Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 15 september 2007 om 15:07
Hoi Iseo,
Ik snap denk ik wel wat je bedoelt. Ik denk dat het hetzelfde is als waar ik zo mee worstel.
Ik kan ook wel denken; gewoon pech gehad in de liefde, ik was nog jong, die man was een eikel, hij was fout etc. Maar ook ik voel dat er meer is dan alleen dat. Dat die relaties ook iets over mij zeggen.
Fout en goed vind ik in dit opzicht persoonlijk wat minder boeiend. Natuurlijk is het fout dat de ene mens de andere onderdrukt en/of slaat, toch ga ik er vanuit dat er maar weinig mensen echt puur slecht zijn, er op uit zijn om anderen pijn te doen, net zoals wij er ook niet op uit zijn om ongelukkig te zijn in een relatie.
Ik zie dat meer als onvermogen, onmacht, niet geleerd, getraumatiseerd, etc... Ik probeer te begrijpen ipv te beoordelen.
Ik heb het volgens mij al eens eerder genoemd, ik heb enige tijd geleden gelezen over een therapie die ze in het blijf van mijn lijf huis hadden ontwikkelt. Met het idee, dat de man vaak weer een nieuw slachtoffer vond en de vrouw weer een nieuwe geweldadige partner, of ze gingen weer terug naar elkaar.
En waarom?? Omdat hun patronen zo goed bij elkaar passen. Dus dat voelt vertrouwd in eerste instantie, herkenning. Waarbij ze uiteindelijk elkaars zwakke kanten, of hoe ik het ook noemen moet juist in stand houden.
Wat jij al noemde, dat je bijv angstig om hem heen ging draaien, wat hem juist weer woest maakte, wat jou weer angstiger voor hem maakte etc.
Daar waar anderen vrouwen daar misschien juist heel anders op reageren, wat jij al noemde, zoals in dat andere topic.
Zoals met alcoholisten; de partner vindt het vreselijk, maar eigenlijk, houdt hij of zij vaak door zijn of haar gedrag juist de verslaving in stand. De zogenaamde co-alcoholist.
Ik denk ook dat het belangrijk is Iseo, om naar jezelf te kunnen kijken, naar je eigen patronen. Niet omdat het dan dus jouw schuld is dat je geslagen bent, of omdat je het hebt uitgelokt, maar juist omdat jij het gevoel hebt dat die hele relatie en het blijven van jou daarin ook iets over jou zegt.
Ik denk dat het goed is om dat te onderzoeken. En dan niet om jezelf te beoordelen, als zwak of stom, maar om jezelf te begrijpen en van daar uit van binnen uit te kunnen veranderen. Bewustwording is de sleutel m.i.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Heb jij trouwens hulp van een psychotherapeut oid?
Ik snap denk ik wel wat je bedoelt. Ik denk dat het hetzelfde is als waar ik zo mee worstel.
Ik kan ook wel denken; gewoon pech gehad in de liefde, ik was nog jong, die man was een eikel, hij was fout etc. Maar ook ik voel dat er meer is dan alleen dat. Dat die relaties ook iets over mij zeggen.
Fout en goed vind ik in dit opzicht persoonlijk wat minder boeiend. Natuurlijk is het fout dat de ene mens de andere onderdrukt en/of slaat, toch ga ik er vanuit dat er maar weinig mensen echt puur slecht zijn, er op uit zijn om anderen pijn te doen, net zoals wij er ook niet op uit zijn om ongelukkig te zijn in een relatie.
Ik zie dat meer als onvermogen, onmacht, niet geleerd, getraumatiseerd, etc... Ik probeer te begrijpen ipv te beoordelen.
Ik heb het volgens mij al eens eerder genoemd, ik heb enige tijd geleden gelezen over een therapie die ze in het blijf van mijn lijf huis hadden ontwikkelt. Met het idee, dat de man vaak weer een nieuw slachtoffer vond en de vrouw weer een nieuwe geweldadige partner, of ze gingen weer terug naar elkaar.
En waarom?? Omdat hun patronen zo goed bij elkaar passen. Dus dat voelt vertrouwd in eerste instantie, herkenning. Waarbij ze uiteindelijk elkaars zwakke kanten, of hoe ik het ook noemen moet juist in stand houden.
Wat jij al noemde, dat je bijv angstig om hem heen ging draaien, wat hem juist weer woest maakte, wat jou weer angstiger voor hem maakte etc.
Daar waar anderen vrouwen daar misschien juist heel anders op reageren, wat jij al noemde, zoals in dat andere topic.
Zoals met alcoholisten; de partner vindt het vreselijk, maar eigenlijk, houdt hij of zij vaak door zijn of haar gedrag juist de verslaving in stand. De zogenaamde co-alcoholist.
Ik denk ook dat het belangrijk is Iseo, om naar jezelf te kunnen kijken, naar je eigen patronen. Niet omdat het dan dus jouw schuld is dat je geslagen bent, of omdat je het hebt uitgelokt, maar juist omdat jij het gevoel hebt dat die hele relatie en het blijven van jou daarin ook iets over jou zegt.
Ik denk dat het goed is om dat te onderzoeken. En dan niet om jezelf te beoordelen, als zwak of stom, maar om jezelf te begrijpen en van daar uit van binnen uit te kunnen veranderen. Bewustwording is de sleutel m.i.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Heb jij trouwens hulp van een psychotherapeut oid?
zaterdag 15 september 2007 om 17:13
Ik ben zelf een dader. Nog steeds, van tijd tot tijd, als mijn kinderen fysiek te dichtbij me zijn en iets hebben gedaan waar ik niet mee om kan gaan.
Ik herinner me een keer dat één van mijn kinderen echt angstig reageerde, terwijl ik helemaal niet van plan was om hem nog iets te doen. Van die angstige blik ging ik alsnog door het lint, kon het er niet meer bij hebben, bij de woede die ik toch al voelde.
Soms denk ik ook 'als je me toch zo'n bitch vindt, laat me dan maar een bitch zijn, voel het maar.
Soms ben ik me er bewust van dat er 'storm' in mijn lijf zit. Weggaan lukt alleen als er echt al fysiek afstand is.
Maar goed, is degene die dit soort woede overkomt schuldig aan die woede? Het is toch logisch dat je angstig reageert als je in het verleden al bent geconfronteerd met zaken die je terecht angstig maakten? Een dader, ik ook dus, moet zelf eraan gaan werken dat dit soort reacties verder nergens toe leiden, de reacties registreren en zich beseffen dat die er zijn door zijn eigen acties.
Tuurlijk kun je er als volwassene voor kiezen om niet te gaan zuigen bij iemand die aan jou bekend prikkelbaar is. Maar er zijn, heel normale reacties hebben, dat maakt jou niet schuldig.
Waar je mogelijk schuldig aan zou kunnen zijn is aan blijven. Maar ook dat deed je in de overtuiging dat het noodzakelijk was, dat jouw zijn een voorwaarde voor hem was om min of meer te functioneren. Zelfoverschatting, dat wel.
Het kost mij moeite om hier rustig te blijven schrijven. Ik trek het me wel aan, het 'verwijt' dat we hier slachtofferig bezig zijn.
Ik herinner me een keer dat één van mijn kinderen echt angstig reageerde, terwijl ik helemaal niet van plan was om hem nog iets te doen. Van die angstige blik ging ik alsnog door het lint, kon het er niet meer bij hebben, bij de woede die ik toch al voelde.
Soms denk ik ook 'als je me toch zo'n bitch vindt, laat me dan maar een bitch zijn, voel het maar.
Soms ben ik me er bewust van dat er 'storm' in mijn lijf zit. Weggaan lukt alleen als er echt al fysiek afstand is.
Maar goed, is degene die dit soort woede overkomt schuldig aan die woede? Het is toch logisch dat je angstig reageert als je in het verleden al bent geconfronteerd met zaken die je terecht angstig maakten? Een dader, ik ook dus, moet zelf eraan gaan werken dat dit soort reacties verder nergens toe leiden, de reacties registreren en zich beseffen dat die er zijn door zijn eigen acties.
Tuurlijk kun je er als volwassene voor kiezen om niet te gaan zuigen bij iemand die aan jou bekend prikkelbaar is. Maar er zijn, heel normale reacties hebben, dat maakt jou niet schuldig.
Waar je mogelijk schuldig aan zou kunnen zijn is aan blijven. Maar ook dat deed je in de overtuiging dat het noodzakelijk was, dat jouw zijn een voorwaarde voor hem was om min of meer te functioneren. Zelfoverschatting, dat wel.
Het kost mij moeite om hier rustig te blijven schrijven. Ik trek het me wel aan, het 'verwijt' dat we hier slachtofferig bezig zijn.
zaterdag 15 september 2007 om 18:34
Hoi Superstar,
Op dit moment weet ik niet eens meer wie ik nou echt ben of wat ik wil en wat ik leuk vind..
