Relaties
alle pijlers
Schaamte
dinsdag 23 februari 2010 om 10:15
Dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal ergens neer leg. Simpel weg omdat het zo een grote inpact op mijn leven heeft en die allesoverheersende schaamte!
Ongeveer twee jaar geleden na twee relaties van 3 jaar kwam ik een jongen tegen waar ik zo verschrikkelijk verliefd op werd zoiets had ik nog nooit mee gemaakt. We waren gelijk onafscheidelijk. Ik kon hem af via het uitgaans leven en hij was een allemans vriend en grote gozer een jongen waar andere jongen voor weg liepen.
Na een leven goed nadenken over keuze's en beslissingen liet ik me meeslepen in deze achtbaan van geluk. Tot ik na een half jaar zwanger bleek te zijn. Ik schrok me dood. Mijn vriend die al eerder een kindje had verloren wist direct dat hij hiervoor wilde gaan. Ik zag een heerlijke toekomst. Mijn lieve man, hij werkte had een huis ik zat nog op school maar was bijna klaar.
Helaas kregen we een miskraam en na allebei ontzettend verdrietig te zijn geweest besloten we te stoppen met de pil. Na twee maanden was ik opnieuw zwanger en vanaf dat moment draaide mijn vriend 100 graden om. Drugs, alcohol, stappen, weekenden weg zijn en zijn telefoon uit zetten. En op maandag die eeuwige sorry's. Helemaal niet geintereseerd in de baby, smsjes aan andere vrouwen, en vooral de ruzie's. Ik koester de paar kleine momentjes dat het wel leuk was samen. Maar ik voelde me zoo ontzettend alleen.
Tegen de tijd dat ik bijna moest bevallen was alles al zo hoog opgelopen dat ik bijna niet meer kon. God zij dank is de bevalling precies zo verlopen als ik wilde. Hij was nuchter en thuis en hielp waar hij kon was emotioneel en de kraamweek was heerlijk hij was verliefd op ons zei hij elke keer.
Helaas veranderde dat al snel na 3 weken greep hij weer naar de fles en liet mij en de baby een weekend alleen en zetten zijn telefoon uit. Ik was uitgeput helemaal gesloopt. Ik ben naar mijn ouders gegaan. En vervolgens niet meer terug gegaan. Dit omdat mijn vriend het eigenlijk wel fijn vond. Het huis zat vol met gasten hij smste belde naar vrouwen en pakte gelijk zijn vrijgezelle leventje weer op. De kans om terug te gaan had ik niet eens omdat hij totaal geen intresse meer in ons toonde. Ik ben in het begin nog langs gegaan vaak zat hij helemaal niet op ons te wachten of werden we weg gekeken omdat er vrienden langs kwamen ik ben hier sinds 3 maanden mee gestopt. En in die drie maanden heeft hij geen 1 keer gebeld.
Helaas is t zo dat hij mij nu overal zwart maakt hij mag zijn kind niet zien zijn familie nemen het voor hem op. Ik ben gestoord zie spoken en omdat een hoop mensen bang zijn voor hem door zijn voorkomen ben ik de gebeten hond.
Ik word werkelijk overal genegeerd, ik heb hem laten vallen. Het is alsof ik in een omgekeerde wereld leef. Ik snap het allemaal niet meer. En wat het meest overheersende gevoel is is schaamte. Schaamte tegenover mijn zoon. Schaamte tegen over iedereen.
Ongeveer twee jaar geleden na twee relaties van 3 jaar kwam ik een jongen tegen waar ik zo verschrikkelijk verliefd op werd zoiets had ik nog nooit mee gemaakt. We waren gelijk onafscheidelijk. Ik kon hem af via het uitgaans leven en hij was een allemans vriend en grote gozer een jongen waar andere jongen voor weg liepen.
