Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 12 januari 2008 om 19:04
Hoi lieve allemaal, ik hoop dat jullie een goed weekend hebben.
Mamzelle, wat jij schrijft, daar herken ik me absoluut in. Voordat ik mijn huidige man kende, dacht ik ook dat ik niet in staat zou zijn mezelf te handhaven in een relatie. Was blij dat ik mezelf terugvond, en zat er niet op te wachten om opnieuw ''ondergesneeuwd'' te raken. Lange tijd is het dan ook absoluut niet mijn wens geweest een relatie te hebben. En toen ik het wel wilde, dan nog tot op bepaalde hoogte - lat, en dan niet teveel samen zijn. Ik moest er niet aan denken weer met iemand samen te wonen.
Totdat ik mijn huidige man leerde kennen. Hij is ook iemand die ruimte voor zichzelf nodig heeft, hij heeft absoluut niet de behoefte om mij te veranderen of dingen op te leggen. Ik pas me aan aan hem, in zover dat ik rekening hou met hem, maar dat zijn altijd kleine dingen en dat krijg ik ook terug van hem. In deze relatie ben ik echt mezelf, en hij ook - iets dat hij ook niet kon zijn in zijn eerste huwelijk. Volgens mij is het zo, dat ongeacht hoe slecht je ervaringen ook zijn, je wel degelijk een goede relatie kunt hebben, als je de juiste persoon maar treft.
Mamzelle, wat jij schrijft, daar herken ik me absoluut in. Voordat ik mijn huidige man kende, dacht ik ook dat ik niet in staat zou zijn mezelf te handhaven in een relatie. Was blij dat ik mezelf terugvond, en zat er niet op te wachten om opnieuw ''ondergesneeuwd'' te raken. Lange tijd is het dan ook absoluut niet mijn wens geweest een relatie te hebben. En toen ik het wel wilde, dan nog tot op bepaalde hoogte - lat, en dan niet teveel samen zijn. Ik moest er niet aan denken weer met iemand samen te wonen.
Totdat ik mijn huidige man leerde kennen. Hij is ook iemand die ruimte voor zichzelf nodig heeft, hij heeft absoluut niet de behoefte om mij te veranderen of dingen op te leggen. Ik pas me aan aan hem, in zover dat ik rekening hou met hem, maar dat zijn altijd kleine dingen en dat krijg ik ook terug van hem. In deze relatie ben ik echt mezelf, en hij ook - iets dat hij ook niet kon zijn in zijn eerste huwelijk. Volgens mij is het zo, dat ongeacht hoe slecht je ervaringen ook zijn, je wel degelijk een goede relatie kunt hebben, als je de juiste persoon maar treft.
zaterdag 12 januari 2008 om 19:20
Ik zou vooraf ook niet geloofd hebben dat ik ooit nog zo'n relatie zou kunnen hebben. Inderdaad, ook omdat ik dacht dat ik niet zoveel geluk zou hebben, maar duidelijk ook omdat ik dacht dat ik er niet toe in staat zou zijn. Ik vraag me nog wel eens af, hoe het kan dat ik nu zo'n leven heb en dan lijkt mijn leven van toen wel een film die ik ooit heb gezien. Maar als ik hier dan lees, dan kan ik me helemaal inleven en voel ik weer wat ik toen voelde. Dan weet ik weer hoe het was, en waardeer nog meer hoe het nu is.
Je hebt helemaal gelijk, je hoeft het zeker niet te doen voor minder. We weten allemaal dat je beter alleen kunt zijn en je vrij kunt voelen, dan een relatie hebben waar je je niet goed bij voelt.
Maar goed, het kan dus, zoveel geluk hebben. En als het bij mij kan, kan het bij jou ook, ik zou niet weten waarom niet.
Je hebt helemaal gelijk, je hoeft het zeker niet te doen voor minder. We weten allemaal dat je beter alleen kunt zijn en je vrij kunt voelen, dan een relatie hebben waar je je niet goed bij voelt.
Maar goed, het kan dus, zoveel geluk hebben. En als het bij mij kan, kan het bij jou ook, ik zou niet weten waarom niet.
zondag 13 januari 2008 om 10:28
quote:mamzelle schreef op 12 januari 2008 @ 18:28:
Elm, da's even slikken he, om je verhaal zo zwart op wit te schrijven. Of valt het wel mee?
Heeft Safa ooit geweten wat er met je is gebeurd vroeger of was dat zo'n ding wat je maar geheim moest houden omdat 'ie je er anders mee zou kleineren?Het schrijven ging vanzelf, dat kwam echt door die zin 'gelaten alles ondergaan', dat was zo herkenbaar. Maar het heeft wel weer veel opgerakeld, eigenlijk. Vannacht toen ik wakker lag dacht ik er nog aan, en ik word gewoon kwaad en verdrietig. Nee, ik heb hem niet verteld wat er gebeurd is, ook omdat ik het toen nog niet zo helder had allemaal. En ik wilde ook zo graag gewoon een normaal leven.. ik heb zo mijn best gedaan. Maar ik denk dat er nog veel zit om te verwerken. Diep binnenin zak ik steeds terug naar een soort depressief en moedeloos gevoel over mijn leven. Ondanks mijn lieve man nu, die alle ruimte geeft enz. en mij op handen draagt..
Elm, da's even slikken he, om je verhaal zo zwart op wit te schrijven. Of valt het wel mee?
Heeft Safa ooit geweten wat er met je is gebeurd vroeger of was dat zo'n ding wat je maar geheim moest houden omdat 'ie je er anders mee zou kleineren?Het schrijven ging vanzelf, dat kwam echt door die zin 'gelaten alles ondergaan', dat was zo herkenbaar. Maar het heeft wel weer veel opgerakeld, eigenlijk. Vannacht toen ik wakker lag dacht ik er nog aan, en ik word gewoon kwaad en verdrietig. Nee, ik heb hem niet verteld wat er gebeurd is, ook omdat ik het toen nog niet zo helder had allemaal. En ik wilde ook zo graag gewoon een normaal leven.. ik heb zo mijn best gedaan. Maar ik denk dat er nog veel zit om te verwerken. Diep binnenin zak ik steeds terug naar een soort depressief en moedeloos gevoel over mijn leven. Ondanks mijn lieve man nu, die alle ruimte geeft enz. en mij op handen draagt..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 13 januari 2008 om 10:55
Even een reactie op wat een aantal van jullie schrijven. Iseo, Veer, Mamzelle, Lemmy. Het lijkt wel alsof dingen in ons leven vallen en staan met de partner die we kiezen. Herkennen jullie dat? Bij mij ook dus. Ik heb een leuk leven nu wánt ik heb een leuke partner gekozen. Interessant gegeven want voor mij zegt het iets over hoe ik ben. Ik pas me liever aan dan dat ik iemand de deur wijs blijkbaar en daarom moest - toen ik eenmaal weg was bij mijn ex - ik bepaald gedrag corrigeren.
Dat kiezen, dat is een belangrijke factor.
Kunnen jullie zeggen dat je (ex)partner in het begin van de relatie heel anders was dan later in de relatie met jou? De mijne was meteen al vrij 'spannend' zeg maar. Vanaf dag één gebeurde er al dingen waarvan ik vond dat ze eigenlijk niet klopte, niet goed voelden, waar ik een raar unheimisch gevoel van kreeg enzovoort. Ik wuifde dat weg maar na verloop van tijd viel er natuurlijk niks meer te wuiven. Niks te zwaaien en te vegen ook, zelfs met een dragline viel de ellende niet meer opzij te schuiven.
Maar de man was in de basis dezelfde als toen ik hem ontmoette. Ik was in de basis ook dezelfde vrouw gebleven, ik had me wel aangepast aan hem. Aan zijn onberekenbaarheid vooral. Door op mijn qui vive te zijn (lees, door op mijn tenen te lopen) probeerde ik hem vóór te zijn. Enfin, jullie kennen het principe.
De vraag is dus; is die man nu zo veranderd van jullie door de jaren heen? Of waren er al in het begin tekenen?