Ik heb dat nooit geweten want ik heb eigenlijk van kinds af aan gedaan wat anderen wilden alleen heb ik dat tot nu toe nooit zo gezien...
Hou je van chocola? Melk, puur of wit? Welke bloemen vind je mooi en welke mooier, een roos, een anjer of misschien een anemoon?
Hou je van tekenen, of lezen? Dans je graag? Van wat voor muziek word je vrolijk? Hou je van dieren? Honden, katten, vlinders, leguanen? Waarom wel/niet?
Wat was de laatste keer dat je blij was en waarom was je dat?
Zie, je weet vast al veel over wat je leuk vindt En het maakt allemaal onderdeel uit van wie je bent.
Veranderen is je hersens trainen om andere paadjes in te slaan dan ze gewend zijn; nieuwe gedachtenpaadjes aanmaken. Da’s dus een kwestie van oefenen en herhalen. Het begint met kleine stappen.
Op dit moment weet ik niet eens meer wie ik nou echt ben of wat ik wil en wat ik leuk vind..
Ik heb dat nooit geweten want ik heb eigenlijk van kinds af aan gedaan wat anderen wilden alleen heb ik dat tot nu toe nooit zo gezien...
Hou je van chocola? Melk, puur of wit? Welke bloemen vind je mooi en welke mooier, een roos, een anjer of misschien een anemoon?
Hou je van tekenen, of lezen? Dans je graag? Van wat voor muziek word je vrolijk? Hou je van dieren? Honden, katten, vlinders, leguanen? Waarom wel/niet?
Wat was de laatste keer dat je blij was en waarom was je dat?
Zie, je weet vast al veel over wat je leuk vindt En het maakt allemaal onderdeel uit van wie je bent.
Veranderen is je hersens trainen om andere paadjes in te slaan dan ze gewend zijn; nieuwe gedachtenpaadjes aanmaken. Da’s dus een kwestie van oefenen en herhalen. Het begint met kleine stappen.
zaterdag 15 september 2007 om 19:05
Hoi Iseo,
De vraag bij mij is heel erg waarom ik bezig bleef aan dat onbegonnen werk om maar iemand te zijn die ik niet was. Elke reactie inhouden om maar een andere reactie te geven die wel paste in dat moment. En dat gaat van hele kleine beweginkjes tot dat wat je zegt, alles telt mee.
Je wist niet anders te doen dan dat. Je hebt waarschijnlijk niet anders geleerd dan dat.
Waarom had ik niet dat wat die andere vrouwen die op het andere topic reageren wel lijken te hebben, een soort weten wie ze zijn vanbinnen wat niet zomaar omver te krijgen is?
Weten wat van jou is, waar dat van de ander begint, wat je niet hoeft aan te nemen.
Ik denk dat jij (net als ik) iemand bent die zich heel erg kan openstellen voor een ander. Dan laat je iemand helemaal binnen, je gooit eigenlijk je aura open zeg maar en de ander kan erin stappen of iets van je jatten en je weet letterlijk niet meer wat mijn en dijn is.
Je zat niet bepaald in de omstandigheden om jezelf aan te leren je daarvoor af te schermen. Daarvoor moet je rust en ruimte voor jezelf hebben en dat was er gewoonweg niet. Wees niet zo hard voor jezelf hierom. Wees vriendelijk.
Bovendien, dat openstellen en bijna één willen worden was juist prachtig op de momenten dat de relatie goed was. Dat 'zet je niet zomaar even uit'.
Die vrouwen met wie je je vergelijkt - jezelf vergelijken met een ander werkt eigenlijk nooit (en het is ook maar net met wíe je jezelf vergelijkt). Je weet ook nooit een anders complete verhaal en een ander weet jouw complete verhaal nooit, dus vergelijken (en oordelen) is zo zinloos. Wel begrijpelijk en ook herkenbaar (ik hoor mezelf nog tegen de haptoterapeut zeggen: waarom heb ik zoveel moeite met dingen die voor een ander de normaalste zaak van de wereld zijn? Maar ik kan en weet weer dingen die een ander niet kan en weet, net als jij.)
Ik weet dat het niet goed met mij ging, en de relatie begon ook nog eens heftig, details die ik niet echt kan vertellen wegens herkenbaarheid. Ik wist het niet meer, wist alleen dat ik zo graag ergens bij, bij iemand wilde horen.
En nog steeds.
Op het tweede of derde afspraakje met mijn ex vertelde hij me iets over zijn recente verleden waarbij iedere weldenkende vrouw had gezegd: "Joh, ga jij eerst eens lekker met jezelf aan de slag en kom maar terug als je je leven weer een beetje op orde hebt, als je dan nog geïnteresseerd bent", maar ik heb me eroverheen gezet en heb aangegeven met hem verder te willen.Oh, het was een prachtig moment, hij was zo opgelucht, was bang geweest dat ik hem niet wilde. Maar ik wilde ook graag bij hem horen, want er was de belofte van een grootse en meeslepende liefde en dat was het op z'n mooist ook. Heel Hollywood.
Ik verlegde al heel snel m'n grenzen, ging ook te snel samenwonen, hij wilde zo graag bevestiging van mij. Natuurlijk klopte dat al van geen kant, en mijn beste vriendin moest knarsetandend toezien dat ik het allemaal toch deed, maar ze had me ook op geen enkele manier kunnen stoppen. Want ik wilde dit meemaken, punt.
Het eerste signaaltje was misschien al dat hij me op ons eerste afspraakje zomaar ineens zoende, ik was er niet op verdacht. Oh, eh... oké - en je er dan naar voegen. Het begint altijd heel klein. En voor je het weet zit je in patronen, en patronen zijn verrekt hardnekkige dingen.
Voel me niet veilig, voel me niet goed.
Waar voel je je wel veilig bij, echt veilig? Je bent voor jou compleet nieuwe dingen aan het doen, logisch dat het moeilijk voelt nu. Zorg dat je voldoende momenten en situaties inbouwt waarin je je wel veilig voelt, waarin je even kunt opladen om dan weer naar buiten te kunnen. En onthou dat er heel veel mensen zijn die jou bijstaan. Je bent niet alleen.
Liefs,
Queeni
De vraag bij mij is heel erg waarom ik bezig bleef aan dat onbegonnen werk om maar iemand te zijn die ik niet was. Elke reactie inhouden om maar een andere reactie te geven die wel paste in dat moment. En dat gaat van hele kleine beweginkjes tot dat wat je zegt, alles telt mee.
Je wist niet anders te doen dan dat. Je hebt waarschijnlijk niet anders geleerd dan dat.
Waarom had ik niet dat wat die andere vrouwen die op het andere topic reageren wel lijken te hebben, een soort weten wie ze zijn vanbinnen wat niet zomaar omver te krijgen is?
Weten wat van jou is, waar dat van de ander begint, wat je niet hoeft aan te nemen.
Ik denk dat jij (net als ik) iemand bent die zich heel erg kan openstellen voor een ander. Dan laat je iemand helemaal binnen, je gooit eigenlijk je aura open zeg maar en de ander kan erin stappen of iets van je jatten en je weet letterlijk niet meer wat mijn en dijn is.
Je zat niet bepaald in de omstandigheden om jezelf aan te leren je daarvoor af te schermen. Daarvoor moet je rust en ruimte voor jezelf hebben en dat was er gewoonweg niet. Wees niet zo hard voor jezelf hierom. Wees vriendelijk.
Bovendien, dat openstellen en bijna één willen worden was juist prachtig op de momenten dat de relatie goed was. Dat 'zet je niet zomaar even uit'.
Die vrouwen met wie je je vergelijkt - jezelf vergelijken met een ander werkt eigenlijk nooit (en het is ook maar net met wíe je jezelf vergelijkt). Je weet ook nooit een anders complete verhaal en een ander weet jouw complete verhaal nooit, dus vergelijken (en oordelen) is zo zinloos. Wel begrijpelijk en ook herkenbaar (ik hoor mezelf nog tegen de haptoterapeut zeggen: waarom heb ik zoveel moeite met dingen die voor een ander de normaalste zaak van de wereld zijn? Maar ik kan en weet weer dingen die een ander niet kan en weet, net als jij.)
Ik weet dat het niet goed met mij ging, en de relatie begon ook nog eens heftig, details die ik niet echt kan vertellen wegens herkenbaarheid. Ik wist het niet meer, wist alleen dat ik zo graag ergens bij, bij iemand wilde horen.
En nog steeds.
Op het tweede of derde afspraakje met mijn ex vertelde hij me iets over zijn recente verleden waarbij iedere weldenkende vrouw had gezegd: "Joh, ga jij eerst eens lekker met jezelf aan de slag en kom maar terug als je je leven weer een beetje op orde hebt, als je dan nog geïnteresseerd bent", maar ik heb me eroverheen gezet en heb aangegeven met hem verder te willen.Oh, het was een prachtig moment, hij was zo opgelucht, was bang geweest dat ik hem niet wilde. Maar ik wilde ook graag bij hem horen, want er was de belofte van een grootse en meeslepende liefde en dat was het op z'n mooist ook. Heel Hollywood.
