Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Ik bespeur bij VK geen twijfel meer, ze wil er echt mee ophouden dit keer alleen vindt ze het moeilijk om de boodschap te brengen.

Mamz, volgens mij heeft VK al eerder deze week het point of no return bereikt en zoekt zij hier vooral bevestiging om sterk te zijn voor de confrontatie. Maar Vrouw, misschien heb ik het mis?



Ik sluit me aan bij Mamz dat je zelf het moment en de plaats moet kiezen voor dit gesprek. Ik wil er nog aan toevoegen dat je het niet moet laten bepalen door je ex, of beter gezegd: door de angst voor je ex. Laat je niet opjagen doordat hij weer thuiskomt, zodat je vindt dat het gesprek daarvóór plaats "moet" vinden. Het is jouw huis, je kan zeggen dat je niet wilt dat hij dit weekend komt. Ja maar (hoor ik je al denken). Ja maar, zeg ik dan, jij bepaalt dat hoor. Hij kan leuk jamaren maar jij bent baas in eigen huis. Hij zal gaan zeuren en dreigen en de woorden proberen uit je te trekken. Maar dat gesprek kun je wél over de telefoon voeren en dan kun je gewoon ophangen.



Laat je ook niet tot uitstel verleiden door angst voor de reactie van je ex. Neem maatregelen voor je eigen veiligheid en die van je zoontje, bereid het gesprek voor en ga het aan op jouw tijd.



liefs,

dubio

Heel goed VK! Neem wel de hier eerder genoemde voorzorgsmaatregelen in acht. Ik zal aan je denken en voor je duimen!

Goed gedaan, VK! Ik wens je veel moed morgen.

Al die praktische hobbels zijn erg lastig, maar wat er tegenover staat weegt daar zeker tegenop. Straks hebben jij en je zoontje rust, kun je gewoon lekker je gang gaan in je eigen huis, zonder dat hij overal commentaar op levert. En belangrijker nog, je zoontje groeit (vooral) op in jouw huis, met rust en liefde om hem heen.

VK, komt tijd komt raad en laat je vooral niet teveel meeslepen in alle zaken die voor hem zogenaamd 'niet eerlijk' zijn. Het leven is niet eerlijk en bij hem is het ook nog eens zo dat hij het voor het overgrote deel aan zijn eigen gedrag te danken heeft. Denk aan jezelf en aan je zoontje, de rest is bijzaak.

quote:vrouwtje klets schreef op 07 maart 2008 @ 11:52:



Ik heb inmiddels opvang voor morgen geregeld. Het enige (sorry, Leo..) wat ik er vervelend aan vind is dat ik dan in zijn omgeving ben. Waar hij me ongestoord kan toeschreeuwen wat hij wil. Maar ja, dat moet hij maar doen dan. Met hem naar een cafe oid gaan, dat gebeurt toch niet. Daar gaat hij nooit mee akkoord.Voodat ik alles gelezen heb wat anderen hebben geschreven wil ik dit even zeggen; schat, laat hem krijsen als hij daar zin in heeft. Het zal de laatste keer zijn dat hij tegen je tekeer gaat als je man. Hierna is hij alleen nog maar je ex-partner.

Alles gelezen en ik ben blij dat je geregeld hebt wat er geregeld moet worden.



Probeer niet in de valkuil van de ruzie te stappen. Je komt hem iets vertellen. Daar hoef je - zoals ik al eerder aangaf - geen uren de tijd aan te gaan besteden. Me dunkt dat je je het eelt op je tong hebt gepraat met deze man en je hebt je in ieder geval het eelt op je hersenen gepeinsd over hoe het nu toch verder moest allemaal.



Als het klaar is, is het klaar. Je kunt dus met een minuut of twintig weer buiten staan. Als je besluit echt vaststaat dan valt er niks meer te overleggen. Dan kom je een mededeling doen en als het even kan een afspraak te maken om bijvoorbeeld spullen op te halen o.i.d. Mochten er spullen van hem bij jou staan neem ze dan mee.



Zie het niet als een enorm moeilijke stap, voel je licht en opgelucht als het kan, probeer dat lieve vrouw, geef jezelf een schouderklop en wees er trots op dat je knopen door hebt gehakt en dat je je best hebt gedaan want O my God wat heb jij je best gedaan.



