Relaties
alle pijlers
Schoonmoeder bemoeit zich met mijn kind..
maandag 16 februari 2009 om 14:35
Ik weet niet of ik hier goed ben maar zal in het kort uitleggen waar ik mee zit. Wij hebben sinds kort een leuk kleintje, is een maand te vroeg geboren en was ook nog eens veel te klein. Hij heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen maar gelukkig gaat nu alles prima!
Maar nu het probleem waar ik mee zit en niet weet hoe ik het aan moet pakken. Mijn schoonmoeder.. Sinds mijn zoontje uit het ziekenhuis is vraagt ze steeds dezelfde dingen elke keer als ik ze zie..wanneer mag ie nar buiten?? En, ben je al gaan wandelen? Echt ik overdrijf het niet, ze vraagt dit elke keer als we ze zien weer.
En dit terwijl ons als advies is gegeven het heel rustig aan te doen met Jesse omdat ie al zoveel heeft meegemaakt en een andere start heeft gehad. Dit hebben we onze schoonmoeder ook al diverse keren uitgelegd.. Maar het dringt niet door denk ik.
En het ergste is ook nog dat mijn man ook nog partij voor haar kiest steeds(ik mag niks zeggen over zijn moeder)
Nu zijn we eindelijk even langs geweest bij haar met Jesse.
Zegt ze ineens: Ik zal maar eens vaker langs komen bij jullie anders word hij nog eenkennig!! Nu, ik was echt woest!!
Snapt ze het nu echt niet?? Ze kan nog genoeg van Jesse gaan genieten maar heeft blijkbaar geen begrip dat we het rustig aan moeten doen met hem en niet te veel met hem mogen sjouwen.
Want schoonma zegt, ik nam mijn kinderen overal mee naar toe.
Dus hoe los ik dit op? Want ik ga al liever niet meer naar mijn schoonmoeder en mijn man en ik hebben er steeds vaker ruzie over. Hij is het wel met me eens over Jesse, maar ik mag niks verkeerds over zijn moeder zeggen.
Maar nogmaals, ze vroeg al steeds wanneer neem je Jesse nu mee toen ie net uit het ziekenhuis was en net 4 pond woog..
Hoe los ik dit op? Want ik word niet meer goed van haar..
Maar nu het probleem waar ik mee zit en niet weet hoe ik het aan moet pakken. Mijn schoonmoeder.. Sinds mijn zoontje uit het ziekenhuis is vraagt ze steeds dezelfde dingen elke keer als ik ze zie..wanneer mag ie nar buiten?? En, ben je al gaan wandelen? Echt ik overdrijf het niet, ze vraagt dit elke keer als we ze zien weer.
En dit terwijl ons als advies is gegeven het heel rustig aan te doen met Jesse omdat ie al zoveel heeft meegemaakt en een andere start heeft gehad. Dit hebben we onze schoonmoeder ook al diverse keren uitgelegd.. Maar het dringt niet door denk ik.
En het ergste is ook nog dat mijn man ook nog partij voor haar kiest steeds(ik mag niks zeggen over zijn moeder)
Nu zijn we eindelijk even langs geweest bij haar met Jesse.
Zegt ze ineens: Ik zal maar eens vaker langs komen bij jullie anders word hij nog eenkennig!! Nu, ik was echt woest!!
Snapt ze het nu echt niet?? Ze kan nog genoeg van Jesse gaan genieten maar heeft blijkbaar geen begrip dat we het rustig aan moeten doen met hem en niet te veel met hem mogen sjouwen.
Want schoonma zegt, ik nam mijn kinderen overal mee naar toe.
Dus hoe los ik dit op? Want ik ga al liever niet meer naar mijn schoonmoeder en mijn man en ik hebben er steeds vaker ruzie over. Hij is het wel met me eens over Jesse, maar ik mag niks verkeerds over zijn moeder zeggen.
Maar nogmaals, ze vroeg al steeds wanneer neem je Jesse nu mee toen ie net uit het ziekenhuis was en net 4 pond woog..
Hoe los ik dit op? Want ik word niet meer goed van haar..
maandag 16 februari 2009 om 21:29
maandag 16 februari 2009 om 21:52
volgens mij kun je met dit soort problemen beter naar het babybrabbel forum, daar wordt het meestal wel wat serieuzer genomen. .
Ik kan me dus je gevoelens wel goed voorstellen, ik zou als oma gewoon wat meer afstand nemen in plaats van dit opdringen en snap ook eigenlijk niet dat ze dat zelf niet inziet. Iemand die pas moeder is geworden en dan ook nog met een te vroege geboorte, ziekenhuis etc. te maken heeft gehad die laat je toch gewoon eerst zelf rustig aan elkaar wennen en gewoon hun eigen ritme vinden. Ik vind wel vaker dat opa''s en oma's al veel te veel verwachten van hun kleinkind, dat ze er echt al vanaf de eerste dag een band mee op moeten bouwen ofzo, maar ik denk dat als het nu al zo gaat dat het nooit een natuurlijke relatie wordt tussen grootouder en kleinkind ... dan krijg je van die situaties dat als zo'n kind een jaar of 8 is gruwelt als zijn oma zit te zeuren van, krijg ik geen kusje, ik ben toch je oma bla bla bla, nee oma moet gewoon een stapje terug doen en daarmee komen jullie vanzelf weer een stuk verder. Ik vind de reacties hier wel wat overtrokken, jouw gevoel is nu eenmaal zo op dit moment en vaak voel je het zelf best goed aan of zij gewoon tever gaat in haar opdringerheid of omaliefde .. Ik zou haar echt duidelijk maken dat het voorlopig gewoon even zo moet en dat een baby nu echt nog niet eenkennig is maar alleen zijn vertrouwde omgeving en zijn ouders nodig heeft als basisbehoefte de eerste tijd. Een band met opa en oma opbouwen komt later wel. Het lijkt ergens wel een beetje of oma een ietsiepietsie jaloers is ....
suc6 in ieder geval.
Risotje
Ik kan me dus je gevoelens wel goed voorstellen, ik zou als oma gewoon wat meer afstand nemen in plaats van dit opdringen en snap ook eigenlijk niet dat ze dat zelf niet inziet. Iemand die pas moeder is geworden en dan ook nog met een te vroege geboorte, ziekenhuis etc. te maken heeft gehad die laat je toch gewoon eerst zelf rustig aan elkaar wennen en gewoon hun eigen ritme vinden. Ik vind wel vaker dat opa''s en oma's al veel te veel verwachten van hun kleinkind, dat ze er echt al vanaf de eerste dag een band mee op moeten bouwen ofzo, maar ik denk dat als het nu al zo gaat dat het nooit een natuurlijke relatie wordt tussen grootouder en kleinkind ... dan krijg je van die situaties dat als zo'n kind een jaar of 8 is gruwelt als zijn oma zit te zeuren van, krijg ik geen kusje, ik ben toch je oma bla bla bla, nee oma moet gewoon een stapje terug doen en daarmee komen jullie vanzelf weer een stuk verder. Ik vind de reacties hier wel wat overtrokken, jouw gevoel is nu eenmaal zo op dit moment en vaak voel je het zelf best goed aan of zij gewoon tever gaat in haar opdringerheid of omaliefde .. Ik zou haar echt duidelijk maken dat het voorlopig gewoon even zo moet en dat een baby nu echt nog niet eenkennig is maar alleen zijn vertrouwde omgeving en zijn ouders nodig heeft als basisbehoefte de eerste tijd. Een band met opa en oma opbouwen komt later wel. Het lijkt ergens wel een beetje of oma een ietsiepietsie jaloers is ....
suc6 in ieder geval.
