Ongenuanceerde visie op relaties

Volgens mij wisselen die rollen voortdurend. Ben ik gistermiddag nog de zielepiet die een sterke kerel nodig heeft (want én verdrietig en rugpijn) ben ik vandaag de sterke vrouw op wie Mr N Leunt omdat hij zich zorgen maakt over zijn toekomst en zwaar verkouden is geworden

"Ongenuanceerd gezegd; vrouwen die midden in het leven staan, financieel onafhankelijk zijn (voor zover de economische crisis hier geen stokje voor heeft gestoken), geen medicatie slikken, geen historie hebben van borderline/depressiviteit (etc.), kunnen geen man vinden al zijn ze de laatste vrouw op deze aardbol. En vrouwen die niet midden in het leven staan, niet (tijdelijk) kunnen werken vanwege hun (onwillige) mentale dieptepunt, zie ik op dit forum vertellen over hun begripvolle vriend/echtgenoot."



"Verder heeft de nieuwe vriendin een bak negatieve bagage wat mijn vriendin niet heeft. Dat maakt mijn vriendin niet een beter persoon of meer recht hebbende op liefde."



Deze twee quotes (beide van Paloma) lijken enigszins strijdig met elkaar te zijn. Het is evident dat de vrouw die na een langdurige relatie verlaten wordt weinig genuanceerd zal denken over de nieuwe vriendin van haar expartner en medeleven verdient. Daar zijn op dit forum talloze voorbeelden van te vinden. Maar dat laat onverlet dat in een OP als in dit topic wat mij betreft grenzen overschreden worden met betrekking tot respect voor anderen. Door zich op deze generaliserende wijze te verbazen over het feit dat vrouwen met psychische klachten überhaupt aan de man kunnen geraken werd een complete groep vrouwen neergezet als non-relatiemateriaal. Ook daarvan zijn op dit forum talloze voorbeelden te vinden. Pas in de tweede quote werd eindelijk de broodnodige nuancering gelegd. De vriendin van TO is op een luizige manier ingeruild. Het maakt niet zoveel uit welke kenmerken haar opvolger heeft; de opvolger had het om begrijpelijke redenen niet goed kúnnen doen. Die generalisatie was nergens voor nodig.

quote:paloma schreef op 27 september 2009 @ 17:07:

[...]





Ik ben in dit topic zeker niet objectief en heb het gewoon te doen met mijn vriendin. Maar ik ben het met je eens dat ze op een goed moment ook een schop onder haar kont nodig heeft en weer terug in de realiteit moet komen. Nu is het nog niet zover maar ik weet dat dit moment gaat komen en ik zal haar dat ook zal geven. Misschien heeft ze het niet nodig en komt ze er zelf wel. Maar daarentegen ben ik ook trots hoe ze de dingen aanpakt en geen negatieve dingen tegen haar kinderen zegt. Ze heeft dit gewoon niet verdiend.Dat zeg ik, je bent een lieve vriendin

Hahahaha Paloma, dat is Wuiles Haar adviezen zijn goed, echt. Juist omdat zij emoties en feiten zo goed weet te scheiden

Naar mijn idee gaat het niet over het feit dat de ander "minder" is. Maar mijns inziens gaat het er om dat vrouwen juist op de "sterke" karaktertrekken, waar ze zelf soms ook hard voor gevochten hebt, worden afgerekend. En dat de man vindt dat dat lieve schattige nieuwe ding veel meer zijn "zorg" nodig heeft. En het er om gaat dat hij zich liever "boven" zijn partner voelt staan dan ernaast.



Het is behoorlijk waardeloos als je zelf zo trots bent als een pauw dat je je door moeilijke omstandigheden hebt weten op te werken. Dat je met veel pijn en moeite aan je eigen karakter hebt geschaafd. Wegen hebt gevonden om moeilijke zaken allemaal te overwinnen en dat zo'n man dan zegt dat die ander meer zijn "zorg" nodig heeft en jij je toch wel redt... En jij blijkbaar nu zijn liefde niet (meer) verdient.



Naar mijn idee gaat een relatie juist over liefde! en niet over nodig hebben of macht. En daarbij maakt het denk ik niet zozeer uit of een ander ziek is, depressies heeft, labiel is, schulden heeft of wat dan ook (zolang de ander wel haar best doet daaraan te werken in zoverre dat mogelijk is). Het wordt mijns inziens wat anders als zo'n vent juist daarom voor die ander valt. En dat is naar mijn idee waar dit topic over gaat. Het vrouwtje wat zelf niets kan of wil en hij zich "boven" haar voelt staan. Die man die dat dus wil voelen.



