Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 15 december 2007 om 22:41
Lieve Veertje
Ik hoop niet dat je het gevoel hebt dat je op dit topic in de steek gelaten wordt, lieve schat. Denk ook niet te snel dat mensen niet op jouw verhaal zitten te wachten... dat zegt veel over hoe je nog over jezelf denkt, ook al maak je wat dat betreft een grote ontwikkeling door. Er zijn ettelijke redenen waarom mensen soms niet reageren waar je via dit medium geen enkel inzicht in hebt. Het is niet zo dat je iemand tegenover je hebt zitten die je niet wil horen en niet reageert - zoals je moeder.
Ik dacht vandaag aan je, dat deze periode wel extra moeilijk voor je moet zijn omdat je kinderen na de Kerstvakantie niet meer terugkwamen en nog versterkt omdat je nu zelf de deur van datzelfde huis voorgoed achter je dicht trekt. En dan nog de breuk met je moeder erbij, en alles wat je aan het verwerken bent. Het is heel erg veel, lieve Veer
Wil je een beetje vertellen over hoe die tijd was die je met je kinderen in dit huis hebt doorgebracht. Wat zijn de herinneringen die jou het sterkst zijn bijgebleven? Wat symboliseert het huis voor jou? Is het het baken waar ze altijd kunnen terugkeren? Of een schatkist vol met mooie momenten met je kinderen?
Ik kan niet zeggen dat ik me kan voorstellen hoe je kinderloze leven moet voelen. Je bent niet kinderloos en zal het nooit worden. Zoals iedereen die ooit moeder wordt, nooit meer kinderloos zal zijn, al verliest ze al haar kinderen. Ze blijft moeder van een verloren kind. Maar het is waar dat het leven met kinderen heel anders verloopt dan zonder kinderen. Het lijkt wel een beetje een parallelle wereld waar je het bestaan pas van leert kennen als je je eerste kind krijgt. Op het moment dat dat geboren wordt, zit je met onzichtbare draadjes vast aan andere ouders.
Meis, ik kan er zo veel woorden aan wijden maar het is gewoon kut. Als ik aan je denk, en aan het gemis dat jij gedwongen wordt te voelen, dan moet ik soms huilen. Het is zo ongrijpbaar, ondenkbaar, letterlijk onvoorstelbaar. Dat zoiets gebeurt, dat iemand je kinderen gewoon meeneemt, sterker nog, dat je ze meegeeft, in goed vertrouwen.... en ze nooit meer terugziet.
Dit weekend zijn mijn kinderen - gelukkig - hier gebleven. Mijn ex wilde ze niet hebben op mijn voorwaarden. Ik besef dat ik mezelf toch wel een beetje voor de gek had gehouden met mijn "lekker tot rust komen" en "eindelijk eens uitslapen" en al die leuke dingen die ik in mijn kinderloze weekend kan doen. Ik ben gewoon dolblij dat ze er zijn! Ik mis ze als ze er niet zijn...
Ik weet niet of jullie dat gevoel herkennen dat je de kinderen ook wel als een belasting ervaart. Want die trein dendert maar door natuurlijk. Dus ja, zo'n rustmoment is dan wel prettig. En daar voel ik me dan weer wat schuldig over, dat ik de kinderen ook wel eens uit de weg wil hebben en wat meer bewegingsvrijheid wil ervaren.
Mijn ex reageerde zoals verwacht. Ik heb heel duidelijk mijn grenzen weten aan te geven en ben daar trots op. Het zal nu allemaal via advocaten moeten gaan en dat had niet mijn voorkeur, maar ik heb geen andere mogelijkheid meer. Dat geeft ook wel rust, dat ik besef dat onderhandelen echt geen optie is met hem. Want ik ben lang aan het lijntje gehouden, de hoop is lang gevoed dat we er toch samen uit zouden komen. Die hoop opgeven geeft me een opgelucht gevoel, gek genoeg.
Nu ben ik (weer/nog steeds) de schuldige, de bitch, enzovoorts. Maar het doet me niet zo veel meer. Misschien was de klap van mijn dochter wel de druppel. Ik besef nu beter dan ooit tevoren dat ik als een blok voor mijn kinderen moet staan, maar ook voor mezelf. Als anderen willen denken dat ik dit uit rancune doe of tegen mijn ex wil gebruiken in de scheiding, dan moeten ze dat maar denken. Ik heb veel te verliezen. Ik doe het alleen omdat ik mijn kinderen wil beschermen. Mensen die degene met de losse handjes als het slachtoffer willen zien, ga ik niet uitleggen hoe het werkelijk zit. Met mijn ex ga ik de discussie al helemaal niet meer aan.
