Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
zondag 29 juni 2025 om 09:23
Als ik met mijn man heb afgesproken dat hij op een bepaald moment thuis is en hij is dat niet en is niet bereikbaar, dan vind ik dat ook niet fijn hoor. Dan zou ik me zorgen maken. Dus dat begrijp ik prima.
Maar voor ‘s avonds laat maak ik zulke afspraken niet. Hoogstens wel voor de volgende ochtend, als ik dan weg zou moeten of als het zijn beurt was om vroeg op te staan. En dan zou ik ook enorm gebaald hebben als hij dan heel laat thuis kwam en ik het ‘s ochtends overnam, hoewel mijn man dan meestal wel aanbood het alsnog te doen, maar ik dan ervoor koos om het toch te doen, aangezien ik geen zin had in een chagerijnige man later op de dag. Dus dat was dan mijn eigen keuze.
Ik vind niet goed kunnen slapen zonder partner een ding dat je zelf op moet lossen. Lastiger misschien met een burnout, maar ik vind het belangrijk om zelf de controle te hebben over zulke zaken en dat ook niet op het bordje van partner te leggen. Dus investeer in jezelf daarvoor. Wat helpt jou om wel goed te kunnen slapen in je eentje? Geleide meditatie voor het slapen? ASMR filmpjes kijken? Douchen? Een ander kussen om mee te knuffelen?
Maar voor ‘s avonds laat maak ik zulke afspraken niet. Hoogstens wel voor de volgende ochtend, als ik dan weg zou moeten of als het zijn beurt was om vroeg op te staan. En dan zou ik ook enorm gebaald hebben als hij dan heel laat thuis kwam en ik het ‘s ochtends overnam, hoewel mijn man dan meestal wel aanbood het alsnog te doen, maar ik dan ervoor koos om het toch te doen, aangezien ik geen zin had in een chagerijnige man later op de dag. Dus dat was dan mijn eigen keuze.
Ik vind niet goed kunnen slapen zonder partner een ding dat je zelf op moet lossen. Lastiger misschien met een burnout, maar ik vind het belangrijk om zelf de controle te hebben over zulke zaken en dat ook niet op het bordje van partner te leggen. Dus investeer in jezelf daarvoor. Wat helpt jou om wel goed te kunnen slapen in je eentje? Geleide meditatie voor het slapen? ASMR filmpjes kijken? Douchen? Een ander kussen om mee te knuffelen?
zondag 29 juni 2025 om 09:26
Dat ik lastig kan slapen, neem ik hem ook absoluut niet kwalijk.
De ellende is.. we hadden helemaal geen tijd afgesproken. We hebben er niet eens echt een gesprek over gehad. Man zei gewoon ‘s middags ‘ik ga zo en zo laat weg, het is zo laat klaar en daarna kom ik direct naar huis, fijn dat het niet zo laat wordt want ik ben best moe’.
Dat tracken heeft man bedacht, hij heeft gevraagd of ik dat aan wil zetten, ik had er nul behoefte aan. Geen idee hoe vaak hij mij trackt, ik hem zelden, nu alleen omdat ik niet snapte waar hij bleef.
De ellende is.. we hadden helemaal geen tijd afgesproken. We hebben er niet eens echt een gesprek over gehad. Man zei gewoon ‘s middags ‘ik ga zo en zo laat weg, het is zo laat klaar en daarna kom ik direct naar huis, fijn dat het niet zo laat wordt want ik ben best moe’.
Dat tracken heeft man bedacht, hij heeft gevraagd of ik dat aan wil zetten, ik had er nul behoefte aan. Geen idee hoe vaak hij mij trackt, ik hem zelden, nu alleen omdat ik niet snapte waar hij bleef.
zondag 29 juni 2025 om 09:41
Ik zou inderdaad kijken naar hoe jij jouw leven zo kan inrichten dat het voor jou wat fijner wordt.
En neem tijd voor jezelf overdag als man thuis is bij de kinderen. Ik doe dat zelf ook. Ook ik heb al twee wassen gedraaid en opgehangen, was in de kasten gelegd, ontbijt gemaakt en ga zo twee kinderen aansturen om aan te kleden om daarna met z’n drieën weekboodschappen te gaan doen.
Maar als manlief eind van de ochtend thuis is ga ik een uurtje in mijn eentje wandelen. En doen we vanmiddag iets leuks met z’n vieren.
En neem tijd voor jezelf overdag als man thuis is bij de kinderen. Ik doe dat zelf ook. Ook ik heb al twee wassen gedraaid en opgehangen, was in de kasten gelegd, ontbijt gemaakt en ga zo twee kinderen aansturen om aan te kleden om daarna met z’n drieën weekboodschappen te gaan doen.
