Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 23 januari 2008 om 11:15
quote:Lemmy schreef op 23 januari 2008 @ 00:48:
Het voelde als een afgang dat ik moest toegeven dat het echt niet meer ging. Dus bleef ik tot het uiterste. Waarna ik uiteindelijk wel weg moest gaan en alsnog moest toegeven dat het niet meer ging...
Dit stukje herken ik me nog het meest in. Het gevecht in jezelf, al wel weten en voelen dat het niet goed is maar toch doorgaan. Omdat.... vul maar in.
Ooit in de beginfase vertelde iemand mij eens dat ze er niets van snapte dat wij getrouwd waren en ik volledig in de verdediging. Het zorgde dus voor nog dieper 'ingraven' ipv eens realistisch naar de situatie kijken.
Overigens heb ik me nooit hoeven verdedigen nadat ik ben weggegaan. Soms wel in de relatie als het niet goed ging en ik daar dan wel eens met mensen over sprak. Ook soms gehoord dat het zo'n leuke vent is. Tsja, ik heb daar toch echt een andere mening over. Nadat bij ons de beslissing is gevallen heb ik eigenlijk alleen maar mensen ontmoet die me groot gelijk gaven en die beginnen te vertellen hoe zij hem zien. Zeer verhelderend voor mezelf geweest en heeft alle twijfel of ik nou toch echt niet gek was weggenomen. Nog steeds, want door de voortdurende akties gaan steeds meer mensen inzien hoe hij in elkaar steekt. Alleen schieten de kinderen en ik daar niets mee op. De gevolgen en schade voor de kinderen is groot. En ik pieker me suf naar oplossingen, die er niet zijn. Want niemand kan hem veranderen. Dat kan alleen hijzelf en dat moet hij dan wel willen. Iets wat hij niet wil, daarvoor hebben wij lang genoeg geprobeerd en hulp gehad.
Lief Veertje,
wat ik zo fijn vond aan je boek is dat je ongeveer beschrijft hoe ik in het leven sta richting de kinderen. Het is goed omdat, in tijden van grote spanning en veel verdriet, gewoon eens te lezen, en op die manier de rust in jezelf een beetje terug te vinden. Ben jij misschien de zus die ik nooit heb gehad , ik wil met plezier mijn ouders met je delen hoor.
Dubiootje
Succes vandaag!!
Het voelde als een afgang dat ik moest toegeven dat het echt niet meer ging. Dus bleef ik tot het uiterste. Waarna ik uiteindelijk wel weg moest gaan en alsnog moest toegeven dat het niet meer ging...
Dit stukje herken ik me nog het meest in. Het gevecht in jezelf, al wel weten en voelen dat het niet goed is maar toch doorgaan. Omdat.... vul maar in.
Ooit in de beginfase vertelde iemand mij eens dat ze er niets van snapte dat wij getrouwd waren en ik volledig in de verdediging. Het zorgde dus voor nog dieper 'ingraven' ipv eens realistisch naar de situatie kijken.
Overigens heb ik me nooit hoeven verdedigen nadat ik ben weggegaan. Soms wel in de relatie als het niet goed ging en ik daar dan wel eens met mensen over sprak. Ook soms gehoord dat het zo'n leuke vent is. Tsja, ik heb daar toch echt een andere mening over. Nadat bij ons de beslissing is gevallen heb ik eigenlijk alleen maar mensen ontmoet die me groot gelijk gaven en die beginnen te vertellen hoe zij hem zien. Zeer verhelderend voor mezelf geweest en heeft alle twijfel of ik nou toch echt niet gek was weggenomen. Nog steeds, want door de voortdurende akties gaan steeds meer mensen inzien hoe hij in elkaar steekt. Alleen schieten de kinderen en ik daar niets mee op. De gevolgen en schade voor de kinderen is groot. En ik pieker me suf naar oplossingen, die er niet zijn. Want niemand kan hem veranderen. Dat kan alleen hijzelf en dat moet hij dan wel willen. Iets wat hij niet wil, daarvoor hebben wij lang genoeg geprobeerd en hulp gehad.
