Relaties
alle pijlers
Samenwonen???
maandag 2 juni 2008 om 18:25
Hallo,
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
dinsdag 3 juni 2008 om 07:35
Monique, ik zou persoonlijk het welzijn van mijn dochter voorop stellen. Ze is al beschadigd, je kunt nog een hoop goed maken door nu voor haar te kiezen. Dat zal een hoop vertrouwen herstellen. Kies jij nu voor je vriend en laat je haar aan haar lot over (want dat is zo, zoals jij je keuzes en de consequenties daarvan beschrijft) dan is die beschadiging vrij definitief denk ik. Ze zal dat gevoel dat haar moeder haar minder belangrijk vond dan de mannen in haar leven voorgoed met zich meenemen. Ik weet waar ik over praat, ik heb een moeder die zulke keuzes heeft gemaakt.
Dat ze naar haar vader toe zou kunnen, dat is niet de oplossing. Ze wil bij jou zijn, ze wil voelen dat ze ertoe doet, belangrijk is voor jou. Dat heeft niets te maken met onredelijkheid van een kind, ze probeert te herstellen van de wonden die zijn toegebracht in je vorige relatie. De keuzes die je toen hebt gemaakt, de gevolgen daarvan zijn jouw verantwoordelijkheid. Jouw dochter waar je voor gekozen hebt 15 jaar geleden, wederom jouw verantwoordelijkheid.
Dat je altijd teveel rekening hebt gehouden met anderen en daarmee wil stoppen: hartstikke mooi. Alleen is de uitzondering daarop je kind. Je kind kun je teveel verwennen maar je kunt niet teveel rekening houden met ze, niemand anders behartigt hun belangen op de manier waarop een ouder dat hoort te doen. Als ik naar mijn dochter kijk weet ik dat zij mij meer nabij is dan ikzelf, als ik haar pijn zou doen met mijn keuzes zou ik mijzelf verraden. Ik offer niets op, misschien praktisch gezien wel maar dat is peanuts vergeleken met wat ik anders zou opofferen, nl het gevoel van vanzelfsprekende veiligheid en geborgenheid van mijn kind. En daar huist mijn eigen gevoel van verbondenheid nou juist ook in.
Voor het geval je denkt dat ik dan wel een enorm moederdier moet zijn, dat valt wel mee. Ik doe de dingen die ik belangrijk vind, ik leef mijn leven zoveel mogelijk op een manier waarvan ik denk dat ik er gelukkig van word en me er vervuld door voel. Ik vind wel degelijk dat het belangrijk is dat een kind ziet dat zijn of haar ouders ook nog een eigen leven hebben, een eigen identiteit los van het ouderschap hebben. Maar in essentie diep binnenin staat mijn leven wel degelijk in dienst van mijn kind tot ze sterk, weerbaar en volwassen genoeg is om zelf haar leven te leven. En ik ben blij dat dat iets heel vanzelfsprekends is voor haar en ik hoop dat dat zo blijft.
Je dochter is pas 14, ze is nu heel erg kwetsbaar. Kies voor een pad waarbij jij zelf sterker wordt en beter voor jouw belang op komt en dat dat tegelijkertijd niet betekent dat je dan je dochter afwijst maar juist meeneemt op dat pad en het samen doet. Die relatie blijft voor altijd, laten er mooie herinneringen en diepe verbondenheid zijn ipv onzekerheid en bitterheid.
Dat ze naar haar vader toe zou kunnen, dat is niet de oplossing. Ze wil bij jou zijn, ze wil voelen dat ze ertoe doet, belangrijk is voor jou. Dat heeft niets te maken met onredelijkheid van een kind, ze probeert te herstellen van de wonden die zijn toegebracht in je vorige relatie. De keuzes die je toen hebt gemaakt, de gevolgen daarvan zijn jouw verantwoordelijkheid. Jouw dochter waar je voor gekozen hebt 15 jaar geleden, wederom jouw verantwoordelijkheid.
Dat je altijd teveel rekening hebt gehouden met anderen en daarmee wil stoppen: hartstikke mooi. Alleen is de uitzondering daarop je kind. Je kind kun je teveel verwennen maar je kunt niet teveel rekening houden met ze, niemand anders behartigt hun belangen op de manier waarop een ouder dat hoort te doen. Als ik naar mijn dochter kijk weet ik dat zij mij meer nabij is dan ikzelf, als ik haar pijn zou doen met mijn keuzes zou ik mijzelf verraden. Ik offer niets op, misschien praktisch gezien wel maar dat is peanuts vergeleken met wat ik anders zou opofferen, nl het gevoel van vanzelfsprekende veiligheid en geborgenheid van mijn kind. En daar huist mijn eigen gevoel van verbondenheid nou juist ook in.
Voor het geval je denkt dat ik dan wel een enorm moederdier moet zijn, dat valt wel mee. Ik doe de dingen die ik belangrijk vind, ik leef mijn leven zoveel mogelijk op een manier waarvan ik denk dat ik er gelukkig van word en me er vervuld door voel. Ik vind wel degelijk dat het belangrijk is dat een kind ziet dat zijn of haar ouders ook nog een eigen leven hebben, een eigen identiteit los van het ouderschap hebben. Maar in essentie diep binnenin staat mijn leven wel degelijk in dienst van mijn kind tot ze sterk, weerbaar en volwassen genoeg is om zelf haar leven te leven. En ik ben blij dat dat iets heel vanzelfsprekends is voor haar en ik hoop dat dat zo blijft.
Je dochter is pas 14, ze is nu heel erg kwetsbaar. Kies voor een pad waarbij jij zelf sterker wordt en beter voor jouw belang op komt en dat dat tegelijkertijd niet betekent dat je dan je dochter afwijst maar juist meeneemt op dat pad en het samen doet. Die relatie blijft voor altijd, laten er mooie herinneringen en diepe verbondenheid zijn ipv onzekerheid en bitterheid.
dinsdag 3 juni 2008 om 07:43
Ik lees net je laatste reactie, ik had al een vermoeden dat je zelf ook niet al te prettig was opgegroeid. Wat mij helpt aangezien ik geen goede voorbeelden heb gehad is de gedachte: ik doorbreek deze cirkel. En dan zie ik vanzelf wat ik wel moet doen. Wees eigenwijs genoeg om het vertrouwde patroon te doorbreken. Juist je kinderen kunnen je die kracht geven, juist het willen voorkomen van hun op dezelfde wijze kwetsen waarop jezelf ooit gekwetst bent.
