Relaties
alle pijlers
Samenwonen???
maandag 2 juni 2008 om 18:25
Hallo,
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
maandag 2 juni 2008 om 22:21
Ik vind niet per definitie dat je niet zou "mogen" verhuizen of iets dergelijks. Ik vind wél dat je heel goed moet nadenken over de consequenties van je keuzes. Als je nu al weet dat een aantal seinen op rood staat dan zou je door toch te verhuizen in mijn ogen te snel een te grote stap nemen. Het kan helemaal geen kwaad om tijdelijk een stapje terug te doen, te zorgen dat jullie samen je huiswerk kunnen maken en daarna alsnog, maar dan weloverwogen, een beslissing te nemen.
maandag 2 juni 2008 om 22:21
Nee jolantje, dan niet. Er zit namelijk verschil in. 14-15 en een volwassen leeftijd.
Vanaf die tijd mag je auto rijden, trouwen, stemmen en kan je een poging wagen om te kiezen om op jezelf te wonen.
Drie jaar is voor volwassenen niet veel. 35 of 38 jaar oud maakt niet uit. 15 of 18 is een wereld van verschil. Vreemd dat je dat niet ziet.
Ach joh, anders laten we die 15 jarige toch ook maar auto rijden en alle andere verantwoordelijkheden geven die vanaf 18 jaar horen. Vreemd...
Vanaf die tijd mag je auto rijden, trouwen, stemmen en kan je een poging wagen om te kiezen om op jezelf te wonen.
Drie jaar is voor volwassenen niet veel. 35 of 38 jaar oud maakt niet uit. 15 of 18 is een wereld van verschil. Vreemd dat je dat niet ziet.
Ach joh, anders laten we die 15 jarige toch ook maar auto rijden en alle andere verantwoordelijkheden geven die vanaf 18 jaar horen. Vreemd...
maandag 2 juni 2008 om 22:27
Nou Jolantje, niks te willen... Tis natuurlijk niet zo dat zij een eventuele verhuizing gaan bepalen, maar een beetje rekening met elkaar houden moet kunnen hoor, en dat heeft niks met willen te maken, dat hoort gewoon in een gezin. Je bent met zn allen, en met zn allen maak je deze belangrijke keuzes! Net zoals de vriend van TO ook rekening met de situatie hoort te houden, ik snap niet dat je als volwassen vent niet nog gewoon een jaar kan wachten, als het de vrouw van je dromen betreft! Niemand heeft er iets aan om nu overhaaste dingen te doen, dochter gaat naar vader, of gaat 'gedwongen' mee verhuizen. Verhuizing lijkt toch niet zo leuk als gedacht, TO moet weer terug, en dan?? Dan mag dochter weer terug komen wonen??
maandag 2 juni 2008 om 22:28
Ach joh, ga zo respectloos met je kinderen om dan kan je inderdaad hetzelfde respect terug verwachten.
Tuurlijk hebben kinderen uiteindelijk te leven met de keuze van de ouder. Maar sommige heftige fundamentele keuzes hou je rekening met de kinderen. En nee, het is bij mij doen wat ik zeg, PUNT. Helemaal niets dan ga je maar naar je vader.
Daarbij weten mijn kinderen wel dat ik hun altijd op de eerste plaats zet (op gezonde wijze zonder mezelf weg te cijferen) en hun belangen in acht neem. En daar zit het verschil in.
Tuurlijk hebben kinderen uiteindelijk te leven met de keuze van de ouder. Maar sommige heftige fundamentele keuzes hou je rekening met de kinderen. En nee, het is bij mij doen wat ik zeg, PUNT. Helemaal niets dan ga je maar naar je vader.
Daarbij weten mijn kinderen wel dat ik hun altijd op de eerste plaats zet (op gezonde wijze zonder mezelf weg te cijferen) en hun belangen in acht neem. En daar zit het verschil in.
maandag 2 juni 2008 om 22:29
Ojee, jolantje, wat is dat nu voor dreigement?
"Bevalt het je niet dan ga je maar naar je vader?"