Maar als manlief eind van de ochtend thuis is ga ik een uurtje in mijn eentje wandelen. En doen we vanmiddag iets leuks met z’n vieren.
zondag 29 juni 2025 om 09:42
Wat ik wel steeds terugzie, is die drang naar controle. Alles moet kloppen: wat hij zegt, wat hij doet, hoe laat precies. Alsof als je hem maar goed genoeg in de houdgreep houdt, jouw hoofd eindelijk stil wordt.
Maar precies die poging om alles in toom te houden is wat mensen opgebrand maakt. Burn-out komt zelden door te weinig inzet. Het komt van te lang proberen de wereld recht te trekken met een to-do-lijst, zoals het in jouw ogen 'hoort'. En ja, controle voelt veilig, maar het is een vermomde energielek. Geen reddingsboei, maar een anker dat je langzaam naar beneden trekt.
Maar precies die poging om alles in toom te houden is wat mensen opgebrand maakt. Burn-out komt zelden door te weinig inzet. Het komt van te lang proberen de wereld recht te trekken met een to-do-lijst, zoals het in jouw ogen 'hoort'. En ja, controle voelt veilig, maar het is een vermomde energielek. Geen reddingsboei, maar een anker dat je langzaam naar beneden trekt.
zondag 29 juni 2025 om 09:46
Wat heel erg naar, Minik. Het zou niet zo moeten zijn zoals het is.
Mijn man deed dit ook jarenlang. Hij is nu in therapie om zijn gevoelens te leren voelen. Omdat hij zelf niets voelde, was het makkelijk voor hem om mij te laten verdrinken in de zorg voor ons gezin. Als gevoelens helemaal niet bestaan, hoef je immers ook geen rekening te houden met de gevoelens van je partner. Mijn gevoelens waren voor hem geen signaal dat onze verdeling verkeerd was, dat wíj iets moesten veranderen, het was alleen maar iets dat vervelend was voor mij. Een probleem dat alleen bestond in mij en dat ik dus zelf moest oplossen. Daarbij kwam ook nog de maatschappelijke norm dat de zorg voor een gezin en het vormgeven van een relatie overwegend verantwoordelijkheid van de vrouw zijn. Mijn man kreeg dus nergens de boodschap dat zijn gedrag mij beschadigde en dat hij iets moest veranderen. Hij werd nooit aangesproken op zijn rol in ons huis, hij voelde zelf niets, het enige vervelende in zijn leven was dat ik chronisch uitgeput was. Maar dat ervaarde hij als buiten zijn verantwoordelijkheid en buiten zijn invloed.
Onze kinderen zijn nu pubers, hun jeugd heb ik grotendeels alleen gedaan. Married single mom, is de term, lees ik tegenwoordig. Dat soort begrippen helpen mij door te erkennen dat deze situatie iets is dat mijn man mij heeft aangedaan. Ik heb een burnout gehad, een chronisch slaapprobleem opgelopen, het was een intens zwarte periode waarvan ik nog dagelijks de gevolgen ervaar. Het is een heel erg langzaam proces, maar het gaat nu inmiddels een jaar beter. Hij doet nu dingen, ik heb weer een leven. Zijn therapie gaat heel langzaam, hij vindt het heel erg moeilijk om zijn gevoelens te ervaren. Vooral omdat er een hoge mate van schuld bij komt kijken en de reden waarom hij niets voelt juist in het feit ligt dat hij het bang is om tekort te schieten. De term 'dismissive avoidance' hielp hem heel erg in hier inzicht in te krijgen. Het is een hechtingsstijl waarbij je vanalles af kunt dingen op de wetenschappelijke waarde, maar die praktisch gezien heel nuttig is.
Tussen ons is het redelijk. Ik weet niet of ik hem ooit kan vergeven voor wat hij mij en onze kinderen heeft aan gedaan, maar het feit dat hij nu eindelijk stappen zet helpt wel. En misschien is vergeving ook niet nodig, is het voldoende om iets nieuws te bouwen. Sterkte.