Iemand die ondanks haar tegenslagen toch zelfstandig is. Bijvoorbeeld degene met altijd pijn die juist niet voortdurend klaagt en probeert toch nog dingen te doen. Of de vrouw met schulden die ze zelf blijft proberen af te betalen. Dat zijn sterke vrouwen. Maar ik denk niet dat TO deze vrouwen bedoeld. En die mannen in deze voorbeelden ook niet de mannen zijn die specifiek op die persoonlijkheid vallen maar echt vanwege (volgens mij geeneens redderssyndroom) maar gewoon dat ze niet om kunnen gaan met gelijkwaardigheid met hun vrouw.



Je hebt geleerd zelfstandig te zijn, je hebt jezelf misschien zelfs uit een depressie opgewerkt. Je verdient je eigen boterham. Hebt een eigen mening. En dan komen je exen klagen over hun nieuwe vlam. Dat ze het wel o zo lastig vinden dat hun vrouwtje hen altijd gelijk heeft en dat ze bang zijn... dat ze zelf zich te dominant gaan gedragen bijvoorbeeld. Of dat hun nieuwe liefje niet vaak wil in bed en denken ze terug aan de keren dat het zo goed was met jou... ahum *. (hier nog iets gewijzigd want was wat uit de lijn der verhaal). Of dat zij zo onzeker is en hij vindt dat ik zo'n toffe vrouw ben die zoveel heeft bereikt.



Jawel... daarom hebben ze mij dus blijkbaar ook verlaten. Het is nog lulliger als ze tegen hun nieuwe vriendin gaan zeggen dat ze vooral een voorbeeld aan jou moeten nemen. Jij bent zo'n mooie vrouw en lief ook en kan toch goed haar eigen boontjes doppen. Terwijl je weet dat hij daar niet mee om kan gaan. Omdat hij altijd nee tegen jou zei en dan maakte het niet uit wat je vroeg, specifiek om het nee zeggen... En zij staat daar dus naast en heeft hij ons mooi allebei tegelijk te pakken... Haar onzeker maken over mij en mij laten zien dat hij liever haar heeft. (Oh ja het klinkt nu wat ongenuanceerd maar kan nog goed overweg met mijn exen want ze waren beter dan vele andere mannen waar ik uiteindelijk niets mee kreeg! en ik mag ze erg graag maar volgens mij zien die mannen gewoon zelf niet wat er speelt?)



Ik wilde gisteren nog een topic openen waarbij ik mij afvroeg of veel vrouwen dan blijkbaar maar vanalles "pikken". Zijn alcoholisme, zijn vernederende opmerkingen, het feit dat hij niets wilde. Naar mijn idee zijn het allemaal machtsspelletjes. Maar dit topic gaat eigenlijk wel een beetje over hetzelfde.



Net zoiets als dat ze liever een vrouw halen uit Polen of Thailand omdat die vanuit een ongelijkwaardige startpositie met die man praten. Ze willen dat papiertje, die rijke man uit het westen. En dan pikken ze vanuit hun cultuur vaak al meer dan die gezonde hollandse vrouwen die gewoon wél gehoord willen worden. Gelukkig gaan veel mannen niet zo ver dat ze dit doen. Maar soms vraag ik mij dat wel af bij dat soort relaties. En ook hier zullen vast echte liefdes tussen zitten.



Iemand schreef dat de jeugd dat makkelijker accepteert die gelijkwaardigheid met werken en zo. Maar eerlijk gezegd zie ik het alleen maar slechter worden. Grietjes die zichzelf in allerlei bochten wringen voor de aandacht van de man.



Ik wil dus vooral niet alle mannen over één kam scheren! Er zijn zeker leuke exemplaren maar ik verwonder me over de enorme hoeveelheid aan relaties die ik zie zoals in dit voorbeeld.



Ik weet geeneens of die mannen dus er echt zo bij stil staan. En dat dus bewust doen of zo, ik denk zelfs van niet.

Ik vond het lastig typen en zit zelf nog wel met veel vragen waar ik geen antwoord op weet.