Voor mijzelf is het antwoord dus ja, er waren tekenen. Héle duidelijke signalen al heel snel maar ik was geraakt door iets wat ik alleen maar kan benoemen met 'zijn moederloosheid'. Niet moedeloosheid dus maar echt zijn moederloosheid. Hij deed een appél op mijn verzorgingsinstinct, op mijn reddingswil, op mijn will to please en op mijn seksualiteit en juist dat laatste maakte het zo verwarrend want ik kreeg een verhouding met mijn lastige puberzoon zeg maar.
Toen ik mijn huidige man ontmoette heb ik fijn een maand of zeven de kat uit de boom gekeken en ik heb op een aantal factoren gelet;
* Hoe is de band met zijn ouders
* Is hij gewoon naar school geweest, afgemaakt ook
* Heeft hij vrienden en zo ja, is hij die trouw
* Zijn hobby's, niks geweldadigs o.i.d.
* Zijn drank en drugsgebruik
* Houdt hij zich aan zijn afspraken met mij
* Kan ik met hem praten
* Neemt hij mij zoals ik ben
* Hoe gaat hij met mijn vrienden en familie om, is hij respectvol naar anderen, ook als ze weg zijn na een bezoek
* Heb ik het gevoel dat ik mezelf kan zijn, hoef ik niet leuker/stoerder/opwindender/makkelijker te doen dan ik ben
Nou ja en nog wat van dat soort dingen.
De grootste testcase was de lakmoesproef betreffende politiek. We leerden elkaar kennen terwijl de populariteit van Fortuyn op zijn hoogst was. Ik had niets met de man, haatte hem niet maar hield ook niet van hem. Stemmen op Fortuyn zag ik mezelf nooit doen en ook mijn aanstaande partner zou ik niet graag op Fortuyn zien stemmen, gewoon gevoelsmatig. Willem moest er niks van hebben, with respect maar hij zag de politiek van Fortuyn niet zitten en had er - in mijn ogen - een aantal zeer goede dingen over te zeggen. Toen wist ik het zeker, deze man was voor mij ok. Misschien raar maar nadat ik daarover met hem gesproken had en we zaten weer eens op één lijn, wist ik het zeker. Ik heb hém vervolgens verkering gevraagd trouwens.
Nooit zal ik meer, en dat meen ik, me zomaar in de armen van iemand storten als Willem en ik uit elkaar zouden gaan. Ik ga me niet meer mee laten slepen door mooie praatjes, beloftes en spanning. Ik weet nu wat ik zoek in een man en betrouwbaarheid en gelijkgestemdheid zijn voor mij belangrijk. Ik maak een scheiding tussen mijn hoofd, mijn hart en mijn seksualiteit. Heel berekenend misschien maar een relatie zoals ik had met mijn ex, wil ik nooit meer hebben.
Hoe zien jullie dat?
Dat kiezen, dat is een belangrijke factor.
Kunnen jullie zeggen dat je (ex)partner in het begin van de relatie heel anders was dan later in de relatie met jou? De mijne was meteen al vrij 'spannend' zeg maar. Vanaf dag één gebeurde er al dingen waarvan ik vond dat ze eigenlijk niet klopte, niet goed voelden, waar ik een raar unheimisch gevoel van kreeg enzovoort. Ik wuifde dat weg maar na verloop van tijd viel er natuurlijk niks meer te wuiven. Niks te zwaaien en te vegen ook, zelfs met een dragline viel de ellende niet meer opzij te schuiven.
Maar de man was in de basis dezelfde als toen ik hem ontmoette. Ik was in de basis ook dezelfde vrouw gebleven, ik had me wel aangepast aan hem. Aan zijn onberekenbaarheid vooral. Door op mijn qui vive te zijn (lees, door op mijn tenen te lopen) probeerde ik hem vóór te zijn. Enfin, jullie kennen het principe.
De vraag is dus; is die man nu zo veranderd van jullie door de jaren heen? Of waren er al in het begin tekenen?
Voor mijzelf is het antwoord dus ja, er waren tekenen. Héle duidelijke signalen al heel snel maar ik was geraakt door iets wat ik alleen maar kan benoemen met 'zijn moederloosheid'. Niet moedeloosheid dus maar echt zijn moederloosheid. Hij deed een appél op mijn verzorgingsinstinct, op mijn reddingswil, op mijn will to please en op mijn seksualiteit en juist dat laatste maakte het zo verwarrend want ik kreeg een verhouding met mijn lastige puberzoon zeg maar.
Toen ik mijn huidige man ontmoette heb ik fijn een maand of zeven de kat uit de boom gekeken en ik heb op een aantal factoren gelet;
* Hoe is de band met zijn ouders
* Is hij gewoon naar school geweest, afgemaakt ook
* Heeft hij vrienden en zo ja, is hij die trouw
* Zijn hobby's, niks geweldadigs o.i.d.
* Zijn drank en drugsgebruik
* Houdt hij zich aan zijn afspraken met mij
* Kan ik met hem praten
* Neemt hij mij zoals ik ben
* Hoe gaat hij met mijn vrienden en familie om, is hij respectvol naar anderen, ook als ze weg zijn na een bezoek
* Heb ik het gevoel dat ik mezelf kan zijn, hoef ik niet leuker/stoerder/opwindender/makkelijker te doen dan ik ben
Nou ja en nog wat van dat soort dingen.
De grootste testcase was de lakmoesproef betreffende politiek. We leerden elkaar kennen terwijl de populariteit van Fortuyn op zijn hoogst was. Ik had niets met de man, haatte hem niet maar hield ook niet van hem. Stemmen op Fortuyn zag ik mezelf nooit doen en ook mijn aanstaande partner zou ik niet graag op Fortuyn zien stemmen, gewoon gevoelsmatig. Willem moest er niks van hebben, with respect maar hij zag de politiek van Fortuyn niet zitten en had er - in mijn ogen - een aantal zeer goede dingen over te zeggen. Toen wist ik het zeker, deze man was voor mij ok. Misschien raar maar nadat ik daarover met hem gesproken had en we zaten weer eens op één lijn, wist ik het zeker. Ik heb hém vervolgens verkering gevraagd trouwens.
Nooit zal ik meer, en dat meen ik, me zomaar in de armen van iemand storten als Willem en ik uit elkaar zouden gaan. Ik ga me niet meer mee laten slepen door mooie praatjes, beloftes en spanning. Ik weet nu wat ik zoek in een man en betrouwbaarheid en gelijkgestemdheid zijn voor mij belangrijk. Ik maak een scheiding tussen mijn hoofd, mijn hart en mijn seksualiteit. Heel berekenend misschien maar een relatie zoals ik had met mijn ex, wil ik nooit meer hebben.
Hoe zien jullie dat?
zondag 13 januari 2008 om 16:51
Leo,
Hoe herkenbaar dat verhaal van het testen van je partner. De mijne heeft als student een maand niet mogen drinken. N.B. de maand mei, waarin zoveel leuke feesten zijn. En hij deed het, voor mij. En zonder moeite. Terwijl zijn vrienden hem voor gek verklaarden.
Ik vond het vanaf het begon zo bijzonder dat we overal over konden praten. Uren lang. Dat ik mezelf kon zijn, geen masker op hoefde.
We hebben nog steeds onze 'dingen' natuurlijk. Maar hij is, net als ik, bereid te leren. Overweegt een stap naar een psycholoog omdat hij merkt dat er stukken zijn in zijn gedrag die hem dwars zitten. En zo ben ik ook nog steeds aan het puzzelen met mezelf.
Maar Leo, heeeeeeel herkenbaar dus.
Hoe herkenbaar dat verhaal van het testen van je partner. De mijne heeft als student een maand niet mogen drinken. N.B. de maand mei, waarin zoveel leuke feesten zijn. En hij deed het, voor mij. En zonder moeite. Terwijl zijn vrienden hem voor gek verklaarden.
Ik vond het vanaf het begon zo bijzonder dat we overal over konden praten. Uren lang. Dat ik mezelf kon zijn, geen masker op hoefde.