Dat is wel heel erg kort door de bocht. En een makkelijk afschuifsysteem. Dan mag vader het oplossen (omdat je het zelf niet kunt?) en geef je kinderen echt vrij spel om de ouders tegen elkaar uit te spelen.
Niks, dan ga je maar naar je vader. Je vecht het gewoon zelf uit met je kind. Bevalt het je niet, dan ga je maar eens even op je kamer zitten (in plaats van naar je vader)!
Kom op zeg!
"Bevalt het je niet dan ga je maar naar je vader?"
Dat is wel heel erg kort door de bocht. En een makkelijk afschuifsysteem. Dan mag vader het oplossen (omdat je het zelf niet kunt?) en geef je kinderen echt vrij spel om de ouders tegen elkaar uit te spelen.
Niks, dan ga je maar naar je vader. Je vecht het gewoon zelf uit met je kind. Bevalt het je niet, dan ga je maar eens even op je kamer zitten (in plaats van naar je vader)!
Kom op zeg!
maandag 2 juni 2008 om 22:32
Nee, Kaboutertje, ik vind het ouderwets om je leven in de koelkast te zetten en 18 jaar voor je kinderen te zorgen, zonder daarbij een minuut aan je eigen toekomst te denken. Een leven zoals jij dat hier voorstelt en al het andere afkeurd.
Wat na die 18 jaar? Mag je dan pas weer verliefd worden? Mag je dan pas gaan nadenken of je misschien liever toch gaat verhuizen naar die andere leuke plaats/woonwijk?
Zoals ik jou hoor, is het niet normaal dat kinderen bij hun vader zouden gaan wonen. Laat staan bij een opa/oma. Het maakt toch niet uit? Vaders kunnen ook voor hun kind zorgen. De zoon van Monique woont toch ook bij zijn vader? Misschien wil die dochter dat ook wel als oplossing.
Mensen maken op dat gebied een keuze waar ze rekening houden met het hun kinderen. Monique denkt er duidelijk over na, maar het zou toch belachelijk zijn als ze niet kan gaan samenwonen met haar lief omdat haar kinderen tegen stemmen. Hallo zeg! Daarmee zeg ik niet dat ze morgen moet gaan verhuizen als zij dat wil, maar er is vast een oplossing voor te vinden waar ook haar kids zich happy mee voelen. Kinderen moeten ook leren dat hun leven niet altijd loopt zoals zij het willen, maar dat door keuzes van hun omgeving zij zich nu eenmaal aan moeten kunnen passen.
Er zijn toch ook ouders die bijv voor Shell werken en die over de hele wereld wonen. Tja, voor die kids zal het niet altijd ideaal zijn, maar die mensen kunnen hun carriere toch ook niet aan de kant zetten, omdat hun kids er niet voor kiezen?
De vader van mijn zoon woont op 950 km, ook niet ideaal, maar zo is het nu eenmaal. Ik ben niet van plan om dan maar te zeggen, ik pak mijn spullen en ga bij mijn ex in de straat wonen, zodat ze elkaar vaak zien. Ik ben hier happy, woon schitterend mooi en hier is het super voor kinderen.
Voor mijn zoon is het vervelend dat hij vaak op en neer moet reizen, maar dat is nu eenmaal zo.
Wat na die 18 jaar? Mag je dan pas weer verliefd worden? Mag je dan pas gaan nadenken of je misschien liever toch gaat verhuizen naar die andere leuke plaats/woonwijk?
Zoals ik jou hoor, is het niet normaal dat kinderen bij hun vader zouden gaan wonen. Laat staan bij een opa/oma. Het maakt toch niet uit? Vaders kunnen ook voor hun kind zorgen. De zoon van Monique woont toch ook bij zijn vader? Misschien wil die dochter dat ook wel als oplossing.