Risotje
maandag 16 februari 2009 om 22:54
Tjonge zeg, is het nu werkelijk zo moeilijk even de meest volwassene te zijn en duidelijk aan te geven -tot hier en niet verder- ?? Dat getrek en gezeik over schoonmoeders altijd.. Schijnbaar is schoonmoeder altijd degene die moet veranderen, terwijl het zoveel eenvoudiger is zelf de stap te zetten. Maakt het leven zon stuk makkelijker.
maandag 16 februari 2009 om 23:06
quote:snoesje77 schreef op 16 februari 2009 @ 21:29:
schilderspalet. je verwoordt het precies zoals ik het ook voel. je hebt helemaal gelijk!
en hoe komen oma's (nymeria) en opa's er bij dat ze een soort van recht hebben of zoiets!! zelfs hun eigen kinderen zijn geen eigendom, laat staan hun kleinkind.Tsja, als je kinderen niet je eigendom zijn..... inkoppertje.
Je kunt het ook van een andere kant af bekijken. Een kind heeft misschien wel recht op zijn grootouders, ook al kun je het als schoondochter niet zo goed met ze vinden. (Even alle vreselijke gemene slechtbedoeldende etc. grootouders daargelaten.)
schilderspalet. je verwoordt het precies zoals ik het ook voel. je hebt helemaal gelijk!
en hoe komen oma's (nymeria) en opa's er bij dat ze een soort van recht hebben of zoiets!! zelfs hun eigen kinderen zijn geen eigendom, laat staan hun kleinkind.Tsja, als je kinderen niet je eigendom zijn..... inkoppertje.
Je kunt het ook van een andere kant af bekijken. Een kind heeft misschien wel recht op zijn grootouders, ook al kun je het als schoondochter niet zo goed met ze vinden. (Even alle vreselijke gemene slechtbedoeldende etc. grootouders daargelaten.)
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 16 februari 2009 om 23:13
Ik denk dat als je deze post over drie jaar terugleest je echt in een deuk zal liggen, de zwangerschapshormonen razen nog voort... en hoe!. En wat sommige al zeggen, ook al zegt bv schoonmoeder alleen al " goh de mc is ook nog niet vaak gebruikt" kan je zomaar op tilt slaan en als een aanval op je opvoedkundigheid zien. JIJ bent immers moeder van het kind. Niets en niemand anders. En al helemaal niet iemand die 30 jaar geleden kleine kinderen had. Is ze nou helemaal gek geworden. JIJ bent zijn moeder JIJ alleen weet hoe het moet. JIJ vind dat wat jij doet goed is. JIJ JIJ JIJ. Maar het is ook HAAR kleinkind. Tuurlijk wil ze haar kleinzoon graag zien. Wat is er mis mee als ze langskomt? ze zal heus niet 30 keer per week langskomen. Laat het gaan, laat het los. Ze houdt van haar kleinkind. Ze bedoelt het vast allemaal goed. Voor haar is het ook nieuw. Net als voor jou. En omdat je zijn moeder bent betekent niet dat je alles het beste weet.
maandag 16 februari 2009 om 23:17
Toen mijn jongste geboren werd heb ik het bezoek van mijn schoonouders ook afgehouden. Dit heb ik vantevoren met mijn partner besproken en waren het er beide over eens. Mijn zoonte is geboren met een schisis (hazenlip) en een verwijd nierbekken en dat wist ik vantevoren. Ik wilde eerst zelf wennen aan mijn kindje en had geen behoefte aan met name mijn schoonfamilie. Mijn schoonmoeder kan bijzonder lomp uit de hoek komen en daar wilde ik de eerste dag met mijn nieuwe kindje echt niet door laten verpesten. Vóór de geboorte waren er ook al ergernissen, ze had tegen iedereen verteld over de schisis en over het nierbekken, ik weet niet wat ze precies heeft gezegd, maar mensen dachten dat hij met een defecte nier geboren zou worden of erger; deze verhalen kwamen dus weer bij mij terug en dat was niet fijn. Overigens hield het dus ook in dat mijn eigen ouders ook niet in het ziekenhuis op bezoek kwamen terwijl ik hun eigenlijk wel graag de eerste dag had willen zien...
maandag 16 februari 2009 om 23:35
Ik vind daar niets vreemds aan, misschien wel het meest verstandige dat je kunt doen. De eerste paar dagen/week helemaal voor jezelf, je partner en jullie kindje. Zelf moet je herstellen van de bevalling, je kindje moet wennen aan zijn nieuwe levensomgeving en jullie beiden moeten wennen aan het ouder-zijn.
Daarnaast heb je ook nog eens kraamzorg over de vloer, wat aan de ene kant reuze prettig is, aan de andere kant toch ook een invasie van je eigen prive-sfeer waar je aan moet wennen.
Als je dat van te voren duidelijk laat weten weet alle fam ook direct waar ze aan toe zijn. Wellicht zeiken ze, jammer dan. Na de eerste week zijn ze veel te blij met de kleine om daar nog aan terug te denken.
Schoonzus heeft dat ook altijd zo aangepakt en daar kon ik me helemaal in vinden. Feliciteren is wat anders, dat kan uiteraard via de telefoon.
Als toevoeging: mocht nu na de bevalling blijken dat je ze toch heel graag erbij wilt hebben, dan is dat natuurlijk in drie seconden geregeld. Maar om van te voren je eigen ruimte alvast in te ruimen, lijkt me heel goed. Een soort reservering.
Daarnaast heb je ook nog eens kraamzorg over de vloer, wat aan de ene kant reuze prettig is, aan de andere kant toch ook een invasie van je eigen prive-sfeer waar je aan moet wennen.
Als je dat van te voren duidelijk laat weten weet alle fam ook direct waar ze aan toe zijn. Wellicht zeiken ze, jammer dan. Na de eerste week zijn ze veel te blij met de kleine om daar nog aan terug te denken.
Schoonzus heeft dat ook altijd zo aangepakt en daar kon ik me helemaal in vinden. Feliciteren is wat anders, dat kan uiteraard via de telefoon.