We hebben nog steeds onze 'dingen' natuurlijk. Maar hij is, net als ik, bereid te leren. Overweegt een stap naar een psycholoog omdat hij merkt dat er stukken zijn in zijn gedrag die hem dwars zitten. En zo ben ik ook nog steeds aan het puzzelen met mezelf.
Maar Leo, heeeeeeel herkenbaar dus.
zondag 13 januari 2008 om 16:52
Mijn exman is niet veranderd Leo, ook hier waren er in het begin al tekenen. Hij heeft erg zijn best gedaan om mij te veroveren en deed zich dus wel anders voor dan hij was, maar zeker nu kan ik zien dat er genoeg momenten waren die niet klopten. Omdat het bij ons niet ging om drank en drugs maar meer om aanpassen aan zijn levensstijl en daarbij jezelf helemaal verliezen. Hierbij ook jezelf ontzettend tegenkomen en dat is enorm tegen me gebruikt. Want ik ging wel in verzet, zei wel nee. Alleen op een of andere manier gebeurde er meestal wel precies wat hij wilde en werd ik alleen maar onzekerder over mezelf. Want ja, als er ruzie was geweest lag dat toch aan mij. Nu weet ik dat dat gewoon niet zo is. Het lag echt niet alleen aan mij. En bovendien, als ik, als persoon, niet goed genoeg voor hem ben, had hij de relatie toch ook kunnen beeindigen. Maar nee, we bleven bij elkaar, kwamen in een machtsspel terecht, hulp gehad, mogelijkheden genoeg om hieruit te komen alleen die heeft hij echt stelselmatig om zeep geholpen. Ik moet doen wat hij wil. Nog steeds, in zijn ogen, en daarom is het ook zo lastig voor de kinderen. Emotionele chantage en manipulatie is het toverwoord binnen de relatie geweest. Ik kan me wel vinden in jouw lijstje, wilde dat ik het toen gehanteerd had. Blijkbaar ben ik in de beginperiode niet sterk genoeg geweest waardoor hij zo'n vat op mij heeft gekregen.
Ik merk dat ik nu nog steeds moeite heb met mensen die onberekenbaar zijn. Ook vind ik het moeilijk om op anderen te vertrouwen. Ik heb daarom ook geen idee of een relatie voor mij er wel weer inzit. Soms denk ik wel, maar ik word nog zo vaak met situaties geconfronteerd die me doen realiseren dat eigenlijk de ruimte er nog niet eens voor is. Maar soms verlang ik er ook wel naar, niet meer alles alleen hoeven delen, iemand waarmee je kan praten op de momenten dat je vriendenkring niet beschikbaar is. Iemand die je begrijpt en steunt en die vooral jou als persoon wel ziet staan.
Vannacht ben ik aan het lezen geweest in je boek Veertje, wat een herkenbare uitspraken in het begin. Waarom is het jou wel gelukt dit veel sneller te doorzien. Want zolang heeft het niet geduurd he, bij mij dus wel. Ik verdeel mijn relatie ook altijd in 2 stukken. In het eerste deel ben ik volledig mezelf kwijtgeraakt. Ben zelf over grenzen gegaan waarvan ik dacht dat dat nooit zou gebeuren. Schaam me daar ook voor, vind dat ook lastig om te accepteren dat ik dus moeite heb met mijn grenzen te bewaken. Dit is iets wat dus altijd terugkomt, ook nu nog in andere zaken. Een evt. nieuwe partner zal hier dus gewoon oog voor moeten hebben, anders is het echt no-go. In het tweede deel van de relatie ben is hier aan gewerkt, ook met hulp van derden. Dit heeft me vooral geleerd dat hij is wie hij is. Dat hij geen rekening houdt met anderen. Dat hij mij als persoon niet wil, maar een huishoudster, iemand die hem verzorgt. Meer een moederrol, maar zeker geen partner. Dat hij dit vooral voor zichzelf ontkent en daarom mij maar liet geloven in een sprookje, dat hij van me hield, me niet kwijt wilde enz. En ik heb dat lang geloofd, maar het interesseerde hem echt helemaal niets of ik gelukkig was. Voor de buitenwereld werd een scherm opgetrokken van het gelukkige gezinnetje, maar van binnen was het zo rot als wat. Hij leeft vooral voor de buitenwereld, is erg materialistisch maar niet ambitieus en een ander mag er dus voor zorgen dat het beter word.
Veertje ik herken dat terugzakken wel hoor. Heb ik ook last van. Nu ook weer. Op dit moment heb ik gewoon een hekel aan mezelf, hoe ik de dingen doe en waarom ik sommige dingen niet doe. Het gevolg is veel stress, onrust en niet prettig voelen. Ik wijt dit zelf een beetje aan het perfectionisme duiveltje. Als kind had ik last van faalangst en dat bekruipt me nu weer en het is net of mijn handelen wel moet leiden tot falen. De dingen die niet lukken vergroot ik uit en wat wel lukt verklein ik. Voeg daarbij het gemis en ik voel me soms aan alle kanten glijden. Heb ook nog niet echt het handvat gevonden om dat te keren, ik merk wel dat ik me er bewust van ben en dat scheelt, dat kan al veel druk van de ketel halen, maar verder, hoe ik nu verder moet?? Als iemand het weet?
Ik merk dat ik nu nog steeds moeite heb met mensen die onberekenbaar zijn. Ook vind ik het moeilijk om op anderen te vertrouwen. Ik heb daarom ook geen idee of een relatie voor mij er wel weer inzit. Soms denk ik wel, maar ik word nog zo vaak met situaties geconfronteerd die me doen realiseren dat eigenlijk de ruimte er nog niet eens voor is. Maar soms verlang ik er ook wel naar, niet meer alles alleen hoeven delen, iemand waarmee je kan praten op de momenten dat je vriendenkring niet beschikbaar is. Iemand die je begrijpt en steunt en die vooral jou als persoon wel ziet staan.
Vannacht ben ik aan het lezen geweest in je boek Veertje, wat een herkenbare uitspraken in het begin. Waarom is het jou wel gelukt dit veel sneller te doorzien. Want zolang heeft het niet geduurd he, bij mij dus wel. Ik verdeel mijn relatie ook altijd in 2 stukken. In het eerste deel ben ik volledig mezelf kwijtgeraakt. Ben zelf over grenzen gegaan waarvan ik dacht dat dat nooit zou gebeuren. Schaam me daar ook voor, vind dat ook lastig om te accepteren dat ik dus moeite heb met mijn grenzen te bewaken. Dit is iets wat dus altijd terugkomt, ook nu nog in andere zaken. Een evt. nieuwe partner zal hier dus gewoon oog voor moeten hebben, anders is het echt no-go. In het tweede deel van de relatie ben is hier aan gewerkt, ook met hulp van derden. Dit heeft me vooral geleerd dat hij is wie hij is. Dat hij geen rekening houdt met anderen. Dat hij mij als persoon niet wil, maar een huishoudster, iemand die hem verzorgt. Meer een moederrol, maar zeker geen partner. Dat hij dit vooral voor zichzelf ontkent en daarom mij maar liet geloven in een sprookje, dat hij van me hield, me niet kwijt wilde enz. En ik heb dat lang geloofd, maar het interesseerde hem echt helemaal niets of ik gelukkig was. Voor de buitenwereld werd een scherm opgetrokken van het gelukkige gezinnetje, maar van binnen was het zo rot als wat. Hij leeft vooral voor de buitenwereld, is erg materialistisch maar niet ambitieus en een ander mag er dus voor zorgen dat het beter word.
Veertje ik herken dat terugzakken wel hoor. Heb ik ook last van. Nu ook weer. Op dit moment heb ik gewoon een hekel aan mezelf, hoe ik de dingen doe en waarom ik sommige dingen niet doe. Het gevolg is veel stress, onrust en niet prettig voelen. Ik wijt dit zelf een beetje aan het perfectionisme duiveltje. Als kind had ik last van faalangst en dat bekruipt me nu weer en het is net of mijn handelen wel moet leiden tot falen. De dingen die niet lukken vergroot ik uit en wat wel lukt verklein ik. Voeg daarbij het gemis en ik voel me soms aan alle kanten glijden. Heb ook nog niet echt het handvat gevonden om dat te keren, ik merk wel dat ik me er bewust van ben en dat scheelt, dat kan al veel druk van de ketel halen, maar verder, hoe ik nu verder moet?? Als iemand het weet?
maandag 14 januari 2008 om 09:56
Hoe je verder moet?...
dat vraag ik me ook af.