Op een dag moet een mens zich realiseren dat het klaar is en hopelijk is dat nu aan de hand. Geef jezelf kracht en voel je gesteund door de vrouwen hier. Voel je ook gesteund door het verhaal van Claire, op psyche, die vertelt over haar onveilige nest. Het nest waar je zoon nu in zit en de gevolgen die dat voor haar heeft.



Sterkte meid.

VK, je kunt ook gewoon weigeren met hem te praten als hij woedend wordt. Als hij zich niet weet te gedragen, stap je gewoon op. JIJ bepaalt hoe je behandeld worden en niemand anders.

VK

gewoon vertellen dat papa niet meer bij jullie komt wonen, dat jij en papa er verder afspraken over gaan maken en dat jullie daar hulp bij hebben. Dat jij en papa gaan bepalen wat het beste voor hem is.

Zelf ga je naar een advocaat, doet daar je verhaal en vertelt wat je wensen zijn. Je advocaat zal de scheiding in gang zetten.

Zoek voor jezelf hulp in de vorm van maatsch.werk, vertrouwenspersoon of psycholoog. Daar kun je dan ook bespreken hoe jij het beste met je exman om kunt gaan. Die kunnen je veel meer direkt steunen dan dat wij dat hier kunnen.



wat ik nog vergeten ben. Je kan ook gewoon zeggen dat zowel jij als papa veel van hem houden. Ook al woont papa ergens anders wil nog niet zeggen dat hij niet meer van zoon houdt.

En verder zou ik niet zoveel zeggen. Probeer jezelf er niet zo druk om te maken. Want dat zorgt voor meer onduidelijke boodschappen dan alleen de mededeling dat papa nu definitief ergens anders woont.

Het is nu niet direct nodig om je kind al te informeren over alles. Je kunt hem zeggen, dat papa voorlopig even niet op bezoek komt.

Eerste zaak is nu jouw boodschap overbrengen aan hem en anderen gaven je al hele goeie tips. Hou het kort en krachtig, vertrek direct nadat je je verhaal gedaan hebt.



Verder, waarom voel je je verplicht om al op zondag je kind zijn vader te laten zien? Alles is nog heel pril en gezien de omstandigheden is het niet vreemd om hier bijv. nog tenminste een week mee te wachten. Er is nogal wat gebeurd afgelopen weekend.................... Dingen die echt niet door de beugel konden. En nu ga jij je verplicht voelen om je zoon zijn vader te laten zien? Het moet niet veel gekker worden VK!

Laat de bezoeksregeling maar even rusten, eerst eens even rust in huis voor jou en je zoon.

Lieve Vk



Jou zoon weet wel waarom in zijn hart! Maar je kunt best wel vertellen wat je net al opperde maar dan zou ik ( niet meer zo gezellig weglaten) je kunt best eerlijk zijn naar kinderen....maar dan natuurlijk geënt op zijn leeftijd.



Maar ook dat zijn zorgen voor later....



Stap voor stap.....in de juiste volgorde..



Ga in je hart zitten en even minder in je kop!

( mijn moeder zei...dat papa ergens anders ging wonen ( was een ander verhaal natuurlijk)....maar ik weet nog dat ik daarna huppelend naar school ging)!

oeps....wel goed lezen claire!! Sorry

Lieve VK,



Ik ben blij om te horen dat de kogel door de kerk is en er een tijd en plaats bekend zijn. Dat geeft ook ergens rust, denk ik zo, hoewel je natuurlijk ook gespannen bent voor het gesprek. Maar denk maar zo, als je het gehad hebt, heb je het gehad. Gelukkig hoef je dit gesprek maar één keer te voeren.



Ik wilde je nog iets zeggen over het vertellen aan je zoontje, en ik zie nu dat je er zelf een vraag over hebt gesteld. Wij hebben de kinderen gezamenlijk verteld dat we uit elkaar gingen, op de avond dat papa het huis verliet. De vreselijkste avond van mijn leven Het is beter dit samen te vertellen: het is een ingrijpend besluit dat de hele familie aangaat en daar moet de hele familie ook bij aanwezig zijn. Ik zou dit meteen morgen ter sprake brengen bij je ex: dat jullie dit aan je zoontje moeten vertellen en dat je dat samen wilt doen. Jij kan best het woord nemen, ik begrijp wel dat hij dat niet wil als het zijn beslissing niet is.