Als toevoeging: mocht nu na de bevalling blijken dat je ze toch heel graag erbij wilt hebben, dan is dat natuurlijk in drie seconden geregeld. Maar om van te voren je eigen ruimte alvast in te ruimen, lijkt me heel goed. Een soort reservering.
maandag 16 februari 2009 om 23:38
@TO
Ik zou op een dag dat je lekker in je vel zit eens een gesprek met haar aangaan van vrouw tot vrouw, van moeder tot moeder, zonder man erbij die het gevoel heeft partij te moeten kiezen. Zeg haar hoe de afgelopen maanden voor jou zijn geweest (zwaar), hoe bang je bent iets te doen (overal mee naar toe slepen bijvoorbeeld) waarmee je je kleintje kwaad zou kunnen doen, dat je graag zou willen dat je het naar ieders idee allemaal goed doet maar dat dat onmogelijk is omdat iedereen een ander idee heeft over wat goed is en wat niet, dat je het fijn vindt dat ze zoveel belangstelling toont (hoe vaak lees je niet op dit forum over familieleden die te lamlendig zijn om eens langs te komen) maar dat jij door haar vraagstelling (ik lees namelijk nergens dat ze direct kritiek levert) het gevoel krijgt dat je het in haar ogen niet goed doet. Dikke kans dat de tranen over haar wangen zullen lopen en dat ze zal zeggen dat ze vindt dat je het allemaal hartstikke goed doet en het zeker nooit haar bedoeling is geweest jou dat gevoel te geven. Geef vervolgens aan waar jij wel behoefte aan hebt, verwacht niet dat ze dat wel aanvoelt of begrijpt want ze is geen familie, geen vriendin en ook nog van een andere generatie.
Ik zou op een dag dat je lekker in je vel zit eens een gesprek met haar aangaan van vrouw tot vrouw, van moeder tot moeder, zonder man erbij die het gevoel heeft partij te moeten kiezen. Zeg haar hoe de afgelopen maanden voor jou zijn geweest (zwaar), hoe bang je bent iets te doen (overal mee naar toe slepen bijvoorbeeld) waarmee je je kleintje kwaad zou kunnen doen, dat je graag zou willen dat je het naar ieders idee allemaal goed doet maar dat dat onmogelijk is omdat iedereen een ander idee heeft over wat goed is en wat niet, dat je het fijn vindt dat ze zoveel belangstelling toont (hoe vaak lees je niet op dit forum over familieleden die te lamlendig zijn om eens langs te komen) maar dat jij door haar vraagstelling (ik lees namelijk nergens dat ze direct kritiek levert) het gevoel krijgt dat je het in haar ogen niet goed doet. Dikke kans dat de tranen over haar wangen zullen lopen en dat ze zal zeggen dat ze vindt dat je het allemaal hartstikke goed doet en het zeker nooit haar bedoeling is geweest jou dat gevoel te geven. Geef vervolgens aan waar jij wel behoefte aan hebt, verwacht niet dat ze dat wel aanvoelt of begrijpt want ze is geen familie, geen vriendin en ook nog van een andere generatie.
maandag 16 februari 2009 om 23:53
Dat klinkt wel heel erg als een schuldbekentenis sjaak. Je geeft schoonma zon beetje gelijk. Zo zou ik het dus niet aanpakken.
Dat je graag zou willen dat je het in ieders ogen goed doet?? Nou nee, het lijkt me dat andersmans mening toch echt een lage prioriteit heeft.. Je wilt het in JULLIE ogen goed doen. Jij bepaalt hoe je je kind opvoedt, niet anderen. Zou dit dus niet noemen.
Je kan aangeven dankbaar te zijn voor adviezen, en dat jullie daaruit meenemen wat voor jullie relevant is. Zo kom je toch enigszins tegemoet aan schoonmama, terwijl je duidelijk aangeeft zelf de regisseur te zijn.
Dat je graag zou willen dat je het in ieders ogen goed doet?? Nou nee, het lijkt me dat andersmans mening toch echt een lage prioriteit heeft.. Je wilt het in JULLIE ogen goed doen. Jij bepaalt hoe je je kind opvoedt, niet anderen. Zou dit dus niet noemen.
Je kan aangeven dankbaar te zijn voor adviezen, en dat jullie daaruit meenemen wat voor jullie relevant is. Zo kom je toch enigszins tegemoet aan schoonmama, terwijl je duidelijk aangeeft zelf de regisseur te zijn.
dinsdag 17 februari 2009 om 00:11
Beste Roos,
je bent zes weken geleden bevallen van een heel licht kindje. Wat ik tussen de regels van jouw postings door (meen) te lezen is dat je man 'het probleem' is. Je voelt je nu waarschijnlijk heel erg kwetsbaar en als hij openlijk tegen zijn moeder zou zeggen waar het op stond en dat jullie het op jullie manier doen, dan zou je waarschijnlijk veel ontspannener met haar commentaar om kunnen gaan.
Jullie zijn nu een gezin en je man zal zijn loyaliteiten en prioriteiten moeten veranderen. Dat kan best moeilijk zijn als hij dat niet gewend is. Hoop dat jullie er binnenkort eens goed over kunnen praten, dat zou ik heel erg aanraden.
je bent zes weken geleden bevallen van een heel licht kindje. Wat ik tussen de regels van jouw postings door (meen) te lezen is dat je man 'het probleem' is. Je voelt je nu waarschijnlijk heel erg kwetsbaar en als hij openlijk tegen zijn moeder zou zeggen waar het op stond en dat jullie het op jullie manier doen, dan zou je waarschijnlijk veel ontspannener met haar commentaar om kunnen gaan.
Jullie zijn nu een gezin en je man zal zijn loyaliteiten en prioriteiten moeten veranderen. Dat kan best moeilijk zijn als hij dat niet gewend is. Hoop dat jullie er binnenkort eens goed over kunnen praten, dat zou ik heel erg aanraden.
dinsdag 17 februari 2009 om 01:36
quote:Schilderspalet schreef op 16 februari 2009 @ 21:26:
Maar desalniettemin, schoonouders moeten gewoon weten waar hun grens eindigt en waar de grens van hun schoondochter met gezin begint.
Schoonouders blijven schoonouders, maken geen deel uit van welk ander gezin dan ook, ze hebben slechts wat genen doorgegeven.
Bij de gratie van hun schoondochter en zoon kunnen ze meer deel uitmaken van dat gezin. Alsjeblieft GEEN goedbedoelde adviezen, geen rotopmerkingen, geen bemoeizucht.
Vraag gewoon eens hoe het met de schoondochter is, hoe zij alles ervaart, of je nog iets voor haar kunt doen, wat zij nodig heeft, maak haar een stevig compliment omdat zij toch maar even jouw kleinkind van 9 pond eruit heeft weten te krijgen, geef haar een knuffel, zelfs in bijzijn van de rest van de familie.
VRAAG NAAR HAAR en de rest komt vanzelf.
Ik zie het toch anders. Mijn schoonouders en schoonfamilie horen toch ergens ook bij ons. Niet persé omdat ik dat wil want zo gezellig is het niet tussen ons. Wel omdat die mensen bij mijn man horen en via hem horen ze ook bij ons. Ik heb weinig met die insulaire gedachtegang dat alleen het kerngezin belangrijk is en dat alles daarvoor moet wijken. Mijn kinderen behoren bij mijn schoonfamilie, bij mijn familie, bij mijn man en mij. Met al die mensen kunnen ze op hun eigen manier een band hebben. In feite staat de relatie tussen mijn schoonmoeder en mijn kinderen los van mijzelf. Ik ben niet zo territoriaal waar het mijn kinderen betreft en probeer ze los te zien van alleen man en mij. Ik denk dat het hebben van een grote en warme familie juist een heel mooi geschenk is wat je een kind kan geven. Stel voor dat man en ik overlijden? Hoe fijn zal het dan voor mijn kinderen zijn dat er mensen zijn die zij heel goed kennen en die de kinderen heel goed kennen. Mensen die vanzelfsprekend van hun houden en bij hun horen. Ik denk dat het alleen maar fijn is voor kinderen als ze veel familie in hun leven hebben en de kans hebben om een onafhankelijke band met elk familie lid op te bouwen.
