Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 18 september 2007 om 11:19
Ik durfde en durf niet tegen haar in te gaan, of beter gezegd door te zetten als ik ergens mijn bedenkingen over heb. De keren dat ze me zei dat ze van me hield zijn minimaal, zelf ben ik er ook niet goed in, het klinkt hol uit mijn mond om dat te zeggen tegen iemand. Verzorgen, op vakantie gaan, spelletjes doen, daar was ze juist wel goed in. En dat bleek in elk geval in mijn geval niet genoeg -mijn zus heeft ook geworsteld met zichzelf, maar de ernst daarvan ken ik niet-
Ik twijfel heel erg aan of het goed is dat ik er ben. Vervangbaar. Niet zo bijzonder. Te weinig energie om bijzonder te kunnen zijn, en ook nog eens een keer niet lief.
Ik ben wel betrouwbaar, denk ik. Maar zelfs dat: damn, ik ben er niet voor die oudste twee, hoe betrouwbaar is dat dan als het er op aankomt?
Tussen mijn ex en mij denk ik dat ik een betere ouder ben, omdat ik betrouwbaar ben, omdat ik stabiel ben, omdat ik in elk geval de intentie heb om ze te horen. Of dat overkomt is een tweede.
Ik was al onzeker voor ik hem leerde kennen, en prikkelbaar ook. Ik heb een aantal goede dingen van hem geleerd ten aanzien van ouderschap, en helaas ook een aantal slechte.
Lui ben ik wel. Ongeïnteresseerd niet. Al zal ik de eerste zijn om te bekennen dat ik werkelijk geen drol interesse heb in Monster Jerry, de diverse dino's of dat soort dingen.
Ik twijfel heel erg aan of het goed is dat ik er ben. Vervangbaar. Niet zo bijzonder. Te weinig energie om bijzonder te kunnen zijn, en ook nog eens een keer niet lief.
Ik ben wel betrouwbaar, denk ik. Maar zelfs dat: damn, ik ben er niet voor die oudste twee, hoe betrouwbaar is dat dan als het er op aankomt?
Tussen mijn ex en mij denk ik dat ik een betere ouder ben, omdat ik betrouwbaar ben, omdat ik stabiel ben, omdat ik in elk geval de intentie heb om ze te horen. Of dat overkomt is een tweede.
Ik was al onzeker voor ik hem leerde kennen, en prikkelbaar ook. Ik heb een aantal goede dingen van hem geleerd ten aanzien van ouderschap, en helaas ook een aantal slechte.
Lui ben ik wel. Ongeïnteresseerd niet. Al zal ik de eerste zijn om te bekennen dat ik werkelijk geen drol interesse heb in Monster Jerry, de diverse dino's of dat soort dingen.
dinsdag 18 september 2007 om 12:03
quote:mamzelle schreef op 18 september 2007 @ 11:19:
Ik durfde en durf niet tegen haar in te gaan, of beter gezegd door te zetten als ik ergens mijn bedenkingen over heb.
Als je nu terugdenkt aan dat kleine meisje dat je toen was, hoe vind je dan dat ze het anders had moeten of kunnen doen?
De keren dat ze me zei dat ze van me hield zijn minimaal, zelf ben ik er ook niet goed in, het klinkt hol uit mijn mond om dat te zeggen tegen iemand.
Dat komt omdat je het niet gewend bent. Ik had het hier laatst met de psych over, eerst gepraat over waarom ik mijn lief niet wil missen, en vervolgens over een akkefietje met mijn vader dat ik niet goed wist op te lossen. Ik moest maar zeggen dat ik wist dat hij het deed omdat hij van mij hield, en dat ik ook van hem hield. Ja, dahag. Zo doen wij dat dus niet bij ons thuis Ik vertelde haar dat en dat ik dat anders wil doen. Dat ik wel tegen mijn kinderen zeg dat ik van ze hou. Toen bedacht ik me opeens dat de enige mensen tegen wie ik dat zeg, mijn kinderen en mijn lief zijn. Van mijn psych moet ik het ook tegen andere mensen gaan zeggen, maar ik vind dat heel erg moeilijk. Ik wil het ook eigenlijk niet.
Zeg jij tegen je kinderen dat je van ze houdt, dat je ze lief vindt?
Verzorgen, op vakantie gaan, spelletjes doen, daar was ze juist wel goed in. En dat bleek in elk geval in mijn geval niet genoeg -mijn zus heeft ook geworsteld met zichzelf, maar de ernst daarvan ken ik niet-
Ach meis... ik zou je graag willen zeggen wat een lief mens ik je vind, maar ik ben bang dat je niet veel waarde aan mijn mening hecht Denk je achteraf dat je moeder wel van je hield? Was het verzorgen, de leuke dingen doen, haar manier om jullie te vertellen dat ze van je hield? Vond zij jou lief? En vond jij haar eigenlijk wel lief?
Ik twijfel heel erg aan of het goed is dat ik er ben. Vervangbaar. Niet zo bijzonder. Te weinig energie om bijzonder te kunnen zijn, en ook nog eens een keer niet lief.
Ik denk de laatste tijd ook veel na over "waarom ben ik hier eigenlijk". Ik zie het tamelijk praktisch. Ik had er net zo goed niet kunnen zijn, dan had de wereld er plaatselijk wat anders uitgezien maar was die niet vergaan. Mijn betekenis is dan ook "plaatselijk". Voor bepaalde mensen ben ik onvervangbaar. Mijn kinderen, mijn familie, mijn vrienden. Voor hen heb ik een betekenis en dat geeft mij bestaansrecht. Bestaansplicht zou ik bijna zeggen.
Ik ben wel betrouwbaar, denk ik. Maar zelfs dat: damn, ik ben er niet voor die oudste twee, hoe betrouwbaar is dat dan als het er op aankomt?
Kunnen ze vandaag bij jou aankloppen? Zorg jij dan voor ze zolang als ze dat nodig hebben? Denk je aan hen, maak je je zorgen om hen? Ja. Je kunt ze niet vinden. Je kunt ze niet eens zoeken. DAT IS NIET JOUW SCHULD.
Lui ben ik wel. Ongeïnteresseerd niet. Al zal ik de eerste zijn om te bekennen dat ik werkelijk geen drol interesse heb in Monster Jerry, de diverse dino's of dat soort dingen.Dat heeft geen enkele ouder, we gaan daar enkel en alleen in mee VOOR DE KINDEREN. Ik heb het ook niet over interesse in dino's maar in je kinderen. En die interesse heb je duidelijk wel.
liefs,
dubio
Ik durfde en durf niet tegen haar in te gaan, of beter gezegd door te zetten als ik ergens mijn bedenkingen over heb.
Als je nu terugdenkt aan dat kleine meisje dat je toen was, hoe vind je dan dat ze het anders had moeten of kunnen doen?