Een paar tips. Gebruik positieve bewoordingen, geen negatieve. Dus zeg niet: het komt niet door jou/het is niet jouw schuld (want dan blijven de woorden "jouw schuld" hangen en dat wil je nu juist niet!), maar zeg waar het wel door komt. Papa en mama houden niet meer van elkaar, of kunnen het niet meer met elkaar vinden, of maken te veel ruzie en kunnen dus niet meer in één huis wonen.



Zeg dat papa en mama heel veel van hem houden en dat dat zo blijft (dus niet: dat dat niet verandert: positief formuleren!). Papa gaat ergens anders wonen en jullie gaan afspraken maken zodat je zoontje zijn papa kan zien. Jullie blijven altijd zijn papa en mama. Grote mensen kunnen uit elkaar gaan maar papa's en mama's blijven altijd bij hun kinderen. (Mijn dochter zei laatst nog dat ze dacht dat als we eenmaal gescheiden waren, ik ook het huis zou verlaten... je weet echt niet wat er in die koppies omgaat soms.)



Maak direct duidelijk dat dit permanent is. Elk kind zal (zelfs áls je daar duidelijk in bent) blijven hopen dat zijn ouders weer bij elkaar komen, zelfs jaren later nog. Het is gemeen die hoop te voeden door onduidelijk te zijn.



Praat voor jezelf. Vul geen dingen in voor je man die jij niet waar kan maken. Ik zou bijvoorbeeld liever zeggen dat jij graag wilt dat hij naar zijn papa toegaat omdat het heel belangrijk is dat hij die blijft zien, dan te zeggen dat papa het leuk vindt met hem te spelen (want is dat wel zo?). Laat je man zijn eigen woorden maar kiezen. Lieg niet. Je kan de waarheid afzwakken, in een kindvriendelijke vorm gieten of verzwijgen, maar lieg niet. Dat voelt een kind zo aan.



Ik zou dit gesprek het liefst zo snel mogelijk voeren en op eigen initiatief. Wacht niet af tot je zoontje met een vraag komt (waarom eigenlijk? jij neemt toch dit ingrijpende besluit?). Ook al vraagt hij niets, hij weet dat er iets Heel Belangrijks is gebeurd. Als hij geen uitleg krijgt, gaat hij zijn vragen zelf beantwoorden. Dat antwoord is meestal niet wat jij zou willen geven. Veel kinderen geven zichzelf de schuld. Het incident van afgelopen zondag zou voor hem een reden kunnen zijn om te denken dat papa weg moet (of weg wil?) omdat hij niet lief was geweest en niet wilde gaan slapen.



Maak er geen positief verhaal van. Je zoontje ziet zijn wereld min of meer instorten en "maar je kan bij papa dan leuk x doen" en dan heb je twee huizen en twee kamers en twee keer speelgoed en dergelijke, zijn echt geen troost voor hem. Geef hem ruimte voor verdriet. Wees ook eerlijk over je eigen emoties en zeg dat je ook verdrietig bent (als je dat bent). Ik heb meerdere malen gezegd dat ik ook heel graag had gewild dat we met zijn vieren waren gebleven en dat ik het heel verdrietig vond dat dat niet meer kon. Benoem zijn gevoelens: zeg dat je begrijpt dat hij verdrietig of boos is. Vraag of hij bang is. Hij is nog maar drie, dus daar moet jij hem bij helpen.



Maar goed, eerst maar het gesprek morgen! Veel succes, ik zal aan je denken om 10 uur.



liefs,

dubio

Wat morgen betreft: je verwacht dat je man/ex over de omgangsregeling en de financiën gaat beginnen. Beide heikele onderwerpen die in de scheiding moeten worden vastgesteld. Ga de discussie onder geen beding aan. Ik zou proberen een antwoord op beide punten te bedenken en dat gewoonweg blijven herhalen, zonder in te gaan op zijn vragen/geschreeuw/beschuldigingen.



Bijvoorbeeld: we zullen een omgangsregeling moeten vaststellen. Ik zal er van mijn kant alles aan doen om het mogelijk te maken dat je je zoontje kan zien. (Voor alle duidelijkheid: ik denk dat hij zijn zoontje sowieso veel minder zou hebben gezien als hij eenmaal met zijn wisseldiensten begon, dus laat je niet met een drogreden onder druk zetten.... ga er vooral níet op in!). Je zou om de gemoederen te bedaren direct kunnen voorstellen dat hij je zoontje op dag/weekend x komt ophalen en dat jullie daar op een ander moment vaste afspraken over moeten maken.



