mijn grenzen gaat, zoals nu, word ik ongelukkig, boos, gefrustreerd. Ook, omdat ik mijn verhaal hierover niet kwijt kan. Mijn manier van hiermee omgaan was tóch ruimte creëren om mijn stem te laten horen, in de hoop dat hij verandert. Mijn stem laten horen om het oopgekropte verdriet kwijt te kunnen. Zo dacht ik nog wat controle over de situatie te houden. Maar ondertussen verandert er niets.
Die man walst aan alle kanten over je gevoel heen, ontkent je gevoel, en behandeld je absoluut niet gelijkwaardig.
Nu is het leuk wat je allemaal met hem wil, en wat jou doel is van de "praatsessies" , ik heb alleen niet de indruk dat het werkt. Dat je geen resultaat bereikt.
Dus stop met dat gedrag. Het kost je meer als dat het je oplevert.
En, je kunt een ander niet veranderen; je kunt alleen je eigen manier van handelen en denken veranderen. Daar heb je controle over.
Je verwacht ook begrip van hem. Je wilt hem laten "snappen" wat dat gedrag bij jou doet, hoe hij jou daar mee kwetst.
Waarom zou hij dat willen? Als hij jou snapt, en daar verantwoording voor neemt, dat moet hij veranderen. Dan is daarna de vraag, wat levert die verandering hem op. De situatie zoals hij nu is, levert hem waarschijnlijk meer op....
Hij staat continue in het centrum van je aandacht, hij kan doen en laten wat hij wil zonder tegengas te krijgen, loopt met een leuke "mooie" vrouw, die bevallig tegen hem lacht, en die alles wel goed vind.
Bedenk dus voor jezelf wat je wel of geen acceptabel gedrag vind.
Vertoond hij gedrag wat jij onacceptabel vind, dan ga je weg. Weg uit de ruimte, weg naar je eigen huis, weg uit die straat.
Geef aan, "lieverd, de manier waarop je me nu behandeld, daar heb IK geen zin in. Ik ga naar ......( vul maar in).
Klaar. En ga dan ook. Een man die zich gedraagt als een 5 jarige peuterpuber, die ruzie maakt als een 5 jarige peuterpuber, moet je ook behandelen als een 5 jarige peuterpuber.
Jojanneke
[...]
Het gaat er ruwweg om, dat hij mij onaardig / bot / met desinteresse / boos, behandelt, daarna geen geen compassie kent en niet wil horen wat ik er over te zeggen heb. Juist dan nog bozer wordt, mijn woorden af doet als onzin.
Ik ben dan verdrietig, omdat hij tegen mij tekeer gaat, harde dingen zegt en ik hem niet duidelijk kan maken wat hij aanricht.
Ik wil hem confronteren met zijn gedrag, wat hij bij mij aanricht. Ik vind, als hij zo tegen mij tekeer wil gaan, moet hij ook weten wat dat met mij doet, en moet hij het ook weer goed maken. Probeer dan rustig te zeggen wat ik niet leuk vind. Daarmee hoop ik dat hij inziet dat hij op die manier veel kapot maakt en anders gaat reageren. Maar hier loopt het dus steeds mis. Hij staat daar niet echt voor open. Soms begrijpt hij wel wat ik bedoel, als ik hm een mail heb geschreven bijvoorbeeld. Maar zijn gedrag verandert niet.
Na het lezen van een aantal kritische reacties, vraag ik me af of de rol van 'hem willen confronteren met wat hij aanricht' een goed idee is. Het heeft totnogtoe weinig uitgehaald. Zijn gedrag verandert niet. Hij kan alleen maar steeds minder hebben. Zo langzamerhand begin ik te denken richting: hij reageert zoals hij reageert. Als dat over mijn grenzen is kan ik hem dat zeggen. Echter, hem in laten zien waarom hij lullig doet, zodat hij het in het vervolg kan voorkomen, lijkt nu een hopeloze zaak.
Als hij te vaak over mijn grenzen gaat, zoals nu, word ik ongelukkig, boos, gefrustreerd. Ook, omdat ik mijn verhaal hierover niet kwijt kan. Mijn manier van hiermee omgaan was tóch ruimte creëren om mijn stem te laten horen, in de hoop dat hij verandert. Mijn stem laten horen om het oopgekropte verdriet kwijt te kunnen. Zo dacht ik nog wat controle over de situatie te houden. Maar ondertussen verandert er niets.
Die man walst aan alle kanten over je gevoel heen, ontkent je gevoel, en behandeld je absoluut niet gelijkwaardig.
Nu is het leuk wat je allemaal met hem wil, en wat jou doel is van de "praatsessies" , ik heb alleen niet de indruk dat het werkt. Dat je geen resultaat bereikt.
Dus stop met dat gedrag. Het kost je meer als dat het je oplevert.
