Relaties
alle pijlers
Samenwonen???
maandag 2 juni 2008 om 18:25
Hallo,
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
maandag 2 juni 2008 om 23:52
quote:jolantje schreef op 02 juni 2008 @ 22:23:
Maar kaboutertje een kind van 14 heeft toch niks te willen dan?
Gewoon mee that's it en bevalt het niet nou dan ga je maar naar je vader.
Dit vind een opmerkelijke reactie.
Waar moeten de kinderen van 14 naartoe die geen gescheiden ouders hebben en het ook niet bevalt?
Ik snap dat nou nooit. Ook al ben je gescheiden,je hebt toch gewoon dezelfde verantwoordelijkheid voor je kind.
Dat kan je dan toch niet bij de andere ouder dumpen als even niet in je leven past.
Maar kaboutertje een kind van 14 heeft toch niks te willen dan?
Gewoon mee that's it en bevalt het niet nou dan ga je maar naar je vader.
Dit vind een opmerkelijke reactie.
Waar moeten de kinderen van 14 naartoe die geen gescheiden ouders hebben en het ook niet bevalt?
Ik snap dat nou nooit. Ook al ben je gescheiden,je hebt toch gewoon dezelfde verantwoordelijkheid voor je kind.
Dat kan je dan toch niet bij de andere ouder dumpen als even niet in je leven past.
maandag 2 juni 2008 om 23:52
Hij is zelfbij zijn vader gebleven hij keek tegen zijn vader op. Als hij zijn zin niet kreeg dan kan hij ook aardig tegen mij tekeer gaan. Want ja van zijn vader mocht dat.
En mijn zoon is nu bijna 18 hoeft voor mij niet lief te doen en bang zijn om naar zijn vader te moeten is er ook niet. NIemand weet waar zijn vader nu woont. En bij mijn moeder heeft hij het goed, daar is het sowieso een stuk strenger als bij mij.
En mijn zoon is nu bijna 18 hoeft voor mij niet lief te doen en bang zijn om naar zijn vader te moeten is er ook niet. NIemand weet waar zijn vader nu woont. En bij mijn moeder heeft hij het goed, daar is het sowieso een stuk strenger als bij mij.
maandag 2 juni 2008 om 23:55
quote:Monique_44 schreef op 02 juni 2008 @ 23:50:
Hoi,
mijn laatste reactie vanavond; ik had eigenlijk al willen slapen...
Over de problemen tussen vriend en dochter: mijn vorige vriend (ja, na mijn scheiding heb ik nog een slechte relatie gehad helaas!) had borderline, en hij kon mijn dochter niet uitstaan. Dat heeft zij geweten, en ik was er toen niet voor haar. Was doodsbang voor mijn vriend, durfde hem niet af te vallen. En nu is mijn dochter bang, dat mijn huidige vriend ook zo tegen haar gaat doen. Ook heeft mijn dochter veel meegemaakt in haar leventje (dat is ook de reden, dat ik juist liever niet verhuis; weer een onzeker ietwat voor haar!). Maar zij triggert hem dus, om te kijken of hij erop reageert, net zoals mijn vorige vriend. En dat werkt dus niet...
Tja, en mijn eigen onzekerheid, en negatieve zelfbeeld komt ook uit die vorige relatie; blijkbaar blijft dit heel lang na hangen. Ik hoopte weer sterker te worden, en ik merk nu dat het beetje bij beetje ook wel komt, maar de vorige relatie heeft me gewoon helemaal gesloopt; ik was afhankelijk van hem; hij zorgde ervoor dat ik me dom voelde (kei in manipuleren). Het kost me enorm veel moeite me te realiseren, dat ik er wel mag zijn, en dat ik de moeite waard ben.
Maar wat er ook is: in deze relatie voel ik me goed, vooral als we samenzijn; ik voel me niet afhankelijk van hem. Ik vind het veel fijner om dingen met hem samen te doen, maar ik weet ook: als het uitgaat tussen ons, zou het me heel veel pijn doen, maar ik kan me zelf wel redden. En dat gevoel had ik dus helemaal niet toen mijn vorige relatie uitging; en dit zie ik dan wel als winst.
