Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 25 augustus 2007 om 13:06
zaterdag 25 augustus 2007 om 13:10
zaterdag 25 augustus 2007 om 14:28
Ik kom maar weer even gallen.
Tegen koppijn aan vanochtend -net niet- dus ik heb een pilletje genomen en daarna op de bank gelegen. Eerst plannen maken om weg te gaan, dan maar niet, want de lucht betrok, dan snel weer wel want het zou de laatste dag zijn dat we konden zwemmen. Okee, het kan de hele week nog, maar hoeveel mooi weer zullen we nog hebben.
Ondertussen had ik al gehoord en gezien dat de fiets van Oudste een nachtje buiten onze poort heeft geslapen 'Hij was ineens weg' en voor de tweede keer plat stond wegens een ontbrekend ventiel. Eerste keer was op school ... jammer dat er nooit een naam bij staat van de dader.
Lekker rustig naar het zwembad fietsen, laten we er maar van gaan genieten. Bergje af en ineens een flinke klap. Dat bleek de band van Oudste te zijn die kennelijk niet opknapte van het vervangen ventiel.
Terug thuis aangekomen hoorde ik dan ook nog uit een tuin een paar kleine jochies schelden naar Oudste. Volgens Middelste schelden ze inmiddels ook naar mij.
't Is dus niet erg opgeknapt met me. Zwemmen zou zo fijn zijn geweest. Ik maak me -weer- zorgen om Oudste die ook niet weet hoe die zich moet verweren tegen dit soort geëtter.
Tegen koppijn aan vanochtend -net niet- dus ik heb een pilletje genomen en daarna op de bank gelegen. Eerst plannen maken om weg te gaan, dan maar niet, want de lucht betrok, dan snel weer wel want het zou de laatste dag zijn dat we konden zwemmen. Okee, het kan de hele week nog, maar hoeveel mooi weer zullen we nog hebben.
Ondertussen had ik al gehoord en gezien dat de fiets van Oudste een nachtje buiten onze poort heeft geslapen 'Hij was ineens weg' en voor de tweede keer plat stond wegens een ontbrekend ventiel. Eerste keer was op school ... jammer dat er nooit een naam bij staat van de dader.
Lekker rustig naar het zwembad fietsen, laten we er maar van gaan genieten. Bergje af en ineens een flinke klap. Dat bleek de band van Oudste te zijn die kennelijk niet opknapte van het vervangen ventiel.
Terug thuis aangekomen hoorde ik dan ook nog uit een tuin een paar kleine jochies schelden naar Oudste. Volgens Middelste schelden ze inmiddels ook naar mij.
't Is dus niet erg opgeknapt met me. Zwemmen zou zo fijn zijn geweest. Ik maak me -weer- zorgen om Oudste die ook niet weet hoe die zich moet verweren tegen dit soort geëtter.
zaterdag 25 augustus 2007 om 16:56
Whitewing, ik ken je eigen topic niet en zal er ook niet gaan kijken. Wat mij betreft begin je hier dan ook met een schone lei.
Dubio, je hebt het wel zwaar he. Het gevoel om er weer helemaal zelf voor te staan? Niemand die jóu steunt? Ik wil je toch weer wat troostende woorden meegeven: over een tijdje heb je iemand die er 100% voor jou is. Dat veriden je dubbel en dwars. En als je dan terugkijkt, dan weet je dat het goed is. En tot die tijd: neem voldoende SAS-dagen op. *hug*
Over het bonken: ook herkenbaar. Soms wilde ik zo graag dat mensen om me heen zagen hoe ontzettend veel pijn ik had. En mentale pijn is onzichtbaar. Fysieke niet. Het is nooit zover gekomen, maar ik heb er heel wat keren over nagedacht.
Op dit nieuwe forum is het volgens mij inderdaad niet nodig om een nieuwe topic te openen. Tenminste ik heb al topics gezien met meer dan 1000 berichten. Het kan natuurlijk zo zijn dat er hoger ergens een grens ligt. Technisch gesproken lijkt me dat toch wel handig.