Je weet hoe het voelt. En je hebt de mogelijkheid om je dochter een andere ervaring te geven. Doe dat dan ook, vind die innerlijke kracht.
Je weet hoe het voelt. En je hebt de mogelijkheid om je dochter een andere ervaring te geven. Doe dat dan ook, vind die innerlijke kracht.
dinsdag 3 juni 2008 om 10:13
quote:Poezewoes schreef op 03 juni 2008 @ 01:11:
[...]
Daarom zei ik al eerder, ik geef je er ook niet de schuld van. Maar wat me tegenstaat, is dat je je zoon verandwoordelijk houdt voor de dingen die gebeurd zijn tussen jou en je zoon. HIJ sloeg jou. HIJ behandelde je niet met respect. Daar ga je de mist in.
Jij blijft jezelf als slachtoffer zien, maar het grootste slachtoffer in die situatie was, en is je zoon. HIJ is opgegroeid in een hele nare situatie. En hij kon daar helemaal niets aan veranderen of doen.....
En toen jij voor je eigen geluk ging met je huidige vriend, was er niet eens plaats voor hem, die ook niet bij zijn vader terecht kon, in jullie huis. Leg dat maar eens uit aan je kind.
Even op terugkomen hierop.
Toen ik ging samenwonen met mijn vriend was er geen contact met mijn zoon, hij wilde niks met te maken hebben. Pas na een half jaar kwam hij hier over de vloer. En toen woonde hij al bij mij moeder, ja bij ons wonen kon hij wel maar niet volgens onze regels, en kijk daar zat het kink.. Ik had geen zin om weer een dreigend en agressief kind tegenover mij te hebben die ik absoluut niet aankan. Hij is 2 koppen groter en heeft flink wat kracht in zich.
Na een gesprek met jeugdzorg zijn we tot de conclusie gekomen dat mij komen wonen ook niet ideaal was en hij bij oma meer op zijn gemak was. En toen vorig jaar ineens de bom barste tussen mijn zoon en mij is de politie tussen mij en mijn zoon moeten komen vanwege het geweld. En die vonden het gedrag van mijn zoon tegenover mij ook niet normaal en zijn met hem gaan praten dat als hij door zou gaan op deze manier hij zou eindigen alszijn vader, namelijk cel in cel uit. Ik weet het het is erg om bang te moeten zijn voor je eigen kind, wat vooral gebeurt als hij zijn zin niet krijgt dan kan er nog weleens een woede uitbarsting gebeuren, maar toch blijf ik geloven in het positieve van hem!
[...]
Daarom zei ik al eerder, ik geef je er ook niet de schuld van. Maar wat me tegenstaat, is dat je je zoon verandwoordelijk houdt voor de dingen die gebeurd zijn tussen jou en je zoon. HIJ sloeg jou. HIJ behandelde je niet met respect. Daar ga je de mist in.
Jij blijft jezelf als slachtoffer zien, maar het grootste slachtoffer in die situatie was, en is je zoon. HIJ is opgegroeid in een hele nare situatie. En hij kon daar helemaal niets aan veranderen of doen.....
En toen jij voor je eigen geluk ging met je huidige vriend, was er niet eens plaats voor hem, die ook niet bij zijn vader terecht kon, in jullie huis. Leg dat maar eens uit aan je kind.
Even op terugkomen hierop.
Toen ik ging samenwonen met mijn vriend was er geen contact met mijn zoon, hij wilde niks met te maken hebben. Pas na een half jaar kwam hij hier over de vloer. En toen woonde hij al bij mij moeder, ja bij ons wonen kon hij wel maar niet volgens onze regels, en kijk daar zat het kink.. Ik had geen zin om weer een dreigend en agressief kind tegenover mij te hebben die ik absoluut niet aankan. Hij is 2 koppen groter en heeft flink wat kracht in zich.
Na een gesprek met jeugdzorg zijn we tot de conclusie gekomen dat mij komen wonen ook niet ideaal was en hij bij oma meer op zijn gemak was. En toen vorig jaar ineens de bom barste tussen mijn zoon en mij is de politie tussen mij en mijn zoon moeten komen vanwege het geweld. En die vonden het gedrag van mijn zoon tegenover mij ook niet normaal en zijn met hem gaan praten dat als hij door zou gaan op deze manier hij zou eindigen alszijn vader, namelijk cel in cel uit. Ik weet het het is erg om bang te moeten zijn voor je eigen kind, wat vooral gebeurt als hij zijn zin niet krijgt dan kan er nog weleens een woede uitbarsting gebeuren, maar toch blijf ik geloven in het positieve van hem!
dinsdag 3 juni 2008 om 11:18
Wat een mooie liefdevolle reacties worden er op dit topic gegeven. Ik ben zowaar ontroerd terwijl ik best vaak vind dat er zo veroordelend gedaan wordt.
Voor TO wil ik nog zeggen dat het goed is om zo met je twijfels naar voren te komen en ook die "niet alledaagse" gevoelens eens te benoemen en er dan ook weer écht goede feedback op te krijgen. Ook Jolantje heeft denk ik stof tot nadenken hopelijk handvaten om het juiste ding te (blijven) doen.
Voor TO wil ik nog zeggen dat het goed is om zo met je twijfels naar voren te komen en ook die "niet alledaagse" gevoelens eens te benoemen en er dan ook weer écht goede feedback op te krijgen. Ook Jolantje heeft denk ik stof tot nadenken hopelijk handvaten om het juiste ding te (blijven) doen.
dinsdag 3 juni 2008 om 11:21
quote:Monique_44 schreef op 02 juni 2008 @ 21:33:
Spammie, mijn kinderen vinden het absoluut niet leuk als ik zou verhuizen. Zij willen mij voor zich alleen hebben, en niet delen met een evt. nieuwe partner.
Hun vader heeft wel een nieuwe partner, en omdat ze (tot voor kort) alleen het weekend naar hem toegingen, vonden ze het bij hem wel prima dat hij een ander heeft.
Bij mij is een nieuwe partner echter een indringer, een bedreiging. Hierdoor zijn ze zich ook erg a-sociaal gaan gedragen naar hem toe.En dan wil jij met je dochter gaan samenwonen met je vriend? Hoe ongelukkig wil je haar maken?
Spammie, mijn kinderen vinden het absoluut niet leuk als ik zou verhuizen. Zij willen mij voor zich alleen hebben, en niet delen met een evt. nieuwe partner.
Hun vader heeft wel een nieuwe partner, en omdat ze (tot voor kort) alleen het weekend naar hem toegingen, vonden ze het bij hem wel prima dat hij een ander heeft.