Voor nu: iedereen bedankt, en welterusten!Dit bedoel ik niet aanvallend hoor, maar in principe doe je nu toch hetzelfde?? Zij geeft aan het niet te willen en jij wil het toch! Weer ben je er niet voor haar. Wacht nu nog gewoon een jaartje, kan vriend een beetje aan de nukken van je dochter wennen, en zij aan hem. Wat nu als het samenwonen niet bevalt, is er weer een relatie naar de knoppen. Ook al lijken ze dan met hun 14 jaar al zo oud en wijs, kinderen hebben ook gewoon geborgenheid nodig hoor, geef haar dat dan ook nog even!
Hoi,
mijn laatste reactie vanavond; ik had eigenlijk al willen slapen...
Over de problemen tussen vriend en dochter: mijn vorige vriend (ja, na mijn scheiding heb ik nog een slechte relatie gehad helaas!) had borderline, en hij kon mijn dochter niet uitstaan. Dat heeft zij geweten, en ik was er toen niet voor haar. Was doodsbang voor mijn vriend, durfde hem niet af te vallen. En nu is mijn dochter bang, dat mijn huidige vriend ook zo tegen haar gaat doen. Ook heeft mijn dochter veel meegemaakt in haar leventje (dat is ook de reden, dat ik juist liever niet verhuis; weer een onzeker ietwat voor haar!). Maar zij triggert hem dus, om te kijken of hij erop reageert, net zoals mijn vorige vriend. En dat werkt dus niet...
Tja, en mijn eigen onzekerheid, en negatieve zelfbeeld komt ook uit die vorige relatie; blijkbaar blijft dit heel lang na hangen. Ik hoopte weer sterker te worden, en ik merk nu dat het beetje bij beetje ook wel komt, maar de vorige relatie heeft me gewoon helemaal gesloopt; ik was afhankelijk van hem; hij zorgde ervoor dat ik me dom voelde (kei in manipuleren). Het kost me enorm veel moeite me te realiseren, dat ik er wel mag zijn, en dat ik de moeite waard ben.
Maar wat er ook is: in deze relatie voel ik me goed, vooral als we samenzijn; ik voel me niet afhankelijk van hem. Ik vind het veel fijner om dingen met hem samen te doen, maar ik weet ook: als het uitgaat tussen ons, zou het me heel veel pijn doen, maar ik kan me zelf wel redden. En dat gevoel had ik dus helemaal niet toen mijn vorige relatie uitging; en dit zie ik dan wel als winst.
Voor nu: iedereen bedankt, en welterusten!Dit bedoel ik niet aanvallend hoor, maar in principe doe je nu toch hetzelfde?? Zij geeft aan het niet te willen en jij wil het toch! Weer ben je er niet voor haar. Wacht nu nog gewoon een jaartje, kan vriend een beetje aan de nukken van je dochter wennen, en zij aan hem. Wat nu als het samenwonen niet bevalt, is er weer een relatie naar de knoppen. Ook al lijken ze dan met hun 14 jaar al zo oud en wijs, kinderen hebben ook gewoon geborgenheid nodig hoor, geef haar dat dan ook nog even!
maandag 2 juni 2008 om 23:56
Ik ga ook zo naar bed.
Nog een klein woordje. Te veel info om overal wat op te zeggen maar er zijn dus 3 partijen die gekwetst zijn, die alle 3 proberen te herstellen. Overhaast dat niet. Dat doe je in mijn ogen wel als je met 2 maanden bij hem wilt intrekken.
Dit heeft veel meer tijd nodig. Voor alle 3. Misschien voor je dochter ook fijn om met een onafhankelijk iemand te praten. Dat meisje moet veel verwerken in een leeftijd die al zo moeilijk is. Ze heeft jou nodig, anders zou ze niet bij je willen wonen. Maar het lijkt mij dat je te snel gaat in deze. Dingen hebben zijn tijd nodig.
Ik lees morgen wel verder. Heel veel sterkte en doe rustig aan.
Nog een klein woordje. Te veel info om overal wat op te zeggen maar er zijn dus 3 partijen die gekwetst zijn, die alle 3 proberen te herstellen. Overhaast dat niet. Dat doe je in mijn ogen wel als je met 2 maanden bij hem wilt intrekken.
