Relaties
alle pijlers
Op jezelf zijn is het prettigst!
dinsdag 4 december 2007 om 17:52
Wie herkent dit?
In mijn jeugd, kinder en tienertijd, had ik er geen last van, maar het wordt erger naarmate ik ouder word. Ik ben nu eind dertig en zie altijd erg op tegen gezelschap. Behalve dan die van m'n eigen gezin....
Afgelopen zomer zijn we met een groepsreis mee geweest, dat vond ik echt een ramp, zoooo benauwend! Ik heb eigenlijk één goede vriendin, iemand van vroeger...wel zo vertrouwd. Ik mis sociale contacten ook niet, dus wat mij betreft is het geen probleem, maar mijn omgeving vindt het vreemd.
Herkennen mensen dit?
In mijn jeugd, kinder en tienertijd, had ik er geen last van, maar het wordt erger naarmate ik ouder word. Ik ben nu eind dertig en zie altijd erg op tegen gezelschap. Behalve dan die van m'n eigen gezin....
Afgelopen zomer zijn we met een groepsreis mee geweest, dat vond ik echt een ramp, zoooo benauwend! Ik heb eigenlijk één goede vriendin, iemand van vroeger...wel zo vertrouwd. Ik mis sociale contacten ook niet, dus wat mij betreft is het geen probleem, maar mijn omgeving vindt het vreemd.
Herkennen mensen dit?
vrijdag 7 december 2007 om 12:30
Ik geloof dat ik me wel kan vinden in wat jij zegt, Evidenza.
Ik heb trouwens heel lang gedacht/gewild/gevonden dat je alles bij (bij wijze van spreken), bij een persoon moest kunnen vinden. Ik heb in de loop der jaren ontdekt dat dat in praktijk meestal niet zo werkt. Met sommige mensen is het dus vrijwel onmogelijk een serieus gesprek te voeren. Die mensen heb ik uit mijn telefoon gehaald.
Wat jij zegt, die stortbak... Ik wil af en toe best die stortbak over me heen, maar het moet wel twee-richtingsverkeer zijn. Vaak kennen mensen met die stortbakken het woord 'twee-richtingsverkeer' niet en daar ben ik eigenlijk wel klaar mee.
Er zal vast wel een periode komen waarin ik wel behoefte heb aan 'oppervlakkig' geklets (en dan bedoel ik niet jóuw defintie van oppervlakkig), maar de laatste jaren heb ik dat niet (meer). Tot die tijd wil ik niet meer geforceerd mee doen, dan maar de kritiek dat ik 'zo ongezellig' ben.
Ik heb trouwens heel lang gedacht/gewild/gevonden dat je alles bij (bij wijze van spreken), bij een persoon moest kunnen vinden. Ik heb in de loop der jaren ontdekt dat dat in praktijk meestal niet zo werkt. Met sommige mensen is het dus vrijwel onmogelijk een serieus gesprek te voeren. Die mensen heb ik uit mijn telefoon gehaald.
Wat jij zegt, die stortbak... Ik wil af en toe best die stortbak over me heen, maar het moet wel twee-richtingsverkeer zijn. Vaak kennen mensen met die stortbakken het woord 'twee-richtingsverkeer' niet en daar ben ik eigenlijk wel klaar mee.
Er zal vast wel een periode komen waarin ik wel behoefte heb aan 'oppervlakkig' geklets (en dan bedoel ik niet jóuw defintie van oppervlakkig), maar de laatste jaren heb ik dat niet (meer). Tot die tijd wil ik niet meer geforceerd mee doen, dan maar de kritiek dat ik 'zo ongezellig' ben.
vrijdag 7 december 2007 om 12:42
Quote Americagirl: "Vaak vind ik het even leuk en daarna lijkt het wel alsof ik mezelf buiten de groep heb gezet. Ik kan het dan niet meer opbrengen om me in een gesprek te mengen of voel me een raar soort onzeker om iets te zeggen....bang dat niemand mijn grap zal snappen, of dat ik net iets zeg wat niemandboeiend vind ofzo."