Ik vind het dan ook raar om je (schoon)ouders de eerste week bij de baby weg te houden. Ik weet niet hoe ik me zou voelen maar ik denk dat ik erg gekwetst zou zijn. Als ik ooit een kleinkind mocht krijgen dan zou ik dat kindje heel graag willen zien als kleine pasgeboren baby en natuurlijk ook daarna. Als moeder vind ik ook dat ik helemaal het recht niet heb om mijn moeder, schoonmoeder, schoonzusjes en weet ik veel wie bij de baby weg te houden. Ik vond het juist zo mooi toen ik de oudste kreeg en mijn schoonzusje er gelijk bij was en mijn moeder. Wat leuk toch voor de baby om door zoveel mensen welkom te worden geheten?
Ik vind dus ook niet dat bij mijn gratie deze mensen deel uitmaken van mijn gezin. Ze zijn sowieso met mijn kinderen verbonden. Ik en mijn schoonmoeder hebben een enorm slechte band. Ik hoop echter dat ze wel de kans zal hebben om ondanks de afstand en de problemen tussen ons ze een goede band zal opbouwen en blijven houden met haar kleinkinderen. Ik ben namelijk emotioneel volwassen genoeg om die band tussen oma en kleinkinderen los te zien van de band tussen schoonmoeder en mij.
Maar desalniettemin, schoonouders moeten gewoon weten waar hun grens eindigt en waar de grens van hun schoondochter met gezin begint.
Schoonouders blijven schoonouders, maken geen deel uit van welk ander gezin dan ook, ze hebben slechts wat genen doorgegeven.
Bij de gratie van hun schoondochter en zoon kunnen ze meer deel uitmaken van dat gezin. Alsjeblieft GEEN goedbedoelde adviezen, geen rotopmerkingen, geen bemoeizucht.
Vraag gewoon eens hoe het met de schoondochter is, hoe zij alles ervaart, of je nog iets voor haar kunt doen, wat zij nodig heeft, maak haar een stevig compliment omdat zij toch maar even jouw kleinkind van 9 pond eruit heeft weten te krijgen, geef haar een knuffel, zelfs in bijzijn van de rest van de familie.
VRAAG NAAR HAAR en de rest komt vanzelf.
Ik zie het toch anders. Mijn schoonouders en schoonfamilie horen toch ergens ook bij ons. Niet persé omdat ik dat wil want zo gezellig is het niet tussen ons. Wel omdat die mensen bij mijn man horen en via hem horen ze ook bij ons. Ik heb weinig met die insulaire gedachtegang dat alleen het kerngezin belangrijk is en dat alles daarvoor moet wijken. Mijn kinderen behoren bij mijn schoonfamilie, bij mijn familie, bij mijn man en mij. Met al die mensen kunnen ze op hun eigen manier een band hebben. In feite staat de relatie tussen mijn schoonmoeder en mijn kinderen los van mijzelf. Ik ben niet zo territoriaal waar het mijn kinderen betreft en probeer ze los te zien van alleen man en mij. Ik denk dat het hebben van een grote en warme familie juist een heel mooi geschenk is wat je een kind kan geven. Stel voor dat man en ik overlijden? Hoe fijn zal het dan voor mijn kinderen zijn dat er mensen zijn die zij heel goed kennen en die de kinderen heel goed kennen. Mensen die vanzelfsprekend van hun houden en bij hun horen. Ik denk dat het alleen maar fijn is voor kinderen als ze veel familie in hun leven hebben en de kans hebben om een onafhankelijke band met elk familie lid op te bouwen.
Ik vind het dan ook raar om je (schoon)ouders de eerste week bij de baby weg te houden. Ik weet niet hoe ik me zou voelen maar ik denk dat ik erg gekwetst zou zijn. Als ik ooit een kleinkind mocht krijgen dan zou ik dat kindje heel graag willen zien als kleine pasgeboren baby en natuurlijk ook daarna. Als moeder vind ik ook dat ik helemaal het recht niet heb om mijn moeder, schoonmoeder, schoonzusjes en weet ik veel wie bij de baby weg te houden. Ik vond het juist zo mooi toen ik de oudste kreeg en mijn schoonzusje er gelijk bij was en mijn moeder. Wat leuk toch voor de baby om door zoveel mensen welkom te worden geheten?
Ik vind dus ook niet dat bij mijn gratie deze mensen deel uitmaken van mijn gezin. Ze zijn sowieso met mijn kinderen verbonden. Ik en mijn schoonmoeder hebben een enorm slechte band. Ik hoop echter dat ze wel de kans zal hebben om ondanks de afstand en de problemen tussen ons ze een goede band zal opbouwen en blijven houden met haar kleinkinderen. Ik ben namelijk emotioneel volwassen genoeg om die band tussen oma en kleinkinderen los te zien van de band tussen schoonmoeder en mij.
dinsdag 17 februari 2009 om 01:39
quote:snoesje77 schreef op 16 februari 2009 @ 21:29:
schilderspalet. je verwoordt het precies zoals ik het ook voel. je hebt helemaal gelijk!
en hoe komen oma's (nymeria) en opa's er bij dat ze een soort van recht hebben of zoiets!! zelfs hun eigen kinderen zijn geen eigendom, laat staan hun kleinkind.Ik ben nog geen oma hoor. Ik ben daar nog iets te jong voor. Hoewel ik woon in Engeland en nu met 13jarige jongens die al vader zijn hoef ik misschien niet heel lang meer te wachten
schilderspalet. je verwoordt het precies zoals ik het ook voel. je hebt helemaal gelijk!
en hoe komen oma's (nymeria) en opa's er bij dat ze een soort van recht hebben of zoiets!! zelfs hun eigen kinderen zijn geen eigendom, laat staan hun kleinkind.Ik ben nog geen oma hoor. Ik ben daar nog iets te jong voor. Hoewel ik woon in Engeland en nu met 13jarige jongens die al vader zijn hoef ik misschien niet heel lang meer te wachten
dinsdag 17 februari 2009 om 03:43
quote:Nymeria schreef op 17 februari 2009 @ 01:36:
[...]
Ik zie het toch anders. Mijn schoonouders en schoonfamilie horen toch ergens ook bij ons. Niet persé omdat ik dat wil want zo gezellig is het niet tussen ons. Wel omdat die mensen bij mijn man horen en via hem horen ze ook bij ons. Ik heb weinig met die insulaire gedachtegang dat alleen het kerngezin belangrijk is en dat alles daarvoor moet wijken. Mijn kinderen behoren bij mijn schoonfamilie, bij mijn familie, bij mijn man en mij. Met al die mensen kunnen ze op hun eigen manier een band hebben. In feite staat de relatie tussen mijn schoonmoeder en mijn kinderen los van mijzelf. Ik ben niet zo territoriaal waar het mijn kinderen betreft en probeer ze los te zien van alleen man en mij. Ik denk dat het hebben van een grote en warme familie juist een heel mooi geschenk is wat je een kind kan geven. Stel voor dat man en ik overlijden? Hoe fijn zal het dan voor mijn kinderen zijn dat er mensen zijn die zij heel goed kennen en die de kinderen heel goed kennen. Mensen die vanzelfsprekend van hun houden en bij hun horen. Ik denk dat het alleen maar fijn is voor kinderen als ze veel familie in hun leven hebben en de kans hebben om een onafhankelijke band met elk familie lid op te bouwen.
