Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 24 augustus 2007 om 15:10
Hallo,
Heb net weer een half uur aan de foon gezeten met de gezinsbegeleider. Ik zal moeten afwachten wat uit het gesprek met Bureau Jeugdzorg komt...
Verder vraag ik me ook af, of zo'n ernstige stoornis 'zomaar' genoemd kan worden....maar feit is,dat zoonlief echt al heel a-sociaal is, en dat vind ik dieptriest, voorheen was hij vooral ook erg lief, maar dat zie ik al langer niet meer.... Ik zou het liefst mijn kop in het zand steken, en zeggen, dat het allemaal wel meevalt, dat het zo'n vaart niet loopt....maar als er zoveel mensen, los van elkaar, aangeven, dat het wél heel ernstig is....
Wat mij betreft, is de keuze dan ook al gemaakt, al vraag ik me af, of je van keuze kan spreken. Ik wil dat doen, wat goed is voor mijn zoon, en als dat voor nu betekent, dat hij uit huis moet, en begeleiding nodig heeft, zal ik daarmee instemmen, maar het blijft ontzettend moeilijk en zwaar....en afwachten, of hij op een goede plek terechtkomt.....
Waar ik wel mee zit, ook al eerder aangegeven: het schuldgevoel, het idee gefaald te hebben in de opvoeding, waardoor het nu zo vastloopt. Ook al weet ik dat het me niet helemaal te verwijten valt, dat het zo gegroeid is door omstandigheden (waardoor ik vooral overvemoeid ben geraakt, en de situatie niet meer aankom....), toch heb ik het idee gefaald te hebben, en ik hoop dat ik dat gevoel na verloop van tijd los kan laten, bijv. als ik zie, dat het voor mijn zoon goed is geweest, of voor mij dochter.... (liefst voor beiden, en mij erbij!).
Komend weekend ben ik weer bij mijn vriend, hoop dat dat me weer goed doet, kan ik wel gebruiken...even weer letterlijk weg uit de ellende!
Liefs,
Nicole
Heb net weer een half uur aan de foon gezeten met de gezinsbegeleider. Ik zal moeten afwachten wat uit het gesprek met Bureau Jeugdzorg komt...
Verder vraag ik me ook af, of zo'n ernstige stoornis 'zomaar' genoemd kan worden....maar feit is,dat zoonlief echt al heel a-sociaal is, en dat vind ik dieptriest, voorheen was hij vooral ook erg lief, maar dat zie ik al langer niet meer.... Ik zou het liefst mijn kop in het zand steken, en zeggen, dat het allemaal wel meevalt, dat het zo'n vaart niet loopt....maar als er zoveel mensen, los van elkaar, aangeven, dat het wél heel ernstig is....
Wat mij betreft, is de keuze dan ook al gemaakt, al vraag ik me af, of je van keuze kan spreken. Ik wil dat doen, wat goed is voor mijn zoon, en als dat voor nu betekent, dat hij uit huis moet, en begeleiding nodig heeft, zal ik daarmee instemmen, maar het blijft ontzettend moeilijk en zwaar....en afwachten, of hij op een goede plek terechtkomt.....
Waar ik wel mee zit, ook al eerder aangegeven: het schuldgevoel, het idee gefaald te hebben in de opvoeding, waardoor het nu zo vastloopt. Ook al weet ik dat het me niet helemaal te verwijten valt, dat het zo gegroeid is door omstandigheden (waardoor ik vooral overvemoeid ben geraakt, en de situatie niet meer aankom....), toch heb ik het idee gefaald te hebben, en ik hoop dat ik dat gevoel na verloop van tijd los kan laten, bijv. als ik zie, dat het voor mijn zoon goed is geweest, of voor mij dochter.... (liefst voor beiden, en mij erbij!).
Komend weekend ben ik weer bij mijn vriend, hoop dat dat me weer goed doet, kan ik wel gebruiken...even weer letterlijk weg uit de ellende!
Liefs,
Nicole
anoniem_22135 wijzigde dit bericht op 24-08-2007 15:14
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
vrijdag 24 augustus 2007 om 15:58
Even een ego post.
Ik ben inderdaad bang dat ik depressieve klachten heb. Ben sowieso al geen ster in huishouden, maar dat is het eerste waaraan ik kan zien dat het al een hele tijd niet goed gaat. Inmiddels zijn er bergen huishoudelijk werk te verzetten -alleen de afwas bijhouden en de vloer enigzins lukt me- en word ik al moe voordat ik eraan begonnen ben. Zou het liefst zonder na te denken alles weg gooien wat ik niet gebruik maar zo rijk ben ik ook weer niet dat ik me vervolgens nieuwe aankopen kan veroorloven. Dus er moet worden georganiseerd, klein beginnen en volhouden. Klein beginnen lukt wel, volhouden eerlijk gezegd niet.
Ik ken een paar mensen dichtbij, van de school van mijn kinderen. En die contacten lijken kwetsbaar. Vraag me heel erg af of ze nog wel op me zitten te wachten, denk van niet eigenlijk. Tel daarbij op geen familie -er is wel contact met mijn moeder maar da's ook al moeizaam- en vrienden die te ver weg wonen ... need I say more. Alleen al denken over het herstellen van familiebanden vreet energie en ook hier: ik heb niet het gevoel dat ze op me zitten te wachten.