Dat ervaar ik ook zo. Ik kan me ook niet luchtig in een groep bewegen. Op een verjaardag tref ik het zooo vaak dat ik naast iemand kom te zitten (en zie dan maar weer eens beleefd van plaats te switchen) die tegen me aan gaat praten over zichzelf en gewoon niet meer ophoud. Vreselijk.
Diepgang in gesprekken hou ik van, maar zo'n gesprek (of monoloog) op een verjaardaag waar je de hele avond door wordt opgeslokt is ook niet alles. Hoe diepgaand dat dan ook is. Mensen vinden zichzelf ook zo interessant, kunnen uren doorleuteren over zichzelf en hun problemen.
Een ander soort diepgang, ik weet niet precies hoe ik dat moet omschrijven, is wél waar ik van houd.
Dat ervaar ik ook zo. Ik kan me ook niet luchtig in een groep bewegen. Op een verjaardag tref ik het zooo vaak dat ik naast iemand kom te zitten (en zie dan maar weer eens beleefd van plaats te switchen) die tegen me aan gaat praten over zichzelf en gewoon niet meer ophoud. Vreselijk.
Diepgang in gesprekken hou ik van, maar zo'n gesprek (of monoloog) op een verjaardaag waar je de hele avond door wordt opgeslokt is ook niet alles. Hoe diepgaand dat dan ook is. Mensen vinden zichzelf ook zo interessant, kunnen uren doorleuteren over zichzelf en hun problemen.
Een ander soort diepgang, ik weet niet precies hoe ik dat moet omschrijven, is wél waar ik van houd.
vrijdag 7 december 2007 om 12:44
quote:Evidenza schreef op 07 december 2007 @ 12:05:
En nóg wel, alleen geloof ik dat de meeste mensen nogal iets anders onder diepgang verstaan dan ik. Meestal komt het er namelijk op neer dat die ander een hoop persoonlijke ellende, bagger en verdriet bij jou neerstort.Daar zeg je wat. Toen ik 20 was vond ik dat heel prettig, waarschijnlijk omdat ik zelf met veel issues zat. Nu kijk ik er wel anders tegenaan. Vaak hebben dat soort gesprekken zo'n bodemloze put idee. Als iemand echt ergens mee zit kan ik wel goed met die persoon meevoelen, maar vaak kan een probleem alleen opgelost worden als die persoon zelf ook iets verandert. En dat ligt dan heel moeilijk. Als je drie keer zo'n verhaal aangehoord hebt dan weet je het op een gegeven moment wel. Vooral als het op de stortbak manier is. Dat vreet echt energie.
En nóg wel, alleen geloof ik dat de meeste mensen nogal iets anders onder diepgang verstaan dan ik. Meestal komt het er namelijk op neer dat die ander een hoop persoonlijke ellende, bagger en verdriet bij jou neerstort.Daar zeg je wat. Toen ik 20 was vond ik dat heel prettig, waarschijnlijk omdat ik zelf met veel issues zat. Nu kijk ik er wel anders tegenaan. Vaak hebben dat soort gesprekken zo'n bodemloze put idee. Als iemand echt ergens mee zit kan ik wel goed met die persoon meevoelen, maar vaak kan een probleem alleen opgelost worden als die persoon zelf ook iets verandert. En dat ligt dan heel moeilijk. Als je drie keer zo'n verhaal aangehoord hebt dan weet je het op een gegeven moment wel. Vooral als het op de stortbak manier is. Dat vreet echt energie.
vrijdag 7 december 2007 om 12:47
Dat tweerichtingsverkeer komt inderdaad niet vaak voor Fleurtje. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het ook niet in me opkomt om mijn verdriet of zorgen met een ander dan mijn man te delen. Maar het zou wel leuk zijn om af en toe ándere dingen met iemand te delen die mij interesseren, maar ja, voor andere verhalen dan hun eigen ellende hebben de stortbakken echt geen tijd.