Ik vind het dan ook raar om je (schoon)ouders de eerste week bij de baby weg te houden. Ik weet niet hoe ik me zou voelen maar ik denk dat ik erg gekwetst zou zijn. Als ik ooit een kleinkind mocht krijgen dan zou ik dat kindje heel graag willen zien als kleine pasgeboren baby en natuurlijk ook daarna. Als moeder vind ik ook dat ik helemaal het recht niet heb om mijn moeder, schoonmoeder, schoonzusjes en weet ik veel wie bij de baby weg te houden. Ik vond het juist zo mooi toen ik de oudste kreeg en mijn schoonzusje er gelijk bij was en mijn moeder. Wat leuk toch voor de baby om door zoveel mensen welkom te worden geheten?
Ik vind dus ook niet dat bij mijn gratie deze mensen deel uitmaken van mijn gezin. Ze zijn sowieso met mijn kinderen verbonden. Ik en mijn schoonmoeder hebben een enorm slechte band. Ik hoop echter dat ze wel de kans zal hebben om ondanks de afstand en de problemen tussen ons ze een goede band zal opbouwen en blijven houden met haar kleinkinderen. Ik ben namelijk emotioneel volwassen genoeg om die band tussen oma en kleinkinderen los te zien van de band tussen schoonmoeder en mij.
[...]
Ik zie het toch anders. Mijn schoonouders en schoonfamilie horen toch ergens ook bij ons. Niet persé omdat ik dat wil want zo gezellig is het niet tussen ons. Wel omdat die mensen bij mijn man horen en via hem horen ze ook bij ons. Ik heb weinig met die insulaire gedachtegang dat alleen het kerngezin belangrijk is en dat alles daarvoor moet wijken. Mijn kinderen behoren bij mijn schoonfamilie, bij mijn familie, bij mijn man en mij. Met al die mensen kunnen ze op hun eigen manier een band hebben. In feite staat de relatie tussen mijn schoonmoeder en mijn kinderen los van mijzelf. Ik ben niet zo territoriaal waar het mijn kinderen betreft en probeer ze los te zien van alleen man en mij. Ik denk dat het hebben van een grote en warme familie juist een heel mooi geschenk is wat je een kind kan geven. Stel voor dat man en ik overlijden? Hoe fijn zal het dan voor mijn kinderen zijn dat er mensen zijn die zij heel goed kennen en die de kinderen heel goed kennen. Mensen die vanzelfsprekend van hun houden en bij hun horen. Ik denk dat het alleen maar fijn is voor kinderen als ze veel familie in hun leven hebben en de kans hebben om een onafhankelijke band met elk familie lid op te bouwen.
Ik vind het dan ook raar om je (schoon)ouders de eerste week bij de baby weg te houden. Ik weet niet hoe ik me zou voelen maar ik denk dat ik erg gekwetst zou zijn. Als ik ooit een kleinkind mocht krijgen dan zou ik dat kindje heel graag willen zien als kleine pasgeboren baby en natuurlijk ook daarna. Als moeder vind ik ook dat ik helemaal het recht niet heb om mijn moeder, schoonmoeder, schoonzusjes en weet ik veel wie bij de baby weg te houden. Ik vond het juist zo mooi toen ik de oudste kreeg en mijn schoonzusje er gelijk bij was en mijn moeder. Wat leuk toch voor de baby om door zoveel mensen welkom te worden geheten?
Ik vind dus ook niet dat bij mijn gratie deze mensen deel uitmaken van mijn gezin. Ze zijn sowieso met mijn kinderen verbonden. Ik en mijn schoonmoeder hebben een enorm slechte band. Ik hoop echter dat ze wel de kans zal hebben om ondanks de afstand en de problemen tussen ons ze een goede band zal opbouwen en blijven houden met haar kleinkinderen. Ik ben namelijk emotioneel volwassen genoeg om die band tussen oma en kleinkinderen los te zien van de band tussen schoonmoeder en mij.
dinsdag 17 februari 2009 om 05:32
Roos, ik denk dat je hier lang en kort over kunt praten; het is wat Meds zegt, zowel jij als je schoonmoeder zijn bezig met jullie territorium, al zul je het zelf een andere naam geven.
Schoonma is bang dat ze haar kleinkind veel te weinig gaat zien, jij bent bang dat schoonma zich enorm op gaat dringen. Je schoonmoeder is van een andere generatie als jij bent. Ik zie het aan mijn tantes die mij, ongevraagd, allerlei adviezen gaven en bijvoorbeeld met sokjes aan kwamen zetten in juni, stikheet, kind alleen een luier aan, maar nee, dan moest ze sokken aan die voetjes want een 'koutje is zo gevat'.
Ze bemoeit zich in haar eigen ogen niet met jou en Jesse, ze toont haar belangstelling en doet dat op haar manier en haar manier is niet jouw manier.
Blijf kalm en als je geen zin hebt in bezoek dan zeg je nee, dat mag je, dat kun je en dan nodig je haar uit voor een moment dat het jou wel uitkomt.
Het normaliseert vanzelf, het kan even duren maar jullie moeten allebei nog wennen aan je nieuwe rol en dat vergt wat aanpassingen van beide kanten. Maak je vooral niet druk, dat heeft geen zin, je verandert je schoonmoeder niet, ze wil gewoon betrokken zijn bij het nieuwe leven in haar leven en ze hunkert naar erkenning als oma.
Ze is (vast en zeker) welkom maar wel als het ook jou uitkomt en dat kun jij ongetwijfeld heel goed met haar afstemmen.
Succes en gefeliciteerd met je jongen, een te vroeg geboren kind (ik heb er zelf een) is tóch spannend.
Schoonma is bang dat ze haar kleinkind veel te weinig gaat zien, jij bent bang dat schoonma zich enorm op gaat dringen. Je schoonmoeder is van een andere generatie als jij bent. Ik zie het aan mijn tantes die mij, ongevraagd, allerlei adviezen gaven en bijvoorbeeld met sokjes aan kwamen zetten in juni, stikheet, kind alleen een luier aan, maar nee, dan moest ze sokken aan die voetjes want een 'koutje is zo gevat'.
Ze bemoeit zich in haar eigen ogen niet met jou en Jesse, ze toont haar belangstelling en doet dat op haar manier en haar manier is niet jouw manier.
Blijf kalm en als je geen zin hebt in bezoek dan zeg je nee, dat mag je, dat kun je en dan nodig je haar uit voor een moment dat het jou wel uitkomt.
Het normaliseert vanzelf, het kan even duren maar jullie moeten allebei nog wennen aan je nieuwe rol en dat vergt wat aanpassingen van beide kanten. Maak je vooral niet druk, dat heeft geen zin, je verandert je schoonmoeder niet, ze wil gewoon betrokken zijn bij het nieuwe leven in haar leven en ze hunkert naar erkenning als oma.
Ze is (vast en zeker) welkom maar wel als het ook jou uitkomt en dat kun jij ongetwijfeld heel goed met haar afstemmen.