Lief Veertje,
wat ik zo fijn vond aan je boek is dat je ongeveer beschrijft hoe ik in het leven sta richting de kinderen. Het is goed omdat, in tijden van grote spanning en veel verdriet, gewoon eens te lezen, en op die manier de rust in jezelf een beetje terug te vinden. Ben jij misschien de zus die ik nooit heb gehad , ik wil met plezier mijn ouders met je delen hoor.
Dubiootje
Succes vandaag!!
woensdag 23 januari 2008 om 11:26
quote:Ben jij misschien de zus die ik nooit heb gehad , ik wil met plezier mijn ouders met je delen hoor.
Oh Zonlicht
Dat zou ik met alle plezier voor je willen zijn. En je ouders delen ook. Ik voelde me al wankelig vanmorgen, maar nu zit ik helemaal te janken door zo'n lieve uitspraak.
Gisteravond was het nogal confronterend (in een cursus). Door woorden van degene die de cursus geeft, hij had het over 'delen met elkaar, samen-zijn, elkaar steunen', realiseerde ik me zó hoe erg ik me verraden voel door mijn ouders. Hoe het nu ook voelt als een schop na, dat ik ahw uitgekotst ben door mijn familie.
Ik voel heel erg hoe alleen ik altijd ben geweest, met name als kind. Pijnlijk. Ik begrijp er niks van, hoe kunnen mensen zo doen?! En hoe kan iemand die ik niet eens ken, wél zulke dingen tegen me zeggen zoals jij net deed, Dubio?!
Soms begrijp ik er helemaal niets meer van.
Oh Zonlicht
Dat zou ik met alle plezier voor je willen zijn. En je ouders delen ook. Ik voelde me al wankelig vanmorgen, maar nu zit ik helemaal te janken door zo'n lieve uitspraak.
Gisteravond was het nogal confronterend (in een cursus). Door woorden van degene die de cursus geeft, hij had het over 'delen met elkaar, samen-zijn, elkaar steunen', realiseerde ik me zó hoe erg ik me verraden voel door mijn ouders. Hoe het nu ook voelt als een schop na, dat ik ahw uitgekotst ben door mijn familie.
Ik voel heel erg hoe alleen ik altijd ben geweest, met name als kind. Pijnlijk. Ik begrijp er niks van, hoe kunnen mensen zo doen?! En hoe kan iemand die ik niet eens ken, wél zulke dingen tegen me zeggen zoals jij net deed, Dubio?!
Soms begrijp ik er helemaal niets meer van.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 januari 2008 om 16:50
Hier ook een confronterend gesprek met psych gehad. Het thema van mijn leven is verlies, en niet zo zuinig ook.
Voor mij is het nieuw om hierover te zullen gaan praten, had -en heb- het idee dat gewoon wegduwen het beste werkt. Hoop natuurlijk dat ze gelijk hebben als ze zeggen dat ik iets minder ballast draag als ik al die verliezen eens ga bespreken..
Voor mij is het nieuw om hierover te zullen gaan praten, had -en heb- het idee dat gewoon wegduwen het beste werkt. Hoop natuurlijk dat ze gelijk hebben als ze zeggen dat ik iets minder ballast draag als ik al die verliezen eens ga bespreken..
woensdag 23 januari 2008 om 17:10
Kun je ook uitleggen Mamz, waarom jij denkt dat wegduwen het beste werkt? Alleen maar hopen dat ze gelijk hebben maakt dat ik mij afvraag of jij er wel al klaar voor bent om die verliezen (die jij echt hebt!) te bespreken.