Dit heeft veel meer tijd nodig. Voor alle 3. Misschien voor je dochter ook fijn om met een onafhankelijk iemand te praten. Dat meisje moet veel verwerken in een leeftijd die al zo moeilijk is. Ze heeft jou nodig, anders zou ze niet bij je willen wonen. Maar het lijkt mij dat je te snel gaat in deze. Dingen hebben zijn tijd nodig.
Ik lees morgen wel verder. Heel veel sterkte en doe rustig aan.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:56
quote:Monique_44 schreef op 02 juni 2008 @ 23:04:
MyleneValerie, allereerst: mijn huis opzeggen doe ik zeker niet meteen! Dat is ook de reden dat ik bij hem zal intrekken: ik kan mijn huis dan nog aanhouden. Hij kan niet bij mij komen wonen, omdat hij voor zijn hulpbehoevende ouders zorgt (hij heeft geen broers/zussen, die dat kunnen doen, zijn afhankelijk van hem). Ik zit vooral met mijn dochter; begrijp dat ik het waarschijnlijk niet goed is haar uit haar vertrouwde omgeving te halen. Daarom zit ik ook enorm in tweestrijd!
Verder is het zoals Jolantje zegt: onze relatie raakt in het slop, juist omdat we elkaar door de week zo moeilijk kunnen zien. Ik ben bereid door de week naar hem toe te rijden, maar hij is herstellende van een fikse burnout; sinds kort weer aan het werk, en als hij thuiskomt, is hij helemaal op, kan hij niet meer een avondje 'gezellig' bij mij komen, dat trekt hij gewoon niet!
Maar ik wil dus echt goed bekijken wat ik doe, en hoe ik het doe, zodat het wel goed zal verlopen. Al zal een puber van 14 jaar altijd wel protesteren....
Ik ben blij met alle antwoorden, al zou ik waarschijnlijk inderdaad het liefst horen, dat ik het 'gewoon' moest doen....
Groetjes,
Monique
Ik vind het opvallend dat je meer rekening lijkt te houden (of nee, niet eens lijkt, maar gewoon meer rekening houdt) met alle issues en gevoelens en probleempjes van je vriend dan die van je eigen dochter. On-be-grij-pe-lijk. Je praat als een moeder over je vriend, terwijl je de kinderen wiens moeder je echt bent een last noemt.
Sorry, maar als ik jouw dochter was zou ik ook dwarsliggen. En het je ook nooit vergeven, ben ik bang.
MyleneValerie, allereerst: mijn huis opzeggen doe ik zeker niet meteen! Dat is ook de reden dat ik bij hem zal intrekken: ik kan mijn huis dan nog aanhouden. Hij kan niet bij mij komen wonen, omdat hij voor zijn hulpbehoevende ouders zorgt (hij heeft geen broers/zussen, die dat kunnen doen, zijn afhankelijk van hem). Ik zit vooral met mijn dochter; begrijp dat ik het waarschijnlijk niet goed is haar uit haar vertrouwde omgeving te halen. Daarom zit ik ook enorm in tweestrijd!
Verder is het zoals Jolantje zegt: onze relatie raakt in het slop, juist omdat we elkaar door de week zo moeilijk kunnen zien. Ik ben bereid door de week naar hem toe te rijden, maar hij is herstellende van een fikse burnout; sinds kort weer aan het werk, en als hij thuiskomt, is hij helemaal op, kan hij niet meer een avondje 'gezellig' bij mij komen, dat trekt hij gewoon niet!
Maar ik wil dus echt goed bekijken wat ik doe, en hoe ik het doe, zodat het wel goed zal verlopen. Al zal een puber van 14 jaar altijd wel protesteren....
Ik ben blij met alle antwoorden, al zou ik waarschijnlijk inderdaad het liefst horen, dat ik het 'gewoon' moest doen....
Groetjes,
Monique
Ik vind het opvallend dat je meer rekening lijkt te houden (of nee, niet eens lijkt, maar gewoon meer rekening houdt) met alle issues en gevoelens en probleempjes van je vriend dan die van je eigen dochter. On-be-grij-pe-lijk. Je praat als een moeder over je vriend, terwijl je de kinderen wiens moeder je echt bent een last noemt.