Ik verlegde al heel snel m'n grenzen, ging ook te snel samenwonen, hij wilde zo graag bevestiging van mij. Natuurlijk klopte dat al van geen kant, en mijn beste vriendin moest knarsetandend toezien dat ik het allemaal toch deed, maar ze had me ook op geen enkele manier kunnen stoppen. Want ik wilde dit meemaken, punt.
Het eerste signaaltje was misschien al dat hij me op ons eerste afspraakje zomaar ineens zoende, ik was er niet op verdacht. Oh, eh... oké - en je er dan naar voegen. Het begint altijd heel klein. En voor je het weet zit je in patronen, en patronen zijn verrekt hardnekkige dingen.
Voel me niet veilig, voel me niet goed.
Waar voel je je wel veilig bij, echt veilig? Je bent voor jou compleet nieuwe dingen aan het doen, logisch dat het moeilijk voelt nu. Zorg dat je voldoende momenten en situaties inbouwt waarin je je wel veilig voelt, waarin je even kunt opladen om dan weer naar buiten te kunnen. En onthou dat er heel veel mensen zijn die jou bijstaan. Je bent niet alleen.
Liefs,
Queeni
zondag 16 september 2007 om 00:36
Hoi Superstar,
Ik lees net pas jouw berichten over dat je zo bang bent dat de volgende weer een hufter zal zijn. Dat heb ik nou precies zo.
Als je van lezen houdt, zou je eens het monsterverbond van carolien roodvoets kunnen lezen, als je hem bij bol besteld, heb je hem zo in huis. Voor mij was het echt een feest van herkenning.
Zij beschrijft dat fenomeen ook; de neurotische partnerkeuze. Een soort herhalingsdwang van hetzelfde patroon, wat je kent vanuit je jeugd. Je verleden waar je nog een appeltje mee hebt te schillen en zolang dat appeltje niet geschild is, lust je geen peertje (=leuke, normale lieve, betrouwbare man)
Ik lees net pas jouw berichten over dat je zo bang bent dat de volgende weer een hufter zal zijn. Dat heb ik nou precies zo.
Als je van lezen houdt, zou je eens het monsterverbond van carolien roodvoets kunnen lezen, als je hem bij bol besteld, heb je hem zo in huis. Voor mij was het echt een feest van herkenning.
Zij beschrijft dat fenomeen ook; de neurotische partnerkeuze. Een soort herhalingsdwang van hetzelfde patroon, wat je kent vanuit je jeugd. Je verleden waar je nog een appeltje mee hebt te schillen en zolang dat appeltje niet geschild is, lust je geen peertje (=leuke, normale lieve, betrouwbare man)
zondag 16 september 2007 om 01:08
Ik heb ondertussen ook het andere topic (gedeeltelijk) gelezen. Ik heb besloten daar niet te gaan reageren, omdat ik mezelf dan alleen maar ga zitten verdedigen. Ik zie wel dat de meningen ook op dat topic verschillen, net als irl.
Op zich kan ik me wel voorstellen dat fysiek geweld in sommige gevallen begrijpelijk is. Als iemand echt heel moeilijk tegen je doet, ook al is het alleen verbaal, kan ik begrijpen dat het je wel eens te veel kan worden en dat je dan gaat slaan. Ook ik heb een keer een bord keihard door de keuken gegooid, het werd me te veel tijdens een (verbale) ruzie. En ik heb een keer heel hard mijn hoofd tegen de keukendeur gebeukt. Beide keren waren dat dingen die niet tegen mijn toenmalige partner gericht waren. Maar beide keren had ik mezelf totaal niet onder controle. Dit waren mijn wanhopige reacties op dat moment, maar ik kan me evengoed voorstellen dat het je reactie kan zijn om op zo'n moment iemand een mep te geven.
Maar dit is wel iets totaal anders dan het gedrag dat mijn toenmalige man liet zien. Die kwam thuis van zijn werk en dan was het al mis op het moment dat hij binnenkwam, ongeacht wat ik zei of niet zei. Die agressie zat in hem op zo'n moment, en werd niet uitgelokt door mij. Hoewel hij dat anders zag, want volgens hem lokte ik het dan uit door hoe ik keek, hoe ik eruit zag, of er was iets anders; het eten was nog niet klaar, of niet lekker, of wat dan ook. Hij zocht een reden en vond er altijd wel één.
Ik geloof niet dat ik hem ooit heb uitgedaagd, ruzie heb gezocht, doorgedramd, of wat dan ook. Sowieso hadden we eigenlijk nooit ruzie op een manier zoals die normaal is in een relatie. Hij stortte zijn frustratie over mij uit en ik moest stil zijn, zo waren onze ruzies. Weerwoord was niet echt een optie, laat staan doordrammen of ''zuigen'' zoals het op dat andere topic wordt genoemd.
Hij was eerder getrouwd geweest, en haar sloeg hij ook. Het lag niet aan mij. Het enige wat ik verkeerd heb gedaan, is wat Mamzelle ook al zegt, ik bleef. Niet zo lang als sommigen van jullie, maar ook ik ben te lang gebleven. En dat neem ik mezelf best wel kwalijk. Er was een wisselwerking tussen mijn toenmalige man en mij, dingen uit het verleden die speelden bij hem - moeilijke dingen meegemaakt - en bij mij - weinig zelfvertrouwen - waardoor de dingen misschien wat makkelijker uit de hand konden lopen. Dus in dat opzicht heb ik wel een rol gespeeld in het geheel. Aan de andere kant, als ik nu terugkijk op toen... ik geloof niet dat iemand als hij ooit een normale relatie zou kunnen hebben. Niet met mij, en ook niet met iemand anders.
Op zich kan ik me wel voorstellen dat fysiek geweld in sommige gevallen begrijpelijk is. Als iemand echt heel moeilijk tegen je doet, ook al is het alleen verbaal, kan ik begrijpen dat het je wel eens te veel kan worden en dat je dan gaat slaan. Ook ik heb een keer een bord keihard door de keuken gegooid, het werd me te veel tijdens een (verbale) ruzie. En ik heb een keer heel hard mijn hoofd tegen de keukendeur gebeukt. Beide keren waren dat dingen die niet tegen mijn toenmalige partner gericht waren. Maar beide keren had ik mezelf totaal niet onder controle. Dit waren mijn wanhopige reacties op dat moment, maar ik kan me evengoed voorstellen dat het je reactie kan zijn om op zo'n moment iemand een mep te geven.
Maar dit is wel iets totaal anders dan het gedrag dat mijn toenmalige man liet zien. Die kwam thuis van zijn werk en dan was het al mis op het moment dat hij binnenkwam, ongeacht wat ik zei of niet zei. Die agressie zat in hem op zo'n moment, en werd niet uitgelokt door mij. Hoewel hij dat anders zag, want volgens hem lokte ik het dan uit door hoe ik keek, hoe ik eruit zag, of er was iets anders; het eten was nog niet klaar, of niet lekker, of wat dan ook. Hij zocht een reden en vond er altijd wel één.
Ik geloof niet dat ik hem ooit heb uitgedaagd, ruzie heb gezocht, doorgedramd, of wat dan ook. Sowieso hadden we eigenlijk nooit ruzie op een manier zoals die normaal is in een relatie. Hij stortte zijn frustratie over mij uit en ik moest stil zijn, zo waren onze ruzies. Weerwoord was niet echt een optie, laat staan doordrammen of ''zuigen'' zoals het op dat andere topic wordt genoemd.
Hij was eerder getrouwd geweest, en haar sloeg hij ook. Het lag niet aan mij. Het enige wat ik verkeerd heb gedaan, is wat Mamzelle ook al zegt, ik bleef. Niet zo lang als sommigen van jullie, maar ook ik ben te lang gebleven. En dat neem ik mezelf best wel kwalijk. Er was een wisselwerking tussen mijn toenmalige man en mij, dingen uit het verleden die speelden bij hem - moeilijke dingen meegemaakt - en bij mij - weinig zelfvertrouwen - waardoor de dingen misschien wat makkelijker uit de hand konden lopen. Dus in dat opzicht heb ik wel een rol gespeeld in het geheel. Aan de andere kant, als ik nu terugkijk op toen... ik geloof niet dat iemand als hij ooit een normale relatie zou kunnen hebben. Niet met mij, en ook niet met iemand anders.
zondag 16 september 2007 om 08:50
Goedemorgen allemaal...
Rafaella ik heb dat boek van Caroline Roodvoets al eens gelezen..
Ongeveer een jaar geleden denk ik maar toen is het niet echt goed tot mij doorgedrongen wat er nu echt stond..
Je leesthet wel maar het gaat langs je heen alsof het niet echt op jouw van toepassing is...
Ik ga morgen eens kijken bij de bieb hier en proberen het nogmaals te lezen...
Ik heb het andere topic ook een beetje gevolg maar ga daar niet reageren..