Ik ben het met de psych eens, ik denk inderdaad dat jij minder ballast (en minder hoofdpijn) zult krijgen als jij die verliezen bespreekbaar gaat maken. Maar hier moet je volgens mij, zelf ook volledig achter staan en ik bespeur twijfel bij je.
laatst had je het ook al over een afgesloten doosje, klaar ermee. Ik heb er toen niet op gereageerd omdat ik de woorden niet kon vinden maar ik denk dat het meer een duveltje in een doosje is. En eens komt dat duveltje er wel degelijk uitspringen. Het kost je nu ook zoveel energie dat doosje dicht te houden. Het doosje zelf gaan openen en het verlies verwerken, leren een echte plaats te geven is volgens mij een veel betere strategie. Ik ben blij te lezen dat je nu een psych hebt die je daarbij gaat helpen. En je weet het he, als wij iets kunnen doen, dan laat je het weten! Weer leren voelen van verdriet en pijn is niet makkelijk, maar je zal merken dat je zelf stabieler word. Het zal hard werken worden, vergis je daar niet in, maar ik denk dat je achteraf zult zeggen dat je het veel eerder had moeten doen
dikke knuf voor je
liefs Zonlicht
Ik ben het met de psych eens, ik denk inderdaad dat jij minder ballast (en minder hoofdpijn) zult krijgen als jij die verliezen bespreekbaar gaat maken. Maar hier moet je volgens mij, zelf ook volledig achter staan en ik bespeur twijfel bij je.
laatst had je het ook al over een afgesloten doosje, klaar ermee. Ik heb er toen niet op gereageerd omdat ik de woorden niet kon vinden maar ik denk dat het meer een duveltje in een doosje is. En eens komt dat duveltje er wel degelijk uitspringen. Het kost je nu ook zoveel energie dat doosje dicht te houden. Het doosje zelf gaan openen en het verlies verwerken, leren een echte plaats te geven is volgens mij een veel betere strategie. Ik ben blij te lezen dat je nu een psych hebt die je daarbij gaat helpen. En je weet het he, als wij iets kunnen doen, dan laat je het weten! Weer leren voelen van verdriet en pijn is niet makkelijk, maar je zal merken dat je zelf stabieler word. Het zal hard werken worden, vergis je daar niet in, maar ik denk dat je achteraf zult zeggen dat je het veel eerder had moeten doen
dikke knuf voor je
liefs Zonlicht
woensdag 23 januari 2008 om 17:44
Ik twijfel niet aan het openbreken van die doosjes, wel aan de goede afloop ervan. Op korte termijn betekent het huilen, daardoor koppijn, vandaar dat ik het meestal op slot laat. Heb ook het idee dat ik altijd zal blijven huilen over die dingen, dat het daarom zinloos is eigenlijk. Wel goed voor nu, het kan maar weer eens uitgesproken zijn, maar ik heb er grote twijfels aan dat het helend zal zijn.
Ik ben op zich wel van plan om het te gaan doen. Zoals ik al zei: een nieuwe insteek. Was/ben er nog niet aan gewend dat mijn verdriet er gewoon mag zijn.
Ik heb een SPV'er om deze dingen mee te gaan bespreken. Het contact loopt nog steeds wat stroef, ook dat maakt het moeilijk om helemaal open te gaan. Misschien moet ik haar gewoon vertellen dat ik makkelijker praat als ik vragen krijg.
Ik ben op zich wel van plan om het te gaan doen. Zoals ik al zei: een nieuwe insteek. Was/ben er nog niet aan gewend dat mijn verdriet er gewoon mag zijn.
Ik heb een SPV'er om deze dingen mee te gaan bespreken. Het contact loopt nog steeds wat stroef, ook dat maakt het moeilijk om helemaal open te gaan. Misschien moet ik haar gewoon vertellen dat ik makkelijker praat als ik vragen krijg.
woensdag 23 januari 2008 om 18:49
Ik denk dat je daar vooral heel eerlijk moet zijn naar haar toe, maar ook naar jezelf toe, en inderdaad dus vertellen waar jij moeite mee hebt en dat je het makkelijker vindt om via vragen tot een gesprek te komen.