En, je kunt een ander niet veranderen; je kunt alleen je eigen manier van handelen en denken veranderen. Daar heb je controle over.
Je verwacht ook begrip van hem. Je wilt hem laten "snappen" wat dat gedrag bij jou doet, hoe hij jou daar mee kwetst.
Waarom zou hij dat willen? Als hij jou snapt, en daar verantwoording voor neemt, dat moet hij veranderen. Dan is daarna de vraag, wat levert die verandering hem op. De situatie zoals hij nu is, levert hem waarschijnlijk meer op....
Hij staat continue in het centrum van je aandacht, hij kan doen en laten wat hij wil zonder tegengas te krijgen, loopt met een leuke "mooie" vrouw, die bevallig tegen hem lacht, en die alles wel goed vind.
Bedenk dus voor jezelf wat je wel of geen acceptabel gedrag vind.
Vertoond hij gedrag wat jij onacceptabel vind, dan ga je weg. Weg uit de ruimte, weg naar je eigen huis, weg uit die straat.
Geef aan, "lieverd, de manier waarop je me nu behandeld, daar heb IK geen zin in. Ik ga naar ......( vul maar in).
Klaar. En ga dan ook. Een man die zich gedraagt als een 5 jarige peuterpuber, die ruzie maakt als een 5 jarige peuterpuber, moet je ook behandelen als een 5 jarige peuterpuber.
Jojanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zaterdag 22 maart 2008 om 10:13
quote:Evidenza schreef op 21 maart 2008 @ 21:33:
Oh ja, en alsjeblieft, realiseer je dat je op een forum zit. Je klinkt gelukkig intelligent genoeg, maar neem elk advies met een korrel zout. Zeker die uitnodigingen voor andere topics. Het is hetzelfde als gaan googelen op hoesten, voor je het weet denk je dat je zit te blaffen en ben je een hond. Ik noem maar wat.
Oh ja, en alsjeblieft, realiseer je dat je op een forum zit. Je klinkt gelukkig intelligent genoeg, maar neem elk advies met een korrel zout. Zeker die uitnodigingen voor andere topics. Het is hetzelfde als gaan googelen op hoesten, voor je het weet denk je dat je zit te blaffen en ben je een hond. Ik noem maar wat.
zaterdag 22 maart 2008 om 11:53
'Dus stop met dat gedrag. Het kost je meer als dat het je oplevert.'
Ik geloof dat ik inmiddels zover ben om te erkennen dat mijn aanpak inderdaad niets oplevert. Behalve nog meer problemen en bijbehorend bewustzijnvernauwing.
Ik neem me nu voor duidelijk te zijn en weg te gaan als hij mijn grens over gaat. Het heeft sowieso geen zin om er dan wat van te zeggen. Dat komt bij hem niet binnen. Voor mijn eigen rust kan ik beter gewoon weggaan.
Zal wel heel vreemd zijn. Waar gaat dat dan heen??
Het lijkt erop dat ik nu voorzichtig begin te denken dat ik het los moet laten. Dat ik hem niets duidelijk kan maken. Dat ik dat niet eens moet willen.
Ik geloof dat ik inmiddels zover ben om te erkennen dat mijn aanpak inderdaad niets oplevert. Behalve nog meer problemen en bijbehorend bewustzijnvernauwing.
Ik neem me nu voor duidelijk te zijn en weg te gaan als hij mijn grens over gaat. Het heeft sowieso geen zin om er dan wat van te zeggen. Dat komt bij hem niet binnen. Voor mijn eigen rust kan ik beter gewoon weggaan.
Zal wel heel vreemd zijn. Waar gaat dat dan heen??
Het lijkt erop dat ik nu voorzichtig begin te denken dat ik het los moet laten. Dat ik hem niets duidelijk kan maken. Dat ik dat niet eens moet willen.
zaterdag 22 maart 2008 om 12:03
Herfst maar hij is je grens toch al over gegaan vwb. jou?
Je laat niet voorzichtig los,je bent doodsbang los te laten.
Waar het heen zal gaan als je gaat dat weet je niet.Het zal je iig. rust opleveren,een last valt van je schouder.
Hiermee zeg ik niet dat je vriend lastig is,jij kan gewoon niet vinden wat je zoekt bij hem.
En hij niet bij jou.
Je kan best dingen duidelijk maken,wanneer ze niet opgepakt worden heeft het geen enkele nut idd.
Sterkte.Je red het best.Even een rottige tijd in en uiteindelijk komt het wel goed.Mss. gaat je vriend inenen wel ze best doen.Dat zal niet helpen meer vrees ik voor de beide van jullie.
Je laat niet voorzichtig los,je bent doodsbang los te laten.
Waar het heen zal gaan als je gaat dat weet je niet.Het zal je iig. rust opleveren,een last valt van je schouder.
