Relatie kapot door eigen schuld

VesperLynd schreef: ↑

31-08-2017 18:32

Lieve TO, staak de strijd. Ga nu goed beginnen met uithuilen en beseffen wat er allemaal gebeurd is. Als je daar weer een beetje van bijgekomen bent, kun je eens gaan nadenken of je hulp nodig bent (hetzij in gesprekken met vrienden/familie, hetzij met professionele hulp). Blijf niet alleen doormodderen, maar sta open voor de waarheid en vertrouw erop dat er mensen zijn die je inzicht kunnen geven in je eigen gedrag. Het is nooit te laat om te veranderen.
Je vriend zal niet meer terugkomen denk ik, maar misschien zul je in de toekomst de liefdevolle partner voor iemand kunnen zijn, die je eigenlijk voor je ex had moeten zijn.
Sterkte met alles, ik geloof direct dat je het moeilijk hebt.

En daarbij wat Vesper hier zegt... Echt TO, ik denk dat er misschien heel veel onzekerheid achter je gedrag zit. Dat wil niet zeggen dat je in de basis een k*twijf bent dat per definitie graag over grenzen van anderen heen walst (ookal heb je je op punten misschien zo gedragen). Praten met een professional, of met mensen om je heen, helpt echt!

Ik denk absoluut wel dat je je ex los moet laten, zoals meerdere forummers hier al zeiden. Dit komt niet meer goed.

Hij moet doen wat en zoals jij wil.
Zolang jij nog het gevoel hebt dat jij hem moet dirigeren, controleren en in je macht moet hebben, zolang heb jij hem nog niet losgelaten.

Heb je hem al gewist, geblokkeerd en verwijderd uit al je Social media? Heb je je Facebook status al op vrijgezel gezet?
Zolang je dat nog niet hebt gedaan, heb je hem nog niet losgelaten. Heb je jouw idee van hem in je macht moeten hebben nog niet losgelaten.

Doe dat eerst eens.

TO: Ik en velen met mij kennen liefdesverdriet. Is dit de eerste keer dat een lange en grote liefde uit is gegaan? Het is nog maar kort maar het lijkt wel alsof je wilt vluchten voor het verdriet, de pijn en het gemis. In plaats van dat je het verdriet en de pijn aangaat ben je er tegen aan het vechten. Je wil van alles maar je wil niet voelen wat is. Namelijk dat het uit is. En dat is verdrietig en pijnlijk. Dat is een rouwproces wat je aan moet gaan. Dat is huilen, hem missen, in bed kruipen, boos worden, je schuldig voelen maar ook langzaam aan, stapje voor stapje, dag voor dag, minuut voor minuut verder gaan. Totdat de pijn minder wordt, je weer wat helder kan denken en als de rook verdwenen is kan je weer om je heen kijken en het overzicht wat beter verkrijgen.

Liefdesverdriet duurt maanden, ga het aan en geef het de tijd. Draai niet zo rond in gedachten want je maakt jezelf gek. Geef jezelf de tijd en kans om te rouwen om het verlies en er weer bovenop te komen.

Ik heb zelf de eerste 1 a 2 maanden echt veel gehuild alleen. Maar daarna kwam er weer wat meer ruimte om anders naar de relatie te kijken en werkelijk te zien hoe het was. En later kon ik met rust terug kijken hierop. Dat alles heeft zeker een half jaar of langer geduurd.

Het hoort erbij.

Lavendel2 schreef: ↑

31-08-2017 18:04

Misschien een rare vraag maar heb je bordeline? Zo niet waarom.deed je zo.tegen hem?

Een borderliner erkent (en herkent) vrijwel nooit zijn/haar eigen fouten, TO doet dat wel (achteraf), maar inderdaad, bij mij gingen ook gelijk alle alarmbellen af.
Fijn in ieder geval dat TO het inziet dat het gedrag niet OK was. Er is tegenwoordig goed mee om te gaan/goede therapie. Ik ben opgevoed door een borderliner en heb zelf ook veel trekjes overgenomen (en inmiddels door schade en schande alweer afgeleerd, hoop ik)