De keren dat ze me zei dat ze van me hield zijn minimaal, zelf ben ik er ook niet goed in, het klinkt hol uit mijn mond om dat te zeggen tegen iemand.
Dat komt omdat je het niet gewend bent. Ik had het hier laatst met de psych over, eerst gepraat over waarom ik mijn lief niet wil missen, en vervolgens over een akkefietje met mijn vader dat ik niet goed wist op te lossen. Ik moest maar zeggen dat ik wist dat hij het deed omdat hij van mij hield, en dat ik ook van hem hield. Ja, dahag. Zo doen wij dat dus niet bij ons thuis Ik vertelde haar dat en dat ik dat anders wil doen. Dat ik wel tegen mijn kinderen zeg dat ik van ze hou. Toen bedacht ik me opeens dat de enige mensen tegen wie ik dat zeg, mijn kinderen en mijn lief zijn. Van mijn psych moet ik het ook tegen andere mensen gaan zeggen, maar ik vind dat heel erg moeilijk. Ik wil het ook eigenlijk niet.
Zeg jij tegen je kinderen dat je van ze houdt, dat je ze lief vindt?
Verzorgen, op vakantie gaan, spelletjes doen, daar was ze juist wel goed in. En dat bleek in elk geval in mijn geval niet genoeg -mijn zus heeft ook geworsteld met zichzelf, maar de ernst daarvan ken ik niet-
Ach meis... ik zou je graag willen zeggen wat een lief mens ik je vind, maar ik ben bang dat je niet veel waarde aan mijn mening hecht Denk je achteraf dat je moeder wel van je hield? Was het verzorgen, de leuke dingen doen, haar manier om jullie te vertellen dat ze van je hield? Vond zij jou lief? En vond jij haar eigenlijk wel lief?
Ik twijfel heel erg aan of het goed is dat ik er ben. Vervangbaar. Niet zo bijzonder. Te weinig energie om bijzonder te kunnen zijn, en ook nog eens een keer niet lief.
Ik denk de laatste tijd ook veel na over "waarom ben ik hier eigenlijk". Ik zie het tamelijk praktisch. Ik had er net zo goed niet kunnen zijn, dan had de wereld er plaatselijk wat anders uitgezien maar was die niet vergaan. Mijn betekenis is dan ook "plaatselijk". Voor bepaalde mensen ben ik onvervangbaar. Mijn kinderen, mijn familie, mijn vrienden. Voor hen heb ik een betekenis en dat geeft mij bestaansrecht. Bestaansplicht zou ik bijna zeggen.
Ik ben wel betrouwbaar, denk ik. Maar zelfs dat: damn, ik ben er niet voor die oudste twee, hoe betrouwbaar is dat dan als het er op aankomt?
Kunnen ze vandaag bij jou aankloppen? Zorg jij dan voor ze zolang als ze dat nodig hebben? Denk je aan hen, maak je je zorgen om hen? Ja. Je kunt ze niet vinden. Je kunt ze niet eens zoeken. DAT IS NIET JOUW SCHULD.
Lui ben ik wel. Ongeïnteresseerd niet. Al zal ik de eerste zijn om te bekennen dat ik werkelijk geen drol interesse heb in Monster Jerry, de diverse dino's of dat soort dingen.Dat heeft geen enkele ouder, we gaan daar enkel en alleen in mee VOOR DE KINDEREN. Ik heb het ook niet over interesse in dino's maar in je kinderen. En die interesse heb je duidelijk wel.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 18 september 2007 om 13:28
Mamzelle, wat jij schrijft, heel herkenbaar. Ook ik kan weinig structuur/duidelijkheid bieden, al weet ik dat vooral zoonlief het met zijn autisme nodig heeft. Ook ik laat veel toe, tot het echt niet meer gaat, en dan wordt er wel eens geschreeuwd. Kan ik niet goedpraten. In het weekend uitgebreid met mijn vriend over gehad, want ik voel me een slechte moeder.... Totdat hij het omdraaide, zei, dat hij zo met de kinderen om zou gaan, maar aan de andere kant ook alles voor zijn kinderen zou doen. Hij zou zijn best doen om de kinderen een goede opvoeding te geven, maar af en toe de fout ingaan, zou ik hem dan ook een slechte ouder vinden? Ik zei van niet, omdat ik zag dat hij zijn best deed.
En dat was een punt: ik doe ook mijn best, net zoals de meeste ouders....net zoals jij ook. Maar ik heb gewoon voor mezelf de lat véél te hoog liggen, denk dat dit voor jou ook misschien wel geldt?
Jee, Mamzelle, je doet je uiterste best, zover je kan; soms maken we een fout....laat die fout niet zo zwaar wegen tegenover de rest. Dingen die je wel goed doet, wegen minstens net zo zwaar!
Groetjes,
Nicole
En dat was een punt: ik doe ook mijn best, net zoals de meeste ouders....net zoals jij ook. Maar ik heb gewoon voor mezelf de lat véél te hoog liggen, denk dat dit voor jou ook misschien wel geldt?
Jee, Mamzelle, je doet je uiterste best, zover je kan; soms maken we een fout....laat die fout niet zo zwaar wegen tegenover de rest. Dingen die je wel goed doet, wegen minstens net zo zwaar!
Groetjes,
Nicole
dinsdag 18 september 2007 om 16:53
Mamzelle,
de stoom komt een beetje uit mijn oren.
Natuurlijk mag jij er wel zijn! Ook jij hebt recht op je plekje en bent echt niet zomaar te vervangen. Het is geen bedrijf waarin het alleen maar draait om zakelijke beslissingen!
Dat je op bovenstaande manier bent gaan denken kan ik nog wel volgen, gezien jouw geschiedenis. Komt het misschien ooit wel eens in je op dat deze gedachtengang niet goed is.
Leg je jezelf niet onnoemlijk hoge normen op waar jij, maar iemand anders waarschijnlijk ook niet aan kan voldoen?
We moeten het hier allemaal doen met de mogelijkheden die we hebben. Ik kan bijv. best wel goed structuur en duidelijkheid scheppen maar dat wordt mij toch ook onmogelijk gemaakt. Ook ik verhef mijn stem weleens en schiet weleens behoorlijk uit mijn slof. Is ook weleens besproken met de kinderen, omdat ik me daar zorgen over maak. Maar ze kunnen er wel mee omgaan. Waarom, omdat het altijd uitgepraat word en ik dan ook uitleg waarom ik zo reageerde. Het blijft niet hangen.