Zomaar weggaan ineens bij iemand voor een ander vind ik i.i.g. not done. Eerst probeer je met elkaar te praten, voor de relatie te vechten, met respect en liefde met elkaar een oplossing te zoeken. Dan zijn er redenen waarom het niet lekker loopt en die bespreek je eerst met elkaar. Dan kan je er samen iets aan veranderen en lukt dat niet dan weet je waar het aan ligt. Dus sowieso erg vervelend voor je vriendin!



Ik vraag me nu vervolgens af... als het dus echt zo werkt voor die mannen dan is het waarschijnlijk logisch dat ze vantevoren nergens over praten. Ze weten zelf eigenlijk wel dat hun "excuus" het niet erg goed zou doen. I.p.v. dat ze bij zichzelf gaan kijken waarom ze er zoveel moeite mee hebben kiezen ze voor "de makkelijke" weg.



Het is niet mijn meest favoriete programma maar Dr. Phil die ooit een programma had over zelfstandige vrouwen die maar niet aan de man konden komen... deed iig wel zijn best het bespreekbaar te maken. Zijn oplossing was echter even dramatisch als pijnlijk. Namelijk dat wij vrouwen dan toch maar meer moesten gaan pikken/doen alsof we hem voor de computer nodig hebben of dat soort dingen...? ook al was dat dan niet helemaal eerlijk, dat vond hij dan weer wel.



Het lukt mij echter niet terwijl ik het zeker heb overwogen! Ik kan gewoon niet doen alsof mijn neus bloed als een man voor de zoveelste keer zichzelf helemaal de hemel in prijst terwijl hij jou voor hetzelfde afkraakt. Of hem op een voetstuk plaatsen of... tja ik weet eigenlijk niet wat die andere vrouwen dan doen. En echt als ik het zou kunnen dan zou ik het doen want ik heb liever een man dan dat ik alleen ben. Ik wil ook aandacht, liefde, begrip, iemand die rekening met mij houdt en af en toe die schouder geeft zoals ik dat ook bij hem zou doen. Maar het voelt voor mij niet als liefde. En af en toe trap ik er toch in. Dat een man zich ook om jou bekommert vanwege wie je bent maar uiteindelijk dus toch niet. Het ligt volgens hen nooit aan mij . En ik heb al vele dingen overwogen waarbij het misschien dan toch aan mij zou liggen...



Wat maakt het voor mannen toch nog vaak zo moeilijk om zich dan in blijkbaar deze veranderende rol te plaatsen?? Waar lopen ze tegenaan? Hoe kan dat bij hen veranderen? En hoe ga je daar als vrouw mee om .

Ik vind het een treurig verhaal van Paekzwart en daarom misschien ook wat negatiever gekleurd dan ik het zelf gepost zou hebben, omdat ik zelf niet zoiets heb meegemaakt.



Maar ik zie het wel in mijn vriendenkring terug. Het zijn de vrouwen die hebben moeten leren om sterk te zijn die maar niet aan de man komen. Die onafhankelijk zijn geworden omdat de omstandigheden er nu eenmaal naar waren. Het zijn de vrouwen die als oudste thuis de boel draaiend hielden terwijl pa en ma er een zooitje van maakten. De vrouwen die de mouwen opstropen in een mentaal zware baan in de zorg voor terminaal zieken. De vrouwen die geleerd hebben dat je met 'miepen' niet verder komt en dat je je eigen zaakjes moet regelen.



Zij stellen zich niet hulpbehoevend op, omdat ze geleerd hebben dat ze niet verder kwamen met zich hulpbehoevend opstellen. Die kracht lijkt een oorzaak te zijn dat het in de liefde vaak niet zo lukt.



Het is tekenend dat een vriendin zelf zegt dat het nooit wat zou zijn geworden tussen haar huidige vriend en haar als ze op dat moment niet door een vreselijke periode heen was gegaan. Terwijl ze altijd gewend was om haar eigen boontjes te doppen, zat ze toen zo diep aan de grond dat ze niet anders kon dan zich hulpeloos in zijn armen storten. Als ze er iets minder erg aan toe was geweest, had ze ermee omgegaan op de manier zoals ze gewend was: zelf de schouders eronder en hem daar niet mee belasten, en dan waren ze waarschijnlijk niet zo close geworden.



Hiermee wil er niet voor pleiten dat vrouwen zichzelf maar massaal in de ellende moeten storten omdat ze dan wel aan de man komen . Maar ik denk dat het bovenstaande wel een mechanisme is dat vaak opgaat.