Hiermee zeg ik niet dat je vriend lastig is,jij kan gewoon niet vinden wat je zoekt bij hem.
En hij niet bij jou.
Je kan best dingen duidelijk maken,wanneer ze niet opgepakt worden heeft het geen enkele nut idd.
Sterkte.Je red het best.Even een rottige tijd in en uiteindelijk komt het wel goed.Mss. gaat je vriend inenen wel ze best doen.Dat zal niet helpen meer vrees ik voor de beide van jullie.
zaterdag 22 maart 2008 om 12:43
Face, hij gaat heel vaak mijn grens over. Nu en in het verleden. Ik begrijp ook niet van mijzelf waarom ik niet kan zeggen: 'Genoeg is genoeg'. Op basis van kalme overwegingen een beslissing kan maken. Ik ben inderdaad heel bang om los te laten.
Nu ik in mijn laatste reaktie schrijf dat ik wegga als hij mijn grens over gaat, en hooguit dat zeg, hoop ik nog steeds dat hij zich daardoor achter de oren gaat krabben. Dus dat er alsnog iets verandert in de wisselwerking.
Wel raar, want met dat allemaal in mijn achterhoofd zou het niet eerlijk ten opzichte van hem zijn als ik nu niet lief en aardig tegen hem zou doen. Inderdaad ook een leuk iemand zijn om een relatie mee te hebben. Als me dat stelselmatig moeite kost, waarom zit ik dan in de relatie? De manier waarop hij met mij omgaat zorgt ervoor dat ik niet meer onbevangen en blij in de relatie sta. Ik houd hem daarvoor verantwoordelijk. Maar ikzelf blijf ook in de relatie. Op zich heb ik er geen spijt van dat ik heb getracht dingen te verbeteren / te veranderen. Mensen kunnen veranderen, dat denk ik wel. Maar als hij niet wil veranderen zit er niets anders op dan weg te gaan.
Iets anders in de relatie wat me zorgen baart is dat ik zo blij ben met ieder gering teken van zorgzaamheid of affectie. Van de week lag ik ziekig op de bank. De dagen daarvoor had hij heel afstandelijk gedaan. Nu ik ziek op de bank lag, gaf hij mij een kus op de wang. Ik was zó blij.
Ook als hij wél een keer mild reageert op iets, of gewoonweg luistert zonder meteen te oordelen of een felle reactie te geven, of iets anders liefs doet, ben ik zó blij! Hij houdt van me!! Denk ik dan. Maar acht van de tien keer wanneer ik zijn steun en begrip nodig heb, geeft hij niet thuis. Ik moet altijd maar afwachten wat voor reactie ik krijg.
Wat nou als ik lange tijd ziek word? Iets van werk niet meer aankan? Anderszins in de problemen zit? Moet ik er dan vanuit gaan dat ik dat zelf oplos, zonder steun en begrip van hem. En heel blij zijn met ieder beetje dat hij wel geeft? Zo doe ik het nu. Maar om het daar voor de rest van mijn leven mee te doen, dat klopt voor mijn gevoel toch niet. Zeker omdat ik wel zorgzaam en oplettend ben als hij mij nodig heeft.
Nu ik in mijn laatste reaktie schrijf dat ik wegga als hij mijn grens over gaat, en hooguit dat zeg, hoop ik nog steeds dat hij zich daardoor achter de oren gaat krabben. Dus dat er alsnog iets verandert in de wisselwerking.
Wel raar, want met dat allemaal in mijn achterhoofd zou het niet eerlijk ten opzichte van hem zijn als ik nu niet lief en aardig tegen hem zou doen. Inderdaad ook een leuk iemand zijn om een relatie mee te hebben. Als me dat stelselmatig moeite kost, waarom zit ik dan in de relatie? De manier waarop hij met mij omgaat zorgt ervoor dat ik niet meer onbevangen en blij in de relatie sta. Ik houd hem daarvoor verantwoordelijk. Maar ikzelf blijf ook in de relatie. Op zich heb ik er geen spijt van dat ik heb getracht dingen te verbeteren / te veranderen. Mensen kunnen veranderen, dat denk ik wel. Maar als hij niet wil veranderen zit er niets anders op dan weg te gaan.
Iets anders in de relatie wat me zorgen baart is dat ik zo blij ben met ieder gering teken van zorgzaamheid of affectie. Van de week lag ik ziekig op de bank. De dagen daarvoor had hij heel afstandelijk gedaan. Nu ik ziek op de bank lag, gaf hij mij een kus op de wang. Ik was zó blij.
Ook als hij wél een keer mild reageert op iets, of gewoonweg luistert zonder meteen te oordelen of een felle reactie te geven, of iets anders liefs doet, ben ik zó blij! Hij houdt van me!! Denk ik dan. Maar acht van de tien keer wanneer ik zijn steun en begrip nodig heb, geeft hij niet thuis. Ik moet altijd maar afwachten wat voor reactie ik krijg.