Wat voelt het goed dat mijn meisjes nu hier beneden liggen te slapen Jammer dat hun vader ze niet wil zien, dat wel, maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid. Ik ben echt blij dat hij in elk geval dit weekend geen schade kan aanrichten. Toen hij vanmorgen belde, was hij stomdronken.
liefs,
dubio
Ik hoop niet dat je het gevoel hebt dat je op dit topic in de steek gelaten wordt, lieve schat. Denk ook niet te snel dat mensen niet op jouw verhaal zitten te wachten... dat zegt veel over hoe je nog over jezelf denkt, ook al maak je wat dat betreft een grote ontwikkeling door. Er zijn ettelijke redenen waarom mensen soms niet reageren waar je via dit medium geen enkel inzicht in hebt. Het is niet zo dat je iemand tegenover je hebt zitten die je niet wil horen en niet reageert - zoals je moeder.
Ik dacht vandaag aan je, dat deze periode wel extra moeilijk voor je moet zijn omdat je kinderen na de Kerstvakantie niet meer terugkwamen en nog versterkt omdat je nu zelf de deur van datzelfde huis voorgoed achter je dicht trekt. En dan nog de breuk met je moeder erbij, en alles wat je aan het verwerken bent. Het is heel erg veel, lieve Veer
Wil je een beetje vertellen over hoe die tijd was die je met je kinderen in dit huis hebt doorgebracht. Wat zijn de herinneringen die jou het sterkst zijn bijgebleven? Wat symboliseert het huis voor jou? Is het het baken waar ze altijd kunnen terugkeren? Of een schatkist vol met mooie momenten met je kinderen?
Ik kan niet zeggen dat ik me kan voorstellen hoe je kinderloze leven moet voelen. Je bent niet kinderloos en zal het nooit worden. Zoals iedereen die ooit moeder wordt, nooit meer kinderloos zal zijn, al verliest ze al haar kinderen. Ze blijft moeder van een verloren kind. Maar het is waar dat het leven met kinderen heel anders verloopt dan zonder kinderen. Het lijkt wel een beetje een parallelle wereld waar je het bestaan pas van leert kennen als je je eerste kind krijgt. Op het moment dat dat geboren wordt, zit je met onzichtbare draadjes vast aan andere ouders.
Meis, ik kan er zo veel woorden aan wijden maar het is gewoon kut. Als ik aan je denk, en aan het gemis dat jij gedwongen wordt te voelen, dan moet ik soms huilen. Het is zo ongrijpbaar, ondenkbaar, letterlijk onvoorstelbaar. Dat zoiets gebeurt, dat iemand je kinderen gewoon meeneemt, sterker nog, dat je ze meegeeft, in goed vertrouwen.... en ze nooit meer terugziet.
Dit weekend zijn mijn kinderen - gelukkig - hier gebleven. Mijn ex wilde ze niet hebben op mijn voorwaarden. Ik besef dat ik mezelf toch wel een beetje voor de gek had gehouden met mijn "lekker tot rust komen" en "eindelijk eens uitslapen" en al die leuke dingen die ik in mijn kinderloze weekend kan doen. Ik ben gewoon dolblij dat ze er zijn! Ik mis ze als ze er niet zijn...
Ik weet niet of jullie dat gevoel herkennen dat je de kinderen ook wel als een belasting ervaart. Want die trein dendert maar door natuurlijk. Dus ja, zo'n rustmoment is dan wel prettig. En daar voel ik me dan weer wat schuldig over, dat ik de kinderen ook wel eens uit de weg wil hebben en wat meer bewegingsvrijheid wil ervaren.
Mijn ex reageerde zoals verwacht. Ik heb heel duidelijk mijn grenzen weten aan te geven en ben daar trots op. Het zal nu allemaal via advocaten moeten gaan en dat had niet mijn voorkeur, maar ik heb geen andere mogelijkheid meer. Dat geeft ook wel rust, dat ik besef dat onderhandelen echt geen optie is met hem. Want ik ben lang aan het lijntje gehouden, de hoop is lang gevoed dat we er toch samen uit zouden komen. Die hoop opgeven geeft me een opgelucht gevoel, gek genoeg.
