Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 9 januari 2008 om 21:01
Lieve Iseo,
Je spreekt met woorden en gevoelens die me bekend voorkomen. Dubio heeft het eens heel mooi verwoord. Je kreeg een 'glimp' te zien van hoe het zou kúnnen zijn. Een die glimp hield je lang gretig naar meer. Het moest en zou mogelijk zijn om steeds zo samen te leven. Doet pijn als je je realiseert dat het onmogelijk gaat lukken. Zelfs met terugwerkende kracht vind ik dat nog weleens erg. Jij?
Snap jij het als ik zeg dat ik, als mijn ex en ik in goeden doen waren, steeds dacht; 'waarom kan het niet altijd zo zijn? Wat doe ik nu anders dan wanneer het fout gaat, waar moet ik op letten, hoe erger ik hem niet, hoe houden we de sfeer zo ontspannen als nu, nu ik zelfs het gevoel heb te kunnen zeggen wat ik wil zonder dat hij kwaad wordt?'
Want soms was het ook goed. O ja hoor, dan was er ineens een heleboel verbondenheid, heel veel liefde en warmte en dan waren we samen, zonder dat wie iets of iemand anders nodig hadden. Maar vaak ook was het fout en daar kon ik mijn vinger dan niet op leggen. Begrijpen jullie wat ik bedoel?
Omdat ik altijd de schuld in mijn schoenen geschoven kreeg van alles wat er misging (hij ging vreemd, ik vond de opengescheurde condoomverpakking stomtoevallig achterin de auto, terwijl ik de tas met lege flessen achterin zette en door míjn hysterische gedoe kon vervolgens de barbeque van die avond niet doorgaan! En ik moest iedereen zélf afbellen, vanzelfsprekend zonder hem te 'verraden') ging ik steeds meer geloven dat het mijn gedrag was wat mijn ex zo triggerde.
En die vrijwillige slachtofferrol, waarbij je zélf je hand op een gegeven moment maar uitsteekt zodat hij er een spijker doorheen kan slaan, dát houdt je juist zo lang bij zo'n man. Omdat je werkelijk gaat geloven - op een bepaald level - dat jij inderdaad degene bent die hem zo kwaad maakt. En hij wil wel dat het gewoon goed gaat maar ja, dan doe je weer iets 'doms', 'onnadenkends' of je 'stelt je aan' en dan moet hij weer boos worden. Heel vervelend....Er is niemand op wie hij zó boos wordt, want jij staat het dichtst bij hem, dat moet dus wel liefde zijn.
Ergo; liefde doet nu eenmaal pijn en vraagt offers.
En ja, ik herken wat je schrijft, het schept ook een band, zo'n relatie. Een rare, verknipte band waarvan je pas ziet hoe hij in elkaar zat en welke invloed hij had op je leven, als je er afstand van hebt genomen.
Je spreekt met woorden en gevoelens die me bekend voorkomen. Dubio heeft het eens heel mooi verwoord. Je kreeg een 'glimp' te zien van hoe het zou kúnnen zijn. Een die glimp hield je lang gretig naar meer. Het moest en zou mogelijk zijn om steeds zo samen te leven. Doet pijn als je je realiseert dat het onmogelijk gaat lukken. Zelfs met terugwerkende kracht vind ik dat nog weleens erg. Jij?
Snap jij het als ik zeg dat ik, als mijn ex en ik in goeden doen waren, steeds dacht; 'waarom kan het niet altijd zo zijn? Wat doe ik nu anders dan wanneer het fout gaat, waar moet ik op letten, hoe erger ik hem niet, hoe houden we de sfeer zo ontspannen als nu, nu ik zelfs het gevoel heb te kunnen zeggen wat ik wil zonder dat hij kwaad wordt?'
Want soms was het ook goed. O ja hoor, dan was er ineens een heleboel verbondenheid, heel veel liefde en warmte en dan waren we samen, zonder dat wie iets of iemand anders nodig hadden. Maar vaak ook was het fout en daar kon ik mijn vinger dan niet op leggen. Begrijpen jullie wat ik bedoel?
Omdat ik altijd de schuld in mijn schoenen geschoven kreeg van alles wat er misging (hij ging vreemd, ik vond de opengescheurde condoomverpakking stomtoevallig achterin de auto, terwijl ik de tas met lege flessen achterin zette en door míjn hysterische gedoe kon vervolgens de barbeque van die avond niet doorgaan! En ik moest iedereen zélf afbellen, vanzelfsprekend zonder hem te 'verraden') ging ik steeds meer geloven dat het mijn gedrag was wat mijn ex zo triggerde.
En die vrijwillige slachtofferrol, waarbij je zélf je hand op een gegeven moment maar uitsteekt zodat hij er een spijker doorheen kan slaan, dát houdt je juist zo lang bij zo'n man. Omdat je werkelijk gaat geloven - op een bepaald level - dat jij inderdaad degene bent die hem zo kwaad maakt. En hij wil wel dat het gewoon goed gaat maar ja, dan doe je weer iets 'doms', 'onnadenkends' of je 'stelt je aan' en dan moet hij weer boos worden. Heel vervelend....Er is niemand op wie hij zó boos wordt, want jij staat het dichtst bij hem, dat moet dus wel liefde zijn.
Ergo; liefde doet nu eenmaal pijn en vraagt offers.
En ja, ik herken wat je schrijft, het schept ook een band, zo'n relatie. Een rare, verknipte band waarvan je pas ziet hoe hij in elkaar zat en welke invloed hij had op je leven, als je er afstand van hebt genomen.
woensdag 9 januari 2008 om 21:49
Lieve Leo
Het doet pijn, omdat het zo'n lange tijd mijn grote wens was dat wij er samen uit zouden gaan komen.
Ik vind het ook erg omdat ik heel misschien nog steeds wel het allerliefst een gezin zou vormen met dan hem erbij, zoals ik hem kende van hoe het soms was en hoe het zou kunnen zijn.
Ik mis dat wij-gevoel.
Het doet pijn dat het onmogelijk kon lukken en ik het zo lang wel heb gewild en er veel voor over heb gehad.
Als het bij ons goed was, wilde ik zo graag dat het altijd zo kon zijn. Dat gevoel kan ik nog heel sterk oproepen.
Hoe ik hem zag op die momenten.
Dus wel los van alles anders.
Ik houd nog steeds van dat beeld, hoewel ik nu weet hoe het voor mij in elkaar zit en werkt.
Dat laatste is trouwens echt wel een opluchting, ik hoef er voor mezelf niet meer in te tuinen. Al weet ik niet hoe het zou zijn als hij ineens voor me stond en op precies die manier zo verlegen en vol liefde naar me zou kijken als hij soms kon.
Wij hadden niemand nodig, zonderden ons af.
Het is wachten op het moment dat het fout gaat.
Hoe langer het goed ging, hoe meer gespannen ik de boel ontspannen wilde houden. Schrok zelf al als ik een fout maakte. Zo stom, of als ik iets vergeten was te doen werd ik zenuwachtig want niets mocht het verstoren.
Als ik niet wist wat er nou fout ging, was ik zelfs echt aan het luisteren naar de aanwijzingen in zijn tirade, ongelofelijk. Dat je het dus eigenlijk terecht vindt dat het op die manier gebracht wordt, of er in ieder geval aan gewend bent.
Dat voorbeeld, komt me ook echt bekend voor. Al hadden wij niet veel contact met andere mensen, zoiets is precies hoe het ging. Ik heb hem ook niet mogen verraden. Ook voor telefoontjes naar werk of weet ik veel wat. Dat we toch ergens niet naartoe gingen hoewel het was afgesproken, een verjaardag bijvoorbeeld.
Los het maar op want jij hebt dit veroorzaakt.
Al die ochtenden dat getier voor hij endelijk de deur uit ging, werken. Ik was zo opgelucht wanneer hij daadwerkelijk in de auto stapte. Hij kon ook ineens thuisblijven, door iets mijn schuld.
Periodes van gebruiken en niet werken waren weer heel anders.
Ik was blij om zelf te gaan werken, al was het vaak ook weer onzeker of ik echt op tijd kon vertrekken van huis.
Wat een gedoe.
Maar omdat er ook vaak veranderingen waren, van waar we werkten of woonden, of wat we deden, of wel of niet drinken of gebruiken, of met wie we een tijdje wel omgingen etc, was het ook makkelijker omschakelen.
Als het in andere zaken niet lijkt op eerder, kun je het sneller afsluiten en 'opnieuw' beginnen.
Net zoals we dat konden als we even uit elkaar waren geweest.
Het doet pijn, omdat het zo'n lange tijd mijn grote wens was dat wij er samen uit zouden gaan komen.
Ik vind het ook erg omdat ik heel misschien nog steeds wel het allerliefst een gezin zou vormen met dan hem erbij, zoals ik hem kende van hoe het soms was en hoe het zou kunnen zijn.