Dubio, je hebt het wel zwaar he. Het gevoel om er weer helemaal zelf voor te staan? Niemand die jóu steunt? Ik wil je toch weer wat troostende woorden meegeven: over een tijdje heb je iemand die er 100% voor jou is. Dat veriden je dubbel en dwars. En als je dan terugkijkt, dan weet je dat het goed is. En tot die tijd: neem voldoende SAS-dagen op. *hug*
Over het bonken: ook herkenbaar. Soms wilde ik zo graag dat mensen om me heen zagen hoe ontzettend veel pijn ik had. En mentale pijn is onzichtbaar. Fysieke niet. Het is nooit zover gekomen, maar ik heb er heel wat keren over nagedacht.
Op dit nieuwe forum is het volgens mij inderdaad niet nodig om een nieuwe topic te openen. Tenminste ik heb al topics gezien met meer dan 1000 berichten. Het kan natuurlijk zo zijn dat er hoger ergens een grens ligt. Technisch gesproken lijkt me dat toch wel handig.
zaterdag 25 augustus 2007 om 22:54
quote:mamzelle schreef op 25 augustus 2007 @ 14:39:
Dubio, bonken met je hoofd tegen de muur, doe je dat ook echt?
Zelf kan ik niet tegen fysieke pijn.
Heb het wel bijgewoond en het is behoorlijk eng om iemand zo hard te zien bonken, dat je je afvraagt of zijn hersens dit wel aankunnen.
Nee hoor Mamz, maak je geen zorgen, ik doe het niet echt. Ik zou het soms wel willen. Maar ik wil wel meer dat ik gelukkig niet doe. Ik ben ook geen held met pijn, dat scheelt
Ach meid, wat een rotdag heb jij gehad. Het zijn allemaal van die "kleine" dingetjes maar zoals de vader van mijn lief altijd zei: het leven bestaat uit kleinigheden. Een waarheid als een koe. Als je al niet goed in je vel zit, is elk probleem(pje) te veel. Ik heb geen oplossingen voor je, wel een dikke , is dat ook goed?
veel liefs, ik denk aan je,
dubio
Dubio, bonken met je hoofd tegen de muur, doe je dat ook echt?
Zelf kan ik niet tegen fysieke pijn.
Heb het wel bijgewoond en het is behoorlijk eng om iemand zo hard te zien bonken, dat je je afvraagt of zijn hersens dit wel aankunnen.
Nee hoor Mamz, maak je geen zorgen, ik doe het niet echt. Ik zou het soms wel willen. Maar ik wil wel meer dat ik gelukkig niet doe. Ik ben ook geen held met pijn, dat scheelt
Ach meid, wat een rotdag heb jij gehad. Het zijn allemaal van die "kleine" dingetjes maar zoals de vader van mijn lief altijd zei: het leven bestaat uit kleinigheden. Een waarheid als een koe. Als je al niet goed in je vel zit, is elk probleem(pje) te veel. Ik heb geen oplossingen voor je, wel een dikke , is dat ook goed?
veel liefs, ik denk aan je,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:09
[quote]Annemoon schreef op 25 augustus 2007 @ 16:56:
Dubio, je hebt het wel zwaar he. Het gevoel om er weer helemaal zelf voor te staan? Niemand die jóu steunt? Ik wil je toch weer wat troostende woorden meegeven: over een tijdje heb je iemand die er 100% voor jou is. Dat veriden je dubbel en dwars. En als je dan terugkijkt, dan weet je dat het goed is. En tot die tijd: neem voldoende SAS-dagen op. *hug*
Geen idee wat SAS-dagen zijn maar het klinkt goed Lief van je dat je zo met me meeleeft. Ik heb het idee dat ik hier erg in blijf hangen, maar van de andere kant... het is ook nog maar een maand geleden en ik maak toch al best vorderingen, al voelt het soms niet zo. De ergste wanhoop is wel voorbij, denk ik, hoewel die bij tijd en wijlen wel weer de kop opsteekt. Gelukkig kan ik dan terecht bij mijn forumvriendinnetjes
Wat die nieuwe vent betreft, er reden vandaag vanwege het mooie weer nogal wat cabrio's met loslopend wild rond, maar er zat niks tussen Ik heb al bedacht dat bouwmarkten en sportwedstrijden wel goeie locaties zijn om mannen op te doen. Ik hou mijn ogen open.
