Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 12 december 2007 om 11:36
Goeiemorgen.
Ik keuvel maar wat in huis zo tussen de werkdagen of afspraken door. Winter is voor mij echt een seizoen van binnenblijven, alleen maar buiten gaan als je echt moet. De kinderen zijn ook nog te jong voor stevige wandelingen in de buitenlucht, als ik ga wandelen met ze is dat traag en dus koud.
We hebben een nieuw konijn in huis en de kerstboom staat.
Weinig te melden dus.
Ik keuvel maar wat in huis zo tussen de werkdagen of afspraken door. Winter is voor mij echt een seizoen van binnenblijven, alleen maar buiten gaan als je echt moet. De kinderen zijn ook nog te jong voor stevige wandelingen in de buitenlucht, als ik ga wandelen met ze is dat traag en dus koud.
We hebben een nieuw konijn in huis en de kerstboom staat.
Weinig te melden dus.
woensdag 12 december 2007 om 12:03
Hoi Mamz Voordat ik zo dadelijk een koude wandeling met de hond ga maken (die loopt wél flink door, maar ik herinner me ook nog wandelingen met de kinderen inderdaad die zo gingen als je beschrijft), je zegt wel 'niets te melden', maar wil je voor mij eens beschrijven hoe je kerstboom eruit ziet? Kan ik een beetje op afstand meegenieten, want hier ziet het er maar saai uit, tussen al die ingepakte dozen en géén kerstboom, laat staan kerstversiering. Hoe heet het konijn?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 december 2007 om 15:47
Oh Mamzie, een fótó! Leukkkk! Daar had ik al helemaal niet op durven hopen. Grappige konijnennaam trouwens, hebben de kinderen dat bedacht?
Mezelf kennende zal ik, zelfs tussen de dozen, toch nog iets van sfeer weten te brengen. Al zijn het alleen maar de kerstkaarten die ik al in de kamer zal neerzetten tussen alle chaos, iets van kerstsfeer gáát er komen, hoe dan ook.
Mezelf kennende zal ik, zelfs tussen de dozen, toch nog iets van sfeer weten te brengen. Al zijn het alleen maar de kerstkaarten die ik al in de kamer zal neerzetten tussen alle chaos, iets van kerstsfeer gáát er komen, hoe dan ook.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 december 2007 om 15:54
De naam heb ik zelf bedacht, een maand of zo terug. Voor de kinderen is het dat Sinterklaas hem die naam gegeven heeft dus ze vinden het best zo, wel grappig. Hij heet net zo vaak 'het konijn'.
Jaaaah, kerstsfeer is belangrijk. Kaarsjes en lampjes zijn zo gezet, kransen kun je ook overal kwijt.
Hoe gaat het tot nu toe met de verhuisstress, vliegen jullie elkaar wel eens in de haren? Of gaat dat eigenlijk best soepel tussen jullie?
Jaaaah, kerstsfeer is belangrijk. Kaarsjes en lampjes zijn zo gezet, kransen kun je ook overal kwijt.
Hoe gaat het tot nu toe met de verhuisstress, vliegen jullie elkaar wel eens in de haren? Of gaat dat eigenlijk best soepel tussen jullie?
woensdag 12 december 2007 om 16:02
Nee, dat gaat heel goed, we zijn wat dat betreft echt een team. De stress is geheel en al iets van mij en heeft dan puur met emoties te maken. En als ik probeer weg te drukken wat ik voel, wordt het nog erger en begin ik tegen hem over allerlei twijfels (goede beslissing huis kopen? dat soort dingen).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 december 2007 om 23:11
Prachtige boom Mamz! Ik kom helemaal in de Kerststemming! En je konijn, gezinsuitbreiding, gefeliciteerd!! Geweldige naam 
)))
Het lijkt erop dat ik nog voor Kerst de kans heb op goed nieuws op het financiële vlak. Voor hetzelfde geld (nou ja...) pakt het niet goed uit. Duimen maar dus.
Zon, hoe is het gegaan vandaag?
liefs,
dubio
)))Het lijkt erop dat ik nog voor Kerst de kans heb op goed nieuws op het financiële vlak. Voor hetzelfde geld (nou ja...) pakt het niet goed uit. Duimen maar dus.