Mijn man deed dit ook jarenlang. Hij is nu in therapie om zijn gevoelens te leren voelen. Omdat hij zelf niets voelde, was het makkelijk voor hem om mij te laten verdrinken in de zorg voor ons gezin. Als gevoelens helemaal niet bestaan, hoef je immers ook geen rekening te houden met de gevoelens van je partner. Mijn gevoelens waren voor hem geen signaal dat onze verdeling verkeerd was, dat wíj iets moesten veranderen, het was alleen maar iets dat vervelend was voor mij. Een probleem dat alleen bestond in mij en dat ik dus zelf moest oplossen. Daarbij kwam ook nog de maatschappelijke norm dat de zorg voor een gezin en het vormgeven van een relatie overwegend verantwoordelijkheid van de vrouw zijn. Mijn man kreeg dus nergens de boodschap dat zijn gedrag mij beschadigde en dat hij iets moest veranderen. Hij werd nooit aangesproken op zijn rol in ons huis, hij voelde zelf niets, het enige vervelende in zijn leven was dat ik chronisch uitgeput was. Maar dat ervaarde hij als buiten zijn verantwoordelijkheid en buiten zijn invloed.
Onze kinderen zijn nu pubers, hun jeugd heb ik grotendeels alleen gedaan. Married single mom, is de term, lees ik tegenwoordig. Dat soort begrippen helpen mij door te erkennen dat deze situatie iets is dat mijn man mij heeft aangedaan. Ik heb een burnout gehad, een chronisch slaapprobleem opgelopen, het was een intens zwarte periode waarvan ik nog dagelijks de gevolgen ervaar. Het is een heel erg langzaam proces, maar het gaat nu inmiddels een jaar beter. Hij doet nu dingen, ik heb weer een leven. Zijn therapie gaat heel langzaam, hij vindt het heel erg moeilijk om zijn gevoelens te ervaren. Vooral omdat er een hoge mate van schuld bij komt kijken en de reden waarom hij niets voelt juist in het feit ligt dat hij het bang is om tekort te schieten. De term 'dismissive avoidance' hielp hem heel erg in hier inzicht in te krijgen. Het is een hechtingsstijl waarbij je vanalles af kunt dingen op de wetenschappelijke waarde, maar die praktisch gezien heel nuttig is.
Tussen ons is het redelijk. Ik weet niet of ik hem ooit kan vergeven voor wat hij mij en onze kinderen heeft aan gedaan, maar het feit dat hij nu eindelijk stappen zet helpt wel. En misschien is vergeving ook niet nodig, is het voldoende om iets nieuws te bouwen. Sterkte.
zondag 29 juni 2025 om 09:46
Ik weet het gewoon niet. Ik denk dat deze burn-out een beetje hetzelfde is misschien als tijdens een zwangerschap. Dat je ook gewoon niet zo helder kunt nadenken en soms vindt dat je heel erg gelijk hebt terwijl je pas na de geboorte van de baby weer een beetje redelijk kan nadenken (althans, zo was ik in mijn zwangerschappen door alle hormonen).
Ik wil geen overhaaste beslissingen nemen, ik wil niet het leven van mijn kinderen verwoesten. Niet vol in de emotie en vermoeidheid grote levenskeuzes maken. Ik heb op dit moment van man nodig dat hij drie extra stappen zet en dat ik het niet hoef te doen. Ik weet dat dat niet eerlijk is, ik heb het ook zo benoemd in therapie. Dus mijn wensen en verwachtingen zijn nu wellicht torenhoog, te hoog. Het komt voort uit jarenlang alles maar laten gebeuren. Hoe dit topic ooit begon, was voor mij een eye opener dat man mijn leven bepaalt en dat ik me voeg naar zijn wensen. En dat ik dat dus niet meer wil. Maar hoe dan wel? Ik heb geen idee. Sinds ik dat inzicht heb gekregen, ben ik alleen nog maar oververmoeid geweest. Ik hikte tegen de burn-out aan en ben er nu in gevallen. Dus echt helder en rustig nadenken, dat heb ik nog helemaal niet kunnen doen.
zondag 29 juni 2025 om 09:52
Oef Thalas, jouw eerste alinea is wat ik niet zo goed kan verwoorden maar heel erg herkenbaar in mijn man. Hij lijkt oprecht niks te voelen, inderdaad alsof gevoelens niet bestaan. En hoe hij reageerde op mijn emoties in de therapie vond ik best wel heftig. Gevoelens zijn lastig, en moeten liefst zo snel mogelijk weer weggepoetst.
Maar hoe is jouw man ooit op het punt van therapie voor zichzelf gekomen? Ik zie dat mijn man echt niet doen, hij vindt het allemaal onzin en vindt dat ík een probleem heb, met hem weliswaar, maar het is wel míjn probleem. Dit benoemt hij letterlijk zo.
Saanvi2, je hebt natuurlijk een heel goed punt. Ik sta nu op de wachtlijst voor therapie voor mezelf omdat ik merk dat de manier waarop ik nu mijn leven aanvlieg (werk, studie, gezin) me inderdaad opbrandt. En daar zit een groot stuk controledwang en perfectionisme. En daar wil ik dus ook echt wel aan werken. Daar heb ik wel hulp bij nodig en dat is dus nog even wachten.
