Relaties
alle pijlers
slik.... moet ik dit echt doen?
donderdag 26 februari 2009 om 09:35
Hoi
Ik heb al sinds mijn 15e een relatie, nu ben ik 27 (you do the math). En ik weet niet of ik ermee door wil gaan.
We hebben geen ruzie, maar ik heb de laaste tijd ook niet het idee dat we elkaar gelukkiger maken. Op dit moment is onze relatie niet zo leuk, en dat is al vaker voogekomen. In mijn hoofd heb ik al snel ideaalbeelden van hoe het wel zou moeten.... echter, ik geloof niet dat we dat na de eerste 3 jaar dat ooit nog bereikt hebben. De eerste jaren waren voor ons heel intens door nogal wat dramatische gebeurtenissen, we moesten toen echt vechten voor elkaar, het was een stuk heftiger dan "normale" tienerrelaties zeg maar.
Ik vind het heel moeilijk om te zeggen waar het precies mis zit, we hebben bv verschillende ambities qua carriere. Op zich is dat wel weer leuk voor mij, hij zou graag de meest thuisblijvende partij zijn bij kinderen bv. Uitgaan vind ik wel leuk, hij vindt uit eten gaan al genoeg, terwijl ik graag wil dansen... Hij houdt van filosofische gesprekken, ik niet. Ik voel me in gesprekken vaak de aangevallen partij, nu ben ik vrij lui en snap ik dat ik voor hem dingen niet nakom (ik zeg bv te bellen en vergeet dat, ik zeg op te gaan ruimen, maar ik doe niets of juist iets anders). Nu ben ik al snel bang dat hij de "baas" is in onze relatie, dus misschien dat ik het daarom zo tegenwerk ofzo, ik weet het niet.
Hoe dan ook, ik heb de laatste tijd het idee dat dit niet dé relatie is om mee verder te gaan. Maar jee, dat betekent nogal wat! En dan zou ik hem zomaar kwijt zijn? Ook als gewone vriend? Jee
Ik weet niet echt wat ik met dit topic wil, ik wil hem niet kwijt, maar besef dat het zo niet verder kan.
Ik heb al sinds mijn 15e een relatie, nu ben ik 27 (you do the math). En ik weet niet of ik ermee door wil gaan.
We hebben geen ruzie, maar ik heb de laaste tijd ook niet het idee dat we elkaar gelukkiger maken. Op dit moment is onze relatie niet zo leuk, en dat is al vaker voogekomen. In mijn hoofd heb ik al snel ideaalbeelden van hoe het wel zou moeten.... echter, ik geloof niet dat we dat na de eerste 3 jaar dat ooit nog bereikt hebben. De eerste jaren waren voor ons heel intens door nogal wat dramatische gebeurtenissen, we moesten toen echt vechten voor elkaar, het was een stuk heftiger dan "normale" tienerrelaties zeg maar.
Ik vind het heel moeilijk om te zeggen waar het precies mis zit, we hebben bv verschillende ambities qua carriere. Op zich is dat wel weer leuk voor mij, hij zou graag de meest thuisblijvende partij zijn bij kinderen bv. Uitgaan vind ik wel leuk, hij vindt uit eten gaan al genoeg, terwijl ik graag wil dansen... Hij houdt van filosofische gesprekken, ik niet. Ik voel me in gesprekken vaak de aangevallen partij, nu ben ik vrij lui en snap ik dat ik voor hem dingen niet nakom (ik zeg bv te bellen en vergeet dat, ik zeg op te gaan ruimen, maar ik doe niets of juist iets anders). Nu ben ik al snel bang dat hij de "baas" is in onze relatie, dus misschien dat ik het daarom zo tegenwerk ofzo, ik weet het niet.
Hoe dan ook, ik heb de laatste tijd het idee dat dit niet dé relatie is om mee verder te gaan. Maar jee, dat betekent nogal wat! En dan zou ik hem zomaar kwijt zijn? Ook als gewone vriend? Jee
Ik weet niet echt wat ik met dit topic wil, ik wil hem niet kwijt, maar besef dat het zo niet verder kan.
donderdag 26 februari 2009 om 09:48
Hoi Funkey,
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ook ik had dezelfde twijfels in mijn relatie. Was vanaf mijn 16e bij mijn vriend en net als jij hebben wij ook moeten knokken voor onze relatie en hebben wij samen veel meegemaakt. Op den duur had ik hetzelfde gevoel als jij, ik hield nog wel van mijn vriend maar we zaten op andere golflengte qua werk, uitgaan, toekomstbeeld. We waren allebei een andere kant opgegroeid. Ik vond het heel heftig om toe te geven want ik was er altijd vanuit gegaan dat wij samen oud gingen worden. Ik heb het nog een hele tijd geprobeerd, kon en wilde geen afscheid van hem en ons nemen. Uiteindelijke ben ik wel vertrokken. Ik ben ziek geweest van verdriet, ik raakte niet alleen mijn partner maar ook mijn beste vriend kwijt. Het was voor hem ook heel moeilijk, hij had het niet verwacht. We zijn nu een paar jaar verder en we zijn nog steeds beste vrienden. Heel fijn, want helemaal zonder hem zou ik niet ik willen. Het heeft een hele tijd geduurd hoor, we hadden allebei even afstand nodig. Mijn ex is heel andere dingen gaan doen als tijdens onze relatie en ik ook. Blijkbaar moesten we elkaar loslaten om verder te kunnen. Ik hoop dat je er uit komt, het is niet makkelijk.