Mensen maken op dat gebied een keuze waar ze rekening houden met het hun kinderen. Monique denkt er duidelijk over na, maar het zou toch belachelijk zijn als ze niet kan gaan samenwonen met haar lief omdat haar kinderen tegen stemmen. Hallo zeg! Daarmee zeg ik niet dat ze morgen moet gaan verhuizen als zij dat wil, maar er is vast een oplossing voor te vinden waar ook haar kids zich happy mee voelen. Kinderen moeten ook leren dat hun leven niet altijd loopt zoals zij het willen, maar dat door keuzes van hun omgeving zij zich nu eenmaal aan moeten kunnen passen.
Er zijn toch ook ouders die bijv voor Shell werken en die over de hele wereld wonen. Tja, voor die kids zal het niet altijd ideaal zijn, maar die mensen kunnen hun carriere toch ook niet aan de kant zetten, omdat hun kids er niet voor kiezen?
De vader van mijn zoon woont op 950 km, ook niet ideaal, maar zo is het nu eenmaal. Ik ben niet van plan om dan maar te zeggen, ik pak mijn spullen en ga bij mijn ex in de straat wonen, zodat ze elkaar vaak zien. Ik ben hier happy, woon schitterend mooi en hier is het super voor kinderen.
Voor mijn zoon is het vervelend dat hij vaak op en neer moet reizen, maar dat is nu eenmaal zo.
maandag 2 juni 2008 om 22:34
Wat me dan wel weer opvalt.. Toen ik het destijds zei dat mijn zoon niet zomaar mee zou gaan werd me dat verweten en gezegt dat een 15 jarige niet veel te willen had. En toen ik laatst een keer zei dat hij mij op zijn 18 minder noduig zou hebben werd ik voor gek verklaard.
Dochter van TO wilt het allemaal niet omdat ze een vriendje heeft, maar is het niet zo dat vriendjes komen en gaan op die leeftijd? En zodra dochter weer van school verandert komen er ook weer nieuwe vrienden en vriendinnen..
Meiden kunnen op die leeftijd erg tegendraads zijn, vandaag dit en morgen dat..
Mss moet ze haar maar eens duidelijk voor het blok zetten, het is toch belachelijk dat ze paps zijn nieuwe vriendin wel accepteerd maar haar moeder mag geen nieuwe vriend hebben.
Dochter van TO wilt het allemaal niet omdat ze een vriendje heeft, maar is het niet zo dat vriendjes komen en gaan op die leeftijd? En zodra dochter weer van school verandert komen er ook weer nieuwe vrienden en vriendinnen..
Meiden kunnen op die leeftijd erg tegendraads zijn, vandaag dit en morgen dat..
Mss moet ze haar maar eens duidelijk voor het blok zetten, het is toch belachelijk dat ze paps zijn nieuwe vriendin wel accepteerd maar haar moeder mag geen nieuwe vriend hebben.
maandag 2 juni 2008 om 22:35
Ine, als je leest wat ik schrijf, hoef je helemaal niet te wachten met verliefd worden en je leven te leiden. You can have it both.
En nee, die dochter wil dat dus niet, bij vader wonen.
Natuurlijk mogen kinderen leren dat ze niet alles kunnen krijgen wat ze willen. Dat wil zeggen die ferrari op hun 18e. Of in de speelgoed winkel niet altijd een cadeautje krijgen en nee, ze mogen niet elke avond pannenkoeken eten.
Maar god he!!! Je moeder mag je ook niet meer verwachten???
En nee, die dochter wil dat dus niet, bij vader wonen.
Natuurlijk mogen kinderen leren dat ze niet alles kunnen krijgen wat ze willen. Dat wil zeggen die ferrari op hun 18e. Of in de speelgoed winkel niet altijd een cadeautje krijgen en nee, ze mogen niet elke avond pannenkoeken eten.
Maar god he!!! Je moeder mag je ook niet meer verwachten???
maandag 2 juni 2008 om 22:41
maandag 2 juni 2008 om 22:42
quote:Kaboutertje12 schreef op 02 juni 2008 @ 22:16:
Omdat er slechts selectief gelezen wordt wat gevoelens alleen maar bevestigd. Natuurlijk knaagt geweten, daarom zit ze ermee. Echter is het fijn als mensen haar gelijk geven want dan kan ze de keuze die ze het liefst zou maken verantwoorden voor zichzelf.
