Relaties
alle pijlers
Samenwonen???
maandag 2 juni 2008 om 18:25
Hallo,
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
maandag 2 juni 2008 om 22:55
Ja ben het met je eens Maroon. Uiteraard alles goed doorspreken en duidelijk maken dat ze met der tijd wel gaan verhuizen. Maar wie weet houden ze het nog even daar uit en is het probleem straks weg.
Ik zou eerder om de tafel gaan zitten wat het probleem is tussen haar nieuwe vriend en dochter. Er is meer mis daar. Uiteraard kan een kind ook puberen maar ze is oud genoeg om daar over te praten. En kijken wat voor oplossing daarvoor gevonden kan worden.
Ik zou eerder om de tafel gaan zitten wat het probleem is tussen haar nieuwe vriend en dochter. Er is meer mis daar. Uiteraard kan een kind ook puberen maar ze is oud genoeg om daar over te praten. En kijken wat voor oplossing daarvoor gevonden kan worden.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 22:59
maandag 2 juni 2008 om 22:59
TO is de enige die kan bepalen wat in haar huidige relatie de beste/meest praktische stap is om verder te gaan. Misschien kan ze nog een tijdje wachten, totdat ze samen een huis kunnen kopen/huren.
Waar ik over val is vooral dat TO en vooral ook Jolantje afgeschilderd worden als een soort slechte moeders, omdat ze ook maar denken aan een leven voor zichzelf. Of keuzes die alleen in hun eigen voordeel liggen.
Zijn ouders egoistisch als ze scheiden? Hallo zeg.. moet er dan eerst gestemd worden in een gezin voordat een scheiding aangevraagd kan worden? Ouders hebben meer te zeggen dan kinderen. Als ouders willen verhuizen, hebben kinderen in principe mee te gaan. Vanaf een bepaalde leeftijd kan ik me voorstellen dat je kinderen hoort en hun argumenten meeneemt in de uiteindelijke keuze.
Kaboutertje doet voorkomen alsof je alleen als moeder voor je kinderen kunt zorgen, maar waarom zou een vader niet die rol op zich kunnen nemen? Of een oma?
Waar ik over val is vooral dat TO en vooral ook Jolantje afgeschilderd worden als een soort slechte moeders, omdat ze ook maar denken aan een leven voor zichzelf. Of keuzes die alleen in hun eigen voordeel liggen.
Zijn ouders egoistisch als ze scheiden? Hallo zeg.. moet er dan eerst gestemd worden in een gezin voordat een scheiding aangevraagd kan worden? Ouders hebben meer te zeggen dan kinderen. Als ouders willen verhuizen, hebben kinderen in principe mee te gaan. Vanaf een bepaalde leeftijd kan ik me voorstellen dat je kinderen hoort en hun argumenten meeneemt in de uiteindelijke keuze.
Kaboutertje doet voorkomen alsof je alleen als moeder voor je kinderen kunt zorgen, maar waarom zou een vader niet die rol op zich kunnen nemen? Of een oma?
maandag 2 juni 2008 om 22:59
Sja, mss wil ze wel gewoon niet met hem in 1 huis wonen omdat ze het een eikel van een kerel vind, kan ook nog toch?? Ik vind ook lang niet iedereen leuk die mijn moeder aardig vind. Als dat de situatie is kan ik me dus heel goed voorstellen dat ze niet alles op wil geven om bij zo'n vent te gaan wonen. TO moet idd gewoon met kinderen om de tafel!
Als zoiets bij mij het geval was dan was het einde relatie, al hoe jammer dan ook. Moet er toch niet aan denken om nog jaren met een dwarse puber in 1 huis te wonen die mn kerel niet leuk vind, enja, ik was zelf een dwarse puber, dus weet wel hoe dat er dan aan toe kan gaan. En ook al zouden ze het dan doorzetten, wie zegt dat een relatie daartegen bestand is??
(mss draaf ik een beetje door hoor, zit gewoon te bedenken waarom dochter het niet leuk zou kunnen vinden..)