Liefs Essie
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ook ik had dezelfde twijfels in mijn relatie. Was vanaf mijn 16e bij mijn vriend en net als jij hebben wij ook moeten knokken voor onze relatie en hebben wij samen veel meegemaakt. Op den duur had ik hetzelfde gevoel als jij, ik hield nog wel van mijn vriend maar we zaten op andere golflengte qua werk, uitgaan, toekomstbeeld. We waren allebei een andere kant opgegroeid. Ik vond het heel heftig om toe te geven want ik was er altijd vanuit gegaan dat wij samen oud gingen worden. Ik heb het nog een hele tijd geprobeerd, kon en wilde geen afscheid van hem en ons nemen. Uiteindelijke ben ik wel vertrokken. Ik ben ziek geweest van verdriet, ik raakte niet alleen mijn partner maar ook mijn beste vriend kwijt. Het was voor hem ook heel moeilijk, hij had het niet verwacht. We zijn nu een paar jaar verder en we zijn nog steeds beste vrienden. Heel fijn, want helemaal zonder hem zou ik niet ik willen. Het heeft een hele tijd geduurd hoor, we hadden allebei even afstand nodig. Mijn ex is heel andere dingen gaan doen als tijdens onze relatie en ik ook. Blijkbaar moesten we elkaar loslaten om verder te kunnen. Ik hoop dat je er uit komt, het is niet makkelijk.
Liefs Essie
donderdag 26 februari 2009 om 09:48
Als je al vanaf zo'n jonge leeftijd samen bent, bestaat de kans dat je uit elkaar groeit als je volwassen wordt. Als tieners heb je al snel veel overeenkomsten, je woont beiden nog thuis, gaat beiden naar school, gaat uit in het weekend enz. Naarmate je ouder wordt ontwikkel je je en veranderen ook je interesses en ambities. Grote kans dus dat jullie toen goed bij elkaar pasten, maar nu eigenlijk niet meer.
Heb je je zorgen hierover al eens uitgesproken tegenover hem? En zo ja, wat zegt hij hier dan over? Deelt hij jouw gevoel?
Heb je je zorgen hierover al eens uitgesproken tegenover hem? En zo ja, wat zegt hij hier dan over? Deelt hij jouw gevoel?
The time is now
donderdag 26 februari 2009 om 10:05
quote:Marriss schreef op 26 februari 2009 @ 09:50:
**toen ik je topictitel las dacht ik: nee hoor, als jij dat niet lekker vindt, hoef je het niet te doen **
Ik snap nu opeens wel waar je op doelt, maar he het is geen sekspijler hier Maar goed wat vind je er na het lezen van?
Het is zo lastig, ik heb deze gevoelens ook toen ik 20 en daarna af en toe gehad. Meestal, heel verbazingwekkend, als ik in een dip zat... en was het nou mijn dip of onze dip? Maar goed, daarna gingen we ook gewoon verder. Maar het ligt juist aan dat "gewoon" verder. Er verandert niets, maar ik weet ook niet wat ik anders zou willen precies.
Ik kén ook geen andere relatie, dus wie zegt me dat ik dit niet altijd blijf voelen in relaties? Het gras van de buren lijkt toch meestal groener dan het daadwerkelijk is immers?
**toen ik je topictitel las dacht ik: nee hoor, als jij dat niet lekker vindt, hoef je het niet te doen **
Ik snap nu opeens wel waar je op doelt, maar he het is geen sekspijler hier Maar goed wat vind je er na het lezen van?
Het is zo lastig, ik heb deze gevoelens ook toen ik 20 en daarna af en toe gehad. Meestal, heel verbazingwekkend, als ik in een dip zat... en was het nou mijn dip of onze dip? Maar goed, daarna gingen we ook gewoon verder. Maar het ligt juist aan dat "gewoon" verder. Er verandert niets, maar ik weet ook niet wat ik anders zou willen precies.
Ik kén ook geen andere relatie, dus wie zegt me dat ik dit niet altijd blijf voelen in relaties? Het gras van de buren lijkt toch meestal groener dan het daadwerkelijk is immers?
donderdag 26 februari 2009 om 10:20
hoe lastig ook, ik heb het idee na het lezen van post dat je voor jezelf de keuze en beslissing al gemaakt hebt. Sterker nog, je hebt er zelfs heel goed over nagedacht.
en ja, het is een stap om iemand die al 12 jaar in je leven is, waarmee je lief en leed deelt, te zeggen dat je alleen door wilt.
Maar als ik je verhaal zo lees, zou ik dat zeker doen... t zal niet makkelijk zijn, t zal veel verdriet en pijn veroorzaken, maar als je er nu mee door gaat, gaat het denk ik over een paar jaar alsnog fout, misschien wel erger, misschien wel lastiger...
