Relaties
alle pijlers
Samenwonen???
maandag 2 juni 2008 om 18:25
Hallo,
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
dinsdag 3 juni 2008 om 00:25
quote:fashionvictim schreef op 03 juni 2008 @ 00:11:
*gaat op haar handen zitten*Heel verstandig. Moet ik ook maar eens gaan doen.
Ik weet dat jij nu hetzelfde voelt als ik. Thank God for moeders zoals de onze Fash, die hun kinderen liefde, liefde, nog meer liefde en onvoorwaardelijke liefde hebben gegeven. Dan kun je dat ook doorgeven......
*gaat op haar handen zitten*Heel verstandig. Moet ik ook maar eens gaan doen.
Ik weet dat jij nu hetzelfde voelt als ik. Thank God for moeders zoals de onze Fash, die hun kinderen liefde, liefde, nog meer liefde en onvoorwaardelijke liefde hebben gegeven. Dan kun je dat ook doorgeven......
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 00:29
Kaboutertje als je me niet kan oordeel niet over mij ja!
Ik hem beslissing genomen na vele gesprekken met maatschappelijk werk en heb zelfs jeugdzorg ingeschakeld, dus probeer mij niks aan te praten.
Ik heb zelfs verlenging voor jeugdzorg bij rechtbank aangevraagd omdat ik er niet alleen voor wil staan.
Ik hem beslissing genomen na vele gesprekken met maatschappelijk werk en heb zelfs jeugdzorg ingeschakeld, dus probeer mij niks aan te praten.
Ik heb zelfs verlenging voor jeugdzorg bij rechtbank aangevraagd omdat ik er niet alleen voor wil staan.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:30
quote:jolantje schreef op 03 juni 2008 @ 00:25:
[...]
Toestaan vind ik zo'n groot woord, alsof het me niks uitmaakte,en nee die 60 regels zijn niet nodig.Als iemand je slaat en mishandelt, ga je weg. Doe je dat niet, dan sta je dat gedrag toe. Klinkt hard Jolantje, maar daar heb jij je zoon 15 jaar lang mee geconfronteerd. Vind je het gek dat hij dacht dat dat normaal was. Dat kun je je zoon niet kwalijk nemen.
[...]
Toestaan vind ik zo'n groot woord, alsof het me niks uitmaakte,en nee die 60 regels zijn niet nodig.Als iemand je slaat en mishandelt, ga je weg. Doe je dat niet, dan sta je dat gedrag toe. Klinkt hard Jolantje, maar daar heb jij je zoon 15 jaar lang mee geconfronteerd. Vind je het gek dat hij dacht dat dat normaal was. Dat kun je je zoon niet kwalijk nemen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 00:30
quote:jolantje schreef op 03 juni 2008 @ 00:25:
[...]
Toestaan vind ik zo'n groot woord, alsof het me niks uitmaakte,en nee die 60 regels zijn niet nodig.
Ik denk het wel want je ziet niet wat voor trauma je zoon hebt en hoeveel jaar je jezelf boven hem hebt gesteld. Het ging altijd maar over ik ik ik en nog eens ik.
Jolantje, even voorop stellen, dat je wegging bij je ex, dat was niet meer dan logisch. Je zoon in die gevaarlijke situatie laten zitten, kan je over discusieren en van mening verschillen.
Maar daarna heb je hele egoistische beslissingen gemaakt waar je jouw geluk boven die van je zoon stelde. En totaal niet aan je zoon dacht.
In een andere relatie vluchten, daarna weer een ander. Ipv aan jezelf werken en woonruimte zoeken voor jou en je zoon.
Je gaat overhaast samenwonen, wilt met hem een kind maar voor je zoon was er in jullie huis geen ruimte. Heb je een topic over gehad. Toen een topic dat je zoon bij je moeder ging wonen, toen een topic dat je relatieproblemen had en je zoon niet bij je wilde komen, toen een topic dat je vriend je uit zijn huis had gezet. Even de laatste 4 volgorde willekeurig.
Wil ermee zeggen, in mijn ogen heb je beslissingen genomen met jezelf op nr 1 en niet in overleg of denkend aan je zoon. Dat is je goed recht, maar ga die adviezen dan niet aan iemand anders geven die nog wel andere mogelijkheden heeft.