Geen werk, vrijwilligerswerk gaat ook niet vanzelf, kost me moeite, en dan tenslotte nog dat lamme lijf van me.
20 september heb ik het eerste gesprek met iemand van het GGZ. En dan maar proberen bij mijn gevoel te blijven in plaats van bijna natuurlijk in de ratio te schieten terwijl mijn gevoel en dat verdomd lamme lijf erbij achterblijft in nietsdoen.
Die kop koffie: wat zou me dat lekker lijken ja. Mensen dichtbij.
Het lulllige is dat contact met mensen noodzakelijk is om wegzakken te voorkomen, en tegelijkertijd kost dat me energie, gaat dat heel vaak niet vanzelf.
Ik ben inderdaad bang dat ik depressieve klachten heb. Ben sowieso al geen ster in huishouden, maar dat is het eerste waaraan ik kan zien dat het al een hele tijd niet goed gaat. Inmiddels zijn er bergen huishoudelijk werk te verzetten -alleen de afwas bijhouden en de vloer enigzins lukt me- en word ik al moe voordat ik eraan begonnen ben. Zou het liefst zonder na te denken alles weg gooien wat ik niet gebruik maar zo rijk ben ik ook weer niet dat ik me vervolgens nieuwe aankopen kan veroorloven. Dus er moet worden georganiseerd, klein beginnen en volhouden. Klein beginnen lukt wel, volhouden eerlijk gezegd niet.
Ik ken een paar mensen dichtbij, van de school van mijn kinderen. En die contacten lijken kwetsbaar. Vraag me heel erg af of ze nog wel op me zitten te wachten, denk van niet eigenlijk. Tel daarbij op geen familie -er is wel contact met mijn moeder maar da's ook al moeizaam- en vrienden die te ver weg wonen ... need I say more. Alleen al denken over het herstellen van familiebanden vreet energie en ook hier: ik heb niet het gevoel dat ze op me zitten te wachten.
Geen werk, vrijwilligerswerk gaat ook niet vanzelf, kost me moeite, en dan tenslotte nog dat lamme lijf van me.
20 september heb ik het eerste gesprek met iemand van het GGZ. En dan maar proberen bij mijn gevoel te blijven in plaats van bijna natuurlijk in de ratio te schieten terwijl mijn gevoel en dat verdomd lamme lijf erbij achterblijft in nietsdoen.
Die kop koffie: wat zou me dat lekker lijken ja. Mensen dichtbij.
Het lulllige is dat contact met mensen noodzakelijk is om wegzakken te voorkomen, en tegelijkertijd kost dat me energie, gaat dat heel vaak niet vanzelf.
vrijdag 24 augustus 2007 om 16:41
Oei Mamz, het klinkt als een vicieuze cirkel Geen puf voor huishouden en vervolgens word je chagrijnig van de rommel. Geen puf voor sociale contacten en vervolgens voel je je eenzaam.
Investeer je je energie wel in de juiste dingen? Hier op het forum kom je ook schrijven, reageer je op anderen. Dat kost ook energie. Maar het levert je, vermoed ik, ook energie op. Dus dat is goed.
Misschien moet je eens nadenken of de dingen waarin je vindt dat je energie moet steken, ook de dingen zijn waarin je energie wílt steken. Vind je dat je huishouden netjes "moet" zijn of wil je dat ook echt? Zou het wel haalbaar voor je zijn het net schoon en netjes genoeg te hebben (gewoon omdat je alle rommel in een kast douwt of in een doos propt voor mijn part)? Vind je dat je contact met je familie zou moeten hebben of voel je die behoefte ook echt zelf? Natuurlijk moet je jezelf soms een schop onder de kont verkopen, maar dan liefst wel in de goede richting Als je beperkte energie hebt, kun je die maar beter goed gebruiken.
Het kan ook helpen om iets anders tegen de dingen aan te kijken, je meer te richten op het positieve (wat je gedaan hebt) dan op het negatieve (wat er nog ligt). Niet eenvoudig, ik weet het! Kom voor mijn part elke dag hier schrijven wat je allemaal hebt gedaan. Ontbijt klaargemaakt voor de kinderen, vloer gedweild, met de buurvrouw gekletst.
Krijg je genoeg slaap? Is het niet een idee om voor een controle naar de huisarts te gaan? Het kan zijn dat je schildklier bijv. niet goed werkt of dat er een andere lichamelijke oorzaak is.
Kopje thee Mamz?
liefs,
dubio
PS Begin een post over jezelf eens niet met een verontschuldiging.
Investeer je je energie wel in de juiste dingen? Hier op het forum kom je ook schrijven, reageer je op anderen. Dat kost ook energie. Maar het levert je, vermoed ik, ook energie op. Dus dat is goed.
Misschien moet je eens nadenken of de dingen waarin je vindt dat je energie moet steken, ook de dingen zijn waarin je energie wílt steken. Vind je dat je huishouden netjes "moet" zijn of wil je dat ook echt? Zou het wel haalbaar voor je zijn het net schoon en netjes genoeg te hebben (gewoon omdat je alle rommel in een kast douwt of in een doos propt voor mijn part)? Vind je dat je contact met je familie zou moeten hebben of voel je die behoefte ook echt zelf? Natuurlijk moet je jezelf soms een schop onder de kont verkopen, maar dan liefst wel in de goede richting Als je beperkte energie hebt, kun je die maar beter goed gebruiken.