Nu ben ik (weer/nog steeds) de schuldige, de bitch, enzovoorts. Maar het doet me niet zo veel meer. Misschien was de klap van mijn dochter wel de druppel. Ik besef nu beter dan ooit tevoren dat ik als een blok voor mijn kinderen moet staan, maar ook voor mezelf. Als anderen willen denken dat ik dit uit rancune doe of tegen mijn ex wil gebruiken in de scheiding, dan moeten ze dat maar denken. Ik heb veel te verliezen. Ik doe het alleen omdat ik mijn kinderen wil beschermen. Mensen die degene met de losse handjes als het slachtoffer willen zien, ga ik niet uitleggen hoe het werkelijk zit. Met mijn ex ga ik de discussie al helemaal niet meer aan.
Wat voelt het goed dat mijn meisjes nu hier beneden liggen te slapen Jammer dat hun vader ze niet wil zien, dat wel, maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid. Ik ben echt blij dat hij in elk geval dit weekend geen schade kan aanrichten. Toen hij vanmorgen belde, was hij stomdronken.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 15 december 2007 om 22:48
Fijn dat je kinderen bij jou slapen zonder dat je er nog een strijd over hoefde aangaan, over die beslissing.
Strijd zal er best nog wel komen maar voor vandaag even gewoon rustig samen zijn, jullie drietjes.
Ik realiseer me nog maar pas dat ik echt al jaren zonder hulp alleen voor de kinderen sta. Was er eigenlijk al op ingesteld en dan valt het minder zwaar.
Wat ook helpt is dat ze op een leeftijd zijn dat ik ze thuis kan laten terwijl ik boodschappen ga doen en dat soort gemak.
Maar goed, over dat het best wel zwaar is, alleen. Ik ben blij dat er uitzicht op hulp is. Even mezelf gesterkt voelen in het idee dat ik niet álles alleen hoef te doen.
Strijd zal er best nog wel komen maar voor vandaag even gewoon rustig samen zijn, jullie drietjes.
Ik realiseer me nog maar pas dat ik echt al jaren zonder hulp alleen voor de kinderen sta. Was er eigenlijk al op ingesteld en dan valt het minder zwaar.
Wat ook helpt is dat ze op een leeftijd zijn dat ik ze thuis kan laten terwijl ik boodschappen ga doen en dat soort gemak.
Maar goed, over dat het best wel zwaar is, alleen. Ik ben blij dat er uitzicht op hulp is. Even mezelf gesterkt voelen in het idee dat ik niet álles alleen hoef te doen.
zaterdag 15 december 2007 om 23:00
Lieve Dubio,
Wat fijn dat je kinderen gewoon lekker bij jou zijn. En wat triest dat hun vader vanmorgen al stomdronken was, toen je hem aan de telefoon had. Wat andere mensen van je strijd tegen hem denken, tja... ik hoop dat je dat naast je neer kan leggen. Jouw prioriteit ligt bij je kinderen, niet bij andere mensen. En als mensen het niet begrijpen, dan kennen ze de situatie gewoon niet goed genoeg. En jij wel, en daarom maak je deze keuze, en je doet het heel goed.
Lieve Veertje,
Ik lees altijd alles wat je schrijft, hier en op je hyve. Ik weet niet altijd wat te zeggen, maar ook als ik niet reageer, denk ik aan je en ik voel met je mee.
Wat fijn dat je kinderen gewoon lekker bij jou zijn. En wat triest dat hun vader vanmorgen al stomdronken was, toen je hem aan de telefoon had. Wat andere mensen van je strijd tegen hem denken, tja... ik hoop dat je dat naast je neer kan leggen. Jouw prioriteit ligt bij je kinderen, niet bij andere mensen. En als mensen het niet begrijpen, dan kennen ze de situatie gewoon niet goed genoeg. En jij wel, en daarom maak je deze keuze, en je doet het heel goed.
