Monddood

Hallo,



De communicatie tussen mijn vriend en mij verloopt moeizaam. Ik ben iemand die dingen wil uitpraten, net zo lang totdat het goed voelt. Hij is iemand die het liefst nergens over wil praten, voor hem werkt het het beste als we 'gewoon weer normaal' doen tegen elkaar, zodat we vanzelf in rustiger vaarwater komen.



Zo extreem verschillend was het in het begin. Nu na vijf jaar hebben we beide wat water bij de wijn gedaan: ik weet beter wanneer ik moet stoppen met praten, hij beseft dat we toch af en toe moeten praten, en heeft een spanningsboog van ongeveer 20 minuten gecreëerd.



Ik merk wel vaak, dat hij toch geërgerd raakt en vaak kort door de bocht wil, om vervolgens snel afleiding te zoeken in de vorm van computerspel oid. Ik mis heel erg de troost en het gevoel dat het echt weer goed is. Ik voel zijn kant met name ergenis en ongeduld ook tijdens het gesprek. Een dag of een paar dagen later kan hij dan weer wel lief zijn. Omdat ik dan al een paar dagen met mijn ziel onder mijn arm loop, en mij niet geliefd en getroost voel, sta ik wanneer hij er aan toe is lief te doen maar mondjesmaat voor open. Dat schiet natuurlijk niet op.



Voor mij is het een probleem dat hij snel opvliegend en geërgerd reageert. Als hij boos is kan hij erg nare dingen roepen. Hij wordt dus aan de ene kant heel snel boos, aan de andere kant kan hij ook heel lief zijn. Het probleem voor mij is dat wanneer hij lief is, dat bij mij niet meer aankomt, omdat hij daarvoor boos was en ik daardoor ben gekwetst.



Hij wil mijn verhaal daarover liever niet horen, hij doet liever gewoon weer lief en normaal en verwacht dat ook van mij. Hij vindt een gesprek over een ruzie of vervelende reactie ontwrichtend werken. Ik vind de ruzie en boosheid zelf ontwrichtend werken, en kan mijn emoties niet kwijt omdat hij er niet over wil praten.



Wij hebben vijf jaar (af en aan, mede doordat we problemen niet goed kunnen oplossen) een relatie. De afgelopen week stond weer in het teken van dit gedoe. We hebben al vaak gesprekken gevoerd over onze problemen. Maar er verandert weinig tot heel weinig. Een paar dingen die hij in een gesprek gisteren zei zitten me erg dwars:

*dat het voor hem ontwrichtend werkt om te praten over problemen

*dat wanneer hij tijd nodig heeft om dingen op een rijtje te zetten, zich hierdoor afstandelijk opstelt en snel boos wordt, en hier niet over wil praten, het gewoon jammer maar helaas is voor mij. Ik moet accepteren dat hij nou eenmaal zo is.



Ik krijg de indruk dat hij heel erg vanuit zichzelf redeneert, en geen oog heeft voor wat zijn gedrag met mij doet. Vorige week geeft hij mij op straat een veeg uit de pan, maar wanneer ik iets terug wil zeggen ontsteekt hij in woede omdat ik ruzie maak op straat, ik moet maar wachten totdat we weer thuis zijn want hij heeft een hekel aan ruzie maken op straat.



Ik voel me keer op keer monddood gemaakt, onbegrepen, en gekwetst. Ik heb het gevoel dat ik me steeds aan moet passen aan zijn buien.



Ik zit redelijk met mijn handen in het haar. Het voelt niet goed. Dit gaat niet goed. Ik zit er in vast. We hebben een kind samen.

Mijn vragen: is dit normaal in relaties tussen mannen en vrouwen? Zouden alle mannen dit in meer of mindere mate zo aanpakken?

Als hij boos is op mij, hoe kan ik dan het beste reageren?

Hoe zorg ik ervoor dat ik mijzelf overeind houd?

Dingen moeten veranderen. Maar hoe??



Ik ben wanhopig, omdat hij met de dingen die hij gisteren zei, eigenlijk aangeeft dat hij het probleem niet inziet en zich hardvochtig op blijft stellen. Ik heb gisteren wel aan gegeven dat er echt iets moet veranderen, omdat we anders afstevenen op een relatiefaillisement. Hij zei dat hij erover na zou denken, wat er anders kan. En dat ik het de tijd moet geven. Maar dat heb ik vaker gehoord.



Wat vinden jullie ervan?

Heel erg bedankt voor jullie reacties!



Het lijkt er inderdaad op dat hij bang is voor 'negatieve' emoties, als verdriet, boosheid. Hij vindt het bijvoorbeeld helemaal niks om een film te kijken waarbij dingen mislopen, of een boek te lezen waarin dat gebeurt. 'Fantoompijn' van Grunberg heeft hij met tussenpozen kunnen lezen, die moest hij steeds wegleggen. Een film als 'Beautiful mind' trekt hij niet, die kan hij niet kijken. Terwijl dat een erg milde film is qua problematiek, m.i.



Hij wil zich dus het liefste afsluiten voor negatieve emoties. Vreemd genoeg is hij zelf juist vaak niet zo vrolijk, in zichzelf gekeerd, onzeker. Het is een man die veel rust en ruimte nodig heeft.



Een paar maanden geleden ging het een tijdje heel goed tussen ons. Het verschil was dat hij toen liever was, geduldiger, wel oog voor me had, naar me wilde luisteren als ik het moeilijk had met iets. Ik waardeerde hem op mijn beurt ook veel meer en kon me veel sneller over iets heen zetten. We kregen een heel positieve wisselwerking.