Je vergelijkt Moniek haar situatie met die van jou maar die zijn niet te vergelijken m.i.
[...]
Toestaan vind ik zo'n groot woord, alsof het me niks uitmaakte,en nee die 60 regels zijn niet nodig.
Ik denk het wel want je ziet niet wat voor trauma je zoon hebt en hoeveel jaar je jezelf boven hem hebt gesteld. Het ging altijd maar over ik ik ik en nog eens ik.
Jolantje, even voorop stellen, dat je wegging bij je ex, dat was niet meer dan logisch. Je zoon in die gevaarlijke situatie laten zitten, kan je over discusieren en van mening verschillen.
Maar daarna heb je hele egoistische beslissingen gemaakt waar je jouw geluk boven die van je zoon stelde. En totaal niet aan je zoon dacht.
In een andere relatie vluchten, daarna weer een ander. Ipv aan jezelf werken en woonruimte zoeken voor jou en je zoon.
Je gaat overhaast samenwonen, wilt met hem een kind maar voor je zoon was er in jullie huis geen ruimte. Heb je een topic over gehad. Toen een topic dat je zoon bij je moeder ging wonen, toen een topic dat je relatieproblemen had en je zoon niet bij je wilde komen, toen een topic dat je vriend je uit zijn huis had gezet. Even de laatste 4 volgorde willekeurig.
Wil ermee zeggen, in mijn ogen heb je beslissingen genomen met jezelf op nr 1 en niet in overleg of denkend aan je zoon. Dat is je goed recht, maar ga die adviezen dan niet aan iemand anders geven die nog wel andere mogelijkheden heeft.
Je vergelijkt Moniek haar situatie met die van jou maar die zijn niet te vergelijken m.i.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:30
Ben het eens met wat er eerder al geschreven is. Ik denk dat je dochter zich heel onveilig voelt.
En natuurlijk moet ze ook respect hebben voor je partner.
Maar dat moet wel wederzijds zijn.
Heeft hij dat ook voor haar? Laat hij merken dat ook zij welkom is in zijn leven? Maakt hij ook tijd vrij voor haar(en je zoon niet te vergeten).
Doet hij zijn best om een relatie met ze op te bouwen?
Doen jullie ook regelmatig wat met zijn allen.
Onderneemt hij weleens alleen wat met ze?
Een goede relatie opbouwen met stiefkinderen,wederzijds respect en vertrouwen krijgen komt niet uit de lucht vallen hoor.
Daar zal je een flinke stap harder voor moeten lopen.
Als je samen verder wil in het leven is dat met het hele pakket. Het is dan noodzakelijk om al die moeite te doen.
Dat zal jij ook voor zijn kids moeten doen.
Ik vind het nogal wat gevraagd van je kids.
En nee ,kinderen maken niet altijd de dienst uit.
Maar ze mogen toch wel op een paar fundamenten rekenen.
Persoonlijk zou ik nooit die keuze kunnen maken.
Het welzijn van mijn kids gaat boven alles.
Gelukkig vinden mijn kids mijn welzijn ook belangrijk.
Dat heeft niet zo zeer met opvoeding te maken. Dat tref ik zomaar denk ik.
En natuurlijk moet ze ook respect hebben voor je partner.
Maar dat moet wel wederzijds zijn.
Heeft hij dat ook voor haar? Laat hij merken dat ook zij welkom is in zijn leven? Maakt hij ook tijd vrij voor haar(en je zoon niet te vergeten).
Doet hij zijn best om een relatie met ze op te bouwen?
Doen jullie ook regelmatig wat met zijn allen.
Onderneemt hij weleens alleen wat met ze?
Een goede relatie opbouwen met stiefkinderen,wederzijds respect en vertrouwen krijgen komt niet uit de lucht vallen hoor.
Daar zal je een flinke stap harder voor moeten lopen.
Als je samen verder wil in het leven is dat met het hele pakket. Het is dan noodzakelijk om al die moeite te doen.
Dat zal jij ook voor zijn kids moeten doen.
Ik vind het nogal wat gevraagd van je kids.
En nee ,kinderen maken niet altijd de dienst uit.
Maar ze mogen toch wel op een paar fundamenten rekenen.