Bij mij is een nieuwe partner echter een indringer, een bedreiging. Hierdoor zijn ze zich ook erg a-sociaal gaan gedragen naar hem toe.En dan wil jij met je dochter gaan samenwonen met je vriend? Hoe ongelukkig wil je haar maken?
dinsdag 3 juni 2008 om 12:16
Ik heb een zelfde situatie, maar dan 70 km., verschil. Kids zijn 14 en 16 en willen absouluut niet mee, vanwege school en vrienden.Bij hun vader willen ze ook niet wonen. Ik begrijp dit alles wel heel goed. Hoe vervelend ik het ook vind en zo graag samen met mijn vriend zou willen zijn( ze kunnen het goed met hem vinden, vinden hem geen bedreiging en het is ook niet zo dat ze vinden dat wij met zijn drieën moeten blijven). Maar...mijn kids gaan voor. Zij hebben er niet voor gekozen dat hun ouders gingen scheiden, zij hebben niet gekozen voor een nieuwe vriend voor mij en vriendin voor hun vader! Dus... wij latten nu door tot kids gaan studeren en op kamers gaan. Wij latten dan ook al 2 jaar en er volgen er nog zeker 3 jaar! Wij zouden het ook liever anders zien.
Ondanks dat ik ook altijd rekening heb gehouden met wie dan ook en vooral mijn kinderen, ook nu weer, wil ik toch weer rekening met ze houden hoe vervelend het ook voor mij is.
Ondanks dat ik ook altijd rekening heb gehouden met wie dan ook en vooral mijn kinderen, ook nu weer, wil ik toch weer rekening met ze houden hoe vervelend het ook voor mij is.
dinsdag 3 juni 2008 om 20:54
Lieve TO, je bent niet zeker van de keuze om samen te gaan wonen. Je weet wel zeker dat dit voor je dochter onwenselijk is. Je zou graag horen dat je "er gewoon voor moet gaan" , tenslotte zijn er geen zekerheden in het leven.
Meid, dat klopt hoor, dat er geen zekerheden zijn in het leven, maar dat betekent niet dat je jezelf als een kip zonder kop in iedere situatie stort die zich aan dient!
Blijkbaar staat je relatie nu onder druk door de afstand, en als ik je goed begrijp is er ook wat tijdsdruk voor de beslissing om samen te gaan wonen want je had het over "voor de zomer".
Meid laat je niet leven! Je denkt nu dat voor jezelf kiezen = voor je relatie kiezen, maar is dat echt zo?
Is het niet de druk die er aan alle kanten op je uitgeoefend wordt, die je het gevoel geven dat je iets moet kiezen?
Soms is even helemaal niks doen en de boel op z'n beloop laten de beste aanpak.
Laat de relatie zichzelf maar een beetje bewijzen, voordat je drastische stappen zet.
Als je in een vervelende situatie zit lijkt het vaak een oplossing om weg te gaan. Maar het cliche dat je je problemen met je mee neemt, is meestal ook waar.
Meid, dat klopt hoor, dat er geen zekerheden zijn in het leven, maar dat betekent niet dat je jezelf als een kip zonder kop in iedere situatie stort die zich aan dient!
Blijkbaar staat je relatie nu onder druk door de afstand, en als ik je goed begrijp is er ook wat tijdsdruk voor de beslissing om samen te gaan wonen want je had het over "voor de zomer".
Meid laat je niet leven! Je denkt nu dat voor jezelf kiezen = voor je relatie kiezen, maar is dat echt zo?
Is het niet de druk die er aan alle kanten op je uitgeoefend wordt, die je het gevoel geven dat je iets moet kiezen?
Soms is even helemaal niks doen en de boel op z'n beloop laten de beste aanpak.
Laat de relatie zichzelf maar een beetje bewijzen, voordat je drastische stappen zet.
Als je in een vervelende situatie zit lijkt het vaak een oplossing om weg te gaan. Maar het cliche dat je je problemen met je mee neemt, is meestal ook waar.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
dinsdag 3 juni 2008 om 21:07
Hallo,
Wuiles, ik neem aan dat je doelt op je posting betreffende het veranderen van de verhoudingen?
Ik vind het in elk geval ontzettend lastig; ben al heel lang bezig om de verhoudingen, sowieso binnen mijn eigen gezin, weer op de rit te krijgen. Blijkbaar gaat daar ergens iets fout, het wil niet erg lukken; laat ik over me heen lopen (?). Natuurlijk pik ik het gedrag van mijn kinderen niet, maar om hier op een adequate manier mee om te gaan...ik ben te zacht voor de kinderen, denk ik.
Wat ik me wel heb voorgenomen is, alvorens ik iets ga beslissen, dat er met alle partijen om tafel gezeten wordt, en bespreken, hoe het evt. moet gaan. Ik ga het ook niet echt overhaast doen; het heeft altijd nog een paar maanden tijd.
Waar we het over gehad hebben, en wat mij inderdaad ook logisch lijkt: als we die stap willen zetten, zou het meest handig zijn aan de start van een nieuw schooljaar. Echter: ik wil de kinderen niet tekort doen, en als ik erover nadenk, en ook voel, voelt het alsof ik de kids in de steek laat. Voor nu voelt het dus helemaal nog niet goed.
Ik vind het fijn, dat er zoveel mensen hier met me meedenken, en dingen aanreiken, waaraan ik zelf misschien niet eens gedacht heb, of het nog niet zo bekeken heb; en ik hoop dan ook straks een goede beslissing te kunnen nemen. Zie dan wel of de relatie ertegen bestand is!
Groetjes,
Monique
Wuiles, ik neem aan dat je doelt op je posting betreffende het veranderen van de verhoudingen?
Ik vind het in elk geval ontzettend lastig; ben al heel lang bezig om de verhoudingen, sowieso binnen mijn eigen gezin, weer op de rit te krijgen. Blijkbaar gaat daar ergens iets fout, het wil niet erg lukken; laat ik over me heen lopen (?). Natuurlijk pik ik het gedrag van mijn kinderen niet, maar om hier op een adequate manier mee om te gaan...ik ben te zacht voor de kinderen, denk ik.
Wat ik me wel heb voorgenomen is, alvorens ik iets ga beslissen, dat er met alle partijen om tafel gezeten wordt, en bespreken, hoe het evt. moet gaan. Ik ga het ook niet echt overhaast doen; het heeft altijd nog een paar maanden tijd.