En daarbij, ze volgen je raad en advies noooooit op! En blijven weken zo niet maanden hangen in hetzelfde verhaal. Ik heb daar toch echt geen zin in hoor. Ik heb dan ook geen contact meer met die mensen.
En daarbij, ze volgen je raad en advies noooooit op! En blijven weken zo niet maanden hangen in hetzelfde verhaal. Ik heb daar toch echt geen zin in hoor. Ik heb dan ook geen contact meer met die mensen.
vrijdag 7 december 2007 om 12:53
quote:Evidenza schreef op 07 december 2007 @ 12:47:
Dat tweerichtingsverkeer komt inderdaad niet vaak voor Fleurtje. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het ook niet in me opkomt om mijn verdriet of zorgen met een ander dan mijn man te delen. Maar het zou wel leuk zijn om af en toe ándere dingen met iemand te delen die mij interesseren, maar ja, voor andere verhalen dan hun eigen ellende hebben de stortbakken echt geen tijd.
En daarbij, ze volgen je raad en advies noooooit op! En blijven weken zo niet maanden hangen in hetzelfde verhaal. Ik heb daar toch echt geen zin in hoor. Ik heb dan ook geen contact meer met die mensen.
Ik hoef ook niet mijn allerdiepste gevoelens met de hele wereld te delen, maar het zou wel fijn zijn als zo'n stortbak een keer aan jóu vraagt hoe het gaat.
En dat weken, maanden, jarenlange blijven hangen... Geen geduld meer voor: schop onder hun kont!
Dat tweerichtingsverkeer komt inderdaad niet vaak voor Fleurtje. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het ook niet in me opkomt om mijn verdriet of zorgen met een ander dan mijn man te delen. Maar het zou wel leuk zijn om af en toe ándere dingen met iemand te delen die mij interesseren, maar ja, voor andere verhalen dan hun eigen ellende hebben de stortbakken echt geen tijd.
En daarbij, ze volgen je raad en advies noooooit op! En blijven weken zo niet maanden hangen in hetzelfde verhaal. Ik heb daar toch echt geen zin in hoor. Ik heb dan ook geen contact meer met die mensen.
Ik hoef ook niet mijn allerdiepste gevoelens met de hele wereld te delen, maar het zou wel fijn zijn als zo'n stortbak een keer aan jóu vraagt hoe het gaat.
En dat weken, maanden, jarenlange blijven hangen... Geen geduld meer voor: schop onder hun kont!
vrijdag 7 december 2007 om 12:58
Klein voorbeeldje...
Collega's zijn allemaal behoorlijk klef met elkaar, iedereen weet van alles over iedereen en in het rookhok kom je behoorlijk veel te weten over ze. Een aantal komt ook dag in dag uit met dezelfde problemen, houdt maar niet op.
Op de dag dat mijn zwangerschapsverlof in ging, hoorde ik dat mijn moeder terminaal was. Heb dat nog gemaild naar mijn werk, paar reacties op gekregen. Week later overleed mijn moeder en vier weken later ben ik bevallen. Weer drie maanden later terug aan het werk. Niemand, maar dan ook niemand heeft gevraagd hoe het ging. Ik heb daar behoorlijk van gebaald.
Sinds dat moment luister ik ook niet meer naar hun verhalen en gedoe, zeg letterlijk dat het me niet bijster veel interesseert. Weet eigenlijk nieteens wat ze daar van vinden... Maar eerlijk gezegd kan me dat ook niet heel veel schelen.
Collega's zijn allemaal behoorlijk klef met elkaar, iedereen weet van alles over iedereen en in het rookhok kom je behoorlijk veel te weten over ze. Een aantal komt ook dag in dag uit met dezelfde problemen, houdt maar niet op.
Op de dag dat mijn zwangerschapsverlof in ging, hoorde ik dat mijn moeder terminaal was. Heb dat nog gemaild naar mijn werk, paar reacties op gekregen. Week later overleed mijn moeder en vier weken later ben ik bevallen. Weer drie maanden later terug aan het werk. Niemand, maar dan ook niemand heeft gevraagd hoe het ging. Ik heb daar behoorlijk van gebaald.
