na 6 jaar relatie opeens beseffen wat je mist...

Het is aan jou hoe belangrijk het voor je is dat je het mist. En hoe de relatie verder is tussen jullie.



In hoeverre heb je hem de ruimte gegeven de touwtjes in handen te nemen, of doe je het zelf allemaal wel vanaf het begin aan?



Praten is altijd goed. Praten om iemand te veranderen zal nooit lukken. Als het er niet in zit, dan zit het er niet in.



Zorg wel dat je niet over een tijdje, als je toch besluit op zoek te gaan naar een wat ondernemender type, dat je een zelfde soort topic titel hoeft te openen

ik denk dat je altijd na een aantal jaren binnen je relatie tegen zulke zaken aan zult lopen. "heb ik wat ik wil? mis ik dit of dat? etc etc" Die gedachtes gaan er dan door je hoofd.

Ik ben nu 8 jaar samen met mijn vriend en ik heb dat ook met periodes gehad hoor. Ik heb ook dingen waar ik mij aan stoor en soms zoiets had van goh iemand anders zou misschien wat meer genegenheid bieden bijv. Maar ik besef ook heel goed dat er een heleboel dingen zijn die ik wel helemaal geweldig aan hem vindt en die me heel gelukkig maken.

En als je een nieuwe relatie begint weet je dit ook nooit van te voren. DIe persoon kan dan bijvoorbeeld de dingen hebben die je op dit moment mist, maar na verloop van tijd heeft een ander persoon ook zaken waar je je aan gaat storen of dingen niet die je dan wellicht gaat missen.



Ik denk dat je voor jezelf de positieve en de negatieve dingen eens tegen elkaar op moet gaan wegen en dan kijken of hij je wel gelukkig maakt of echt niet. En dan je keuze maken ; of er voor gaan en de ander zijn gebreken accepteren of een nieuw begin met in de toekomst iemand anders.

Om antwoord te geven op je vraag: je maakt het mee. Dus ja het kan



Zelf moet ik er niet aan denken aan een relatie met iemand die van conflicten wegloopt. Dus ik kan me ook voorstellen dat je niet blij wordt van zijn gedrag.



Maar heb je enig idee waarom je je er nu pas aan gaat storen? Ben jij veranderd? Is hij veranderd? Of wil je sowieso liever van hem af (6-7 year itch) en zoek je een aanleiding?



Tips:

- nogmaals met hem praten en zorgen dat hij inziet dat het echt belangrijk voor je is

- relatietherapeut

- jij op eigen houtje/in therapie leren accepteren dat hij is zoals hij is

Wat je wel/niet kunt accepteren hangt denk ik nogal nauw samen met je persoonlijkheid.



Zo kan ikzelf elke avond makkelijk tien leuke dingen bedenken om samen te ondernemen. Dat m'n lief dat niet kan, vind ik jammer maar samen houden we elkaar op dit vlak iig redelijk in evenwicht Als hij daarentegen conflicten vermeed zou onze relatie steeds weer half uit het lood hangen; ik ben nl nogal een flapuit, ook mbt dingen die me storen en dat verander ik ook niet zo 123 aan mezelf; als ik de enige zou zijn die kritiek op dingen uitte zou ik me niet op m'n gemak voelen in onze relatie.



Ik weet niet of jij in jouw geval ook zo'n afweging kunt maken?

Kennelijk ben je ooit op hem gevallen omdat hij was zoals hij was . Dat dat nú niet meer voldoet is heel erg jammer , maar is ook niet fair om de bal bij hem te leggen om ineens zijn karakter geweld aan te moeten doen om een heel ander iemand te spelen . Iemand aan wie je nú kennelijk behoefte hebt .

Phien ik vind jou reactie wel goed!

Je kunt iemand andres niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen en dat kost al heel veel moeite en moet je niet altijd willen. Soms merk je wel dat als je zelf anders reageert op een situatie, dat die ander dan ook anders reageert op jou.



Samen praten gaat je denk ik nu niet meer helpen, omdat je allebei teveel vastgebakken zit in je huidige communicatiepatronen.