En aan de andere kant denk ik ook, hoe eerlijk is het om zo door te gaan? Je staat er niet volledig meer achter, je twijfelt al heel lang, is het ook gewoon niet eerlijker naar je vriend toe om er nu mee te stoppen?
Lastige tijd, maar je komt er vast heel sterk en beter uit...
Sterkte en een dikke knuffel!
Liefs, Biol
en ja, het is een stap om iemand die al 12 jaar in je leven is, waarmee je lief en leed deelt, te zeggen dat je alleen door wilt.
Maar als ik je verhaal zo lees, zou ik dat zeker doen... t zal niet makkelijk zijn, t zal veel verdriet en pijn veroorzaken, maar als je er nu mee door gaat, gaat het denk ik over een paar jaar alsnog fout, misschien wel erger, misschien wel lastiger...
En aan de andere kant denk ik ook, hoe eerlijk is het om zo door te gaan? Je staat er niet volledig meer achter, je twijfelt al heel lang, is het ook gewoon niet eerlijker naar je vriend toe om er nu mee te stoppen?
Lastige tijd, maar je komt er vast heel sterk en beter uit...
Sterkte en een dikke knuffel!
Liefs, Biol
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 26 februari 2009 om 10:46
quote:Essie28 schreef op 26 februari 2009 @ 09:48:
Hoi Funkey,
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ook ik had dezelfde twijfels in mijn relatie. Was vanaf mijn 16e bij mijn vriend en net als jij hebben wij ook moeten knokken voor onze relatie en hebben wij samen veel meegemaakt. Op den duur had ik hetzelfde gevoel als jij, ik hield nog wel van mijn vriend maar we zaten op andere golflengte qua werk, uitgaan, toekomstbeeld. We waren allebei een andere kant opgegroeid. Ik vond het heel heftig om toe te geven want ik was er altijd vanuit gegaan dat wij samen oud gingen worden. Ik heb het nog een hele tijd geprobeerd, kon en wilde geen afscheid van hem en ons nemen. Uiteindelijke ben ik wel vertrokken. Ik ben ziek geweest van verdriet, ik raakte niet alleen mijn partner maar ook mijn beste vriend kwijt. Het was voor hem ook heel moeilijk, hij had het niet verwacht. We zijn nu een paar jaar verder en we zijn nog steeds beste vrienden. Heel fijn, want helemaal zonder hem zou ik niet ik willen. Het heeft een hele tijd geduurd hoor, we hadden allebei even afstand nodig. Mijn ex is heel andere dingen gaan doen als tijdens onze relatie en ik ook. Blijkbaar moesten we elkaar loslaten om verder te kunnen. Ik hoop dat je er uit komt, het is niet makkelijk.
Liefs EssieDAnk je voor je reactie Essie. Het roept wel een hoop vragen bij mij op, hoe zoiets kan gaan. Hoe lang hebben jullie in totaal een relatie gehad? En waren jullie het er beiden over eens dat er geen toekomst meer in zat? En hoelang duurde het voordat je elkaar als vrienden weer kon zien? Hebben jullie nu ook nieuwe relaties en hoe ging dat?
Hoi Funkey,
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ook ik had dezelfde twijfels in mijn relatie. Was vanaf mijn 16e bij mijn vriend en net als jij hebben wij ook moeten knokken voor onze relatie en hebben wij samen veel meegemaakt. Op den duur had ik hetzelfde gevoel als jij, ik hield nog wel van mijn vriend maar we zaten op andere golflengte qua werk, uitgaan, toekomstbeeld. We waren allebei een andere kant opgegroeid. Ik vond het heel heftig om toe te geven want ik was er altijd vanuit gegaan dat wij samen oud gingen worden. Ik heb het nog een hele tijd geprobeerd, kon en wilde geen afscheid van hem en ons nemen. Uiteindelijke ben ik wel vertrokken. Ik ben ziek geweest van verdriet, ik raakte niet alleen mijn partner maar ook mijn beste vriend kwijt. Het was voor hem ook heel moeilijk, hij had het niet verwacht. We zijn nu een paar jaar verder en we zijn nog steeds beste vrienden. Heel fijn, want helemaal zonder hem zou ik niet ik willen. Het heeft een hele tijd geduurd hoor, we hadden allebei even afstand nodig. Mijn ex is heel andere dingen gaan doen als tijdens onze relatie en ik ook. Blijkbaar moesten we elkaar loslaten om verder te kunnen. Ik hoop dat je er uit komt, het is niet makkelijk.
Liefs EssieDAnk je voor je reactie Essie. Het roept wel een hoop vragen bij mij op, hoe zoiets kan gaan. Hoe lang hebben jullie in totaal een relatie gehad? En waren jullie het er beiden over eens dat er geen toekomst meer in zat? En hoelang duurde het voordat je elkaar als vrienden weer kon zien? Hebben jullie nu ook nieuwe relaties en hoe ging dat?
donderdag 26 februari 2009 om 10:50
quote:biol schreef op 26 februari 2009 @ 10:20:
hoe lastig ook, ik heb het idee na het lezen van post dat je voor jezelf de keuze en beslissing al gemaakt hebt. Sterker nog, je hebt er zelfs heel goed over nagedacht.