Sinds dat moment luister ik ook niet meer naar hun verhalen en gedoe, zeg letterlijk dat het me niet bijster veel interesseert. Weet eigenlijk nieteens wat ze daar van vinden... Maar eerlijk gezegd kan me dat ook niet heel veel schelen.
vrijdag 7 december 2007 om 13:03
vrijdag 7 december 2007 om 13:07
Wauw, wat ontzettend gevoelloos van je collega's! Wat moet dat vreselijk voor je geweest zijn Fleurtje, om in zo'n kort tijdsbestek én ook nog net in die periode je moeder te verliezen. Niet dat het ooit uitkomt natuurlijk, maar dit is wel heel droevig.
Ik heb zelf één keer heel moeilijk nieuws met een destijds goede vriendin gedeeld. Dat kostte me erg veel moeite, maar juist omdat ze had aangegeven dat ze vond dat ik alles voor mezelf hield en dat ze me écht wilde kennen, heb ik dat toch gedaan. Het eind van het liedje was dat ik háár zat te troosten en te zeggen dat het met mij vast wel meeviel. Nou, daar had ik haar niet voor nodig
Ik heb zelf één keer heel moeilijk nieuws met een destijds goede vriendin gedeeld. Dat kostte me erg veel moeite, maar juist omdat ze had aangegeven dat ze vond dat ik alles voor mezelf hield en dat ze me écht wilde kennen, heb ik dat toch gedaan. Het eind van het liedje was dat ik háár zat te troosten en te zeggen dat het met mij vast wel meeviel. Nou, daar had ik haar niet voor nodig
vrijdag 7 december 2007 om 14:09
Veel dingen komen vaak maar van 1 kant.Mensen willen altijd hun verhalen aan je vertellen maar als je dan zelf wat wil vertellen word er niet geluisterd.
Dat zijn bij mij enorme energievreters!!!!
Zo heb ik een familielid waar ik soms kontakt mee heb.Als zij me belt,waar ik al een hekel aan heb,praat ze vlot een uur vol.Probeer ik er even tussen te komen om ook het mijne te vertellen,praat ze er gewoon overheen.
Aan zo iemand heb je gewoon helemaal niks.
Ik vind het ook zo verschrikkelijk als we naar een verjaardag moeten,van mijn man zijn kant,komt bijna altijd dezelfde persoon naast me zitten.Lief mens hoor.Maar ik word zo moe van haar,de hele tijd dezelfde verhalen.Zonder echte inhoud.Het vervelende vind ik dat ze me ook de hele tijd aanraakt,daar krijg ik helemaal de kriebels van,soms wil ik het wel uitschreeuwen (van binnen dan maar).Ik heb dan nog net geen blauwe plek,maar ze blijft maar duwen en tikken,gek word ik ervan.
Hebben jullie dat dan ook dat je volledig uitgeput naar huis gaat naderhand?
Meestal heb ik dan ook nog last van ontzettend gespannen schouders.
Eigenlijk vind ik het rot dat ik zo over haar denk,want ze is eigenlijk toch wel heel aardig,maar ik kan er gewoon niet tegen.
Nou leuke collega's heb jij Fleur,vind het niks gek dat je er dan toch even anders tegen aan gaat kijken.....
Dat zijn bij mij enorme energievreters!!!!
Zo heb ik een familielid waar ik soms kontakt mee heb.Als zij me belt,waar ik al een hekel aan heb,praat ze vlot een uur vol.Probeer ik er even tussen te komen om ook het mijne te vertellen,praat ze er gewoon overheen.
Aan zo iemand heb je gewoon helemaal niks.
Ik vind het ook zo verschrikkelijk als we naar een verjaardag moeten,van mijn man zijn kant,komt bijna altijd dezelfde persoon naast me zitten.Lief mens hoor.Maar ik word zo moe van haar,de hele tijd dezelfde verhalen.Zonder echte inhoud.Het vervelende vind ik dat ze me ook de hele tijd aanraakt,daar krijg ik helemaal de kriebels van,soms wil ik het wel uitschreeuwen (van binnen dan maar).Ik heb dan nog net geen blauwe plek,maar ze blijft maar duwen en tikken,gek word ik ervan.