Zon, hoe is het gegaan vandaag?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 12 december 2007 om 23:45
donderdag 13 december 2007 om 21:56
Behoorlijk mijn hart uitgestort bij Maat vandaag
Wat is het toch fijn om eindelijk een plek te hebben waar het veilig genoeg voelt om de dingen echt te kunnen zeggen zoals je ze voelt. Dat het mag. Dat het kan. Dat heb ik nog nooit eerder in therapie zo gevoeld, nooit. Ik merk wel dat ik heel veel heb ingehouden en dat het er nu aan het uitkomen is. Ik word er doodmoe van en ik voel mij heel verdrietig. Maar het is wel de goede weg, en nodig.
Hoe is het met jullie?
Wat is het toch fijn om eindelijk een plek te hebben waar het veilig genoeg voelt om de dingen echt te kunnen zeggen zoals je ze voelt. Dat het mag. Dat het kan. Dat heb ik nog nooit eerder in therapie zo gevoeld, nooit. Ik merk wel dat ik heel veel heb ingehouden en dat het er nu aan het uitkomen is. Ik word er doodmoe van en ik voel mij heel verdrietig. Maar het is wel de goede weg, en nodig.
Hoe is het met jullie?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 13 december 2007 om 22:06
quote:Lastige cliënt gehad vandaag. Deed me erg denken aan mijn ex en mijzelf toen.
Lukte het wel om het 'gewoon' als werk te zien? Er niet (al te) persoonlijk bij betrokken te raken?
Geniet je trouwens een beetje van je kerstboom?
Alleen tegenover zo'n boekjes-therapeut zitten, nooit meer, dat heb ik wel gehad. Deze vrouwen in de groep, en vooral de begeleidster, begrijpen mij met een half woord, dat is zo fijn.
Lukte het wel om het 'gewoon' als werk te zien? Er niet (al te) persoonlijk bij betrokken te raken?
Geniet je trouwens een beetje van je kerstboom?
Alleen tegenover zo'n boekjes-therapeut zitten, nooit meer, dat heb ik wel gehad. Deze vrouwen in de groep, en vooral de begeleidster, begrijpen mij met een half woord, dat is zo fijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 13 december 2007 om 23:00
Ik ben aardig in staat om een professioneel smoel op te zetten. Ik mik het verhaal wel even op de hyve morgen, privacy en zo.
Ik geniet nu heel erg van mijn konijn op schoot. Ik zit meestal met mijn rug naar de kerstboom, dat is wel jammer. Maar ik vind hem prachtig als ik hem zie. Zo'n fijn gekleurd ding had mijn oma ook vroegah.
Truste lieffies.
Ik geniet nu heel erg van mijn konijn op schoot. Ik zit meestal met mijn rug naar de kerstboom, dat is wel jammer. Maar ik vind hem prachtig als ik hem zie. Zo'n fijn gekleurd ding had mijn oma ook vroegah.
Truste lieffies.
donderdag 13 december 2007 om 23:05
truste Mamzelle
slaap lekker!
en geniet van jullie konijn, leuk is dat he, kunnen de jongens hem al een beetje met rust laten?
hier staat de kerstboom nog niet, ligt nog buiten, morgen naar binnen halen maar. Nu druk met andere dingen maar kan de concentratie niet opbrengen, ik heb het gevoel dat ik wat naar het beneden aan glijden ben. Vind het moeilijk allemaal.
slaap lekker!
en geniet van jullie konijn, leuk is dat he, kunnen de jongens hem al een beetje met rust laten?
hier staat de kerstboom nog niet, ligt nog buiten, morgen naar binnen halen maar. Nu druk met andere dingen maar kan de concentratie niet opbrengen, ik heb het gevoel dat ik wat naar het beneden aan glijden ben. Vind het moeilijk allemaal.
vrijdag 14 december 2007 om 10:21
vrijdag 14 december 2007 om 22:42
vrijdag 14 december 2007 om 23:32
vrijdag 14 december 2007 om 23:37
Hè, ik krijg van jullie ook zo'n zin in een kerstboom. Ik wil er dit jaar om (tamelijk onoverkomelijke) praktische redenen geen nemen. Maar misschien toch, een heel kleintje dan...
Ik wil geen Kerst zonder boom!
Elmervrouw, ik vind het zo knap van je dat je durft te praten en te voelen! Fijn dat je bij Maat het goeie gevoel treft om je bloot te geven. Ik heb goede ervaringen met mijn psychologe, ze is geen boekjestherapeut hoewel ze wel veel theoretische kennis heeft. Ze is iemand met erg veel mensenkennis en inlevingsvermogen. Ze wist de eerste keer al binnen een kwartier de kern te raken van wat ik doormaakte. Ik moest huilen, omdat ik eindelijk erkenning voelde. Ze voelt echt een beetje als een vriendin, hoewel de relatie puur professioneel is. Ik denk dat als ik niet meer in therapie ben, er heel goed een vriendschap uit zou kunnen groeien. Ze is me echt heel dierbaar geworden (niet op een ongezonde afhankelijke manier ).
liefs,
dubio
Ik wil geen Kerst zonder boom!