Ik mis dat wij-gevoel.
Het doet pijn dat het onmogelijk kon lukken en ik het zo lang wel heb gewild en er veel voor over heb gehad.
Als het bij ons goed was, wilde ik zo graag dat het altijd zo kon zijn. Dat gevoel kan ik nog heel sterk oproepen.
Hoe ik hem zag op die momenten.
Dus wel los van alles anders.
Ik houd nog steeds van dat beeld, hoewel ik nu weet hoe het voor mij in elkaar zit en werkt.
Dat laatste is trouwens echt wel een opluchting, ik hoef er voor mezelf niet meer in te tuinen. Al weet ik niet hoe het zou zijn als hij ineens voor me stond en op precies die manier zo verlegen en vol liefde naar me zou kijken als hij soms kon.
Wij hadden niemand nodig, zonderden ons af.
Het is wachten op het moment dat het fout gaat.
Hoe langer het goed ging, hoe meer gespannen ik de boel ontspannen wilde houden. Schrok zelf al als ik een fout maakte. Zo stom, of als ik iets vergeten was te doen werd ik zenuwachtig want niets mocht het verstoren.
Als ik niet wist wat er nou fout ging, was ik zelfs echt aan het luisteren naar de aanwijzingen in zijn tirade, ongelofelijk. Dat je het dus eigenlijk terecht vindt dat het op die manier gebracht wordt, of er in ieder geval aan gewend bent.
Dat voorbeeld, komt me ook echt bekend voor. Al hadden wij niet veel contact met andere mensen, zoiets is precies hoe het ging. Ik heb hem ook niet mogen verraden. Ook voor telefoontjes naar werk of weet ik veel wat. Dat we toch ergens niet naartoe gingen hoewel het was afgesproken, een verjaardag bijvoorbeeld.
Los het maar op want jij hebt dit veroorzaakt.
Al die ochtenden dat getier voor hij endelijk de deur uit ging, werken. Ik was zo opgelucht wanneer hij daadwerkelijk in de auto stapte. Hij kon ook ineens thuisblijven, door iets mijn schuld.
Periodes van gebruiken en niet werken waren weer heel anders.
Ik was blij om zelf te gaan werken, al was het vaak ook weer onzeker of ik echt op tijd kon vertrekken van huis.
Wat een gedoe.
Maar omdat er ook vaak veranderingen waren, van waar we werkten of woonden, of wat we deden, of wel of niet drinken of gebruiken, of met wie we een tijdje wel omgingen etc, was het ook makkelijker omschakelen.
Als het in andere zaken niet lijkt op eerder, kun je het sneller afsluiten en 'opnieuw' beginnen.
Net zoals we dat konden als we even uit elkaar waren geweest.
woensdag 9 januari 2008 om 22:24
Ik zat de afgelopen dagen nog wat na te denken over hoe dat nou komt, dat de 'pieken' tijdens zo'n moeilijke relatie zo hoog lijken. Zó hoog, dat je er alles voor over hebt om het zo te houden, en ook zo hoog dat je de 'dalen' erg lang (te lang) voor lief neemt. Ik schreef dat ik dacht dat de pieken alleen maar zo hoog leken, omdat het contrast met de slechte momenten zo groot was. Maar dat de pieken in een goede relatie net zo hoog zijn, alleen 'steken ze niet zo uit', om het zo te zeggen.
Toch was er nog iets extra's waardoor voor mij die pieken van toen toch echt hoger leken te zijn dan de pieken die ik nu meemaak in mijn huidige relatie. En dat was het gevoel dat hij mij zo nodig had. Ik bedoel, mijn huidige man houdt van mij en zou heel verdrietig zijn als het misging tussen ons, maar ik weet eigenlijk wel zeker dat hij zich wel zou redden zonder mij, hij is een sterke en zelfstandige man. Mijn eerste man daarentegen had mij heel erg nodig, voor alles zowat. Ik bedoel; je kunt elkaar ook nodig hebben omdat je zo van elkaar houdt, omdat je elkaar niet wilt of kunt missen, maar hier speelde ook een ander soort nodig hebben.
Hij had mij nodig om ervoor te zorgen dat hij in dit land mocht blijven, om financieel voor hem te zorgen, ik hielp hem met de taal, zijn weg te vinden in Nederland, overal mee. Ik hielp hem zijn leven vorm te geven. Zonder mij was hij best hulpeloos. Dat had ik nog nooit eerder meegemaakt, niemand had mij ooit nodig gehad. En nu had iemand mij zomaar nodig, en niet zomaar iemand, maar ook nog een knappe, charmante, jonge man. En hij had niemand anders dan mij.
Nu ik dit zo opschrijf komt het best vreemd over, alsof het voor mij om het strelen van mijn ego ging of zo... maar dat hij mij nodig had, ja, dat gaf een extra lading aan onze relatie. Een lading die mijn huidige relatie niet heeft.
Niet dat ik het mis trouwens.
Toch was er nog iets extra's waardoor voor mij die pieken van toen toch echt hoger leken te zijn dan de pieken die ik nu meemaak in mijn huidige relatie. En dat was het gevoel dat hij mij zo nodig had. Ik bedoel, mijn huidige man houdt van mij en zou heel verdrietig zijn als het misging tussen ons, maar ik weet eigenlijk wel zeker dat hij zich wel zou redden zonder mij, hij is een sterke en zelfstandige man. Mijn eerste man daarentegen had mij heel erg nodig, voor alles zowat. Ik bedoel; je kunt elkaar ook nodig hebben omdat je zo van elkaar houdt, omdat je elkaar niet wilt of kunt missen, maar hier speelde ook een ander soort nodig hebben.
Hij had mij nodig om ervoor te zorgen dat hij in dit land mocht blijven, om financieel voor hem te zorgen, ik hielp hem met de taal, zijn weg te vinden in Nederland, overal mee. Ik hielp hem zijn leven vorm te geven. Zonder mij was hij best hulpeloos. Dat had ik nog nooit eerder meegemaakt, niemand had mij ooit nodig gehad. En nu had iemand mij zomaar nodig, en niet zomaar iemand, maar ook nog een knappe, charmante, jonge man. En hij had niemand anders dan mij.
Nu ik dit zo opschrijf komt het best vreemd over, alsof het voor mij om het strelen van mijn ego ging of zo... maar dat hij mij nodig had, ja, dat gaf een extra lading aan onze relatie. Een lading die mijn huidige relatie niet heeft.
Niet dat ik het mis trouwens.
donderdag 10 januari 2008 om 11:24
Hai, mijn vriendin, tja, ze is er nog niet aan toe om weg te gaan. Het ligt aan hen samen, samen maken ze ruzie, apart zijn ze allebei geweldige mensen en goede ouders, maar samen he. Waar er 2 vechten hebben 2 schuld.
Dat zegt zij. En ik wil haar zo graag geloven. Maar ze zegt er meteen bij dat hij de ochtend na een gesprek alweer 'geirriteerd' doet.
Dat zegt zij. En ik wil haar zo graag geloven. Maar ze zegt er meteen bij dat hij de ochtend na een gesprek alweer 'geirriteerd' doet.
donderdag 10 januari 2008 om 12:46
hallo,
Hoe is het met me? Wel goed geloof ik. Weet het niet zo goed. Niet meer zo boos en down en vol van verwarrende gedachten. Ja, ze zijn er wel en ik had Mamzelle nog beloofd om over de kinderen te schrijven, maar dat is nog moeilijk voor me. De zinnen zitten in mijn hoofd, maar veranderen steeds een beetje. Hoe schrijf je op dat je kinderen ook gekwetst zijn, ook beschadigd zijn door wat ze hebben meegemaakt(meer gehoord als gezien overigens).
Dus, dat hou ik nog even voor me, is zo moeilijk te verwoorden, want daar komt dan een boel schuldgevoel bij om de hoek kijken. waarom kon ik ze niet beschermen tegen zijn woede, waarom heb ik hun bloot gesteld aan onze ruzies....pfffff...hier stop ik mee.
Wat Lemmy en Zonlicht schrijven van het afhankelijk zijn herken ik wel. Het is net alsof ik 3 kinderen thuis heb wanneer hij er is. En hij is het grootste kind. Niet altijd, maar vaak wel. En ook constant liefde vragen, aandacht vragen, op een bepaalde manier bezitterig. Hij verbiedt me niks, laat me vrij, maar toch voel ik een constante benauwdheid. Ook heeft hij eigenlijk laten doorschemeren dat als ik niet meer door wil met hem, dat het leven dan niet meer hoeft. Dat hij het liefst tegen een boom wil rijden, dat hij zijn baan opzegt......Ook dat maakt dat je denkt, laat dan maar, ik blijf wel. ......