Regelmatig vertellen de kinderen mij dat ze bang zijn voor hun vader. Doorvragen levert op dat ze bang zijn voor ruzie. Begrijpelijk gezien de geschiedenis. Want tijdens ruzie wordt papa boos. Ja logisch, maar ik toch ook. Van mij was het altijd anders omdat het dus inderdaad uitgepraat wordt. Als papa boos is is de stemming dagen bedorven, krijg je een schuldgevoel enz. En dat maakt dus dat je maar toegeeft en doet wat papa wil. (tot mijn grote verdriet, dus nog steeds)
Voor de verduidelijking, Papa schreeuwt niet en slaat niet hoor. Maar toch is het duidelijk dat hij boos is en dat jij niet doet wat hij wil. Wat bij Papa ontbreekt is zelfkritiek. zijn mening is de juiste en iets anders is niet mogelijk. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me hoevaak ik dit verwijt onterecht te horen heb gekregen.
In mijn ogen, dan toch maar liever een keer duidelijk echt ruzie wat je uitpraat en goedmaakt.
En natuurlijk moet je kinderen grenzen aangeven. De wereld een stukje duidelijker voor ze maken. En naarmate ze ouder worden kun je die grenzen op gaan rekken. Maar een discussie aangaan met een (bijv)3-jarige driftkikker. Die heb ik ook weleens afgesloten met omdat ik het weet en je moeder ben. Wat ik nu merk is dat kinderen zoveel te kiezen hebben dat ze dat soms gewoon niet aankunnen. Maar goed een heel andere discussie.
Mamzelle, ik vind je eerlijkheid en openhartigheid te prijzen en vind dat je het jezelf veel moeilijker maakt dan nodig is.
Ik word optrecht treurig als ik lees dat je nu weer wachten op hulp. Ik denk dat je vooral hulp moet krijgen om je eigen zelfvertrouwen te laten groeien.
liefs Zonlicht
(ik was toch niet te boos he?)
de stoom komt een beetje uit mijn oren.
Natuurlijk mag jij er wel zijn! Ook jij hebt recht op je plekje en bent echt niet zomaar te vervangen. Het is geen bedrijf waarin het alleen maar draait om zakelijke beslissingen!
Dat je op bovenstaande manier bent gaan denken kan ik nog wel volgen, gezien jouw geschiedenis. Komt het misschien ooit wel eens in je op dat deze gedachtengang niet goed is.
Leg je jezelf niet onnoemlijk hoge normen op waar jij, maar iemand anders waarschijnlijk ook niet aan kan voldoen?
We moeten het hier allemaal doen met de mogelijkheden die we hebben. Ik kan bijv. best wel goed structuur en duidelijkheid scheppen maar dat wordt mij toch ook onmogelijk gemaakt. Ook ik verhef mijn stem weleens en schiet weleens behoorlijk uit mijn slof. Is ook weleens besproken met de kinderen, omdat ik me daar zorgen over maak. Maar ze kunnen er wel mee omgaan. Waarom, omdat het altijd uitgepraat word en ik dan ook uitleg waarom ik zo reageerde. Het blijft niet hangen.
Regelmatig vertellen de kinderen mij dat ze bang zijn voor hun vader. Doorvragen levert op dat ze bang zijn voor ruzie. Begrijpelijk gezien de geschiedenis. Want tijdens ruzie wordt papa boos. Ja logisch, maar ik toch ook. Van mij was het altijd anders omdat het dus inderdaad uitgepraat wordt. Als papa boos is is de stemming dagen bedorven, krijg je een schuldgevoel enz. En dat maakt dus dat je maar toegeeft en doet wat papa wil. (tot mijn grote verdriet, dus nog steeds)
Voor de verduidelijking, Papa schreeuwt niet en slaat niet hoor. Maar toch is het duidelijk dat hij boos is en dat jij niet doet wat hij wil. Wat bij Papa ontbreekt is zelfkritiek. zijn mening is de juiste en iets anders is niet mogelijk. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me hoevaak ik dit verwijt onterecht te horen heb gekregen.
In mijn ogen, dan toch maar liever een keer duidelijk echt ruzie wat je uitpraat en goedmaakt.
En natuurlijk moet je kinderen grenzen aangeven. De wereld een stukje duidelijker voor ze maken. En naarmate ze ouder worden kun je die grenzen op gaan rekken. Maar een discussie aangaan met een (bijv)3-jarige driftkikker. Die heb ik ook weleens afgesloten met omdat ik het weet en je moeder ben. Wat ik nu merk is dat kinderen zoveel te kiezen hebben dat ze dat soms gewoon niet aankunnen. Maar goed een heel andere discussie.
Mamzelle, ik vind je eerlijkheid en openhartigheid te prijzen en vind dat je het jezelf veel moeilijker maakt dan nodig is.
Ik word optrecht treurig als ik lees dat je nu weer wachten op hulp. Ik denk dat je vooral hulp moet krijgen om je eigen zelfvertrouwen te laten groeien.
liefs Zonlicht
(ik was toch niet te boos he?)
dinsdag 18 september 2007 om 17:32
Hoi lieve allemaal en Mamzelle in het bijzonder,
ja, het moederschap, wat een twijfels he... dat ken ik dus ook.
Net zoals de meesten hier ben ik nogal onzeker over mezelf, en het moederschap vind ik dan toch wel de ultieme uitdaging hoor, zeker als je alleenstaand bent. Kinderen worden beïnvloed door zoveel dingen, komen thuis met zoveel reacties die je niet verwacht, en als je dan zelf moe bent, verdriet hebt, twijfels hebt over van alles en nog wat, dan is dat gewoon véél.
Je hebt van die ouders die er niet zo over nadenken, die zoiets hebben van, 'nou, ik zorg toch voor ze en ze zijn toch gezond, dus wat zou er dan aan de hand kunnen zijn?' Maar zo zit ik niet in elkaar, en zoals ik het lees, jij ook niet Mamzelle. In principe wil ik - zoals op zoveel vlakken - voldoen aan het ideaalbeeld, ik wil nooit boos zijn, nooit hoeven schreeuwen, en zeker niet slaan. Maar ook ik heb echt wel eens een tik uitgedeeld aan de oudste twee (en het aantal keren dat ik echt laaiend was op ze en heel hard tegen ze geschreeuwd heb kan ik echt niet tellen). En zo'n tik, tja, ik vind het niet de beste straf, maar net als wat de anderen ook zeggen, ik ben ook maar een mens...
Maar ik geloof niet dat mijn kinderen ooit twijfelen of ik wel van ze houd. Want dat doe ik echt, met heel mijn hart, en die opvoeding, ik doe het zo goed als ik kan, als binnen mijn macht ligt. Nu ik weer een partner heb is het wat makkelijker soms, je kunt ook eens wat dingen uit handen geven, maar qua ideeën over opvoeding zitten we bepaald niet op 1 lijn, dat maakt het soms juist nog moeilijker. Een blijvend punt van discussie in onze relatie. Ook hij doet zijn best, op zijn manier - een manier die weer anders is dan die van mij. Toch geloof ik dat de kinderen ook nooit twijfelen aan zijn liefde voor hen.