Hebben jullie dat dan ook dat je volledig uitgeput naar huis gaat naderhand?
Meestal heb ik dan ook nog last van ontzettend gespannen schouders.
Eigenlijk vind ik het rot dat ik zo over haar denk,want ze is eigenlijk toch wel heel aardig,maar ik kan er gewoon niet tegen.
Nou leuke collega's heb jij Fleur,vind het niks gek dat je er dan toch even anders tegen aan gaat kijken.....
vrijdag 7 december 2007 om 14:22
quote:hermione1 schreef op 07 december 2007 @ 14:15:
Nou Fleurtje dat snap ik best van die collega's. Je bent op je werk waarschijnlijk net zo einzelgangerig als je hier vertelt. Die mensen denken natuurlijk dat je hen in slechte perioden net zo min nodig hebt als in goede.
Als ik net vertel dat ze wel met hun zeurverhalen naar mij toe kwamen/komen, dan klopt het toch niet wat jij nu zegt?
Ik zei dat ik dat hele gedoe met ze heb afgekapt ná mijn verlof, dus nádat zij niets lieten horen.
Nou Fleurtje dat snap ik best van die collega's. Je bent op je werk waarschijnlijk net zo einzelgangerig als je hier vertelt. Die mensen denken natuurlijk dat je hen in slechte perioden net zo min nodig hebt als in goede.
Als ik net vertel dat ze wel met hun zeurverhalen naar mij toe kwamen/komen, dan klopt het toch niet wat jij nu zegt?
Ik zei dat ik dat hele gedoe met ze heb afgekapt ná mijn verlof, dus nádat zij niets lieten horen.
vrijdag 7 december 2007 om 14:34
quote:hermione1 schreef op 07 december 2007 @ 14:15:
Nou Fleurtje dat snap ik best van die collega's. Je bent op je werk waarschijnlijk net zo einzelgangerig als je hier vertelt. Die mensen denken natuurlijk dat je hen in slechte perioden net zo min nodig hebt als in goede.Sorry....lees je eigenlijk wel wat er echt staat??? Wat een stomme gevoelloze reactie, zeg!
Nou Fleurtje dat snap ik best van die collega's. Je bent op je werk waarschijnlijk net zo einzelgangerig als je hier vertelt. Die mensen denken natuurlijk dat je hen in slechte perioden net zo min nodig hebt als in goede.Sorry....lees je eigenlijk wel wat er echt staat??? Wat een stomme gevoelloze reactie, zeg!
vrijdag 7 december 2007 om 14:42
Fleurtje, wat klote dat je collegas zo ongevoelig waren naar jou toe. Toch herken ik dat wel als een heel normaal mechanisme. Even een voorbeeld uit eigen keuken; op een gegeven moment had ik een vriendje (jaaaaaaaren geleden) en die vertelde ik - terwijl we in bed lagen - een zeer persoonlijk verhaal, wat nogal invloed op mijn leven had. Aan het eind dacht ik; wat kan hij goed luisteren, hij zegt niks terug.
Was ie in slaap gevallen!
Nu moet ik erom lachen, maar het geeft wel aan dat anderen niet altijd zo geinteresseerd zijn in andermans problematiek. Dat ben ik zelf ook niet altijd. Empathie is niet my middle name. En dat zie je juist wel veel hier op het forum; Ach meis, ach en wee dit en dat. Ik kan dat niet altijd opbrengen hoor.
Maargoed, even naar jou terug, Fleur. Misschien heeft het hele feit dat jij een soort schild hebt van wie-doet-me-wat, ook invloed op hoe ze op jou reageren. Als jij in het rookhok (maar daar stond je waarschijnlijk niet met 8 mnd zwanger ) in huilen zou zijn uitgebarsten, dan had je veel meer "respons" gekregen ongetwijfeld. Denk je niet?