Ik weet niet hoe het anders moet. Als ik ergens mee zit en ik probeer dat aan een man te vertellen zegt hij meestal dat ik me niet zo aan moet stellen. Terwijl ik dan bijvoorbeeld ergens diepbedroefd om ben.



Of als ik iets heel graag wil, zoals weer eens samen naar de film, dan gaat hij liever voetballen.



Of...



Ik weet het niet hoe het anders moet. Ik weet wel dat ik liefde wil, gezelschap, van elkaar houden en er voor elkaar zijn. En volgens mij ben ik daar toch echt niet slecht in.



Het is alleen dat ik zelf mijn spijkers in de muren kan slaan. Dat zou een man toch niet moeten afschrikken?



Wellicht is het toch iets in mij maar ik weet niet precies wat ik dan fout doe... en ik zoek nu dus maar de schuld bij die man. Totdat ik wellicht wel een andere oplossing weet waarbij ik mijzelf weer alsnog wil aanpassen als ik en die ander zich er allebei prettiger bij voelen.

Misschien moet je nog de juiste man tegenkomen, Peakzwart, die jou wel op waarde schat.

Ja dat zou een mooiere oplossing zijn . Wellicht geldt dat voor alle relaties, iemand vinden waar je bij past.

quote:Paekzwart schreef op 27 september 2009 @ 19:41:



Wat maakt het voor mannen toch nog vaak zo moeilijk om zich dan in blijkbaar deze veranderende rol te plaatsen?? Waar lopen ze tegenaan? Hoe kan dat bij hen veranderen? En hoe ga je daar als vrouw mee om .



Ik ken geen mannen die zijn zoals jij beschrijft. De mannen die ik ken hebben een gelijkwaardige relatie met hun partners, nemen een deel van de zorgtaken op zich en zitten bepaald niet te wachten op een onderdanig geitje dat 24/7 nagelbijtend op de bank blijft zitten in afwachting van haar grote held. Wellicht speelt hier een generatiekloof maar ook mijn ouders en schoonouders hebben een gelijkwaardige relatie en zullen niet de enigen van hun generatie zijn die hun leven op deze manier hebben ingericht...



Waar kom je de losers die je beschrijft eigenlijk tegen?

quote:wuiles schreef op 27 september 2009 @ 20:01:

[...]





Ik ken geen mannen die zijn zoals jij beschrijft. De mannen die ik ken hebben een gelijkwaardige relatie met hun partners, nemen een deel van de zorgtaken op zich en zitten bepaald niet te wachten op een onderdanig geitje dat 24/7 nagelbijtend op de bank blijft zitten in afwachting van haar grote held. Wellicht speelt hier een generatiekloof maar ook mijn ouders en schoonouders hebben een gelijkwaardige relatie en zullen niet de enigen van hun generatie zijn die hun leven op deze manier hebben ingericht...



Waar kom je de losers die je beschrijft eigenlijk tegen?





Dat deel van die zorgtaken valt nog steeds heel erg tegen volgens de laatste cijfers.



Ik denk verder niet dat die vrouwtjes (gewoon vrouwen maar ik gebruikte de terminologie van sommige van die mannen zelf en er is ook niet persé iets verkeerd aan vrouwtjes als je het zelf prettig vindt) zelf snel zullen zeggen dat ze ondergesneeuwd worden door hun man

.

Ik kom ze, om jouw nieuwsgierigheid te bevredigen, echt overal tegen. Zelfs in de beweging van mannen die vinden dat vrouwen vooral gelijkwaardig zijn.



En verder vraag ik me af wat je vindt van mijn opmerking dat vrouwen die iets "mankeren" maar daar goed me om proberen te gaan wellicht zelfs sterke vrouwen zijn? Dat leek me een hekel punt in deze discussie maar daar hoor ik nu ineens niets meer van van jou.



En in die oudere generatie bracht de vrouw zijn pantoffels al voordat hij kickte want ze werden vaak gedwongen om niet meer te werken zodra ze trouwden. Niet dat ze dan geen gelukkig huwelijk kunnen hebben, het was nu éénmaal zo. En als mensen daar zelf voor kiezen is daar ook niets mis mee.

quote:Lllilaaa schreef op 27 september 2009 @ 19:45:

Het zijn de vrouwen die hebben moeten leren om sterk te zijn die maar niet aan de man komen. De vrouwen die geleerd hebben dat je met 'miepen' niet verder komt en dat je je eigen zaakjes moet regelen.