Als zoiets bij mij het geval was dan was het einde relatie, al hoe jammer dan ook. Moet er toch niet aan denken om nog jaren met een dwarse puber in 1 huis te wonen die mn kerel niet leuk vind, enja, ik was zelf een dwarse puber, dus weet wel hoe dat er dan aan toe kan gaan. En ook al zouden ze het dan doorzetten, wie zegt dat een relatie daartegen bestand is??
(mss draaf ik een beetje door hoor, zit gewoon te bedenken waarom dochter het niet leuk zou kunnen vinden..)
maandag 2 juni 2008 om 23:04
MyleneValerie, allereerst: mijn huis opzeggen doe ik zeker niet meteen! Dat is ook de reden dat ik bij hem zal intrekken: ik kan mijn huis dan nog aanhouden. Hij kan niet bij mij komen wonen, omdat hij voor zijn hulpbehoevende ouders zorgt (hij heeft geen broers/zussen, die dat kunnen doen, zijn afhankelijk van hem). Ik zit vooral met mijn dochter; begrijp dat ik het waarschijnlijk niet goed is haar uit haar vertrouwde omgeving te halen. Daarom zit ik ook enorm in tweestrijd!
Verder is het zoals Jolantje zegt: onze relatie raakt in het slop, juist omdat we elkaar door de week zo moeilijk kunnen zien. Ik ben bereid door de week naar hem toe te rijden, maar hij is herstellende van een fikse burnout; sinds kort weer aan het werk, en als hij thuiskomt, is hij helemaal op, kan hij niet meer een avondje 'gezellig' bij mij komen, dat trekt hij gewoon niet!
Maar ik wil dus echt goed bekijken wat ik doe, en hoe ik het doe, zodat het wel goed zal verlopen. Al zal een puber van 14 jaar altijd wel protesteren....
Ik ben blij met alle antwoorden, al zou ik waarschijnlijk inderdaad het liefst horen, dat ik het 'gewoon' moest doen....
Groetjes,
Monique
Verder is het zoals Jolantje zegt: onze relatie raakt in het slop, juist omdat we elkaar door de week zo moeilijk kunnen zien. Ik ben bereid door de week naar hem toe te rijden, maar hij is herstellende van een fikse burnout; sinds kort weer aan het werk, en als hij thuiskomt, is hij helemaal op, kan hij niet meer een avondje 'gezellig' bij mij komen, dat trekt hij gewoon niet!
Maar ik wil dus echt goed bekijken wat ik doe, en hoe ik het doe, zodat het wel goed zal verlopen. Al zal een puber van 14 jaar altijd wel protesteren....
Ik ben blij met alle antwoorden, al zou ik waarschijnlijk inderdaad het liefst horen, dat ik het 'gewoon' moest doen....
Groetjes,
Monique
maandag 2 juni 2008 om 23:04
Ine, nergens staat dat jullie een slechte moeder zijn. Iig heb ik dat nergens geschreven. Maar je mag toch wel een andere mening hebben wat in mijn ogen beter zou zijn. Of laat ik zeggen, er zijn meer mogelijkheden dan TO schetst. Maar het lijkt erop dat TO eigenlijk deze beslissing wilt nemen om de relatie te redden en hier bijval zoekt.
Ik blijf erbij dat als een relatie nu al wankel is, het samenwonen met een dochter die gedwongen wordt mee te gaan, het er denk ik niet makkelijker op maakt.
Ik blijf erbij dat als een relatie nu al wankel is, het samenwonen met een dochter die gedwongen wordt mee te gaan, het er denk ik niet makkelijker op maakt.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:05
maandag 2 juni 2008 om 23:07
quote:mylenevalerie schreef op 02 juni 2008 @ 23:04:
Ine, nergens staat dat jullie een slechte moeder zijn. Iig heb ik dat nergens geschreven. Maar je mag toch wel een andere mening hebben wat in mijn ogen beter zou zijn. Of laat ik zeggen, er zijn meer mogelijkheden dan TO schetst. Maar het lijkt erop dat TO eigenlijk deze beslissing wilt nemen om de relatie te redden en hier bijval zoekt.
Ik blijf erbij dat als een relatie nu al wankel is, het samenwonen met een dochter die gedwongen wordt mee te gaan, het er denk ik niet makkelijker op maakt.
Met deze laatste zin heb je wel gelijk, dat is iets waar ik ook over nadenk.