Zeg niet dat het zo is, maar zo komt het over.
Monique, denk na wat je doet. Hoe zou jij je voelen als dochter zijnde, dat je moeder kiest voor haar vriend ipv jou?
Ja, later heeft ze haar eigen leven. Zou je haar aanraden haar kinderen in de steek te laten (want dat doe je) op hun 14-15e?
What the hell were you thinking toen ze geboren werden?? Toen wist je toch al dat het voor minimaal 18 jaar zou zijn?
Keuzes, keuzes en consequenties aanvaarden. Keuze was kids. En nu kan je kiezen om ze in de steek te laten. Wat zullen de consequenties daar van zijn??? Ff niet alleen gedacht voor jezelf, maar ook voor je kinderen.
Actie, keuze, consequentie, verantwoordelijkheid... bleh, vieze woorden
Het enige wat ik jou hoor zeggen is dat ze niet moet zeuren, zij wilde nu eenmaal kinderen en moet daar nu voor zorgen tot ze 18 zijn. Jammer joh. Eigen schuld. Had je destijds maar beter na moeten denken. Vriendjes? Wacht nog even vier jaar, dan mag je weer los.
Al die dingen die jij noemt stoppen dan ineens bij 18? Omdat kinderen dan volwassen zouden zijn? Tot die tijd moet je alles voor ze laten, daarna kun je je omdraaien en je gang weer gaan.. Vreemde conclusie. Kinderen blijven toch je kinderen, hoe oud ze ook zijn. Ze zijn 14 -15 en hebben een eigen mening. Monique kan best met ze in overleg over hoe en wat, maar hoeft niet perse de mening van haar kinderen te volgen. Haar kinderen bepalen toch niet haar leven? Zij moeten zich ook aanpassen.
Omdat er slechts selectief gelezen wordt wat gevoelens alleen maar bevestigd. Natuurlijk knaagt geweten, daarom zit ze ermee. Echter is het fijn als mensen haar gelijk geven want dan kan ze de keuze die ze het liefst zou maken verantwoorden voor zichzelf.
Zeg niet dat het zo is, maar zo komt het over.
Monique, denk na wat je doet. Hoe zou jij je voelen als dochter zijnde, dat je moeder kiest voor haar vriend ipv jou?
Ja, later heeft ze haar eigen leven. Zou je haar aanraden haar kinderen in de steek te laten (want dat doe je) op hun 14-15e?
What the hell were you thinking toen ze geboren werden?? Toen wist je toch al dat het voor minimaal 18 jaar zou zijn?
Keuzes, keuzes en consequenties aanvaarden. Keuze was kids. En nu kan je kiezen om ze in de steek te laten. Wat zullen de consequenties daar van zijn??? Ff niet alleen gedacht voor jezelf, maar ook voor je kinderen.
Actie, keuze, consequentie, verantwoordelijkheid... bleh, vieze woorden
Het enige wat ik jou hoor zeggen is dat ze niet moet zeuren, zij wilde nu eenmaal kinderen en moet daar nu voor zorgen tot ze 18 zijn. Jammer joh. Eigen schuld. Had je destijds maar beter na moeten denken. Vriendjes? Wacht nog even vier jaar, dan mag je weer los.
Al die dingen die jij noemt stoppen dan ineens bij 18? Omdat kinderen dan volwassen zouden zijn? Tot die tijd moet je alles voor ze laten, daarna kun je je omdraaien en je gang weer gaan.. Vreemde conclusie. Kinderen blijven toch je kinderen, hoe oud ze ook zijn. Ze zijn 14 -15 en hebben een eigen mening. Monique kan best met ze in overleg over hoe en wat, maar hoeft niet perse de mening van haar kinderen te volgen. Haar kinderen bepalen toch niet haar leven? Zij moeten zich ook aanpassen.
maandag 2 juni 2008 om 22:47
En nog maar weer wat woorden herhalen van een andere forumster. De relatie is volgens eigen zeggen niet helemaal geweldig. Goeie basis zeg om dan na 2 jaar al te gaan samenwonen, je huis opzeggen, dochter haar school en vrienden. En als het niet goed gaat op straat te staan, nee dat is een goede keuze.