Een goede afloop, leg je daarmee niet direkt een heel onbereikbaar doel neer?
Want wat is een goede afloop, dat is wel heel erg afhankelijk van hoe je er zelf naar kijkt. Ik denk dat je hiermee kunt bereiken dat jij beter om kan gaan met die verliezen en daardoor op langere termijn minder hoofdpijn zult hebben. Ik ken dat gevoel wel, van dag tot dag leven, vooral niet te ver vooruit maar dat is voor mij meestal een overlevingsstrategie. Zorgen dat je elke dag iets hebt om positief op terug te kijken. Voor de lange termijn werkt dat natuurlijk niet en zal het verdriet en hier toch ook verlies een plek moeten krijgen. En ik merk daarbij dat praten helpt terwijl het inderdaad ook emoties loshaalt, want de tranen zitten los hier nu, dat kan ik je verzekeren. Echter, de momenten dat ik die emoties niet kan voelen zorgen voor gespannenheid en hoofdpijn, mezelf afsluiten, het wegstoppen. Het zorgt ervoor dat ik juist dan blokkeer, geen oplossingen meer zie, het gevoel heb dat er nooit een eind aankomt, dat er geen goede afloop is enz. Maar eerlijk gezegd, voor mij is het al een goede afloop als ik weer lekker in mijn vel zit, durf te vertrouwen op mezelf, en ook kritiek en negatieve energie om me heen weer aankan. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat je door dit ook je woede zelf beter onder controle krijgt, juist omdat je zelf beter in je vel komt te zitten. Begrijp je me nog een beetje?
Een goede afloop, leg je daarmee niet direkt een heel onbereikbaar doel neer?
Want wat is een goede afloop, dat is wel heel erg afhankelijk van hoe je er zelf naar kijkt. Ik denk dat je hiermee kunt bereiken dat jij beter om kan gaan met die verliezen en daardoor op langere termijn minder hoofdpijn zult hebben. Ik ken dat gevoel wel, van dag tot dag leven, vooral niet te ver vooruit maar dat is voor mij meestal een overlevingsstrategie. Zorgen dat je elke dag iets hebt om positief op terug te kijken. Voor de lange termijn werkt dat natuurlijk niet en zal het verdriet en hier toch ook verlies een plek moeten krijgen. En ik merk daarbij dat praten helpt terwijl het inderdaad ook emoties loshaalt, want de tranen zitten los hier nu, dat kan ik je verzekeren. Echter, de momenten dat ik die emoties niet kan voelen zorgen voor gespannenheid en hoofdpijn, mezelf afsluiten, het wegstoppen. Het zorgt ervoor dat ik juist dan blokkeer, geen oplossingen meer zie, het gevoel heb dat er nooit een eind aankomt, dat er geen goede afloop is enz. Maar eerlijk gezegd, voor mij is het al een goede afloop als ik weer lekker in mijn vel zit, durf te vertrouwen op mezelf, en ook kritiek en negatieve energie om me heen weer aankan. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat je door dit ook je woede zelf beter onder controle krijgt, juist omdat je zelf beter in je vel komt te zitten. Begrijp je me nog een beetje?
donderdag 24 januari 2008 om 08:18
Mamzelle
Hier ook zo, Zon. Niets voelen en het wegstoppen is een overlevingsstrategie. En er wél over praten is zo pijnlijk; alleen al schrijven erover, zoals ik gisteren deed, is al pijnlijk. En toch noodzakelijk, denk ik. Want ik heb zo ontzettend veel spanning in mijn lijf, vannacht maar anderhalf uur of zo geslapen. Boos op mijn man vanwege zijn gesnurk en gehoest, en daarna voel ik me meteen schuldig over mijn boosheid, en nog later onverschillig (we kunnen er beter mee stoppen, ik ga wel weg, zoek maar iemand anders). Zo werkt dat dus bij mij.