Sorry, maar als ik jouw dochter was zou ik ook dwarsliggen. En het je ook nooit vergeven, ben ik bang.
Am Yisrael Chai!
maandag 2 juni 2008 om 23:57
quote:jolantje schreef op 02 juni 2008 @ 23:55:
Iry maar wat als je kind je partner niet kan uitstaan terwijl dat de vader is, of zelfs de moeder.. Moet je dan maar gaan scheiden?Zo kan je wel aan de gang blijven om appels met peren te vergelijken. Dat is niet realistisch. Ze schetst duidelijk de situatie wat er aan de hand is. Kan je er dingen bij halen die er niet zijn maar dat helpt ook niet.
Iry maar wat als je kind je partner niet kan uitstaan terwijl dat de vader is, of zelfs de moeder.. Moet je dan maar gaan scheiden?Zo kan je wel aan de gang blijven om appels met peren te vergelijken. Dat is niet realistisch. Ze schetst duidelijk de situatie wat er aan de hand is. Kan je er dingen bij halen die er niet zijn maar dat helpt ook niet.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 23:58
oh oh Moique toch, lees eens wat je zelf schrijft. Wat zal het doen met je dochter als je weer voor een vriend kiest? Ja, zij probeert je uit. Ze triggert en triggert en waarom zou ze dat nu doen? Wat ontbreekt er bij kinderen, groot en klein, als ze dit soort gedrag vertonen?
VEILIGHEID. Ze voelt zich niet veilig. En terecht.
Wat zou je daar nu aan kunnen doen om dat te veranderen.
Veiligheid van je dochter waarborgen. Tis nog maar een meisje van 15 wat, in normale omstandigheden al, moeilijk heeft in de pubertijd. Ze heeft je nodig, maar jij kan haar elk moment (weer) in de steek laten voor een vriend.
Dat je een fijne relatie hebt is heel erg prettig. Dat hoef je ook niet op te geven. Echter je mag op je strepen staan. Voor jezelf en voor je dochter. Als het zo een fijne relatie is dan kiest hij toch wel voor jou.
Ik hoop dat je goed nadenkt en wellicht professionele hulp hierin zoekt. Je bent dwalende, ten koste van alles wat je lief is. Je weet diep in je hart wat jou zo onzeker heeft gemaakt. Afwijzing. Doe dat niet (meer) bij je dochter. Je wil haar dat toch koste wat het kost besparen?
VEILIGHEID. Ze voelt zich niet veilig. En terecht.
Wat zou je daar nu aan kunnen doen om dat te veranderen.
Veiligheid van je dochter waarborgen. Tis nog maar een meisje van 15 wat, in normale omstandigheden al, moeilijk heeft in de pubertijd. Ze heeft je nodig, maar jij kan haar elk moment (weer) in de steek laten voor een vriend.
Dat je een fijne relatie hebt is heel erg prettig. Dat hoef je ook niet op te geven. Echter je mag op je strepen staan. Voor jezelf en voor je dochter. Als het zo een fijne relatie is dan kiest hij toch wel voor jou.
Ik hoop dat je goed nadenkt en wellicht professionele hulp hierin zoekt. Je bent dwalende, ten koste van alles wat je lief is. Je weet diep in je hart wat jou zo onzeker heeft gemaakt. Afwijzing. Doe dat niet (meer) bij je dochter. Je wil haar dat toch koste wat het kost besparen?
maandag 2 juni 2008 om 23:59
dinsdag 3 juni 2008 om 00:00
quote:mylenevalerie schreef op 02 juni 2008 @ 23:57:
[...]
Zo kan je wel aan de gang blijven om appels met peren te vergelijken. Dat is niet realistisch. Ze schetst duidelijk de situatie wat er aan de hand is. Kan je er dingen bij halen die er niet zijn maar dat helpt ook niet.Ik reageer alleen op een reactie wat als je als kind nergens naar toe kan.. meer niet.
[...]