Het was een absoluut dieptepunt in het weekend. Ik voel zoveel meer, ook door hier dat stuk over Safa te schrijven (wat dat betreft heb ik het boek met veel minder echt voelen geschreven). Als dit de wanhoop is die ik als kind moest wegdrukken, dan is het niet vreemd dat ik alleen maar 'vluchtte' om te overleven. Ik wou dat ik gewoon blij kon zijn met alles wat ik nu heb, maar dat lukt maar heel gedeeltelijk - voor de rest voel ik zoveel verdriet en wanhoop dat ik niet weet hoe ik daarmee verder moet.
dat vraag ik me ook af.
Het was een absoluut dieptepunt in het weekend. Ik voel zoveel meer, ook door hier dat stuk over Safa te schrijven (wat dat betreft heb ik het boek met veel minder echt voelen geschreven). Als dit de wanhoop is die ik als kind moest wegdrukken, dan is het niet vreemd dat ik alleen maar 'vluchtte' om te overleven. Ik wou dat ik gewoon blij kon zijn met alles wat ik nu heb, maar dat lukt maar heel gedeeltelijk - voor de rest voel ik zoveel verdriet en wanhoop dat ik niet weet hoe ik daarmee verder moet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 14 januari 2008 om 11:08
Lieve Elmer, het is gewoon godsonmogelijk om alleen maar blij te zijn na alles wat je hebt meegemaakt en nadat je zo belangrijke personen in je leven bent verloren. Geniet van die paar momenten dat je wél tevreden bent, en voor de rest: voel je verdriet, laat het komen, als je het toelaat moet het toch ooit wel eens weggaan. Je bent er tenslotte mee bezig. Dat verdriet over vroeger dan, dat verdriet over je kinderen, hoe kan dat weggaan als ze niet bereikbaar zijn voor je.
Leo, ook hier al heel snel tekenen dat er iets mis was. Drankmisbruik en gokken... van beiden wist ik eigenlijk het bestaan niet af voor ik hem leerde kennen. Afstoten/aantrekken. En een verregaande afhankelijkheid van mezelf naar hem toe.
Je lijstje klinkt me logisch. Het zit niet in mijn aard om iemand te beoordelen aan de hand van een lijstje, ik vergeet zo makkelijk dingen die óók belangrijk zijn. Maar wel: ik benader de liefde vanaf nu volstrekt rationeel. En behoorlijk wantrouwend. Iemand die met mij in zee wil zal zich erbij moeten neerleggen dat het me heel lang gaat duren voordat ik me kan of durf over te geven.
Vandaag begonnen met de lichamelijke therapie. Spanning opbouwen en afbouwen. Ik vind het nog heel moeilijk om dit te vertalen naar wat er gebeurt tijdens -of voorafgaand aan- een vlaag van woede en ben dus heel benieuwd hoe ik me voel na die vijf lessen.
Leo, ook hier al heel snel tekenen dat er iets mis was. Drankmisbruik en gokken... van beiden wist ik eigenlijk het bestaan niet af voor ik hem leerde kennen. Afstoten/aantrekken. En een verregaande afhankelijkheid van mezelf naar hem toe.
Je lijstje klinkt me logisch. Het zit niet in mijn aard om iemand te beoordelen aan de hand van een lijstje, ik vergeet zo makkelijk dingen die óók belangrijk zijn. Maar wel: ik benader de liefde vanaf nu volstrekt rationeel. En behoorlijk wantrouwend. Iemand die met mij in zee wil zal zich erbij moeten neerleggen dat het me heel lang gaat duren voordat ik me kan of durf over te geven.
Vandaag begonnen met de lichamelijke therapie. Spanning opbouwen en afbouwen. Ik vind het nog heel moeilijk om dit te vertalen naar wat er gebeurt tijdens -of voorafgaand aan- een vlaag van woede en ben dus heel benieuwd hoe ik me voel na die vijf lessen.
maandag 14 januari 2008 om 21:19
Hoi allemaal,
Mijn eerste man is wel erg veranderd in de tijd dat we samen waren. Het was wel meteen duidelijk dat hij temperamentvol was, maar verder heeft hij veel voor mij verborgen.
Ik wist bijvoorbeeld wel dat hij moslim was, maar hij beweerde daar verder helemaal niet mee bezig te zijn. Hij deed alsof hij volledig 'verwesterd' was. Toen ik zwanger was, kwam hij opeens met heel veel bijgeloof en regels op de proppen waar ik me aan moest houden. En zo gaf hij eerst af op een vriend van hem, die volgens hem zo ouderwets was in zijn omgang met zijn vriendin. Die vriend wilde de baas zijn in huis en mijn eerste man was juist zo blij met mijn zelfstandigheid. Maar ook dat veranderde totaal tijdens mijn zwangerschap. Ik denk dat mijn zwangerschap psychisch een druk op hem heeft gelegd die hij niet aankon, hij kon zich niet meer langer anders voordoen dan hij was.
Maar wat alles bij ons ook zeker moeilijk heeft gemaakt, is dat hij een half jaar nadat we elkaar leerden kennen eigenlijk terug moest naar zijn eigen land. We waren verliefd en daarom heb ik toen alles in werking gezet om hem bij mij te laten blijven, en op mijn garantstelling kon dat toen, op voorwaarde dat hij bij mij woonde. Toen had ik al overduidelijk de rol van 'redder' (of verzorger) en door deze omstandigheden werd onze relatie al heel vast, en waren we heel erg op elkaar aangewezen. Dat 'wij tegen de wereld'-gevoel, dat wel meer van jullie kennen.
Als alles volgens een normaal patroon was verlopen, dus dat we elkaar eerst in een normaal tempo hadden leren kennen, en er geen druk was geweest betreffende een beëindiging van zijn verblijfsvergunning, was ik misschien op een gegeven moment tot de conclusie gekomen dat het niet ging werken tussen ons, waren we niet eens zover gekomen om te gaan samenwonen en had ik het uitgemaakt. Of hij. Achteraf zie ik wel dat we ook gewoon niet bij elkaar pasten, in heel veel opzichten niet. Maar omdat hij totaal afhankelijk was van mij, was het beëindigen van de relatie voor mij een heel grote stap.
Eleonora, het lijstje met vragen dat jij maakt... op al die vragen had ik in het begin van de relatie het 'goede' antwoord kunnen geven. Drank, drugs, e.d. hebben sowieso nooit een rol gespeeld bij ons. Maar aan het eind van de relatie zou ik op de laatste 5 vragen toch het 'verkeerde' antwoord moeten geven. Dus daar heeft hij zich anders voorgedaan dan hij was. Maar ja, de vraag is dus of ik dat aan het begin van de relatie had kunnen doorzien? En of hij zich bewust zo anders heeft voorgedaan om mij te misleiden, of dat hij zich voordeed zoals hij wilde dat hij was?
Mijn eerste man is wel erg veranderd in de tijd dat we samen waren. Het was wel meteen duidelijk dat hij temperamentvol was, maar verder heeft hij veel voor mij verborgen.
Ik wist bijvoorbeeld wel dat hij moslim was, maar hij beweerde daar verder helemaal niet mee bezig te zijn. Hij deed alsof hij volledig 'verwesterd' was. Toen ik zwanger was, kwam hij opeens met heel veel bijgeloof en regels op de proppen waar ik me aan moest houden. En zo gaf hij eerst af op een vriend van hem, die volgens hem zo ouderwets was in zijn omgang met zijn vriendin. Die vriend wilde de baas zijn in huis en mijn eerste man was juist zo blij met mijn zelfstandigheid. Maar ook dat veranderde totaal tijdens mijn zwangerschap. Ik denk dat mijn zwangerschap psychisch een druk op hem heeft gelegd die hij niet aankon, hij kon zich niet meer langer anders voordoen dan hij was.