Financiën: dat moeten we in de scheiding regelen. Dat gaan we toch niet hier en nu oplossen, dus ik wil het daar nu niet over hebben. Het is zo al moeilijk genoeg. Laten we eerst even de tijd nemen om dit te laten bezinken en dan kunnen we hier afspraken over gaan maken. Nogmaals: ga niet de discussie aan! Hij weet van de vorige keer nog precies op welke knoppen hij moet drukken om bij jou een reactie op te roepen. "Zijn" spullen die nog bij jou staan. Het eigen geld dat hij drie eeuwen geleden in het huis heeft ingebracht. Blijf herhalen: daar hebben we het later wel over, daar moeten we inderdaad afspraken over maken.



Je hóeft geen pasklaar antwoord te hebben: jij hoeft überhaupt geen antwoord te hebben, die zijn er bij scheidingen helemaal niet. Het gaat erom samen afspraken te maken en anders de rechter te laten beslissen. De zaken zijn zelden zo helder dat ze maar op één manier kunnen uitpakken. Leg niet uit dat jij schulden moet aangaan, zeg vooral niet dat jij leningen aan hem terug moet betalen (want dat blijkt uiteindelijk misschien wel helemaal niet zo te zijn!). Zeg niets inhoudelijks. Het kan alleen maar tegen je gebruikt worden later.



liefs,

dubio

Vk, morgen zit het gesprek er al lang en breed op. Het zal morgenochtend echt wel taai zijn voor je, maar wanneer je eens terugleest wat je de afgelopen dagen gepost hebt over wat er allemaal gebeurd is, wat is dan taaier? Het was onmogelijk om nog samen te leven, even de toestanden met je zoontje buiten beschouwing latende, ook jij liep op je tenen en irriteerde je mateloos aan zijn controlegedrag over alles. Want niks in zijn omgeving is goed, alles wil hij in de gaten houden en controleren. Voldoet het niet aan zijn normen, dan werd hij boos, heel erg boos. Het was geen leven meer met hem VK.



Meid, heel veel sterkte morgen. Ik denk dat er veel vrouwen aan je zullen denken rond 10 uur, voel je daardoor gesteund en krachtig. Het zal echt moeilijk zijn, maar het is wel de enige oplossing die nog over is. Je hebt er echt alles, keer op keer weer, aan gedaan om de relatie toch te laten lukken. Helaas mocht het niet baten.

Ha lieve VK,



Ik ben het niet eens met de aanpak van je vriendin. Ik zou je zoontje niet te veel willen belasten met jouw pijnpunten in de relatie. Je legt hierbij de volledige schuld bij zijn vader neer en plant daarmee het zaadje voor een fiks loyaliteitsconflict. Elk kind is van nature loyaal aan zijn vader en moeder, ongeacht hoe die zich gedragen. Hij zal het dus niet eens zijn met jou, ook al vindt hij het helemaal niet leuk dat papa tegen hem schreeuwt. Bovendien zal hij waarschijnlijk het gevoel krijgen dat hij er de oorzaak van is dat papa weg moet (want papa ging toch schreeuwen omdat hij niet wilde slapen??? En papa zei toch dat hij niet lief was? dus mama vindt papa niet lief omdat ik niet lief was tegen papa dus het is mijn schuld).



Neem samen de verantwoordelijkheid voor de beslissing. Nogmaals: lieg er niet over. Je moet niet zeggen dat jullie het samen hebben besloten. Als het zo uit zou komen (bijv. omdat je zoontje er expliciet naar vraagt of omdat je man/ex het zegt) moet je zeker toegeven dat jij het besluit hebt genomen. Daar is niets mis mee. Naarmate je zoontje ouder wordt, kun je beetje bij beetje meer gaan uitleggen hoe het kwam. Wees er open over maar altijd op zijn niveau, bedenk hoeveel hij kan begrijpen en verstouwen.