Het kan ook helpen om iets anders tegen de dingen aan te kijken, je meer te richten op het positieve (wat je gedaan hebt) dan op het negatieve (wat er nog ligt). Niet eenvoudig, ik weet het! Kom voor mijn part elke dag hier schrijven wat je allemaal hebt gedaan. Ontbijt klaargemaakt voor de kinderen, vloer gedweild, met de buurvrouw gekletst.
Krijg je genoeg slaap? Is het niet een idee om voor een controle naar de huisarts te gaan? Het kan zijn dat je schildklier bijv. niet goed werkt of dat er een andere lichamelijke oorzaak is.
Kopje thee Mamz?
liefs,
dubio
PS Begin een post over jezelf eens niet met een verontschuldiging.
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 16:45
Mamzelle, die 'egopost' is toch niet erg? Dat is juist iets wat we hier allemaal nodig hebben, en juist waarop je graag een reactie krijgt, zo reageer je ook op anderen!
Ik kan me goed voorstellen, hoe jij je voelt, en dat het je allemaal moeite kost. Heb je vaker een depressie gehad? Als je denkt dat het heel diep zit, kun je misschien tijdelijk een anti-depressivum vragen bij de huisarts; ik weet uit ervaring dat ze erg goed werken, al vind ik het geen ideale oplossing.
Goed dat je wel binnenkort een gesprek hebt bij de GGZ, hoop dat de wachtlijst na het eerste gesprek niet te lang gaat duren; anders is een eerstelijnspsycholoog misschien een optie?
Enne...als jij behoefte hebt aan een kop koffie, met een kennis, die je via de kinderen op school hebt leren kennen...durf je het aan, om ondanks je gevoel, dat ze 'niet op je zitten te wachten' toch een keer af te spreken? Vaak komt dat gevoel voort uit jezelf, omdat je in een dip zit, en valt het eigenlijk wel mee, zijn de mensen verbaasd, dat je zoiets denkt. Is echter wél heel herkenbaar, dus ik begrijp goed wat je bedoelt.
Wil ik je voor nu en prettig weekend toewensen, het weer schijnt mee te werken, heel veel sterkte!
Groetjes,
Nicole
Ik kan me goed voorstellen, hoe jij je voelt, en dat het je allemaal moeite kost. Heb je vaker een depressie gehad? Als je denkt dat het heel diep zit, kun je misschien tijdelijk een anti-depressivum vragen bij de huisarts; ik weet uit ervaring dat ze erg goed werken, al vind ik het geen ideale oplossing.
Goed dat je wel binnenkort een gesprek hebt bij de GGZ, hoop dat de wachtlijst na het eerste gesprek niet te lang gaat duren; anders is een eerstelijnspsycholoog misschien een optie?
Enne...als jij behoefte hebt aan een kop koffie, met een kennis, die je via de kinderen op school hebt leren kennen...durf je het aan, om ondanks je gevoel, dat ze 'niet op je zitten te wachten' toch een keer af te spreken? Vaak komt dat gevoel voort uit jezelf, omdat je in een dip zit, en valt het eigenlijk wel mee, zijn de mensen verbaasd, dat je zoiets denkt. Is echter wél heel herkenbaar, dus ik begrijp goed wat je bedoelt.
Wil ik je voor nu en prettig weekend toewensen, het weer schijnt mee te werken, heel veel sterkte!
Groetjes,
Nicole
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:02
Ik heb genoeg slaap, meer dan genoeg eigenlijk. Ben al heel erg van de makkelijk, dus heb mss al een half jaar alleen het hoognodige gedaan. Sja, misschien gewoon wat bananendozen zien te scoren voor mijn rommelhok. Kinderen aan het werk zetten in hun eigen kamer is ietwat inefficient maar het werkt heel aardig -samen werken gaat makkelijker dan alleen of zo-
Het gesprek bij de ggz is het begin van de behandeling, dus ik hoef niet meer te wachten. Vriendin waarom het gaat -mijn laatste strohalm- moet ik inderdaad gewoon eens aanspreken en een afspraakje maken.
Dingen die moeten. Nou ja, als ik mijn huis niet bijhoud voelt het niet fijn meer, geen welkom meer voor mensen die bij me komen, krijg ik er zelf zelfs afkeer van. Dus da's toch wel een heilig moeten. Familie: mijn lieve omaatje en mijn tante hebben mij niets misdaan, toch zien ze me niet meer. Verder vind ik het maar moeilijk te verteren dat mijn kinderen niet gewoon een opa en oma, een oom en tante, neefjes en nichtjes, hebben. Die ze zien. Ze horen wel over zulke mensen, ze weten ook dat zulke mensen bij ons horen, maar ze hebben ze nog nooit gezien.
Ik ben jarenlang van de ene depressie in de volgende gegaan. Vandaar mijn angst. De goede plannen om het tegen te houden zijn er wel, maar bij de uitvoer schort het.