Maar wat alles bij ons ook zeker moeilijk heeft gemaakt, is dat hij een half jaar nadat we elkaar leerden kennen eigenlijk terug moest naar zijn eigen land. We waren verliefd en daarom heb ik toen alles in werking gezet om hem bij mij te laten blijven, en op mijn garantstelling kon dat toen, op voorwaarde dat hij bij mij woonde. Toen had ik al overduidelijk de rol van 'redder' (of verzorger) en door deze omstandigheden werd onze relatie al heel vast, en waren we heel erg op elkaar aangewezen. Dat 'wij tegen de wereld'-gevoel, dat wel meer van jullie kennen.
Als alles volgens een normaal patroon was verlopen, dus dat we elkaar eerst in een normaal tempo hadden leren kennen, en er geen druk was geweest betreffende een beëindiging van zijn verblijfsvergunning, was ik misschien op een gegeven moment tot de conclusie gekomen dat het niet ging werken tussen ons, waren we niet eens zover gekomen om te gaan samenwonen en had ik het uitgemaakt. Of hij. Achteraf zie ik wel dat we ook gewoon niet bij elkaar pasten, in heel veel opzichten niet. Maar omdat hij totaal afhankelijk was van mij, was het beëindigen van de relatie voor mij een heel grote stap.
Eleonora, het lijstje met vragen dat jij maakt... op al die vragen had ik in het begin van de relatie het 'goede' antwoord kunnen geven. Drank, drugs, e.d. hebben sowieso nooit een rol gespeeld bij ons. Maar aan het eind van de relatie zou ik op de laatste 5 vragen toch het 'verkeerde' antwoord moeten geven. Dus daar heeft hij zich anders voorgedaan dan hij was. Maar ja, de vraag is dus of ik dat aan het begin van de relatie had kunnen doorzien? En of hij zich bewust zo anders heeft voorgedaan om mij te misleiden, of dat hij zich voordeed zoals hij wilde dat hij was?
vrijdag 18 januari 2008 om 12:36
Lieve Lemmy en alle anderen,
Met mij is het goed. Ik ben even elders druk geweest op het forum en vooral en meestentijds buiten het forum maar verder gaat het uistekend.
Nog even terugkomen op mijn 'lijst'. Het is natuurlijk niet zo dat ik mijn geliefden punt voor punt gescreend heb op de dingen die ik belangrijk vond maar ik was gewoon ontzettend voorzichtig geworden en heb zelfs (een overwinning voor mij) met een tweetal mannen een verhouding afgebroken omdat ik voelde dat ze voor mij trouble zouden gaan betekenen. Dat was iets wat ik heel lang niet heb gekunt, kritisch zijn op karakter. Ik ging voor mooi en spannend en dan heb je niet altijd een fijne en betrouwbare man te pakken. Ik niet tenmiste.
Lemmy, jouw laatste alinea in je ovorlaatste posting zegt me ook veel. Een man die helemaal lijkt te voldoen aan ál je wensen in een partner en die langzaamaan een heel ander karakter blijkt te hebben. Niet uit ervaring weet ik dat, wel van andere vrouwen. Het is en blijft ontzettend moeilijk om iemand uit te kiezen en van te voren te weten hoe de relatie zal verlopen. Jammer genoeg als je onze ervaring met mannen hebt. Je wenst jezelf (en anderen) nu eenmaal nooit meer zoveel verdriet en wanhoop toe.
Hoe is het met iedereen verder?
Met mij is het goed. Ik ben even elders druk geweest op het forum en vooral en meestentijds buiten het forum maar verder gaat het uistekend.
Nog even terugkomen op mijn 'lijst'. Het is natuurlijk niet zo dat ik mijn geliefden punt voor punt gescreend heb op de dingen die ik belangrijk vond maar ik was gewoon ontzettend voorzichtig geworden en heb zelfs (een overwinning voor mij) met een tweetal mannen een verhouding afgebroken omdat ik voelde dat ze voor mij trouble zouden gaan betekenen. Dat was iets wat ik heel lang niet heb gekunt, kritisch zijn op karakter. Ik ging voor mooi en spannend en dan heb je niet altijd een fijne en betrouwbare man te pakken. Ik niet tenmiste.
Lemmy, jouw laatste alinea in je ovorlaatste posting zegt me ook veel. Een man die helemaal lijkt te voldoen aan ál je wensen in een partner en die langzaamaan een heel ander karakter blijkt te hebben. Niet uit ervaring weet ik dat, wel van andere vrouwen. Het is en blijft ontzettend moeilijk om iemand uit te kiezen en van te voren te weten hoe de relatie zal verlopen. Jammer genoeg als je onze ervaring met mannen hebt. Je wenst jezelf (en anderen) nu eenmaal nooit meer zoveel verdriet en wanhoop toe.
Hoe is het met iedereen verder?
vrijdag 18 januari 2008 om 14:40
Lieve Lemmy, Leo en alle anderen
Het gaat wel redelijk. Gisteren soll.gesprek gehad, ik hoop dat ze mij een kans geven. In de therapiegroep verteld over mijn wanhoopsgevoel van dagen geleden en het werd ook herkend door anderen, dus ik voelde me gelukkig niet meer alsof ik gek werd. Het hoort echt bij de verwerking en meer gaan voelen (is dus eigenlijk een goed teken) en de kunst is om het te accepteren zoals het er is.. maar wat ik doe, is ertegenin rationaliseren en dat verzet maakt het juist nog erger. Ik denk dat ik, als ik me zo voel, echt die schaamte (over dat ik me zo voel) moet overwinnen en iemand bellen of in ieder geval het uiten. Wat ik doe, maakt het alleen maar erger.
Het gaat wel redelijk. Gisteren soll.gesprek gehad, ik hoop dat ze mij een kans geven. In de therapiegroep verteld over mijn wanhoopsgevoel van dagen geleden en het werd ook herkend door anderen, dus ik voelde me gelukkig niet meer alsof ik gek werd. Het hoort echt bij de verwerking en meer gaan voelen (is dus eigenlijk een goed teken) en de kunst is om het te accepteren zoals het er is.. maar wat ik doe, is ertegenin rationaliseren en dat verzet maakt het juist nog erger. Ik denk dat ik, als ik me zo voel, echt die schaamte (over dat ik me zo voel) moet overwinnen en iemand bellen of in ieder geval het uiten. Wat ik doe, maakt het alleen maar erger.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 18 januari 2008 om 16:52
Dag lieve vrouwen,
Ik kom even tussendoor een berichtje plaatsen. Ik lees wel eens mee, niet uit herkenning, maar uit bewondering voor jullie kracht. Bewondering voor dezelfde kracht van de vrouwen die nog in een geweldadige relatie zitten, diegene die er inmiddels uit zijn en in het verwerkingsproces zitten en de kracht van de vrouwen die weer een nieuwe en goede relatie zijn aangegaan.
Zoals Eleonora zei: vrouwen in een geweldadige relatie zijn krachtige vrouwen. Ik zie in jullie vrouwen ook een enorme kracht, omdat het veel wilskracht, vastberadenheid, overtuiging, moed, lef, doorzettingsvermogen, kortom alles wat iemand krachtig maakt, vergt om in zo'n relatie te kunnen blijven. Je hebt die kracht nodig om je aan te passen, de enorme ontberingen te doorstaan, de vernedering te slikken om toch het positieve eruit te kunnen halen. Ik lees wel eens dat jullie je schamen voor dingen die je hebt gedaan/ondergaan, maar die kracht die daar onderzit om het te ondergaan is niet iets om je voor te schamen.
En hoe mooi om hier te zien als zo'n krachtige vrouw besluit om dat in te gaan zetten voor haarzelf ipv een ander. Want jullie verdienen als allereerste jullie eigen kracht! Zonder uitzondering!