Laat hem maar haar kant op komen. Voor proefwonen. Ik heb nog geen argument gehoord waarom dat niet kan.
Laat hem maar haar kant op komen. Voor proefwonen. Ik heb nog geen argument gehoord waarom dat niet kan.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 22:49
Het zou een egoistische zet zijn van haar om alles overhoop te gooien voor een en al onzekerheid.
En nee je moederschap houdt niet op bij 18 maar is wel een leeftijd dat je op jezelf kan wonen. Met 14 jaar nog niet. Daarbij, over een paar jaar wilde ze toch ook weer een ander huis kopen. Dus waarom zo moeilijk doen met dat proefwonen? Als het allemaal zo tijdelijk is, dan trekt hij bij hun in.
En nee je moederschap houdt niet op bij 18 maar is wel een leeftijd dat je op jezelf kan wonen. Met 14 jaar nog niet. Daarbij, over een paar jaar wilde ze toch ook weer een ander huis kopen. Dus waarom zo moeilijk doen met dat proefwonen? Als het allemaal zo tijdelijk is, dan trekt hij bij hun in.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 22:50
quote:Kaboutertje12 schreef op 02 juni 2008 @ 22:35:
Ine, als je leest wat ik schrijf, hoef je helemaal niet te wachten met verliefd worden en je leven te leiden. You can have it both.
En nee, die dochter wil dat dus niet, bij vader wonen.
Natuurlijk mogen kinderen leren dat ze niet alles kunnen krijgen wat ze willen. Dat wil zeggen die ferrari op hun 18e. Of in de speelgoed winkel niet altijd een cadeautje krijgen en nee, ze mogen niet elke avond pannenkoeken eten.
Maar god he!!! Je moeder mag je ook niet meer verwachten???Hier ben je me kwijt. Die laatste zin begrijp ik niet.
Ine, als je leest wat ik schrijf, hoef je helemaal niet te wachten met verliefd worden en je leven te leiden. You can have it both.
En nee, die dochter wil dat dus niet, bij vader wonen.
Natuurlijk mogen kinderen leren dat ze niet alles kunnen krijgen wat ze willen. Dat wil zeggen die ferrari op hun 18e. Of in de speelgoed winkel niet altijd een cadeautje krijgen en nee, ze mogen niet elke avond pannenkoeken eten.
Maar god he!!! Je moeder mag je ook niet meer verwachten???Hier ben je me kwijt. Die laatste zin begrijp ik niet.
maandag 2 juni 2008 om 22:51
MV ik denk dat het mede daardoorkomt doordat ze niet samen kunnen zijn. Ieder mens is anders en juist het niet bij elkaar zijn kan een relatie minder stabiel maken.. Ze is mss zo met het piekeren bezig dat dit ten kostte van haar relatie gaat.
Relatie duurt nu al 2 jaar ik vind dat de kinderen dit toch langzaam moeten gaan accepteren.
Relatie duurt nu al 2 jaar ik vind dat de kinderen dit toch langzaam moeten gaan accepteren.
maandag 2 juni 2008 om 22:51
Idd MV, snap ook niet waarom zoiets niet kan hoor.
Iedereen kan aan de situatie van met elkaar samenwonen wennen, lukt het niet, dan blijft voor TO en kinderen alles hetzelfde. En natuurlijk kun je dan met de dochter afspreken dat het echt wel de planning is om op langere termijn een nieuw huis te zoeken, in de regio van vriend, of mss ergens tussenin?
Iedereen kan aan de situatie van met elkaar samenwonen wennen, lukt het niet, dan blijft voor TO en kinderen alles hetzelfde. En natuurlijk kun je dan met de dochter afspreken dat het echt wel de planning is om op langere termijn een nieuw huis te zoeken, in de regio van vriend, of mss ergens tussenin?