De kinderen doen ook hun best, op hun manier, en wij doen ons best... wat kan ik nog meer willen? Zou het genoeg zijn? De tijd zal het leren.... en dan hoop ik maar dat ze me de fouten die ik maak zullen vergeven, dat ze zullen denken ''ja, dat pakte ze niet zo goed aan, en dat zal ik zelf anders doen als ik kinderen heb later, maar ze hield in ieder geval van me en ze was er voor me als ik haar nodig had". Als het zo mag zijn later als ze groot zijn, mag/moet ik tevreden zijn. Wat denk je, zou dat ook genoeg zijn voor jou?
Dat je hulp zoekt vind ik goed van je, wat balen dat je nu toch weer moet wachten zeg! Ik hoop dat er snel echt hulp komt, dat je verder kunt en je gesteund voelt.
ja, het moederschap, wat een twijfels he... dat ken ik dus ook.
Net zoals de meesten hier ben ik nogal onzeker over mezelf, en het moederschap vind ik dan toch wel de ultieme uitdaging hoor, zeker als je alleenstaand bent. Kinderen worden beïnvloed door zoveel dingen, komen thuis met zoveel reacties die je niet verwacht, en als je dan zelf moe bent, verdriet hebt, twijfels hebt over van alles en nog wat, dan is dat gewoon véél.
Je hebt van die ouders die er niet zo over nadenken, die zoiets hebben van, 'nou, ik zorg toch voor ze en ze zijn toch gezond, dus wat zou er dan aan de hand kunnen zijn?' Maar zo zit ik niet in elkaar, en zoals ik het lees, jij ook niet Mamzelle. In principe wil ik - zoals op zoveel vlakken - voldoen aan het ideaalbeeld, ik wil nooit boos zijn, nooit hoeven schreeuwen, en zeker niet slaan. Maar ook ik heb echt wel eens een tik uitgedeeld aan de oudste twee (en het aantal keren dat ik echt laaiend was op ze en heel hard tegen ze geschreeuwd heb kan ik echt niet tellen). En zo'n tik, tja, ik vind het niet de beste straf, maar net als wat de anderen ook zeggen, ik ben ook maar een mens...
Maar ik geloof niet dat mijn kinderen ooit twijfelen of ik wel van ze houd. Want dat doe ik echt, met heel mijn hart, en die opvoeding, ik doe het zo goed als ik kan, als binnen mijn macht ligt. Nu ik weer een partner heb is het wat makkelijker soms, je kunt ook eens wat dingen uit handen geven, maar qua ideeën over opvoeding zitten we bepaald niet op 1 lijn, dat maakt het soms juist nog moeilijker. Een blijvend punt van discussie in onze relatie. Ook hij doet zijn best, op zijn manier - een manier die weer anders is dan die van mij. Toch geloof ik dat de kinderen ook nooit twijfelen aan zijn liefde voor hen.
De kinderen doen ook hun best, op hun manier, en wij doen ons best... wat kan ik nog meer willen? Zou het genoeg zijn? De tijd zal het leren.... en dan hoop ik maar dat ze me de fouten die ik maak zullen vergeven, dat ze zullen denken ''ja, dat pakte ze niet zo goed aan, en dat zal ik zelf anders doen als ik kinderen heb later, maar ze hield in ieder geval van me en ze was er voor me als ik haar nodig had". Als het zo mag zijn later als ze groot zijn, mag/moet ik tevreden zijn. Wat denk je, zou dat ook genoeg zijn voor jou?
Dat je hulp zoekt vind ik goed van je, wat balen dat je nu toch weer moet wachten zeg! Ik hoop dat er snel echt hulp komt, dat je verder kunt en je gesteund voelt.
dinsdag 18 september 2007 om 17:41
Lieve Mamz ,
Ik sluit me volledig bij de anderen aan wijffie...........
Niemand is volmaakt, en een ieder maakt fouten.
Van je fouten kun je leren en met vallen en weer opstaan zijn we allemaal al heel ver gekomen.
We zijn allemaal al heel erg diep gegaan en 3 stappen vooruit en weer 2 terug kennen we ook allemaal.
Besef dat Aken en Keulen ook niet op één dag zijn gebouwd.
Alles heeft z'n tijd nodig..............gun jezelf dan ook die tijd die je nodig hebt.
Wat vandaag niet komt , komt morgen en jij m'n lieve mamz......jij komt er ook.
knuff en een dikke kus
Ik sluit me volledig bij de anderen aan wijffie...........
Niemand is volmaakt, en een ieder maakt fouten.
Van je fouten kun je leren en met vallen en weer opstaan zijn we allemaal al heel ver gekomen.
We zijn allemaal al heel erg diep gegaan en 3 stappen vooruit en weer 2 terug kennen we ook allemaal.
Besef dat Aken en Keulen ook niet op één dag zijn gebouwd.
Alles heeft z'n tijd nodig..............gun jezelf dan ook die tijd die je nodig hebt.
Wat vandaag niet komt , komt morgen en jij m'n lieve mamz......jij komt er ook.
knuff en een dikke kus
dinsdag 18 september 2007 om 17:45
Vandaag is gewoon een fijne dag geweest. Er zitten momenteel twee jongens achter de gameboy, de twee anderen van mij zijn aan het buitenspelen. De hele middag zijn ze al fijn aan het spelen achter die gameboy, kwam een vriendje er gewoon bij zitten, geen vuiltje aan de lucht.
Okee, technisch gesproken is het niet goed dat een kind al tien uur achter de gameboy zit. Morgen een gameboy embargo om het weer even af te leren.
De kinderen uiten zich, voelen zich zelfs vrij om een spelletje 'mama is stom' 'nee, Muis is veel stommer' te spelen, boos te zijn of boos te doen, kritiek mag.
Ik kan ze rustig hier laten en boodschappen gaan doen zonder bang te zijn dat de tent wordt afgebroken. Tuurlijk wordt er kattekwaad uitgehaald en hoor of zie ik wel eens dingen die niet zo gepast zijn tegenover mij of de omgeving. Maar goed, wat ik zie sanctioneer ik. In de hoop dat er iets van blijft hangen en ze dat iets de volgende keer niet doen. Vaak ook ijdele hoop en dan is het maar afwachten of het goed zal komen met dat iets.
Jammer dat ik zo totaal uit het niets heel erg opgefokt kan zijn. Goed dat ze zich durven te verweren, dat het uiteindelijk een wedstrijdje 'wie heeft de grootste bek' wordt. Ik ben altijd blij als ik ergens een streepje humor in kan zien, zij ook.