Kijk eerst eens kritisch naar jezelf en probeer eens van uit zijn kant te denken. huishoudelijk voorbeeld: Er moet een plankje opgehangen worden. jij schrijft uiteindelijk doe ik het dan maar zelf. gezien de overige beschrijving vraag ik me dan af. Wie heeft in eerste instantie bedacht dat daar een plankje zou moeten komen? Wie hecht er waarde aan het plankje? Wie heeft het nodig? Hij kennelijk niet, want als hij dat plankje echt echt graag wilde, dan hoefde jij er niet om te zeuren. wergo: als jij iets wilt, ost het minder energie om het gelijk zelf te doen dan om er op te wachten tot hij het doet.



En met "leuke dingen doen", misschien vind hij samen op de bank zitten wel het summum van "leuk, of is ie er echt niet zo goed in. is het dan echt zo erg als jij wat vaker dingen moet bedenken?



uiteindelijk is de keuze aan jou. als je er van uit gaat dat dit NIET gaat veranderen of hooguit een heel jklein beetje, zijn er dan genoeg leuke dingen in je relatie die dit compenseren? Mis je initiatief van zijn kant zo hard dat t een dealbreaker gaat worden, of denk je dat je ondanks dit minpuntje bbest gelukkig bent met wat ie allemaal wel aan positieve dingen brengt? misschien moet je tot de conclusie komen dat deze man niet bij je past, misschien kom je tot de conclusie dat perfect niet bestaat en dat kikker leuk genoeg is.

Nog jarenlang proberen om kikker in prins te veranderen gaat echter van twee kanten alleen maar frustratie opleveren. Niet doen.

Ik vind het altijd wel opvallend dat de goeie punten van iemand later zijn slechte punten zijn .

Zo val je in het begin op een man die de gangmaker is en later draait dat om in " aandachtstrekker " . Zo begin je met een gulle man , paar jaar later heet dat " gat in zijn hand " .

Hoe omschreef je jouw partner in het begin , Bregt ? Relaxt type ofzo ?

quote:bregt schreef op 28 april 2009 @ 22:13:

@domnaiefmutsje

Het probleem van hem is, waar hij overigens niets aan kan doen, dat hij in zijn jeugd tot aan het bot verwend is. Moeders ruimde alles achter zijn kont op, van de was tot aan de post. Hierdoor heeft hij dus nooit "geleerd" om voor zich zelf te zorgen. Ook had hij nog nooit eerder voor zich zelf hoeven te zorgen door bijvoorbeeld op zich zelf te gaan wonen. Het klinkt misschien wat cru maar het is wel goed bedoeld, hij kan hier ook niets aan doen.



Maar nu ben ik al 6 jaar bezig om ervoor te zorgen dat hij zich ook wat verantwoordelijker voelt voor de dagelijkse dingen in huis. Bijvoorbeeld rekeningen die betaald moeten worden, of iets heel simpels een bord in de vaatwasser te doen. Ik ben degene dan maar weer die uiteindelijk het plankje ophangt wat al een jaar geleden op zou worden gehangen.... Ondanks dat ik het herhaaldelijk gevraagd heb, met soms tussenpozen van weken.

Dus naar mijn idee heb ik daar wel ruimte voor hem gelaten om de touwtjes in handen te nemen.

Nu is dit alleen nog maar op huishoudelijk gebied beschreven, helaas geldt dit ook voor de leuke dingen die na het "werk" gebeuren.



Ik denk dat veel mannen maar eigenlijk ook vrouwen zo zijn. Je jeugd heeft hier natuurlijk wel invloed op maar het komt ook door luiheid. Maak afspraken, dus ga niet achter zijn kont aanzitten maar stel regels in waar je je daarna niet verder mee bemoeit. Maak een klusjes/schoonmaakrooster met een tijdslimiet en hang het ergens op met een duidelijke taakverdeling. Doe het niet alsnog zelf maar komop, als je vriend alleen zou wonen zou hij ook dingen op tijd betalen, of eenmalig een hoge boete krijgen en daarna optijd betalen. Iets dat in huis moet gebeuren moet nou eenmaal gebeuren, dat heet je verantwoordelijk voelen. Jij vind het toch ook niet allemaal even leuk? Wat betreft dingen samen doen na werk: stel een gezamelijk compromi hierin. Hij moet bijvoorbeeld 1 keer per maand wat leuks bedenken dat jullie gaan doen.