Hoe is het met me? Wel goed geloof ik. Weet het niet zo goed. Niet meer zo boos en down en vol van verwarrende gedachten. Ja, ze zijn er wel en ik had Mamzelle nog beloofd om over de kinderen te schrijven, maar dat is nog moeilijk voor me. De zinnen zitten in mijn hoofd, maar veranderen steeds een beetje. Hoe schrijf je op dat je kinderen ook gekwetst zijn, ook beschadigd zijn door wat ze hebben meegemaakt(meer gehoord als gezien overigens).
Dus, dat hou ik nog even voor me, is zo moeilijk te verwoorden, want daar komt dan een boel schuldgevoel bij om de hoek kijken. waarom kon ik ze niet beschermen tegen zijn woede, waarom heb ik hun bloot gesteld aan onze ruzies....pfffff...hier stop ik mee.
Wat Lemmy en Zonlicht schrijven van het afhankelijk zijn herken ik wel. Het is net alsof ik 3 kinderen thuis heb wanneer hij er is. En hij is het grootste kind. Niet altijd, maar vaak wel. En ook constant liefde vragen, aandacht vragen, op een bepaalde manier bezitterig. Hij verbiedt me niks, laat me vrij, maar toch voel ik een constante benauwdheid. Ook heeft hij eigenlijk laten doorschemeren dat als ik niet meer door wil met hem, dat het leven dan niet meer hoeft. Dat hij het liefst tegen een boom wil rijden, dat hij zijn baan opzegt......Ook dat maakt dat je denkt, laat dan maar, ik blijf wel. ......
donderdag 10 januari 2008 om 15:46
Lieve LillyRose,
Ik vind het echt heel vervelend dat je zo verdrietig wordt van onze berichtjes. Maar om heel eerlijk te zijn, lees ik dit liever dan je vorige jubelende post. Want dit is echt. Dit is hoe je je echt voelt. Er is maar één reden dat je verdrietig wordt bij het lezen van onze reacties en dat is dat ze verwoorden wat jij diep van binnen voelt en weet. Ze doen je denken wat je niet wilt denken, zeg je.... Oogkleppen, lieve LillyRose.
M. heeft je nooit het ziekenhuis in willen slaan. Natuurlijk was het niet zijn bedoeling, dat geloof ik ook. De volgende keer zal het ook niet zo bedoeld zijn, maar hij doet het tóch. Het gaat er niet om wat zijn bedoeling is als hij je slaat, LillyRose. Hij mag je gewoon niet slaan, klaar.
Als ik mijn dochter sla maar het is eigenlijk niet de bedoeling, is het dan oké? Moet ik het gedrag van mijn ex (die haar geslagen heeft) goedpraten omdat hij het niet wilde? Of moet ik haar beschermen. Ik zeg je: ik heb ook moeite met het woord mishandeling, maar tegen de rechter ga ik echt wel vertellen dat hij haar mishandeld heeft! En dat was één blauwe plek LillyRose. Voor zover ik heb gezien, want wie weet wat er verder is gebeurd. Vind jij dat ik dat mishandeling mag noemen? Of moet ik het met de mantel der liefde bedekken en tegen de rechter zeggen dat hij het vast niet zo bedoelde? Maakt dat wat uit? Nee!!
Net zoals ik verplicht ben mijn dochter te beschermen, ben jij verplicht jezelf te beschermen. Ga eens naakt voor de spiegel staan, bekijk jezelf eens goed. Bewonder je lichaam, bedenk hoe dit allemaal ontstaan en gegroeid en getekend is. Kijk naar je littekens, herinner je hoe je verwondingen eruit zagen. Denk aan het leven dat groeide in je buik dat je niet ter wereld kon laten komen. Kijk naar je lichaam en aanvaard dat jij dat bent, en dat je mooi en goed bent zoals je bent.
Kun je dat LillyRose, of is dat te moeilijk? Heeft iemand het recht, bedoeld of onbedoeld, dat lichaam aan zich te onderwerpen, pijn te doen en te beschadigen? Behoort dat lichaam aan jou toe of aan M.?
Hoe is het gesprek met je ex-docuente gegaan? Ik ben erg blij voor je dat je hulp bij haar gaat zoeken!
een dikke knuffel,
dubio
Ik vind het echt heel vervelend dat je zo verdrietig wordt van onze berichtjes. Maar om heel eerlijk te zijn, lees ik dit liever dan je vorige jubelende post. Want dit is echt. Dit is hoe je je echt voelt. Er is maar één reden dat je verdrietig wordt bij het lezen van onze reacties en dat is dat ze verwoorden wat jij diep van binnen voelt en weet. Ze doen je denken wat je niet wilt denken, zeg je.... Oogkleppen, lieve LillyRose.
M. heeft je nooit het ziekenhuis in willen slaan. Natuurlijk was het niet zijn bedoeling, dat geloof ik ook. De volgende keer zal het ook niet zo bedoeld zijn, maar hij doet het tóch. Het gaat er niet om wat zijn bedoeling is als hij je slaat, LillyRose. Hij mag je gewoon niet slaan, klaar.
Als ik mijn dochter sla maar het is eigenlijk niet de bedoeling, is het dan oké? Moet ik het gedrag van mijn ex (die haar geslagen heeft) goedpraten omdat hij het niet wilde? Of moet ik haar beschermen. Ik zeg je: ik heb ook moeite met het woord mishandeling, maar tegen de rechter ga ik echt wel vertellen dat hij haar mishandeld heeft! En dat was één blauwe plek LillyRose. Voor zover ik heb gezien, want wie weet wat er verder is gebeurd. Vind jij dat ik dat mishandeling mag noemen? Of moet ik het met de mantel der liefde bedekken en tegen de rechter zeggen dat hij het vast niet zo bedoelde? Maakt dat wat uit? Nee!!
Net zoals ik verplicht ben mijn dochter te beschermen, ben jij verplicht jezelf te beschermen. Ga eens naakt voor de spiegel staan, bekijk jezelf eens goed. Bewonder je lichaam, bedenk hoe dit allemaal ontstaan en gegroeid en getekend is. Kijk naar je littekens, herinner je hoe je verwondingen eruit zagen. Denk aan het leven dat groeide in je buik dat je niet ter wereld kon laten komen. Kijk naar je lichaam en aanvaard dat jij dat bent, en dat je mooi en goed bent zoals je bent.
Kun je dat LillyRose, of is dat te moeilijk? Heeft iemand het recht, bedoeld of onbedoeld, dat lichaam aan zich te onderwerpen, pijn te doen en te beschadigen? Behoort dat lichaam aan jou toe of aan M.?
Hoe is het gesprek met je ex-docuente gegaan? Ik ben erg blij voor je dat je hulp bij haar gaat zoeken!
een dikke knuffel,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 10 januari 2008 om 18:58
Elfje, ook in zelfmoordgestes is jouw man niet de enige op dit topic, ik geloof dat er meer van ons zijn die dit hebben gehoord en de mannen leven nog steeds.
Baan opzeggen, gaan zuipen, alles laten zitten en depressief in een hoekje kruipen.. .is allemaal mogelijk. Maar is dat echt jóuw verantwoording? Moet jij jouw leven opgeven opdat híj kan leven?
Baan opzeggen, gaan zuipen, alles laten zitten en depressief in een hoekje kruipen.. .is allemaal mogelijk. Maar is dat echt jóuw verantwoording? Moet jij jouw leven opgeven opdat híj kan leven?
donderdag 10 januari 2008 om 19:08
En zo houd hij jou onder controle he
heel subtiel dreigen met zelfmoord of ander dingen waardoor jij je schuldig gaat voelen.
Zeer herkenbaar
Zomaar wat gedachten die ik ook heb gekend:
Wat zullen mensen wel niet van me denken als ik een man die depressief is in de steek laat
Wat zullen mensen wel niet zeggen van mij als hij inderdaad zelfmoord pleegt omdat ik wil scheiden
zo kan ik nog wel even doorgaan.
Helaas zet het patroon zich door in een van mijn kinderen, heel lastig en moeilijk om mee om te gaan.
Maar weet je Elf
Er zullen ook mensen zeggen
Groot gelijk dat ze weggaat
Goed dat ze het nog zo lang heeft volgehouden en geprobeerd heeft het wèl te laten werken. Ik was al veel eerder weggegaan
Gelukkig eindelijk kiest ze voor zichzelf want die man is niet goed voor haar
enz.
Sommige mensen zullen het niet begrijpen, maar dat maakt niets uit. Als jij het maar begrijpt. Als jij maar weet hoe het werkt en weet dat het niet leefbaar voor jou is
liefs Zonlicht
heel subtiel dreigen met zelfmoord of ander dingen waardoor jij je schuldig gaat voelen.