De laatste tijd kan ik niets van hem hebben... en maak me dan weer druk over de relatie.
Maar eigenlijk ben ik gewoon heel erg boos op mijn ouders.
Dadelijk naar de groep, gelukkig.
Hier ook zo, Zon. Niets voelen en het wegstoppen is een overlevingsstrategie. En er wél over praten is zo pijnlijk; alleen al schrijven erover, zoals ik gisteren deed, is al pijnlijk. En toch noodzakelijk, denk ik. Want ik heb zo ontzettend veel spanning in mijn lijf, vannacht maar anderhalf uur of zo geslapen. Boos op mijn man vanwege zijn gesnurk en gehoest, en daarna voel ik me meteen schuldig over mijn boosheid, en nog later onverschillig (we kunnen er beter mee stoppen, ik ga wel weg, zoek maar iemand anders). Zo werkt dat dus bij mij.
De laatste tijd kan ik niets van hem hebben... en maak me dan weer druk over de relatie.
Maar eigenlijk ben ik gewoon heel erg boos op mijn ouders.
Dadelijk naar de groep, gelukkig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 24 januari 2008 om 08:26
Heel begrijpelijk hoor die boosheid
en dat mag je ook zijn!!
Ik ben ook enorm boos geweest op ex en frusterender nog op mezelf.
Maar nu die boosheid begint af te nemen komt er ruimte voor mezelf. Die boosheid is iets waar je door heen moet, een fase in dit proces. Je moet eens weten hoeveel gebroken nachten ik al heb gehad. En niet zeggen waar het probleem zit maar wel die boosheid voelen die je verteert, die lijf en geest zodanig beinvloed dat je sommige dingen niet meer helder ziet.
Je bent niet boos op je man, je richt je op datgene wat het dichtst bij je staat. Ben je niet, heel stiekum, gewoon boos op jezelf, dat het je het zelf hebt toegestaan??? En begrijp me nu even heel goed, want jij bent er absoluut niet schuldig aan!!
Kun je hier iets mee vandaag, want ik heb verder geen tijd en als ik hierover iets moet uitleggen laat je het dan wel weten. Hier geen dag over gaan lopen piekeren maar je vraag stellen en dan zal ik die vanavond, zal laat worden, beantwoorden, okee
knuf voor jullie
liefs Zonlicht
en dat mag je ook zijn!!
Ik ben ook enorm boos geweest op ex en frusterender nog op mezelf.
Maar nu die boosheid begint af te nemen komt er ruimte voor mezelf. Die boosheid is iets waar je door heen moet, een fase in dit proces. Je moet eens weten hoeveel gebroken nachten ik al heb gehad. En niet zeggen waar het probleem zit maar wel die boosheid voelen die je verteert, die lijf en geest zodanig beinvloed dat je sommige dingen niet meer helder ziet.
Je bent niet boos op je man, je richt je op datgene wat het dichtst bij je staat. Ben je niet, heel stiekum, gewoon boos op jezelf, dat het je het zelf hebt toegestaan??? En begrijp me nu even heel goed, want jij bent er absoluut niet schuldig aan!!
Kun je hier iets mee vandaag, want ik heb verder geen tijd en als ik hierover iets moet uitleggen laat je het dan wel weten. Hier geen dag over gaan lopen piekeren maar je vraag stellen en dan zal ik die vanavond, zal laat worden, beantwoorden, okee
knuf voor jullie
liefs Zonlicht
donderdag 24 januari 2008 om 14:12
Dat zei de begeleidster van de groep ook: je bent niet boos op je man. Maar eigenlijk op je moeder. En ze gaf een uitleg over op wie je allereerste liefde is gericht (je moeder dus) en als daar iets in fout gaat, komt dat bij een kind binnen als een bom. Toen ze iets zei over 'waanzinnig verliefd' en ik toegaf dat ik dat nog nooit gevoeld heb, was voor haar wel duidelijk dat mijn hart, door die eerste pijn dus, erg gesloten is. En dat mijn grootste angst is: als hij daar bij in de buurt komt. Als hij dichtbij komt dus.