Was ie in slaap gevallen!
Nu moet ik erom lachen, maar het geeft wel aan dat anderen niet altijd zo geinteresseerd zijn in andermans problematiek. Dat ben ik zelf ook niet altijd. Empathie is niet my middle name. En dat zie je juist wel veel hier op het forum; Ach meis, ach en wee dit en dat. Ik kan dat niet altijd opbrengen hoor.
Maargoed, even naar jou terug, Fleur. Misschien heeft het hele feit dat jij een soort schild hebt van wie-doet-me-wat, ook invloed op hoe ze op jou reageren. Als jij in het rookhok (maar daar stond je waarschijnlijk niet met 8 mnd zwanger ) in huilen zou zijn uitgebarsten, dan had je veel meer "respons" gekregen ongetwijfeld. Denk je niet?
vrijdag 7 december 2007 om 14:50
Misschien moet ik, voor de tijdsbepaling, iets duidelijker zijn: ik was niet meer op mn werk toen ik hoorde dat mijn moeder terminaal was. Om precies te zijn:op mijn laatste dag hoorde ik dat het slecht ging, en op mijn eerste officiele verlofdag hoorde ik dat ze terminaal was. Dus nee, toen was ik niet meer op mn werk, dus ook niet in het rookhok. Heb dus ook niet op mijn werk kúnnen huilen. Wél heb ik het mijn collega's een mail gestuurd om het ze te vertellen.
En Hermione... Ach Hermione...Die heeft vorige week al laten blijken dat ze over weinig empatisch vermogen beschikt, hè Hermione?
Oh ja, nog even voor de duidelijkheid: het feit dat je de dingen liever alleen doet, wil niet zeggen dat empathie je vreemd is.
En Hermione... Ach Hermione...Die heeft vorige week al laten blijken dat ze over weinig empatisch vermogen beschikt, hè Hermione?
Oh ja, nog even voor de duidelijkheid: het feit dat je de dingen liever alleen doet, wil niet zeggen dat empathie je vreemd is.
vrijdag 7 december 2007 om 14:50
Verder herken ik ook best veel in jullie verhalen, maar ten dele. Ik voel me geen buitenstaander, maar wel een beetje type toeschouwer. Vind het veel fijner om met meerdere mensen uit te gaan, dan one-on-one (behalve natuurlijk met mn man), of met 1 ander stel, want dan hoef je niet de hele tijd te praten. Ik klets wel, maar hoef dan tenminste niet perse de conversatie gaande te houden. Daar is PP veel beter in, dus vind het nooit leuk als hij niet meegaat ergens heen.
Wat klaproosje beschrijft, van de hele tijd aanraken, dat zie je hier in Latijns Amerika veel. Daar moest ik eerst erg aan wennen, maar nu vind ik het juist symphatiek.
En de hele tijd naast iemand zitten op een verjaardag! *haar omhoog* Sjezes, dat dat soort verjaardagen nog bestaan, anno 2007. Daar ga je dan toch gewoon niet meer heen!
Oja nog iets, wat Evidenza zei, over die stortbakken. Daar heb ik ook helemaal geen behoefte (meer) aan. Lekker praten over dingetjes van alledag, prima. Ik heb zelf ook geen hot issues, dus heb ook niet altijd de behoefte om alleen maar over iemands problemen te praten. Zoals een vriendin van me waar ik eerst woonde. Die had altijd wat. Op dr werk, met dr man, noem maar op. Ik werd daar wel es moe van (luisterde er wel naar hoor, tuurlijk).
Wat klaproosje beschrijft, van de hele tijd aanraken, dat zie je hier in Latijns Amerika veel. Daar moest ik eerst erg aan wennen, maar nu vind ik het juist symphatiek.
En de hele tijd naast iemand zitten op een verjaardag! *haar omhoog* Sjezes, dat dat soort verjaardagen nog bestaan, anno 2007. Daar ga je dan toch gewoon niet meer heen!