Maar hoe is jouw man ooit op het punt van therapie voor zichzelf gekomen? Ik zie dat mijn man echt niet doen, hij vindt het allemaal onzin en vindt dat ík een probleem heb, met hem weliswaar, maar het is wel míjn probleem. Dit benoemt hij letterlijk zo.
Saanvi2, je hebt natuurlijk een heel goed punt. Ik sta nu op de wachtlijst voor therapie voor mezelf omdat ik merk dat de manier waarop ik nu mijn leven aanvlieg (werk, studie, gezin) me inderdaad opbrandt. En daar zit een groot stuk controledwang en perfectionisme. En daar wil ik dus ook echt wel aan werken. Daar heb ik wel hulp bij nodig en dat is dus nog even wachten.
zondag 29 juni 2025 om 10:02
Serieus? En jij hebt jezelf en de kinderen niets aangedaan? Door maar te blijven bij deze man en alles te toloreren heb jij gekozen voor deze situatie en ben jij net zo goed verantwoordelijk voor wat je kinderen is aangedaan.Thalas schreef: ↑29-06-2025 09:46Married single mom, is de term, lees ik tegenwoordig. Dat soort begrippen helpen mij door te erkennen dat deze situatie iets is dat mijn man mij heeft aangedaan.
Tussen ons is het redelijk. Ik weet niet of ik hem ooit kan vergeven voor wat hij mij en onze kinderen heeft aan gedaan, maar het feit dat hij nu eindelijk stappen zet helpt wel..
Hetzelfde geldt voor Minik.
Het is is niet verplicht om bij je partner te blijven. En ja scheiden is ook heel moeilijk en ja dan moeten de kinderen alleen naar hun vader. Maar denken dat ze laten opgroeien in een giftige omgeving en ze dit voorbeeld geven van hoe een relatie is, beter is dan weggaan. Ik kan er met mijn pet niet bij.
Kinderen leren niet zichzelf te behandelen door jij ze behandelt, maar door hoe jij jezelf behandelt.
zondag 29 juni 2025 om 10:03
Voor de kleine beslismomenten op een dag (pak ik dit op of niet?) en in afwachting van structurele verandering in jou als je in therapie bent, helpt misschien dit handigheidje dat ik ooit eens las. Bij alles wat je moet doen (of denkt dat je het moet doen) stel je jezelf de vraag: "moet ik dit nu doen?", maar dan met de klemtoon steeds op een ander woord.
Dus even als voorbeeld de was ophangen vanochtend:
- MOET ik dit nu doen? (Nee, het moet niet, het is niet noodzakelijk)
- moet IK dit nu doen? (Nee, je man kan het prima ook doen, het is niet perse nodig dat jij het doet)
- moet ik DIT nu doen? (Nee, je kan prima iets anders gaan doen, het heeft geen prioriteit)
- moet ik dit NU doen? (Nee hoor, je kan prima eerst iets anders gaan doen, het is niet urgent)
- moet ik dit nu DOEN? (Nee, het is niet nodig dat je in actie komt, niets doen kan ook)
Lijkt me wat betreft de was deze ochtend een vrij duidelijke uitkomst.
Maar na 1 'nee' weet je het ook.
Dus even als voorbeeld de was ophangen vanochtend:
- MOET ik dit nu doen? (Nee, het moet niet, het is niet noodzakelijk)
- moet IK dit nu doen? (Nee, je man kan het prima ook doen, het is niet perse nodig dat jij het doet)
- moet ik DIT nu doen? (Nee, je kan prima iets anders gaan doen, het heeft geen prioriteit)
- moet ik dit NU doen? (Nee hoor, je kan prima eerst iets anders gaan doen, het is niet urgent)
- moet ik dit nu DOEN? (Nee, het is niet nodig dat je in actie komt, niets doen kan ook)
Lijkt me wat betreft de was deze ochtend een vrij duidelijke uitkomst.
Maar na 1 'nee' weet je het ook.
meisje85 wijzigde dit bericht op 29-06-2025 10:04
1.74% gewijzigd
zondag 29 juni 2025 om 10:03
Smorre, dat doe ik toch?
Ik heb even jouw reactie teruggezocht voor je specifieke vragen.