Zeer herkenbaar
Zomaar wat gedachten die ik ook heb gekend:
Wat zullen mensen wel niet van me denken als ik een man die depressief is in de steek laat
Wat zullen mensen wel niet zeggen van mij als hij inderdaad zelfmoord pleegt omdat ik wil scheiden
zo kan ik nog wel even doorgaan.
Helaas zet het patroon zich door in een van mijn kinderen, heel lastig en moeilijk om mee om te gaan.
Maar weet je Elf
Er zullen ook mensen zeggen
Groot gelijk dat ze weggaat
Goed dat ze het nog zo lang heeft volgehouden en geprobeerd heeft het wèl te laten werken. Ik was al veel eerder weggegaan
Gelukkig eindelijk kiest ze voor zichzelf want die man is niet goed voor haar
enz.
Sommige mensen zullen het niet begrijpen, maar dat maakt niets uit. Als jij het maar begrijpt. Als jij maar weet hoe het werkt en weet dat het niet leefbaar voor jou is
liefs Zonlicht
donderdag 10 januari 2008 om 21:05
quote:Elfje1964 schreef op 09 januari 2008 @ 11:40:
Ik ben wel heel boos nu, waarom heb ik niet eerder gezegd, stop, tot hier en niet verder? waarom heeft hij niet eerder gezien dat hij alles stuk heeft gemaakt. Er zijn scherven, die zijn gelijmd nu, maar je ziet de lijm zitten, 1 klein stootje en er zijn meer scherven. Ik neem het verleden met mij mee met deze man, en daarom werkt het niet meer tussen ons......Jammer, het zou echt mooi kunnen zijn.
Elf...
Lieve Elf, ben je boos omdat je niet bent weggegaan toen het nog erg genoeg was? Het lijkt me erg frustrerend om in deze halfslachtige situatie te blijven zitten. Toen bij mij de oogkleppen afvielen (dit ging bíjna van de ene op de andere dag), was in één klap ook de liefde weg. Ik zag de man van wie ik hield eenvoudigweg niet meer, ik zag een heel ander persoon. De persoon die hij echt was.
Ik heb tegen mijn gevoel in nog maandenlang geprobeerd de zaak nog te redden. En misschien begrijp jij hoe opgelucht ik me voelde als dat niet lukte. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als hij wel had meegewerkt en bepaalde veranderingen had doorgevoerd. Want dan had ik me verplicht gevoeld om te blijven. Hij deed toch zijn best dan? En je hebt toch kinderen samen? Je geeft een huwelijk toch niet zomaar op?
Mijn opluchting toen verandering uitbleef, zegt al genoeg. Ik wilde in mijn hart niet dat hij meewerkte en een echte bijdrage was gaan leveren, want ik wist dat het voor mij al voorbij was. Het was voor mij uiteindelijk makkelijker zo, nu ging ik in elk geval niet twijfelen. Ook als hij was "veranderd", dan zouden die veranderingen uiterlijk zijn geweest, niet wezenlijk. Hoe zit het met de veranderingen in jouw man? Zijn die wezenlijk?
liefs,
dubio
Ik ben wel heel boos nu, waarom heb ik niet eerder gezegd, stop, tot hier en niet verder? waarom heeft hij niet eerder gezien dat hij alles stuk heeft gemaakt. Er zijn scherven, die zijn gelijmd nu, maar je ziet de lijm zitten, 1 klein stootje en er zijn meer scherven. Ik neem het verleden met mij mee met deze man, en daarom werkt het niet meer tussen ons......Jammer, het zou echt mooi kunnen zijn.
Elf...
Lieve Elf, ben je boos omdat je niet bent weggegaan toen het nog erg genoeg was? Het lijkt me erg frustrerend om in deze halfslachtige situatie te blijven zitten. Toen bij mij de oogkleppen afvielen (dit ging bíjna van de ene op de andere dag), was in één klap ook de liefde weg. Ik zag de man van wie ik hield eenvoudigweg niet meer, ik zag een heel ander persoon. De persoon die hij echt was.
Ik heb tegen mijn gevoel in nog maandenlang geprobeerd de zaak nog te redden. En misschien begrijp jij hoe opgelucht ik me voelde als dat niet lukte. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als hij wel had meegewerkt en bepaalde veranderingen had doorgevoerd. Want dan had ik me verplicht gevoeld om te blijven. Hij deed toch zijn best dan? En je hebt toch kinderen samen? Je geeft een huwelijk toch niet zomaar op?
Mijn opluchting toen verandering uitbleef, zegt al genoeg. Ik wilde in mijn hart niet dat hij meewerkte en een echte bijdrage was gaan leveren, want ik wist dat het voor mij al voorbij was. Het was voor mij uiteindelijk makkelijker zo, nu ging ik in elk geval niet twijfelen. Ook als hij was "veranderd", dan zouden die veranderingen uiterlijk zijn geweest, niet wezenlijk. Hoe zit het met de veranderingen in jouw man? Zijn die wezenlijk?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 10 januari 2008 om 21:18
Lieve Leo, ik kan het niet goed uitleggen maar ik ben op de een of andere manier verbaasd dit van jou te lezen. Ik weet dat je ook in zo'n foute relatie hebt gezeten, maar dit klinkt zo ontzettend... on-Leo. En waarschijnlijk was je jezelf ook niet echt in die relatie, raakte je jezelf kwijt zoals dat bij velen van ons is gebeurd. Was jij vroeger - vóór die relatie, bedoel ik, net zo'n sterke, evenwichtige vrouw als nu, of heeft die relatie er uiteindelijk toe bijgedragen dat je deze kracht in jezelf vond?
Over die glimp, zoals ik net aan Elfje schreef kreeg ik die niet te zien. Hij was gewoon de manipulerende lapswans die hij was, hij deed zich naar mij ook nooit anders voor. Dat hoefde ook niet, want ik deed meestal keurig wat me gezegd werd. Maar toen ik dat niet meer deed, kwam er geen charme-offensief. Het wordt me steeds meer duidelijk dat de man op wie ik verliefd werd, helemaal nooit heeft bestaan, behalve in mijn belevingswereld. Maar dat ik die glimp niet te zien kreeg, heeft me uiteindelijk erg geholpen eruit te stappen. Ik kan me heel goed voorstellen hoe dat idee, de hoop dat het ooit anders en beter wordt, je in de greep kan houden.
liefs,
dubio
Over die glimp, zoals ik net aan Elfje schreef kreeg ik die niet te zien. Hij was gewoon de manipulerende lapswans die hij was, hij deed zich naar mij ook nooit anders voor. Dat hoefde ook niet, want ik deed meestal keurig wat me gezegd werd. Maar toen ik dat niet meer deed, kwam er geen charme-offensief. Het wordt me steeds meer duidelijk dat de man op wie ik verliefd werd, helemaal nooit heeft bestaan, behalve in mijn belevingswereld. Maar dat ik die glimp niet te zien kreeg, heeft me uiteindelijk erg geholpen eruit te stappen. Ik kan me heel goed voorstellen hoe dat idee, de hoop dat het ooit anders en beter wordt, je in de greep kan houden.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 10 januari 2008 om 23:44
Lieve Elfje,
ja, dat dreigen met zelfmoord, moeilijk he? In de vorm van 'laten doorschemeren' of het echt rechtstreeks zeggen, het komt evengoed over. Mijn eerste man deed dat ook, eerst alleen het dreigen... en wat Zonlicht al zegt, dan denk je: wat zullen de mensen wel zeggen als ik hem 'in de steek laat' en hij daarna zelfmoord pleegt? En erger nog, wat zal mijn zoon later zeggen?
Toen het punt kwam dat ik wel weg MOEST gaan en mijn oogkleppen niet langer op kon houden (al wilde ik dat nog zo graag) hield ik er dan ook serieus rekening mee dat hij het daadwerkelijk zou doen. En hij deed een poging. Een zogenaamde poging, achteraf gezien, maar wel met alle toestanden eromheen; hij speelde zo goed toneel dat hij is afgevoerd met de ambulance en zijn maag werd leeggepompt. Niet wetende dat ik inmiddels wist dat er alleen een paar paracetamols waren gevonden, probeerde hij mij vanuit zijn ziekenhuisbed alsnog te chanteren, ''zie nu wat ik voor je overheb, ik wil zelfs sterven voor je''.
En ik realiseerde me, dat ik niet verantwoordelijk was, hij was een volwassen man die zijn eigen beslissingen moest nemen, ik moest nu eindelijk afstand nemen. Ik had hem immers niets aangedaan, ik had altijd mijn best gedaan voor onze relatie. Dat ik nu weg ging was omdat hij mij door zijn gedrag ertoe dwong. En dat is bij jou niet anders, Elfje. Er is zoveel gebeurd in het verleden dat jij ook nu nog ruim voldoende reden hebt om te zeggen dat het gewoon genoeg is.