Elmervrouw, ik vind het zo knap van je dat je durft te praten en te voelen! Fijn dat je bij Maat het goeie gevoel treft om je bloot te geven. Ik heb goede ervaringen met mijn psychologe, ze is geen boekjestherapeut hoewel ze wel veel theoretische kennis heeft. Ze is iemand met erg veel mensenkennis en inlevingsvermogen. Ze wist de eerste keer al binnen een kwartier de kern te raken van wat ik doormaakte. Ik moest huilen, omdat ik eindelijk erkenning voelde. Ze voelt echt een beetje als een vriendin, hoewel de relatie puur professioneel is. Ik denk dat als ik niet meer in therapie ben, er heel goed een vriendschap uit zou kunnen groeien. Ze is me echt heel dierbaar geworden (niet op een ongezonde afhankelijke manier ).
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 15 december 2007 om 11:34
Het is steeds verder weg. Mijn moederschap is aan het vervagen. De laatste dagen dat ik hier in dit huis ben, waar ik nog met ze heb gewoond. Waar ik nog met ze heb geleefd. Waar we een gezin waren zoals ik het had gewild, zo anders ook dan hoe ik het zelf gewend was. Maar het was slechts kort. Zo kort. Te kort.
Ze stapten de deur uit, voor de kerstvakantie bij hun papa. Ik zwaaide ze na, zoals elke keer. Niet wetend dat dit voor het laatst zou zijn dat ze deze deur zouden uitstappen. Zoals ik straks voor het laatst deze deur uitstap. Dit huis verlaat. De laatste band met de moeder die ik was.
Realiseert iemand zich wel eens dat mijn leven echt 180 graden om is? Ik leef niet meer met kinderen, ik heb nauwelijks nog contact met kinderen. Ik lééf mijn moederschap niet meer. Ik schrijf aan ze, in mijn boekje. Ik schrijf over ze, op internet. In mijn hart zijn ze, in mijn gedachten zijn ze, ze zijn deel van mij. Maar ik doe mijn best om mijn leven een nieuwe invulling te geven, wetend dat het niet meer met kinderen zal zijn. Dat alles is verleden tijd.
Geen moeder meer, niet mijn eigen keuze. Geen dochter meer, wel mijn eigen keuze. Wat is dit allemaal niet te bevatten. Ja, ik kijk uit naar een nieuw begin. Tegelijkertijd voel ik mij verscheurd. Neem ik nu niet teveel afstand van mijn kinderen, van het laatste tastbare draadje? Het leven gaat door. Het gáát door, hoe je het ook wendt of keert. En ik doe mijn best, ik ploeter, ik raap de brokstukken op en probeer er iets nieuws uit te creeëren.
Een plek heb ik nodig, een plek om samen te zijn, zonder iets te moeten uitleggen. Gewoon samen-zijn, zonder woorden, en weten dat alles er mag zijn zoals het is. Dat iemand mij helpt om dit te kunnen. Want dat is het enige wat helpt. Wat mij nieuwe moed geeft. Maar mensen haken af, merk ik. Moeilijk om de pijn van een ander te zien? Komt dat te dichtbij voor dingen die ze zelf verstoppen? En ze hoeven niets met mij, ze hoeven niets op te lossen, ik loop mijn eigen pad, met moed. Alleen maar soms even delen, soms even ruimte innemen... dat is wat ik nodig heb.
Ze stapten de deur uit, voor de kerstvakantie bij hun papa. Ik zwaaide ze na, zoals elke keer. Niet wetend dat dit voor het laatst zou zijn dat ze deze deur zouden uitstappen. Zoals ik straks voor het laatst deze deur uitstap. Dit huis verlaat. De laatste band met de moeder die ik was.
Realiseert iemand zich wel eens dat mijn leven echt 180 graden om is? Ik leef niet meer met kinderen, ik heb nauwelijks nog contact met kinderen. Ik lééf mijn moederschap niet meer. Ik schrijf aan ze, in mijn boekje. Ik schrijf over ze, op internet. In mijn hart zijn ze, in mijn gedachten zijn ze, ze zijn deel van mij. Maar ik doe mijn best om mijn leven een nieuwe invulling te geven, wetend dat het niet meer met kinderen zal zijn. Dat alles is verleden tijd.