Dat is in mijn ogen een veel betere en gezondere manier om je zoontje te beschermen tegen eventuele manipulaties dan er altijd bij blijven. Dat is op termijn ook niet haalbaar en bovendien zal jij er gillend gek van worden dat je je ex zo vaak zal moeten zien. Ik zweer je, dan kom je nooit los van hem. Hou je zoontje goed in de gaten. Je kent hem goed genoeg om te merken of hij het naar zijn zin heeft gehad bij papa of dat er iets voorgevallen is.



Ik vind ook dat je ex de kans moet krijgen zelf een band op te bouwen met zijn zoon zonder dat zijn ex over zijn schouder meekijkt. Vraag je af hoe jij het andersom zou vinden?



Je zult vanaf nu duidelijk grenzen moeten aangeven. Ook waar jouw verantwoordelijkheid ophoudt. Als je ex vindt dat hij je zoon tegen jou moet opstoken, dan is dat zijn verantwoordelijkheid. Persoonlijk zou ik het geen reden vinden om omgang alleen onder (jouw) toezicht te laten plaatsvinden. Jouw tegenwicht komt juist uit je eigen gezonde, liefdevolle houding tegenover je zoontje, waarin je altijd duidelijk maakt dat je de band met zijn vader belangrijk vindt en zijn vader nooit zwartmaakt. En ook open en eerlijk bent, zodat hij merkt dat hij je kan vertrouwen en bij je terecht kan. Geloof me, uiteindelijk trek jij dan echt wel aan het langste eind (als je ex er een wedstrijd van maakt).



Wat de spullen betreft, zeggen dat het zijn pakkie-an is zal, vrees ik, werken als een rode lap op een stier. Probeer het vaag positief te houden: daar moeten we afspraken over maken maar daar komen we vast wel uit!



Ik kan me goed voorstellen dat je de komende 24 uur graag even zou overslaan.... Maar je moet er nu doorheen. Je zal ook merken dat je enorm opgelucht bent als je daar de deur weer uitstapt!! Hou dat maar voor ogen. Heb je geregeld dat je daarna opgevangen wordt, met iemand kan praten?



liefs,

dubio

Ook ik zal aan je denken, succes morgen!

[quote]vrouwtje klets schreef op 07 maart 2008 @ 21:32:

Lieve Dubio,



Dank je wel voor je reacties. T.a.v. het vertellen aan ons zoontje, daarvan zei een vriendin vandaag tegen me:"Wees eerlijk. Vertel hem gewoon waarom pappa ergens anders gaat wonen. In de trant van: "Pappa gaat ergens anders wonen, omdat pappa soms niet lief voor jou is. Pappa schreeuwt soms tegen jou, he? Dat wil mamma niet, want dat is niet lief. En daarom gaat pappa ergens anders wonen. Maar weet je, wij gaan gewoon met pappa afspreken als pappa lekker is uitgerust en dan kun jij gezellig met pappa leuke dingen gaan doen. En dan gaan we daarna weer naar huis".



VK, nog een aanvulling hierop: ga je zoontje geen dingen vertellen waar je ex nog niet mee heeft ingestemd. Vertel alleen dat wat jij kan waarmaken! Als je geen afspraken hebt kunnen maken, zeg dan dat jij met papa gaat praten om af te spreken wanneer hij naar papa toe kan. Het is nu heel belangrijk dat je zoontje weet dat jij je beloftes nakomt.

[quote]vrouwtje klets schreef op 07 maart 2008 @ 16:03:

Dus het meegeven van zoonlief op zulke momenten boezemt me geen angst in



En nog iets Je schrijft eerst bovenstaande en vervolgens, na een gesprek met je vriendin, dat je er altijd bij wilt blijven als je zoontje bij papa op bezoek gaat. Ik denk dat je je op dit moment sterk laat beïnvloeden door anderen (inclusief ons misschien ). Neem even rust, dit soort dingen hoef je niet direct te beslissen. Je kunt het gesprek met je zoontje ook prima voeren zonder dat je een omgangsregeling hebt afgesproken (zie mijn vorige posting). Denk na, schrijf hier, praat met mensen, lees op internet wat andere mensen voor ervaringen hebben enz. Denk na over wat praktisch haalbaar is (wil jij met je ex en zoonlief op vakantie?). Laat je adviseren door een advocaat En weeg dan alles af en neem een besluit dat niet tegen je gevoel ingaat.

Ik ben trouwens af en aan op hyves vanavond mocht je willen chatten.