............
En aan de andere kant denk ik ook, hoe eerlijk is het om zo door te gaan? Je staat er niet volledig meer achter, je twijfelt al heel lang, is het ook gewoon niet eerlijker naar je vriend toe om er nu mee te stoppen?..........
Ik lijk misschien nu al besloten te hebben, maar dit is niet voor het eerst dat ik dit denk. En daarna ging de relatie ook weer verder.
Ik ben niet zo in touch met mijn gevoelens over het algemeen, dus ik weet nieteens van mezelf of ik er nog achter sta en of ik daar nog iets aan kan of wil veranderen.
Is relatietherapie voor jullie nog een goede optie? Of blijft het ook dan een pappen en nathouden gedoe?
hoe lastig ook, ik heb het idee na het lezen van post dat je voor jezelf de keuze en beslissing al gemaakt hebt. Sterker nog, je hebt er zelfs heel goed over nagedacht.
............
En aan de andere kant denk ik ook, hoe eerlijk is het om zo door te gaan? Je staat er niet volledig meer achter, je twijfelt al heel lang, is het ook gewoon niet eerlijker naar je vriend toe om er nu mee te stoppen?..........
Ik lijk misschien nu al besloten te hebben, maar dit is niet voor het eerst dat ik dit denk. En daarna ging de relatie ook weer verder.
Ik ben niet zo in touch met mijn gevoelens over het algemeen, dus ik weet nieteens van mezelf of ik er nog achter sta en of ik daar nog iets aan kan of wil veranderen.
Is relatietherapie voor jullie nog een goede optie? Of blijft het ook dan een pappen en nathouden gedoe?
donderdag 26 februari 2009 om 10:53
Je beseft dat het zo niet verder kan zeg je. Wát kan er eigenlijk niet verder? Wat is het probleem?
Als ik het zo lees lijkt deze relatie mij eerlijk gezegd meer vervelend voor hem. Jij wil geen leuke filosofische gesprekken voeren, niet uit eten, je zegt dingen te doen maar doet het niet, je bent lui en je voelt je snel aangevallen.
Wat nou als hij morgen zegt "je bent het niet voor mij?" Ben je dan opgelucht?
Als ik het zo lees lijkt deze relatie mij eerlijk gezegd meer vervelend voor hem. Jij wil geen leuke filosofische gesprekken voeren, niet uit eten, je zegt dingen te doen maar doet het niet, je bent lui en je voelt je snel aangevallen.
Wat nou als hij morgen zegt "je bent het niet voor mij?" Ben je dan opgelucht?
donderdag 26 februari 2009 om 11:20
quote:Evidenza schreef op 26 februari 2009 @ 10:53:
Je beseft dat het zo niet verder kan zeg je. Wát kan er eigenlijk niet verder? Wat is het probleem?
Tja wat is het probleem? Dat is juist zo moeilijk. Ik kan het voor mezelf niet eens omschrijven. Maar ik denk dat er betere relaties zijn, waarin je elkaar gelukkiger maakt dan wij nu elkaar laten voelen. En ik weet dat dat werk kost, maar nu weet ik niet meer hoe en waar dat werk in te gooien om onze relatie te verbeteren. En of dat uberhaupt nog zin heeft
Als ik het zo lees lijkt deze relatie mij eerlijk gezegd meer vervelend voor hem. Jij wil geen leuke filosofische gesprekken voeren, niet uit eten, je zegt dingen te doen maar doet het niet, je bent lui en je voelt je snel aangevallen.
Wat nou als hij morgen zegt "je bent het niet voor mij?" Ben je dan opgelucht?Ik weet niet of echt "de niet leuke" van ons tweeen ben. Ik ben nogal down de laatste tijd, dus misschien zie ik het verkeerd? Of ligt het aan hem dat mijn kwaliteiten, die ik toch ergens wel moet hebben, niet lijken op te wegen tegen de zijne?
En over dat laatste: ik zeg in eerste instantie wel: opgelucht..... Slik...
Je beseft dat het zo niet verder kan zeg je. Wát kan er eigenlijk niet verder? Wat is het probleem?
Tja wat is het probleem? Dat is juist zo moeilijk. Ik kan het voor mezelf niet eens omschrijven. Maar ik denk dat er betere relaties zijn, waarin je elkaar gelukkiger maakt dan wij nu elkaar laten voelen. En ik weet dat dat werk kost, maar nu weet ik niet meer hoe en waar dat werk in te gooien om onze relatie te verbeteren. En of dat uberhaupt nog zin heeft
Als ik het zo lees lijkt deze relatie mij eerlijk gezegd meer vervelend voor hem. Jij wil geen leuke filosofische gesprekken voeren, niet uit eten, je zegt dingen te doen maar doet het niet, je bent lui en je voelt je snel aangevallen.
Wat nou als hij morgen zegt "je bent het niet voor mij?" Ben je dan opgelucht?Ik weet niet of echt "de niet leuke" van ons tweeen ben. Ik ben nogal down de laatste tijd, dus misschien zie ik het verkeerd? Of ligt het aan hem dat mijn kwaliteiten, die ik toch ergens wel moet hebben, niet lijken op te wegen tegen de zijne?