Succes en gefeliciteerd met je jongen, een te vroeg geboren kind (ik heb er zelf een) is tóch spannend.
dinsdag 17 februari 2009 om 11:30
quote:roos71 schreef op 16 februari 2009 @ 14:35:
Ik weet niet of ik hier goed ben maar zal in het kort uitleggen waar ik mee zit. Wij hebben sinds kort een leuk kleintje, is een maand te vroeg geboren en was ook nog eens veel te klein. Hij heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen maar gelukkig gaat nu alles prima!
Maar nu het probleem waar ik mee zit en niet weet hoe ik het aan moet pakken. Mijn schoonmoeder.. Sinds mijn zoontje uit het ziekenhuis is vraagt ze steeds dezelfde dingen elke keer als ik ze zie..wanneer mag ie nar buiten?? En, ben je al gaan wandelen? Echt ik overdrijf het niet, ze vraagt dit elke keer als we ze zien weer.
En dit terwijl ons als advies is gegeven het heel rustig aan te doen met Jesse omdat ie al zoveel heeft meegemaakt en een andere start heeft gehad. Dit hebben we onze schoonmoeder ook al diverse keren uitgelegd.. Maar het dringt niet door denk ik.
En het ergste is ook nog dat mijn man ook nog partij voor haar kiest steeds(ik mag niks zeggen over zijn moeder)
Nu zijn we eindelijk even langs geweest bij haar met Jesse.
Zegt ze ineens: Ik zal maar eens vaker langs komen bij jullie anders word hij nog eenkennig!! Nu, ik was echt woest!!
Snapt ze het nu echt niet?? Ze kan nog genoeg van Jesse gaan genieten maar heeft blijkbaar geen begrip dat we het rustig aan moeten doen met hem en niet te veel met hem mogen sjouwen.
Want schoonma zegt, ik nam mijn kinderen overal mee naar toe.
Dus hoe los ik dit op? Want ik ga al liever niet meer naar mijn schoonmoeder en mijn man en ik hebben er steeds vaker ruzie over. Hij is het wel met me eens over Jesse, maar ik mag niks verkeerds over zijn moeder zeggen.
Maar nogmaals, ze vroeg al steeds wanneer neem je Jesse nu mee toen ie net uit het ziekenhuis was en net 4 pond woog..
Hoe los ik dit op? Want ik word niet meer goed van haar..
Hoi Roos,
Ik begrijp jouw gevoel. Jouw schoonmonster heeft het gewoon verpest bij jou en waarschijnlijk wordt het nooit zoals je gehoopt had dat het zou worden. Ik heb ook een redelijke relatie met mijn schoonmoeder want ook zij is vreselijk beschermend naar mijn man toe omdat hij een hele harde werker is. Gelukkig wil mijn man niet gepamperd worden dus daar heb ik geen last van. Wat mijn kinderen betreft zijn we ook altijd heel duidelijk geweest. Het heeft helemaal geen zin om ruzie met je man te maken want hij zal zijn moeder toch nooit afvallen en dat kan ik ergens nog begrijpen ook, bedenk maar als de vrouw van jouw zoontje dit later zou doen, dan zou je ook willen dat hij jou niet afvalt toch? Het ia gewoon aan jou om je grenzen aan te geven. En heb je het gevoel dat je dit keer op keer weer moet doen (het bekend bord voor haar kop) dan zou ik op een gegeven moment aangeven dat ik niet meer kom als ze jouw grenzen niet respecteert. Het is jullie kindje en zij heeft dat te respecteren. Ze hoeft het niet eens te snappen maar respecteren zal ze wel moeten. Jij bent geen klein kind meer dus gedraag je ook als een volwaardige moeder en partner en als je iets dwarszit benader je haar gewoon en niet je partner want die is emotioneel gewoon teveel betrokken bij zijn moeder.
Mijn man heeft 14/2 een valentijnskaart gekregen van zijn moeder met daarin "een dikke kus voor .....). Met een chocoladen mond erbij. Mijn man werd kwaad omdat hij niet alleen is maar nu een gezin heeft en dus doe je dat gewoon niet alleen naar je zoon. Ik was daar best verdrietig om maar ik zal daar geen ruzie om maken met mijn partner. Ik spreek haar daarop aan.
Ik snap dat het moeilijk is maar probeer gewoon lekker van je zoontje te genieten en laat je niet gekmaken.
Ik weet niet of ik hier goed ben maar zal in het kort uitleggen waar ik mee zit. Wij hebben sinds kort een leuk kleintje, is een maand te vroeg geboren en was ook nog eens veel te klein. Hij heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen maar gelukkig gaat nu alles prima!
Maar nu het probleem waar ik mee zit en niet weet hoe ik het aan moet pakken. Mijn schoonmoeder.. Sinds mijn zoontje uit het ziekenhuis is vraagt ze steeds dezelfde dingen elke keer als ik ze zie..wanneer mag ie nar buiten?? En, ben je al gaan wandelen? Echt ik overdrijf het niet, ze vraagt dit elke keer als we ze zien weer.
En dit terwijl ons als advies is gegeven het heel rustig aan te doen met Jesse omdat ie al zoveel heeft meegemaakt en een andere start heeft gehad. Dit hebben we onze schoonmoeder ook al diverse keren uitgelegd.. Maar het dringt niet door denk ik.
En het ergste is ook nog dat mijn man ook nog partij voor haar kiest steeds(ik mag niks zeggen over zijn moeder)
Nu zijn we eindelijk even langs geweest bij haar met Jesse.
Zegt ze ineens: Ik zal maar eens vaker langs komen bij jullie anders word hij nog eenkennig!! Nu, ik was echt woest!!
Snapt ze het nu echt niet?? Ze kan nog genoeg van Jesse gaan genieten maar heeft blijkbaar geen begrip dat we het rustig aan moeten doen met hem en niet te veel met hem mogen sjouwen.
Want schoonma zegt, ik nam mijn kinderen overal mee naar toe.
Dus hoe los ik dit op? Want ik ga al liever niet meer naar mijn schoonmoeder en mijn man en ik hebben er steeds vaker ruzie over. Hij is het wel met me eens over Jesse, maar ik mag niks verkeerds over zijn moeder zeggen.
Maar nogmaals, ze vroeg al steeds wanneer neem je Jesse nu mee toen ie net uit het ziekenhuis was en net 4 pond woog..
Hoe los ik dit op? Want ik word niet meer goed van haar..
Hoi Roos,
Ik begrijp jouw gevoel. Jouw schoonmonster heeft het gewoon verpest bij jou en waarschijnlijk wordt het nooit zoals je gehoopt had dat het zou worden. Ik heb ook een redelijke relatie met mijn schoonmoeder want ook zij is vreselijk beschermend naar mijn man toe omdat hij een hele harde werker is. Gelukkig wil mijn man niet gepamperd worden dus daar heb ik geen last van. Wat mijn kinderen betreft zijn we ook altijd heel duidelijk geweest. Het heeft helemaal geen zin om ruzie met je man te maken want hij zal zijn moeder toch nooit afvallen en dat kan ik ergens nog begrijpen ook, bedenk maar als de vrouw van jouw zoontje dit later zou doen, dan zou je ook willen dat hij jou niet afvalt toch? Het ia gewoon aan jou om je grenzen aan te geven. En heb je het gevoel dat je dit keer op keer weer moet doen (het bekend bord voor haar kop) dan zou ik op een gegeven moment aangeven dat ik niet meer kom als ze jouw grenzen niet respecteert. Het is jullie kindje en zij heeft dat te respecteren. Ze hoeft het niet eens te snappen maar respecteren zal ze wel moeten. Jij bent geen klein kind meer dus gedraag je ook als een volwaardige moeder en partner en als je iets dwarszit benader je haar gewoon en niet je partner want die is emotioneel gewoon teveel betrokken bij zijn moeder.