Ik gun mijn man zijn dingen buitenshuis, maar ik wil het gevoel hebben dat ik voor ga op alle andere dingen. Dat betekent niet dat hij die andere dingen niet kan of mag doen, maar dat houdt voor mij in dat hij overlegt bij het inplannen van afspraken (vooral omdat we nu gewoon nog hele jonge kinderen hebben) en dat als ik een keer behoefte heb aan hem thuis, dat dat kan. Ik heb zelf niet per se behoefte aan meer buitenshuis zijn, al komt het wel voor dat man soms zo veel plant, dat ik niet meer de kans heb om te sporten bijvoorbeeld in een week. Dat vind ik wel vervelend en probeer ik dan ook aan te kaarten.
Ik ervaar verder niet dat ik de hele tijd zo veel met hem bezig ben. De afgelopen weken voelden we voor het eerst in ons huwelijk als een team, nu is dat weer weg. Het incidentje van gisteravond is daar voor mij een voorbeeld van.
Op dit moment zie ik het inderdaad niet meer zitten maar wil ik zeker alles geprobeerd hebben. Ik vind dat ik dat in de eerste plaats aan mezelf verplicht ben, maar ook zeker heel erg aan man en de kinderen. Ik heb een belofte gedaan toen we trouwden, ik wist toen al hoe hij was maar heb dit onderschat, maar dat geeft mij (voor mijn gevoel op dit moment) geen vrijbrief om er nu ineens uit te stappen.
Ik heb even jouw reactie teruggezocht voor je specifieke vragen.
Ik gun mijn man zijn dingen buitenshuis, maar ik wil het gevoel hebben dat ik voor ga op alle andere dingen. Dat betekent niet dat hij die andere dingen niet kan of mag doen, maar dat houdt voor mij in dat hij overlegt bij het inplannen van afspraken (vooral omdat we nu gewoon nog hele jonge kinderen hebben) en dat als ik een keer behoefte heb aan hem thuis, dat dat kan. Ik heb zelf niet per se behoefte aan meer buitenshuis zijn, al komt het wel voor dat man soms zo veel plant, dat ik niet meer de kans heb om te sporten bijvoorbeeld in een week. Dat vind ik wel vervelend en probeer ik dan ook aan te kaarten.
Ik ervaar verder niet dat ik de hele tijd zo veel met hem bezig ben. De afgelopen weken voelden we voor het eerst in ons huwelijk als een team, nu is dat weer weg. Het incidentje van gisteravond is daar voor mij een voorbeeld van.
Op dit moment zie ik het inderdaad niet meer zitten maar wil ik zeker alles geprobeerd hebben. Ik vind dat ik dat in de eerste plaats aan mezelf verplicht ben, maar ook zeker heel erg aan man en de kinderen. Ik heb een belofte gedaan toen we trouwden, ik wist toen al hoe hij was maar heb dit onderschat, maar dat geeft mij (voor mijn gevoel op dit moment) geen vrijbrief om er nu ineens uit te stappen.
zondag 29 juni 2025 om 10:05
Valt mij ook op. In plaats van zich richten op ieder detail van man, kan ze zich daarnaast ook proberen te richten op kijken naar dingen in zichzelf die ze kan veranderen. De focus ligt heel erg op man, maar er zitten twee mensen in dit huwelijk. Zelfreflectie is heel erg nuttig in vele opzichten. Dat zal jullie helpen om wat nader tot elkaar te komen, wat nu eigenlijk niet echt het doel lijkt.
zondag 29 juni 2025 om 10:06
Dit is toch je reinste zelfkastijding? Hoelang wil je dit volhouden?Minik schreef: ↑29-06-2025 10:03Smorre, dat doe ik toch?
Ik heb even jouw reactie teruggezocht voor je specifieke vragen.
Ik gun mijn man zijn dingen buitenshuis, maar ik wil het gevoel hebben dat ik voor ga op alle andere dingen. Dat betekent niet dat hij die andere dingen niet kan of mag doen, maar dat houdt voor mij in dat hij overlegt bij het inplannen van afspraken (vooral omdat we nu gewoon nog hele jonge kinderen hebben) en dat als ik een keer behoefte heb aan hem thuis, dat dat kan. Ik heb zelf niet per se behoefte aan meer buitenshuis zijn, al komt het wel voor dat man soms zo veel plant, dat ik niet meer de kans heb om te sporten bijvoorbeeld in een week. Dat vind ik wel vervelend en probeer ik dan ook aan te kaarten.
Ik ervaar verder niet dat ik de hele tijd zo veel met hem bezig ben. De afgelopen weken voelden we voor het eerst in ons huwelijk als een team, nu is dat weer weg. Het incidentje van gisteravond is daar voor mij een voorbeeld van.