Over het bonken: ook herkenbaar. Soms wilde ik zo graag dat mensen om me heen zagen hoe ontzettend veel pijn ik had. En mentale pijn is onzichtbaar. Fysieke niet. Het is nooit zover gekomen, maar ik heb er heel wat keren over nagedacht.
Ik kan me er alles bij voorstellen Het is ook een soort onmacht, niet weten waar je heen moet met je verdriet.
Ik heb vandaag wel een goede dag gehad. De ontspanningsbehandeling was fijn maar leverde geen doorbraak op, zoals ik had gehoopt. De persoon die de behandeling gaf, zei dat ik er blijkbaar nog niet aan toe ben los te laten. In de roos, denk ik. Ik ben goed opgevangen vandaag door mijn lieve vriendin, aan wie ik de stomste dingetjes kan vertellen (herinneringen die overal liggen bijvoorbeeld). Ik ga morgen wandelen bij wijze van meditatie. Ik ga ook weer yogaoefeningen doen voor ik naar bed ga, hopelijk slaap ik dan beter en helpt me dat ook de spanningen in mijn lijf los te laten.
Hoe is het met jou Annemoon?
liefs,
dubio
Dubio, je hebt het wel zwaar he. Het gevoel om er weer helemaal zelf voor te staan? Niemand die jóu steunt? Ik wil je toch weer wat troostende woorden meegeven: over een tijdje heb je iemand die er 100% voor jou is. Dat veriden je dubbel en dwars. En als je dan terugkijkt, dan weet je dat het goed is. En tot die tijd: neem voldoende SAS-dagen op. *hug*
Geen idee wat SAS-dagen zijn maar het klinkt goed Lief van je dat je zo met me meeleeft. Ik heb het idee dat ik hier erg in blijf hangen, maar van de andere kant... het is ook nog maar een maand geleden en ik maak toch al best vorderingen, al voelt het soms niet zo. De ergste wanhoop is wel voorbij, denk ik, hoewel die bij tijd en wijlen wel weer de kop opsteekt. Gelukkig kan ik dan terecht bij mijn forumvriendinnetjes
Wat die nieuwe vent betreft, er reden vandaag vanwege het mooie weer nogal wat cabrio's met loslopend wild rond, maar er zat niks tussen Ik heb al bedacht dat bouwmarkten en sportwedstrijden wel goeie locaties zijn om mannen op te doen. Ik hou mijn ogen open.
Over het bonken: ook herkenbaar. Soms wilde ik zo graag dat mensen om me heen zagen hoe ontzettend veel pijn ik had. En mentale pijn is onzichtbaar. Fysieke niet. Het is nooit zover gekomen, maar ik heb er heel wat keren over nagedacht.
Ik kan me er alles bij voorstellen Het is ook een soort onmacht, niet weten waar je heen moet met je verdriet.
Ik heb vandaag wel een goede dag gehad. De ontspanningsbehandeling was fijn maar leverde geen doorbraak op, zoals ik had gehoopt. De persoon die de behandeling gaf, zei dat ik er blijkbaar nog niet aan toe ben los te laten. In de roos, denk ik. Ik ben goed opgevangen vandaag door mijn lieve vriendin, aan wie ik de stomste dingetjes kan vertellen (herinneringen die overal liggen bijvoorbeeld). Ik ga morgen wandelen bij wijze van meditatie. Ik ga ook weer yogaoefeningen doen voor ik naar bed ga, hopelijk slaap ik dan beter en helpt me dat ook de spanningen in mijn lijf los te laten.
Hoe is het met jou Annemoon?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:17
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:24
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:38
Hey lieve Dubio,
Wat een (positieve) vergelijking maar oh zo waar, in de trant van "deze wee komt nooit meer terug". Zo gaat het inderdaad ook met elke traan die je nu laat. Het is, denk ik, juist harstikke goed om veel te huilen. Het is nog veel erger wanneer je de pijn wél voelt, maar niet kan huilen. Ik vind het soms "lekker" om te zwelgen in zelfmedelijden en lekker te huilen. Dat klaart voor mij meestal de lucht weer eventjes op. Jouw huilbuien, knap je daar ook eventjes van op? Ook huilen heeft een functie, en zelfs een heel belangrijke.