Na een leven goed nadenken over keuze's en beslissingen liet ik me meeslepen in deze achtbaan van geluk. Tot ik na een half jaar zwanger bleek te zijn. Ik schrok me dood. Mijn vriend die al eerder een kindje had verloren wist direct dat hij hiervoor wilde gaan. Ik zag een heerlijke toekomst. Mijn lieve man, hij werkte had een huis ik zat nog op school maar was bijna klaar.
Helaas kregen we een miskraam en na allebei ontzettend verdrietig te zijn geweest besloten we te stoppen met de pil. Na twee maanden was ik opnieuw zwanger en vanaf dat moment draaide mijn vriend 100 graden om. Drugs, alcohol, stappen, weekenden weg zijn en zijn telefoon uit zetten. En op maandag die eeuwige sorry's. Helemaal niet geintereseerd in de baby, smsjes aan andere vrouwen, en vooral de ruzie's. Ik koester de paar kleine momentjes dat het wel leuk was samen. Maar ik voelde me zoo ontzettend alleen.
Tegen de tijd dat ik bijna moest bevallen was alles al zo hoog opgelopen dat ik bijna niet meer kon. God zij dank is de bevalling precies zo verlopen als ik wilde. Hij was nuchter en thuis en hielp waar hij kon was emotioneel en de kraamweek was heerlijk hij was verliefd op ons zei hij elke keer.
Helaas veranderde dat al snel na 3 weken greep hij weer naar de fles en liet mij en de baby een weekend alleen en zetten zijn telefoon uit. Ik was uitgeput helemaal gesloopt. Ik ben naar mijn ouders gegaan. En vervolgens niet meer terug gegaan. Dit omdat mijn vriend het eigenlijk wel fijn vond. Het huis zat vol met gasten hij smste belde naar vrouwen en pakte gelijk zijn vrijgezelle leventje weer op. De kans om terug te gaan had ik niet eens omdat hij totaal geen intresse meer in ons toonde. Ik ben in het begin nog langs gegaan vaak zat hij helemaal niet op ons te wachten of werden we weg gekeken omdat er vrienden langs kwamen ik ben hier sinds 3 maanden mee gestopt. En in die drie maanden heeft hij geen 1 keer gebeld.
Helaas is t zo dat hij mij nu overal zwart maakt hij mag zijn kind niet zien zijn familie nemen het voor hem op. Ik ben gestoord zie spoken en omdat een hoop mensen bang zijn voor hem door zijn voorkomen ben ik de gebeten hond.
Ik word werkelijk overal genegeerd, ik heb hem laten vallen. Het is alsof ik in een omgekeerde wereld leef. Ik snap het allemaal niet meer. En wat het meest overheersende gevoel is is schaamte. Schaamte tegenover mijn zoon. Schaamte tegen over iedereen.
dinsdag 23 februari 2010 om 13:55
La ik je verhaal lees, is er maar 1 iemand die zich zou moeten schamen en dat is je ex-vriend. Hij heeft jou en je kind latenvallen. Hij laat niks meer horen, hij drinkt, hij belt andere vrouwen, hij negert je, hij verspreidt roddels over jou.Hier kan jij niks aan doen. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag.
Heel veel sterkte met alles!
Heel veel sterkte met alles!
dinsdag 23 februari 2010 om 15:32
Lijkt me niet dat dit jou te verwijten valt. Het is gewoon ontzettend lullig als iemand over andermans rug een slachtofferpositie claimt, zeker als de realiteit eerder andersom is. Veel sterkte en kies voor jezelf en je kindje. Je zult vast nieuwe leuke mensen leren kennen die geen gelogen vooroordelen over je kennen. Het is gewoon vervelend dat het zo gegaan is voor jou, maar als ik het zo lees ben jij een sterke vrouw. Jij komt er wel, wat hij ook doet, en jij hebt het tenminste niet nodig om je onterecht voor te doen als slachtoffer van...
dinsdag 23 februari 2010 om 15:49
Je zegt dat je het als heel oneerlijk ervaart (wat ik met je eens ben overigens) Echter ik zou alle oneerlijkheid tov van mij ok vinden en accepteren als dat maakt dat mijn kindje veilig is.