Mijn man heeft 14/2 een valentijnskaart gekregen van zijn moeder met daarin "een dikke kus voor .....). Met een chocoladen mond erbij. Mijn man werd kwaad omdat hij niet alleen is maar nu een gezin heeft en dus doe je dat gewoon niet alleen naar je zoon. Ik was daar best verdrietig om maar ik zal daar geen ruzie om maken met mijn partner. Ik spreek haar daarop aan.
Ik snap dat het moeilijk is maar probeer gewoon lekker van je zoontje te genieten en laat je niet gekmaken.
dinsdag 17 februari 2009 om 11:59
quote:dametje27 schreef op 17 februari 2009 @ 00:11:
Beste Roos,
je bent zes weken geleden bevallen van een heel licht kindje. Wat ik tussen de regels van jouw postings door (meen) te lezen is dat je man 'het probleem' is. Je voelt je nu waarschijnlijk heel erg kwetsbaar en als hij openlijk tegen zijn moeder zou zeggen waar het op stond en dat jullie het op jullie manier doen, dan zou je waarschijnlijk veel ontspannener met haar commentaar om kunnen gaan.
Jullie zijn nu een gezin en je man zal zijn loyaliteiten en prioriteiten moeten veranderen. Dat kan best moeilijk zijn als hij dat niet gewend is. Hoop dat jullie er binnenkort eens goed over kunnen praten, dat zou ik heel erg aanraden.
En wat nu als manlief het er niet mee eens is? Dat hij wel voor een deel mee kan gaan in hoe to het wil, maar niet helemaal? Hij kan daar wel heel anders over denken. Moet de mening van to dan voorgaan en hij aan haar kant gaan staan? Het is ook zijn kind hoor, hij heeft daar ook iets over te zeggen.
Niet direct gaan roepen dat je man je niet steunt, als hij gewoon een eigen mening heeft.
Beste Roos,
je bent zes weken geleden bevallen van een heel licht kindje. Wat ik tussen de regels van jouw postings door (meen) te lezen is dat je man 'het probleem' is. Je voelt je nu waarschijnlijk heel erg kwetsbaar en als hij openlijk tegen zijn moeder zou zeggen waar het op stond en dat jullie het op jullie manier doen, dan zou je waarschijnlijk veel ontspannener met haar commentaar om kunnen gaan.
Jullie zijn nu een gezin en je man zal zijn loyaliteiten en prioriteiten moeten veranderen. Dat kan best moeilijk zijn als hij dat niet gewend is. Hoop dat jullie er binnenkort eens goed over kunnen praten, dat zou ik heel erg aanraden.
En wat nu als manlief het er niet mee eens is? Dat hij wel voor een deel mee kan gaan in hoe to het wil, maar niet helemaal? Hij kan daar wel heel anders over denken. Moet de mening van to dan voorgaan en hij aan haar kant gaan staan? Het is ook zijn kind hoor, hij heeft daar ook iets over te zeggen.
Niet direct gaan roepen dat je man je niet steunt, als hij gewoon een eigen mening heeft.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 17 februari 2009 om 13:05
He Poez,
ah dit is het nadeel van 's avonds laat posten...
Natuurlijk kan en mag hij zijn eigen mening hebben en daarom moeten ze ook goed met elkaar praten. Maar 'geen kwaad woord over mijn moeder' komt niet over alsof hij het gesprek met zijn vrouw nou aangaat.
Ik ben ook gekleurd door mijn ervaring, destijds net een week moeder, problemen met de borstvoeding, schoonmoeder heel veel goed bedoeld maar niet constructief commentaar. Dat botste even enorm. Vriend heeft moeder vriendelijk gevraagd of ze even op wilde houden er iets van te vinden. Die steun was toen heel belangrijk. Toen ik weer wat verder uit de hormonen (ja hormonen!) was kon ik mijn schoonmoeder weer prima zelf 'aan' maar in je kraamtijd heb je soms wat hulp en bescherming nodig. (Overigens vind dat ik een geweldige schoonmoeder heb ook al zijn we het niet altijd eens. )
ah dit is het nadeel van 's avonds laat posten...
Natuurlijk kan en mag hij zijn eigen mening hebben en daarom moeten ze ook goed met elkaar praten. Maar 'geen kwaad woord over mijn moeder' komt niet over alsof hij het gesprek met zijn vrouw nou aangaat.
Ik ben ook gekleurd door mijn ervaring, destijds net een week moeder, problemen met de borstvoeding, schoonmoeder heel veel goed bedoeld maar niet constructief commentaar. Dat botste even enorm. Vriend heeft moeder vriendelijk gevraagd of ze even op wilde houden er iets van te vinden. Die steun was toen heel belangrijk. Toen ik weer wat verder uit de hormonen (ja hormonen!) was kon ik mijn schoonmoeder weer prima zelf 'aan' maar in je kraamtijd heb je soms wat hulp en bescherming nodig. (Overigens vind dat ik een geweldige schoonmoeder heb ook al zijn we het niet altijd eens. )
dinsdag 17 februari 2009 om 13:23
quote:elianne69 schreef op 16 februari 2009 @ 22:28:
[...]
In mijn ogen is er een hele grote verliezer hier...of kan ik beter zeggen een kleine? Leuk voor je dochter dat ze haar oma bijna niet meer ziet omdat jij haar oma niet uit kan staan. Niet te hopen dat je dochter je dat later kwalijk gaat nemen....
Volgens mij lees je echt niet goed.
Mijn dochter is vorige week nog bij haar oma geweest. Ik vind mijn schoonmoeder niet geweldig maar het is zeker niet zo dat ik haar "niet uit kan staan".
Mijn dochter vraagt nooit om die oma (in tegenstelling tot vele andere mensen. Ze vraagt gewoon waneer we "die en die" weer eens zien) want vind haar geloof ik ook niet echt heel geweldig.
Het is een oma die vooral wil dat ze bij haar op schoot komt zitten en pootjes geeft.
Haar andere oma is een oma die hutten bouwt, in de tuin werkt, naar de speeltuin gaat, doktertje speelt, verjaardagsfeesten voor kunffels organiseert inclusief slingers en taart etc. etc.
Daar vraagt ze dagelijks om.
Mijn dochter leeft ook nog eens in de gelukkige omstandigheid dat ze drie oma's heeft. Oma nummer drie is mijn stiefmoeder.
Zelf ben ik van haar ook geen groot aanhanger. Dochter echter vindt haar geweldig. Dit even voordat je me gaat beschuldigen van het feit dat ik mijn dochter tegen mijn schoonmoeder opzet en ze daarom nooit om haar vraagt.