Persoonlijk zou ik nooit die keuze kunnen maken.
Het welzijn van mijn kids gaat boven alles.
Gelukkig vinden mijn kids mijn welzijn ook belangrijk.
Dat heeft niet zo zeer met opvoeding te maken. Dat tref ik zomaar denk ik.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:31
Ik kan je inderdaad niet. Ik ken je niet eens. Je had het niet zover moeten laten komen. Maar dat terzijde, fouten maken gebeurt helaas. Elk mens moet daar op terug kunnen komen. Echter jij ziet je fouten niet, je legt de schuld bij je zoon.
Ik zeg niets over het feit dat jij het moeilijk hebt gehad. Ik reageer slechts op jouw tekst waaruit elk zinnig mens kan opmaken dat er een schakeltje mist bij jou.
Ik zeg niets over het feit dat jij het moeilijk hebt gehad. Ik reageer slechts op jouw tekst waaruit elk zinnig mens kan opmaken dat er een schakeltje mist bij jou.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:34
dinsdag 3 juni 2008 om 00:36
dinsdag 3 juni 2008 om 00:39
De angst van de dochter is voor haar een hele realistische. Ze heeft toch veel meegemaakt. Ik denk dat hulp, wel of niet samen met haar moeder haar inzicht kan geven wat er gebeurd is en in hoeverre dat losstaat van een nieuwe relatie met de nieuwe vriend.
Logisch dat de vriendin van haar vader geen probleem geeft, daar heeft ze niet die nare situatie meegemaakt.
En wie weet wat voor meer leed er achter steekt met die exvriend van monique. Door haar te dwingen te verhuizen maakt alles erger. Ze zoekt de geborgenheid van haar moeder. Het verleden uitwissen. Quality time weer met moeders. Het contact moet weer hersteld worden.
Nou ik ben geen psych maar dit schoot mij te binnen.
Ga weer een poging doen naar bed te gaan.
Logisch dat de vriendin van haar vader geen probleem geeft, daar heeft ze niet die nare situatie meegemaakt.
En wie weet wat voor meer leed er achter steekt met die exvriend van monique. Door haar te dwingen te verhuizen maakt alles erger. Ze zoekt de geborgenheid van haar moeder. Het verleden uitwissen. Quality time weer met moeders. Het contact moet weer hersteld worden.
Nou ik ben geen psych maar dit schoot mij te binnen.
Ga weer een poging doen naar bed te gaan.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:40
quote:jolantje schreef op 03 juni 2008 @ 00:31:
Ja en ik ben een liefdeloze moeder!
En nu genoeg over mij en laten we ontopic blijven!OK, nog één keer terug naar jou Jolantje: Nee, ik zeg niet dat je een liefdeloze moeder bent. Ik denk dat jij heel erg veel van je zoon houdt.
Maar ik denk ook, dat jij heel weinig inzicht hebt in de behoeftes van je zoon en de ontwikkeling die hij in de loop der jaren mee heeft gemaakt. Wat dat betreft heb je wel wat inzicht getoond; je hebt Jeugdzorg ingeschakeld en ook verlenging van de OTS zelf aangevraagd. Dat maakt ook dat je een goede moeder bent, hulp inschakelen als je inziet dat je het zelf niet aankan.
Maar het inzicht in hoe het zo gekomen is met je zoon, dat ontbreekt volledig. Je legt die schuld helemaal buiten jezelf, terwijl jij daar, als zijn moeder, groot onderdeel van bent.
Ja en ik ben een liefdeloze moeder!
En nu genoeg over mij en laten we ontopic blijven!OK, nog één keer terug naar jou Jolantje: Nee, ik zeg niet dat je een liefdeloze moeder bent. Ik denk dat jij heel erg veel van je zoon houdt.
Maar ik denk ook, dat jij heel weinig inzicht hebt in de behoeftes van je zoon en de ontwikkeling die hij in de loop der jaren mee heeft gemaakt. Wat dat betreft heb je wel wat inzicht getoond; je hebt Jeugdzorg ingeschakeld en ook verlenging van de OTS zelf aangevraagd. Dat maakt ook dat je een goede moeder bent, hulp inschakelen als je inziet dat je het zelf niet aankan.