Ik hoop dat het waar is, dat ik mezelf te streng aanpak. Maar zal wel heel blij zijn als er een dag is waarop ze aanraken echt niet meer voorkomt, ik dat achter me heb kunnen laten. Wil er dan best wel mee leven dat ik het kennelijk nodig heb om te schreeuwen om mezelf af en toe op de kaart te zetten. Al is ook dat niet echt een goed voorbeeld.
Okee, technisch gesproken is het niet goed dat een kind al tien uur achter de gameboy zit. Morgen een gameboy embargo om het weer even af te leren.
De kinderen uiten zich, voelen zich zelfs vrij om een spelletje 'mama is stom' 'nee, Muis is veel stommer' te spelen, boos te zijn of boos te doen, kritiek mag.
Ik kan ze rustig hier laten en boodschappen gaan doen zonder bang te zijn dat de tent wordt afgebroken. Tuurlijk wordt er kattekwaad uitgehaald en hoor of zie ik wel eens dingen die niet zo gepast zijn tegenover mij of de omgeving. Maar goed, wat ik zie sanctioneer ik. In de hoop dat er iets van blijft hangen en ze dat iets de volgende keer niet doen. Vaak ook ijdele hoop en dan is het maar afwachten of het goed zal komen met dat iets.
Jammer dat ik zo totaal uit het niets heel erg opgefokt kan zijn. Goed dat ze zich durven te verweren, dat het uiteindelijk een wedstrijdje 'wie heeft de grootste bek' wordt. Ik ben altijd blij als ik ergens een streepje humor in kan zien, zij ook.
Ik hoop dat het waar is, dat ik mezelf te streng aanpak. Maar zal wel heel blij zijn als er een dag is waarop ze aanraken echt niet meer voorkomt, ik dat achter me heb kunnen laten. Wil er dan best wel mee leven dat ik het kennelijk nodig heb om te schreeuwen om mezelf af en toe op de kaart te zetten. Al is ook dat niet echt een goed voorbeeld.
dinsdag 18 september 2007 om 22:04
Hoihoi,
Mamz, je klinkt als mijn zus in je verhaal over je kinderen. Ook zij heeft het af en toe niet in de hand. Ze kan zoooo boos worden. En ik ben vreselijk trots op haar dat ze hulp heeft gezocht. Een jaar of 6 geleden (we waren allebei nog kinderloos) hadden we een gesprek waarin ik vertelde dat ik naar een therapeut ging om wat dingen uit onze opvoeding te verwerken. Waarop zij zoiets had van 'maar zo slecht hadden we het toch niet?' Nee, je eigen vader uit de kroeg moeten halen, onder de koude douche gezet worden om af te koelen. Dat soort dingen gebeuren in de beste gezinnen.
Sorry, ik word wat sarcastisch en ik dwaal af. Ik wil alleen maar zeggen dat ik ook trots ben op jou. Dat je ziet dat er dingen niet goed gaan en dat je daar hulp bij vraagt. Dan komt het absoluut goed. Echt een hele dikke kus van mij en dankjewel namens alle kindjes.
Mamz, je klinkt als mijn zus in je verhaal over je kinderen. Ook zij heeft het af en toe niet in de hand. Ze kan zoooo boos worden. En ik ben vreselijk trots op haar dat ze hulp heeft gezocht. Een jaar of 6 geleden (we waren allebei nog kinderloos) hadden we een gesprek waarin ik vertelde dat ik naar een therapeut ging om wat dingen uit onze opvoeding te verwerken. Waarop zij zoiets had van 'maar zo slecht hadden we het toch niet?' Nee, je eigen vader uit de kroeg moeten halen, onder de koude douche gezet worden om af te koelen. Dat soort dingen gebeuren in de beste gezinnen.
Sorry, ik word wat sarcastisch en ik dwaal af. Ik wil alleen maar zeggen dat ik ook trots ben op jou. Dat je ziet dat er dingen niet goed gaan en dat je daar hulp bij vraagt. Dan komt het absoluut goed. Echt een hele dikke kus van mij en dankjewel namens alle kindjes.
dinsdag 18 september 2007 om 23:58
ik vraag me trouwens wel af hoe het in het algemeen met jullie sociale contacten zit? Zelf heb ik hier erg veel moeite mee de laatste tijd; zie bijna niemand meer; ben ook geen prettig gezelschap: heb teveel ellende aan mijn hoofd, zeker het laatste jaar: eerst de onderzoeken en diagnose rondom mijn zoon, waar veel tijd en energie in gaat zitten. Hierdoor mijn baan verloren, waardoor ik weinig geld had, ook niet stimulerend. Na de diagnose de zoektocht naar hulp bij alles, vergt enorm veel tijd en energie. En als mensen dan vragen hoe het gaat....ja, echt leuke dingen had (en heb) ik niet te vertellen; hou vaak liever mijn mond. Maar als ik wel vertel gaat het vooral over de moelijkheden, ben ik blij even mijn verhaal kwijt te kunnen.
Ik vraag me soms af, hoe ik weer wat positiever in het leven kan komen te staan. Heb me wel voorgenomen dit met mijn therapeut te bespreken, maar misschien komen hier ook wel goede ideeën los? (Of moet ik gewoon nog een hele tijd door deze ellende heen, en komt het vanzelf wel weer goed???)
Groetjes,
Nicole
Ik vraag me soms af, hoe ik weer wat positiever in het leven kan komen te staan. Heb me wel voorgenomen dit met mijn therapeut te bespreken, maar misschien komen hier ook wel goede ideeën los? (Of moet ik gewoon nog een hele tijd door deze ellende heen, en komt het vanzelf wel weer goed???)
Groetjes,
Nicole
woensdag 19 september 2007 om 16:36
Nicolle met sociale contacten heb ik ook nogal moeite.
Ik heb ze eigenlijk weinig tot niet...
Ik ben altijd van kinds af aan erg op mezelf geweest...
De contacten die ik had waren altijd erg oppervlakkig...
Op de lagere school ging ik wel met meiden om maar na schooltijd had ik toch vaak niemand en als ik al eens met iemand speelde dan was dat omdat zij dan toevallig niemand anders had om mee te spelen...
In mijn pubertijd ging ik ook wel met meiden om maar vaak was dat als die een vriendje kregen weer over...
Ik heb veel zaterdagavonden wanneer anderen uitgingen alleen bij mijn moeder thuis gezeten...
Ik heb nu sinds een jaar of 5 een hele goede vriendin waarmee ik samen al heel veel dingen heb meegemaakt maar zij is ook wel de enige...
De laatste maanden kom ik daar ook niet veel ik heb er gewoon de energie niet voor en zij heeft een heel druk gezin...
Ik ben blij als de kinderen 's avonds op bed liggen dan ben ik blij dat ik even tijd voor mezelf heb...