Waar we het over gehad hebben, en wat mij inderdaad ook logisch lijkt: als we die stap willen zetten, zou het meest handig zijn aan de start van een nieuw schooljaar. Echter: ik wil de kinderen niet tekort doen, en als ik erover nadenk, en ook voel, voelt het alsof ik de kids in de steek laat. Voor nu voelt het dus helemaal nog niet goed.
Ik vind het fijn, dat er zoveel mensen hier met me meedenken, en dingen aanreiken, waaraan ik zelf misschien niet eens gedacht heb, of het nog niet zo bekeken heb; en ik hoop dan ook straks een goede beslissing te kunnen nemen. Zie dan wel of de relatie ertegen bestand is!
Groetjes,
Monique
dinsdag 3 juni 2008 om 21:10
quote:[message=1468939,noline]lolapaloeza schreef op 03 Als je in een vervelende situatie zit lijkt het vaak een oplossing om weg te gaan. Maar het cliche dat je je problemen met je mee neemt, is meestal ook waar.
Dit is de reden, dat ik nog niet eerder uit de plaats waar ik woon, vertrokken ben. Ik ben me ervan bewust, dat ik problemen meeneem!
Echter: ik wil hier dus al jaren weg, en ik weet, dat ook dochter hier echt wel weg wil. Maar zij wil liefst naar een andere plaats hier in de buurt. Nou ja, ik laat e.e.a. sowieso op zijn beloop, maar ik wil toch ook een evt. verhuizing meenemen in mijn gedachtengang. En alle moeilijkheden, die dit met zich meebrengt.
Als ik het rooskleurig tegemoet had gezien, had ik dit topic waarschijnlijk niet geopend, en had ik gewoon voor mezelf gekozen. Juist omdat ik weer niet alleen aan mezelf wil denken, vroeg ik me af, hoe anderen het zouden doen....
Enne...nee, ik ben niet zeker van de keuze samen te gaan wonen, en ik weet niet of dit een 'onderbuikgevoel' is, of dat het 'gewoon' bindingsangst is. Want om na 2 mislukte relaties nu wel zeker te zijn; nee, dat heb ik dus niet. Ik zit er vooral mee: zit deze relatie goed genoeg, om hier bijna alles op te geven? Of sta ik dadelijk met lege handen??? Sorry, ik hoop dat duidelijk is, hoe ik dit bedoel!
Dan is er nog de mogelijkheid om tijdens de zomervakantie sowieso te 'oefenen' met samenwonen. Wij zullen dan ook gewoon moeten werken overdag, en zullen dan ervaren hoe het voelt om ook dat soort dingen te delen. Misschien dat dan wel duidelijk wordt, of het wel of niet goed zal gaan....
Dit is de reden, dat ik nog niet eerder uit de plaats waar ik woon, vertrokken ben. Ik ben me ervan bewust, dat ik problemen meeneem!
Echter: ik wil hier dus al jaren weg, en ik weet, dat ook dochter hier echt wel weg wil. Maar zij wil liefst naar een andere plaats hier in de buurt. Nou ja, ik laat e.e.a. sowieso op zijn beloop, maar ik wil toch ook een evt. verhuizing meenemen in mijn gedachtengang. En alle moeilijkheden, die dit met zich meebrengt.
Als ik het rooskleurig tegemoet had gezien, had ik dit topic waarschijnlijk niet geopend, en had ik gewoon voor mezelf gekozen. Juist omdat ik weer niet alleen aan mezelf wil denken, vroeg ik me af, hoe anderen het zouden doen....
Enne...nee, ik ben niet zeker van de keuze samen te gaan wonen, en ik weet niet of dit een 'onderbuikgevoel' is, of dat het 'gewoon' bindingsangst is. Want om na 2 mislukte relaties nu wel zeker te zijn; nee, dat heb ik dus niet. Ik zit er vooral mee: zit deze relatie goed genoeg, om hier bijna alles op te geven? Of sta ik dadelijk met lege handen??? Sorry, ik hoop dat duidelijk is, hoe ik dit bedoel!
Dan is er nog de mogelijkheid om tijdens de zomervakantie sowieso te 'oefenen' met samenwonen. Wij zullen dan ook gewoon moeten werken overdag, en zullen dan ervaren hoe het voelt om ook dat soort dingen te delen. Misschien dat dan wel duidelijk wordt, of het wel of niet goed zal gaan....
anoniem_67590 wijzigde dit bericht op 03-06-2008 21:46
Reden: aanvulling!
Reden: aanvulling!
% gewijzigd
dinsdag 3 juni 2008 om 21:38
Maar Monique, je spreekt alweer van een paar maanden, begin schooljaar. Das alweer over 2 maanden hoor! Dan heb je nog een hoop te bespreken in die 2 maanden. Bespreek het eerst eens alleen met je dochter, wat wil zij? En dat weet je al wel, wat zij wil, geborgenheid, weiligheid bij jou. En Monique, dat geef je haar niet door over 2 maanden bij je vriend in te trekken, waar zij moet wennen aan een ander huis, wat niet van haar is. En als ze dan een beetje der draai gevonden heeft moet ze weer verhuizen omdat jullie dan een nieuw huis willen betrekken. Nogmaals, waarom niet even wachten, geef dochter het gevoel dat ze ertoe doet, geef haar de rust even die ze nodig heeft. Echt, ik weet hoe fijn het is om een vent te hebben die s'avonds naast je op de bank zit, maar kom op zeg, 50 km is nog wel te overzien toch, om eens op 'bokke-avond' langs te komen. Zo doorbreek je de week, en kunnen jullie het mss nog een jaar uithouden op deze manier, lijkt me voor je dochter veel beter!
dinsdag 3 juni 2008 om 22:19
Ik zou eerst een paar dingen op een rijtje zetten:
hulpbehoevende ouders gaan dus voor jou hulpbehoevende kind?
"Ik ben bereid door de week naar hem toe te rijden, maar hij is herstellende van een fikse burnout; sinds kort weer aan het werk, en als hij thuiskomt, is hij helemaal op, kan hij niet meer een avondje 'gezellig' bij mij komen, dat trekt hij gewoon niet!"
Als je bij hem woont, ik welk opzicht is hij dan anders door de weeks? Hier zal je dan ook mee te maken krijgen, dus waarom zou je niet af en toe doordeweeks langs gaan?
In jou situatie zou ik wachten tot je dochter er vertrouwen in hebt want dat is hier het belangrijkste! Laat haar weten dat dit echt is en het dat het echt gaat gebeuren dat je gaat samenwonen met je partner, maar pas als zij ziet/merkt dat het ok is.