Doet je hand niet zeer na zo'n bak koffie? Heb je nog een fijne middag en avond gehad? Fijn iig dat je je voor nu iig beter voelt. Dat is toch, al is het maar heel tijdelijk, weer eventjes meegenomen. Knuffel, meid!
Jee, Mamz... wat een toestand met die fiets. Gelukkig is Oudste niet gewond geraakt doordat zijn band klapte. Jullie worden dus ook al niet vrolijk van het weer? Wij ook niet, het is echt niet leuk deze zomer. Een weekje nog en dan begint hier de school weer. Wat erg ook dat schelden naar jouw Oudste en naar jou toe! Kan je geen gesprek aangaan met die ouders? Praten met de kinderen die pesten? Jeetje meid... pesten is zo gemeen en zo laag! Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt. Het valt ook niet mee jezelf te verweren als het in de buurt gebeurt. Op school kan je nog praten met iemand. In de buurt ben je afhankelijk van hoe kinderen zelf in het leven staan en de ouders, of die jouw verhaal willen horen.
Het bonken als zodanig herken ik niet. Ja, van kleine kinderen die dat doen. Wel het jezelf pijn doen. Een paar jaar geleden was ik zo verdrietig dat ik mezelf begon te slaan en hard aan mijn haar begon te trekken. Was toen echt een wanhoopsdaad en ik hoopte x daarmee te laten zien hoezeer hij me pijn gedaan had. Ik denk dat ik hem op die manier probeerde te bereiken en duidelijk te maken, dat hij me kwetste.
Lemmy: zag jouw post in "mijn" topic. Wees welkom meid, een "inbreekster" ben je zeker niet. Ik heb nu de energie en de woorden niet te reageren. We zijn nog niet zo lang thuis, gezien de afstand van een dagje Slagharen. Was wel hartstikke leuk want ik had deze dag gewonnen heb in de bank-giro loterij. Mijn meiden hebben zo genoten! Oh, die koppies!
Ik las elders, eigenlijk heel toevallig want lees niet vaak bij "blessings", dat Leo vandaag jarig is. Lieve Leo......... van harte gefeliciteerd meid! Ik hoop dat je ondanks het niet vieren, toch een geslaagde dag gehad hebt!
Liefs, van mij, fijne zondag en slaap lekker,
Thirz.
Wat een (positieve) vergelijking maar oh zo waar, in de trant van "deze wee komt nooit meer terug". Zo gaat het inderdaad ook met elke traan die je nu laat. Het is, denk ik, juist harstikke goed om veel te huilen. Het is nog veel erger wanneer je de pijn wél voelt, maar niet kan huilen. Ik vind het soms "lekker" om te zwelgen in zelfmedelijden en lekker te huilen. Dat klaart voor mij meestal de lucht weer eventjes op. Jouw huilbuien, knap je daar ook eventjes van op? Ook huilen heeft een functie, en zelfs een heel belangrijke.
Doet je hand niet zeer na zo'n bak koffie? Heb je nog een fijne middag en avond gehad? Fijn iig dat je je voor nu iig beter voelt. Dat is toch, al is het maar heel tijdelijk, weer eventjes meegenomen. Knuffel, meid!
Jee, Mamz... wat een toestand met die fiets. Gelukkig is Oudste niet gewond geraakt doordat zijn band klapte. Jullie worden dus ook al niet vrolijk van het weer? Wij ook niet, het is echt niet leuk deze zomer. Een weekje nog en dan begint hier de school weer. Wat erg ook dat schelden naar jouw Oudste en naar jou toe! Kan je geen gesprek aangaan met die ouders? Praten met de kinderen die pesten? Jeetje meid... pesten is zo gemeen en zo laag! Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt. Het valt ook niet mee jezelf te verweren als het in de buurt gebeurt. Op school kan je nog praten met iemand. In de buurt ben je afhankelijk van hoe kinderen zelf in het leven staan en de ouders, of die jouw verhaal willen horen.
Het bonken als zodanig herken ik niet. Ja, van kleine kinderen die dat doen. Wel het jezelf pijn doen. Een paar jaar geleden was ik zo verdrietig dat ik mezelf begon te slaan en hard aan mijn haar begon te trekken. Was toen echt een wanhoopsdaad en ik hoopte x daarmee te laten zien hoezeer hij me pijn gedaan had. Ik denk dat ik hem op die manier probeerde te bereiken en duidelijk te maken, dat hij me kwetste.