Maarre...als jij denkt dat er nog meer mogelijkheden zijn, misschien zie ik die over het hoofd; doe eens een ander voorstel?
Ine, nergens staat dat jullie een slechte moeder zijn. Iig heb ik dat nergens geschreven. Maar je mag toch wel een andere mening hebben wat in mijn ogen beter zou zijn. Of laat ik zeggen, er zijn meer mogelijkheden dan TO schetst. Maar het lijkt erop dat TO eigenlijk deze beslissing wilt nemen om de relatie te redden en hier bijval zoekt.
Ik blijf erbij dat als een relatie nu al wankel is, het samenwonen met een dochter die gedwongen wordt mee te gaan, het er denk ik niet makkelijker op maakt.
Met deze laatste zin heb je wel gelijk, dat is iets waar ik ook over nadenk.
Maarre...als jij denkt dat er nog meer mogelijkheden zijn, misschien zie ik die over het hoofd; doe eens een ander voorstel?
maandag 2 juni 2008 om 23:07
Monique, waarom zijn de weekenden tijdelijk niet even genoeg? Als je weet dat jullie samen werken aan een nieuw plekje samen met elkaar?
Dan heeft hij ook de rust om bij te komen van de burnout. Denk je niet dat het voor hem er niet makkelijker op wordt als jij met een opstandige puber bij hem gaat wonen? Ik vrees dat het goed fout gaat.
En hij zorgt voor zijn ouders, dus jullie kunnen de aankomende tijd toch even ook tot rust komen. En alles rustig plannen.
Dan heeft hij ook de rust om bij te komen van de burnout. Denk je niet dat het voor hem er niet makkelijker op wordt als jij met een opstandige puber bij hem gaat wonen? Ik vrees dat het goed fout gaat.
En hij zorgt voor zijn ouders, dus jullie kunnen de aankomende tijd toch even ook tot rust komen. En alles rustig plannen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:11
En dat jij een keer door de weeks bij hem komt en hij in het weekend bij jou, kan dat? Of samen met je dochter 2 dagen doordeweeks. Dat je met haar een compromis slaat. Dat jij haar die 2 dagen naar school brengt. En hij in het weekend bij jou, heb je 4 dagen samen.
Voor een tijdje dan even. Ik vrees dat als hij net hersteld is dat hij al die stress met verhuizing en problemen met je dochter er echt niet bij kan hebben.
Nogmaals, dat probleem oplossen is misschien ook een oplossing. Dat als je weet wat er is en daar iets aan kan doen dat je dochter ook van haar kant meegaander is.
Wie weet staat ze dan wel open voor een tussen oplossing.
Voor een tijdje dan even. Ik vrees dat als hij net hersteld is dat hij al die stress met verhuizing en problemen met je dochter er echt niet bij kan hebben.
Nogmaals, dat probleem oplossen is misschien ook een oplossing. Dat als je weet wat er is en daar iets aan kan doen dat je dochter ook van haar kant meegaander is.
Wie weet staat ze dan wel open voor een tussen oplossing.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:16
Tja, we zouden elkaar liefst vaker zien, dan alleen de weekends. In het begin was een weekend genoeg. Voorlopig willen we al proberen het weekend uit te breiden, zodat we elkaar 1 of 2 dagen langer zien; als dat lukt. Maar ook ik ben bang, dat het fout zal gaan. Misschien moet het wel fout gaan....ik weet het niet. Maar ik heb ook weinig zelfvertrouwen, ben onzeker; daarom durf ik niet goed knopen door te hakken en beslissingen te nemen, en blijft alles altijd bij het oude. En dat is toch ook niet de bedoeling. Ik zal toch moeten leren beslissingen te nemen, ook al pakken die niet altijd goed uit....maar ik vind dit zo ontzettend heftig; ik wéét het gewoon even niet. Ik voel me enorm tussen mijn kinderen en mijn partner instaan....ja, zou wel willen, dat het wat gemakkelijker zou kunnen! In elk geval heb ik nog een aantal maanden bedenktijd; we hadden het laatst om vóór het einde van de zomervakantie bij elkaar te kunnen zijn, dat zijn nog ruim 2 maanden. In die tijd kan er nog veel gepraat en geregeld worden, en wordt er misschien iets duidelijk.