En ja, dat was raak..........
Huiswerk: een lijstje maken. Alles wat me aan hem irriteert, boos maakt, waar ik afkeer van heb. En dat voorlezen, de volgende keer. Heel eng: uitspreken waar het werkelijk om gaat. Boos op mezelf ben ik trouwens ook, maar dat is vanwege de oordelen die ik heb over wat ik voel. Als het er gewoon mocht zijn zoals het zich voordoet, zou het sneller overgaan.
En ja, ook boos over alles wat ik met ex-vriend heb toegelaten, grenzen over gegaan enz. dat ook! (Niet over dat van vroeger... ik was een kind )
En ja, dat was raak..........
Huiswerk: een lijstje maken. Alles wat me aan hem irriteert, boos maakt, waar ik afkeer van heb. En dat voorlezen, de volgende keer. Heel eng: uitspreken waar het werkelijk om gaat. Boos op mezelf ben ik trouwens ook, maar dat is vanwege de oordelen die ik heb over wat ik voel. Als het er gewoon mocht zijn zoals het zich voordoet, zou het sneller overgaan.
En ja, ook boos over alles wat ik met ex-vriend heb toegelaten, grenzen over gegaan enz. dat ook! (Niet over dat van vroeger... ik was een kind )
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 26 januari 2008 om 18:35
Met mij gaat het goed, Elmervrouw, van de week weer begonnen met werken en eindelijk dat ding achter de rug waar ik al weken tegenop zat te zien. Wat goed verlopen is, ik ben tevreden over hoe ik me geweerd heb. Duidelijk dat ik wat dat betreft een stuk verder ben dan een halfjaar of een jaar geleden.
Hoe is het met jou meis? Heb je je lijstje al gemaakt?
voor iedereen
LillyRose, laat je nog eens iets horen? Hoeft niet te zijn wat we willen horen hoor, de waarheid is goed
liefs,
dubio
Hoe is het met jou meis? Heb je je lijstje al gemaakt?
voor iedereen
LillyRose, laat je nog eens iets horen? Hoeft niet te zijn wat we willen horen hoor, de waarheid is goed
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 27 januari 2008 om 15:13
Gelukkig Dubio, dat je dat je dat achter de rug hebt en tevreden over jezelf bent! En dat je ziet en voelt dat je verder bent dan een tijd geleden!
Als ik terugkijk vind ik dat trouwens van mezelf ook... en dat zijn hoopvolle constateringen.
Ja, dat lijstje heb ik gemaakt. En ik ga het meenemen naar de groep, volgende week. Ik heb mijn man trouwens verteld over wat ik heb besproken in de groep, en de uitleg, en dat heeft me wel weer geholpen om me dichterbij hem te voelen (al kan het nog veeel beter!). Verder ben ik niet echt fit, verkouden-snotterig-hoesten dus ik doe even wat rustiger aan.
Ik ben ook benieuwd hoe het met de anderen gaat.
Als ik terugkijk vind ik dat trouwens van mezelf ook... en dat zijn hoopvolle constateringen.
Ja, dat lijstje heb ik gemaakt. En ik ga het meenemen naar de groep, volgende week. Ik heb mijn man trouwens verteld over wat ik heb besproken in de groep, en de uitleg, en dat heeft me wel weer geholpen om me dichterbij hem te voelen (al kan het nog veeel beter!). Verder ben ik niet echt fit, verkouden-snotterig-hoesten dus ik doe even wat rustiger aan.
Ik ben ook benieuwd hoe het met de anderen gaat.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 28 januari 2008 om 19:38
Ik kom ook even grouphuggen. Kom maar in de kring......