Maar het inzicht in hoe het zo gekomen is met je zoon, dat ontbreekt volledig. Je legt die schuld helemaal buiten jezelf, terwijl jij daar, als zijn moeder, groot onderdeel van bent.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 00:40
Jolantje,
Ik heb maar wat flarden gelezen(in ander topics) van jouw situatie.
Ik zal niet beweren dat je een liefdeloze moeder bent.
Maar wel een beschadigde moeder.
Daar heb je zelf(neem ik aan) niet voor gekozen.
Maar dat zal het wel moeilijker voor je maken een stabiele moeder te zijn.
En nee dat staat niet gelijk aan liefdeloos.
Dat zal je ongetwijfeld wel zijn.
In sommige situaties is het weleens beter om je kinderen eerst los te laten om ze vervolgens weer terug te krijgen.
Zo te lezen heb jij je zoon weer terug en herstelt de moeder/zoon band zich weer.
Ik zou dit nu ook met hand en tand gaan behouden.
Een kind kan niet veel klappen verwerken zonder daar schadeloos uit te komen.
Dus ,houd vast wat je nu hebt.
Dat wilde ik nog even kwijt,hoewel ook of-topic.
Ik heb maar wat flarden gelezen(in ander topics) van jouw situatie.
Ik zal niet beweren dat je een liefdeloze moeder bent.
Maar wel een beschadigde moeder.
Daar heb je zelf(neem ik aan) niet voor gekozen.
Maar dat zal het wel moeilijker voor je maken een stabiele moeder te zijn.
En nee dat staat niet gelijk aan liefdeloos.
Dat zal je ongetwijfeld wel zijn.
In sommige situaties is het weleens beter om je kinderen eerst los te laten om ze vervolgens weer terug te krijgen.
Zo te lezen heb jij je zoon weer terug en herstelt de moeder/zoon band zich weer.
Ik zou dit nu ook met hand en tand gaan behouden.
Een kind kan niet veel klappen verwerken zonder daar schadeloos uit te komen.
Dus ,houd vast wat je nu hebt.
Dat wilde ik nog even kwijt,hoewel ook of-topic.
anoniem_20139 wijzigde dit bericht op 03-06-2008 16:16
Reden: s'nachts ben je minder scherp,kleine taalcorrectie.
Reden: s'nachts ben je minder scherp,kleine taalcorrectie.
% gewijzigd
dinsdag 3 juni 2008 om 00:42
Waar ik dan wel steeds bij stil sta, al is het off topic, wat er dan weer voor een beschadigde kinderen het volwassen leven in worden gebracht. Wat komt daar dan weer van terecht en van hun kinderen? Ik vind het zo triest. Iedereen kan maar kinderen krijgen en das ook mooi van het leven, maar het doet me gewoon zeer dat mensen zo met hun kinderen omgaan. En ik heb het gedeeltelijk over Monique, maar ik zie haar aan voor iemand die fouten maakt, maar er op terug komt en hopelijk een end goed maakt. Maar ouders als Jolantje en vele anderen, het doet gewoon zeer als je er over na denkt. Ouders die voor zichzelf kiezen over de rug van hun kinderen en de kinderen ook nog opzadelen met de schuld dat ze verantwoordelijk zijn van hun ongeluk (want daar komt het op neer, wil geluk dus kind weg) Een kind heeft zo het recht om echt geliefd te zijn. Om veilig te zijn, als je al niet veilig bent bij je ouders, waar ben je het dan nog wel?
dinsdag 3 juni 2008 om 00:45
Iry je bent een van de enigste die het begrijpt en ik geef je ook geheel gelijk
En ik ben ook heel dankbaar met alles wat ik nu heb!
@ Poezewoes had ik ook maar veel eerder gedurft om weg te gaan maar ik geloofde heilig in het huwelijk en wilde niet falen als gescheidden vrouw. Ik zag hoe gek mijn zoon op mijn ex weg en dacht (zo dom als ik toen was) dat ik hem zijn vader niet kon ontnemen. Maar mijn domheid en nog meer mijn angst namen geheel bezit van mij.
En ik ben ook heel dankbaar met alles wat ik nu heb!