Zoals ik je lees lijkt het dat jouw gevoel van oneerlijkheid, jouw wil stimuleert om te laten zien aan mensen in zijn omgeving (en ooit in jouwe) dat jij de juiste keuzes hebt gemaakt voor je kindje en voor jou.
Het niet kunnen uitleggen , door hun directe veroordeling van jou als ze je zien, zorgt zoals ik je lees voor jouw schaamte.
Wat ik persoonlijk heel lastig vind om te lezen omdat jij in mijn ogen de juiste weg hebt gekozen , voor je kindje en voor jou.
Zoals anderen al aangeven die mensen zijn je uitleg niet waard gewoonweg omdat zij jou veroordelen . Hoe komt het dat je ze dit zo graag nog duidelijk wilt maken?
Of anders gesteld :
Wat denk jij dat het jou meer brengt als jij deze mensen jouw kant duidelijk zou kunnen maken?
Zoals ik je lees lijkt het dat jouw gevoel van oneerlijkheid, jouw wil stimuleert om te laten zien aan mensen in zijn omgeving (en ooit in jouwe) dat jij de juiste keuzes hebt gemaakt voor je kindje en voor jou.
Het niet kunnen uitleggen , door hun directe veroordeling van jou als ze je zien, zorgt zoals ik je lees voor jouw schaamte.
Wat ik persoonlijk heel lastig vind om te lezen omdat jij in mijn ogen de juiste weg hebt gekozen , voor je kindje en voor jou.
Zoals anderen al aangeven die mensen zijn je uitleg niet waard gewoonweg omdat zij jou veroordelen . Hoe komt het dat je ze dit zo graag nog duidelijk wilt maken?
Of anders gesteld :
Wat denk jij dat het jou meer brengt als jij deze mensen jouw kant duidelijk zou kunnen maken?
woensdag 24 februari 2010 om 02:08
Ik denk door te denken aan je kindje.....
Het belang van je kindje , dat staat voorop.
En dat doe je zo stevig als een huis!
Ik vind de beslissing die je genomen hebt namelijk ijzersterk en betuigen van een sterke warme vrouw . Dat maakt jou de beste mama die er bestaat voor jouw kindje.
In mijn ogen kan jij overal komen ook al zijn bepaalde mensen het in dezelfde ruimte niet met jou eens. Nou en?
Je kan het niet iedereen naar hun zin maken als je maar staat voor degenen waar het werkelijk om draait. Ja dat is moeilijk in het begin echter oefening baart kunst, geloof me.
Nu zorgen dat je de goedkeuring van anderen niet voor nodig hebt. Dat kan door wanneer je in een situatie zit waarin je de afkeuring voelt .... aan je kindje te denken en haar belang.
Dat maakt ieder bevooroordeelde mening overbodig.
Geloof in jezelf dat doet je kindje namelijk blindelings ook.
Je verdient dat . Leer met afwijzing te leven ook al is die afwijzing oneerlijk. Kijk naar wat het doel van de afwijzing is( het neerhalen van jou) en zorg dat de afwijzers geen vat op je krijgen.
Herhaal in je hoofd : ik doe dit voor mijn kindje en ik ben goed zoals ik ben.
Want je bent echt een kei goede mama en vrouw
Het belang van je kindje , dat staat voorop.
En dat doe je zo stevig als een huis!
Ik vind de beslissing die je genomen hebt namelijk ijzersterk en betuigen van een sterke warme vrouw . Dat maakt jou de beste mama die er bestaat voor jouw kindje.
In mijn ogen kan jij overal komen ook al zijn bepaalde mensen het in dezelfde ruimte niet met jou eens. Nou en?
Je kan het niet iedereen naar hun zin maken als je maar staat voor degenen waar het werkelijk om draait. Ja dat is moeilijk in het begin echter oefening baart kunst, geloof me.
Nu zorgen dat je de goedkeuring van anderen niet voor nodig hebt. Dat kan door wanneer je in een situatie zit waarin je de afkeuring voelt .... aan je kindje te denken en haar belang.