Ik heb ze eigenlijk weinig tot niet...
Ik ben altijd van kinds af aan erg op mezelf geweest...
De contacten die ik had waren altijd erg oppervlakkig...
Op de lagere school ging ik wel met meiden om maar na schooltijd had ik toch vaak niemand en als ik al eens met iemand speelde dan was dat omdat zij dan toevallig niemand anders had om mee te spelen...
In mijn pubertijd ging ik ook wel met meiden om maar vaak was dat als die een vriendje kregen weer over...
Ik heb veel zaterdagavonden wanneer anderen uitgingen alleen bij mijn moeder thuis gezeten...
Ik heb nu sinds een jaar of 5 een hele goede vriendin waarmee ik samen al heel veel dingen heb meegemaakt maar zij is ook wel de enige...
De laatste maanden kom ik daar ook niet veel ik heb er gewoon de energie niet voor en zij heeft een heel druk gezin...
Ik ben blij als de kinderen 's avonds op bed liggen dan ben ik blij dat ik even tijd voor mezelf heb...
woensdag 19 september 2007 om 18:09
Pfoeh, wat een sterke thee, Dubio.
Ik was op de speeltuin met de kinders, heb daar gepraat met de oma van een vriendje van Oudste.
Sociale contacten: ik heb het dus al eerder gezegd deze week. Een heel goede internetvriendin en een aantal andere fijne mensen ... ook op internet. In real life ben ik dus net een vriendin kwijt, en de rest is allemaal op kennisniveau, op het schoolplein.
De vriendin die ik kwijt ben heeft e.e.a. nog wel even toegelicht.
Ik kan begrijpen wat haar reden is om 'ons' vooralsnog op een laag pitje te zetten. Vind het spijtig, maar allee, hoe zeggen ze dat hier, het leven is niet bedoeld om het mij gemakkelijk te maken.
Ben wel blij met haar toelichting. Heel blij zelfs. Maakt het ook een stuk makkelijker om dan maar wel af en toe te praten op het schoolplein.
Ik was op de speeltuin met de kinders, heb daar gepraat met de oma van een vriendje van Oudste.
Sociale contacten: ik heb het dus al eerder gezegd deze week. Een heel goede internetvriendin en een aantal andere fijne mensen ... ook op internet. In real life ben ik dus net een vriendin kwijt, en de rest is allemaal op kennisniveau, op het schoolplein.
De vriendin die ik kwijt ben heeft e.e.a. nog wel even toegelicht.
Ik kan begrijpen wat haar reden is om 'ons' vooralsnog op een laag pitje te zetten. Vind het spijtig, maar allee, hoe zeggen ze dat hier, het leven is niet bedoeld om het mij gemakkelijk te maken.
Ben wel blij met haar toelichting. Heel blij zelfs. Maakt het ook een stuk makkelijker om dan maar wel af en toe te praten op het schoolplein.
woensdag 19 september 2007 om 20:34
al een beetje bekomen van je speeltuin uitje Mamz ??
fijn dat die vriendin toch nog heeft toegelicht waarom ze de vriendschap tussen jullie op een laag pitje wil zetten, maakt t vast wel iets makkelijker voor je .
Ook ik heb heel weinig echte sociale contacten......o ja zeker , spreek mensen zat maar ó zo oppervlakkig als het om mijn sores gaat.
Sta wel dag en nacht voor anderen klaar om naar hun problemen te luisteren en ze met raad en daad bij te staan.[ heeft deels met mijn beroep te maken ]
Ook ik heb via internet een paar hele fijne mensen leren kennen met wie ik lief en leed kan delen en aan wie ik alles toevertrouw.
Misschien is het het stukje anonimiteit van achter een beeldscherm dat maakt dat je veel meer durft te zeggen .
Misschien ook het feit dat deze mensen alles veel opjectiever bekijken dan iedereen waarvan je hiervoor dacht, dat die open stonden voor jou en je problemen maar die vaak al van te voren een menig gevormd hadden !!
Hoe dan ook ; ík ben heel erg blij met hun , net als dat ik blij ben met fora als deze !!
fijn dat die vriendin toch nog heeft toegelicht waarom ze de vriendschap tussen jullie op een laag pitje wil zetten, maakt t vast wel iets makkelijker voor je .
Ook ik heb heel weinig echte sociale contacten......o ja zeker , spreek mensen zat maar ó zo oppervlakkig als het om mijn sores gaat.
Sta wel dag en nacht voor anderen klaar om naar hun problemen te luisteren en ze met raad en daad bij te staan.[ heeft deels met mijn beroep te maken ]
Ook ik heb via internet een paar hele fijne mensen leren kennen met wie ik lief en leed kan delen en aan wie ik alles toevertrouw.
Misschien is het het stukje anonimiteit van achter een beeldscherm dat maakt dat je veel meer durft te zeggen .
Misschien ook het feit dat deze mensen alles veel opjectiever bekijken dan iedereen waarvan je hiervoor dacht, dat die open stonden voor jou en je problemen maar die vaak al van te voren een menig gevormd hadden !!
Hoe dan ook ; ík ben heel erg blij met hun , net als dat ik blij ben met fora als deze !!
donderdag 20 september 2007 om 01:50
Mamz, wat fijn dat het toegelicht is over die vriendschap. Dat maakt jou minder onzeker is mijn indruk.
Mijn sociale leven is tijdens mijn huwelijk min of meer plat komen te liggen. En de paar kontakten die ik nog had hield ik zorgvuldig buiten de relatie. Een vriendin was goed op de hoogte maar als ze me vroeg hoe het ging veranderde ik van onderwerp. Na de scheiding is ze een megasteun gebleken. Voor mijn relatie had ik een goed sociaal leven, en dat ben ik nu dus weer aan het opbouwen. Met vallen en opstaan. Merk ook dat het energie kost maar dat het ook zeker energie oplevert. Ik heb wel mijn vrienden leren kennen zeg maar, en dat het enige uitbreiding kan gebruiken is ook een feit. Internet vind ik toch ook wel fijn, achter een beeldscherm van alles delen maar soms vind ik het ook echt jammer dat het achter een beeldscherm is, begrijpen jullie? Mijn beste vrienden wonen helaas niet echt naast de deur. Maar goed je kan ook niet alles hebben denk ik dan maar.