En over dat laatste: ik zeg in eerste instantie wel: opgelucht..... Slik...
donderdag 26 februari 2009 om 11:29
Wij zijn ruim 9 jaar samen geweest. Mijn ex wilde de relatie het liefst redden maar zoals jij ook al aangeeft was het niet de eerste keer dat ik het gevoel had dat "dit" het niet was (dat wist hij ook hoor). En geloof me, je kunt nog zo je best doen, en de boel proberen te lijmen, als je uit elkaar bent gegroeid kun je daar weinig aan doen. Als ik in deze relatie was gebleven was ik mezelf gaan wegcijferen. Je aanpassen binnen een relatie is tot op een bepaalde hoogte logisch maar het moet niet ten koste van jezelf gaan. Je moet kunnen groeien, je ontplooien. Dat wil niet zeggen dat je altijd op 1 lijn moet zitten natuurlijk.
Wij hebben vanaf dag 1 contact gehouden. In het begin wat oppervlakkig maar nu zijn we echt vrienden. We gaan zelfs soms uiteten en bij verjaar- en feestdagen sturen we elkaar nog steeds een kaartje. Ik ben heel blij met hem in mijn leven als vriend, als besef ik wel dat het bij veel mensen niet zo loopt. We hebben allebei een andere relatie, en ja, dat was best even slikken toen we dat van elkaar hoorden maar gelukkig heeft dat onze "relatie" niet beinvloed.
Wij hebben vanaf dag 1 contact gehouden. In het begin wat oppervlakkig maar nu zijn we echt vrienden. We gaan zelfs soms uiteten en bij verjaar- en feestdagen sturen we elkaar nog steeds een kaartje. Ik ben heel blij met hem in mijn leven als vriend, als besef ik wel dat het bij veel mensen niet zo loopt. We hebben allebei een andere relatie, en ja, dat was best even slikken toen we dat van elkaar hoorden maar gelukkig heeft dat onze "relatie" niet beinvloed.
donderdag 26 februari 2009 om 11:33
quote:Funkey schreef op 26 februari 2009 @ 11:20:
[...]
Ik weet niet of echt "de niet leuke" van ons tweeen ben. Ik ben nogal down de laatste tijd, dus misschien zie ik het verkeerd? Of ligt het aan hem dat mijn kwaliteiten, die ik toch ergens wel moet hebben, niet opwegen tegen de zijne?
En over dat laatste: ik zeg in eerste instantie wel: opgelucht..... Slik...
Of het aan hem ligt dat jouw kwaliteiten niet opwegen tegen de zijne? Vindt híj dat, of vind jij dat?
Ik begin te denken dat jij heel erg onzeker bent, en je zelfs niet kan geven aan je vriend, omdat jij in een machtspel met hem verwikkeld bent. Je had het er in je OP ook al over, je wil niet dat hij zich de baas voelt of zoiets.
Ik denk dat het veel zinvoller is om eerst je gevoel voor eigenwaarde terug te vinden. Of wat minder tegen hem op te kijken. Of je zelf minder te voelen. Want dat idee krijg ik uit je post.
[...]
Ik weet niet of echt "de niet leuke" van ons tweeen ben. Ik ben nogal down de laatste tijd, dus misschien zie ik het verkeerd? Of ligt het aan hem dat mijn kwaliteiten, die ik toch ergens wel moet hebben, niet opwegen tegen de zijne?
En over dat laatste: ik zeg in eerste instantie wel: opgelucht..... Slik...
Of het aan hem ligt dat jouw kwaliteiten niet opwegen tegen de zijne? Vindt híj dat, of vind jij dat?
Ik begin te denken dat jij heel erg onzeker bent, en je zelfs niet kan geven aan je vriend, omdat jij in een machtspel met hem verwikkeld bent. Je had het er in je OP ook al over, je wil niet dat hij zich de baas voelt of zoiets.
Ik denk dat het veel zinvoller is om eerst je gevoel voor eigenwaarde terug te vinden. Of wat minder tegen hem op te kijken. Of je zelf minder te voelen. Want dat idee krijg ik uit je post.
donderdag 26 februari 2009 om 11:46
quote:Evidenza schreef op 26 februari 2009 @ 11:33:
[...]
Of het aan hem ligt dat jouw kwaliteiten niet opwegen tegen de zijne? Vindt híj dat, of vind jij dat?
Hij vindt dat, in ieder geval de laatste tijd. Hoewel ik nieteens weet of het wel om elkaars kwaliteiten gaat, meer om gedrag. Ik ben bv niet altijd in staat om dingen waarvan ik op zich verwacht ze prima te kunnen doen binnen een bepaalde tijd, zoals klussen, af te maken. Dat ergert hem weer, logisch op zich.
Het is niet opzettelijk mij naar beneden halen of iets dergelijks. Jee wat moeilijk te omschrijven dit...
Ik weet dat god ben ik heel veel dingen, maar dit ligt meer op mijn werkgebied, dan op relatiegebied.