Liefs, Lemmy
ja, dat dreigen met zelfmoord, moeilijk he? In de vorm van 'laten doorschemeren' of het echt rechtstreeks zeggen, het komt evengoed over. Mijn eerste man deed dat ook, eerst alleen het dreigen... en wat Zonlicht al zegt, dan denk je: wat zullen de mensen wel zeggen als ik hem 'in de steek laat' en hij daarna zelfmoord pleegt? En erger nog, wat zal mijn zoon later zeggen?
Toen het punt kwam dat ik wel weg MOEST gaan en mijn oogkleppen niet langer op kon houden (al wilde ik dat nog zo graag) hield ik er dan ook serieus rekening mee dat hij het daadwerkelijk zou doen. En hij deed een poging. Een zogenaamde poging, achteraf gezien, maar wel met alle toestanden eromheen; hij speelde zo goed toneel dat hij is afgevoerd met de ambulance en zijn maag werd leeggepompt. Niet wetende dat ik inmiddels wist dat er alleen een paar paracetamols waren gevonden, probeerde hij mij vanuit zijn ziekenhuisbed alsnog te chanteren, ''zie nu wat ik voor je overheb, ik wil zelfs sterven voor je''.
En ik realiseerde me, dat ik niet verantwoordelijk was, hij was een volwassen man die zijn eigen beslissingen moest nemen, ik moest nu eindelijk afstand nemen. Ik had hem immers niets aangedaan, ik had altijd mijn best gedaan voor onze relatie. Dat ik nu weg ging was omdat hij mij door zijn gedrag ertoe dwong. En dat is bij jou niet anders, Elfje. Er is zoveel gebeurd in het verleden dat jij ook nu nog ruim voldoende reden hebt om te zeggen dat het gewoon genoeg is.
Liefs, Lemmy
donderdag 10 januari 2008 om 23:51
Hoi Dubio,
heel eerlijk?? Ik wil stiekem dat hij de fout ingaat! maar dat doet ie niet. Heel erg dat ik dat denk. Maar ik denk eigenlijk ook wel met een grote zekerheid dat de liefde over is. Ik heb inderdaad zoiets van, waarom heb ik er niet een punt achter gezet toen hij me de laatste keer echt bedreigd had? En nu?? hij doet het niet meer. Maar ik merk wel dat het soms suddert bij hem.
Ik kan verder niet anders zeggen dat hij vreselijk zijn best doet, maar het vertrouwen is weg en ik denk ergens en ik hoop het denk ik net zo hard dat ie een keer de fout in zal gaan. Waarom ik dat denk? Omdat hij nog steeds onzeker is over mij naar hem toe. En daar heeft hij ook alle redenen voor. Ik probeer zoveel mogelijk zijn aanrakingen te ontwijken, vrijen doe ik zo min mogelijk. Ik merk dat ik af en toe met hem vrij uit medelijden en om hem denk ik, onbewust te sussen(toch verborgen angst voor hem) En soms geef ik hem een knuffel, om hem gerust te stellen...ik hou hem als het ware aan het lijntje bedenk ik me nu ineens. Waarom ik dat doe? geen idee....angst, uitstel, toch oprecht proberen, of omdat hij nu zo zijn best doet?
Ik heb wel een paar keer de 'oude'man gezien en dat is wanneer hij alcohol op heeft. Maar hij drinkt niet zoveel meer dat hij zich niet meer onder controle heeft, hij weet zichzelf nog steeds op tijd te corrigeren, maar hij heeft op 2e kerstdag 'savonds ruzie met me gezocht, maar herstelde zich op tijd en deed daarna weer 'lief'tegen me en met oud en nieuw was hij kwaad op me, maar ook daarna herstelde hij zich weer snel. Ik denk dat dat een combinatie is van echt willen proberen en de angst om me kwijt te raken.
Ik weet het niet, is moeilijk. Ik hoop dat ik een keer eerlijk kan zijn.
heel eerlijk?? Ik wil stiekem dat hij de fout ingaat! maar dat doet ie niet. Heel erg dat ik dat denk. Maar ik denk eigenlijk ook wel met een grote zekerheid dat de liefde over is. Ik heb inderdaad zoiets van, waarom heb ik er niet een punt achter gezet toen hij me de laatste keer echt bedreigd had? En nu?? hij doet het niet meer. Maar ik merk wel dat het soms suddert bij hem.
Ik kan verder niet anders zeggen dat hij vreselijk zijn best doet, maar het vertrouwen is weg en ik denk ergens en ik hoop het denk ik net zo hard dat ie een keer de fout in zal gaan. Waarom ik dat denk? Omdat hij nog steeds onzeker is over mij naar hem toe. En daar heeft hij ook alle redenen voor. Ik probeer zoveel mogelijk zijn aanrakingen te ontwijken, vrijen doe ik zo min mogelijk. Ik merk dat ik af en toe met hem vrij uit medelijden en om hem denk ik, onbewust te sussen(toch verborgen angst voor hem) En soms geef ik hem een knuffel, om hem gerust te stellen...ik hou hem als het ware aan het lijntje bedenk ik me nu ineens. Waarom ik dat doe? geen idee....angst, uitstel, toch oprecht proberen, of omdat hij nu zo zijn best doet?
Ik heb wel een paar keer de 'oude'man gezien en dat is wanneer hij alcohol op heeft. Maar hij drinkt niet zoveel meer dat hij zich niet meer onder controle heeft, hij weet zichzelf nog steeds op tijd te corrigeren, maar hij heeft op 2e kerstdag 'savonds ruzie met me gezocht, maar herstelde zich op tijd en deed daarna weer 'lief'tegen me en met oud en nieuw was hij kwaad op me, maar ook daarna herstelde hij zich weer snel. Ik denk dat dat een combinatie is van echt willen proberen en de angst om me kwijt te raken.
Ik weet het niet, is moeilijk. Ik hoop dat ik een keer eerlijk kan zijn.
vrijdag 11 januari 2008 om 09:54
Er komen weer barstjes in zijn presentatie, Elf, of waren er al die tijd al van die kleine uitbarstingen?
Zie je dat je je totaal van hem afhankelijk opstelt? Heb je zijn misdragen nodig om een beslissing voor jezelf te nemen? Vind je het zo eng om een eigen beslissing te nemen, los van zijn gedrag?
-wat niet raar is hoor, uiteindelijk ben ik zelf ook weggegaan naar aanleiding van zijn gedrag, heb ik die beslissing niet genomen op basis van alles wat er al gebeurd was-
Zie je dat je je totaal van hem afhankelijk opstelt? Heb je zijn misdragen nodig om een beslissing voor jezelf te nemen? Vind je het zo eng om een eigen beslissing te nemen, los van zijn gedrag?
-wat niet raar is hoor, uiteindelijk ben ik zelf ook weggegaan naar aanleiding van zijn gedrag, heb ik die beslissing niet genomen op basis van alles wat er al gebeurd was-
vrijdag 11 januari 2008 om 12:00
quote:dubiootje schreef op 10 januari 2008 @ 21:18:
Lieve Leo, ik kan het niet goed uitleggen maar ik ben op de een of andere manier verbaasd dit van jou te lezen. Ik weet dat je ook in zo'n foute relatie hebt gezeten, maar dit klinkt zo ontzettend... on-Leo. En waarschijnlijk was je jezelf ook niet echt in die relatie, raakte je jezelf kwijt zoals dat bij velen van ons is gebeurd. Was jij vroeger - vóór die relatie, bedoel ik, net zo'n sterke, evenwichtige vrouw als nu, of heeft die relatie er uiteindelijk toe bijgedragen dat je deze kracht in jezelf vond?
Over die glimp, zoals ik net aan Elfje schreef kreeg ik die niet te zien. Hij was gewoon de manipulerende lapswans die hij was, hij deed zich naar mij ook nooit anders voor. Dat hoefde ook niet, want ik deed meestal keurig wat me gezegd werd. Maar toen ik dat niet meer deed, kwam er geen charme-offensief. Het wordt me steeds meer duidelijk dat de man op wie ik verliefd werd, helemaal nooit heeft bestaan, behalve in mijn belevingswereld. Maar dat ik die glimp niet te zien kreeg, heeft me uiteindelijk erg geholpen eruit te stappen. Ik kan me heel goed voorstellen hoe dat idee, de hoop dat het ooit anders en beter wordt, je in de greep kan houden.
liefs,
dubioSorry lieverd, ik weet even niet wat je bedoelt. Wat vind je on-Leo (haha) klinken?