Anyway ben ik blij dat ik het eindelijk heb durven op te schrijven. Ik zet wel mijn happy face op, of verdwijn in niemandsland, maar ondertussen...
Het gesprek bij de ggz is het begin van de behandeling, dus ik hoef niet meer te wachten. Vriendin waarom het gaat -mijn laatste strohalm- moet ik inderdaad gewoon eens aanspreken en een afspraakje maken.
Dingen die moeten. Nou ja, als ik mijn huis niet bijhoud voelt het niet fijn meer, geen welkom meer voor mensen die bij me komen, krijg ik er zelf zelfs afkeer van. Dus da's toch wel een heilig moeten. Familie: mijn lieve omaatje en mijn tante hebben mij niets misdaan, toch zien ze me niet meer. Verder vind ik het maar moeilijk te verteren dat mijn kinderen niet gewoon een opa en oma, een oom en tante, neefjes en nichtjes, hebben. Die ze zien. Ze horen wel over zulke mensen, ze weten ook dat zulke mensen bij ons horen, maar ze hebben ze nog nooit gezien.
Ik ben jarenlang van de ene depressie in de volgende gegaan. Vandaar mijn angst. De goede plannen om het tegen te houden zijn er wel, maar bij de uitvoer schort het.
Anyway ben ik blij dat ik het eindelijk heb durven op te schrijven. Ik zet wel mijn happy face op, of verdwijn in niemandsland, maar ondertussen...
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:03
quote:mamzelle schreef op 24 augustus 2007 @ 15:58:
Ik ken een paar mensen dichtbij, van de school van mijn kinderen. En die contacten lijken kwetsbaar. Vraag me heel erg af of ze nog wel op me zitten te wachten, denk van niet eigenlijk. Tel daarbij op geen familie -er is wel contact met mijn moeder maar da's ook al moeizaam- en vrienden die te ver weg wonen ... need I say more. Alleen al denken over het herstellen van familiebanden vreet energie en ook hier: ik heb niet het gevoel dat ze op me zitten te wachten.
Die kop koffie: wat zou me dat lekker lijken ja. Mensen dichtbij.
Het lulllige is dat contact met mensen noodzakelijk is om wegzakken te voorkomen, en tegelijkertijd kost dat me energie, gaat dat heel vaak niet vanzelf.
Ik heb even wat stukjes eruit gepikt uit wat je schreef, Mamzelle. Ik ben niet depressief, maar herken wel erg wat je schrijft over dat contacten zo veel energie van je vragen. Ook ik heb vaak het gevoel dat mensen niet op me zitten te wachten, slechts zelden heb ik dat ik na een afspraak met iemand of visite een ongecompliceerd positief gevoel heb - en dat ik dan eens niet zit te dubben of iemand het wel net zo leuk heeft gevonden als ik, of ik niet te stug overkwam, of teveel over mezelf heb gepraat en dus niet geinteresseerd genoeg overkwam, etc. Als het een keer lukt, kan ik daar dan ook echt weken op teren - zo geniet ik nog na van een middag winkelen met een vriendin laatst, inmiddels al een maand ofzo geleden, maar ik denk er elke dag nog met plezier aan.
Mijn probleem is ook dat ik mensen echt lang moet kennen voor ik me bij hen op mijn gemak voel. Ik leer wel regelmatig aardige nieuwe mensen kennen, vooral via de school van de kinderen, maar een echte vriendschap komt daar dan niet uit voort. Dat ligt ook aan mij, ik vind het moeilijk om gewoon die telefoon te pakken en iemand op te bellen en te vragen of ze zin hebben om iets af te spreken (inderdaad, dan denk ik dat ze niet op me zitten te wachten dus). Als ik dan eens afspreek met iemand, gewoon om koffie te drinken of zo, draait mijn hele dag daar dan ook om - terwijl zoiets voor hen gewoon even tussendoor gaat volgens mij.
Toch probeer ik daar wel wat makkelijker in te worden, soms knoop ik zelfs een gesprek aan met een wildvreemde, hoeveel moeite me dat dan ook kost. Afgelopen week had mijn zoontje zwemles en toen heb ik even gepraat met een vader die ook op zijn kind wachtte. Ging over niets bijzonders, maar toch had ik best een positief gevoel na de tijd - beetje trots op mezelf dat ik zo 'spontaan' kon doen zeg maar... .
Dus ja, voor mij werkt het ook zo, dat het hebben van contact van mensen mij energie geeft maar dat het ook energie kost. Raar is dat. Als ik een positief gevoel overhoud na gesproken te hebben met iemand, geeft me dat zo veel energie dat dat opweegt tegen al die keren dat het me energie kost, zoiets.
Het contact hier, met jou, Mamzelle, en met de anderen, kost mij minder moeite dan contact irl, maar hoort het wat mij betreft zeker bij mijn portie positief contact - dat er voor zorgt dat ik ook irl wat meer aandurf en wat minder bang ben op mijn bek te gaan.
Dankjewel daarvoor, jullie allemaal.