Lieve Veertje,
Ik lees altijd alles wat je schrijft, hier en op je hyve. Ik weet niet altijd wat te zeggen, maar ook als ik niet reageer, denk ik aan je en ik voel met je mee.
zaterdag 15 december 2007 om 23:00
Hé Mamz, je hoeft ook niet alles alleen te doen Zelfs als een kind twee ouders heeft, mag de omgeving ook soms best bijspringen. Zoals je dat zelf ook voor een andere ouder zou doen, als die ziek is of in de file staat. Ik vraag wel eens buren boodschappen voor me mee te nemen als ik ziek ben, of de kinderen naar school te brengen. Andersom bied ik ook hulp aan als ik denk dat zij die nodig hebben, of als ze die vragen.
Ik vind niet dat je als ouder gekozen hebt voor kinderen en het dan ook maar allemaal zelf moet opknappen. Ik vind niet dat je kinderen als een bewuste individuele keuze moet zien, maar als de gewone biologische voortzetting van ons ras. Daarmee is het in het algemeen belang dat het die kinderen goed vergaat. It takes a village to raise a child, daar kan ik me helemaal in vinden.
Ik besef wel dat het voor mij misschien ook wel zwaar gaat worden. De komende jaren geen weekends "vrij", geen kinderloze vakanties enz. (Nog even afwachten wat voor regeling eruit rolt.) Maar dat wordt makkelijker naarmate ze groter worden.
Zon
liefs,
dubio
Ik vind niet dat je als ouder gekozen hebt voor kinderen en het dan ook maar allemaal zelf moet opknappen. Ik vind niet dat je kinderen als een bewuste individuele keuze moet zien, maar als de gewone biologische voortzetting van ons ras. Daarmee is het in het algemeen belang dat het die kinderen goed vergaat. It takes a village to raise a child, daar kan ik me helemaal in vinden.
Ik besef wel dat het voor mij misschien ook wel zwaar gaat worden. De komende jaren geen weekends "vrij", geen kinderloze vakanties enz. (Nog even afwachten wat voor regeling eruit rolt.) Maar dat wordt makkelijker naarmate ze groter worden.
Zon
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 15 december 2007 om 23:08
Hé Lemmy, het lukt me steeds beter de mening van anderen naast me neer te leggen. Een grote stap voor mij! Dus ook dit maakt, hoe vervelend ook, deel uit mijn, laat ik maar zeggen emancipatieproces. Het proces waarin ik mijn boeien afgooi en vrij ben. Waarin ik verantwoordelijk ben maar geen verantwoording hoef af te leggen. Waarin ik mezelf word.
Elk ontslavingsproces stuit op verzet, meestal van de onderdrukker. Niks nieuws onder de zon dus
Hoe gaat het met jou? Staat de boom al? Boompjesjacht is hier mislukt, te koud, mijn meisje te moe. Misschien volgende week nog. Heb je de zaken alweer een beetje op de rails?
liefs,
dubio
Elk ontslavingsproces stuit op verzet, meestal van de onderdrukker. Niks nieuws onder de zon dus
Hoe gaat het met jou? Staat de boom al? Boompjesjacht is hier mislukt, te koud, mijn meisje te moe. Misschien volgende week nog. Heb je de zaken alweer een beetje op de rails?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 15 december 2007 om 23:19
zaterdag 15 december 2007 om 23:21
Tuurlijk kan ik het! En als ik erover nadenk, is het veel léuker nu dan voorheen met zijn vieren. Bovendien deed ik het meeste toen ook al alleen. Ik kan nu wel denken dat ik de deur niet uitkan 's avonds omdat ik de kinderen niet alleen kan laten, maar mijn ex deed er altijd moeilijk over als ik weg wilde dus dat kwam op hetzelfde neer. Nu kan ik, als ik wil, gewoon een oppas nemen. Vrijheid, autonomie... heerlijk.
Ga in therapie!
zaterdag 15 december 2007 om 23:27
Precies, de rust die je hebt als je het echt helemaal alleen doet is ook best wat waard. Zeker als je het vergelijkt met een relatie zoals jij had met je ex (en ik met die van mij toentertijd). Als je er alleen voor staat moet je rekening houden met je kinderen, moet inderdaad oppas regelen als je eens weg wilt, maar toen moest je ook nog rekening houden met hem - altijd. Veel vermoeiender, hoor.
zaterdag 15 december 2007 om 23:33
zaterdag 15 december 2007 om 23:41
Hé meis, rustig aan. Je zal wel een hoop op je bord hebben nu. Probeer even te ontspannen voor je gaat slapen. Helpt het op te schrijven wat je morgen wilt doen (een realistisch lijstje, niet het lijstje waar álles op staat)? In volgorde van prioriteit. Die ballen, die komen wel hoor. Het is nog lang geen Kerst
Misschien even die "grounding" oefening van Elmervrouw doen?