Ik begin te denken dat jij heel erg onzeker bent, en je zelfs niet kan geven aan je vriend, omdat jij in een machtspel met hem verwikkeld bent. Je had het er in je OP ook al over, je wil niet dat hij zich de baas voelt of zoiets.
Onzeker.. valt mee. Ik weet dat ik ook zonder hem zou kunnen, mocht ik daarvoor kiezen. Het machtsspel: ik vind het moeilijk, soms stelt hij zich op als een ouder en meestal heb ik dan ook inderdaad een kinderlijk iets fout gedaan... zoals de rearateur vergeten te bellen ofzo.
Jee, dit klinkt allemaal heel raar en fucked up, maar het valt in werkelijkheid ook wel mee hoor.
Ik denk dat het veel zinvoller is om eerst je gevoel voor eigenwaarde terug te vinden. Of wat minder tegen hem op te kijken. Of je zelf minder te voelen. Want dat idee krijg ik uit je post.En heb je hier nog tips voor hoe?
[...]
Of het aan hem ligt dat jouw kwaliteiten niet opwegen tegen de zijne? Vindt híj dat, of vind jij dat?
Hij vindt dat, in ieder geval de laatste tijd. Hoewel ik nieteens weet of het wel om elkaars kwaliteiten gaat, meer om gedrag. Ik ben bv niet altijd in staat om dingen waarvan ik op zich verwacht ze prima te kunnen doen binnen een bepaalde tijd, zoals klussen, af te maken. Dat ergert hem weer, logisch op zich.
Het is niet opzettelijk mij naar beneden halen of iets dergelijks. Jee wat moeilijk te omschrijven dit...
Ik weet dat god ben ik heel veel dingen, maar dit ligt meer op mijn werkgebied, dan op relatiegebied.
Ik begin te denken dat jij heel erg onzeker bent, en je zelfs niet kan geven aan je vriend, omdat jij in een machtspel met hem verwikkeld bent. Je had het er in je OP ook al over, je wil niet dat hij zich de baas voelt of zoiets.
Onzeker.. valt mee. Ik weet dat ik ook zonder hem zou kunnen, mocht ik daarvoor kiezen. Het machtsspel: ik vind het moeilijk, soms stelt hij zich op als een ouder en meestal heb ik dan ook inderdaad een kinderlijk iets fout gedaan... zoals de rearateur vergeten te bellen ofzo.
Jee, dit klinkt allemaal heel raar en fucked up, maar het valt in werkelijkheid ook wel mee hoor.
Ik denk dat het veel zinvoller is om eerst je gevoel voor eigenwaarde terug te vinden. Of wat minder tegen hem op te kijken. Of je zelf minder te voelen. Want dat idee krijg ik uit je post.En heb je hier nog tips voor hoe?
donderdag 26 februari 2009 om 12:02
Of ik daar nog tips voor heb? Hahaha, ik denk dat daar wel 300000 zelfhulpboeken over geschreven zijn.
Ik denk dat het belangrijk is of híj je het gevoel geeft ontoereikend te zijn, of dat het uit jezelf komt en hij dat slechts versterkt. Ik denk het laatste, want hij klinkt tot nu toe niet als een hork ofzo.
Hij mag dat best vinden vind ik. Van die klussen en dat jij het maar niet af krijgt. Het ergert jezelf volgens mij ook. Dus dan ligt dat niet aan hem of aan de relatie, maar wat jij ermee doet.
Meid, de handdoek in de ring gooien kan altijd nog. Praat met hem. En dan echt praten, communiceren zonder je direct aangevallen te voelen. Soms is het zo dat je in een lange relatie, vooral als je zo jong bij elkaar gekomen bent, dat je elkaar eigenlijk helemaal niet kent. En dat je alleen nog reageert op triviale dingen en allang niet meer praat over zaken die er echt toe doen. En daardoor groei je langzaam in een situatie die je helemaal niet wilt. Hij waarschijnlijk ook niet. Maar omdat het zo geleidelijk is gegaan, weet je niet waar het probleem begonnen is.
Vertel hoe je je voelt.
Ik denk dat het belangrijk is of híj je het gevoel geeft ontoereikend te zijn, of dat het uit jezelf komt en hij dat slechts versterkt. Ik denk het laatste, want hij klinkt tot nu toe niet als een hork ofzo.
Hij mag dat best vinden vind ik. Van die klussen en dat jij het maar niet af krijgt. Het ergert jezelf volgens mij ook. Dus dan ligt dat niet aan hem of aan de relatie, maar wat jij ermee doet.
Meid, de handdoek in de ring gooien kan altijd nog. Praat met hem. En dan echt praten, communiceren zonder je direct aangevallen te voelen. Soms is het zo dat je in een lange relatie, vooral als je zo jong bij elkaar gekomen bent, dat je elkaar eigenlijk helemaal niet kent. En dat je alleen nog reageert op triviale dingen en allang niet meer praat over zaken die er echt toe doen. En daardoor groei je langzaam in een situatie die je helemaal niet wilt. Hij waarschijnlijk ook niet. Maar omdat het zo geleidelijk is gegaan, weet je niet waar het probleem begonnen is.