Lemmy: zag jouw post in "mijn" topic. Wees welkom meid, een "inbreekster" ben je zeker niet. Ik heb nu de energie en de woorden niet te reageren. We zijn nog niet zo lang thuis, gezien de afstand van een dagje Slagharen. Was wel hartstikke leuk want ik had deze dag gewonnen heb in de bank-giro loterij. Mijn meiden hebben zo genoten! Oh, die koppies!
Ik las elders, eigenlijk heel toevallig want lees niet vaak bij "blessings", dat Leo vandaag jarig is. Lieve Leo......... van harte gefeliciteerd meid! Ik hoop dat je ondanks het niet vieren, toch een geslaagde dag gehad hebt!
Liefs, van mij, fijne zondag en slaap lekker,
Thirz.
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:43
quote:Lemmy schreef op 25 augustus 2007 @ 23:38:
Ja, inderdaad. Met recht een verstandige beslissing dus.
Heb je al een beetje het gevoel dat je hem kan loslaten of nog niet?
Inderdaad, je woorden waren goed gekozen
Moeilijk te zeggen. Soms wel, soms weer helemaal niet. Het werd me in die behandeling wel duidelijk dat ik er nog niet aan toe ben. Maar mijn psych zei het heel duidelijk en keihard: de realiteit is dat bericht dat je hebt gekregen en het feit dat hij geen contact met je heeft opgenomen. Dat moet je accepteren. Dat zal je kracht geven. Als hij wel contact opneemt, evalueer je op dat moment de situatie. Dan kun je de kracht gebruiken die je nu opdoet.
Klinkt heel goed allemaal hè? Heel verstandig
Ja, inderdaad. Met recht een verstandige beslissing dus.
Heb je al een beetje het gevoel dat je hem kan loslaten of nog niet?
Inderdaad, je woorden waren goed gekozen
Moeilijk te zeggen. Soms wel, soms weer helemaal niet. Het werd me in die behandeling wel duidelijk dat ik er nog niet aan toe ben. Maar mijn psych zei het heel duidelijk en keihard: de realiteit is dat bericht dat je hebt gekregen en het feit dat hij geen contact met je heeft opgenomen. Dat moet je accepteren. Dat zal je kracht geven. Als hij wel contact opneemt, evalueer je op dat moment de situatie. Dan kun je de kracht gebruiken die je nu opdoet.
Klinkt heel goed allemaal hè? Heel verstandig
Ga in therapie!
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:53
[quote]thirza schreef op 25 augustus 2007 @ 23:38:
Hey lieve Dubio,
Wat een (positieve) vergelijking maar oh zo waar, in de trant van "deze wee komt nooit meer terug". Zo gaat het inderdaad ook met elke traan die je nu laat. Het is, denk ik, juist harstikke goed om veel te huilen. Het is nog veel erger wanneer je de pijn wél voelt, maar niet kan huilen. Ik vind het soms "lekker" om te zwelgen in zelfmedelijden en lekker te huilen. Dat klaart voor mij meestal de lucht weer eventjes op. Jouw huilbuien, knap je daar ook eventjes van op? Ook huilen heeft een functie, en zelfs een heel belangrijke.
Helaas, zo ver ben ik nog niet dat ik echt helemaal los kan gaan, hoewel mijn huilbuien soms erg dramatisch zijn. Het lucht niet op. Ik had gehoopt dat die behandeling van vandaag zou helpen het verdriet los te laten en alles eruit te laten komen. Maar zoals die man zei: waarschijnlijk is het nog niet het moment. Ik ben nog niet zo ver. Ik kan het ook niet dwingen. Het gevoel zit ook wel erg diep, het is ook erg moeilijk om dat los te laten. De onzekerheid helpt ook niet mee. Als hij me nu gezegd had: het is voorbij, dan was dat hard maar wel duidelijk geweest. Nu heb ik niet eens contact met hem gehad. Ik moet mezelf dus die duidelijkheid geven, mezelf vertellen dat het voorbij is. Maar dat is erg moeilijk als je het niet wilt horen
En voor alle duidelijkheid: ik bonk dus niet met mijn hoofd tegen de muur hoor, ik heb er alleen af en toe erg veel zin in
Schrijf maar weer hoe het met jou gaat als je daar de energie voor hebt
liefs,
dubio
Hey lieve Dubio,
Wat een (positieve) vergelijking maar oh zo waar, in de trant van "deze wee komt nooit meer terug". Zo gaat het inderdaad ook met elke traan die je nu laat. Het is, denk ik, juist harstikke goed om veel te huilen. Het is nog veel erger wanneer je de pijn wél voelt, maar niet kan huilen. Ik vind het soms "lekker" om te zwelgen in zelfmedelijden en lekker te huilen. Dat klaart voor mij meestal de lucht weer eventjes op. Jouw huilbuien, knap je daar ook eventjes van op? Ook huilen heeft een functie, en zelfs een heel belangrijke.