Ik wens je een goede nachtrust toe!
liefs,
dubio
Misschien even die "grounding" oefening van Elmervrouw doen?
Ik wens je een goede nachtrust toe!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 16 december 2007 om 11:53
quote:Ik weet niet of jullie dat gevoel herkennen dat je de kinderen ook wel als een belasting ervaart. Want die trein dendert maar door natuurlijk. Dus ja, zo'n rustmoment is dan wel prettig. En daar voel ik me dan weer wat schuldig over, dat ik de kinderen ook wel eens uit de weg wil hebben en wat meer bewegingsvrijheid wil ervaren.Héél herkenbaar. Zulke dingen hoor ik vrouwen in de groep bij Maat ook zeggen, en dan denk ik: wat is er toch veel schuldgevoel bij moeders, inclusief bij mezelf! Wat 'moeten' we toch veel, en vooral van onszelf. We kiezen bewust voor kinderen, dus we moeten het ook altijd leuk vinden. Nou, ik vond het niet altijd leuk. Ik had heel veel angsten door triggers, ik had het druk met (over)bezorgd zijn, brrr, en het is een opluchting om dat nu niet meer te hebben. En ja, daar voel ik me ook schuldig over. Want ik mis ze óók. Ik wil ze óók hier hebben, bij mij. Ik wil dat gezinnetje, dat mini-familietje. Deze dingen kon ik daar in de groep vertellen, en niemand keek er gek van op.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 16 december 2007 om 12:01
quote:Ik hoop niet dat je het gevoel hebt dat je op dit topic in de steek gelaten wordt, lieve schat. Denk ook niet te snel dat mensen niet op jouw verhaal zitten te wachten... dat zegt veel over hoe je nog over jezelf denkt, ook al maak je wat dat betreft een grote ontwikkeling door. Er zijn ettelijke redenen waarom mensen soms niet reageren waar je via dit medium geen enkel inzicht in hebt. Het is niet zo dat je iemand tegenover je hebt zitten die je niet wil horen en niet reageert - zoals je moeder.
Spijker op zijn kop, helemaal.
Ik denk dat nog heel vaak, eerlijk gezegd. En allerlei gebeurtenissen zijn aanleiding om weer in dat oude gevoel terecht te komen. Nog veel te veel last hiervan, bleh.
Ik wil eigenlijk ook op iedereen reageren, maar vind nu de woorden niet, en ben niet helder. Nu zeker niet, we zijn kasten aan het uit elkaar halen, met dozen aan het sjouwen, morgen krijgen we de sleutel van het nieuwe huis. Bergen spanning in mijn lijf. Onrust.
Vanalles zeggen, over je kinderen Dubio, over je ex, over beterschap aan Zonlicht, zwaaien naar Iseo, hoe gaat het met LillyRose, groetjes aan inspirerende Mamz met haar kerstboom, dat soort dingen dus. aan allemaal, even een frisse neus halen met de hond, dan gaat het misschien daarna beter.
Spijker op zijn kop, helemaal.
Ik denk dat nog heel vaak, eerlijk gezegd. En allerlei gebeurtenissen zijn aanleiding om weer in dat oude gevoel terecht te komen. Nog veel te veel last hiervan, bleh.
Ik wil eigenlijk ook op iedereen reageren, maar vind nu de woorden niet, en ben niet helder. Nu zeker niet, we zijn kasten aan het uit elkaar halen, met dozen aan het sjouwen, morgen krijgen we de sleutel van het nieuwe huis. Bergen spanning in mijn lijf. Onrust.