Dat maakt ieder bevooroordeelde mening overbodig.
Geloof in jezelf dat doet je kindje namelijk blindelings ook.
Je verdient dat . Leer met afwijzing te leven ook al is die afwijzing oneerlijk. Kijk naar wat het doel van de afwijzing is( het neerhalen van jou) en zorg dat de afwijzers geen vat op je krijgen.
Herhaal in je hoofd : ik doe dit voor mijn kindje en ik ben goed zoals ik ben.
Want je bent echt een kei goede mama en vrouw
woensdag 24 februari 2010 om 02:53
Rooroo1: het is een belangrijke les dat je leert je niks meer aan te trekken van wat anderen denken!
JIJ hebt het prima gedaan en kan iedereen recht aankijken, incl je ex. Probeer die bewijsdrang naar anderen van je af te krijgen en je te concentreren op het opbouwen van een eigen leven. Met je ouders en vriendinnen die je wel steunen.
Tuurlijk is het pijnlijk dat oude bekenden je negeren/voorbij lopen, maar let go. Dat is gemakkelijk gezegd, maar begin elders opnieuw. Je hoeft het anderen niet naar de zin of gemakkelijker te maken. Je mag met trots achter jezelf staan en hoe jij het gedaan hebt!
Ik weet niet hoe oud/jong je bent, maar gaandeweg zal je minder belang hechten aan hoe anderen over jou denken. Het gaat om dat groepje dat werkelijk belangrijk voor je is.
Het is een hard iets, zeker vanwege je kindje. In mijn omgeving beetje hetzelfde, die staat er ook alleen voor met een kind, maar niemand weet wie de vader is. Die kijkt ook niet naar het kind om. Dat is keihard. En toch is het beste om je te concentreren om het kind en jezelf een leuk leven te gunnen. En dat komt ook, let maar op!
Als het je hard blijft vallen, is het toch zaak om die beladen gevoelens die je hebt hierover en tov hem van je af te krijgen dmv coaching/therapie. Niet dat er iets aan jou mankeert, maar om hier definitief mee af te rekenen en jezelf vrij te maken om niet te hoeven onderdrukken, maar echt vrij te zijn om fijne nieuwe partner en vrienden aan te trekken.
Wens je veel sterkte en succes met alles. Je bent een kei, vergeet dat svp niet!
JIJ hebt het prima gedaan en kan iedereen recht aankijken, incl je ex. Probeer die bewijsdrang naar anderen van je af te krijgen en je te concentreren op het opbouwen van een eigen leven. Met je ouders en vriendinnen die je wel steunen.
Tuurlijk is het pijnlijk dat oude bekenden je negeren/voorbij lopen, maar let go. Dat is gemakkelijk gezegd, maar begin elders opnieuw. Je hoeft het anderen niet naar de zin of gemakkelijker te maken. Je mag met trots achter jezelf staan en hoe jij het gedaan hebt!
Ik weet niet hoe oud/jong je bent, maar gaandeweg zal je minder belang hechten aan hoe anderen over jou denken. Het gaat om dat groepje dat werkelijk belangrijk voor je is.
Het is een hard iets, zeker vanwege je kindje. In mijn omgeving beetje hetzelfde, die staat er ook alleen voor met een kind, maar niemand weet wie de vader is. Die kijkt ook niet naar het kind om. Dat is keihard. En toch is het beste om je te concentreren om het kind en jezelf een leuk leven te gunnen. En dat komt ook, let maar op!
Als het je hard blijft vallen, is het toch zaak om die beladen gevoelens die je hebt hierover en tov hem van je af te krijgen dmv coaching/therapie. Niet dat er iets aan jou mankeert, maar om hier definitief mee af te rekenen en jezelf vrij te maken om niet te hoeven onderdrukken, maar echt vrij te zijn om fijne nieuwe partner en vrienden aan te trekken.
Wens je veel sterkte en succes met alles. Je bent een kei, vergeet dat svp niet!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