Maar garantie krijg je nooit: niemand weet hoe zijn relatie verloopt; ook mensen die al meer dan 25 jaar getrouwd zijn, kunnen morgen besluiten te scheiden...dus misschien moet je soms maar eens risico nemen(???)....
Maar garantie krijg je nooit: niemand weet hoe zijn relatie verloopt; ook mensen die al meer dan 25 jaar getrouwd zijn, kunnen morgen besluiten te scheiden...dus misschien moet je soms maar eens risico nemen(???)....
maandag 2 juni 2008 om 23:21
Waarom moet het alles of niets zijn?
Rustig opbouwen van eerst jullie een dag in de week bij hem, dan 2 dagen enz. Dan merk je ook snel genoeg of het gaat.
Je hoeft er niets over te zeggen maar wat zijn de problemen tussen jouw vriend en je dochter? Want ik denk dat dat een groot hekelpunt gaat worden.
Rustig opbouwen van eerst jullie een dag in de week bij hem, dan 2 dagen enz. Dan merk je ook snel genoeg of het gaat.
Je hoeft er niets over te zeggen maar wat zijn de problemen tussen jouw vriend en je dochter? Want ik denk dat dat een groot hekelpunt gaat worden.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:25
Je vriend is net pas beter. Maar stabiel kan je het nog niet noemen. Ik zou mij kunnen voorstellen dat jullie elkaar wel meer willen zien maar dat je vriend zich niet realiseert dat hij er een hoop problemen voor terug krijgt, nee beter gezegd, het zou kunnen. Het is ook voor iedereen wennen om opeens in 1 huis te wonen. Dat is het al als je goed in je vel zit. Laat staan in deze situatie.
Je schrijft dat je erg onzeker bent, komt dat door je vorige relatie, of de relatie met je huidige vriend? Wat is het wat jou zo doet twijfelen?
Is het misschien een goede reden je twijfel, je intuitie? Verloochen die niet.
Kan je er met andere vriendinnen/familie over praten? Je familie was er tegen schreef je? En je vriendinnen? Collega's?
Je schrijft dat je erg onzeker bent, komt dat door je vorige relatie, of de relatie met je huidige vriend? Wat is het wat jou zo doet twijfelen?
Is het misschien een goede reden je twijfel, je intuitie? Verloochen die niet.
Kan je er met andere vriendinnen/familie over praten? Je familie was er tegen schreef je? En je vriendinnen? Collega's?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:30
Ben er weer even...
Jolantje, een lastige puber blijft je kind. En hoe lastig hij of zij is, ligt voor een groot deel bij jezelf. Wat MV zegt, de grens ligt in het geval van TO bij haarzelf.
TO, ik ben wellicht hard geweest in mijn uitspraken, maar ik meen het wel. Ik snap dat je onzeker bent en ik denk dat daar een deel van het probleem ligt. Wat betreft de kinderen, wat betreft je vriend, het heen en weer gaan van je gedachtes en het gevoel dat je moet kiezen en dat je zelf geen keus hebt.
Beetje het gevoel dat je bang bent om je kinderen kwijt te raken als je voor je vriend kiest en bang je vriend kwijt te raken als je voor je kinderen kiest?
Stel je voor dat je leert je eigen grenzen te bewaken, ff afgezien van alle beslissingen. Jezelf te leren respecteren, dan kan je anders met je kinderen omgaan en anders met je vriend. Je kinderen zijn de moeite waard om voor te zorgen. Net zoals jij de moeite waard bent om voor jezelf te zorgen. Heb respect in de eerste instantie voor jezelf en voor je kinderen. Dan vanuit die positie kan je praten. Want dan maak je eerlijke afwegingen. Je keuzes nu zijn elke keer ten koste van jezelf en je kinderen.
Het is maar 50 km, wat weerhoudt jullie om elkaar wat vaker s'avonds te zien? Of dat hij is wat meer nachten komt. Wat is het probleem aan zijn kant? Het is alsof jij alle keuzes moet maken.