Lieve Leo, ik kan het niet goed uitleggen maar ik ben op de een of andere manier verbaasd dit van jou te lezen. Ik weet dat je ook in zo'n foute relatie hebt gezeten, maar dit klinkt zo ontzettend... on-Leo. En waarschijnlijk was je jezelf ook niet echt in die relatie, raakte je jezelf kwijt zoals dat bij velen van ons is gebeurd. Was jij vroeger - vóór die relatie, bedoel ik, net zo'n sterke, evenwichtige vrouw als nu, of heeft die relatie er uiteindelijk toe bijgedragen dat je deze kracht in jezelf vond?
Over die glimp, zoals ik net aan Elfje schreef kreeg ik die niet te zien. Hij was gewoon de manipulerende lapswans die hij was, hij deed zich naar mij ook nooit anders voor. Dat hoefde ook niet, want ik deed meestal keurig wat me gezegd werd. Maar toen ik dat niet meer deed, kwam er geen charme-offensief. Het wordt me steeds meer duidelijk dat de man op wie ik verliefd werd, helemaal nooit heeft bestaan, behalve in mijn belevingswereld. Maar dat ik die glimp niet te zien kreeg, heeft me uiteindelijk erg geholpen eruit te stappen. Ik kan me heel goed voorstellen hoe dat idee, de hoop dat het ooit anders en beter wordt, je in de greep kan houden.
liefs,
dubioSorry lieverd, ik weet even niet wat je bedoelt. Wat vind je on-Leo (haha) klinken?
vrijdag 11 januari 2008 om 12:09
Elfje, Mamz heeft gelijk. Het maakt het makkelijker dat hij zich goed gedraagt: makkelijker om te blijven. Maar ook moeilijker, want weggaan wordt moeilijker en dat is wat je eigenlijk wilt. Je loopt nu blijkbaar te wachten op een geschikte aanleiding. [een keertje dronken voeren, denk ik nu gemeen? :-p] Je bent al ruim 20 jaar samen met die man en in die tijd heeft hij zich vele malen misdragen. Wie zegt dat je - voor jezélf - die keren niet als aanleiding mag nemen om er nu een punt achter te zetten? Jouw vertrouwen is weg en je leeft in angst. Je leeft een leven dat geen leven is. Je leeft met iemand van wie je niet houdt. Als jouw kind naar je toekwam en dit als haar huwelijk beschreef, zou je haar dan aanraden te blijven? Het zijn loodzware redenen om te scheiden.
Het gaat er totaal niet om of hij het begrijpt. Natuurlijk zul je het hem uitleggen als je hem meedeelt dat je wil gaan scheiden (en als ik even met je meedenk, is dat moment alleen al een reden om niet te willen scheiden...). Ik ben ervan overtuigd dat je het prima kan uitleggen. Maar verwacht niet dat hij het gaat begrijpen. Ook niet als je een goede aanleiding afwacht, want hij zal daar toch geen verantwoordelijkheid voor willen nemen. Dat hoeft ook niet, neem jij de verantwoordelijkheid voor die beslissing maar en weet voor jezelf dat hij je geen andere keuze liet. De keuze is weggaan of dit. En dit is niks.
liefs,
dubio
Het gaat er totaal niet om of hij het begrijpt. Natuurlijk zul je het hem uitleggen als je hem meedeelt dat je wil gaan scheiden (en als ik even met je meedenk, is dat moment alleen al een reden om niet te willen scheiden...). Ik ben ervan overtuigd dat je het prima kan uitleggen. Maar verwacht niet dat hij het gaat begrijpen. Ook niet als je een goede aanleiding afwacht, want hij zal daar toch geen verantwoordelijkheid voor willen nemen. Dat hoeft ook niet, neem jij de verantwoordelijkheid voor die beslissing maar en weet voor jezelf dat hij je geen andere keuze liet. De keuze is weggaan of dit. En dit is niks.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 11 januari 2008 om 12:15
quote:eleonora schreef op 11 januari 2008 @ 12:00:
[...]
Sorry lieverd, ik weet even niet wat je bedoelt. Wat vind je on-Leo (haha) klinken?Tja, het klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb een bepaald beeld bij jou van een heel sterke vrouw, die zich niks gezegd laat wezen en zich niet snel uit het veld laat slaan. En ik vind het dan verbazend te lezen hoe je schrijft over hoe het er in je relatie aan toeging. Nogmaals: ik begrijp heel goed hoe dat gaat want inmiddels heb ik (mede dankzij dit topic) wel door hoe werkelijk iedere vrouw in die situatie kan belanden. En er schrijven hier allemaal vrouwen die enorm krachtig zijn. Maar op de een of andere manier vind ik het bij jou nog net iets moeilijker te vatten, begrijp je wat ik bedoel? Is een compliment hoor!
[...]
Sorry lieverd, ik weet even niet wat je bedoelt. Wat vind je on-Leo (haha) klinken?Tja, het klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb een bepaald beeld bij jou van een heel sterke vrouw, die zich niks gezegd laat wezen en zich niet snel uit het veld laat slaan. En ik vind het dan verbazend te lezen hoe je schrijft over hoe het er in je relatie aan toeging. Nogmaals: ik begrijp heel goed hoe dat gaat want inmiddels heb ik (mede dankzij dit topic) wel door hoe werkelijk iedere vrouw in die situatie kan belanden. En er schrijven hier allemaal vrouwen die enorm krachtig zijn. Maar op de een of andere manier vind ik het bij jou nog net iets moeilijker te vatten, begrijp je wat ik bedoel? Is een compliment hoor!
Ga in therapie!
vrijdag 11 januari 2008 om 12:33
@ Dubio
Snap ik hoor, van dat compliment.
Meid, ik was een klein hoopje verdriet de laatste jaren van mijn relatie hoor. Tot op mijn fundamenten stuk noem ik het altijd. Niks krachtigs meer aan en al helemaal niets doelbewust of daadkrachtig. Ja om de man in kwestie tevreden te houden en zo, daar deed ik mijn best voor, voor mezelf kon ik niks meer. Maar ik dacht dat dat juist een soort van heel duidelijk was over mij en mijn relatie? Ik heb er zoveel over geschreven.
Grappig dat het dan nog allemaal zo sterk overkwam, zo voelt het namelijk helemal niet als ik er over schrijf. Ik deed nota bene drie zelfmoordpogingen in de laatste paar jaar, om maar van die vent af te zijn. Om maar rust te hebben.
Ik was pas weer sterk toen ik in de armen van een andere man tot de conclusie kwam dat mijn eigen relatie al lang niet meer bestond en dat ik mezelf moest redden. Daarna werd ik zolangzamerhand weer meer mij. Sterk dus. Geholpen door het boek van Susan Forward ging ik de goede kant op.
Ik ben wel van mening dat je heel erg sterk moet zijn om zo'n relatie aan te kunnen. Het zijn juist vaak héle sterke vrouwen die proberen zo'n relatie te laten veranderen en naar hun eigen hand proberen te zetten. Die kracht neemt jammer genoeg af als het lang duurt, niet omdat de vrouw in kwestie niet krachtig is maar omdat je zo moe wordt van het knokken.
Snap ik hoor, van dat compliment.
Meid, ik was een klein hoopje verdriet de laatste jaren van mijn relatie hoor. Tot op mijn fundamenten stuk noem ik het altijd. Niks krachtigs meer aan en al helemaal niets doelbewust of daadkrachtig. Ja om de man in kwestie tevreden te houden en zo, daar deed ik mijn best voor, voor mezelf kon ik niks meer. Maar ik dacht dat dat juist een soort van heel duidelijk was over mij en mijn relatie? Ik heb er zoveel over geschreven.
Grappig dat het dan nog allemaal zo sterk overkwam, zo voelt het namelijk helemal niet als ik er over schrijf. Ik deed nota bene drie zelfmoordpogingen in de laatste paar jaar, om maar van die vent af te zijn. Om maar rust te hebben.
Ik was pas weer sterk toen ik in de armen van een andere man tot de conclusie kwam dat mijn eigen relatie al lang niet meer bestond en dat ik mezelf moest redden. Daarna werd ik zolangzamerhand weer meer mij. Sterk dus. Geholpen door het boek van Susan Forward ging ik de goede kant op.
Ik ben wel van mening dat je heel erg sterk moet zijn om zo'n relatie aan te kunnen. Het zijn juist vaak héle sterke vrouwen die proberen zo'n relatie te laten veranderen en naar hun eigen hand proberen te zetten. Die kracht neemt jammer genoeg af als het lang duurt, niet omdat de vrouw in kwestie niet krachtig is maar omdat je zo moe wordt van het knokken.
zaterdag 12 januari 2008 om 14:28
Leo
Vind het heel vreemd om aan die laatste tijd terug te denken. Ik geloof dat ik niet verder van mezelf verwijderd was dan toen, maar wel helemaal op mezelf aangewezen. Er gingen echt vaak dagen voorbij dat ik met niemand een woord wisselde. Dan lijkt het nog meer of de wereld niet verder bestaat dan uit die dag in die puinhoop van alles waar je je bevindt.