@ Poezewoes had ik ook maar veel eerder gedurft om weg te gaan maar ik geloofde heilig in het huwelijk en wilde niet falen als gescheidden vrouw. Ik zag hoe gek mijn zoon op mijn ex weg en dacht (zo dom als ik toen was) dat ik hem zijn vader niet kon ontnemen. Maar mijn domheid en nog meer mijn angst namen geheel bezit van mij.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:49
Dat zijn fouten inderdaad Jolantje, maar die kan ik nog wel begrijpen. Mensen doen gekke dingen uit angst en zelfs uit overtuiging. Maar na die tijd he? Dat gaat mijn pet te boven, hoe je over je zoon schrijft en eigenlijk je eigen verantwoording niet neemt (of nam) En de teksten dat je voor je geluk moet kiezen wat betreft relatie boven je kind, daar spoort het niet mijns inziens. Ik zeg niets over je verleden en de fouten die je daar hebt gemaakt, je bent ook maar mens. Echter, verantwoording voor jezelf en je zoon begint een keer.
Maar goed, genoeg, ik ga slapen. Trusten ieder.
Maar goed, genoeg, ik ga slapen. Trusten ieder.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:54
Tsja,kaboutertje,dat is een gehele nieuwe discussie.
En daar is geen kant en klaar antwoord op te geven.
Een beschadigde ouder kan inderdaad een puinhoop van het ouderschap maken.
Soms blijft de situatie bestaan,soms kan een ouder ook weer grip op de situatie krijgen( en ja,het kind heeft dan evenal een oplawaai gekregen,dat is niet terug te draaien)
Maar ook een onbeschadigde ouder kan er een puinhoop van maken.
Hoewel de kans groot is dat je een goede ouder kan worden als je uit een stabiel en veilig nest komt,het is ook geen garantie.
Daarnaast kan een kind nog allerlei deuken buiten het gezin oplopen.
Pfff...een kind is een zeer kwetsbaar wezen,en dat maakt een ouder ook kwetsbaar.
En daar is geen kant en klaar antwoord op te geven.
Een beschadigde ouder kan inderdaad een puinhoop van het ouderschap maken.
Soms blijft de situatie bestaan,soms kan een ouder ook weer grip op de situatie krijgen( en ja,het kind heeft dan evenal een oplawaai gekregen,dat is niet terug te draaien)
Maar ook een onbeschadigde ouder kan er een puinhoop van maken.
Hoewel de kans groot is dat je een goede ouder kan worden als je uit een stabiel en veilig nest komt,het is ook geen garantie.
Daarnaast kan een kind nog allerlei deuken buiten het gezin oplopen.
Pfff...een kind is een zeer kwetsbaar wezen,en dat maakt een ouder ook kwetsbaar.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:58
Dat geld voor mij wel ja, ineens had ik alles te verliezen ipv niets zodra ik moeder werd.
Iedere ouder maakt fouten en deukjes oplopen doet elk kind wat het ook weerbaar kan maken. Kind leert niet te lopen zonder te vallen. Echter de extremen, zo triest...
en dan nog, als je er als ouder maar op terug komt, dat scheelt niet alles, maar wel veel hoor...
Iedere ouder maakt fouten en deukjes oplopen doet elk kind wat het ook weerbaar kan maken. Kind leert niet te lopen zonder te vallen. Echter de extremen, zo triest...
en dan nog, als je er als ouder maar op terug komt, dat scheelt niet alles, maar wel veel hoor...
dinsdag 3 juni 2008 om 01:06
Jolantje of ik het geheel begrijp weet ik niet.
Soms maakt een mens gewoon extreem nare dingen mee in het leven.
Soms geheel buiten je schuld,soms heb je er zelf ook een aandeel in.
Dat maakt je niet gelijk een slecht mens.Het geeft je wel een onwijs moeilijke basis om vandaar uit te functioneren.
Als je maar van je fouten leert,en durft te erkennen dat je de situatie niet aankan.
Hulp vragen is daarbij geen zwakte of falen,slechts een wijsheid om dingen niet van kwaad naar erger te maken.
Ik hoop dat je dusdanig grip op het leven terug krijgt, waardoor je weer wat steviger in je schoenen komt te staan.
Want ook al trek ik ook regelmatig mijn wenkbrauw op als ik wat van je leven en je opvattingen lees.