Ook ik kan mij wel voorstellen dat iemand zo boos word dat hij de ander een klap geeft of iets naar het hoofd gooit..
Toch vind ik dat iets anders dan iemand stelselmatig mishandelen..
Ook iemand met woorden helemaal murw slaan vind ik mishandeling...
De jeugd van iemand zal daar zeer zeker mee te maken hebben al kan iemand daar ook verschillend mee omgaan...
Mijn eerste ex had vroeger ook heel vaak gezien hoe zijn moeder geslagen werd en hij kon mij verbaal heel goed aan maar toch heeft hij mij nooit geslagen.
Hij zei ook altijd als ik je ooit 1 klap geef dan hoef je mij niet aan te geven maar dan doe ik dat zelf wel want dan ben ik de grootste klootzak die er rond loopt...
Mijn recente ex zag vroeger ook hoe zijn moeder geslagen werd maar vind dat zelf eigenlijk heel normaal...
Want zijn moeder kon en kan ook zo zuigen...
Ook hij heeftzijn ex meerdere keren geslagen maar ook daar had hij wel een excuus voor en zijn vader en opa deden dat vroeger ook dus...
Bij mij is het bij 1x gebleven en nadat mijn broer hem zijn kop verbouwd heeft is het niet meer gebeurd...
Alleen doet hij het nu psychisch...
Hij heeft altijd gelijk ook al weet hij wel dat het niet zo is...
Hij kan in een discussie compleet doordraven (ook naar anderen toe)...
Net zo lang doordrammen en zuigen en treiteren tot de ander zo spuugzat van hem is en hem maar gelijk geeft...
De hele wereld deugt niet en hij is de enige die dat door heeft...
Rafaella ik heb dat boek van Caroline Roodvoets al eens gelezen..
Ongeveer een jaar geleden denk ik maar toen is het niet echt goed tot mij doorgedrongen wat er nu echt stond..
Je leesthet wel maar het gaat langs je heen alsof het niet echt op jouw van toepassing is...
Ik ga morgen eens kijken bij de bieb hier en proberen het nogmaals te lezen...
Ik heb het andere topic ook een beetje gevolg maar ga daar niet reageren..
Ook ik kan mij wel voorstellen dat iemand zo boos word dat hij de ander een klap geeft of iets naar het hoofd gooit..
Toch vind ik dat iets anders dan iemand stelselmatig mishandelen..
Ook iemand met woorden helemaal murw slaan vind ik mishandeling...
De jeugd van iemand zal daar zeer zeker mee te maken hebben al kan iemand daar ook verschillend mee omgaan...
Mijn eerste ex had vroeger ook heel vaak gezien hoe zijn moeder geslagen werd en hij kon mij verbaal heel goed aan maar toch heeft hij mij nooit geslagen.
Hij zei ook altijd als ik je ooit 1 klap geef dan hoef je mij niet aan te geven maar dan doe ik dat zelf wel want dan ben ik de grootste klootzak die er rond loopt...
Mijn recente ex zag vroeger ook hoe zijn moeder geslagen werd maar vind dat zelf eigenlijk heel normaal...
Want zijn moeder kon en kan ook zo zuigen...
Ook hij heeftzijn ex meerdere keren geslagen maar ook daar had hij wel een excuus voor en zijn vader en opa deden dat vroeger ook dus...
Bij mij is het bij 1x gebleven en nadat mijn broer hem zijn kop verbouwd heeft is het niet meer gebeurd...
Alleen doet hij het nu psychisch...
Hij heeft altijd gelijk ook al weet hij wel dat het niet zo is...
Hij kan in een discussie compleet doordraven (ook naar anderen toe)...
Net zo lang doordrammen en zuigen en treiteren tot de ander zo spuugzat van hem is en hem maar gelijk geeft...
De hele wereld deugt niet en hij is de enige die dat door heeft...
zondag 16 september 2007 om 12:02
quote:mamzelle schreef op 15 september 2007 @ 17:13:
Het kost mij moeite om hier rustig te blijven schrijven. Ik trek het me wel aan, het 'verwijt' dat we hier slachtofferig bezig zijn.
Mamz
Maar is dat ook zo?
Ik heb dat ook, trek het me erg aan. maar waarom dan?
Omdat ik bang ben dat het zo is? Dat ik voor mijzelf de nieuwe tijd die moet gaan komen tegenhoud?
Ik vind dat dit topic een plek is waar je nu eens je verhaal kunt doen.
En ik weet dat ik al maanden schrijf over steeds hetzelfde. En dat als iemand het leest zij best kan denken, mens ga toch verder met je leven.
Maar het lucht op. En van de reacties, en van wat je leert door het uitzoeken van wat er nu werkelijk gebeurde, krijg je inzicht en kun je toch die volgende stap weer zetten.
En ergens ik wil ook gewoon eens horen dat iemand het rot vind, dat het klote was toen.
Wil af van die gedachten en (schuld)gevoelens erover die niet terecht zijn, om alleen te leren van de juiste kijk erop. Wil jullie ook laten weten dat als ik je lees, ik snap hoe eenzaam je je hebt gevoeld, of nog steeds voelt. Hoe moeilijk het is om niet te zien wat je kunt doen om het beter te maken...
Hoe het voelt om zo klem te zitten, terwijl je weet dat het aan jou is om er verandering in te brgengen, maar je zo uitgeput bent dat je niet weet waar in hemelsnaam te beginnen...
Ik schrijf hier niet om mijn ex zwart te maken want ik mis hem nog steeds. Dus alleen schrijven om te horen hoe erg het was, dat hij dit en dat niet had mogen doen, dat is het niet. Het gaat om wat erachter zit. Wat ik zelf deed. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waarom bleef ik, waarom bleef hij bij mij? Wat hadden wij samen? Wat deed ik verkeerd, waarom maakte ik die keuzes toen, wat zegt dat over mij?
Ik wil me héél voelen, niet zo in verschillende stukjes opgedeeld. Ik wil me in balans voelen, wil verder maar dan niet zonder die lessen mee te nemen want anders ga ik binnen de kortste keren weer onderuit.
En waarom heb ik twee jaar niet kunnen huilen, alleen maar doorgegaan omdat ik moeder werd en voor mij baby moest zorgen, en kan ik dat nu wel toelaten?
Voor een ander lijken het misschien kleine stappen, een kleine vooruitgang sinds die tijd. Iemand die zelfverzekerd is en pit heeft en zich niet makkelijk meer omver laat blazen, begrijp misschien niet wat het verschil is voor mij met hoe het ging drie maanden geleden bijvoorbeeld.
En ik schrijf nu maar even voor mezelf, want ik wilde eigenlijk wel voorbeelden noemen van de andere schrijfsters hier, maar dat is niet echt aan mij om dat te doen.
Het gaat erom dat het mij raakt op een pijnlijke plek. Dus het zegt iets over mij.
En ik kijk tegen anderen op, zou wel willen leren van hoe zij in het leven staan. Want iedereen krijgt zijn portie tegenslag, alle vrouwen hier op het forum hebben dingen meegemaakt. Wat zijn de overeenkomsten? Hoe gaan anderen daar mee om, wat halen zij eruit, waarom kunnen zij dat op een andere manier, en waar loopt uiteindelijk iedereen tegenaan?
En waar ben ik anders.
Waarom zou ik mezelf graag zo zien als die schrijfster?
Ik durf bijna niet naar buiten omdat ik dat vertrouwen niet heb. Dat ik weet hoe alles werkt, dat ik mezelf ken.
Waar haal jij dat vandaan? En waarom is het voor iemand anders vanzelfsprekend en niet eens iets om bij stil te staan?
Waarom heb ik dat stuk laten gaan?
En is het misschien zo dat ik er in blijf hangen?
Misschien wel.
Eigenlijk zit alles me nu mee.
Maar lukt het mij niet om er zelf nu al in mee te gaan.
Misschien gaat dit topic in de basis niet eens echt over ongezonde relaties, maar vooral over de ontdekkingstocht naar je eigen ik, binnen in. Naar hoe je kunt leven met alles uit het leven en dat je ermee om kunt gaan en jezelf krachtiger maakt, en de mooie dingen eruit leert te halen en de moeilijke dingen leert verwerken en misschien gebruiken om verder te komen.
Leren over jezelf wat het is dat je graag met de anderen om je heen wilt hebben. Wat voor soort contact zoek je, wat wil je graag delen, waar ben je naar op zoek. Wie ben je.
Ik ben een ander mens geworden de afgelopen jaren, misschien had ik die lessen ook wel geleerd op een andere manier, maar nu was het zo in deze omstandigheden.
En ik vind nog steeds dat de toon op dit topic is dat je elkaar sterker wilt maken, verder wilt helpen. Dat vind ik zo mooi.
Misschien duurt het voor een ander allemaal te lang, lijkt het in kringetjes te draaien, maar ik begrijp dat nu wel. Ik weet wel wie wat hier schreef, denk ook wel de lijnen in jullie verhalen te zien, wat elkaar raakt, de overeenkomsten etc.