Helaas, zo ver ben ik nog niet dat ik echt helemaal los kan gaan, hoewel mijn huilbuien soms erg dramatisch zijn. Het lucht niet op. Ik had gehoopt dat die behandeling van vandaag zou helpen het verdriet los te laten en alles eruit te laten komen. Maar zoals die man zei: waarschijnlijk is het nog niet het moment. Ik ben nog niet zo ver. Ik kan het ook niet dwingen. Het gevoel zit ook wel erg diep, het is ook erg moeilijk om dat los te laten. De onzekerheid helpt ook niet mee. Als hij me nu gezegd had: het is voorbij, dan was dat hard maar wel duidelijk geweest. Nu heb ik niet eens contact met hem gehad. Ik moet mezelf dus die duidelijkheid geven, mezelf vertellen dat het voorbij is. Maar dat is erg moeilijk als je het niet wilt horen
En voor alle duidelijkheid: ik bonk dus niet met mijn hoofd tegen de muur hoor, ik heb er alleen af en toe erg veel zin in
Schrijf maar weer hoe het met jou gaat als je daar de energie voor hebt
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 25 augustus 2007 om 23:56
Dubio, ik zie in mijn eigen posting dat ik (weer) dingen tussen de regels schrijf. Dus maar in klare taal, al had je me misschien al begrepen. Ik vergelijk jouw situatie nu stiekum met de mijn van jaren geleden. Vergelijken mag nooit, maar dan begrijp je mijn zinnen wellicht wat beter.
Ik was zo gelukkig met mijn relatie met mijn onvrije man. Zo wanhopig als er een kink in de kabel dreigde te komen. Zo zeker van onze liefde voor elkaar en dat de situatie zoals die was het beste was voor ons. Als hij mij toen had moeten laten stikken omdat we betrapt waren, dan was ik er minstens zo aan toe geweest als jij nu.
Pas jaren later zie ik hoeveel ik mezelf tekort heb gedaan door genoegen te nemen met gestolen uurtjes. Zie ik hoe ik niet de enige was. En zie ik ook wat het me gekost heeft. Juist de discussies hier geven me inzicht in wat er toen gebeurd is. Niet dat ik toen anders kon, maar dat maakt het nog niet goed. Ik gun je zo die fast-forward knop naar die knappe kop. Hij is jong, rijk, rijdt in een cabrio, of zo je dat liever hebt, niet lelijk, psychisch gezond, open-minded, empathisch en vrolijk. Maar in ieder geval 100% van en voor jou.
Ik was zo gelukkig met mijn relatie met mijn onvrije man. Zo wanhopig als er een kink in de kabel dreigde te komen. Zo zeker van onze liefde voor elkaar en dat de situatie zoals die was het beste was voor ons. Als hij mij toen had moeten laten stikken omdat we betrapt waren, dan was ik er minstens zo aan toe geweest als jij nu.
Pas jaren later zie ik hoeveel ik mezelf tekort heb gedaan door genoegen te nemen met gestolen uurtjes. Zie ik hoe ik niet de enige was. En zie ik ook wat het me gekost heeft. Juist de discussies hier geven me inzicht in wat er toen gebeurd is. Niet dat ik toen anders kon, maar dat maakt het nog niet goed. Ik gun je zo die fast-forward knop naar die knappe kop. Hij is jong, rijk, rijdt in een cabrio, of zo je dat liever hebt, niet lelijk, psychisch gezond, open-minded, empathisch en vrolijk. Maar in ieder geval 100% van en voor jou.