Ik kan niet slapen, vandaag een telefoontje gehad waardoor ik van slag ben. Heeft veel weer opgerakeld, mijn verdriet over veel zaken echt weer voelbaar gemaakt. Ik zal hier dus wat mee moeten doen, dat heb ik me ook gerealiseerd. Maar dus nog niet gedaan en nu maalt het maar in mijn hoofd. Maak me zorgen of ik niet opnieuw in die spiraal naar beneden ga. Observeren lukt wel maar handelen is op dit moment echt een probleem voor mij. En daarmee maak ik meer onrust voor mezelf dan ik op dit moment hebben kan.
toch maar weer een poging wagen te slapen
Mijn sociale leven is tijdens mijn huwelijk min of meer plat komen te liggen. En de paar kontakten die ik nog had hield ik zorgvuldig buiten de relatie. Een vriendin was goed op de hoogte maar als ze me vroeg hoe het ging veranderde ik van onderwerp. Na de scheiding is ze een megasteun gebleken. Voor mijn relatie had ik een goed sociaal leven, en dat ben ik nu dus weer aan het opbouwen. Met vallen en opstaan. Merk ook dat het energie kost maar dat het ook zeker energie oplevert. Ik heb wel mijn vrienden leren kennen zeg maar, en dat het enige uitbreiding kan gebruiken is ook een feit. Internet vind ik toch ook wel fijn, achter een beeldscherm van alles delen maar soms vind ik het ook echt jammer dat het achter een beeldscherm is, begrijpen jullie? Mijn beste vrienden wonen helaas niet echt naast de deur. Maar goed je kan ook niet alles hebben denk ik dan maar.
Ik kan niet slapen, vandaag een telefoontje gehad waardoor ik van slag ben. Heeft veel weer opgerakeld, mijn verdriet over veel zaken echt weer voelbaar gemaakt. Ik zal hier dus wat mee moeten doen, dat heb ik me ook gerealiseerd. Maar dus nog niet gedaan en nu maalt het maar in mijn hoofd. Maak me zorgen of ik niet opnieuw in die spiraal naar beneden ga. Observeren lukt wel maar handelen is op dit moment echt een probleem voor mij. En daarmee maak ik meer onrust voor mezelf dan ik op dit moment hebben kan.
toch maar weer een poging wagen te slapen
donderdag 20 september 2007 om 09:03
Lieve Mamz,
Fijn dat je nu duidelijkheid hebt van je vriendin. Als ik het goed begrijp ligt het dus niet aan jou? Ik kan me voorstellen dat je dat wel gaat denken als je niet weet wat de reden is, en dan begrijp ik ook jouw opluchting.
Is er onder die kennissen iemand die je potentieel wel als vriend(in) ziet?
De thee was sterk maar met veel suiker wel een energiebommetje Heb je straks nog tijd voor een bakkie?
liefs,
dubio
Fijn dat je nu duidelijkheid hebt van je vriendin. Als ik het goed begrijp ligt het dus niet aan jou? Ik kan me voorstellen dat je dat wel gaat denken als je niet weet wat de reden is, en dan begrijp ik ook jouw opluchting.
Is er onder die kennissen iemand die je potentieel wel als vriend(in) ziet?
De thee was sterk maar met veel suiker wel een energiebommetje Heb je straks nog tijd voor een bakkie?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 20 september 2007 om 09:13
Hé Zon, wat vervelend dat je zo verdrietig bent geworden door dat telefoontje. Soms voelt het alsof je niks nodig hebt om uit je evenwicht te worden gebracht hè? Ik hoop dat je snel de nodige actie kan ondernemen om het op te lossen. Slapeloze nachten zijn ook niks. Wat blokkeert je daarin?
Je kan me mailen als je wilt!
liefs
dubio
Je kan me mailen als je wilt!
liefs
dubio
Ga in therapie!
donderdag 20 september 2007 om 17:37
Soms zijn dingen niet op te lossen en niet snel te veranderen Dubio. Het heeft tijd nodig. Ik word ook niet geblokkeerd maar maak een bewuste keuze om de energie niet meer te stoppen in zaken wat alleen maar verdriet oplevert. Voor mij, maar ook voor mijn kinderen.
Het gevolg daarvan is zeer onwenselijk, maar blijkbaar niet op te lossen, nee ook niet met hulpverlening. Het is niet erg genoeg! Dat ik er verdrietig van ben is duidelijk en dat kwam gisteren, door een telefoontje van diezelfde hulpverlening, die het allemaal een heel verdrietige situatie vind. Maar niemand heeft de macht om het gedrag van mijn ex te veranderen en hem te doen inzien dat hij verkeerd bezig.
Nee, hij word geloofd. De illusie leeft nog steeds dat hij zich houdt aan afspraken. Dat ik, de kinderen en meer mensen daar anders over denken is niet van belang. Hij moet zijn kans krijgen, want ja, tegenwoordig werkt dat zo. En zolang de kinderen zich niet vrij genoeg voelen, met nadruk voelen, om uit te spreken wat ze willen zitten we allemaal met een bak vol ellende.
Het gevolg daarvan is zeer onwenselijk, maar blijkbaar niet op te lossen, nee ook niet met hulpverlening. Het is niet erg genoeg! Dat ik er verdrietig van ben is duidelijk en dat kwam gisteren, door een telefoontje van diezelfde hulpverlening, die het allemaal een heel verdrietige situatie vind. Maar niemand heeft de macht om het gedrag van mijn ex te veranderen en hem te doen inzien dat hij verkeerd bezig.
Nee, hij word geloofd. De illusie leeft nog steeds dat hij zich houdt aan afspraken. Dat ik, de kinderen en meer mensen daar anders over denken is niet van belang. Hij moet zijn kans krijgen, want ja, tegenwoordig werkt dat zo. En zolang de kinderen zich niet vrij genoeg voelen, met nadruk voelen, om uit te spreken wat ze willen zitten we allemaal met een bak vol ellende.
donderdag 20 september 2007 om 22:34
[quote]zonlicht2 schreef op 20 september 2007 @ 17:37:
Soms zijn dingen niet op te lossen en niet snel te veranderen Dubio. Het heeft tijd nodig. Ik word ook niet geblokkeerd maar maak een bewuste keuze om de energie niet meer te stoppen in zaken wat alleen maar verdriet oplevert. Voor mij, maar ook voor mijn kinderen.
Lieve Zon,
Ik begreep uit je berichtje dat je er iets mee moest doen maar niet goed wist hoe. En ook dat je erover had lopen piekeren. Vandaar dat ik dacht dat iets je blokkeerde om actie te ondernemen. Maar ik begrijp dat je hier niets aan kunt doen, dat het in handen van je ex ligt. Ik begrijp je keuze, je beschermt jezelf en je kinderen. Toch is het vaak moeilijker dan je denkt... Ik heb mijn ex ook al voor een groot deel losgelaten en neem geen verantwoordelijkheid meer voor zijn daden (of gebrek daaraan). Maar toch zit hij nog wel in mijn hoofd, praat ik nog over hem, erger ik me aan hem. Ik hoop ooit een staat van onverschilligheid tegenover hem te bereiken
Triest dat het belang van de kinderen niet voorop staat bij de hulpverlening, of in ieder geval dat ze niet gehoord worden. Gelukkig hebben ze jou
sterkte, en niet te laat gaan slapen vanavond hè!
dubio
Soms zijn dingen niet op te lossen en niet snel te veranderen Dubio. Het heeft tijd nodig. Ik word ook niet geblokkeerd maar maak een bewuste keuze om de energie niet meer te stoppen in zaken wat alleen maar verdriet oplevert. Voor mij, maar ook voor mijn kinderen.