En soms blijf je ergens op steken, en komen de verhalen, dan het begrip, het even voelen dat je niet alleen bent. En dan is er daarna toch weer iets uitgewerkt.
Mamz, ik reageer later nog op wat je verder schreef in dit bericht, vind dat nu even moeilijk. Maar een hele dikke
Liefs!!!
Het kost mij moeite om hier rustig te blijven schrijven. Ik trek het me wel aan, het 'verwijt' dat we hier slachtofferig bezig zijn.
Mamz
Maar is dat ook zo?
Ik heb dat ook, trek het me erg aan. maar waarom dan?
Omdat ik bang ben dat het zo is? Dat ik voor mijzelf de nieuwe tijd die moet gaan komen tegenhoud?
Ik vind dat dit topic een plek is waar je nu eens je verhaal kunt doen.
En ik weet dat ik al maanden schrijf over steeds hetzelfde. En dat als iemand het leest zij best kan denken, mens ga toch verder met je leven.
Maar het lucht op. En van de reacties, en van wat je leert door het uitzoeken van wat er nu werkelijk gebeurde, krijg je inzicht en kun je toch die volgende stap weer zetten.
En ergens ik wil ook gewoon eens horen dat iemand het rot vind, dat het klote was toen.
Wil af van die gedachten en (schuld)gevoelens erover die niet terecht zijn, om alleen te leren van de juiste kijk erop. Wil jullie ook laten weten dat als ik je lees, ik snap hoe eenzaam je je hebt gevoeld, of nog steeds voelt. Hoe moeilijk het is om niet te zien wat je kunt doen om het beter te maken...
Hoe het voelt om zo klem te zitten, terwijl je weet dat het aan jou is om er verandering in te brgengen, maar je zo uitgeput bent dat je niet weet waar in hemelsnaam te beginnen...
Ik schrijf hier niet om mijn ex zwart te maken want ik mis hem nog steeds. Dus alleen schrijven om te horen hoe erg het was, dat hij dit en dat niet had mogen doen, dat is het niet. Het gaat om wat erachter zit. Wat ik zelf deed. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waarom bleef ik, waarom bleef hij bij mij? Wat hadden wij samen? Wat deed ik verkeerd, waarom maakte ik die keuzes toen, wat zegt dat over mij?
Ik wil me héél voelen, niet zo in verschillende stukjes opgedeeld. Ik wil me in balans voelen, wil verder maar dan niet zonder die lessen mee te nemen want anders ga ik binnen de kortste keren weer onderuit.
En waarom heb ik twee jaar niet kunnen huilen, alleen maar doorgegaan omdat ik moeder werd en voor mij baby moest zorgen, en kan ik dat nu wel toelaten?
Voor een ander lijken het misschien kleine stappen, een kleine vooruitgang sinds die tijd. Iemand die zelfverzekerd is en pit heeft en zich niet makkelijk meer omver laat blazen, begrijp misschien niet wat het verschil is voor mij met hoe het ging drie maanden geleden bijvoorbeeld.
En ik schrijf nu maar even voor mezelf, want ik wilde eigenlijk wel voorbeelden noemen van de andere schrijfsters hier, maar dat is niet echt aan mij om dat te doen.
Het gaat erom dat het mij raakt op een pijnlijke plek. Dus het zegt iets over mij.
En ik kijk tegen anderen op, zou wel willen leren van hoe zij in het leven staan. Want iedereen krijgt zijn portie tegenslag, alle vrouwen hier op het forum hebben dingen meegemaakt. Wat zijn de overeenkomsten? Hoe gaan anderen daar mee om, wat halen zij eruit, waarom kunnen zij dat op een andere manier, en waar loopt uiteindelijk iedereen tegenaan?
En waar ben ik anders.
Waarom zou ik mezelf graag zo zien als die schrijfster?
Ik durf bijna niet naar buiten omdat ik dat vertrouwen niet heb. Dat ik weet hoe alles werkt, dat ik mezelf ken.
Waar haal jij dat vandaan? En waarom is het voor iemand anders vanzelfsprekend en niet eens iets om bij stil te staan?
Waarom heb ik dat stuk laten gaan?
En is het misschien zo dat ik er in blijf hangen?
Misschien wel.
Eigenlijk zit alles me nu mee.
Maar lukt het mij niet om er zelf nu al in mee te gaan.
Misschien gaat dit topic in de basis niet eens echt over ongezonde relaties, maar vooral over de ontdekkingstocht naar je eigen ik, binnen in. Naar hoe je kunt leven met alles uit het leven en dat je ermee om kunt gaan en jezelf krachtiger maakt, en de mooie dingen eruit leert te halen en de moeilijke dingen leert verwerken en misschien gebruiken om verder te komen.
Leren over jezelf wat het is dat je graag met de anderen om je heen wilt hebben. Wat voor soort contact zoek je, wat wil je graag delen, waar ben je naar op zoek. Wie ben je.
Ik ben een ander mens geworden de afgelopen jaren, misschien had ik die lessen ook wel geleerd op een andere manier, maar nu was het zo in deze omstandigheden.
En ik vind nog steeds dat de toon op dit topic is dat je elkaar sterker wilt maken, verder wilt helpen. Dat vind ik zo mooi.
Misschien duurt het voor een ander allemaal te lang, lijkt het in kringetjes te draaien, maar ik begrijp dat nu wel. Ik weet wel wie wat hier schreef, denk ook wel de lijnen in jullie verhalen te zien, wat elkaar raakt, de overeenkomsten etc.
En soms blijf je ergens op steken, en komen de verhalen, dan het begrip, het even voelen dat je niet alleen bent. En dan is er daarna toch weer iets uitgewerkt.
Mamz, ik reageer later nog op wat je verder schreef in dit bericht, vind dat nu even moeilijk. Maar een hele dikke
Liefs!!!
zondag 16 september 2007 om 13:40
Ik vind niet dat wij hier slachtofferig bezig zijn, wat dat dan ook moge betekenen. Er kunnen dingen gebeuren in je leven, dingen die jaaaaren kosten om te verwerken, jaaaaren om te begrijpen wat er precies is gebeurd, waarom dat kon gebeuren en om het een plaatsje te geven. Juist het je ooit weer 'heel' kunnen voelen, dat kost ontzettend veel werk, doet erg veel pijn.
Het is niet zo dat we hier zitten na te genieten of zo. Even lekker herinneringen ophalen aan toen we het zo slecht hadden? Duhuh!!
Gelukkig zijn er mensen die het mechanisme van jezelf verliezen in een slechte relatie niet kennen, niet omdat ze het bij zichzelf niet onderkennen, maar omdat ze het gewoon niet hebben meegemaakt. Mensen voor wie de hele wereld geen drijfzand is waarbij je niet weet waarop je kunt vertrouwen. Mensen die wel die stevige basis hebben. Dat is heel fijn voor hen.
Anderen moeten daarvoor nog een jarenlang gevecht aan gaan. Een gevecht tegen gewoontes en denkpatronen die er zijn ingesleten. Zonder erover te praten kom je daar niet uit. Je hebt mensen nodig tegen wie je je verhaal kunt doen en die jou aanspreken als je terugvalt. Mensen die je niet veroordelen, maar die begrijpen hoe alles zover heeft kunnen komen.
Er is mijns inziens overigens maar 1 goede reden voor slaan (of welk geweld dan ook): als die ander fysiek jouw leven bedreigt. Op alle andere moment heb je geen recht van slaan, is slaan geen volwassen gedrag en een tekortkoming van jouwzelf. Als je leven niet direct bedreigd wordt, dan is er altijd een andere keuze.
Iseo, lees alsjeblieft het boek waar ik naar verwees, Het drama van het begaafde kind. Het zal je helpen om een positieve basis te vinden voor jezelf. Het gaat niet over foute relaties, maar over heel worden als mens. Als je me je adres mailt dan stuur ik het je op.
Het is niet zo dat we hier zitten na te genieten of zo. Even lekker herinneringen ophalen aan toen we het zo slecht hadden? Duhuh!!
Gelukkig zijn er mensen die het mechanisme van jezelf verliezen in een slechte relatie niet kennen, niet omdat ze het bij zichzelf niet onderkennen, maar omdat ze het gewoon niet hebben meegemaakt. Mensen voor wie de hele wereld geen drijfzand is waarbij je niet weet waarop je kunt vertrouwen. Mensen die wel die stevige basis hebben. Dat is heel fijn voor hen.
Anderen moeten daarvoor nog een jarenlang gevecht aan gaan. Een gevecht tegen gewoontes en denkpatronen die er zijn ingesleten. Zonder erover te praten kom je daar niet uit. Je hebt mensen nodig tegen wie je je verhaal kunt doen en die jou aanspreken als je terugvalt. Mensen die je niet veroordelen, maar die begrijpen hoe alles zover heeft kunnen komen.