Op dit moment zie ik het inderdaad niet meer zitten maar wil ik zeker alles geprobeerd hebben. Ik vind dat ik dat in de eerste plaats aan mezelf verplicht ben, maar ook zeker heel erg aan man en de kinderen. Ik heb een belofte gedaan toen we trouwden, ik wist toen al hoe hij was maar heb dit onderschat, maar dat geeft mij (voor mijn gevoel op dit moment) geen vrijbrief om er nu ineens uit te stappen.
zondag 29 juni 2025 om 10:10
In therapie gaan is toch iets proberen? We zijn pas net begonnen, maar ik hoop van harte dat het helpt. Ik heb wel mijn twijfels, maar we krijgen oefeningen mee, we krijgen beiden feedback op onze communicatie, we proberen het in elk geval. En daarnaast ga ik dus zodra er plek is zelf in therapie.
zondag 29 juni 2025 om 10:11
Mariejan schreef: ↑29-06-2025 10:02Serieus? En jij hebt jezelf en de kinderen niets aangedaan? Door maar te blijven bij deze man en alles te toloreren heb jij gekozen voor deze situatie en ben jij net zo goed verantwoordelijk voor wat je kinderen is aangedaan.
Hetzelfde geldt voor Minik.
Het is is niet verplicht om bij je partner te blijven. En ja scheiden is ook heel moeilijk en ja dan moeten de kinderen alleen naar hun vader. Maar denken dat ze laten opgroeien in een giftige omgeving en ze dit voorbeeld geven van hoe een relatie is, beter is dan weggaan. Ik kan er met mijn pet niet bij.
Kinderen leren niet zichzelf te behandelen door jij ze behandelt, maar door hoe jij jezelf behandelt.
Dit bedoel ik inderdaad: de schuld en de verantwoordelijkheid voor de zorg voor kinderen worden door mensen zoals deze poster structureel bij de vrouw gelegd. Zij alleen is verantwoordelijk, zowel voor het opgroeien van de kinderen als voor het gedrag van de man.
Maar je punt: inderdaad. Ik heb gekozen wat ìk het minst slecht voor mijn kinderen vond. En dat was blijven en mijn kinderen in een intact gezin zoveel mogelijk behoeden voor mijn mans falen als ouder. Want in dat gezin kon ik dat, daarbuiten niet meer. Dat kan de verkeerde keuze zijn geweest. Maar ik ben de enige die die inschatting kon en moest maken. En dat feit alleen al: dat ik iedere dag weer de keus moest maken wat het minst slecht voor mijn kinderen was, ìk, is al hartverscheurend en beschadigend. En daar komen oordelen van andere vrouwen, zoals jij, op regelmatige basis bij.
zondag 29 juni 2025 om 10:16
Zelf in therapie gaan is sowieso verstandig, daar kan je alleen maar van groeien. Hopelijk gaat je er heel veel aan hebben.Minik schreef: ↑29-06-2025 10:10In therapie gaan is toch iets proberen? We zijn pas net begonnen, maar ik hoop van harte dat het helpt. Ik heb wel mijn twijfels, maar we krijgen oefeningen mee, we krijgen beiden feedback op onze communicatie, we proberen het in elk geval. En daarnaast ga ik dus zodra er plek is zelf in therapie.
Het proberen? Tja, jij zit in de situatie, ik niet, ik kan alleen maar aangeven hoe jouw geschreven woord op mij overkomt. En dat is: je wil hem fixen. Je lijkt niet echt te zien wat je zelf zou kunnen doen. Je hebt behoefte aan controle over hem (of over alles?) Je zoekt voortdurend naar bewijs dat hij het niet goed doet. Je bent vijandig en zoekt niet naar verbinding, maar naar bewijs van je gelijk.
Misschien heb ik het helemaal mis, hopelijk wel. Maar dit is hoe je woorden in het topic op mij overkomen. Ik vind het geen teken van 'ik probeer het echt'.
zondag 29 juni 2025 om 10:17
In dit soort topics loopt het altijd wel een keer hierop uit. Dat iemand roept dat de vrouw weer de schuld van alles krijgt en overal verantwoordelijk voor wordt gehouden. Niet zelden is dat een vrouw die in een soortgelijke situatie zit/zat. Maar het gaat niet om schuld, dat heeft niemand ooit gezegd. Het enige dat wordt gezegd is dat je allebei een aandeel en verantwoordelijkheid hebt, als je nu eenmaal samen in een relatie zit. Ook als één van die twee (de ander) er wellicht een enorm potje van maakt, dan is dat waarmee je te dealen hebt en de vraag is dan: hoe doe je dat? Dat is echt gewoon een heel terechte en legitieme vraag.