Lieve Zon,
Ik begreep uit je berichtje dat je er iets mee moest doen maar niet goed wist hoe. En ook dat je erover had lopen piekeren. Vandaar dat ik dacht dat iets je blokkeerde om actie te ondernemen. Maar ik begrijp dat je hier niets aan kunt doen, dat het in handen van je ex ligt. Ik begrijp je keuze, je beschermt jezelf en je kinderen. Toch is het vaak moeilijker dan je denkt... Ik heb mijn ex ook al voor een groot deel losgelaten en neem geen verantwoordelijkheid meer voor zijn daden (of gebrek daaraan). Maar toch zit hij nog wel in mijn hoofd, praat ik nog over hem, erger ik me aan hem. Ik hoop ooit een staat van onverschilligheid tegenover hem te bereiken
Triest dat het belang van de kinderen niet voorop staat bij de hulpverlening, of in ieder geval dat ze niet gehoord worden. Gelukkig hebben ze jou
sterkte, en niet te laat gaan slapen vanavond hè!
dubio
Ga in therapie!
donderdag 20 september 2007 om 22:36
dank jullie voor je lieve berichtjes
en het mag nu dan wel even weer moeilijk zijn, ik laat me er niet door leiden. Ik geef niet meer toe aan die angst, voel ik ook niet meer trouwens. Wel onmacht.
Wat ik kan doen is laten zien aan de kinderen dat je wel een keus hebt en je angst kan overwinnen, dat ik inmiddels weer voldoende vertrouwen in mezelf heb, dat ik weer respect voor mezelf heb en erop vertrouwen dat dat uiteindelijk voldoende zal zijn om ze toch een gezonde basis te geven.
Zonlicht
en het mag nu dan wel even weer moeilijk zijn, ik laat me er niet door leiden. Ik geef niet meer toe aan die angst, voel ik ook niet meer trouwens. Wel onmacht.
Wat ik kan doen is laten zien aan de kinderen dat je wel een keus hebt en je angst kan overwinnen, dat ik inmiddels weer voldoende vertrouwen in mezelf heb, dat ik weer respect voor mezelf heb en erop vertrouwen dat dat uiteindelijk voldoende zal zijn om ze toch een gezonde basis te geven.
Zonlicht
donderdag 20 september 2007 om 22:54
Dubio, ik ga er zeker nog iets mee doen en weet ook hoe hoor. Zodra de emotie wat weg is zal ik een brief opstellen richting de hulpverleners die er bij betrokken zijn. (vaak zijn dat mijn beste brieven) alleen het zal niets veranderen. Het zal pas gaan veranderen als de kinderen hun angst gaan overwinnen en zich vrij gaan voelen. Een moeilijk proces, zoals ik maar al te goed weet. Wanneer, hoelang en hoesnel, wie zal het zeggen? Ze zien in ieder geval dat ik het heb gedaan en dat het dus mogelijk is.
En natuurlijk word op dit soort momenten van alles in mij opgerakeld wat in het verleden is gebeurd, daar lag ik wakker van. Hoe het in vredesnaam toch mogelijk is geweest dat ik zo lang alles heb verdragen, en tegelijkertijd weet ik het antwoord wel.
En ergeren aan mijn ex, inmiddels al lang niet meer. Mijn respect voor hem als partner ben ik allang geleden kwijtgeraakt. Nu ben ik dus ook het respect voor hem als vader kwijt. Een vader gedraagt zich anders naar zijn kinderen toe, ook al ben je gescheiden. En die gedragingen zorgen voor onrust, veel gesprekken hier in huis, en ongeloof van mijn kant dat dit nu nog steeds maar doorgaat. Ik heb inmiddels de hoop maar laten varen dat het ophoud. Het zal wel minder zijn als de kinderen volwassen zijn. Eigenbelang eerst, dat is toch het motto van mijn ex. Het trieste van alles is dat hij nog zo vol woede richting mij zit dat dit dus zijn daden bepaalt. Daden die de kinderen pijn doen. Maar goed, ik denk dat ik daarin niet alleen sta, De ouder proberen te treffen over de rug van de kinderen. Zoals mijn ex al eens uitgelegd is in therapie, als je zo doorgaat gaat ze een keer bij je weg (iets wat hij absoluut niet wilde) zal ook deze geschiedenis zich gaan herhalen. De kinderen willen natuurlijk wel een keer hun vrijheid.
Wel voel ik op momenten dat ik met het gedrag geconfronteerd word nu de emoties wel. Waar ik eerder dus afgestompt door kon gaan, ben ik nu wel boos, verdrietig of bang. Dingen die je dus moet verwerken.
En natuurlijk word op dit soort momenten van alles in mij opgerakeld wat in het verleden is gebeurd, daar lag ik wakker van. Hoe het in vredesnaam toch mogelijk is geweest dat ik zo lang alles heb verdragen, en tegelijkertijd weet ik het antwoord wel.
En ergeren aan mijn ex, inmiddels al lang niet meer. Mijn respect voor hem als partner ben ik allang geleden kwijtgeraakt. Nu ben ik dus ook het respect voor hem als vader kwijt. Een vader gedraagt zich anders naar zijn kinderen toe, ook al ben je gescheiden. En die gedragingen zorgen voor onrust, veel gesprekken hier in huis, en ongeloof van mijn kant dat dit nu nog steeds maar doorgaat. Ik heb inmiddels de hoop maar laten varen dat het ophoud. Het zal wel minder zijn als de kinderen volwassen zijn. Eigenbelang eerst, dat is toch het motto van mijn ex. Het trieste van alles is dat hij nog zo vol woede richting mij zit dat dit dus zijn daden bepaalt. Daden die de kinderen pijn doen. Maar goed, ik denk dat ik daarin niet alleen sta, De ouder proberen te treffen over de rug van de kinderen. Zoals mijn ex al eens uitgelegd is in therapie, als je zo doorgaat gaat ze een keer bij je weg (iets wat hij absoluut niet wilde) zal ook deze geschiedenis zich gaan herhalen. De kinderen willen natuurlijk wel een keer hun vrijheid.
Wel voel ik op momenten dat ik met het gedrag geconfronteerd word nu de emoties wel. Waar ik eerder dus afgestompt door kon gaan, ben ik nu wel boos, verdrietig of bang. Dingen die je dus moet verwerken.