Vanalles zeggen, over je kinderen Dubio, over je ex, over beterschap aan Zonlicht, zwaaien naar Iseo, hoe gaat het met LillyRose, groetjes aan inspirerende Mamz met haar kerstboom, dat soort dingen dus. aan allemaal, even een frisse neus halen met de hond, dan gaat het misschien daarna beter.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 16 december 2007 om 13:31
Lastig he, dat oude gevoel wat in de weg gaat zitten. Dat herken ik wel hoor, vooral in tijden van drukte en spanning, is de eerste reaktie toch vaak nog vanuit dat oude gevoel en oude patronen die nog niet genoeg gesleten zijn.
Gaat steeds beter.
Veel succes morgen met verhuizen, het zal echt niet meevallen om nu definitief dit huis te verlaten. Klinkt raar, maar gun jezelf de onrust, de emoties die erbij horen. Laat tranen vloeien, des te sneller kun je weer een nieuw evenwicht vinden.
verder voel ik me nog niet echt beter maar 1 klusje is af, dus even rust en pauze en dan het volgende. En ik maak maar geen lijstje, want dan word ik helemaal gestoord van wat er allemaal op staat. Gewoon mezelf prijzen met datgene wat ik afheb en dan weer verder.
En kinderen hebben is inderdaad niet altijd leuk! Soms gewoon moeilijk en heftig. Maar je wilt zo graag het beste voor ze en dat kun je echt niet altijd geven. En wie bepaalt wat het beste is? Lastig hoor. En helemaal als ze dan ook nog ouders hebben die zo verschilllend zijn waardoor die kinderen iets afgepakt word wat ze niet kunnen en mogen missen. En toch Veertje, hoop moeten we blijven houden, wel op een realistische manier, maar zonder hoop komen we niet verder. En we zijn het aan onszelf verplicht om zelf wel "door" te groeien. We zijn meer dan alleen moeder. Loslaten is moeilijk, en nog moeilijker als dat gebeurt wanneer het nog niet wenselijk is, maar uiteindelijk moet iedere ouder een keer zijn kind loslaten.
En als ik jouw was ging ik van de week als eerste een kerstboom in je nieuwe huis zetten. Daar toch de kerstsfeer maken. En een boom alleen doet dan wonderen.
Gaat steeds beter.
Veel succes morgen met verhuizen, het zal echt niet meevallen om nu definitief dit huis te verlaten. Klinkt raar, maar gun jezelf de onrust, de emoties die erbij horen. Laat tranen vloeien, des te sneller kun je weer een nieuw evenwicht vinden.
verder voel ik me nog niet echt beter maar 1 klusje is af, dus even rust en pauze en dan het volgende. En ik maak maar geen lijstje, want dan word ik helemaal gestoord van wat er allemaal op staat. Gewoon mezelf prijzen met datgene wat ik afheb en dan weer verder.
En kinderen hebben is inderdaad niet altijd leuk! Soms gewoon moeilijk en heftig. Maar je wilt zo graag het beste voor ze en dat kun je echt niet altijd geven. En wie bepaalt wat het beste is? Lastig hoor. En helemaal als ze dan ook nog ouders hebben die zo verschilllend zijn waardoor die kinderen iets afgepakt word wat ze niet kunnen en mogen missen. En toch Veertje, hoop moeten we blijven houden, wel op een realistische manier, maar zonder hoop komen we niet verder. En we zijn het aan onszelf verplicht om zelf wel "door" te groeien. We zijn meer dan alleen moeder. Loslaten is moeilijk, en nog moeilijker als dat gebeurt wanneer het nog niet wenselijk is, maar uiteindelijk moet iedere ouder een keer zijn kind loslaten.
En als ik jouw was ging ik van de week als eerste een kerstboom in je nieuwe huis zetten. Daar toch de kerstsfeer maken. En een boom alleen doet dan wonderen.
zondag 16 december 2007 om 17:03
We gaan morgen nog niet verhuizen, Zon; we krijgen de sleutel. Dan dinsdag sollicitatiegesprek etc. en woensdag echt beginnen met schoonmaken voor zover nodig, daar en hier. Net ging de deurbel: nieuwe huurster stond onverwacht voor de deur met haar dochter. Zó enthousiast, ze wilde nog een keer het huis zien. Echt heel vreemd gevoel, overal staan al dozen, en zij maakt al allerlei plannen voor de inrichting enzo, ze kijkt ernaar uit. En ik moet inderdaad gewoon maar al die gemengde gevoelens toelaten.