Ik ken een paar mensen dichtbij, van de school van mijn kinderen. En die contacten lijken kwetsbaar. Vraag me heel erg af of ze nog wel op me zitten te wachten, denk van niet eigenlijk. Tel daarbij op geen familie -er is wel contact met mijn moeder maar da's ook al moeizaam- en vrienden die te ver weg wonen ... need I say more. Alleen al denken over het herstellen van familiebanden vreet energie en ook hier: ik heb niet het gevoel dat ze op me zitten te wachten.
Die kop koffie: wat zou me dat lekker lijken ja. Mensen dichtbij.
Het lulllige is dat contact met mensen noodzakelijk is om wegzakken te voorkomen, en tegelijkertijd kost dat me energie, gaat dat heel vaak niet vanzelf.
Ik heb even wat stukjes eruit gepikt uit wat je schreef, Mamzelle. Ik ben niet depressief, maar herken wel erg wat je schrijft over dat contacten zo veel energie van je vragen. Ook ik heb vaak het gevoel dat mensen niet op me zitten te wachten, slechts zelden heb ik dat ik na een afspraak met iemand of visite een ongecompliceerd positief gevoel heb - en dat ik dan eens niet zit te dubben of iemand het wel net zo leuk heeft gevonden als ik, of ik niet te stug overkwam, of teveel over mezelf heb gepraat en dus niet geinteresseerd genoeg overkwam, etc. Als het een keer lukt, kan ik daar dan ook echt weken op teren - zo geniet ik nog na van een middag winkelen met een vriendin laatst, inmiddels al een maand ofzo geleden, maar ik denk er elke dag nog met plezier aan.
Mijn probleem is ook dat ik mensen echt lang moet kennen voor ik me bij hen op mijn gemak voel. Ik leer wel regelmatig aardige nieuwe mensen kennen, vooral via de school van de kinderen, maar een echte vriendschap komt daar dan niet uit voort. Dat ligt ook aan mij, ik vind het moeilijk om gewoon die telefoon te pakken en iemand op te bellen en te vragen of ze zin hebben om iets af te spreken (inderdaad, dan denk ik dat ze niet op me zitten te wachten dus). Als ik dan eens afspreek met iemand, gewoon om koffie te drinken of zo, draait mijn hele dag daar dan ook om - terwijl zoiets voor hen gewoon even tussendoor gaat volgens mij.
Toch probeer ik daar wel wat makkelijker in te worden, soms knoop ik zelfs een gesprek aan met een wildvreemde, hoeveel moeite me dat dan ook kost. Afgelopen week had mijn zoontje zwemles en toen heb ik even gepraat met een vader die ook op zijn kind wachtte. Ging over niets bijzonders, maar toch had ik best een positief gevoel na de tijd - beetje trots op mezelf dat ik zo 'spontaan' kon doen zeg maar... .
Dus ja, voor mij werkt het ook zo, dat het hebben van contact van mensen mij energie geeft maar dat het ook energie kost. Raar is dat. Als ik een positief gevoel overhoud na gesproken te hebben met iemand, geeft me dat zo veel energie dat dat opweegt tegen al die keren dat het me energie kost, zoiets.
Het contact hier, met jou, Mamzelle, en met de anderen, kost mij minder moeite dan contact irl, maar hoort het wat mij betreft zeker bij mijn portie positief contact - dat er voor zorgt dat ik ook irl wat meer aandurf en wat minder bang ben op mijn bek te gaan.
Dankjewel daarvoor, jullie allemaal.
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:12
Zomaar contactjes: ik heb ze wel. Maar kan ze niet aanhouden. Nog even een bijkomende handicap -Mamzelle gaat met de billen bloot- : ik ben heel slecht in het onthouden van gezichten. Worst case scenario gebeurde me van de week: er waren twee zwangere vrouwen in één ruimte, degene die ik beoogde aan te spreken was weg en ik begon zonder pardon de ander aan te spreken, over iets waar zij totaal geen benul van had. Dit was heel onattent, niet nodig geweest, als ik wat beter had opgelet, maar bijvoorbeeld een praatje met vijf nieuwe moeders op een schoolplein betekent dat ik een dag of een week later niemand meer herken van hen. Kans op blijvend contact verkeken.
Mwah, hier blijven mekkeren helpt niet, ik moet zelf iets ondernemen, en denk dat ik het meeste baat heb bij proberen iets meer vriendschappen te onderhouden. Een leuke afspraak doet mij ook goed, al blijft het goede gevoel bij mij niet zo heel lang hangen.
En inderdaad ballast de deur uit.
Mwah, hier blijven mekkeren helpt niet, ik moet zelf iets ondernemen, en denk dat ik het meeste baat heb bij proberen iets meer vriendschappen te onderhouden. Een leuke afspraak doet mij ook goed, al blijft het goede gevoel bij mij niet zo heel lang hangen.
En inderdaad ballast de deur uit.
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:12
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:19
quote:mamzelle schreef op 24 augustus 2007 @ 17:12:
Zomaar contactjes: ik heb ze wel. Maar kan ze niet aanhouden. Nog even een bijkomende handicap -Mamzelle gaat met de billen bloot- : ik ben heel slecht in het onthouden van gezichten. Worst case scenario gebeurde me van de week: er waren twee zwangere vrouwen in één ruimte, degene die ik beoogde aan te spreken was weg en ik begon zonder pardon de ander aan te spreken, over iets waar zij totaal geen benul van had. Dit was heel onattent, niet nodig geweest, als ik wat beter had opgelet, maar bijvoorbeeld een praatje met vijf nieuwe moeders op een schoolplein betekent dat ik een dag of een week later niemand meer herken van hen. Kans op blijvend contact verkeken.