Ik geloof niet dat dat voortkomt uit onverschilligheid,maar uit onmacht.
Soms maakt een mens gewoon extreem nare dingen mee in het leven.
Soms geheel buiten je schuld,soms heb je er zelf ook een aandeel in.
Dat maakt je niet gelijk een slecht mens.Het geeft je wel een onwijs moeilijke basis om vandaar uit te functioneren.
Als je maar van je fouten leert,en durft te erkennen dat je de situatie niet aankan.
Hulp vragen is daarbij geen zwakte of falen,slechts een wijsheid om dingen niet van kwaad naar erger te maken.
Ik hoop dat je dusdanig grip op het leven terug krijgt, waardoor je weer wat steviger in je schoenen komt te staan.
Want ook al trek ik ook regelmatig mijn wenkbrauw op als ik wat van je leven en je opvattingen lees.
Ik geloof niet dat dat voortkomt uit onverschilligheid,maar uit onmacht.
dinsdag 3 juni 2008 om 01:11
quote:jolantje schreef op 03 juni 2008 @ 00:45:
Iry je bent een van de enigste die het begrijpt en ik geef je ook geheel gelijk
En ik ben ook heel dankbaar met alles wat ik nu heb!
@ Poezewoes had ik ook maar veel eerder gedurft om weg te gaan maar ik geloofde heilig in het huwelijk en wilde niet falen als gescheidden vrouw. Ik zag hoe gek mijn zoon op mijn ex weg en dacht (zo dom als ik toen was) dat ik hem zijn vader niet kon ontnemen. Maar mijn domheid en nog meer mijn angst namen geheel bezit van mij.
Daarom zei ik al eerder, ik geef je er ook niet de schuld van. Maar wat me tegenstaat, is dat je je zoon verandwoordelijk houdt voor de dingen die gebeurd zijn tussen jou en je zoon. HIJ sloeg jou. HIJ behandelde je niet met respect. Daar ga je de mist in.
Jij blijft jezelf als slachtoffer zien, maar het grootste slachtoffer in die situatie was, en is je zoon. HIJ is opgegroeid in een hele nare situatie. En hij kon daar helemaal niets aan veranderen of doen.....
En toen jij voor je eigen geluk ging met je huidige vriend, was er niet eens plaats voor hem, die ook niet bij zijn vader terecht kon, in jullie huis. Leg dat maar eens uit aan je kind.
Iry je bent een van de enigste die het begrijpt en ik geef je ook geheel gelijk
En ik ben ook heel dankbaar met alles wat ik nu heb!
@ Poezewoes had ik ook maar veel eerder gedurft om weg te gaan maar ik geloofde heilig in het huwelijk en wilde niet falen als gescheidden vrouw. Ik zag hoe gek mijn zoon op mijn ex weg en dacht (zo dom als ik toen was) dat ik hem zijn vader niet kon ontnemen. Maar mijn domheid en nog meer mijn angst namen geheel bezit van mij.
Daarom zei ik al eerder, ik geef je er ook niet de schuld van. Maar wat me tegenstaat, is dat je je zoon verandwoordelijk houdt voor de dingen die gebeurd zijn tussen jou en je zoon. HIJ sloeg jou. HIJ behandelde je niet met respect. Daar ga je de mist in.
Jij blijft jezelf als slachtoffer zien, maar het grootste slachtoffer in die situatie was, en is je zoon. HIJ is opgegroeid in een hele nare situatie. En hij kon daar helemaal niets aan veranderen of doen.....
En toen jij voor je eigen geluk ging met je huidige vriend, was er niet eens plaats voor hem, die ook niet bij zijn vader terecht kon, in jullie huis. Leg dat maar eens uit aan je kind.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 01:16
Ben het met je eens kaboutertje.
Ik was al een kwetsbaar mens (heb ook behoorlijk wat beschadigingen opgelopen).
Maar op het moment dat ik moeder werd kon je mij echt tot diep in mijn ziel raken.
Ook mijn oudste twee kids zijn niet schadevrij door mijn scheiding.
Maar ook in die tijd(voor en tijdens mijn scheiding) en daarna,heeft het welzijn van mijn kids op de eerste plaats gestaan.
Dat maakt mij geen supermoeder,want helaas heb ik ook tekortkomingen.