Wat nou als ik lange tijd ziek word? Iets van werk niet meer aankan? Anderszins in de problemen zit? Moet ik er dan vanuit gaan dat ik dat zelf oplos, zonder steun en begrip van hem. En heel blij zijn met ieder beetje dat hij wel geeft? Zo doe ik het nu. Maar om het daar voor de rest van mijn leven mee te doen, dat klopt voor mijn gevoel toch niet. Zeker omdat ik wel zorgzaam en oplettend ben als hij mij nodig heeft.
zaterdag 22 maart 2008 om 13:43
zaterdag 22 maart 2008 om 14:37
Herfst laat de reacties even allemaal bekomen.
Ik vrees dat angst jouw in de weg zit.Angst voor wat komen gaat.
Als ik had te kiezen dan wist ik het wel.
8 v/d 10 x is hij aanhankelijk richting jou en dan heb je N.B.ziekig te zijn eer er vanuit hem iets zachts/liefs komt?Kijk es Herfst wat ik doe voor je,kost hem een vermogen maar hij doet het?
Het is duidelijk dat het een flinke opdracht vergt voor hem waar jij duidelijk niet voldoening uit kan halen.Logisch.
Nogmaals trek je conclusie,dit is ook geen leuk iets voor je kind zo jij de relatie instand wil houden voor die paar kruimels.
Hoe komt het dat jij zo in de relatie staat trouwens en genoegejn dus neemt en hem je grenzen voor bij laat gaan?
Ik vrees dat angst jouw in de weg zit.Angst voor wat komen gaat.
Als ik had te kiezen dan wist ik het wel.
8 v/d 10 x is hij aanhankelijk richting jou en dan heb je N.B.ziekig te zijn eer er vanuit hem iets zachts/liefs komt?Kijk es Herfst wat ik doe voor je,kost hem een vermogen maar hij doet het?
Het is duidelijk dat het een flinke opdracht vergt voor hem waar jij duidelijk niet voldoening uit kan halen.Logisch.
Nogmaals trek je conclusie,dit is ook geen leuk iets voor je kind zo jij de relatie instand wil houden voor die paar kruimels.
Hoe komt het dat jij zo in de relatie staat trouwens en genoegejn dus neemt en hem je grenzen voor bij laat gaan?
zaterdag 22 maart 2008 om 14:37
Misschien uit hij zijn gevoel voor jou anders?
Ik weet niet of je weg moet gaan. Volgens mij heb je er nog niet zoveel aan gedaan. Kijk, tenzij je vindt dat je als een hond behandeld wordt, dan moet je vandaag nog gaan. Maar het enige wat je tot nu toe gedaan hebt is hem proberen in te laten zien wat jij voelt. Dat werkte dus niet. Ik zou gewoon zeggen "wat je nu doet, staat me niet aan". Of "zo'n toon sla je niet tegen me aan" of iets in die geest. En het hem dan verder uit laten zoeken. Niet in den treure uit gaan leggen wat jij erbij voelt etc, maar gewoon de mededeling doen dat je dit gewoon níet leuk vindt. Punt.
En als je zo'n behoefte hebt aan een kus of knuffel, waarom deel je hem dan zelf niet uit?
Praten jullie wel eens over positieve dingen? Ik krijg de indruk dat hij praten associeert met negatieve dingen, met jouw 'gezeur". Hebben jullie wel eens leuke gesprekken over ambitie, keuzes, waar je over 5 of 10 jaar wil zijn, de dromen die je hebt voor je kind, over doelen etc?
Ik weet niet of je weg moet gaan. Volgens mij heb je er nog niet zoveel aan gedaan. Kijk, tenzij je vindt dat je als een hond behandeld wordt, dan moet je vandaag nog gaan. Maar het enige wat je tot nu toe gedaan hebt is hem proberen in te laten zien wat jij voelt. Dat werkte dus niet. Ik zou gewoon zeggen "wat je nu doet, staat me niet aan". Of "zo'n toon sla je niet tegen me aan" of iets in die geest. En het hem dan verder uit laten zoeken. Niet in den treure uit gaan leggen wat jij erbij voelt etc, maar gewoon de mededeling doen dat je dit gewoon níet leuk vindt. Punt.
En als je zo'n behoefte hebt aan een kus of knuffel, waarom deel je hem dan zelf niet uit?
Praten jullie wel eens over positieve dingen? Ik krijg de indruk dat hij praten associeert met negatieve dingen, met jouw 'gezeur". Hebben jullie wel eens leuke gesprekken over ambitie, keuzes, waar je over 5 of 10 jaar wil zijn, de dromen die je hebt voor je kind, over doelen etc?