Ooo, precies wat ik ook altijd heb! Ben zelfs eens een ex-vriend van mij straal voorbij gelopen, geen idee wie dat was. Mijn vriendin die naast mij liep groette hem en hij groette terug. Ik vroeg haar wie dat was, ik had echt geen flauwe notie... Die zal dus wel gedacht hebben dat ik boos op hem was of zoiets (wat niet zo was).
Heel erg moeilijk om mensen te herkennen inderdaad, buren in onze nieuwe buurt ook, kom ik die tegen in de supermarkt en ik heb geen idee wie het zijn... Mijn kinderen moeten me er soms op wijzen dat ik die mensen ken!
Gisteren groette ik nog een vrouw waarvan ik dacht dat ik die kende, maar zij keek mij stomverbaasd aan dus ik vermoed dat ik het weer eens mis had... (nou ja, beter ten onrechte iemand wel gegroet dan een bekende niet groeten...).
Zomaar contactjes: ik heb ze wel. Maar kan ze niet aanhouden. Nog even een bijkomende handicap -Mamzelle gaat met de billen bloot- : ik ben heel slecht in het onthouden van gezichten. Worst case scenario gebeurde me van de week: er waren twee zwangere vrouwen in één ruimte, degene die ik beoogde aan te spreken was weg en ik begon zonder pardon de ander aan te spreken, over iets waar zij totaal geen benul van had. Dit was heel onattent, niet nodig geweest, als ik wat beter had opgelet, maar bijvoorbeeld een praatje met vijf nieuwe moeders op een schoolplein betekent dat ik een dag of een week later niemand meer herken van hen. Kans op blijvend contact verkeken.
Ooo, precies wat ik ook altijd heb! Ben zelfs eens een ex-vriend van mij straal voorbij gelopen, geen idee wie dat was. Mijn vriendin die naast mij liep groette hem en hij groette terug. Ik vroeg haar wie dat was, ik had echt geen flauwe notie... Die zal dus wel gedacht hebben dat ik boos op hem was of zoiets (wat niet zo was).
Heel erg moeilijk om mensen te herkennen inderdaad, buren in onze nieuwe buurt ook, kom ik die tegen in de supermarkt en ik heb geen idee wie het zijn... Mijn kinderen moeten me er soms op wijzen dat ik die mensen ken!
Gisteren groette ik nog een vrouw waarvan ik dacht dat ik die kende, maar zij keek mij stomverbaasd aan dus ik vermoed dat ik het weer eens mis had... (nou ja, beter ten onrechte iemand wel gegroet dan een bekende niet groeten...).
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:29
O God, hou op, schei uit. Ik ben ook zo slecht in gezichten. Echt ontzettend onhandig en het levert inderdaad soms zeer genante situaties op Ik zie het maar als een goede eigenschap van mezelf dat ik blijkbaar écht niet op uiterlijk let
Ik herken buren die ik nooit echt spreek ook vaak niet, ik let daar gewoon totaal niet op. Ik weet niet eens dat ze naast me wonen, bij wijze van spreken. Ik weet niet of ze kinderen hebben, laat staan dat ik die kinderen herken. Of weet bij welke ouders ze horen. Vreselijk.
Vraag niet hoe maar volgens mij hebben niet zo veel mensen het in de gaten Een truukje is om mensen te vragen hoe het gaat en het gesprek heel algemeen te houden, totdat ze zelf met het stukje informatie komen waar jij wat in herkent. O, is dat je zoon, o ging je daarheen op vakantie? Of je doet net of je je toevallig even niet kan herinneren hoe het zat (hoeveel weken was je ook alweer zwanger???). Maar ja, die situatie met die twee zwangere vrouwen had mij ook kunnen overkomen hoor
Over opruimen: bij mij was een probleem dat veel dingen geen plaats hadden. Klinkt belachelijk simpel maar ik kon dus veel dingen niet opruimen omdat ze geen vaste plek hadden.
Ik herken buren die ik nooit echt spreek ook vaak niet, ik let daar gewoon totaal niet op. Ik weet niet eens dat ze naast me wonen, bij wijze van spreken. Ik weet niet of ze kinderen hebben, laat staan dat ik die kinderen herken. Of weet bij welke ouders ze horen. Vreselijk.
Vraag niet hoe maar volgens mij hebben niet zo veel mensen het in de gaten Een truukje is om mensen te vragen hoe het gaat en het gesprek heel algemeen te houden, totdat ze zelf met het stukje informatie komen waar jij wat in herkent. O, is dat je zoon, o ging je daarheen op vakantie? Of je doet net of je je toevallig even niet kan herinneren hoe het zat (hoeveel weken was je ook alweer zwanger???). Maar ja, die situatie met die twee zwangere vrouwen had mij ook kunnen overkomen hoor
Over opruimen: bij mij was een probleem dat veel dingen geen plaats hadden. Klinkt belachelijk simpel maar ik kon dus veel dingen niet opruimen omdat ze geen vaste plek hadden.