Vanmiddag ff eruit geweest, winkelkoopzondag bij ons. Kwam bij de Bruna, zag een boek 'ik was een prinses'. Over een vrouw die haar twee kinderen 14 (!) jaar niet had gezien na ontvoering door de vader. Ze was daarna opnieuw getrouwd en had nog twee kinderen gekregen. En op een dag kreeg ze een e-mail van haar inmiddels bijna volwassen dochter... stukje gelezen en poehh, stond bijna te janken in de winkel. Gauw het boek maar weggegelegd, en wegwezen. 14 jaar! Dat is nog wat anders dan 5 jaar!
Lieve Zon, van mij nog even een schepje erbovenop. Af is af. Goedzo. Beloon jezelf maar, het een na het andere, rust. En ik hoop dat je je gauw beter voelt. Liefs van mij.
Vanmiddag ff eruit geweest, winkelkoopzondag bij ons. Kwam bij de Bruna, zag een boek 'ik was een prinses'. Over een vrouw die haar twee kinderen 14 (!) jaar niet had gezien na ontvoering door de vader. Ze was daarna opnieuw getrouwd en had nog twee kinderen gekregen. En op een dag kreeg ze een e-mail van haar inmiddels bijna volwassen dochter... stukje gelezen en poehh, stond bijna te janken in de winkel. Gauw het boek maar weggegelegd, en wegwezen. 14 jaar! Dat is nog wat anders dan 5 jaar!
Lieve Zon, van mij nog even een schepje erbovenop. Af is af. Goedzo. Beloon jezelf maar, het een na het andere, rust. En ik hoop dat je je gauw beter voelt. Liefs van mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 16 december 2007 om 18:31
zondag 16 december 2007 om 21:15
[quote]Elmervrouw schreef op 16 december 2007 @ 12:01:
[...]
Spijker op zijn kop, helemaal.
Ik denk dat nog heel vaak, eerlijk gezegd. En allerlei gebeurtenissen zijn aanleiding om weer in dat oude gevoel terecht te komen. Nog veel te veel last hiervan, bleh.
Ik wil eigenlijk ook op iedereen reageren, maar vind nu de woorden niet, en ben niet helder. Nu zeker niet, we zijn kasten aan het uit elkaar halen, met dozen aan het sjouwen, morgen krijgen we de sleutel van het nieuwe huis. Bergen spanning in mijn lijf. Onrust.
Lieve Veertje
Succes morgen, toch wel weer een stap dat je de sleutel voor je nieuwe huis krijgt. Jou kennende voel je de symboliek daarvan waarschijnlijk sterk aan. Het begin van een nieuw begin
Ik heb, geloof ik, een tijdje terug al geschreven over een artikel over narcisme dat ik las in Opzij. Een typisch vrouwelijke vorm van narcisme, niet het bekende beeld van de op zichzelf verliefde persoon, maar iemand die alles wat om haar heen gebeurt op zichzelf betrekt. Ik hoop dat ik het goed kan uitleggen, want je kan het zo verkeerd opvatten maar ik herken mezelf daar wel in. Dat je direct denkt dat jíj iets verkeerd hebt gedaan als iemand vervelend tegen je doet, dat je je schuldig voelt als je nee moet zeggen op een onredelijk verzoek, dat je denkt dat jij je niet goed hebt uitgedrukt als iemand je niet begrijpt, enzovoorts enzovoorts.
Begrijp je wat ik bedoel? Er kunnen zo veel redenen zijn waarom mensen doen zoals ze doen. Alles op jezelf betrekken is bijna een masochistische vorm van narcisme. Maar zoals alle gedrag levert het ook wel iets op. Bij mij leidt die vorm van narcisme ertoe dat ik me overmatig verontschuldig, toestemming vraag waar het niet nodig is, het goedmaak waar ik niets fout heb gedaan, trakteer om een ander niets verschuldigd te zijn, bevestiging vraag dat mijn bezoek/telefoontje/... gewenst is, enzovoorts.
Ik ben dus bezig er altijd voor te zorgen dat ik mezelf heb ingedekt, zodat niemand me iets kan verwijten. Een illusie natuurlijk, maar ergens zit er dus ook iets egoïstisch in dat gedrag. Het doel is dat je nergens op kan worden afgerekend. Nu ik erover nadenk, vind ik er ook wel iets lafs in zitten, omdat ik soms niet durf uit te komen voor wat ik vind uit angst voor afwijzing.