Zo kan je wel aan de gang blijven om appels met peren te vergelijken. Dat is niet realistisch. Ze schetst duidelijk de situatie wat er aan de hand is. Kan je er dingen bij halen die er niet zijn maar dat helpt ook niet.Ik reageer alleen op een reactie wat als je als kind nergens naar toe kan.. meer niet.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:02
quote:Kaboutertje12 schreef op 02 juni 2008 @ 23:48:
Wie heeft het over alles opgeven Jolantje? Ine en jij proberen dat vaker aan te halen, maar dat wordt niet gezegd. Niet door mij, niet door anderen. Er wordt wel gewezen op verantwoording.Mee eens. Daarnaast word ik er echt een beetje eng van, dat er meteen wordt geroepen dat je "alles" opgeeft voor je kinderen als het om kiezen voor een relatie gaat.
Hallo, er is meer in het leven wat je gelukkig kan maken. Een mislukte relatie doet je leven niet instorten hoor. Of haal je je geluk alleen maar uit een man?
Een heel groot deel (om niet te zeggen het overgrote deel) van mijn geluk zit juist in mijn kind.....
Wie heeft het over alles opgeven Jolantje? Ine en jij proberen dat vaker aan te halen, maar dat wordt niet gezegd. Niet door mij, niet door anderen. Er wordt wel gewezen op verantwoording.Mee eens. Daarnaast word ik er echt een beetje eng van, dat er meteen wordt geroepen dat je "alles" opgeeft voor je kinderen als het om kiezen voor een relatie gaat.
Hallo, er is meer in het leven wat je gelukkig kan maken. Een mislukte relatie doet je leven niet instorten hoor. Of haal je je geluk alleen maar uit een man?
Een heel groot deel (om niet te zeggen het overgrote deel) van mijn geluk zit juist in mijn kind.....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 00:07
quote:jolantje schreef op 02 juni 2008 @ 23:52:
Hij is zelfbij zijn vader gebleven hij keek tegen zijn vader op. Als hij zijn zin niet kreeg dan kan hij ook aardig tegen mij tekeer gaan. Want ja van zijn vader mocht dat.
En mijn zoon is nu bijna 18 hoeft voor mij niet lief te doen en bang zijn om naar zijn vader te moeten is er ook niet. NIemand weet waar zijn vader nu woont. En bij mijn moeder heeft hij het goed, daar is het sowieso een stuk strenger als bij mij.Maar het was, is en blijft, een heel erg beschadigd kind. Daar geef ik jou niet de schuld van, maar ik vind wel dat je als moeder de verantwoordelijkheid hebt om te zorgen voor dat kind, wat zo beschadigd is door de relatie die zijn ouders hadden. Jij doet nu net of dat voorbij is, maar geloof me, dat is het niet. Dat draagt hij de rest van zijn leven met zich mee, ook al gaat het nu ogenschijnlijk goed met hem.
Hij is zelfbij zijn vader gebleven hij keek tegen zijn vader op. Als hij zijn zin niet kreeg dan kan hij ook aardig tegen mij tekeer gaan. Want ja van zijn vader mocht dat.
En mijn zoon is nu bijna 18 hoeft voor mij niet lief te doen en bang zijn om naar zijn vader te moeten is er ook niet. NIemand weet waar zijn vader nu woont. En bij mijn moeder heeft hij het goed, daar is het sowieso een stuk strenger als bij mij.Maar het was, is en blijft, een heel erg beschadigd kind. Daar geef ik jou niet de schuld van, maar ik vind wel dat je als moeder de verantwoordelijkheid hebt om te zorgen voor dat kind, wat zo beschadigd is door de relatie die zijn ouders hadden. Jij doet nu net of dat voorbij is, maar geloof me, dat is het niet. Dat draagt hij de rest van zijn leven met zich mee, ook al gaat het nu ogenschijnlijk goed met hem.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 00:07
[quote]Kaboutertje12 schreef op 02 juni 2008 @ 23:30:
Ben er weer even...
Jolantje, een lastige puber blijft je kind. En hoe lastig hij of zij is, ligt voor een groot deel bij jezelf.
De laatste zin vind ik zèèr discutabel.
Maar goed,heeft verder niet echt iets met het topic te maken,dus laten we die discussie maar even liggen.
Ben er weer even...
Jolantje, een lastige puber blijft je kind. En hoe lastig hij of zij is, ligt voor een groot deel bij jezelf.
De laatste zin vind ik zèèr discutabel.