Oja nog iets, wat Evidenza zei, over die stortbakken. Daar heb ik ook helemaal geen behoefte (meer) aan. Lekker praten over dingetjes van alledag, prima. Ik heb zelf ook geen hot issues, dus heb ook niet altijd de behoefte om alleen maar over iemands problemen te praten. Zoals een vriendin van me waar ik eerst woonde. Die had altijd wat. Op dr werk, met dr man, noem maar op. Ik werd daar wel es moe van (luisterde er wel naar hoor, tuurlijk).
vrijdag 7 december 2007 om 14:51
vrijdag 7 december 2007 om 15:04
Goeie vraag, Fleur.
Iedereen is voor zichzelf het centrum van de wereld. Ik denk dat de meeste mensen ervan uitgaan dat anderen geinteresseerd zijn in hun problematiek. Dat ze vervolgens zelf die interesse niet aan de dag leggen voor anderen, hebben ze helemaal niet door. Daar zit volgens mij meestal niks kwaads bij.
Je ziet, ik hou ervan om het positief in te zien.
Iedereen is voor zichzelf het centrum van de wereld. Ik denk dat de meeste mensen ervan uitgaan dat anderen geinteresseerd zijn in hun problematiek. Dat ze vervolgens zelf die interesse niet aan de dag leggen voor anderen, hebben ze helemaal niet door. Daar zit volgens mij meestal niks kwaads bij.
Je ziet, ik hou ervan om het positief in te zien.
vrijdag 7 december 2007 om 15:07
Dat ze uit zichzelf die interesse niet tonen, is misschien wel goed te praten, zit idd misschien niets kwaads in (hoewel daar natuurlijk ook nog over te twisten valt, maar à la). Dat geldt, voor mij althans, niet meer als je er op een gegeven moment wel over begonnen bent en ze reageren nóg steeds niet.
vrijdag 7 december 2007 om 15:10
quote:Nijntje schreef op 07 december 2007 @ 15:06:
Ik bedoel; ik ga er niet gelijk van uit dat anderen slecht zijn. Je hebt vaak zelf ook niet door als je bot bent, of voordringt, of niet oplet terwijl iemand iets tegen je zegt.Daar heb je ook wel gelijk in. Dat heeft men vaak ook niet door, denk ik. Ik weet van mezelf dat ik heel erg bot kan doen en geen zin meer heb om naar dat soort 'zeikverhalen' te luisteren. Maar ik weet ook van mezelf dat ik in dit soort situaties, bij wijze van spreken, de eerste zal zijn om de telefoon te pakken (haha, dán durf ik opeens wél te bellen), een kaartje te sturen of langs te gaan.
Ik bedoel; ik ga er niet gelijk van uit dat anderen slecht zijn. Je hebt vaak zelf ook niet door als je bot bent, of voordringt, of niet oplet terwijl iemand iets tegen je zegt.Daar heb je ook wel gelijk in. Dat heeft men vaak ook niet door, denk ik. Ik weet van mezelf dat ik heel erg bot kan doen en geen zin meer heb om naar dat soort 'zeikverhalen' te luisteren. Maar ik weet ook van mezelf dat ik in dit soort situaties, bij wijze van spreken, de eerste zal zijn om de telefoon te pakken (haha, dán durf ik opeens wél te bellen), een kaartje te sturen of langs te gaan.
vrijdag 7 december 2007 om 15:25
quote:hermione1 schreef op 07 december 2007 @ 14:15:
Nou Fleurtje dat snap ik best van die collega's. Je bent op je werk waarschijnlijk net zo einzelgangerig als je hier vertelt. Die mensen denken natuurlijk dat je hen in slechte perioden net zo min nodig hebt als in goede.
Ik vind dit niet zo'n rare opmerking hoor. Zit zelfs een hoop waarheid in denk ik. Dat ik er uiteindelijk mee eindigde dat ík mijn vriendin zat te troosten om mijn éigen ellende komt daar ook uit voort. Als je nooit iets deelt en altijd vrij hard bent, zien ze je niet meer als een persoon met gevoel. Maar meer als een soort adviesbaken. Althans, dat is mijn eigen ervaring.