Er is mijns inziens overigens maar 1 goede reden voor slaan (of welk geweld dan ook): als die ander fysiek jouw leven bedreigt. Op alle andere moment heb je geen recht van slaan, is slaan geen volwassen gedrag en een tekortkoming van jouwzelf. Als je leven niet direct bedreigd wordt, dan is er altijd een andere keuze.
Iseo, lees alsjeblieft het boek waar ik naar verwees, Het drama van het begaafde kind. Het zal je helpen om een positieve basis te vinden voor jezelf. Het gaat niet over foute relaties, maar over heel worden als mens. Als je me je adres mailt dan stuur ik het je op.
anoniem_10748 wijzigde dit bericht op 16-09-2007 13:41
Reden: t=d, oeps
Reden: t=d, oeps
% gewijzigd
zondag 16 september 2007 om 15:27
Iseo is je kleine meid al weer wat beter vandaag ??
Ik denk dat alles wat er hier geschreven wordt wel heel erg herkenbaar is voor voor ons allemaal.
We kennen t gevoel dat we alles persoonlijk op pakken, we ons snel aangevallen voelen en meteen in de verdediging gaan, ik krijg dat zelf nog vaak genoeg te horen.Soms is t net als of het een tweede natuur van me geworden is.Heb ook nog te vaak het gevoel dat ik alles wat ik zeg moet onderbouwen.
Heb ook zeer sterk de neiging om me overal voor te excuseren, denk dat ik aan alles wat mis gaat debit ben.
Want als jou jarenlang wordt verteld, dan wel wordt ingehamerd dat jij verantwoordelijk bent voor zowat alles wat er fout gaat ga je dat ook zelf geloven.
En het is dan ook zoals Superstar zei : we zijn eigenlijk steeds bezig om t anderen naar de zin te maken, te doen wat zij willen , te zeggen wat zij willen horen.
Er zijn momenten dat ik hier ver boven sta maar ik duikel ook nog met regelmaat terug hoor.
En wat anderen zeggen over dat je jezelf in de slachtofferrol plaatst : BULLSHIT !!
zij hebben makkelijk lullen, weten niet eens waar t echt om gaat.
Kennen niet de angst en het continu berekenend zijn op wat eventueel weer komen gaat.
Er is niets zo makkelijk dan een ander te vertellen hoe die leven moet , wat ie moet zeggen en moet doen.
Zij noemen dat "goed bedoelde adviezen " . Ja , duuuuuuhhhhhhhh .
IK zelf ervaar dit te vaak als een verwijt. Verwijten dat je zo stom kon zijn om dit allemaal te pikken en dat ze je toch slimmer hadden ingeschat.
Alsof wij dat zelf niet weten !!!!
Er valt ons niets te verwijten door niemand.
En als er al iemand iets te verwijten heeft dan zijn we dat inderdaad zelf : Want waarom ben ik toch zó lang bij hem gebleven ??!!
Het heeft geen zin om achterom te kijken, gedane zaken nemen geen keer.
We moeten allemaal proberen op de toekomst te focussen zonder daarbij het verleden een hoofdrol toe te dichtten.
Vragen als : wat zou er zijn gebeurd als.....................
hebben geen enkele zin, laat dat tot ons allen doordringen.
We zijn wie we zijn; stuk voor stuk sterke vrouwen.
En al gaat 't ons niet altijd allemaal even goed af...... we komen er wel.
We moeten trots zijn op al het goede in ons leven en doordrongen zijn van t feit dat wij de echte servivors zijn !!
Ik denk dat alles wat er hier geschreven wordt wel heel erg herkenbaar is voor voor ons allemaal.
We kennen t gevoel dat we alles persoonlijk op pakken, we ons snel aangevallen voelen en meteen in de verdediging gaan, ik krijg dat zelf nog vaak genoeg te horen.Soms is t net als of het een tweede natuur van me geworden is.Heb ook nog te vaak het gevoel dat ik alles wat ik zeg moet onderbouwen.
Heb ook zeer sterk de neiging om me overal voor te excuseren, denk dat ik aan alles wat mis gaat debit ben.
Want als jou jarenlang wordt verteld, dan wel wordt ingehamerd dat jij verantwoordelijk bent voor zowat alles wat er fout gaat ga je dat ook zelf geloven.
En het is dan ook zoals Superstar zei : we zijn eigenlijk steeds bezig om t anderen naar de zin te maken, te doen wat zij willen , te zeggen wat zij willen horen.
Er zijn momenten dat ik hier ver boven sta maar ik duikel ook nog met regelmaat terug hoor.
En wat anderen zeggen over dat je jezelf in de slachtofferrol plaatst : BULLSHIT !!
zij hebben makkelijk lullen, weten niet eens waar t echt om gaat.
Kennen niet de angst en het continu berekenend zijn op wat eventueel weer komen gaat.
Er is niets zo makkelijk dan een ander te vertellen hoe die leven moet , wat ie moet zeggen en moet doen.
Zij noemen dat "goed bedoelde adviezen " . Ja , duuuuuuhhhhhhhh .
IK zelf ervaar dit te vaak als een verwijt. Verwijten dat je zo stom kon zijn om dit allemaal te pikken en dat ze je toch slimmer hadden ingeschat.
Alsof wij dat zelf niet weten !!!!
Er valt ons niets te verwijten door niemand.
En als er al iemand iets te verwijten heeft dan zijn we dat inderdaad zelf : Want waarom ben ik toch zó lang bij hem gebleven ??!!
Het heeft geen zin om achterom te kijken, gedane zaken nemen geen keer.
We moeten allemaal proberen op de toekomst te focussen zonder daarbij het verleden een hoofdrol toe te dichtten.
Vragen als : wat zou er zijn gebeurd als.....................
hebben geen enkele zin, laat dat tot ons allen doordringen.
We zijn wie we zijn; stuk voor stuk sterke vrouwen.
En al gaat 't ons niet altijd allemaal even goed af...... we komen er wel.
We moeten trots zijn op al het goede in ons leven en doordrongen zijn van t feit dat wij de echte servivors zijn !!
zondag 16 september 2007 om 16:16
zondag 16 september 2007 om 16:27
Zo, heb mij ook een stukje door dat andere topic heengeworsteld. Zie nu waar jullie het over hebben, met dat slachtofferschap, dan wel het over jezelf af te roepen.
Ach, dat zeiden ze ook in de jaren 50, als je een kort rokje aan had, of had geflirt, dan vroeg je er zelf om om verkracht te worden.
Laatst zag ik op tv bij dr Phill een aflevering over mannen die hun partner sloegen, hij had een compilatie gemaakt van de afgelopen jaren van allemaal mannen die aan het woord waren over hun mishandelende gedrag. Allemaal zeiden ze; ja, het is niet goed dat ik sla, maar zij provoceerde mij.
Bekent gegeven volgens mij dat veel mannen die mishandelen dat doen. het is wel erg, maar eigenlijk haar schuld, want zij...
Net als bij vaders die hun dochter misbruiken, het was geen misbruik, want zij flirte met me, wilde het zelf ook, bladiebla.
Ik las trouwens ook bij toeval dat iemand die er nogal op was dat de mishandelde partij zelf ook een aandeel had in het geslagen worden, zelf ook aangaf dat zij haar partner sloeg, uiteraard omdat hij zou zuigen.
Het is goed om je eigen patronen te onderzoeken. Omdat je niet goed voor jezelf hebt gezorgd, niet omdat het jouw verantwoordelijkheid is dat een ander zich misdraagt.
Het gaat om verantwoordelijkheden, grenzen, wat van jou is en wat van de ander.
Hier zie ik wel een overeeenkomst, heb het idee dat veel vrouwen hier zich oververantwoordelijk voelen, want toevallig mooi past bij een man die graag de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag in de schoenen van een ander schuift.
Ach, dat zeiden ze ook in de jaren 50, als je een kort rokje aan had, of had geflirt, dan vroeg je er zelf om om verkracht te worden.
Laatst zag ik op tv bij dr Phill een aflevering over mannen die hun partner sloegen, hij had een compilatie gemaakt van de afgelopen jaren van allemaal mannen die aan het woord waren over hun mishandelende gedrag. Allemaal zeiden ze; ja, het is niet goed dat ik sla, maar zij provoceerde mij.
Bekent gegeven volgens mij dat veel mannen die mishandelen dat doen. het is wel erg, maar eigenlijk haar schuld, want zij...
Net als bij vaders die hun dochter misbruiken, het was geen misbruik, want zij flirte met me, wilde het zelf ook, bladiebla.
Ik las trouwens ook bij toeval dat iemand die er nogal op was dat de mishandelde partij zelf ook een aandeel had in het geslagen worden, zelf ook aangaf dat zij haar partner sloeg, uiteraard omdat hij zou zuigen.
Het is goed om je eigen patronen te onderzoeken. Omdat je niet goed voor jezelf hebt gezorgd, niet omdat het jouw verantwoordelijkheid is dat een ander zich misdraagt.