Zij stellen zich niet hulpbehoevend op, omdat ze geleerd hebben dat ze niet verder kwamen met zich hulpbehoevend opstellen. Die kracht lijkt een oorzaak te zijn dat het in de liefde vaak niet zo lukt.

Ik ken dit soort vrouwen en vind dat ze erg zijn doorgeschoten. Als je je zó "sterk" gaat opstellen laat je natuurlijk niemand dichtbij toe. Durf je je niet meer kwetsbaar op te stellen en stoot je dus mannen in een relatie af.

De oplossing zit hem volgens mij in de balans. En ga niet net doen alsof je niks van computers snapt .

Hè wat jammer nou. Ik dacht dat die truc wel zou kunnen werken... lol



Ik laat volgens mij trouwens mannen hartstikke dichtbij. In mijn hart, in mijn doen en laten. Ik vertrouw ze en stel me open. Maar dat is juist wat uiteindelijk wel het meeste pijn doet. Want dan zitten ze in je hart en blijk je niets voor hen te betekenen...



Ik scoor hoog op balans onderzoeken trouwens .

Weet je Paloma.



Je krijgt het gevoel dat mende kant van de man/andere vrouw kiest.

Ik lees dat eerlijk gezegd niet.



Wat ik wel lees is dat wat jij zo zwart wit stelt in je post grijs benadert wordt.



Natuurlijk is het zuur als men verlaten wordt door een ander.

En uiteraard is overmand door emotie geen goed te zien in die andere vrouw.



Dat mag,je mag in je verdriet de ander een labiel gestoord mens noemen.

Een Dikke trien,een lelijk mormel,een kutwijf die niets kan,een dom kassadelletje of weet ik veel.

Dat is emotie.

Maar in je post lijk je het vanzelfsprekend te vinden dat het een mindere partij is omdat de ander kwaliteiten mist die je vriendin ook heeft.

Is de vrouw slank en mooi,goh belachelijk dat hij er vandoor gaat met een dik lelijk monster.

Zo stel je het eigenlijk.



In dit geval gaat het dan om de sterke vrouw versus de zwakke vrouw.

Ik denk dat er altijd iets te bieden valt ongeacht in welke categorie je zit.

Het is meer wat de ander zoekt of wat je in elkaar vind.



Je stel wel ongenuanceerd te schrijven,maar beter is ,ik stop de ene vrouw in het hokje goed,en de andere in fout.

En dit alles valt en staat met perfectie of imperfectie in welk hokje je komt.

Dat is best jammer,hoewel ik het gevoelmatige onbegrip wel snap.



De pijn en het feit daarvoor ligt meer in het plotsklaps verlaten worden,niet voor wie.

En de manier hoe haar ex dat heeft gedaan.



Maar makkelijker is meestal om de derde partij als zondebok aan te wijzen.

Dan hoef je even niet naar jezelf ,je relatie of je of wellicht je ex te kijken zodat deze ongeschonden blijft.



Dat is menselijk maar in vele gevallen niet terecht natuurlijk.



Het is heel rot voor je vriendin en verdriet en verwerken hoort daarbij.

Ongenuanceerd schelden ook.



Het is alleen denk ik zo dat je mensen tegen de borst stoot als je het de ether ingooit als mening.

Imperfecte vrouwen zijn slecht relatiemateriaal en dat zwak je wel af door te zeggen dat ze ook een liefdevolle relatie verdienen,maar het zere been is dan al geraakt.



Overigens vind ik dat in de reactie's wel meevallen.



Ik wens je vriendin heel veel sterkte ,want zelfs met nuchtere kijk word de pijn niet minder.

quote:Paekzwart schreef op 27 september 2009 @ 20:06:

[...]





Dat deel van die zorgtaken valt nog steeds heel erg tegen volgens de laatste cijfers.

Ik denk verder niet dat die vrouwtjes (gewoon vrouwen maar ik gebruikte de terminologie van sommige van die mannen zelf en er is ook niet persé iets verkeerd aan vrouwtjes als je het zelf prettig vindt) zelf snel zullen zeggen dat ze ondergesneeuwd worden door hun man

.

Ik kom ze, om jouw nieuwsgierigheid te bevredigen, echt overal tegen. Zelfs in de beweging van mannen die vinden dat vrouwen vooral gelijkwaardig zijn.



En verder vraag ik me af wat je vindt van mijn opmerking dat vrouwen die iets "mankeren" maar daar goed me om proberen te gaan wellicht zelfs sterke vrouwen zijn? Dat leek me een hekel punt in deze discussie maar daar hoor ik nu ineens niets meer van van jou.