Het is niet haar keus waar jullie gaan wonen, het is wel jou verantwoordelijkheid dat je dochter zich altijd thuis veilig kan voelen, het gevoel heeft dat ze een basis heeft waar ze altijd op terug kan vallen.
Als jou vriend zo perse wilt dat jullie NU verhuizen laat hem dan maar met zijn hulpbehoevende ouders naar jou toeverhuizen, hij in jou huis als proefwonen, zijn hulpbehoevende ouders in de buurt in een ander huis. Als je dochter er dan gewend aan is en er vrede mee kan hebben kan je altijd nog naar dat nieuwe huis op die nieuwe plek wonen.
Als je vriend dat niet wilt is de enige optie zo blijven latten (en dat proberen van die 1 of 2 dagen erbij) en pas als dochter vertrouwen heeft te verhuizen naar waar dan ook. Als hij dat niet begrijpt verkiest hij dus zijn geluk/verantwoordelijkheid boven dat van jou en de vraag is dan of je dat accepteert, laat je zo over je heenlopen?
hulpbehoevende ouders gaan dus voor jou hulpbehoevende kind?
"Ik ben bereid door de week naar hem toe te rijden, maar hij is herstellende van een fikse burnout; sinds kort weer aan het werk, en als hij thuiskomt, is hij helemaal op, kan hij niet meer een avondje 'gezellig' bij mij komen, dat trekt hij gewoon niet!"
Als je bij hem woont, ik welk opzicht is hij dan anders door de weeks? Hier zal je dan ook mee te maken krijgen, dus waarom zou je niet af en toe doordeweeks langs gaan?
In jou situatie zou ik wachten tot je dochter er vertrouwen in hebt want dat is hier het belangrijkste! Laat haar weten dat dit echt is en het dat het echt gaat gebeuren dat je gaat samenwonen met je partner, maar pas als zij ziet/merkt dat het ok is.
Het is niet haar keus waar jullie gaan wonen, het is wel jou verantwoordelijkheid dat je dochter zich altijd thuis veilig kan voelen, het gevoel heeft dat ze een basis heeft waar ze altijd op terug kan vallen.
Als jou vriend zo perse wilt dat jullie NU verhuizen laat hem dan maar met zijn hulpbehoevende ouders naar jou toeverhuizen, hij in jou huis als proefwonen, zijn hulpbehoevende ouders in de buurt in een ander huis. Als je dochter er dan gewend aan is en er vrede mee kan hebben kan je altijd nog naar dat nieuwe huis op die nieuwe plek wonen.
Als je vriend dat niet wilt is de enige optie zo blijven latten (en dat proberen van die 1 of 2 dagen erbij) en pas als dochter vertrouwen heeft te verhuizen naar waar dan ook. Als hij dat niet begrijpt verkiest hij dus zijn geluk/verantwoordelijkheid boven dat van jou en de vraag is dan of je dat accepteert, laat je zo over je heenlopen?
woensdag 4 juni 2008 om 12:44
Hallo,
hoe het verder gaat, weet ik nu nog even niet precies: of we tot een compromis komen of dat het einde relatie wordt.
Heb het er wel met mijn therapeut over gehad, en die heeft het samenwonen inderdaad afgeraden, om dezelfde redenen als die hier genoemd zijn.
Als we gaan samenwonen, is de relatie gedoemd te mislukken, i.v.m. een zeer opstandige puber, die niet wil. Nou, dan kan ik beter van te voren zeggen, dat het over is, i.p.v. al die stappen zetten....
Wel over een compromis gehad. Mij maakt het bijvoorbeeld niet uit om één keer per week extra naar hem toe te rijden, en dan de dag erna weer naar huis te gaan. De week is dan gebroken, en misschien redden we het dan nog wel een hele tijd (tot we wel kunnen samenwonen, bijv.). Als hij daar niet mee kan instemmen, houdt het helaas op. Zal me enorm veel pijn doen, maar blijkbaar is het dan zo!
Groetjes,
Monique
hoe het verder gaat, weet ik nu nog even niet precies: of we tot een compromis komen of dat het einde relatie wordt.
Heb het er wel met mijn therapeut over gehad, en die heeft het samenwonen inderdaad afgeraden, om dezelfde redenen als die hier genoemd zijn.
Als we gaan samenwonen, is de relatie gedoemd te mislukken, i.v.m. een zeer opstandige puber, die niet wil. Nou, dan kan ik beter van te voren zeggen, dat het over is, i.p.v. al die stappen zetten....
Wel over een compromis gehad. Mij maakt het bijvoorbeeld niet uit om één keer per week extra naar hem toe te rijden, en dan de dag erna weer naar huis te gaan. De week is dan gebroken, en misschien redden we het dan nog wel een hele tijd (tot we wel kunnen samenwonen, bijv.). Als hij daar niet mee kan instemmen, houdt het helaas op. Zal me enorm veel pijn doen, maar blijkbaar is het dan zo!
Groetjes,
Monique
woensdag 4 juni 2008 om 12:53
Wat fijn dat je er met je therapeut over hebt gesproken!
Vertel gewoon eerlijk aan je vriend dat je wel graag wilt, maar dat het er nu gewoon nog niet in zit. Als ie echt van je houd wacht ie wel hoor! En heeft ie dat geduld niet, sja, dan was het zowiezo al gedoemd te mislukken.
Desondanks is het wel een vervelende situatie natuurlijk he, zo allemaal. Even een knuffel voor jou
Vertel gewoon eerlijk aan je vriend dat je wel graag wilt, maar dat het er nu gewoon nog niet in zit. Als ie echt van je houd wacht ie wel hoor! En heeft ie dat geduld niet, sja, dan was het zowiezo al gedoemd te mislukken.
Desondanks is het wel een vervelende situatie natuurlijk he, zo allemaal. Even een knuffel voor jou
woensdag 4 juni 2008 om 13:25
Dank je Maroon!
Intussen al vriend gesproken en hem dit ook gezegd. Hij gaf aan, dat hij het begrijpt; dat we wel graag bij elkaar willen zijn, en dat we er wel een weg in zullen vinden.
Voorlopig gaan we in elk geval proberen of we de weekenden uit kunnen breiden, zodat we bijv. vanaf donderdag al bij elkaar kunnen zijn. Mijn dochter zal dan inderdaad ook langere weekenden naar haar vader toe zijn. Dat is wel te regelen. En dan zien we wel weer verder.
Je hebt trouwens gelijk, wat de hele situatie betreft: die is zéér vervelend. Ik baal ervan dat mijn zoon door omstandigheden niet meer bij me woont, mis hem. Echter als hij bij me is, is het vreselijk. Dochter mist hem ook.