Vertel hoe je je voelt.
donderdag 26 februari 2009 om 12:33
Hoi
Dit klinkt allemaal heel herkenbaar voor mij. Ik heb ongeveer 3 maanden geleden m ijn relatie verbroken die ongeveer 6 jaar heeft geduurd. Wij hebben elkaar leren kennen toen ik 17 was.
Ik heb uiteindelijk de beslissing genomen om het uit te maken, dat was erg moeilijk, vooral omdat er niet echt een aanwijsbare reden was, meer een soort gevoel dat ik me gewoon ongelukkig voelde, hij had dat overigens totaal niet, ik was de ware voor hem, wat het extra moeilijk maakte. Ik heb toch de knoop doorgehakt en de tijd erna was ontzettend moeilijk. Vooral omdat hij zo zn best deed om mij weer terug te krijgen, ik hen daardoor ontzettend getwijfeld of ik de goede beslissing had gemaakt en me ontzettend schuldig gevoeld tegenover hem omdat ik niet duidelijk kon omschrijven wat de reden van mijn beslissing was.
Maar nu, 3 maanden later, denk ik dat het de beste beslissing was die ik ooit genomen heb. Bij mij was het ook zo dat ik de laatste 3 jaar eigenlijk niet meer lekker in mn relatie zat en veel getijfeld heb, maar niet de moed heb gehad om ook daadwerkelijk de stap te zetten. Nu voelt het als een enorme opluchting, ik ben blij dat ik een keer voor mezelf gekozen heb, en ik ben nu van mening dat je in een realtie gelukkig moet zijn, niet altijd, maar de gelukkige momenten moeten de niet gelukkige momenten wel overheersen. Ik zeg niet dat jij bij deze jongen weg moet gaan, maar ik wil wel zeggen dat je moet luisteren naar je gevoel, en als jij je niet gelukkig voelt in deze relatie zou ik het zeker serieus overwegen. En de periode erna is echt niet makkelijk, maar misschien voel jij je uiteindelijk ook wel beter. Heel veel succes!!!
Dit klinkt allemaal heel herkenbaar voor mij. Ik heb ongeveer 3 maanden geleden m ijn relatie verbroken die ongeveer 6 jaar heeft geduurd. Wij hebben elkaar leren kennen toen ik 17 was.
Ik heb uiteindelijk de beslissing genomen om het uit te maken, dat was erg moeilijk, vooral omdat er niet echt een aanwijsbare reden was, meer een soort gevoel dat ik me gewoon ongelukkig voelde, hij had dat overigens totaal niet, ik was de ware voor hem, wat het extra moeilijk maakte. Ik heb toch de knoop doorgehakt en de tijd erna was ontzettend moeilijk. Vooral omdat hij zo zn best deed om mij weer terug te krijgen, ik hen daardoor ontzettend getwijfeld of ik de goede beslissing had gemaakt en me ontzettend schuldig gevoeld tegenover hem omdat ik niet duidelijk kon omschrijven wat de reden van mijn beslissing was.
Maar nu, 3 maanden later, denk ik dat het de beste beslissing was die ik ooit genomen heb. Bij mij was het ook zo dat ik de laatste 3 jaar eigenlijk niet meer lekker in mn relatie zat en veel getijfeld heb, maar niet de moed heb gehad om ook daadwerkelijk de stap te zetten. Nu voelt het als een enorme opluchting, ik ben blij dat ik een keer voor mezelf gekozen heb, en ik ben nu van mening dat je in een realtie gelukkig moet zijn, niet altijd, maar de gelukkige momenten moeten de niet gelukkige momenten wel overheersen. Ik zeg niet dat jij bij deze jongen weg moet gaan, maar ik wil wel zeggen dat je moet luisteren naar je gevoel, en als jij je niet gelukkig voelt in deze relatie zou ik het zeker serieus overwegen. En de periode erna is echt niet makkelijk, maar misschien voel jij je uiteindelijk ook wel beter. Heel veel succes!!!
donderdag 26 februari 2009 om 14:56
donderdag 26 februari 2009 om 17:23
quote:Funkey schreef op 26 februari 2009 @ 14:21:
Puss: hoe wist je zo zeker dat je door je relatie ongelukkig was en niet door iets anders?
Nou dat wist ik helemaal niet zeker, maar eigenlijk ook weer wel. Voor de rest ging het namelijk wel goed met me, alleen elke keer als ik over mijn relatie na ging denken voelde ik me rot. Maar goed het is lastig om te bedenken wat nou echt het probleem is idd.
Heb jij eiegnlijk al met je vriend zelf gepraat hierover?
Puss: hoe wist je zo zeker dat je door je relatie ongelukkig was en niet door iets anders?
Nou dat wist ik helemaal niet zeker, maar eigenlijk ook weer wel. Voor de rest ging het namelijk wel goed met me, alleen elke keer als ik over mijn relatie na ging denken voelde ik me rot. Maar goed het is lastig om te bedenken wat nou echt het probleem is idd.