Jolantje, een lastige puber blijft je kind. En hoe lastig hij of zij is, ligt voor een groot deel bij jezelf. Wat MV zegt, de grens ligt in het geval van TO bij haarzelf.
TO, ik ben wellicht hard geweest in mijn uitspraken, maar ik meen het wel. Ik snap dat je onzeker bent en ik denk dat daar een deel van het probleem ligt. Wat betreft de kinderen, wat betreft je vriend, het heen en weer gaan van je gedachtes en het gevoel dat je moet kiezen en dat je zelf geen keus hebt.
Beetje het gevoel dat je bang bent om je kinderen kwijt te raken als je voor je vriend kiest en bang je vriend kwijt te raken als je voor je kinderen kiest?
Stel je voor dat je leert je eigen grenzen te bewaken, ff afgezien van alle beslissingen. Jezelf te leren respecteren, dan kan je anders met je kinderen omgaan en anders met je vriend. Je kinderen zijn de moeite waard om voor te zorgen. Net zoals jij de moeite waard bent om voor jezelf te zorgen. Heb respect in de eerste instantie voor jezelf en voor je kinderen. Dan vanuit die positie kan je praten. Want dan maak je eerlijke afwegingen. Je keuzes nu zijn elke keer ten koste van jezelf en je kinderen.
Het is maar 50 km, wat weerhoudt jullie om elkaar wat vaker s'avonds te zien? Of dat hij is wat meer nachten komt. Wat is het probleem aan zijn kant? Het is alsof jij alle keuzes moet maken.
maandag 2 juni 2008 om 23:37
Monique, je vriend, heeft die het wel naar zijn zin op zijn werk? (burnout is natuurlijk niet zomaar gekomen). Hij zou ook op zijn gemak een baan kunnen zoeken bij jou in de buurt. Dat het makkelijker is elkaar te zien.
Ja je zei dat hij nog zorgt voor zijn ouders, wat moet ik mij daarbij voorstellen? Is dat elke dag of wekelijks? Wonen die op hun zelf of in een bejaardetehuis?
Ja je zei dat hij nog zorgt voor zijn ouders, wat moet ik mij daarbij voorstellen? Is dat elke dag of wekelijks? Wonen die op hun zelf of in een bejaardetehuis?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:39
quote:jolantje schreef op 02 juni 2008 @ 22:34:
Wat me dan wel weer opvalt.. Toen ik het destijds zei dat mijn zoon niet zomaar mee zou gaan werd me dat verweten en gezegt dat een 15 jarige niet veel te willen had. En toen ik laatst een keer zei dat hij mij op zijn 18 minder noduig zou hebben werd ik voor gek verklaard.
Dochter van TO wilt het allemaal niet omdat ze een vriendje heeft, maar is het niet zo dat vriendjes komen en gaan op die leeftijd? En zodra dochter weer van school verandert komen er ook weer nieuwe vrienden en vriendinnen..
Meiden kunnen op die leeftijd erg tegendraads zijn, vandaag dit en morgen dat..
Mss moet ze haar maar eens duidelijk voor het blok zetten, het is toch belachelijk dat ze paps zijn nieuwe vriendin wel accepteerd maar haar moeder mag geen nieuwe vriend hebben.Euh, Jolantje, er was toch een hele duidelijke reden waarom mensen in jouw situatie van toentertijd zeiden dat je je zoon mee moest nemen en dat een jongen van 15 in dat geval niet veel te zeggen had. Jij vluchtte weg voor een man die jou mishandelde, waar je doodsbang voor was en waar van alles mee mis was. Daarom waren mensen er zo tegen dat je je 15 jarige zoon achter zou laten en daarom zeiden mensen dat in dat geval, die 15 jarige niets te willen heeft omdat hij de ernst van de situatie niet in kon schatten.
En een kind met zo'n ellendige, onveilige achtergrond, heeft inderdaad op 18-jarige leeftijd zijn moeder veel harder nodig dan een kind uit een minder beladen gezinssituatie.
Toch wel een heel ander verhaal dan dat van TO, dat kun je toch niet zomaar vergelijken??
Ik word een beetje koud van jouw reacties, dat een kind het geluk van moedermetnieuwevriend niet in de weg mag staan. Moet een relatie dan altijd maar voor je kind gaan? Dat zegt alleen een vrouw, die zonder relatie niet gelukkig kan zijn.