En wat de relatie betreft: ik denk dat het logisch is, dat je bij elkaar wilt zijn, maar dat zit er helaas voorlopig niet in, zie wel of we hier doorheenkomen.. Maar alles bij elkaar...we zullen er wel een weg in vinden!
Groetjes,
Monique
Intussen al vriend gesproken en hem dit ook gezegd. Hij gaf aan, dat hij het begrijpt; dat we wel graag bij elkaar willen zijn, en dat we er wel een weg in zullen vinden.
Voorlopig gaan we in elk geval proberen of we de weekenden uit kunnen breiden, zodat we bijv. vanaf donderdag al bij elkaar kunnen zijn. Mijn dochter zal dan inderdaad ook langere weekenden naar haar vader toe zijn. Dat is wel te regelen. En dan zien we wel weer verder.
Je hebt trouwens gelijk, wat de hele situatie betreft: die is zéér vervelend. Ik baal ervan dat mijn zoon door omstandigheden niet meer bij me woont, mis hem. Echter als hij bij me is, is het vreselijk. Dochter mist hem ook.
En wat de relatie betreft: ik denk dat het logisch is, dat je bij elkaar wilt zijn, maar dat zit er helaas voorlopig niet in, zie wel of we hier doorheenkomen.. Maar alles bij elkaar...we zullen er wel een weg in vinden!
Groetjes,
Monique
woensdag 4 juni 2008 om 14:17
Maar als je dochter dan in die dagen naar haar vader gaat, dan kunnen jullie alsnog niet wennen aan het functioneren als gezin. Ik vind het apart dat je haar dan niet meeneemt naar je vriend. Misschien komt hij na een tijdje tot de conclusie dat dit niet voor hem werkt, zodat jullie helemaal niet aan samenwonen toekomen. Ook kan je dochter dan alvast ervaren hoe het straks zal zijn als jullie met elkaar in 1 huis gaan wonen. Misschien vindt ze het juist heel prettig, of niet..
Ook ik had een moeder die haar vriendjes belangrijker vond dat ik. Het waren ook altijd hele foute vriendjes en het leek alsof ze al na 1 date bij zo'n man ging intrekken. Ik moest mee, heb een heleboel beschadiging opgelopen uit die periode. Na elke gewelddadige relatie koos ze vrolijk meteen weer voor de volgende. Ik neem het haar enorm kwalijk dat zij bepaalde keuzes heeft gemaakt en daarom wil ik al jaren geen contact meer met haar. Ze heeft me bovendien geen basis meegegeven en door haar heb ik het nu ook zwaar in mijn leven. Ze snapt maar niet dat ik haar niet wil zien, ze zit enorm in de slachtofferrol.
Als het nu al zo overduidelijk is, dat samenwonen met deze man geen kans van slagen heeft (minimaal en de vraag is ook hoe hij zich nog manifesteert...) dan zou ik toch een knoop doorhakken. Zeker omdat je al genoeg ellende hebt meegemaakt in je relaties en ik kan je zeggen dat je je kinderen op termijn kwijt kan raken. Jij blijft dan alleen over..geen relatie en geen kinderen. Word je niet vrolijk van, toch?
Feliciaatje; heb jij nog contact met je moeder?
Ook ik had een moeder die haar vriendjes belangrijker vond dat ik. Het waren ook altijd hele foute vriendjes en het leek alsof ze al na 1 date bij zo'n man ging intrekken. Ik moest mee, heb een heleboel beschadiging opgelopen uit die periode. Na elke gewelddadige relatie koos ze vrolijk meteen weer voor de volgende. Ik neem het haar enorm kwalijk dat zij bepaalde keuzes heeft gemaakt en daarom wil ik al jaren geen contact meer met haar. Ze heeft me bovendien geen basis meegegeven en door haar heb ik het nu ook zwaar in mijn leven. Ze snapt maar niet dat ik haar niet wil zien, ze zit enorm in de slachtofferrol.
Als het nu al zo overduidelijk is, dat samenwonen met deze man geen kans van slagen heeft (minimaal en de vraag is ook hoe hij zich nog manifesteert...) dan zou ik toch een knoop doorhakken. Zeker omdat je al genoeg ellende hebt meegemaakt in je relaties en ik kan je zeggen dat je je kinderen op termijn kwijt kan raken. Jij blijft dan alleen over..geen relatie en geen kinderen. Word je niet vrolijk van, toch?
Feliciaatje; heb jij nog contact met je moeder?
woensdag 4 juni 2008 om 14:20
BTW; ik heb ook al jaren een latrelatie, we wonen 150 km bij elkaar vandaan. Ook met kind, van mij.Tuurlijk wil je samenzijn maar er moet dan toch eerst een soort van voortraject zijn; je kinderen en je vriend moeten tijd met elkaar doorbrengen. Toen wij eenmaal hadden ervaren dat dit goed ging (ook nog als gezin op vakantie geweest, ook niet onbelangrijk), hebben we een huis gekocht. Tot die tijd zagen we elkaar in de weekenden en soms doordeweeks. En ja, dat kost geld en energie, maar hebben de tijd genomen om dit op te bouwen.
woensdag 4 juni 2008 om 19:26
Julus, bedankt voor je reactie. Op dit moment hebben zowel mijn kinderen hem leren kennen, als zijn kinderen mij. Dat ik nu langere weekenden naar hem toe ga zonder kinderen, wil niet zeggen, dat ze hem niet meer zullen zien; dit is puur uit praktische overwegingen. Hij zal ook nog naar mij toekomen, en dan alsnog tijd met mij en de kinderen doorbrengen.
En zoals ik hierboven al schreef: we zullen wel zien hoe het zich dan verder ontwikkelt.
Gevoelsmatig kwam ik al tot de conclusie, dat ik mijn kinderen in de steek zou laten, als ik bij hem zou intrekken, en ik merkte dat ik dat niet wil...
Bedankt,
Monique
En zoals ik hierboven al schreef: we zullen wel zien hoe het zich dan verder ontwikkelt.
Gevoelsmatig kwam ik al tot de conclusie, dat ik mijn kinderen in de steek zou laten, als ik bij hem zou intrekken, en ik merkte dat ik dat niet wil...
Bedankt,
Monique
woensdag 4 juni 2008 om 22:40
Fijn dat je gevoelsmatig meer duidelijkheid hebt voor jezelf Monique. Echt achter je keuzes kunnen staan is zo belangrijk, zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Goed van je dat je voorbij de angst om hem kwijt te raken hebt kunnen komen.