Ik word er verdrietig van als ik lees wat dit met iemand doet, en zelf kan ik nog steeds snel bij dat gevoel wat ik toen had. Maar omdat nu alles anders is, is dat ook weer zo ver weg.
Het lijkt wel alsof mijn gevoelens en wat er van binnen zit, die wereld veel groter is geworden. Toen, als ik eraan terugdenk bestond het uit bijvoorbeeld, dat ik alleen maar de keuze had uit een paar dingen. Zoals ik het toen zag.
Dus of mezelf overeind krijgen en iets doen wat moest gebeuren, of niet. Of dat er niet meer was dan het moment dat alles uit de hand liep, en de rust erna.
Je vasthouden aan heel beperkte gevoelens, zo was dat voor mij. Ik voelde alleen nog maar dat ik van hem hield, en ik voelde dat ik weg wilde maar als ik daar niets mee deed, hield ik dus van hem. En ik voelde me niet goed, zo moe, maar ik sloot me af voor de andere gedachtes enzo die opkwamen, die waren er gewoon niet meer.
Dat je je niet bewust bent van een heel andere keuze, of andere omgeving of wat dan ook.
Het was het een of het ander, en ik deed niets meer dan dat en het kon me niet schelen.
Het ultieme opdelen van je wereld, en ronddobberen ofzo, of op een klein eilandje. Ik denk dat dat een soort manier was van omgaan met mijn leven want ik had niet meer het gevoel dat ik er iets aan kon veranderen.
Ik voelde me altijd zo, dat ik toen, vroeger, mijn keuze had gemaakt. En dat was het dan.
Ik had voor hem gekozen, had ervoor gekozen om dit leven te hebben, en had gekozen dat ik mijn ouders niet meer zag en daar dacht ik niet meer aan want we waren jaren verder en het was zoals het was.
En als hij aan wat we hadden begon te trekken of dingen deed die het verstoorde, kwam er nog iets bij mij naar boven ook om ervoor te vechten. Hoe idioot.
Waarom liet ik hem niet gewoon gaan als hij bij een andere vrouw was geweest? Waarom ging ik erin mee om halsoverkop weer te verhuizen? Het was ook veel veiliger om me alleen op hem te richten, want ik was voor mij ook niet meer dezelfde. En dan als je het gevoel hebt dat niets meer te keren is, dan zie je steeds minder een uitweg, behalve dramatische dingen. En die horen er al bij, dus wanneer hij dan weer voor mij stond met zijn woede, dacht ik nergens meer aan.
Dat is wel eng, dat gelaten reageren op alles. Dat is een kant van mij die ik nu zie maar niet meer ervaar maar nog wel bang voor ben dat ik mijn mooie leven met mijn kindje van nu ook op die manier zou kunnen bekijken.
Ik ben wel eens bang dat ik makkelijk terug zou kunnen gaan naar die manier van toen binnen in mezelf en niet meer zou kunnen zorgen voor wat ik nu heb.
Dat roept het ook op als ik het verhaal van iemand anders lees. Eenzame machtloze gevoel en dat je niets waard bent en dat je ergens wel weet dat alles waar je voor vecht helemaal niets is, of dat je je ervan weerhoudt dat te voelen, alsof het niets is.
Ik schrijf maar weer een eind weg, voor mezelf, maar ook voor Elfje. Maar het lukt me niet goed om het onder woorden te brengen. Maar door wat Leo schreef en omdat ik steeds zo aan jou, Elf moet denken, kwam dit de laatste dagen erg naar boven en ik dacht misschien kan ik het uitleggen, ook aan mezelf.
Jij mag je keuze die je toen op een dag maakte, ook nu nog anders gaan bekijken. Dan hoef je nu ook niet alleen maar af te wegen wat er daarna gebeurde, maar wat Dubio al zegt, alles wat er juist aan vooraf ging.
En als je nu ook ziet waarom je toen die keuze maakte, en nu inmiddels zelf verder bent en voelt wat er nog voor andere mogelijkheden zijn die je toen niet zag, is nu alles anders. En het voelt ook anders. Jij hebt nu misschien ook andere dingen nodig, je gaat verder met wat je hebt en al je ervaringen en elke dag is weer een nieuwe dag.
En het wil ook niet zeggen dat je meteen moet reageren op wat je nu anders ziet. Het is van jou, en je mag op jouw tempo alles onderzoeken en heel zorgzaam naar jezelf kijken en samen praten met anderen, alles wat je nu nodig hebt. Want het gaat om jou. Jouw wereld van binnen, ruimte maken, angsten kwijtraken, liefde voor jezelf voelen, kleine geluksmomenten de ruimte geven en steeds meer kracht opbouwen waar je mee naar buiten kunt treden.
En wanneer je eruit bent, om die dingen te reorganiseren waar je straks behoefte aan hebt, in jouw omgeving.
Om het maar even zo te noemen want ik zoek er een beetje naar hoe ik dat nou weer op moet schrijven.
Lily, hoe gaat het met je?
Ik hoop telkens dat wanneer je iets herkent, dat wilt aangeven om er verder over te schrijven, is dat okee? hoop snel van je te lezen!
Vind het heel vreemd om aan die laatste tijd terug te denken. Ik geloof dat ik niet verder van mezelf verwijderd was dan toen, maar wel helemaal op mezelf aangewezen. Er gingen echt vaak dagen voorbij dat ik met niemand een woord wisselde. Dan lijkt het nog meer of de wereld niet verder bestaat dan uit die dag in die puinhoop van alles waar je je bevindt.
Ik word er verdrietig van als ik lees wat dit met iemand doet, en zelf kan ik nog steeds snel bij dat gevoel wat ik toen had. Maar omdat nu alles anders is, is dat ook weer zo ver weg.
Het lijkt wel alsof mijn gevoelens en wat er van binnen zit, die wereld veel groter is geworden. Toen, als ik eraan terugdenk bestond het uit bijvoorbeeld, dat ik alleen maar de keuze had uit een paar dingen. Zoals ik het toen zag.
Dus of mezelf overeind krijgen en iets doen wat moest gebeuren, of niet. Of dat er niet meer was dan het moment dat alles uit de hand liep, en de rust erna.
Je vasthouden aan heel beperkte gevoelens, zo was dat voor mij. Ik voelde alleen nog maar dat ik van hem hield, en ik voelde dat ik weg wilde maar als ik daar niets mee deed, hield ik dus van hem. En ik voelde me niet goed, zo moe, maar ik sloot me af voor de andere gedachtes enzo die opkwamen, die waren er gewoon niet meer.
Dat je je niet bewust bent van een heel andere keuze, of andere omgeving of wat dan ook.
Het was het een of het ander, en ik deed niets meer dan dat en het kon me niet schelen.
Het ultieme opdelen van je wereld, en ronddobberen ofzo, of op een klein eilandje. Ik denk dat dat een soort manier was van omgaan met mijn leven want ik had niet meer het gevoel dat ik er iets aan kon veranderen.
Ik voelde me altijd zo, dat ik toen, vroeger, mijn keuze had gemaakt. En dat was het dan.
Ik had voor hem gekozen, had ervoor gekozen om dit leven te hebben, en had gekozen dat ik mijn ouders niet meer zag en daar dacht ik niet meer aan want we waren jaren verder en het was zoals het was.
En als hij aan wat we hadden begon te trekken of dingen deed die het verstoorde, kwam er nog iets bij mij naar boven ook om ervoor te vechten. Hoe idioot.
Waarom liet ik hem niet gewoon gaan als hij bij een andere vrouw was geweest? Waarom ging ik erin mee om halsoverkop weer te verhuizen? Het was ook veel veiliger om me alleen op hem te richten, want ik was voor mij ook niet meer dezelfde. En dan als je het gevoel hebt dat niets meer te keren is, dan zie je steeds minder een uitweg, behalve dramatische dingen. En die horen er al bij, dus wanneer hij dan weer voor mij stond met zijn woede, dacht ik nergens meer aan.
Dat is wel eng, dat gelaten reageren op alles. Dat is een kant van mij die ik nu zie maar niet meer ervaar maar nog wel bang voor ben dat ik mijn mooie leven met mijn kindje van nu ook op die manier zou kunnen bekijken.
Ik ben wel eens bang dat ik makkelijk terug zou kunnen gaan naar die manier van toen binnen in mezelf en niet meer zou kunnen zorgen voor wat ik nu heb.
Dat roept het ook op als ik het verhaal van iemand anders lees. Eenzame machtloze gevoel en dat je niets waard bent en dat je ergens wel weet dat alles waar je voor vecht helemaal niets is, of dat je je ervan weerhoudt dat te voelen, alsof het niets is.