De tweede opmerking van Hermione is wat minder zinnig. Daarmee geeft ze eigenlijk alleen maar aan dat ze gekwetst is als verenigingsmens. Wat dóe je dan op een topic van einzelgangers?
Maar het begint mij toch op te vallen dat ik weer een einzelganger onder de einzelgangers ben Want ik krijg toch steeds meer de indruk dat er veel mensen op dit topic geen einzelganger van nature zijn, maar omdat ze of wat onzeker zijn, of vervelende ervaringen met mensen hebben en zich daarom terugtrekken.
Nou Fleurtje dat snap ik best van die collega's. Je bent op je werk waarschijnlijk net zo einzelgangerig als je hier vertelt. Die mensen denken natuurlijk dat je hen in slechte perioden net zo min nodig hebt als in goede.
Ik vind dit niet zo'n rare opmerking hoor. Zit zelfs een hoop waarheid in denk ik. Dat ik er uiteindelijk mee eindigde dat ík mijn vriendin zat te troosten om mijn éigen ellende komt daar ook uit voort. Als je nooit iets deelt en altijd vrij hard bent, zien ze je niet meer als een persoon met gevoel. Maar meer als een soort adviesbaken. Althans, dat is mijn eigen ervaring.
De tweede opmerking van Hermione is wat minder zinnig. Daarmee geeft ze eigenlijk alleen maar aan dat ze gekwetst is als verenigingsmens. Wat dóe je dan op een topic van einzelgangers?
Maar het begint mij toch op te vallen dat ik weer een einzelganger onder de einzelgangers ben Want ik krijg toch steeds meer de indruk dat er veel mensen op dit topic geen einzelganger van nature zijn, maar omdat ze of wat onzeker zijn, of vervelende ervaringen met mensen hebben en zich daarom terugtrekken.
vrijdag 7 december 2007 om 15:29
quote:fleurtje schreef op 07 december 2007 @ 15:07:
Dat ze uit zichzelf die interesse niet tonen, is misschien wel goed te praten, zit idd misschien niets kwaads in (hoewel daar natuurlijk ook nog over te twisten valt, maar à la). Dat geldt, voor mij althans, niet meer als je er op een gegeven moment wel over begonnen bent en ze reageren nóg steeds niet.
Weet je, voor mij persoonlijk maakt de reden waarom helemaal niks uit. Dat is hún probleem. Misschien komt het wel voort uit angst om erover te beginnen, misschien zijn ze wel bang voor jou, misschien willen ze je niet overstuur maken, misschien komt dat stilzwijgen wel uit een heeeeeel goed hart. Maakt geen ruk uit. De uitkomst is hetzelfde: Niet Leuk.
Mijn schoonmoeder had vroeger (is inmiddels opgelost) ook altijd het beste met me voor, en het kwam ook allemaal uit zo'n goed hart. Ik zag het gewoon aan voor wat het was: bemoeizucht. En hóe het ook bedoeld is, ik hoef het niet.
Dat ze uit zichzelf die interesse niet tonen, is misschien wel goed te praten, zit idd misschien niets kwaads in (hoewel daar natuurlijk ook nog over te twisten valt, maar à la). Dat geldt, voor mij althans, niet meer als je er op een gegeven moment wel over begonnen bent en ze reageren nóg steeds niet.
Weet je, voor mij persoonlijk maakt de reden waarom helemaal niks uit. Dat is hún probleem. Misschien komt het wel voort uit angst om erover te beginnen, misschien zijn ze wel bang voor jou, misschien willen ze je niet overstuur maken, misschien komt dat stilzwijgen wel uit een heeeeeel goed hart. Maakt geen ruk uit. De uitkomst is hetzelfde: Niet Leuk.
Mijn schoonmoeder had vroeger (is inmiddels opgelost) ook altijd het beste met me voor, en het kwam ook allemaal uit zo'n goed hart. Ik zag het gewoon aan voor wat het was: bemoeizucht. En hóe het ook bedoeld is, ik hoef het niet.