Oma nummer drie knutselt veel met haar. Kleien, tekenen, thee uit een theeserviesje drinken etc.
Twee van de drie oma's zijn dus gewoon leuker om als oma te hebben.
Zelf heb ik ook maar een van mijn twee oma's veel meegemaakt.
In mijn geval juist de schoonoma om het zo maar te noemen.
Heb die andere ook nooit gemist. Mijn ouders onthielden me niet van contact met haar maar ik vond haar gewoon niet zo leuk.
Terwijl zij om de hoek woonde en de leuke oma twee uur rijden.
Toch bracht ik alle vakanties bij die verre oma door.
Dus het lijkt me helemaal niet zielig voor mijn dochter. En ze is zeker geen verliezer.
Dat is wat jij er van maakt....
[...]
In mijn ogen is er een hele grote verliezer hier...of kan ik beter zeggen een kleine? Leuk voor je dochter dat ze haar oma bijna niet meer ziet omdat jij haar oma niet uit kan staan. Niet te hopen dat je dochter je dat later kwalijk gaat nemen....
Volgens mij lees je echt niet goed.
Mijn dochter is vorige week nog bij haar oma geweest. Ik vind mijn schoonmoeder niet geweldig maar het is zeker niet zo dat ik haar "niet uit kan staan".
Mijn dochter vraagt nooit om die oma (in tegenstelling tot vele andere mensen. Ze vraagt gewoon waneer we "die en die" weer eens zien) want vind haar geloof ik ook niet echt heel geweldig.
Het is een oma die vooral wil dat ze bij haar op schoot komt zitten en pootjes geeft.
Haar andere oma is een oma die hutten bouwt, in de tuin werkt, naar de speeltuin gaat, doktertje speelt, verjaardagsfeesten voor kunffels organiseert inclusief slingers en taart etc. etc.
Daar vraagt ze dagelijks om.
Mijn dochter leeft ook nog eens in de gelukkige omstandigheid dat ze drie oma's heeft. Oma nummer drie is mijn stiefmoeder.
Zelf ben ik van haar ook geen groot aanhanger. Dochter echter vindt haar geweldig. Dit even voordat je me gaat beschuldigen van het feit dat ik mijn dochter tegen mijn schoonmoeder opzet en ze daarom nooit om haar vraagt.
Oma nummer drie knutselt veel met haar. Kleien, tekenen, thee uit een theeserviesje drinken etc.
Twee van de drie oma's zijn dus gewoon leuker om als oma te hebben.
Zelf heb ik ook maar een van mijn twee oma's veel meegemaakt.
In mijn geval juist de schoonoma om het zo maar te noemen.
Heb die andere ook nooit gemist. Mijn ouders onthielden me niet van contact met haar maar ik vond haar gewoon niet zo leuk.
Terwijl zij om de hoek woonde en de leuke oma twee uur rijden.
Toch bracht ik alle vakanties bij die verre oma door.
Dus het lijkt me helemaal niet zielig voor mijn dochter. En ze is zeker geen verliezer.
Dat is wat jij er van maakt....
dinsdag 17 februari 2009 om 13:34
mijn zoon ziet alleen nog mijn familie en dus ook maar mijn ouders.
ik heb door omstandigheden rond de scheiding het contact met ex en alle mensen die ik met/door/rond hem kende, inclusief zijn familie geheel verbroken.
ik was geen fan van mijn schoonmoeder, mijn zoon ook niet echt trouwens, ook al was die 4,5 toen hij haar het laatst zag maar ze is wel de vrouw van zijn opa, die hij nu ( 2,5 jaar later ) nog altijd mist en ik heb nooit het contact met haar in de weg gezeten of indirect verminderd door zoon gelijk te geven erin hoe hij erover dacht en met hem bij haar uit de buurt te blijven. ze had haar redenen afstand te houden.
dan nog zou ik nu meteen met hem bij haar op bezoek gaan als het zou kunnen, je kunt je kind niet een deel van zijn afkomst onthouden omdat er geen sterke band is met die grootouder of omdat je die persoon zelf niet mag, vind ik.
bovendien mogen kinderen best leren dat je sommige mensen misschien niet heel erg aardig vind maar dat ze wel een rol in je leven spelen, ze zijn niet van suiker ( ok dit geldt niet als opa/oma/wie dan ook een gevaar voor ze is ).
ik heb door omstandigheden rond de scheiding het contact met ex en alle mensen die ik met/door/rond hem kende, inclusief zijn familie geheel verbroken.
ik was geen fan van mijn schoonmoeder, mijn zoon ook niet echt trouwens, ook al was die 4,5 toen hij haar het laatst zag maar ze is wel de vrouw van zijn opa, die hij nu ( 2,5 jaar later ) nog altijd mist en ik heb nooit het contact met haar in de weg gezeten of indirect verminderd door zoon gelijk te geven erin hoe hij erover dacht en met hem bij haar uit de buurt te blijven. ze had haar redenen afstand te houden.
dan nog zou ik nu meteen met hem bij haar op bezoek gaan als het zou kunnen, je kunt je kind niet een deel van zijn afkomst onthouden omdat er geen sterke band is met die grootouder of omdat je die persoon zelf niet mag, vind ik.
bovendien mogen kinderen best leren dat je sommige mensen misschien niet heel erg aardig vind maar dat ze wel een rol in je leven spelen, ze zijn niet van suiker ( ok dit geldt niet als opa/oma/wie dan ook een gevaar voor ze is ).
dinsdag 17 februari 2009 om 14:25
Ik vind het heel naar voor je zoon dat hij zijn opa mist.
Is daar niet iets aan te doen?
Toch snap ik je laatste conclusie niet.
Natuurlijk zijn kinderen niet van suiker maar je doet net of het verplicht is met sommige mensen om te gaan.
Volgens mij ben je alleen verplicht met je collega's samen te werken en voor de rest ben je je hele leven vrij om om te gaan met wie je goeddunkt.
Natuurlijk is het verdrietig als mensen met hun ouders, broers, zussen of kinderen breken, maar als het niet klikt kan dat toch ook?
Gelukkig heb ik hier zelf geen ervaring mee maar ik ken genoeg mensen die helaas mensen uit hun direkte familie niet meer zien.
Om tal van redenen. Mag dat dan alleen als er gevaar in het spel is?
Ik vind in dit topic een groot CDA gevoel naar boven komt en het gezin echt als de hoeksteen van de samenleving wordt gezien.....
Is daar niet iets aan te doen?
Toch snap ik je laatste conclusie niet.
Natuurlijk zijn kinderen niet van suiker maar je doet net of het verplicht is met sommige mensen om te gaan.
Volgens mij ben je alleen verplicht met je collega's samen te werken en voor de rest ben je je hele leven vrij om om te gaan met wie je goeddunkt.
Natuurlijk is het verdrietig als mensen met hun ouders, broers, zussen of kinderen breken, maar als het niet klikt kan dat toch ook?
Gelukkig heb ik hier zelf geen ervaring mee maar ik ken genoeg mensen die helaas mensen uit hun direkte familie niet meer zien.
Om tal van redenen. Mag dat dan alleen als er gevaar in het spel is?
Ik vind in dit topic een groot CDA gevoel naar boven komt en het gezin echt als de hoeksteen van de samenleving wordt gezien.....