En in die oudere generatie bracht de vrouw zijn pantoffels al voordat hij kickte want ze werden vaak gedwongen om niet meer te werken zodra ze trouwden. Niet dat ze dan geen gelukkig huwelijk kunnen hebben, het was nu éénmaal zo. En als mensen daar zelf voor kiezen is daar ook niets mis mee.Ik heb nergens gesproken over vrouwen die al dan niet sterk zouden zijn geworden door het overwinnen van tegenslagen dus die toon begrijp ik niet.

Een hele nare situatie waar jouw vriendin zich in bevindt. Als die man van haar ballen gehad had maakte hij al eerder bespreekbaar wat er aan hun huwelijk schorte. Samen hadden ze er dan voor kunnen vechten of samen de beslissing kunnen nemen dat er niets meer te vechten viel. Helaas heeft hij dat niet gedaan en ik kan me voorstellen dat het voor jouw vriendin heel moeilijk te verkroppen is.



Waar ik mij persoonlijk druk om maak is het feit dat sommigen denken dat vrouwen die depressief zijn geen normen en waarden hebben als een getrouwde vent zich om hun bekommerd cq een relatie met ze wil zij dat ook onmiddelijk wilt.

Net zoals bij een "normaal functionerende vrouw" kan dat helaas gebeuren maar er zijn natuurlijk genoeg depressieve vrouwen die dat niet willen. Iemand die een beetje verstand heeft wil absoluut geen huwelijk van een ander kapot maken.



Tevens kunnen vrouwen die depressief zijn uitstekend voor hun kinderen zorgen en van alles ondernemen. Dit geldt niet voor alle maar voor de meesten geven kinderen, een dagje uit juist afleiding en bovendien "moet je" Ondanks dat je je klote voelt wil je er toch zijn..

Mijn ervaring na al jarenlang depressief en opgenomente zijn geweest is dat mannen veel eerder passief in een hoekje zitten en nergens toe in staat zijn. Let op... mijn ervaring dus geen wetenschappelijk feit.

quote:Paekzwart schreef op 27 september 2009 @ 20:06:

[...]

En verder vraag ik me af wat je vindt van mijn opmerking dat vrouwen die iets "mankeren" maar daar goed me om proberen te gaan wellicht zelfs sterke vrouwen zijn? Dat leek me een hekel punt in deze discussie maar daar hoor ik nu ineens niets meer van van jou.Om maar even voor mijn beurt te praten: ik denk eerlijk gezegd, dat dit vaak opgaat. Vrouwen die iets "mankeren', worden sterk, logisch gevolg.

Als je dat maar weet Zoey

Ik denk dat die toon meer door Paloma zelf gezet is.



En ben het eens met peakzwart dat de vrouwen die het allemaal niet zo voor de wind gaat,ook een grote strijd moeten leveren.

Vaak daar hun kracht in hebben.



Heb je de pech een psychische stoornis of andere ziekte te hebben,dan zit je kracht en energie in hele andere dingen.

Daardoor kan deze bijv niet in een studie of carierre gestopt worden.

Ben je dan zwak omdat je niet hoog scoort op de maatschappelijke ladder ?,of krachtig omdat je je persoonlijke strijd aan gaat ?



Hmm...zit mij dit zo af te vragen,maar wellicht niet geschikt voor dit topic.

quote:Paekzwart schreef op 27 september 2009 @ 19:50:





Het is alleen dat ik zelf mijn spijkers in de muren kan slaan. Dat zou een man toch niet moeten afschrikken?





Nee, dat lijkt mij bespottelijk. Maar, ik kan me wel voorstellen dat mannen (of mensen in het algemeen) afknappen op iemand die steeds moet laten merken dat zij zo zelfstandig is en het alleen ook wel redt. Ik ben ook zelfstandig, ik zou mijzelf ook prima redden in mijn eentje maar ik voel niet de behoefte dat duidelijk te maken.

Ik zeg niet dat jij dit doet, maar ik merk wel dat je heel erg in machtsverhoudingen denkt. De een is minder of meer in een relatie. Hoe komt dat?



En nog even aan TO: ik wil zeker niet de kant van de mannen kiezen, want voor de man die jij beschrijft kan ik geen enkel respect opbrengen. Ik heb er alleen moeite mee dat je een algemene theorie over de andere vrouw wil vormen waarin zij per definitie als de mindere wordt omschreven.