Ik kom even tussendoor een berichtje plaatsen. Ik lees wel eens mee, niet uit herkenning, maar uit bewondering voor jullie kracht. Bewondering voor dezelfde kracht van de vrouwen die nog in een geweldadige relatie zitten, diegene die er inmiddels uit zijn en in het verwerkingsproces zitten en de kracht van de vrouwen die weer een nieuwe en goede relatie zijn aangegaan.
Zoals Eleonora zei: vrouwen in een geweldadige relatie zijn krachtige vrouwen. Ik zie in jullie vrouwen ook een enorme kracht, omdat het veel wilskracht, vastberadenheid, overtuiging, moed, lef, doorzettingsvermogen, kortom alles wat iemand krachtig maakt, vergt om in zo'n relatie te kunnen blijven. Je hebt die kracht nodig om je aan te passen, de enorme ontberingen te doorstaan, de vernedering te slikken om toch het positieve eruit te kunnen halen. Ik lees wel eens dat jullie je schamen voor dingen die je hebt gedaan/ondergaan, maar die kracht die daar onderzit om het te ondergaan is niet iets om je voor te schamen.
En hoe mooi om hier te zien als zo'n krachtige vrouw besluit om dat in te gaan zetten voor haarzelf ipv een ander. Want jullie verdienen als allereerste jullie eigen kracht! Zonder uitzondering!
vrijdag 18 januari 2008 om 21:02
Lieve DynaMiek, wat heb je een meesterlijke nick en wat een ontzettend lieve en betrokken posting. Wat fijn om te lezen dat er ook vrouwen meelezen die niet in dezelfde situatie zitten of zaten en toch willen lezen, weten en zelfs begrijpen hoe zo'n relatie in z'n werk gaat. Ik ben vooral blij - vanonder het eelt van mijn voeten vandaan - dat je onze kracht erkent. Dat ontroert me.
Super, dank je wel!
Super, dank je wel!
zaterdag 19 januari 2008 om 11:52
Lieve Lemmy
hier gaat het naar omstandigheden redelijk wel. Dat is nog de beste omschrijving. Ik neem elke dag maar zoals die komt. En de ene dag is het verdriet moeilijker dan de andere dag. Leren loslaten en accepteren dat het nu even niet anders is.
Ik heb het boek van Veertje gelezen en daar veel aan gehad. Het heeft ervoor gezorgd dat ik niet opnieuw mezelf afsluit van alles om de pijn maar te negeren. Ze zeggen weleens dat je in tijden van moeilijkheden het meeste groeit en ik denk dat dat ook echt zo is.
Dynamiek, ik wilde gisteren posten maar je was me net voor. Ik werd er gewoon stil van want het voelt absoluut niet alsof ik krachtig ben en diep van binnen besef ik wel dat het zo is, want anders zou ik nu niet door deze moeilijke tijden komen, de omstandigheden wil ik hier niet op het forum schrijven. Dank je wel hiervoor
hier gaat het naar omstandigheden redelijk wel. Dat is nog de beste omschrijving. Ik neem elke dag maar zoals die komt. En de ene dag is het verdriet moeilijker dan de andere dag. Leren loslaten en accepteren dat het nu even niet anders is.
Ik heb het boek van Veertje gelezen en daar veel aan gehad. Het heeft ervoor gezorgd dat ik niet opnieuw mezelf afsluit van alles om de pijn maar te negeren. Ze zeggen weleens dat je in tijden van moeilijkheden het meeste groeit en ik denk dat dat ook echt zo is.
Dynamiek, ik wilde gisteren posten maar je was me net voor. Ik werd er gewoon stil van want het voelt absoluut niet alsof ik krachtig ben en diep van binnen besef ik wel dat het zo is, want anders zou ik nu niet door deze moeilijke tijden komen, de omstandigheden wil ik hier niet op het forum schrijven. Dank je wel hiervoor
maandag 21 januari 2008 om 10:41
Lieve Zonlicht,
dank je wel voor wat je schrijft over mijn boek. Ik vind het nog steeds geweldig als ik iemand weet te raken, dan heb ik goed geschreven (en dan heb ik daar nog 'ingehouden' geschreven, ik zou het nu veel meer met gevoel schrijven).
Ik vind trouwens iedereen hier krachtige vrouwen, ook al voel je je niet altijd zo. Ik ook niet. Soms heb ik best wel terugvallen, maar ik blijf er niet in hangen. Voor mij is kracht: de werkelijkheid onder ogen durven zien, met alles wat daarbij hoort, en daarnaar handelen. Dit heb ik zelf jarenlang niet gedaan, maar sinds ik echt naar mezelf luister, als me dat lukt, dan voel ik ook echt kracht van binnen. Ik blijf niet zitten waar ik zit, omdat ik dat zo goed ken. Zoiets.
dank je wel voor wat je schrijft over mijn boek. Ik vind het nog steeds geweldig als ik iemand weet te raken, dan heb ik goed geschreven (en dan heb ik daar nog 'ingehouden' geschreven, ik zou het nu veel meer met gevoel schrijven).
Ik vind trouwens iedereen hier krachtige vrouwen, ook al voel je je niet altijd zo. Ik ook niet. Soms heb ik best wel terugvallen, maar ik blijf er niet in hangen. Voor mij is kracht: de werkelijkheid onder ogen durven zien, met alles wat daarbij hoort, en daarnaar handelen. Dit heb ik zelf jarenlang niet gedaan, maar sinds ik echt naar mezelf luister, als me dat lukt, dan voel ik ook echt kracht van binnen. Ik blijf niet zitten waar ik zit, omdat ik dat zo goed ken. Zoiets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 22 januari 2008 om 13:02
Lieve meiden,
Ik wil nog wel even inhaken op het beeld van je ex in de beginperiode, of dat klopte. Eigenlijk de vraag of je het anders had kunnen doen, of je beter had moeten opletten, of je zelf met open ogen in zo'n relatie bent gestapt.
Jij schrijft, Lemmy: "Dus daar heeft hij zich anders voorgedaan dan hij was. Maar ja, de vraag is dus of ik dat aan het begin van de relatie had kunnen doorzien? En of hij zich bewust zo anders heeft voorgedaan om mij te misleiden, of dat hij zich voordeed zoals hij wilde dat hij was?".
Zou het ook niet zo kunnen zijn dat jij iemand anders zag dan wie hij werkelijk was? Ik begin zelf dat idee te krijgen namelijk. Mijn ex is, denk ik, altijd al geweest zoals hij nu is. Alleen heb ik een heel soort romantisch wild west-idee aan hem opgehangen, een beeld gecreëerd van iemand die waarschijnlijk toen al helemaal niet bestond. Waardoor ik (groen als gras) mij bijna vereerd voelde dat hij op mij verliefd werd.
Hij was guerrillero, streed tegen onrecht en voor een betere wereld. Hij was zo gedreven. Hij was bijna vermoord om zijn idealen. Het was iets wat mij raakte, iets "hogers", zo nobel en tegelijk zo rauw realistisch.
Hij verkeerde in een socialistisch/communistisch milieu waarin avondenlang politieke discussies gevoerd werden. Zijn vrienden hadden allemaal heftige geschiedenissen, van marteling, moord en ontvoering van familieleden enzovoorts. Het was fascinerend, bijna mythisch voor mij. Ik denk dat ik me onder andere daardoor heb laten meeslepen. Ik heb ook lang het gevoel gehad dat ik zelf een interessanter persoon had doordat ik een partner had die zo'n (in mijn ogen) interessante achtergrond had.
Als ik achteraf terugkijk op die periode en brieven lees uit die tijd, vraag ik me af of de mens die hij toen was, niet vooral in mijn verbeelding bestond. Hij dronk toen al veel te veel, was ook toen onverantwoordelijk en egoïstisch. Achteraf zie ik dat hij nooit hard heeft gewerkt, hoe gedreven hij ook was in zijn politieke werk. Het activisme is op een bepaald moment als een kaartenhuis in elkaar gestort en daarna heeft hij er ook niet meer naar getaald. Hij zakte weg in een soort lethargie en heeft sindsdien doelloos rondgedobberd. Maar heeft er ooit wel in gezeten wat ik dacht dat er in hem zat? Zag ik een potentieel in hem dat er nooit was? Ik begin het steeds meer te geloven.
liefs,
dubio
Ik wil nog wel even inhaken op het beeld van je ex in de beginperiode, of dat klopte. Eigenlijk de vraag of je het anders had kunnen doen, of je beter had moeten opletten, of je zelf met open ogen in zo'n relatie bent gestapt.