In mijn opinie ben jij nu niet echt een goede raadgever als het gaat om relaties, ook al zal TO veel in jouw reacties herkennen.
Wat me dan wel weer opvalt.. Toen ik het destijds zei dat mijn zoon niet zomaar mee zou gaan werd me dat verweten en gezegt dat een 15 jarige niet veel te willen had. En toen ik laatst een keer zei dat hij mij op zijn 18 minder noduig zou hebben werd ik voor gek verklaard.
Dochter van TO wilt het allemaal niet omdat ze een vriendje heeft, maar is het niet zo dat vriendjes komen en gaan op die leeftijd? En zodra dochter weer van school verandert komen er ook weer nieuwe vrienden en vriendinnen..
Meiden kunnen op die leeftijd erg tegendraads zijn, vandaag dit en morgen dat..
Mss moet ze haar maar eens duidelijk voor het blok zetten, het is toch belachelijk dat ze paps zijn nieuwe vriendin wel accepteerd maar haar moeder mag geen nieuwe vriend hebben.Euh, Jolantje, er was toch een hele duidelijke reden waarom mensen in jouw situatie van toentertijd zeiden dat je je zoon mee moest nemen en dat een jongen van 15 in dat geval niet veel te zeggen had. Jij vluchtte weg voor een man die jou mishandelde, waar je doodsbang voor was en waar van alles mee mis was. Daarom waren mensen er zo tegen dat je je 15 jarige zoon achter zou laten en daarom zeiden mensen dat in dat geval, die 15 jarige niets te willen heeft omdat hij de ernst van de situatie niet in kon schatten.
En een kind met zo'n ellendige, onveilige achtergrond, heeft inderdaad op 18-jarige leeftijd zijn moeder veel harder nodig dan een kind uit een minder beladen gezinssituatie.
Toch wel een heel ander verhaal dan dat van TO, dat kun je toch niet zomaar vergelijken??
Ik word een beetje koud van jouw reacties, dat een kind het geluk van moedermetnieuwevriend niet in de weg mag staan. Moet een relatie dan altijd maar voor je kind gaan? Dat zegt alleen een vrouw, die zonder relatie niet gelukkig kan zijn.
In mijn opinie ben jij nu niet echt een goede raadgever als het gaat om relaties, ook al zal TO veel in jouw reacties herkennen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 juni 2008 om 23:44
En dat kinderen niet bepalen wat er gebeurt; nee, dat weten ze al. De meeste kinderen willen niet dat hun ouders gaan scheiden en dat gebeurt toch. Daar krijgen ze een behoorlijke oplawaai van, en dat blijft doorgaan in de perikelen rond gedeeld maar gescheiden ouderschap. Op welk punt in dat proces mogen kinderen dan wel een keer verwachten dat er rekening met hen wordt gehouden?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 juni 2008 om 23:46
Nee maar je hoeft ook niet alles op te geven omdat je kind het er niet mee eens is.
En daarbij komt dat door heel mijn situatie het wel veel beter gaat tussen mijn zoon en mij. Mijn zoon heeft van dit alles ook geleerd was mss wel hard voor hem maar het heeft hem wel de ogen geopend. Mijn ex was toendertijd niet enigste die handjes los had mijn zoon kon er ook wat van.. Nu gaat hij zelfs voor me naar de winkel, begint steeds meer respect te krijgen voor me. en waarom?Omdat ik voet bij stuk hou en mijn leevn niet meer door hem laat bepalen. Hij is er nu ook achter wat een ongelofelijke zak zijn vader is en begrijpt heel mijn situatie.
Maar wat TO betreft lijkt me een goed gesprek tussen alle partijen wel goed.
En daarbij komt dat door heel mijn situatie het wel veel beter gaat tussen mijn zoon en mij. Mijn zoon heeft van dit alles ook geleerd was mss wel hard voor hem maar het heeft hem wel de ogen geopend. Mijn ex was toendertijd niet enigste die handjes los had mijn zoon kon er ook wat van.. Nu gaat hij zelfs voor me naar de winkel, begint steeds meer respect te krijgen voor me. en waarom?Omdat ik voet bij stuk hou en mijn leevn niet meer door hem laat bepalen. Hij is er nu ook achter wat een ongelofelijke zak zijn vader is en begrijpt heel mijn situatie.