Het gaat om verantwoordelijkheden, grenzen, wat van jou is en wat van de ander.
Hier zie ik wel een overeeenkomst, heb het idee dat veel vrouwen hier zich oververantwoordelijk voelen, want toevallig mooi past bij een man die graag de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag in de schoenen van een ander schuift.
zondag 16 september 2007 om 18:33
Ik reageer nu even omdat ik merk dat velen van jullie nu dat andere topic gaan lezen. En daarop reageren. In mijn ogen heeft dat een geschiedenis.
Er werd dus een topic geopend door iemand. Hierop kwamen veel reacties, positief, negatief, nieuwe inzichten, bijdragen van mensen hoe ze zelf dingen beleefd hadden, enz. Eigenlijk net zoals dit topic begonnen is ooit. Er kwam een discussie op gang tussen verschillende mensen, met verschillende inzichten. Het had zeker wat raakvlakken met Oogkleppen, werd ook soms genoemd. Echter, de TO heeft verzocht het topic te laten sluiten terwijl de discussie net goed op gang kwam. Met als gevolg veel ontevreden forummers, bijna een forumrel, een hilarisch topic wat inmiddels gesloten is en dus ook een nieuwe poging om de discussie weer op gang te krijgen. Iets wat dus niet lukt in mijn ogen. Er zijn overeenkomsten en er zijn verschillen met dit topic. Als je nu echter alleen het nieuwe topic leest, met de reacties dan is het toch anders. Tenminste vind ik. Ik vind het nog steeds een gemiste kans van Viva zelf dat ze het oorspronkelijke topic gesloten hebben want dan was de discussie duidelijker geweest.
Ik vind dat Iseo het in haar post heel mooi verwoord heeft! En ik denk dat we de opmerkingen die daar gemaakt worden niet moeten opvatten als een verwijt of dat wij slachtofferig bezig zijn. Zoveel mensen, zoveel meningen. Dit topic gaat over hoe wij verder kunnen komen en hoe wij kunnen voorkomen ooit weer in zo'n relatie te komen. Dus geen ogen meer dicht, ontkennen van signalen e.d. Verwerken van dingen die we hebben meegemaakt. Elkaar steunen op een respectvolle manier, juist zonder met de vinger te wijzen. Dit heeft, vind ik meer effect, dan een opmerking krijgen als, je was er toch zelf bij; en, ik zou me niet laten slaan, dan zou ik direkt opstappen. Wel was die relatie waar het over ging in potentie een relatie die dus duidelijk uit de hand kon lopen. In mijn ogen juist omdat in die relatie maar 1 persoon belangrijk was, de TO. En een relatie die maar draait om 1 persoon is niet evenwichtig en zal ten gronde gaan als er niet aan word gewerkt.
Er werd dus een topic geopend door iemand. Hierop kwamen veel reacties, positief, negatief, nieuwe inzichten, bijdragen van mensen hoe ze zelf dingen beleefd hadden, enz. Eigenlijk net zoals dit topic begonnen is ooit. Er kwam een discussie op gang tussen verschillende mensen, met verschillende inzichten. Het had zeker wat raakvlakken met Oogkleppen, werd ook soms genoemd. Echter, de TO heeft verzocht het topic te laten sluiten terwijl de discussie net goed op gang kwam. Met als gevolg veel ontevreden forummers, bijna een forumrel, een hilarisch topic wat inmiddels gesloten is en dus ook een nieuwe poging om de discussie weer op gang te krijgen. Iets wat dus niet lukt in mijn ogen. Er zijn overeenkomsten en er zijn verschillen met dit topic. Als je nu echter alleen het nieuwe topic leest, met de reacties dan is het toch anders. Tenminste vind ik. Ik vind het nog steeds een gemiste kans van Viva zelf dat ze het oorspronkelijke topic gesloten hebben want dan was de discussie duidelijker geweest.
Ik vind dat Iseo het in haar post heel mooi verwoord heeft! En ik denk dat we de opmerkingen die daar gemaakt worden niet moeten opvatten als een verwijt of dat wij slachtofferig bezig zijn. Zoveel mensen, zoveel meningen. Dit topic gaat over hoe wij verder kunnen komen en hoe wij kunnen voorkomen ooit weer in zo'n relatie te komen. Dus geen ogen meer dicht, ontkennen van signalen e.d. Verwerken van dingen die we hebben meegemaakt. Elkaar steunen op een respectvolle manier, juist zonder met de vinger te wijzen. Dit heeft, vind ik meer effect, dan een opmerking krijgen als, je was er toch zelf bij; en, ik zou me niet laten slaan, dan zou ik direkt opstappen. Wel was die relatie waar het over ging in potentie een relatie die dus duidelijk uit de hand kon lopen. In mijn ogen juist omdat in die relatie maar 1 persoon belangrijk was, de TO. En een relatie die maar draait om 1 persoon is niet evenwichtig en zal ten gronde gaan als er niet aan word gewerkt.
zondag 16 september 2007 om 18:40
Hallo, even weer een update van mij. Heb vluchtig bijgelezen, het is nogal wat. Queeni zet inderdaad aan het denken: ook ik zit momenteel in een relatie, waarin het tempo erg hoog ligt, en soms vraag ik me af, of dat wel goed is...
Verder heb ik met vriendlief behoorlijk wat gesprekken gevoerd afgelopen weekend, en dat voelde goed. Ik heb hem aangesproken op de sites waarop hij zat, en in hoeverre hij evt. openstond voor andere vrouwen. Hij zei, dat dit nogal meeviel, en liet me kijken waarmee hij bezig was....
Voor nu wil ik het hier even bij laten, heb nog e.e.a. te doen, maar moest dit even kwijt op het topic.
Ik wil hem nu het voordeel van de twijfel geven, en zie wel hoe het verder gaat....
Groetjes,
Nicole
Verder heb ik met vriendlief behoorlijk wat gesprekken gevoerd afgelopen weekend, en dat voelde goed. Ik heb hem aangesproken op de sites waarop hij zat, en in hoeverre hij evt. openstond voor andere vrouwen. Hij zei, dat dit nogal meeviel, en liet me kijken waarmee hij bezig was....
Voor nu wil ik het hier even bij laten, heb nog e.e.a. te doen, maar moest dit even kwijt op het topic.
Ik wil hem nu het voordeel van de twijfel geven, en zie wel hoe het verder gaat....
Groetjes,
Nicole
zondag 16 september 2007 om 21:21
Heb hier nooit gereageerd, maar begreep dat mensen zich door het 'andere topic' aangesproken voelen. Daarom reageer ik nu, niet om een discussie te starten uiteraard maar om te zeggen dat ik dat heel jammer vind en het volgens mij echt niet nodig is.
In het andere topic ging het echt over dat speciefieke geval waarin iemand zich als slachtoffer leek te gedragen en je je af kon vragen wat haar eigen aandeel was in de situatie. Er was/leek ook geen sprake te zijn van langdurige mishandeling of machtsmisbruik oid.
Dat is heel wat anders dan daadwerkelijk slachtoffer zijn. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat zomaar ' in abstract' of in het algemeen te beoordelen, veroordelen of ter discussie te stellen zo vanuit mijn luie stoel (en als ik dat wel zou doen trouwens, zou ik de persoon zelf aanspreken, en niet via een of ander gerelateerd topic een punt over mensen hier willen maken).
Het is een ongelooflijk complex proces waarin grenzen kunnen vervagen en waarin iedereen hoopt nooit te belanden. En waarvan de meesten zullen zeggen 'dat overkomt mij niet' maar eigenlijk niemand dat echt zeker kan weten. Niemand de specifieke 'signalen' kent en van de tevoren in kan schatten. En volgens mij werd dat in die andere discussie ook gaandeweg duidelijk.Voor mij wel in elk geval.
Zodra mensen over 'eigen schuld/verantwoordelijkheid' gaan praten, zegt dat vooral iets over de hoop die ieder mens heeft en over de "opmaak van de psyche" : invloed /controle willen uitoefenen in alle omstandigheiden. De realiteit kan helaas anders zijn. Dat sommigen die realiteit ontkennen, zegt niets over de realiteit zelf.
Judith Herman schrijft hier ook over (trauma en herstel), een heftig boek maar geeft ook de bovenstaande 'controverses' weer, en belangrijker, de bijkomende emoties van slachtoffers en de weg naar herstel.
Hoop dat dit relaas duidelijk was, niet teveel een inbreuk hier en je er evt wat aan hebt (Iseo?) en je die discussie niet teveel (persoonlijk) aantrekt.
Groetjes,
E
In het andere topic ging het echt over dat speciefieke geval waarin iemand zich als slachtoffer leek te gedragen en je je af kon vragen wat haar eigen aandeel was in de situatie. Er was/leek ook geen sprake te zijn van langdurige mishandeling of machtsmisbruik oid.