En ik heb contact met mijn moeder Julus. Ik begrijp uit je vraag dat dat moeizaam gaat of niet aanwezig is bij jullie? Ik heb een tijdlang geen contact gehad met haar, dat is alweer een tijd terug. Ik heb geaccepteerd dat ik geen moeder heb en er ook niet op moet hopen, sindsdien gaat het redelijk.
En ik heb contact met mijn moeder Julus. Ik begrijp uit je vraag dat dat moeizaam gaat of niet aanwezig is bij jullie? Ik heb een tijdlang geen contact gehad met haar, dat is alweer een tijd terug. Ik heb geaccepteerd dat ik geen moeder heb en er ook niet op moet hopen, sindsdien gaat het redelijk.
maandag 30 juni 2008 om 00:01
Hallo,
wil toch weer even iets kwijt over het samenwonen.... Wat ik ermee doe, ik weet het nog steeds even niet. Waar ik wel achter ben: ik kan geen juiste beslissing nemen door het gedrag van mijn vriend. Aan de ene kant gaf hij aan, dat hij graag wil samenwonen (en ik ben dus ook heel graag bij hem; voel me fijn bij hem); aan de andere kant geeft hij aan, dat het fijn is, dat we nu al meer tijd samen doorbrengen, en dat ik ook in mijn huis mijn ding moet kunnen doen; mijn vrijheid niet moet opgeven.
Ik (beetje naïef, omdat ik vriendlief toch al wat beter ken...) vond het fijn, dat hij me toch de ruimte gaf, om nog een keer goed na te denken over het samenwonen, en het voor ons uit te schuiven....maar nu geeft hij weer aan, dat hij het niet meer trekt, en dat hij vindt dat ik er te weinig aan doe...hij wil de relatie beëindigen.
Ik besef nu ook, waar voor mij het probleem ligt: zijn wispelturigheid, zijn steeds andere uitspraken. Hij blijft niet bij dat wat hij wil, maar omdat hij mij ruimte wil geven, zegt hij dingen, die hij eigenlijk helemaal niet meent...en legt het daarna even op mijn bordje.
Vanavond bijvoorbeeld zei hij, dat hij hoopte dat ik bij hem zou intrekken, hij had het bij mij neergelegd....maar misschien is het al te laat, en wilde hij niet meer met me verder. Een heel dubbele boodschap, waarvan ik zeg: onder die voorwaarde trek ik zeker niet bij hem in, dat is veel te onzeker....en dan zal hij het opvatten, als dat ik niet zal willen....
Pfff, lastig om goed onder woorden te brengen hoe het hier gaat, maar dit voelt niet goed, terwijl het de laatste paar weken wel weer lekker soepeltjes liep, en het leek alsof we weer op één lijn zaten....
Verdorie, ik wil niet samenwonen om de relatie te redden, maar als het weer leuk lijkt te zijn, is dit wel een behoorlijke afknapper....
wil toch weer even iets kwijt over het samenwonen.... Wat ik ermee doe, ik weet het nog steeds even niet. Waar ik wel achter ben: ik kan geen juiste beslissing nemen door het gedrag van mijn vriend. Aan de ene kant gaf hij aan, dat hij graag wil samenwonen (en ik ben dus ook heel graag bij hem; voel me fijn bij hem); aan de andere kant geeft hij aan, dat het fijn is, dat we nu al meer tijd samen doorbrengen, en dat ik ook in mijn huis mijn ding moet kunnen doen; mijn vrijheid niet moet opgeven.
Ik (beetje naïef, omdat ik vriendlief toch al wat beter ken...) vond het fijn, dat hij me toch de ruimte gaf, om nog een keer goed na te denken over het samenwonen, en het voor ons uit te schuiven....maar nu geeft hij weer aan, dat hij het niet meer trekt, en dat hij vindt dat ik er te weinig aan doe...hij wil de relatie beëindigen.
Ik besef nu ook, waar voor mij het probleem ligt: zijn wispelturigheid, zijn steeds andere uitspraken. Hij blijft niet bij dat wat hij wil, maar omdat hij mij ruimte wil geven, zegt hij dingen, die hij eigenlijk helemaal niet meent...en legt het daarna even op mijn bordje.
Vanavond bijvoorbeeld zei hij, dat hij hoopte dat ik bij hem zou intrekken, hij had het bij mij neergelegd....maar misschien is het al te laat, en wilde hij niet meer met me verder. Een heel dubbele boodschap, waarvan ik zeg: onder die voorwaarde trek ik zeker niet bij hem in, dat is veel te onzeker....en dan zal hij het opvatten, als dat ik niet zal willen....
Pfff, lastig om goed onder woorden te brengen hoe het hier gaat, maar dit voelt niet goed, terwijl het de laatste paar weken wel weer lekker soepeltjes liep, en het leek alsof we weer op één lijn zaten....
Verdorie, ik wil niet samenwonen om de relatie te redden, maar als het weer leuk lijkt te zijn, is dit wel een behoorlijke afknapper....
dinsdag 1 juli 2008 om 02:02
Je kan geen juiste beslissing nemen door het gedrag van je vriend schrijf je.
Ik zou het omdraaien.
Juist door zijn gedrag lijkt het mij makkelijker om de juiste keuze te maken!
Kom op zeg laat je oren niet zo hangen naar je wispelturige vriend en laat je dochter niet (weer) zakken.
Wees er nu wel voor haar, dat is het minste wat je voor haar kunt doen. Ze moet zich veilig bij je voelen, op je kunnen vertrouwen. Als je dat al niet bij je eigen moeder kunt vinden, waar dan wel in godsnaam. Je jeugd vormt je dus hoe je je nu opstelt heeft niet alleen gevolgen op de korte termijn maar zeker ook op de lange termijn voor haar.
In mijn ogen mag je als ouders best wat missertjes maken maar de basis moet toch wel goed zijn.
En daar heb je steken laten vallen, klaar.
Maar je wilt toch het beste voor je dochter en dat ze gelukkig wordt, is en blijft neem ik aan.
Handel daar dan naar!
Wees een veilige haven voor die meid!
Ik zou het omdraaien.
Juist door zijn gedrag lijkt het mij makkelijker om de juiste keuze te maken!
Kom op zeg laat je oren niet zo hangen naar je wispelturige vriend en laat je dochter niet (weer) zakken.