Dit zijn de leukste twee maanden uit onze relatie geweest.

Daarna had hij wat tegenslag, zat niet lekker in zijn vel. Kreeg weer een kort lontje. Nu zitten we weer in een negatieve wisselwerking.



Ik wil terug naar die leuke wisselwerking. Hij heeft wel ideeën, wil samen uit bijvoorbeeld. Ik dacht eerst, dat is positief. Nu denk ik, tja, met drank op elkaar in het uitgaansleven opzoeken is ook een soort vlucht.



Ik heb me voorgenomen om weg te lopen als hij zich niet kan beheersen of naar doet. Probleem is dat ons kind er vaak bij is. Ik kan niet zomaar weglopen dan.

Ik zit op zo'n moment vreselijk met m'n emoties in de knoop, kan letterlijk en figuurlijk geen kant op.



Het idee om iedere week een uur te reserveren om te praten vind ik wel een goed idee. Inderdaad dat hij zich dan ook niet op z'n hoede hoeft te voelen, dat hij weet wat hij kan verwachten.



Qua woorden treft hij me met uitspraken als: "Ik heb helemaal genoeg van jou", "Moet je niet weg??", of wanneer hij mijn woorden afdoet als onzin of onwaar. Of dat het 'helemaal niet nodig is dat ik me zo voel'.



Van de verwijtende ondertoon van 'waarom' ben ik op de hoogte. Ik probeer die vaak te vervangen voor 'hoe komt het dat'?



Maar het is de non-verbale houding die me het meeste treft; minzaam, kil glimlachend, zuchtend, half afgewend, de televisie niet af willen zetten, geërgerd, ongeduldig. Deze dingen zorgen ervoor dat de emoties bij mij hoger en hoger oploopt en dat we niet rustig kunnen praten, maar dat het uitloopt op een drama.



Hoewel ik het idee van wekelijks een x-tijd praten, ben ik bang voor zijn reactie op mijn voorstel. Hij zei gister dat hij helemaal geen zin meer heeft om te praten, hij wil dat het nu weer een tijdje 'normaal' gaat. Er klopt iets niet naar mijn gevoel. Ik wil natuurlijk ook dat het 'normaal ' gaat. Hoe komt het toch dat we naar mijn gevoel stappen overslaan, en hij dit als beste oplossing ziet?? En geërgerd is als ik wél wil praten?

Ja, Feliciaatje, zoiets zou er aan de hand kunnen zijn. Hij heeft het wel eens voorzichtig gehad over therapie. Eén sessie gehad, maar dat viel tegen. Toen is hij gestopt.



Ik denk niet dat hij uit zichzelf de stap zet om hier echt mee aan de slag te gaan, anders had hij het al gedaan. Maar ik kan hem ook niet daartoe aanzetten.



Maar hoe maak ik hem duidelijk dat het zo niet werkt tussen ons? Dat de communicatie niet goed loopt, dat het nodig (voor mij) is om te communiceren?

Ik wil dat hij inziet waar het misgaat. Hij vindt dan dat ik hem mijn mening op wil leggen.

Hoe kan ik hem duidelijk maken dat ik me emotioneel inderdaad niet veilig voel bij hem, zonder dat hij meteen op de kast zit. Hij voelt zich heel snel aangevallen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij het belang van luisteren en leren begrip tonen inziet??

Lavuera, ik heb inderdaad geprobeerd het te doen zoals hij het wil. M'n kop houden. Afstand bewaren. Daar word ik ook doodongelukkig van. Ik wil contact.



Ik denk dat wanneer ik me een beetje aan zou passen aan hem, en niet meer aangeef te willen praten, hij verder gaat met het oude gedrag. Ik denk dat hij het dan wel lekker rstig vindt. Maar daar kan ik echt niet mee leven, dan speel ik toneel.



Ik denk dat het nodig is dat hijzelf gaat inzien waar het misloopt. Daar komt hijzelf, zonder tegengeluid niet achter, hij denkt op een heel andere manier. Door de feedback van een paar vrienden heeft hij ingezien dat hij liever moet zijn of beter zijn best moet doen. Als ik hem probeer duidelijk wat ik ervan denk, voelt hij zich snel aangevallen, laat staan dat causale verbanden echt tot hem doordringen.



Ten opzichte van andere mensen is hij vrij stil, redelijk gesloten, moet erg op gang komen. Tegelijkertijd zie je aan hem dat er van alles kookt en borrelt, maar dat komt er heel moeizaam uit. Verslavingsgevoelig. Hij is graag op zichzelf. Hij kan boos, ongeduldig en geërgerd reageren op alle mensen om zich heen, daar ben ik regelmatig getuige van.



Ik weet wel dat hij van mij houdt en mij niet kwijt wil. Hij heeft absoluut ook zijn goede kanten. Ik begrijp niet waarom hij zo hardvochtig kan zijn en vaak boos richting mij is, als hij van mij houdt.

Face, hij zegt zelf dat hij die boosheid zijn hele leven al heeft, op de basisschool kreeg hij daar al opmerkingen over. Zijn familie zegt dat hij tot z'n dertiende lief en rustig was. Daarna is het helemaal mis gegaan. Hij raakte verslaafd aan blowen en werd een onmogelijk, asociaal monster. Zes jaar verslaafd aan blowen. Tot ongeveer zijn 23ste. Nog steeds erg verslavingsgevoelig, hoewel hij dat nu inziet en daar rustiger in is geworden. Maar nog steeds, als wij ruzie hebben, vlucht hij snel in drank of drugs.



Inderdaad Face, dat felle, en spoken zien, erg in zijn hoofd zitten herken ik heel erg bij hem.