Toch zal ik altijd alles doen wat in mijn macht ligt om het welzijn van mijn kids te garanderen.
Maar ik ga er vanuit dat dat voor de meeste ouders geldt.
De trieste gevallen waar dat niet bij is,zijn schrijnend.
Dit is overigens een algemene gedachte.
Totaal niet persoonlijk bedoelt naar to of welke forummer dan ook binnen deze discussie.
Ik was al een kwetsbaar mens (heb ook behoorlijk wat beschadigingen opgelopen).
Maar op het moment dat ik moeder werd kon je mij echt tot diep in mijn ziel raken.
Ook mijn oudste twee kids zijn niet schadevrij door mijn scheiding.
Maar ook in die tijd(voor en tijdens mijn scheiding) en daarna,heeft het welzijn van mijn kids op de eerste plaats gestaan.
Dat maakt mij geen supermoeder,want helaas heb ik ook tekortkomingen.
Toch zal ik altijd alles doen wat in mijn macht ligt om het welzijn van mijn kids te garanderen.
Maar ik ga er vanuit dat dat voor de meeste ouders geldt.
De trieste gevallen waar dat niet bij is,zijn schrijnend.
Dit is overigens een algemene gedachte.
Totaal niet persoonlijk bedoelt naar to of welke forummer dan ook binnen deze discussie.
dinsdag 3 juni 2008 om 07:33
Goedemorgen. Wat is er nog veel geschreven; ga niet inhoudelijk per persoon reageren, want ik moet zo gaan werken.
Even voor nog meer duidelijkheid: ook ik ben beschadigd in mijn jeugd. Kleineren, vernederen, mocht er nooit zijn, wegcijferen, etc. (door moeder). Toen ik op de middelbare school een boek vond over geestelijke kindermishandeling, las ik zoveel herkenning; maar ik heb hier nooit over durven praten. Lichamelijke en sexuele kindermishandeling lijkt me makkelijker aan te tonen; over geestelijke kindermishandeling hoor je niet zoveel, maar ik herkende alles wat ik daar las... Vandaar mijn negatieve zelfbeeld. Ik was gewoon 'niemand'. Dit negatieve zelfbeeld is tijdens mijn huwelijk beter geworden; maar in mijn vorige relatie dus weer helemaal teruggekomen.
Ik wilde mijn kinderen een andere, betere jeugd geven. Bleek mijn zoon probleemgedrag te vertonen vanaf zijn babytijd (ongeveer een jaar oud). Van de ene hulpverlener naar de ander, maar niets aan de hand.... Tot hij 13 was en op de middelbare school kwam. De directeur zei gelijk dat hij een vorm van ASS had. Ik zei, dat ik 'van niets wist', immers: jaren van de een naar de ander, maar niets aan de hand. Opnieuw doorverwijzing naar het RIAGG: wel degelijk ASS. Ik was teleurgesteld, kwaad, onmachtig: jaren geprobeerd met die jongen om te gaan, lukte niet; is nu een puber, met ASS; ik kon niet met hem omgaan. Oververmoeid zelf. Voelde me een heel slechte moeder. Hulpverlening ingeschakeld, maar ik had geen vat meer op mijn zoon, kon het gewoon niet meer aan. Mijn dochter die er last van had, die constant door haar broer werd lastig gevallen. Ik wilde dat zoonlief geplaatst werd met alle begeleiding die hij nodig heeft. Vader heeft dit tegengehouden: de weekenden dat zoon bij hem was, had hij geen problemen met hem. Dit is ook de reden, dat hij momenteel bij vader woont, want, zoon wil natuurlijk ook liever niet geplaatst worden.
Dit is ook de reden, dat dochter niet bij vader mag/kan wonen; de kinderen moesten uit elkaar....
Dat mijn dochter beschadigd is, besef ik maar al te goed; en of dit nog goedkomt...ik weet hoe het voelt, om beschadigd te zijn.