Ga je dat boek nog lezen Veer? Ik zou jouw boek heel graag willen lezen, maar ben er nog niet aan toe. Ik moet eerst mijn eigen angst achter me laten, het komt nu nog iets te dichtbij.
liefs,
dubio
[...]
Spijker op zijn kop, helemaal.
Ik denk dat nog heel vaak, eerlijk gezegd. En allerlei gebeurtenissen zijn aanleiding om weer in dat oude gevoel terecht te komen. Nog veel te veel last hiervan, bleh.
Ik wil eigenlijk ook op iedereen reageren, maar vind nu de woorden niet, en ben niet helder. Nu zeker niet, we zijn kasten aan het uit elkaar halen, met dozen aan het sjouwen, morgen krijgen we de sleutel van het nieuwe huis. Bergen spanning in mijn lijf. Onrust.
Lieve Veertje
Succes morgen, toch wel weer een stap dat je de sleutel voor je nieuwe huis krijgt. Jou kennende voel je de symboliek daarvan waarschijnlijk sterk aan. Het begin van een nieuw begin
Ik heb, geloof ik, een tijdje terug al geschreven over een artikel over narcisme dat ik las in Opzij. Een typisch vrouwelijke vorm van narcisme, niet het bekende beeld van de op zichzelf verliefde persoon, maar iemand die alles wat om haar heen gebeurt op zichzelf betrekt. Ik hoop dat ik het goed kan uitleggen, want je kan het zo verkeerd opvatten maar ik herken mezelf daar wel in. Dat je direct denkt dat jíj iets verkeerd hebt gedaan als iemand vervelend tegen je doet, dat je je schuldig voelt als je nee moet zeggen op een onredelijk verzoek, dat je denkt dat jij je niet goed hebt uitgedrukt als iemand je niet begrijpt, enzovoorts enzovoorts.
Begrijp je wat ik bedoel? Er kunnen zo veel redenen zijn waarom mensen doen zoals ze doen. Alles op jezelf betrekken is bijna een masochistische vorm van narcisme. Maar zoals alle gedrag levert het ook wel iets op. Bij mij leidt die vorm van narcisme ertoe dat ik me overmatig verontschuldig, toestemming vraag waar het niet nodig is, het goedmaak waar ik niets fout heb gedaan, trakteer om een ander niets verschuldigd te zijn, bevestiging vraag dat mijn bezoek/telefoontje/... gewenst is, enzovoorts.
Ik ben dus bezig er altijd voor te zorgen dat ik mezelf heb ingedekt, zodat niemand me iets kan verwijten. Een illusie natuurlijk, maar ergens zit er dus ook iets egoïstisch in dat gedrag. Het doel is dat je nergens op kan worden afgerekend. Nu ik erover nadenk, vind ik er ook wel iets lafs in zitten, omdat ik soms niet durf uit te komen voor wat ik vind uit angst voor afwijzing.
Ga je dat boek nog lezen Veer? Ik zou jouw boek heel graag willen lezen, maar ben er nog niet aan toe. Ik moet eerst mijn eigen angst achter me laten, het komt nu nog iets te dichtbij.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 16 december 2007 om 21:30
Lieve Zon, voel je je al een beetje beter? Ik bedoelde met een realistisch lijstje dus inderdaad: niet zo'n uitputtend lijstje waar je helemaal moedeloos van wordt, maar een hoopgevend lijstje dat je makkelijk in één dag kan afwerken. Al staan er maar 2 dingen op, dan voel je je toch voldaan als je ze kan wegstrepen. Ergens geeft het rust als je jezelf toestemming geeft de rest even te laten zitten.
Ik heb een ontzettende rotklus op mijn agenda staan, die ik al weken voor me uitschuif. Ik ben bang dat het er deze week écht van moet komen. Het begint met één telefoontje. Maar er zit een hele blokkade achter bij mij waardoor ik er steeds niet aan begin. Idioot.
liefs,
dubio
Ik heb een ontzettende rotklus op mijn agenda staan, die ik al weken voor me uitschuif. Ik ben bang dat het er deze week écht van moet komen. Het begint met één telefoontje. Maar er zit een hele blokkade achter bij mij waardoor ik er steeds niet aan begin. Idioot.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