Maar goed,heeft verder niet echt iets met het topic te maken,dus laten we die discussie maar even liggen.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:08
Poezewoes dat geldt mss voor jou maar voor mij niet..
Vanaf de geboorte van mijn zoon heb ik hem alles geven wat ik maar kon, ik was altijd diegene die overal met hem naartoe ging, ik was hulpmoeder, en natuurlijk was ik er voorhem zoals elke moeder er voor haar kind was. Des te meer deed het me zeer toen ik een klap van hem kreeg toen hij eens zijn zin niet kreeg. Ik was bang voor mijn ex maar ook voor mijn zoon. Dankzij mijn vriend ben ik nu diegene die ik nu ben en ik durf eerlijk te zeggen dat het zonder hem mss allemaal niet zo met me gegaan was.
Als ik nu met mijn zoon ben aan het winkelen(wat we voorheen nooit deden omdat hij het verschut vond om met mij te gaan shoppen) is het hartstikke gezellig en nu voel ik me veel meer moeder dan 3 jaar geleden. Maar als hij morgen ineens zegt Mam ik moet je vriend niet meer dan ga ik echt mijn vriend niet de deur uit zetten.
Vanaf de geboorte van mijn zoon heb ik hem alles geven wat ik maar kon, ik was altijd diegene die overal met hem naartoe ging, ik was hulpmoeder, en natuurlijk was ik er voorhem zoals elke moeder er voor haar kind was. Des te meer deed het me zeer toen ik een klap van hem kreeg toen hij eens zijn zin niet kreeg. Ik was bang voor mijn ex maar ook voor mijn zoon. Dankzij mijn vriend ben ik nu diegene die ik nu ben en ik durf eerlijk te zeggen dat het zonder hem mss allemaal niet zo met me gegaan was.
Als ik nu met mijn zoon ben aan het winkelen(wat we voorheen nooit deden omdat hij het verschut vond om met mij te gaan shoppen) is het hartstikke gezellig en nu voel ik me veel meer moeder dan 3 jaar geleden. Maar als hij morgen ineens zegt Mam ik moet je vriend niet meer dan ga ik echt mijn vriend niet de deur uit zetten.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:09
quote:fashionvictim schreef op 02 juni 2008 @ 23:56:
[...]
Ik vind het opvallend dat je meer rekening lijkt te houden (of nee, niet eens lijkt, maar gewoon meer rekening houdt) met alle issues en gevoelens en probleempjes van je vriend dan die van je eigen dochter. On-be-grij-pe-lijk. Je praat als een moeder over je vriend, terwijl je de kinderen wiens moeder je echt bent een last noemt.
Sorry, maar als ik jouw dochter was zou ik ook dwarsliggen. En het je ook nooit vergeven, ben ik bang.Volmondig: Eensch.
[...]
Ik vind het opvallend dat je meer rekening lijkt te houden (of nee, niet eens lijkt, maar gewoon meer rekening houdt) met alle issues en gevoelens en probleempjes van je vriend dan die van je eigen dochter. On-be-grij-pe-lijk. Je praat als een moeder over je vriend, terwijl je de kinderen wiens moeder je echt bent een last noemt.
Sorry, maar als ik jouw dochter was zou ik ook dwarsliggen. En het je ook nooit vergeven, ben ik bang.Volmondig: Eensch.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 00:11
dinsdag 3 juni 2008 om 00:11
Jolantje, je snapt niets van verantwoording. Je snapt het gewoon niet. Nee, je krijgt niet ineens klappen van een zoon. Maar dat zie je niet.
Shoppen????
Ben je blind???
Ik ben bang dat opvoeding en verantwoording een beetje te hoog gegrepen is voor jou. Het spijt me te moeten zeggen, maar ik denk dat je een connectie ergens mist waardoor je denkt zoals je denkt.
Arme zoon.
Harde woorden weer, maar tjeez zeg.. het is maar nogal wat, wat je daar neerzet. Pfffff
Shoppen????
Ben je blind???
Ik ben bang dat opvoeding en verantwoording een beetje te hoog gegrepen is voor jou. Het spijt me te moeten zeggen, maar ik denk dat je een connectie ergens mist waardoor je denkt zoals je denkt.