Dat is heel wat anders dan daadwerkelijk slachtoffer zijn. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat zomaar ' in abstract' of in het algemeen te beoordelen, veroordelen of ter discussie te stellen zo vanuit mijn luie stoel (en als ik dat wel zou doen trouwens, zou ik de persoon zelf aanspreken, en niet via een of ander gerelateerd topic een punt over mensen hier willen maken).
Het is een ongelooflijk complex proces waarin grenzen kunnen vervagen en waarin iedereen hoopt nooit te belanden. En waarvan de meesten zullen zeggen 'dat overkomt mij niet' maar eigenlijk niemand dat echt zeker kan weten. Niemand de specifieke 'signalen' kent en van de tevoren in kan schatten. En volgens mij werd dat in die andere discussie ook gaandeweg duidelijk.Voor mij wel in elk geval.
Zodra mensen over 'eigen schuld/verantwoordelijkheid' gaan praten, zegt dat vooral iets over de hoop die ieder mens heeft en over de "opmaak van de psyche" : invloed /controle willen uitoefenen in alle omstandigheiden. De realiteit kan helaas anders zijn. Dat sommigen die realiteit ontkennen, zegt niets over de realiteit zelf.
Judith Herman schrijft hier ook over (trauma en herstel), een heftig boek maar geeft ook de bovenstaande 'controverses' weer, en belangrijker, de bijkomende emoties van slachtoffers en de weg naar herstel.
Hoop dat dit relaas duidelijk was, niet teveel een inbreuk hier en je er evt wat aan hebt (Iseo?) en je die discussie niet teveel (persoonlijk) aantrekt.
Groetjes,
E
zondag 16 september 2007 om 21:29
Eigenmeis,
het is zeker geen inbreuk maar een toevoeging en we hebben er weer een titel bij om te lezen.
Ik wil anderen nog even bedanken voor hun reaktie, was ik vergeten
Het raakt ons hier omdat de grenzen tussen dit en dat topic wat verdwenen is niet zo scherp liggen. En relativeren is soms lastig afhankelijk van je positie in het verwerkingsproces.
Dat zijn jullie, rest van Oogkleppen, hopelijk met me eens toch? En tegelijkertijd een stapje vooruit in mijn ogen.
het is zeker geen inbreuk maar een toevoeging en we hebben er weer een titel bij om te lezen.
Ik wil anderen nog even bedanken voor hun reaktie, was ik vergeten
Het raakt ons hier omdat de grenzen tussen dit en dat topic wat verdwenen is niet zo scherp liggen. En relativeren is soms lastig afhankelijk van je positie in het verwerkingsproces.
Dat zijn jullie, rest van Oogkleppen, hopelijk met me eens toch? En tegelijkertijd een stapje vooruit in mijn ogen.
zondag 16 september 2007 om 21:42
Ja, eens.
Het is juist goed denk ik, kom gerust meer schrijven, of iets vragen. Een discussie is ook niet verkeerd, al merk ik dan dat ik het liefst schrijf op dit vertrouwde topic dus.
Ik trek het me wel persoonlijk aan, omdat ik nu eenmaal zo op zoek ben. Relativeren komt steeds wel weer een beetje, maar je blijft onderweg.
Het ging daarnaast ook nog min of meer over een opmerking die op dat topic tegen Mamz was gemaakt.
Even een korte reactie, zit eigenlijk aan mijn huiswerk
Liefs!!
voor allen
Het is juist goed denk ik, kom gerust meer schrijven, of iets vragen. Een discussie is ook niet verkeerd, al merk ik dan dat ik het liefst schrijf op dit vertrouwde topic dus.
Ik trek het me wel persoonlijk aan, omdat ik nu eenmaal zo op zoek ben. Relativeren komt steeds wel weer een beetje, maar je blijft onderweg.
Het ging daarnaast ook nog min of meer over een opmerking die op dat topic tegen Mamz was gemaakt.
Even een korte reactie, zit eigenlijk aan mijn huiswerk
Liefs!!
voor allen
zondag 16 september 2007 om 22:40
quote:Iseo schreef op 16 september 2007 @ 12:02:
Ik heb dat ook, trek het me erg aan. maar waarom dan?
Omdat ik bang ben dat het zo is? Dat ik voor mijzelf de nieuwe tijd die moet gaan komen tegenhoud?
Ik denk niet dat je zoveel erachter moet zoeken eigenlijk. Natuurlijk is het vervelend om te lezen dat iemand vindt dat wij ons (onterecht?) opstellen als slachtoffers. Dat raakt mij ook, maar ik denk niet dat dat komt omdat ikzelf ergens bang ben dat dat ook zo is.
Voor mijn gevoel komt dat, omdat dit nu eenmaal heel gevoelige kwesties zijn, we praten hier over gebeurtenissen die ons leven voorgoed veranderd hebben. Met al onze kracht werken we eraan om er ten eerste goed mee om te gaan en het zo goed mogelijk te verwerken, en ten tweede om inzicht te krijgen in waarom het zo is gelopen, zodat je weer vertrouwen in jezelf en anderen kunt krijgen. Volgens mij hebben we allemaal als doel ons leven verder zo goed mogelijk aan te pakken. Kort samengevat is dat toch de essentie van dit topic? Voor mij in ieder geval wel!
Dus als dan iemand dat verkeerd inschat en met een (soort) beschuldiging komt, dan komt dat toch hard aan, of je nu wilt of niet. Maar er zullen altijd mensen zijn die het verkeerd begrijpen, en die niet kunnen zien hoe dingen zo hebben kunnen lopen. Dat is hen ook niet kwalijk te nemen, vind ik.
Net zo goed begrijp ik dingen wel eens verkeerd, soms open ik uit nieuwsgierigheid een topic en dan denk ik ''waar gáááát dit over?!'' Bij voorbeeld iets waarin de topicopenster zich druk maakt over dingen waarvan ik denk dat het totaal onbelangrijk is. Maar goed, voor mij is dat dan wel zo, voor haar is het misschien wel echt belangrijk. Maar ik begrijp dat dan blijkbaar niet. Dan klik ik het topic snel weer weg om verder te kijken bij onderwerpen die mij wel raken.
Anyway... wat ik bedoel te zeggen in eigenlijk veel te veel woorden... ... ik hoop dat dit topic gewoon verder gaat zoals het nu is, dat het iedereen hier de ruimte zal blijven bieden die zij nodig heeft op dat moment. Wij hier begrijpen volgens mij heel veel van elkaar, en ik hoop dat niemand zich zal laten afremmen in wat ze hier wil schrijven door welke reactie van welk ander topic dan ook.
Ik heb dat ook, trek het me erg aan. maar waarom dan?
Omdat ik bang ben dat het zo is? Dat ik voor mijzelf de nieuwe tijd die moet gaan komen tegenhoud?
Ik denk niet dat je zoveel erachter moet zoeken eigenlijk. Natuurlijk is het vervelend om te lezen dat iemand vindt dat wij ons (onterecht?) opstellen als slachtoffers. Dat raakt mij ook, maar ik denk niet dat dat komt omdat ikzelf ergens bang ben dat dat ook zo is.
Voor mijn gevoel komt dat, omdat dit nu eenmaal heel gevoelige kwesties zijn, we praten hier over gebeurtenissen die ons leven voorgoed veranderd hebben. Met al onze kracht werken we eraan om er ten eerste goed mee om te gaan en het zo goed mogelijk te verwerken, en ten tweede om inzicht te krijgen in waarom het zo is gelopen, zodat je weer vertrouwen in jezelf en anderen kunt krijgen. Volgens mij hebben we allemaal als doel ons leven verder zo goed mogelijk aan te pakken. Kort samengevat is dat toch de essentie van dit topic? Voor mij in ieder geval wel!
Dus als dan iemand dat verkeerd inschat en met een (soort) beschuldiging komt, dan komt dat toch hard aan, of je nu wilt of niet. Maar er zullen altijd mensen zijn die het verkeerd begrijpen, en die niet kunnen zien hoe dingen zo hebben kunnen lopen. Dat is hen ook niet kwalijk te nemen, vind ik.
Net zo goed begrijp ik dingen wel eens verkeerd, soms open ik uit nieuwsgierigheid een topic en dan denk ik ''waar gáááát dit over?!'' Bij voorbeeld iets waarin de topicopenster zich druk maakt over dingen waarvan ik denk dat het totaal onbelangrijk is. Maar goed, voor mij is dat dan wel zo, voor haar is het misschien wel echt belangrijk. Maar ik begrijp dat dan blijkbaar niet. Dan klik ik het topic snel weer weg om verder te kijken bij onderwerpen die mij wel raken.
Anyway... wat ik bedoel te zeggen in eigenlijk veel te veel woorden... ... ik hoop dat dit topic gewoon verder gaat zoals het nu is, dat het iedereen hier de ruimte zal blijven bieden die zij nodig heeft op dat moment. Wij hier begrijpen volgens mij heel veel van elkaar, en ik hoop dat niemand zich zal laten afremmen in wat ze hier wil schrijven door welke reactie van welk ander topic dan ook.
maandag 17 september 2007 om 15:12