Geen moeder meer, niet mijn eigen keuze. Geen dochter meer, wel mijn eigen keuze. Wat is dit allemaal niet te bevatten. Ja, ik kijk uit naar een nieuw begin. Tegelijkertijd voel ik mij verscheurd. Neem ik nu niet teveel afstand van mijn kinderen, van het laatste tastbare draadje? Het leven gaat door. Het gáát door, hoe je het ook wendt of keert. En ik doe mijn best, ik ploeter, ik raap de brokstukken op en probeer er iets nieuws uit te creeëren.
Een plek heb ik nodig, een plek om samen te zijn, zonder iets te moeten uitleggen. Gewoon samen-zijn, zonder woorden, en weten dat alles er mag zijn zoals het is. Dat iemand mij helpt om dit te kunnen. Want dat is het enige wat helpt. Wat mij nieuwe moed geeft. Maar mensen haken af, merk ik. Moeilijk om de pijn van een ander te zien? Komt dat te dichtbij voor dingen die ze zelf verstoppen? En ze hoeven niets met mij, ze hoeven niets op te lossen, ik loop mijn eigen pad, met moed. Alleen maar soms even delen, soms even ruimte innemen... dat is wat ik nodig heb.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 december 2007 om 12:56
Het is moeilijk om iemand met pijn te zien en níets te kunnen doen, niets te kunnen zeggen ook dat zinvol lijkt. Dat is nog geen reden om iemand te ontlopen, maar wel een reden waarom er ongemakkelijke stiltes kunnen vallen in een gesprek -die opgevuld moeten worden, want stilte is niet genoeg in zo'n zwaar gesprek, of lijkt niet genoeg-
Sommige pijn is ook niet voor te stellen als je haar zelf niet kent. Nee, ik kan me niet voorstellen hoe jouw leven nu is, ondanks het feit dat ik twee van mijn kinderen kwijt ben. Er zijn er drie bij me die mijn moederschap nog altijd inhoud geven. Heb meer dan eens gedacht: als deze er niet meer zouden zijn, zou ik gekke dingen gaan doen. Als een blind paard naar Afrika afreizen om ze op te halen of ... ik vraag me af of mijn leven nog zin zou hebben, als het kinderloos zou zijn.
Natuurlijk wel want op een dag zijn ze volwassen en ben je ook kinderloos en moet je ook maar iets gevonden hebben dat je leven inhoud geeft.
Maar op dit moment kan ik me echt nog geen leven voorstellen zonder kinderen rondom me. Terwijl ik toch echt geen model moeder ben. Ze zijn er wel maar doen hun eigen ding terwijl ik mijn eigen ding doe, en soms komt dat samen.
't Is ook nog eens dezelfde tijd van het jaar voor jou nu dus. Kan me voorstellen dat je een hekel aan kerst hebt gekregen nadat je zo iets verschrikkelijks is overkomen met kerst.
Maak zoveel als je kan wat moois van je leven. Dat is het enige wat je nog voor je kinderen kunt doen nu. Zorgen dat er iemand is waar ze bij thuis kunnen komen, als ze eindelijk de weg terug gevonden hebben.
Sommige pijn is ook niet voor te stellen als je haar zelf niet kent. Nee, ik kan me niet voorstellen hoe jouw leven nu is, ondanks het feit dat ik twee van mijn kinderen kwijt ben. Er zijn er drie bij me die mijn moederschap nog altijd inhoud geven. Heb meer dan eens gedacht: als deze er niet meer zouden zijn, zou ik gekke dingen gaan doen. Als een blind paard naar Afrika afreizen om ze op te halen of ... ik vraag me af of mijn leven nog zin zou hebben, als het kinderloos zou zijn.
Natuurlijk wel want op een dag zijn ze volwassen en ben je ook kinderloos en moet je ook maar iets gevonden hebben dat je leven inhoud geeft.
Maar op dit moment kan ik me echt nog geen leven voorstellen zonder kinderen rondom me. Terwijl ik toch echt geen model moeder ben. Ze zijn er wel maar doen hun eigen ding terwijl ik mijn eigen ding doe, en soms komt dat samen.
't Is ook nog eens dezelfde tijd van het jaar voor jou nu dus. Kan me voorstellen dat je een hekel aan kerst hebt gekregen nadat je zo iets verschrikkelijks is overkomen met kerst.
Maak zoveel als je kan wat moois van je leven. Dat is het enige wat je nog voor je kinderen kunt doen nu. Zorgen dat er iemand is waar ze bij thuis kunnen komen, als ze eindelijk de weg terug gevonden hebben.