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:32
[quote]Lemmy schreef op 24 augustus 2007 @ 17:19:
[...]
Heel erg moeilijk om mensen te herkennen inderdaad, buren in onze nieuwe buurt ook, kom ik die tegen in de supermarkt en ik heb geen idee wie het zijn... Mijn kinderen moeten me er soms op wijzen dat ik die mensen ken!
Lemmy, een feest van herkenning
[...]
Heel erg moeilijk om mensen te herkennen inderdaad, buren in onze nieuwe buurt ook, kom ik die tegen in de supermarkt en ik heb geen idee wie het zijn... Mijn kinderen moeten me er soms op wijzen dat ik die mensen ken!
Lemmy, een feest van herkenning
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:46
quote:mamzelle schreef op 24 augustus 2007 @ 17:26:
Ooh, Lemmy, ik herken woord voor woord.
Niet zo verrassend dat contacten dan moeilijk zijn he?
Erg he? Ik heb het niet alleen bij mensen die ik alleen van gezicht ken, maar ook mensen die ik echt goed ken maar een tijd niet gezien heb of zo... en dan schaam ik me zo diep, terwijl ik er echt niets aan kan doen!
Ik hoor tot overmaat van ramp ook nog vrij slecht, dus ik versta mensen soms niet zo goed (vooral niet in een drukke omgeving, zoals een schoolplein, supermarkt, noem maar op). Als ik het echt niet goed hoor, vraag ik wel wat ze zeggen, maar soms dénk ik dat ik het goed heb verstaan en dan reageer ik dus en dan kijken mensen me aan of ik gek ben geworden!
Echt waar, sociale contacten....
Ik zou regelmatig door die spreekwoordelijke grond willen zakken!
Ooh, Lemmy, ik herken woord voor woord.
Niet zo verrassend dat contacten dan moeilijk zijn he?
Erg he? Ik heb het niet alleen bij mensen die ik alleen van gezicht ken, maar ook mensen die ik echt goed ken maar een tijd niet gezien heb of zo... en dan schaam ik me zo diep, terwijl ik er echt niets aan kan doen!
Ik hoor tot overmaat van ramp ook nog vrij slecht, dus ik versta mensen soms niet zo goed (vooral niet in een drukke omgeving, zoals een schoolplein, supermarkt, noem maar op). Als ik het echt niet goed hoor, vraag ik wel wat ze zeggen, maar soms dénk ik dat ik het goed heb verstaan en dan reageer ik dus en dan kijken mensen me aan of ik gek ben geworden!
Echt waar, sociale contacten....
Ik zou regelmatig door die spreekwoordelijke grond willen zakken!
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:50
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:51
Dat met die twee zwangere vrouwen had ik inderdaad ook zo kunnen doen, hoor!
Ik heb de neiging om mensen te herkennen aan onpractische dingen, dingen die niet blijvend zijn - dus inderdaad, zwangere buik, een bril, hoe iemands haar zit, dat soort dingen. Dus buurvrouw, één keer naar de kapper en ik heb echt geen flauw idee meer wie je bent!
Of, ook zo handig, ik herken mensen vaak in combinatie met elkaar. Dus die moeder hoort bij dat kind. Sta ik met haar, mijn en haar kinderen te praten op het schoolplein, kinderen gaan de klas in. Kom ik haar een uur later tegen op de markt... nou ja, je raadt het al....
Ik heb de neiging om mensen te herkennen aan onpractische dingen, dingen die niet blijvend zijn - dus inderdaad, zwangere buik, een bril, hoe iemands haar zit, dat soort dingen. Dus buurvrouw, één keer naar de kapper en ik heb echt geen flauw idee meer wie je bent!
Of, ook zo handig, ik herken mensen vaak in combinatie met elkaar. Dus die moeder hoort bij dat kind. Sta ik met haar, mijn en haar kinderen te praten op het schoolplein, kinderen gaan de klas in. Kom ik haar een uur later tegen op de markt... nou ja, je raadt het al....
vrijdag 24 augustus 2007 om 21:50
Whahaha, hier nog zo'n gezichten-druif. Echt, het is goed dat ik in een mannenwereld werk. Dat betekent dat zij wel mijn gezicht onthouden (en ik heel goed ben geworden in het herleiden van namen in de eerste 5 minuten van een gesprek).
Of dan krijg je zo'n enorme hint van iemand uit je omgeving (je kids mogen elk moment gewoon door het poortje lopen om te spelen met de mijn hoor). En dan zit je 's avonds thuis op de bank: oh, ik had ook wel kunnen zeggen dat die van haar ook wel hier langs mogen komen.
Ik heb echt geen idee hoe al die andere vrouwen dat doen hoor. Ik loop elke keer verloren rond op het schoolplein me afvragend wie nou ook alweer die moeder is waar je moet zijn voor het schoolreisje of zoiets (verhaal niet helemaal waar, maar anders te herkenbaar).
Echt de hele wereld lijkt elkaar te kennen, en ik denk dat ik een nieuwe bril nodig heb of zo. Heb ook lang gedacht dat ik het gewoon niet goed geleerd heb. Ik kreeg pas een bril op m'n 12e en meteen vrij sterk ook. Herinner me nog als de dag van gisteren dat bij het uitgaan van de school andere kindjes riepen dat mijn moeder eraan kwam, maar dat ik nog geeneens een fiets zag!