Arme zoon.
Harde woorden weer, maar tjeez zeg.. het is maar nogal wat, wat je daar neerzet. Pfffff
dinsdag 3 juni 2008 om 00:16
quote:jolantje schreef op 02 juni 2008 @ 23:55:
Iry maar wat als je kind je partner niet kan uitstaan terwijl dat de vader is, of zelfs de moeder.. Moet je dan maar gaan scheiden?
Kan even aan mijn gebrek aan concentratie liggen,maar ik snap deze vraag niet helemaal.
Bedoel je als je kind zijn vader(of moeder) niet uit kan staan terwijl je gewoon allemaal samen leeft?
In dat geval zou daar een dieper liggend probleem onder schuil gaan.Dan heb je het als ouder wel heel bont gemaakt als je kind je niet uit kan staan.
In dat geval zou ik dan ook aan mijn partner gaan twijfelen.
En ja,dan kan dan best een break up betekenen. Mijn kids gaan ten alle tijden voor.
Iry maar wat als je kind je partner niet kan uitstaan terwijl dat de vader is, of zelfs de moeder.. Moet je dan maar gaan scheiden?
Kan even aan mijn gebrek aan concentratie liggen,maar ik snap deze vraag niet helemaal.
Bedoel je als je kind zijn vader(of moeder) niet uit kan staan terwijl je gewoon allemaal samen leeft?
In dat geval zou daar een dieper liggend probleem onder schuil gaan.Dan heb je het als ouder wel heel bont gemaakt als je kind je niet uit kan staan.
In dat geval zou ik dan ook aan mijn partner gaan twijfelen.
En ja,dan kan dan best een break up betekenen. Mijn kids gaan ten alle tijden voor.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:16
dinsdag 3 juni 2008 om 00:21
quote:jolantje schreef op 03 juni 2008 @ 00:11:
Poezewoes daarom wordt dat onderwerp ook nietvermeden bij ons en er wordt genoeg over gepraat. Het is nu niet over en uit.
En naarmate hij ouder wordt hoe meer hij inziet hoe slecht ik het eigenlijk had en welke rol hij daar in had. We hebben allebei onze fouten en komen daar eerlijk voor uit.
Jolantje, jouw zoon is niet gelijkwaardig aan jou. JIJ bent zijn moeder, HIJ is jouw zoon. Hij werd gewelddadig tegen jou, omdat jij toestond dat zijn vader dat tegen jou was.
Maar ik denk dat je nooit gaat begrijpen wat ik bedoel, dus de 60 regels uitleg daarover ga ik maar niet typen.....
Poezewoes daarom wordt dat onderwerp ook nietvermeden bij ons en er wordt genoeg over gepraat. Het is nu niet over en uit.
En naarmate hij ouder wordt hoe meer hij inziet hoe slecht ik het eigenlijk had en welke rol hij daar in had. We hebben allebei onze fouten en komen daar eerlijk voor uit.
Jolantje, jouw zoon is niet gelijkwaardig aan jou. JIJ bent zijn moeder, HIJ is jouw zoon. Hij werd gewelddadig tegen jou, omdat jij toestond dat zijn vader dat tegen jou was.
Maar ik denk dat je nooit gaat begrijpen wat ik bedoel, dus de 60 regels uitleg daarover ga ik maar niet typen.....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 3 juni 2008 om 00:22
Kaboutertje mijn zoon had vroeger de instelling als ik hem iets zei waar vrienden bij waren van praat niet met me ik schaam me dood, maar zijn vader mocht dat wel.
Zijn vader was alles voor hem en ik was maar iemand die voor hem zorgde maar dat zijn vader niks met hem deed dat boeide hem niet.
Hij zag van zijn vader dat slaan respect teweeg bracht en ja dan was het ook makkelijk voor hem.Als ik zei dat hij geld kon krijgen door klussen te doen zei zijn vader het is geen wijf die wat in het huishouden moet doen. En zelfs als ik ergens heen ging moest ik verantwoording afleggen bij mijn zoon anders vertelde hij zijn vader gewoon een leugen over mij. Met als resultaat slaag.