Ik schrijf maar weer een eind weg, voor mezelf, maar ook voor Elfje. Maar het lukt me niet goed om het onder woorden te brengen. Maar door wat Leo schreef en omdat ik steeds zo aan jou, Elf moet denken, kwam dit de laatste dagen erg naar boven en ik dacht misschien kan ik het uitleggen, ook aan mezelf.
Jij mag je keuze die je toen op een dag maakte, ook nu nog anders gaan bekijken. Dan hoef je nu ook niet alleen maar af te wegen wat er daarna gebeurde, maar wat Dubio al zegt, alles wat er juist aan vooraf ging.
En als je nu ook ziet waarom je toen die keuze maakte, en nu inmiddels zelf verder bent en voelt wat er nog voor andere mogelijkheden zijn die je toen niet zag, is nu alles anders. En het voelt ook anders. Jij hebt nu misschien ook andere dingen nodig, je gaat verder met wat je hebt en al je ervaringen en elke dag is weer een nieuwe dag.
En het wil ook niet zeggen dat je meteen moet reageren op wat je nu anders ziet. Het is van jou, en je mag op jouw tempo alles onderzoeken en heel zorgzaam naar jezelf kijken en samen praten met anderen, alles wat je nu nodig hebt. Want het gaat om jou. Jouw wereld van binnen, ruimte maken, angsten kwijtraken, liefde voor jezelf voelen, kleine geluksmomenten de ruimte geven en steeds meer kracht opbouwen waar je mee naar buiten kunt treden.
En wanneer je eruit bent, om die dingen te reorganiseren waar je straks behoefte aan hebt, in jouw omgeving.
Om het maar even zo te noemen want ik zoek er een beetje naar hoe ik dat nou weer op moet schrijven.
Lily, hoe gaat het met je?
Ik hoop telkens dat wanneer je iets herkent, dat wilt aangeven om er verder over te schrijven, is dat okee? hoop snel van je te lezen!
zaterdag 12 januari 2008 om 16:18
Ja, gelaten alles ondergaan, dat deed ik ook in de tijd met Safa, en daarvóór ook. Als er mensen het hele weekend bij ons kwamen, als andere vrouwen zich met de opvoeding van mijn kinderen bemoeiden, als een neef van hem maanden bij ons moest wonen... nergens ging ik tegenin. Ik weet dat het alles met mijn gebrek aan eigenwaarde te maken had. Ik had niet het gevoel een keuze te hebben. Niet het gevoel dat ik ook recht had op ruimte innemen. Nee zeggen. Boos worden. Niets van dat alles deed ik. Ik zat het uit.
Ik slikte alles. Hij wilde dat ons zoontje besneden werd, dus dat gebeurde. Hij wilde dat ze islamitisch opgevoed werden, dus dat gebeurde. En ik was zo bang om iets fout te doen, dat ik lijstjes met wat wel en niet mocht, aan de oppasoma of mijn familie gaf, als ze bij hun waren. Als ik bij Arabische vrouwen was, paste ik me aan, en nog eens aan.. en ik voelde me zelfs slecht als nederlandse, omdat ik geen hoofddoek droeg, omdat ik geen moslimvrouw was zoals zij. Ik voelde me minder. Minderwaard. Minderwaardig. Ik onderging alles. Als hij wat wilde, ik deed het. Ik rende me te pletter, tussen werk, kinderen, boodschappen en alles, had het eten klaar als hij thuiskwam van zijn werk (als hij niet in de zw was, tenminste), en dan schepte hij op en ging voor de tv zitten eten. Wat de kinderen dan natuurlijk ook wilden. Op tijd naar bed? Want morgen weer naar school? Nee hoor, kom maar lekker met papa tv kijken, tot je in slaap valt. Waar is mama? Doet er niet toe, wat zij vindt.
En het zat te wringen van binnen, maar ik voelde me alleen maar machteloos. Ik had geen stem. Ik had 'm wel, maar gebruikte 'm niet. Ik liet me compleet overdonderen. Dat deed ik helemaal zelf. Ik kan hem er niet de schuld van geven, ik liet het allemaal toe. Dat hij nam wat hij wilde, het maakte niet uit. Ik voelde me toch al slecht. Met dank aan mijn 'heerlijke jeugd'.
Dé grote stap voor mezelf was toen hij net een stap te ver ging. Toen besloot ik weg te gaan, hoe bang ik ook was. Dat was een grote stap voor MEZELF. Voor mezelf kiezen. Net genoeg eigenwaarde bij elkaar sprokkelen om te voelen dat ik meer waard was dan dit. Een stap vanuit volwassenheid. Ik moet nog steeds heel hard werken aan mijn eigenwaarde, ik kom mijn oude kindgevoel van minderwaardigheid in heel veel gebeurtenissen nog tegen, maar ondanks alle gevolgen (kinderen kwijt) heb ik nog niet 1 seconde spijt van mijn besluit om bij hem weg te gaan. Ik was bijna mezelf kwijtgeraakt, maar gelukkig was er nog net genoeg levenskracht en gezond verstand in mij, om dit niet helemaal te laten gebeuren. Pffffffffffff.
Ik slikte alles. Hij wilde dat ons zoontje besneden werd, dus dat gebeurde. Hij wilde dat ze islamitisch opgevoed werden, dus dat gebeurde. En ik was zo bang om iets fout te doen, dat ik lijstjes met wat wel en niet mocht, aan de oppasoma of mijn familie gaf, als ze bij hun waren. Als ik bij Arabische vrouwen was, paste ik me aan, en nog eens aan.. en ik voelde me zelfs slecht als nederlandse, omdat ik geen hoofddoek droeg, omdat ik geen moslimvrouw was zoals zij. Ik voelde me minder. Minderwaard. Minderwaardig. Ik onderging alles. Als hij wat wilde, ik deed het. Ik rende me te pletter, tussen werk, kinderen, boodschappen en alles, had het eten klaar als hij thuiskwam van zijn werk (als hij niet in de zw was, tenminste), en dan schepte hij op en ging voor de tv zitten eten. Wat de kinderen dan natuurlijk ook wilden. Op tijd naar bed? Want morgen weer naar school? Nee hoor, kom maar lekker met papa tv kijken, tot je in slaap valt. Waar is mama? Doet er niet toe, wat zij vindt.
En het zat te wringen van binnen, maar ik voelde me alleen maar machteloos. Ik had geen stem. Ik had 'm wel, maar gebruikte 'm niet. Ik liet me compleet overdonderen. Dat deed ik helemaal zelf. Ik kan hem er niet de schuld van geven, ik liet het allemaal toe. Dat hij nam wat hij wilde, het maakte niet uit. Ik voelde me toch al slecht. Met dank aan mijn 'heerlijke jeugd'.
Dé grote stap voor mezelf was toen hij net een stap te ver ging. Toen besloot ik weg te gaan, hoe bang ik ook was. Dat was een grote stap voor MEZELF. Voor mezelf kiezen. Net genoeg eigenwaarde bij elkaar sprokkelen om te voelen dat ik meer waard was dan dit. Een stap vanuit volwassenheid. Ik moet nog steeds heel hard werken aan mijn eigenwaarde, ik kom mijn oude kindgevoel van minderwaardigheid in heel veel gebeurtenissen nog tegen, maar ondanks alle gevolgen (kinderen kwijt) heb ik nog niet 1 seconde spijt van mijn besluit om bij hem weg te gaan. Ik was bijna mezelf kwijtgeraakt, maar gelukkig was er nog net genoeg levenskracht en gezond verstand in mij, om dit niet helemaal te laten gebeuren. Pffffffffffff.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 12 januari 2008 om 18:28
Elm, da's even slikken he, om je verhaal zo zwart op wit te schrijven. Of valt het wel mee?
Heeft Safa ooit geweten wat er met je is gebeurd vroeger of was dat zo'n ding wat je maar geheim moest houden omdat 'ie je er anders mee zou kleineren?
Ik ben ook een aanpasser geweest, in beide relaties. Maakt me ietwat ongerust over een eventueel toekomstige relatie: zal ik dan wel in staat zijn om mezelf te profileren, zal ik wel weten hoe? Denk eigenlijk nog steeds van niet of niet genoeg.
Hoe is dat met je man nu, ben je aanwezig in je relatie, is het aanpassen voorbij?
Heeft Safa ooit geweten wat er met je is gebeurd vroeger of was dat zo'n ding wat je maar geheim moest houden omdat 'ie je er anders mee zou kleineren?
Ik ben ook een aanpasser geweest, in beide relaties. Maakt me ietwat ongerust over een eventueel toekomstige relatie: zal ik dan wel in staat zijn om mezelf te profileren, zal ik wel weten hoe? Denk eigenlijk nog steeds van niet of niet genoeg.
Hoe is dat met je man nu, ben je aanwezig in je relatie, is het aanpassen voorbij?