Wees er nu wel voor haar, dat is het minste wat je voor haar kunt doen. Ze moet zich veilig bij je voelen, op je kunnen vertrouwen. Als je dat al niet bij je eigen moeder kunt vinden, waar dan wel in godsnaam. Je jeugd vormt je dus hoe je je nu opstelt heeft niet alleen gevolgen op de korte termijn maar zeker ook op de lange termijn voor haar.
In mijn ogen mag je als ouders best wat missertjes maken maar de basis moet toch wel goed zijn.
En daar heb je steken laten vallen, klaar.
Maar je wilt toch het beste voor je dochter en dat ze gelukkig wordt, is en blijft neem ik aan.
Handel daar dan naar!
Wees een veilige haven voor die meid!
dinsdag 1 juli 2008 om 07:58
Monique, zijn deze tegenstrijdige uitspraken van je vriend iets van de laatste weken, of heeft hij dat altijd gedaan?
Als dat zo is, zou ik het niet aandurven. Zeker omdat je zegt dat het niet goed voelt. Samenwonen is op zich al een grote stap, maar in jouw geval spelen er meerder belangen mee. Stel dat je de stap neemt, en hij blijft twijfelen (cq de ene dag is hij blij en de andere dag weet hij het niet meer..), dan ga jij je heel ongelukkig voelen omdat je dan altijd ongelukkig bent. Iemand die twijfelt en dit ook uitspreekt zorgt voor grote onrust en dan krijg je stress. Dat is niet wenselijk, zeker niet als je net pas samenwoont. Het wordt van kwaad tot erger totdat hij er een punt achter zet, en dan kun jij je spullen weer pakken. Voor jou misschien nog te handelen, maar voor je dochter is dat een zware dobber. Ik vraag me ook af of hij ooit er voor 100% achter zal kunnen staan. Jij zult dan elke dag jezelf afvragen of het de juist keuze was..dus van relaxed samenwonen is dan geen sprake. Als je dat nu al weet lijkt het me duidelijk.
Als dat zo is, zou ik het niet aandurven. Zeker omdat je zegt dat het niet goed voelt. Samenwonen is op zich al een grote stap, maar in jouw geval spelen er meerder belangen mee. Stel dat je de stap neemt, en hij blijft twijfelen (cq de ene dag is hij blij en de andere dag weet hij het niet meer..), dan ga jij je heel ongelukkig voelen omdat je dan altijd ongelukkig bent. Iemand die twijfelt en dit ook uitspreekt zorgt voor grote onrust en dan krijg je stress. Dat is niet wenselijk, zeker niet als je net pas samenwoont. Het wordt van kwaad tot erger totdat hij er een punt achter zet, en dan kun jij je spullen weer pakken. Voor jou misschien nog te handelen, maar voor je dochter is dat een zware dobber. Ik vraag me ook af of hij ooit er voor 100% achter zal kunnen staan. Jij zult dan elke dag jezelf afvragen of het de juist keuze was..dus van relaxed samenwonen is dan geen sprake. Als je dat nu al weet lijkt het me duidelijk.
dinsdag 1 juli 2008 om 17:21
hallo,
tante Sjaan, Julus, bedankt! Jee, ik weet het gewoon niet meer. Hij is altijd heel wispelturig geweest in zijn uitspraken, en momenteel kan ik het misschien wat beter inschatten. In elk geval confronteer ik hem de laatste tijd ook meer met zijn dubbele boodschappen. In het geval samenwonen: hij gooit het heel ver van zich af, omdat hij wil, dat het mijn vrijwillige keuze moet zijn, om bij hem in te trekken; hij wil niet, dat ik bij hem intrek, omdat hij me pusht. Blijkbaar beseft hij niet, hoe moeilijk hij het me maakt, door het helemaal bij mij neer te leggen.
Ik ben er ook nog lang niet uit. Mijn dochter gaat binnenkort voor 3 weken op vakantie, dan wil ik graag kijken of het goed gaat, als vriend en ik constant bij elkaar zijn. Als dat niet lukt, hoeven we het samenwonen niet eens te proberen...
Ik merk wel, dat ik zelf steeds meer besef, dat ik niets te verliezen heb, en durf me hierdoor meer te uiten. Dat is er nog niet helemaal; vaak klap ik dicht (weet niet eens hoe dat komt, of zo; baal ervan!). Maar ik hoop dat we toch meer hierover kunnen praten, zodat e.e.a. duidelijk wordt.
Het is wel zo, dat ook bij hem enorme bindingsangst meespeelt. Hij is zó erg teleurgesteld door zijn ex-vrouw, dat het hem heel veel moeite kost, zich echt opnieuw te binden; terwijl hij aan de andere kant juist heel graag wil...
Best lastig dus!
Hij is in therapie, maar helaas heeft hij het te weinig over dat soort dingen; soms komt er iets naar boven...
Groetjes,
Monique
tante Sjaan, Julus, bedankt! Jee, ik weet het gewoon niet meer. Hij is altijd heel wispelturig geweest in zijn uitspraken, en momenteel kan ik het misschien wat beter inschatten. In elk geval confronteer ik hem de laatste tijd ook meer met zijn dubbele boodschappen. In het geval samenwonen: hij gooit het heel ver van zich af, omdat hij wil, dat het mijn vrijwillige keuze moet zijn, om bij hem in te trekken; hij wil niet, dat ik bij hem intrek, omdat hij me pusht. Blijkbaar beseft hij niet, hoe moeilijk hij het me maakt, door het helemaal bij mij neer te leggen.
Ik ben er ook nog lang niet uit. Mijn dochter gaat binnenkort voor 3 weken op vakantie, dan wil ik graag kijken of het goed gaat, als vriend en ik constant bij elkaar zijn. Als dat niet lukt, hoeven we het samenwonen niet eens te proberen...
Ik merk wel, dat ik zelf steeds meer besef, dat ik niets te verliezen heb, en durf me hierdoor meer te uiten. Dat is er nog niet helemaal; vaak klap ik dicht (weet niet eens hoe dat komt, of zo; baal ervan!). Maar ik hoop dat we toch meer hierover kunnen praten, zodat e.e.a. duidelijk wordt.
Het is wel zo, dat ook bij hem enorme bindingsangst meespeelt. Hij is zó erg teleurgesteld door zijn ex-vrouw, dat het hem heel veel moeite kost, zich echt opnieuw te binden; terwijl hij aan de andere kant juist heel graag wil...
Best lastig dus!
Hij is in therapie, maar helaas heeft hij het te weinig over dat soort dingen; soms komt er iets naar boven...
Groetjes,
Monique
anoniem_67590 wijzigde dit bericht op 01-07-2008 17:22
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