Heb jij eiegnlijk al met je vriend zelf gepraat hierover?
donderdag 26 februari 2009 om 20:49
Mijn vriend zegt zelf ook dat ik niet zo bij hem pas, als hij bedenkt wat hij belangrijk vindt in een relatie. Echter, hierbij speelt mee dat ik depressief ben (geweest) de laatste tijd en dan ook echt minder leuk, minder fun ben.
Maar ik heb het idee dat onze relatie best zou kunnen werken, mits we niet allerlei toxic bagage opgelopen hadden in de tussentijd. We weten te goed elkaars buttons te pushen (hoppa, nog wat meer engelse woorden erdoor), er zijn teveel oude koeien uit de sloot te halen bij ruzies. Ik heb niet het idee dat ik echt gelijkwaardig aan hem kan worden in deze relatie, door mijn eigen, maar ook zeker door zijn opstelling.
Ermee stoppen lijkt het makkelijkst, maar ik ren wel vaker weg voor mijn problemen... in dit geval ook weer?
Maar ik heb het idee dat onze relatie best zou kunnen werken, mits we niet allerlei toxic bagage opgelopen hadden in de tussentijd. We weten te goed elkaars buttons te pushen (hoppa, nog wat meer engelse woorden erdoor), er zijn teveel oude koeien uit de sloot te halen bij ruzies. Ik heb niet het idee dat ik echt gelijkwaardig aan hem kan worden in deze relatie, door mijn eigen, maar ook zeker door zijn opstelling.
Ermee stoppen lijkt het makkelijkst, maar ik ren wel vaker weg voor mijn problemen... in dit geval ook weer?
vrijdag 27 februari 2009 om 10:53
Ik denk dat jij er eerst voor jezelf uit moet komen of het echt die relatie is die je ongelukkig maakt of dat het iets anders is. En ik denk dat het ook belangrijk is dat je dit met je vriend bespreekt. En ook met andere mensen die er objectief naar kunnen kijken. Omdat je ook al zegt dat jullie allerlei bagage hebben opgelopen, het is moeilijk om dan zelf met een frisse blik naar je relatie te kijken, ook omdat je dan idd steeds oude koeien uit de sloot gaat halen ed.
vrijdag 27 februari 2009 om 11:20
Ik vroeg me bij het lezen van je OP nog af: dat je dingen vergeet te doen, loop je daar alleen tegenaan in je relatie, of speelt dat op andere -- vergelijkbare -- gebieden ook? Ik heb daar bv ook bij mijn studie, werk en met vrienden/familie geregeld last van, en ja het levert dus ook spanning in m'n relatie op, maar dat zal als ik een relatie met iemand anders krijg ook zo zijn.
En je schreef hierboven: "Ik heb niet het idee dat ik echt gelijkwaardig aan hem kan worden in deze relatie, door mijn eigen, maar ook zeker door zijn opstelling." Om wat voor dingen gaat het dan, als het je lukt de vinger erop te leggen? Wat bedoel je om te beginnen met 'zijn opstelling'?
Verder kan ik me voorstellen dat jullie uit elkaar zijn gegroeid, maar op welke manier? Mijn vriend is bv ook minder ambitieus dan ik, hij houdt veel meer van kroegentochten, hij is in politieke discussies nogal radicaal en ik juist een en al gematigdheid, ik ben dan weer veel avontuurlijker dan hij, etc. Maar die tegengestelde belangstellingen accepteren we van elkaar en vaak maken ze ook dat we elkaar juist goed aanvullen (hij zou bv, itt ik, uit zichzelf nooit een baan in een buitenland gaan zoeken, maar is er wel enthousiast over om dat samen met mij te doen). Op het moment dat de soort 'kleine' verschillen die jij noemt een issue worden, is er daarom denk ik idd wel meer aan de hand. De verschillen zelf zijn misschien niet het probleem, maar wel hoe jullie er mee omgaan? En hoe gaan jullie er dan mee om?
En je schreef hierboven: "Ik heb niet het idee dat ik echt gelijkwaardig aan hem kan worden in deze relatie, door mijn eigen, maar ook zeker door zijn opstelling." Om wat voor dingen gaat het dan, als het je lukt de vinger erop te leggen? Wat bedoel je om te beginnen met 'zijn opstelling'?
Verder kan ik me voorstellen dat jullie uit elkaar zijn gegroeid, maar op welke manier? Mijn vriend is bv ook minder ambitieus dan ik, hij houdt veel meer van kroegentochten, hij is in politieke discussies nogal radicaal en ik juist een en al gematigdheid, ik ben dan weer veel avontuurlijker dan hij, etc. Maar die tegengestelde belangstellingen accepteren we van elkaar en vaak maken ze ook dat we elkaar juist goed aanvullen (hij zou bv, itt ik, uit zichzelf nooit een baan in een buitenland gaan zoeken, maar is er wel enthousiast over om dat samen met mij te doen). Op het moment dat de soort 'kleine' verschillen die jij noemt een issue worden, is er daarom denk ik idd wel meer aan de hand. De verschillen zelf zijn misschien niet het probleem, maar wel hoe jullie er mee omgaan? En hoe gaan jullie er dan mee om?