Maar wat TO betreft lijkt me een goed gesprek tussen alle partijen wel goed.
maandag 2 juni 2008 om 23:50
Hoi,
mijn laatste reactie vanavond; ik had eigenlijk al willen slapen...
Over de problemen tussen vriend en dochter: mijn vorige vriend (ja, na mijn scheiding heb ik nog een slechte relatie gehad helaas!) had borderline, en hij kon mijn dochter niet uitstaan. Dat heeft zij geweten, en ik was er toen niet voor haar. Was doodsbang voor mijn vriend, durfde hem niet af te vallen. En nu is mijn dochter bang, dat mijn huidige vriend ook zo tegen haar gaat doen. Ook heeft mijn dochter veel meegemaakt in haar leventje (dat is ook de reden, dat ik juist liever niet verhuis; weer een onzeker ietwat voor haar!). Maar zij triggert hem dus, om te kijken of hij erop reageert, net zoals mijn vorige vriend. En dat werkt dus niet...
Tja, en mijn eigen onzekerheid, en negatieve zelfbeeld komt ook uit die vorige relatie; blijkbaar blijft dit heel lang na hangen. Ik hoopte weer sterker te worden, en ik merk nu dat het beetje bij beetje ook wel komt, maar de vorige relatie heeft me gewoon helemaal gesloopt; ik was afhankelijk van hem; hij zorgde ervoor dat ik me dom voelde (kei in manipuleren). Het kost me enorm veel moeite me te realiseren, dat ik er wel mag zijn, en dat ik de moeite waard ben.
Maar wat er ook is: in deze relatie voel ik me goed, vooral als we samenzijn; ik voel me niet afhankelijk van hem. Ik vind het veel fijner om dingen met hem samen te doen, maar ik weet ook: als het uitgaat tussen ons, zou het me heel veel pijn doen, maar ik kan me zelf wel redden. En dat gevoel had ik dus helemaal niet toen mijn vorige relatie uitging; en dit zie ik dan wel als winst.
Voor nu: iedereen bedankt, en welterusten!
mijn laatste reactie vanavond; ik had eigenlijk al willen slapen...
Over de problemen tussen vriend en dochter: mijn vorige vriend (ja, na mijn scheiding heb ik nog een slechte relatie gehad helaas!) had borderline, en hij kon mijn dochter niet uitstaan. Dat heeft zij geweten, en ik was er toen niet voor haar. Was doodsbang voor mijn vriend, durfde hem niet af te vallen. En nu is mijn dochter bang, dat mijn huidige vriend ook zo tegen haar gaat doen. Ook heeft mijn dochter veel meegemaakt in haar leventje (dat is ook de reden, dat ik juist liever niet verhuis; weer een onzeker ietwat voor haar!). Maar zij triggert hem dus, om te kijken of hij erop reageert, net zoals mijn vorige vriend. En dat werkt dus niet...
Tja, en mijn eigen onzekerheid, en negatieve zelfbeeld komt ook uit die vorige relatie; blijkbaar blijft dit heel lang na hangen. Ik hoopte weer sterker te worden, en ik merk nu dat het beetje bij beetje ook wel komt, maar de vorige relatie heeft me gewoon helemaal gesloopt; ik was afhankelijk van hem; hij zorgde ervoor dat ik me dom voelde (kei in manipuleren). Het kost me enorm veel moeite me te realiseren, dat ik er wel mag zijn, en dat ik de moeite waard ben.
Maar wat er ook is: in deze relatie voel ik me goed, vooral als we samenzijn; ik voel me niet afhankelijk van hem. Ik vind het veel fijner om dingen met hem samen te doen, maar ik weet ook: als het uitgaat tussen ons, zou het me heel veel pijn doen, maar ik kan me zelf wel redden. En dat gevoel had ik dus helemaal niet toen mijn vorige relatie uitging; en dit zie ik dan wel als winst.
Voor nu: iedereen bedankt, en welterusten!