Of dan krijg je zo'n enorme hint van iemand uit je omgeving (je kids mogen elk moment gewoon door het poortje lopen om te spelen met de mijn hoor). En dan zit je 's avonds thuis op de bank: oh, ik had ook wel kunnen zeggen dat die van haar ook wel hier langs mogen komen.
Ik heb echt geen idee hoe al die andere vrouwen dat doen hoor. Ik loop elke keer verloren rond op het schoolplein me afvragend wie nou ook alweer die moeder is waar je moet zijn voor het schoolreisje of zoiets (verhaal niet helemaal waar, maar anders te herkenbaar).
Echt de hele wereld lijkt elkaar te kennen, en ik denk dat ik een nieuwe bril nodig heb of zo. Heb ook lang gedacht dat ik het gewoon niet goed geleerd heb. Ik kreeg pas een bril op m'n 12e en meteen vrij sterk ook. Herinner me nog als de dag van gisteren dat bij het uitgaan van de school andere kindjes riepen dat mijn moeder eraan kwam, maar dat ik nog geeneens een fiets zag!
vrijdag 24 augustus 2007 om 22:09
Ik ben juist wel goed in gezichten, maar het verhaal erbij wil maar niet meteen komen, zenuwen, ik word onrustig, beetje vaag. Ik kom maar niet in het gesprek, of ontwijk het omdat ik het zo snel even niet weet, laat staan dat ik zomaar een leuk praatje weet te maken...
voel me altijd wat verloren, weet geen houding.
Net als Lemmy schrijft, het duurt een tijd dat ik me bij iemand op mijn gemak voel. En ook ik vraag me af hoe iedereen dat toch doet, afspreken, op de koffie... ben er zelf ook meteen de hele dag mee bezig.
En achteraf, het blijft me ook bezig houden.
Maar ik heb dus juist vooral dat mijn hoofd nooit rustig is, ik raak de draad kwijt.
Schrijven is fijn, hier. Dan neem ik even een moment om zelf zonder dat ik meteen een antwoord hoef te hebben, woorden te geven aan wat ik bedoel.
Ben dus ook heel slecht in telefoneren, vind ik echt niet prettig.
Zonlicht, hoe gaat het vandaag met jou?
voel me altijd wat verloren, weet geen houding.
Net als Lemmy schrijft, het duurt een tijd dat ik me bij iemand op mijn gemak voel. En ook ik vraag me af hoe iedereen dat toch doet, afspreken, op de koffie... ben er zelf ook meteen de hele dag mee bezig.
En achteraf, het blijft me ook bezig houden.
Maar ik heb dus juist vooral dat mijn hoofd nooit rustig is, ik raak de draad kwijt.
Schrijven is fijn, hier. Dan neem ik even een moment om zelf zonder dat ik meteen een antwoord hoef te hebben, woorden te geven aan wat ik bedoel.
Ben dus ook heel slecht in telefoneren, vind ik echt niet prettig.
Zonlicht, hoe gaat het vandaag met jou?
vrijdag 24 augustus 2007 om 23:02
vrijdag 24 augustus 2007 om 23:19
Wat voor mij het worst case scenario is van geen gezichten herkennen? Iemand tegenkomen in bijv. een restaurant en moeten voorstellen aan degene met wie je bent, maar de naam niet meer weten. Aaaaargh!
Loslaten is moeilijk op het moment. Ik heb vanavond iets heel stoms gedaan, gelukkig zonder consequenties maar ooo, wat zit die man nog in mijn systeem Ik heb wel geschreeuwd en gegild in de auto, dat is wel goed. Morgen ga ik een behandeling doen waarbij spanningen en emoties moeten loskomen. Een suggestie van de psychologe. Ik neem een vriendin mee voor het geval ik instort of doordraai. Misschien gebeurt er wel helemaal niks. Ik wil de boel losmaken voor m'n kindjes weer thuiskomen, maar ik zie er enorm tegenop. Ik besef vanavond weer heel goed dat ik niet wíl loslaten. Maar toch ook wel.
Misschien toch maar even met mijn hoofd tegen de muur gaan bonken.
Hoe is het met jou Mamz? En Nicole, heb je al wat meer duidelijkheid?
Loslaten is moeilijk op het moment. Ik heb vanavond iets heel stoms gedaan, gelukkig zonder consequenties maar ooo, wat zit die man nog in mijn systeem Ik heb wel geschreeuwd en gegild in de auto, dat is wel goed. Morgen ga ik een behandeling doen waarbij spanningen en emoties moeten loskomen. Een suggestie van de psychologe. Ik neem een vriendin mee voor het geval ik instort of doordraai. Misschien gebeurt er wel helemaal niks. Ik wil de boel losmaken voor m'n kindjes weer thuiskomen, maar ik zie er enorm tegenop. Ik besef vanavond weer heel goed dat ik niet wíl loslaten. Maar toch ook wel.
Misschien toch maar even met mijn hoofd tegen de muur gaan bonken.
Hoe is het met jou Mamz? En Nicole, heb je al wat meer duidelijkheid?
Ga in therapie!