zondag 29 juni 2025 om 10:19
Helemaal eens.meisje85 schreef: ↑29-06-2025 10:17In dit soort topics loopt het altijd wel een keer hierop uit. Dat iemand roept dat de vrouw weer de schuld van alles krijgt en overal verantwoordelijk voor wordt gehouden. Niet zelden is dat een vrouw die in een soortgelijke situatie zit/zat. Maar het gaat niet om schuld, dat heeft niemand ooit gezegd. Het enige dat wordt gezegd is dat je allebei een aandeel en verantwoordelijkheid hebt, als je nu eenmaal samen in een relatie zit. Ook als één van die twee (de ander) er wellicht een enorm potje van maakt, dan is dat waarmee je te dealen hebt en de vraag is dan: hoe doe je dat? Dat is echt gewoon een heel terechte en legitieme vraag.
zondag 29 juni 2025 om 10:25
Ja, die vraag is zeker een goede en legitieme vraag, mits gesteld vanuit compassie en oprechte nieuwsgierigheid. In de post die ik quote is het geen vraag, maar een manier waarop vrouwen bij elkaar de norm in stand houden dat het falen van een man als vader de schuld is van de vrouw. Want de vraag hoe je een leven kunt leven met een man die zijn kinderen niet zijn verantwoordelijkheid vindt, wat de oorzaak is van een dergelijke beschadigde visie, wat een oplossing kan zijn, wordt niet ècht gesteld. Er wordt geoordeeld. En dat is niet helpend maar dat bestendigt het probleem.
zondag 29 juni 2025 om 10:29
Itsnojoke, nogmaals, het klopt dat ik op dit moment meer van man verwacht dan ik zelf kan geven. Ik ben me daar heel bewust van.
Man maakte een enorme ommezwaai in gedrag naar mij en onze kinderen vanaf de dag dat ik een burn-out kreeg. Ik stond vol verbazing te kijken wat er gebeurde. Hij benoemde zelf in therapie dat hij het maar een kleine verandering vond en dat het hem weinig moeite kostte. Ik dacht, wauw, we kunnen ervoor gaan. In de afgelopen 1,5 maand heb ik heel veel rust genomen, heeft man heel veel overgenomen, hadden we weer lol samen, hadden we weer spontane seks, was het leuk. Ik gunde man weer vanalles, we hadden goede gesprekken. Man gaf aan dat hij nu ook het gevoel had echt te kunnen genieten van zijn activiteiten buitenshuis omdat ik er ook eindelijk volledig achter kon staan, er ontstond een evenwicht. Geen echt eerlijk evenwicht want ik deed veel en veel minder dan anders, en heb juist heel weinig input geleverd in ons gezin en hij juist veel. Maar het leidde voor ons beiden wel echt tot een plezierigere situatie.
En nu lijkt hij het wel mooi geweest te vinden. Nu mag het weer terug naar het oude, moet ik mijn dingetjes maar weer gewoon gaan oppakken en heeft hij geen zin meer in overleg.
En ja dan klopt het volledig dat ik de bal nu enórm bij hem leg. Ik wéét dat dat niet eerlijk is, het komt voort uit totale oververmoeidheid waarin ik nu van hem gewoon heel veel nodig heb. Hij zei in eerste instantie dat dat hem dus weinig moeite kostte, maar nu ineens lijkt hij het zat te zijn.
Dus je hebt gelijk, op dit moment hoop ik dat hij het weet te fixen. Eerlijk is het absoluut niet. Ik hoop dat ik ook energie vind om zelf dingen te fixen, ik ga ervoor in therapie. Het kost tijd en moeite, ik ben bereid dat erin te steken, maar nu verwacht ik (en dat is dus niet eerlijk) meer tijd en moeite van hem dan van mezelf.
Een grote oefening van de therapeut was opschrijven wat je behoeftes zijn in een relatie (met behulp van vragen). Dan kom ik tot de conclusie dat hij op dit moment absoluut niet aan mijn behoeftes voldoet. Dan wordt de conclusie óf dat het ophoudt, óf hij zal moeten proberen meer aan mijn behoeftes te voldoen. Hij zégt dat hij absoluut niet wil scheiden. Ik zeg dat ik een scheiding heel serieus overweeg, maar dat ik vooral omwille van de kinderen hoop dat het niet nodig is. Dus ik heb de bal bij hem gelegd om te laten zien dat hij dat echt niet wil.