Jij schrijft, Lemmy: "Dus daar heeft hij zich anders voorgedaan dan hij was. Maar ja, de vraag is dus of ik dat aan het begin van de relatie had kunnen doorzien? En of hij zich bewust zo anders heeft voorgedaan om mij te misleiden, of dat hij zich voordeed zoals hij wilde dat hij was?".
Zou het ook niet zo kunnen zijn dat jij iemand anders zag dan wie hij werkelijk was? Ik begin zelf dat idee te krijgen namelijk. Mijn ex is, denk ik, altijd al geweest zoals hij nu is. Alleen heb ik een heel soort romantisch wild west-idee aan hem opgehangen, een beeld gecreëerd van iemand die waarschijnlijk toen al helemaal niet bestond. Waardoor ik (groen als gras) mij bijna vereerd voelde dat hij op mij verliefd werd.
Hij was guerrillero, streed tegen onrecht en voor een betere wereld. Hij was zo gedreven. Hij was bijna vermoord om zijn idealen. Het was iets wat mij raakte, iets "hogers", zo nobel en tegelijk zo rauw realistisch.
Hij verkeerde in een socialistisch/communistisch milieu waarin avondenlang politieke discussies gevoerd werden. Zijn vrienden hadden allemaal heftige geschiedenissen, van marteling, moord en ontvoering van familieleden enzovoorts. Het was fascinerend, bijna mythisch voor mij. Ik denk dat ik me onder andere daardoor heb laten meeslepen. Ik heb ook lang het gevoel gehad dat ik zelf een interessanter persoon had doordat ik een partner had die zo'n (in mijn ogen) interessante achtergrond had.
Als ik achteraf terugkijk op die periode en brieven lees uit die tijd, vraag ik me af of de mens die hij toen was, niet vooral in mijn verbeelding bestond. Hij dronk toen al veel te veel, was ook toen onverantwoordelijk en egoïstisch. Achteraf zie ik dat hij nooit hard heeft gewerkt, hoe gedreven hij ook was in zijn politieke werk. Het activisme is op een bepaald moment als een kaartenhuis in elkaar gestort en daarna heeft hij er ook niet meer naar getaald. Hij zakte weg in een soort lethargie en heeft sindsdien doelloos rondgedobberd. Maar heeft er ooit wel in gezeten wat ik dacht dat er in hem zat? Zag ik een potentieel in hem dat er nooit was? Ik begin het steeds meer te geloven.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 22 januari 2008 om 13:21
Hoi lieve dubiootje,
Ja, ik heb het inderdaad vast ook niet helemaal helder gezien. In het begin heb ik hem zeker positiever beoordeeld dan terecht was. Ik herken ook wel veel van wat jij schrijft, mijn toenmalige man was gevlucht tijdens de Balkan-oorlog, gedeserteerd uit het leger, had veel meegemaakt. Tenminste, dat vertelde hij, of alles wat hij vertelde daadwerkelijk is gebeurd weet ik niet zeker. Maar ook hij had zo'n "man van de wereld"-achtig iets over zich, waar ik bewondering voor had. Voelde me ook zeker vereerd dat hij aandacht had voor mij, moeite deed voor mij.
Maar hij heeft zich ook echt anders voorgedaan, heel duidelijk was dat bij hem voor wat betreft zijn geloof: "ik ben wel geboren als moslim, maar doe er niets meer aan en verwacht dat ook niet van jou". En een jaar later: "ik ben nu eenmaal moslim en zal dat altijd blijven. Als je daar niet mee om kunt gaan, is dat jouw schuld, want je wist het toen je met me trouwde. En als je van me houdt hou je je aan de regels van mijn familie". En tijdens mijn zwangerschap zei hij bijvoorbeeld, dat hij wist dat ik een gehandicapt kind zou krijgen omdat ik mij niet voldoende had gehouden aan 'de regels', en dat dat dan mijn straf zou zijn.
Ik heb hem wel positiever ingeschat inderdaad, maar hij heeft zich veel meer 'westers' voorgedaan dan hij in werkelijkheid was.
Hoe gaat het verder met je? Liefs!!
Ja, ik heb het inderdaad vast ook niet helemaal helder gezien. In het begin heb ik hem zeker positiever beoordeeld dan terecht was. Ik herken ook wel veel van wat jij schrijft, mijn toenmalige man was gevlucht tijdens de Balkan-oorlog, gedeserteerd uit het leger, had veel meegemaakt. Tenminste, dat vertelde hij, of alles wat hij vertelde daadwerkelijk is gebeurd weet ik niet zeker. Maar ook hij had zo'n "man van de wereld"-achtig iets over zich, waar ik bewondering voor had. Voelde me ook zeker vereerd dat hij aandacht had voor mij, moeite deed voor mij.
Maar hij heeft zich ook echt anders voorgedaan, heel duidelijk was dat bij hem voor wat betreft zijn geloof: "ik ben wel geboren als moslim, maar doe er niets meer aan en verwacht dat ook niet van jou". En een jaar later: "ik ben nu eenmaal moslim en zal dat altijd blijven. Als je daar niet mee om kunt gaan, is dat jouw schuld, want je wist het toen je met me trouwde. En als je van me houdt hou je je aan de regels van mijn familie". En tijdens mijn zwangerschap zei hij bijvoorbeeld, dat hij wist dat ik een gehandicapt kind zou krijgen omdat ik mij niet voldoende had gehouden aan 'de regels', en dat dat dan mijn straf zou zijn.
Ik heb hem wel positiever ingeschat inderdaad, maar hij heeft zich veel meer 'westers' voorgedaan dan hij in werkelijkheid was.
Hoe gaat het verder met je? Liefs!!
dinsdag 22 januari 2008 om 14:01
Dat mythische -in mijn gedachten- herken ik ook wel, aan de ene kant was hij zo gemakkelijk dat hij er geen moeite mee had dat ik varkensvlees at in ons huis -heeft misschien wel een jaar te weinig gegeten daardoor maar dat had ik dan weer niet door- aan de andere kant was hij zo begeesterd in zijn geloof, hij had veel meegemaakt, was een echte kluizenaar geweest voor een tijdje, kortom, hij fascineerde me.
Hij heeft zich evengoed echt niet anders voorgedaan dan hij was. Ik had oogkleppen voor.
Hij heeft zich evengoed echt niet anders voorgedaan dan hij was. Ik had oogkleppen voor.
dinsdag 22 januari 2008 om 18:49
Ha lieve Lemmy
Ik geloof dat het bij jou inderdaad anders lag dan bij mij. Hoewel mijn ex zich misschien ook beter heeft voorgedaan dan hij was hoor, dat vind ik achteraf moeilijk in te schatten. Vast staat wel dat ik hem in mijn hoofd veel "groter" heb gemaakt dan hij in werkelijkheid was (hij is ook nog eens kleiner dan ik trouwens ).
Ik herken het verhaal van een vriendin in wat je schrijft. Zij is er nog net op tijd uitgestapt, begon te twijfelen en vragen te stellen over hoe hij de opvoeding van eventuele kinderen zag en dergelijke. Haar vriend was aanvankelijk ook een gematigde moslim, maar dat veranderde langzaamaan. Hij bleek toen veel fanatieker dan zij had ingeschat. Maar ook zij had oogkleppen op in die relatie. Ze heeft ze gelukkig op tijd afgezet, maar niettemin heeft ook zij het veel te ver laten komen.