School ook zoiets.. van mij was ziek als je echt ziek was, van zijn vader hoefde hij gewoon niet naar school als hij geen zin had, want school had toch geen nut. En toen eenmaal zijn vader weer eens
vast zat was mijn zoon de baas in huis en dat met 15 jaar.
Nu is het helemaal anders en niks gaat meer vanzelfsprkend, vorig jaar was hij hier eens flink uitgeflipt en ik ben bang mijn huis uit gerent, en toen heb ik hem gezegt dat ik dat niet tollereerde en mocht hij er een poos niet in. Klinkt grof maar sindsdien nooit meer gebeurt dat hij zo tegen mij deed.
En beetje bij beetje krijg ik meer respect van hem.
Zijn vader was alles voor hem en ik was maar iemand die voor hem zorgde maar dat zijn vader niks met hem deed dat boeide hem niet.
Hij zag van zijn vader dat slaan respect teweeg bracht en ja dan was het ook makkelijk voor hem.Als ik zei dat hij geld kon krijgen door klussen te doen zei zijn vader het is geen wijf die wat in het huishouden moet doen. En zelfs als ik ergens heen ging moest ik verantwoording afleggen bij mijn zoon anders vertelde hij zijn vader gewoon een leugen over mij. Met als resultaat slaag.
School ook zoiets.. van mij was ziek als je echt ziek was, van zijn vader hoefde hij gewoon niet naar school als hij geen zin had, want school had toch geen nut. En toen eenmaal zijn vader weer eens
vast zat was mijn zoon de baas in huis en dat met 15 jaar.
Nu is het helemaal anders en niks gaat meer vanzelfsprkend, vorig jaar was hij hier eens flink uitgeflipt en ik ben bang mijn huis uit gerent, en toen heb ik hem gezegt dat ik dat niet tollereerde en mocht hij er een poos niet in. Klinkt grof maar sindsdien nooit meer gebeurt dat hij zo tegen mij deed.
En beetje bij beetje krijg ik meer respect van hem.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:25
Monique, ik verdenk jou van een stuk meer verstand dan Jolantje. Je hebt het alleen moeilijk en hebt iemand gevonden die lief voor je is. Een gevoel wat een mens ook gewoon zo hard nodig heeft. Alleen is het lastig voor je de juiste prioriteiten te stellen en respect af te dwingen voor jezelf en je dochter. Het respect krijg je niet als je je zo opstelt. Maar dat is niet onmogelijk en je kan zelfs de schade die is opgelopen door je vorige relatie enigzins in de hand houden door je dochter te laten weten dat je er nu echt voor haar bent. Daarvoor zal je er ook echt voor jezelf moeten gaan zijn. Dat betekent hiermee niet dat je juist voor je vriendje moet kiezen, nee, juist niet de weg van de minste weerstand kiezen, maar de juiste. Jezelf waarderen, je kinderen waarderen. En dat voorop zetten. Gek genoeg maak je dan in je leven pas echt kans op gelukkig worden. Je huidige richting is een ticket richting nog meer ellende.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je wijze beslissingen neemt en hulp zoekt.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je wijze beslissingen neemt en hulp zoekt.
dinsdag 3 juni 2008 om 00:25
quote:Poezewoes schreef op 03 juni 2008 @ 00:21:
[...]
Jolantje, jouw zoon is niet gelijkwaardig aan jou. JIJ bent zijn moeder, HIJ is jouw zoon. Hij werd gewelddadig tegen jou, omdat jij toestond dat zijn vader dat tegen jou was.
Maar ik denk dat je nooit gaat begrijpen wat ik bedoel, dus de 60 regels uitleg daarover ga ik maar niet typen.....Toestaan vind ik zo'n groot woord, alsof het me niks uitmaakte,en nee die 60 regels zijn niet nodig.
[...]
Jolantje, jouw zoon is niet gelijkwaardig aan jou. JIJ bent zijn moeder, HIJ is jouw zoon. Hij werd gewelddadig tegen jou, omdat jij toestond dat zijn vader dat tegen jou was.
Maar ik denk dat je nooit gaat begrijpen wat ik bedoel, dus de 60 regels uitleg daarover ga ik maar niet typen.....Toestaan vind ik zo'n groot woord, alsof het me niks uitmaakte,en nee die 60 regels zijn niet nodig.