Man maakte een enorme ommezwaai in gedrag naar mij en onze kinderen vanaf de dag dat ik een burn-out kreeg. Ik stond vol verbazing te kijken wat er gebeurde. Hij benoemde zelf in therapie dat hij het maar een kleine verandering vond en dat het hem weinig moeite kostte. Ik dacht, wauw, we kunnen ervoor gaan. In de afgelopen 1,5 maand heb ik heel veel rust genomen, heeft man heel veel overgenomen, hadden we weer lol samen, hadden we weer spontane seks, was het leuk. Ik gunde man weer vanalles, we hadden goede gesprekken. Man gaf aan dat hij nu ook het gevoel had echt te kunnen genieten van zijn activiteiten buitenshuis omdat ik er ook eindelijk volledig achter kon staan, er ontstond een evenwicht. Geen echt eerlijk evenwicht want ik deed veel en veel minder dan anders, en heb juist heel weinig input geleverd in ons gezin en hij juist veel. Maar het leidde voor ons beiden wel echt tot een plezierigere situatie.
En nu lijkt hij het wel mooi geweest te vinden. Nu mag het weer terug naar het oude, moet ik mijn dingetjes maar weer gewoon gaan oppakken en heeft hij geen zin meer in overleg.
En ja dan klopt het volledig dat ik de bal nu enórm bij hem leg. Ik wéét dat dat niet eerlijk is, het komt voort uit totale oververmoeidheid waarin ik nu van hem gewoon heel veel nodig heb. Hij zei in eerste instantie dat dat hem dus weinig moeite kostte, maar nu ineens lijkt hij het zat te zijn.
Dus je hebt gelijk, op dit moment hoop ik dat hij het weet te fixen. Eerlijk is het absoluut niet. Ik hoop dat ik ook energie vind om zelf dingen te fixen, ik ga ervoor in therapie. Het kost tijd en moeite, ik ben bereid dat erin te steken, maar nu verwacht ik (en dat is dus niet eerlijk) meer tijd en moeite van hem dan van mezelf.
Een grote oefening van de therapeut was opschrijven wat je behoeftes zijn in een relatie (met behulp van vragen). Dan kom ik tot de conclusie dat hij op dit moment absoluut niet aan mijn behoeftes voldoet. Dan wordt de conclusie óf dat het ophoudt, óf hij zal moeten proberen meer aan mijn behoeftes te voldoen. Hij zégt dat hij absoluut niet wil scheiden. Ik zeg dat ik een scheiding heel serieus overweeg, maar dat ik vooral omwille van de kinderen hoop dat het niet nodig is. Dus ik heb de bal bij hem gelegd om te laten zien dat hij dat echt niet wil.
zondag 29 juni 2025 om 10:34
Ik herken wel van tijdens mijn eigen burn-out dat loslaten veel moeilijker is dan. En relativeren ging ook al niet.Minik schreef: ↑29-06-2025 09:26Dat ik lastig kan slapen, neem ik hem ook absoluut niet kwalijk.
De ellende is.. we hadden helemaal geen tijd afgesproken. We hebben er niet eens echt een gesprek over gehad. Man zei gewoon ‘s middags ‘ik ga zo en zo laat weg, het is zo laat klaar en daarna kom ik direct naar huis, fijn dat het niet zo laat wordt want ik ben best moe’.
Dat tracken heeft man bedacht, hij heeft gevraagd of ik dat aan wil zetten, ik had er nul behoefte aan. Geen idee hoe vaak hij mij trackt, ik hem zelden, nu alleen omdat ik niet snapte waar hij bleef.
Maar los daarvan denk ik dat het gebrek aan emoties bij je man nu een veel groter probleem is dat het later thuiskomen. Zo te lezen kom je steeds dichter bij het punt dat je je realiseert dat hij dat wat jij wil en nodig hebt echt niet duurzaam gaat geven. Dat is vreselijk verdrietig! De rest is eigenlijk alleen afleiding hiervan denk ik.
Het is zoals het is
zondag 29 juni 2025 om 10:38
Maar je hoeft toch niet op elk moment van elke dag voor te gaan op alle andere dingen? Natuurlijk wel als er iets aan de hand is, maar op een willekeurige avond waarop je gewoon kunt gaan slapen, op een zondagochtend waarop je gewoon kunt gaan zitten koffiedrinken of weet ik veel wel moment is dat toch niet nodig?
Ik vind dit al een heel ongezond uitgangspunt.
Natuurlijk, als er een noodsituatie is vertrouw ik er op dat mijn man alles uit zn handen laat vallen en ik voorop kom (en omgekeerd) maar als er een kind een beetje jengelig is of als iemand denk dat de was opgevouwen moet worden dan is dat niet zo'n situatie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