Heef een van jullie misschien Dr Phil vandaag gezien? Ik kreeg het er koud van....zoveel herkenningsdingen over mijn voormalige relatie. De chatage, de paranoïa van die man, de panieksituaties waarin ik altijd met hem terechtkwam en ik maar niet snappen hoe en hoe ik er uit moest zien te komen. De keiharde leugens over mij tegen mensen die er gewoon bij waren geweest als er dingen waren gebeurd en dan kei en keihard liegen en mij de schuld in de schoenen schuiven ook als anderen hem op zijn bijdrage aan het geheel aanspraken. Het al-tijd zo draaien dat het mijn schuld was en ik die daar helemaal van in de war raakte jarenlang.....Pfffffffff heavy.....
Iemand toevallig ook gekeken?
Heef een van jullie misschien Dr Phil vandaag gezien? Ik kreeg het er koud van....zoveel herkenningsdingen over mijn voormalige relatie. De chatage, de paranoïa van die man, de panieksituaties waarin ik altijd met hem terechtkwam en ik maar niet snappen hoe en hoe ik er uit moest zien te komen. De keiharde leugens over mij tegen mensen die er gewoon bij waren geweest als er dingen waren gebeurd en dan kei en keihard liegen en mij de schuld in de schoenen schuiven ook als anderen hem op zijn bijdrage aan het geheel aanspraken. Het al-tijd zo draaien dat het mijn schuld was en ik die daar helemaal van in de war raakte jarenlang.....Pfffffffff heavy.....
Iemand toevallig ook gekeken?
maandag 28 januari 2008 om 19:49
Hey allemaal!
Sorry dat ik zolang al niets meer heb laten horen!
Het gaat goed met me! Ben een beetje in de war de laatste tijd door verschillende zaken! Maar ik voel me wel redelijk goed.
Ga ook sinds korte tijd weer sporten en kan daar redelijk wat frustraties en soms woede in kwijt...
Heb verder niet zo heel erg veel te vertellen.. en ook niet veel tijd.
Ontzettend druk met school dus ja! Maar ik schrijf later wel een keertje meer!
Liefs!
Sorry dat ik zolang al niets meer heb laten horen!
Het gaat goed met me! Ben een beetje in de war de laatste tijd door verschillende zaken! Maar ik voel me wel redelijk goed.
Ga ook sinds korte tijd weer sporten en kan daar redelijk wat frustraties en soms woede in kwijt...
Heb verder niet zo heel erg veel te vertellen.. en ook niet veel tijd.
Ontzettend druk met school dus ja! Maar ik schrijf later wel een keertje meer!
Liefs!
maandag 28 januari 2008 om 20:36
LilyRose, fijn weer even wat van je te lezen.
Leo, ik heb niet gekeken. Je verhaal doet me denken aan een incident van gisteren, iets heel simpels. Ik bracht hem een shirt terug dat al heel lang bij mij was blijven liggen en hij zei dat het echt niet van hem was. Echt niet. En dan raak ik toch nog van mijn apropos af, ga ik twijfelen, praat ik ook twijfelachtig. Terwijl ik eenmaal thuis best wel weer weet dat het van hem was, geen twijfel over.
En nu is het maar een klein onzinincidentje, toen was het elke dag twijfelen aan je eigen waarneming.
Leo, ik heb niet gekeken. Je verhaal doet me denken aan een incident van gisteren, iets heel simpels. Ik bracht hem een shirt terug dat al heel lang bij mij was blijven liggen en hij zei dat het echt niet van hem was. Echt niet. En dan raak ik toch nog van mijn apropos af, ga ik twijfelen, praat ik ook twijfelachtig. Terwijl ik eenmaal thuis best wel weer weet dat het van hem was, geen twijfel over.
En nu is het maar een klein onzinincidentje, toen was het elke dag twijfelen aan je eigen waarneming.