Ik heb hulp voor mezelf, en ik zal het zeker met deze therapeut gaan bespreken, maar ik besloot het hier neer te zetten, omdat ik ook gewoon reacties van anderen wilde weten. Voor mijn dochter is er momenteel niet veel hulp, alleen een vertrouwenspersoon op school. Ik vind het heel fijn, dat ze daar haar verhaal kwijt kan; ik moet nl. heel erg uitkijken momenteel, dat ik haar niet met mijn problemen ga opzadelen. Met haar 14 jaar komt ze veel volwassener over, dan ze is, en dat is best een valkuil.
Wat ik wel nog in het algemeen wil zeggen: ik zie dat hier sommigen best worden aangevallen, maar is het niet zo, dat elke ouder op zijn eigen manier het probeert goed te doen voor zijn of haar kinderen? Helaas is er geen handboek voor het opvoeden van kinderen, maar doet niet iedereen stinkend zijn best? En iedereen reageert vanuit zijn eigen beleving op de ander, met zijn eigen goede bedoelingen.
Liefs,
Monique
Even voor nog meer duidelijkheid: ook ik ben beschadigd in mijn jeugd. Kleineren, vernederen, mocht er nooit zijn, wegcijferen, etc. (door moeder). Toen ik op de middelbare school een boek vond over geestelijke kindermishandeling, las ik zoveel herkenning; maar ik heb hier nooit over durven praten. Lichamelijke en sexuele kindermishandeling lijkt me makkelijker aan te tonen; over geestelijke kindermishandeling hoor je niet zoveel, maar ik herkende alles wat ik daar las... Vandaar mijn negatieve zelfbeeld. Ik was gewoon 'niemand'. Dit negatieve zelfbeeld is tijdens mijn huwelijk beter geworden; maar in mijn vorige relatie dus weer helemaal teruggekomen.
Ik wilde mijn kinderen een andere, betere jeugd geven. Bleek mijn zoon probleemgedrag te vertonen vanaf zijn babytijd (ongeveer een jaar oud). Van de ene hulpverlener naar de ander, maar niets aan de hand.... Tot hij 13 was en op de middelbare school kwam. De directeur zei gelijk dat hij een vorm van ASS had. Ik zei, dat ik 'van niets wist', immers: jaren van de een naar de ander, maar niets aan de hand. Opnieuw doorverwijzing naar het RIAGG: wel degelijk ASS. Ik was teleurgesteld, kwaad, onmachtig: jaren geprobeerd met die jongen om te gaan, lukte niet; is nu een puber, met ASS; ik kon niet met hem omgaan. Oververmoeid zelf. Voelde me een heel slechte moeder. Hulpverlening ingeschakeld, maar ik had geen vat meer op mijn zoon, kon het gewoon niet meer aan. Mijn dochter die er last van had, die constant door haar broer werd lastig gevallen. Ik wilde dat zoonlief geplaatst werd met alle begeleiding die hij nodig heeft. Vader heeft dit tegengehouden: de weekenden dat zoon bij hem was, had hij geen problemen met hem. Dit is ook de reden, dat hij momenteel bij vader woont, want, zoon wil natuurlijk ook liever niet geplaatst worden.
Dit is ook de reden, dat dochter niet bij vader mag/kan wonen; de kinderen moesten uit elkaar....
Dat mijn dochter beschadigd is, besef ik maar al te goed; en of dit nog goedkomt...ik weet hoe het voelt, om beschadigd te zijn.
Ik heb hulp voor mezelf, en ik zal het zeker met deze therapeut gaan bespreken, maar ik besloot het hier neer te zetten, omdat ik ook gewoon reacties van anderen wilde weten. Voor mijn dochter is er momenteel niet veel hulp, alleen een vertrouwenspersoon op school. Ik vind het heel fijn, dat ze daar haar verhaal kwijt kan; ik moet nl. heel erg uitkijken momenteel, dat ik haar niet met mijn problemen ga opzadelen. Met haar 14 jaar komt ze veel volwassener over, dan ze is, en dat is best een valkuil.
Wat ik wel nog in het algemeen wil zeggen: ik zie dat hier sommigen best worden aangevallen, maar is het niet zo, dat elke ouder op zijn eigen manier het probeert goed te doen voor zijn of haar kinderen? Helaas is er geen handboek voor het opvoeden van kinderen, maar doet niet iedereen stinkend zijn best? En iedereen reageert vanuit zijn eigen beleving op de ander, met zijn eigen goede bedoelingen.
Liefs,
Monique