Als je het mij vraagt wordt het tijd dat hij volwassen wordt, dat betekend ook van alles regelen waar je eigenlijk geen zin in hebt. Verder klinkt jullie relatie hartstikke leuk! Probeer geen moeder te spelen, maar de vriendin die dingen van hem eist, jou behoeftes in een relatie. waarschijnlijk snapt hij niet dat jij dit allemaal zo serieus neemt en vind hij het wel makkelijk, net als dat hij het wel makkelijk vond bij mama.

quote:return_of_kreng schreef op 29 april 2009 @ 10:34:

Kijk eerst eens kritisch naar jezelf en probeer eens van uit zijn kant te denken. huishoudelijk voorbeeld: Er moet een plankje opgehangen worden. jij schrijft uiteindelijk doe ik het dan maar zelf. gezien de overige beschrijving vraag ik me dan af. Wie heeft in eerste instantie bedacht dat daar een plankje zou moeten komen? Wie hecht er waarde aan het plankje? Wie heeft het nodig? Hij kennelijk niet, want als hij dat plankje echt echt graag wilde, dan hoefde jij er niet om te zeuren. wergo: als jij iets wilt, ost het minder energie om het gelijk zelf te doen dan om er op te wachten tot hij het doet. Helemaal mee eens! Idd wie wil dat dat plankje er komt?quote:En met "leuke dingen doen", misschien vind hij samen op de bank zitten wel het summum van "leuk, of is ie er echt niet zo goed in. is het dan echt zo erg als jij wat vaker dingen moet bedenken?

Idd



En verder dan kijken of je afspraken kunt maken, bv zo'n huishoudrooster, vast moment in de week prikken dat jullie samen rekeningen betalen, evt 1 avond per maand prikken waarvoor hij een leuke gezamelijke aktiviteit bedenkt etc. Je kunt zijn persoonlijkheid niet veranderen, gaat nooit gebeuren ook. Maar door dit soort praktische oplossingen in te voeren kun je het 'ergerpotentieel' in je relatie wel drastisch verkleinen, zodat de mindere kanten van je vriend voor jou zijn leuke eigenschappen niet langer overschaduwen.

Mbt uitproberen van zulke praktische oplossingen zou ik er wel voor uitkijken om niet weer het patroon te versterken waar jullie nu al in zitten (jij wil dingen veranderen, hij trekt zich er weinig van aan/zet hakken in het zand, jij ergert je eraan dat hij zich niet inzet voor de dingen die jij wil). Dus poneer het probleem, bv "ik wil het huishouden eerlijker verdeeld hebben want op deze manier is het voor mij niet werkbaar" ofzo, maar sta niet gelijk klaar met je eigen oplossing of een oordeel over zijn gedrag; brainstorm samen over evt praktische oplossingen. Spreek als het even kan wel af dat je over een x aantal weken samen gaat evalueren + zo dan nodig jullie oplossingsstategie aanpast als 'ie niet goed (genoeg) werkt



Het duurt vast even voor het jullie lukt om er op deze manier aan te werken aangezien jullie alletwee je gedrag ervoor aan moeten passen, maar het kan zeker werken.



Ter illustratie (en misschien voor jou hoopgevend): in mijn relatie is m'n lief -- net als de jouwe -- de 'ontwijker' en ben ik de 'drammer' (excusez le mot), dus de situatie is in dat opzicht wel vergelijkbaar. Daarnaast hebben m'n lief en ik allebei adhd oftewel zijn totaal crap in gewoontes ontwikkelen en ons aan afspraken houden + allebei heel snel geirriteerd en moedeloos over oa huishoudelijke puinzooi. Maar zelfs bij ons werkt dit samen praktische oplossingen bedenken tegenwoordig Dus dan kunnen jullie het vast ook leren