Zij zegt trouwens dat een van de redenen waarom ze veel te lang in die relatie is blijven zitten, is dat ze de wereld wel eens zou laten zien dat het tussen hen echt wel ging lukken. Omdat de omgeving vaak sceptisch reageerde op hun relatie. Ik denk dat dat bij mij ook wel meespeelde: juist doordat iedereen denkt dat het toch nooit iets gaat worden, was ik geneigd dingen die echt fout zaten (cultuurverschillen maar ook andere dingen) te bagatelliseren en goed te praten. Tegenover anderen, maar ook tegenover mezelf. Dat kan dus ook een valkuil zijn.
Hoe zie jij dat met je huidige man eigenlijk? Die heeft ook geen standaardbaan, het heeft toch iets avontuurlijks wat hij doet. Kun je dat nuchter zien of hangt er toch ook iets mythisch of spannends omheen? Zou je hem anders zien als hij een andere baan had?
Met mij gaat het wel, ik voel me een beetje leeg momenteel. Moe. Morgen weer werken, toch wel fijn.
Mamz
liefs,
dubio
Ik geloof dat het bij jou inderdaad anders lag dan bij mij. Hoewel mijn ex zich misschien ook beter heeft voorgedaan dan hij was hoor, dat vind ik achteraf moeilijk in te schatten. Vast staat wel dat ik hem in mijn hoofd veel "groter" heb gemaakt dan hij in werkelijkheid was (hij is ook nog eens kleiner dan ik trouwens ).
Ik herken het verhaal van een vriendin in wat je schrijft. Zij is er nog net op tijd uitgestapt, begon te twijfelen en vragen te stellen over hoe hij de opvoeding van eventuele kinderen zag en dergelijke. Haar vriend was aanvankelijk ook een gematigde moslim, maar dat veranderde langzaamaan. Hij bleek toen veel fanatieker dan zij had ingeschat. Maar ook zij had oogkleppen op in die relatie. Ze heeft ze gelukkig op tijd afgezet, maar niettemin heeft ook zij het veel te ver laten komen.
Zij zegt trouwens dat een van de redenen waarom ze veel te lang in die relatie is blijven zitten, is dat ze de wereld wel eens zou laten zien dat het tussen hen echt wel ging lukken. Omdat de omgeving vaak sceptisch reageerde op hun relatie. Ik denk dat dat bij mij ook wel meespeelde: juist doordat iedereen denkt dat het toch nooit iets gaat worden, was ik geneigd dingen die echt fout zaten (cultuurverschillen maar ook andere dingen) te bagatelliseren en goed te praten. Tegenover anderen, maar ook tegenover mezelf. Dat kan dus ook een valkuil zijn.
Hoe zie jij dat met je huidige man eigenlijk? Die heeft ook geen standaardbaan, het heeft toch iets avontuurlijks wat hij doet. Kun je dat nuchter zien of hangt er toch ook iets mythisch of spannends omheen? Zou je hem anders zien als hij een andere baan had?
Met mij gaat het wel, ik voel me een beetje leeg momenteel. Moe. Morgen weer werken, toch wel fijn.
Mamz
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 23 januari 2008 om 00:48
Hee lieve dubio,
Ja, dat is heel herkenbaar voor mij, wat je schrijft over je vriendin, en jezelf. Ook ik wilde niet toegeven aan 'de hele wereld' dat het gewoon niet goed ging in mijn toenmalige relatie. Ik was de uitdaging aangegaan en zelfs met hem getrouwd. Dat was mijn keuze. Het voelde als een afgang dat ik moest toegeven dat het echt niet meer ging. Dus bleef ik tot het uiterste. Waarna ik uiteindelijk wel weg moest gaan en alsnog moest toegeven dat het niet meer ging... (waar ik ook nog de nodige kritiek op gehad heb, men dacht dat ik te snel had opgegeven, want het was toch zo'n leuke vent?). Nou ja, kort daarna werd wel duidelijk dat ik niets te vroeg was weggegaan.
Leuk wat je zegt over mijn huidige man... ik heb hem echt nog nooit gezien als extra spannend vanwege zijn werk! In het begin eerder omgekeerd, ik heb een nogal linkse achtergrond en ik heb defensie nooit gezien als spannend, interessant, of wat dan ook. Heb ook niets met uniformen of zo. Ik ben er echt van overtuigd dat ik hem even leuk zou vinden als hij bakker was, of hovenier, of leraar, of .... wat dan ook.
Liefs! Hoop dat je je snel weer fijn voelt op je werk!
Ja, dat is heel herkenbaar voor mij, wat je schrijft over je vriendin, en jezelf. Ook ik wilde niet toegeven aan 'de hele wereld' dat het gewoon niet goed ging in mijn toenmalige relatie. Ik was de uitdaging aangegaan en zelfs met hem getrouwd. Dat was mijn keuze. Het voelde als een afgang dat ik moest toegeven dat het echt niet meer ging. Dus bleef ik tot het uiterste. Waarna ik uiteindelijk wel weg moest gaan en alsnog moest toegeven dat het niet meer ging... (waar ik ook nog de nodige kritiek op gehad heb, men dacht dat ik te snel had opgegeven, want het was toch zo'n leuke vent?). Nou ja, kort daarna werd wel duidelijk dat ik niets te vroeg was weggegaan.
Leuk wat je zegt over mijn huidige man... ik heb hem echt nog nooit gezien als extra spannend vanwege zijn werk! In het begin eerder omgekeerd, ik heb een nogal linkse achtergrond en ik heb defensie nooit gezien als spannend, interessant, of wat dan ook. Heb ook niets met uniformen of zo. Ik ben er echt van overtuigd dat ik hem even leuk zou vinden als hij bakker was, of hovenier, of leraar, of .... wat dan ook.
Liefs! Hoop dat je je snel weer fijn voelt op je werk!
woensdag 23 januari 2008 om 10:27
Hallo meiden,
Herkenbaar: ja, ik wilde ook weleens tegenover de wereld bewijzen dat wij het zouden kunnen samen, dat het werkte. Zo mijn best gedaan! En veel te lang volgehouden, want ook ik durfde niet aan de buitenwereld toe te geven dat het zo moeilijk was. Dat er weer een relatie ging mislukken en dat al voor de tweede keer. Gezichtsverlies, ego, blabla.
Wat ik ook herkenbaar vind, was de aantrekkingskracht die hij op me had. Ikzelf, beschermd opgevoed, klein wereldje. Toen ging ik, na het mislukken van mijn eerste relatie, werken in een AZC. Oh, al die aandacht! Zo'n kleurrijke wereld, en vooral: zó anders dan alles wat ik kende. Onbewust was het gewoon ook een afzetten tegen mijn eigen milieu, als ik het zo mag noemen. Hij kwam van zo ver, hij had al zoveel dingen gedaan, man van de wereld, zo zag ik hem ook. Achteraf overheerst bij mij meer de gedachte dat hij een avonturier was die zich niet echt wilde binden aan een baan of geregeld leven. En ik was in het begin wantrouwig, maar hij heeft me met geduld en heel veel mooie woorden uiteindelijk toch 'ingepakt'.
Herkenbaar: ja, ik wilde ook weleens tegenover de wereld bewijzen dat wij het zouden kunnen samen, dat het werkte. Zo mijn best gedaan! En veel te lang volgehouden, want ook ik durfde niet aan de buitenwereld toe te geven dat het zo moeilijk was. Dat er weer een relatie ging mislukken en dat al voor de tweede keer. Gezichtsverlies, ego, blabla.
Wat ik ook herkenbaar vind, was de aantrekkingskracht die hij op me had. Ikzelf, beschermd opgevoed, klein wereldje. Toen ging ik, na het mislukken van mijn eerste relatie, werken in een AZC. Oh, al die aandacht! Zo'n kleurrijke wereld, en vooral: zó anders dan alles wat ik kende. Onbewust was het gewoon ook een afzetten tegen mijn eigen milieu, als ik het zo mag noemen. Hij kwam van zo ver, hij had al zoveel dingen gedaan, man van de wereld, zo zag ik hem ook. Achteraf overheerst bij mij meer de gedachte dat hij een avonturier was die zich niet echt wilde binden aan een baan of geregeld leven. En ik was in het begin wantrouwig, maar hij heeft me met geduld en heel veel mooie woorden uiteindelijk toch 'ingepakt'.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
