Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zondag 14 april 2019 om 14:33
Is ook makkelijk gezegd. Waarom zou je je niet richten op kwijt raken van je schuldgevoel? Je bedriegt niemand, je laat anderen de keuze. Waar is dan de schuld?Elise509 schreef: ↑14-04-2019 14:28Ja, da's waar.
Ik moet niks.
Maar ik wil wel wat.
Ik wil stoppen met puur overleven. Met energie steken in vechten tegen mezelf. Met me schuldig voelen als ik me even wat beter voel.
Het is gewoon dat... mensen vertellen me dat ik het eerst nog slechter moet maken (de pijn van een definitieve scheiding) en dat het dan wel weer beter wordt. Maar dat vertrouwen heb ik niet.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zondag 14 april 2019 om 14:39
Een kindertijd waarin me systematisch werd verteld (nee, toegeschreeuwd) dat ik een rotkind was en ik het gevoel had dat ik het nooit goed genoeg kon doen. Een schooltijd waarin ik gepest werd. Het zal best wel dat ik een ongelofelijk irritante betweter was, maar goed, echt gelukkiger werd ik er niet van.
En toen was daar mijn man. Die mijn betweterige zelf alleen maar leuk vond. Die er voor me wilde zijn. Die mijn rare interesses deelde. Ik wil die man de rug niet toekeren. Ik hou nog altijd van hem. Maar ik was niet gelukkig meer in onze relatie, ik was er mezelf helemaal in kwijtgeraakt en hij was gewend geraakt aan het feit dat ik altijd inbond als ik iets wilde wat hem niet zo aansprak. En dat werd dan mijn probleem om op te lossen: hoe kan ik weer gelukkig worden met mijn man?
En daar ben ik in gefaald. Dat is erg moeilijk om te aanvaarden. Ik denk dat het de eerste keer is dat ik moet erkennen dat hard mijn best doen toch niet tot het resultaat heeft geleid dat ik wilde.
Ik hou heel erg veel van mijn vriend. Mijn enige reserve is dat ik niet begrijp waarom hij zo begripvol is en het echt lijkt te menen dat hij onvoorwaardelijk van me houdt. ik zie niet in waarom hij niet bij zijn fantastische vrouw is gebleven. Of, als ze dan toch niet zo fantastisch was, uitgerekend bij mij wil zijn.
En toen was daar mijn man. Die mijn betweterige zelf alleen maar leuk vond. Die er voor me wilde zijn. Die mijn rare interesses deelde. Ik wil die man de rug niet toekeren. Ik hou nog altijd van hem. Maar ik was niet gelukkig meer in onze relatie, ik was er mezelf helemaal in kwijtgeraakt en hij was gewend geraakt aan het feit dat ik altijd inbond als ik iets wilde wat hem niet zo aansprak. En dat werd dan mijn probleem om op te lossen: hoe kan ik weer gelukkig worden met mijn man?
En daar ben ik in gefaald. Dat is erg moeilijk om te aanvaarden. Ik denk dat het de eerste keer is dat ik moet erkennen dat hard mijn best doen toch niet tot het resultaat heeft geleid dat ik wilde.
Ik hou heel erg veel van mijn vriend. Mijn enige reserve is dat ik niet begrijp waarom hij zo begripvol is en het echt lijkt te menen dat hij onvoorwaardelijk van me houdt. ik zie niet in waarom hij niet bij zijn fantastische vrouw is gebleven. Of, als ze dan toch niet zo fantastisch was, uitgerekend bij mij wil zijn.
zondag 14 april 2019 om 14:47
Ja, die kindertijd: wat jij beschrijft is de al eerder genoemde onveilige hechting.
En die liefde voor je man: herhalen van het patroon van vroeger, waarbij je altijd inbond, en al dankbaar bent dat hij niet schreeuwt dat je een rotkind bent.
Wat Jolly zegt. Hou op met je schuldig voelen. Jij bent niet verantwoordelijk voor het leven van je man, maar voor je eigen leven.
Something’s gotta give: jouw idee over wie je bent en wat je zou moeten zijn. Je doet niks verkeerd. Laat het gaan.
En die liefde voor je man: herhalen van het patroon van vroeger, waarbij je altijd inbond, en al dankbaar bent dat hij niet schreeuwt dat je een rotkind bent.
Wat Jolly zegt. Hou op met je schuldig voelen. Jij bent niet verantwoordelijk voor het leven van je man, maar voor je eigen leven.
Something’s gotta give: jouw idee over wie je bent en wat je zou moeten zijn. Je doet niks verkeerd. Laat het gaan.
zondag 14 april 2019 om 15:05
@Jollyrider, @Stroman
Ik heb even een potje moeten janken toen ik jullie reacties las.
Ik wil echt niet klagen. Ik begrijp tot op zekere hoogte waarom mijn ouders deden zoals ze deden (al zie ik mezelf er niet toe in staat). Mijn man is ook geen boeman. Ik had het conflict kunnen aangaan, mezelf wat belangrijker kunnen vinden, en dan was het allicht niet zo uit de hand gelopen.
Het is ook niet dat ik alleen maar uit schuldgevoel zo graag wat wil redden van de relatie met mijn man. Ik vind dat we nog altijd een hoop hebben samen dat waardevol is. Mijn vriend ziet dat ook, en vindt het leven te kort om dat zomaar overboord te gooien. Wat dat betreft zitten we echt wel helemaal op dezelfde golflengte.
Misschien is dat gewoon wat ik moet doen. Duidelijk maken aan mijn man dat ik hem nog heel veel kan en wil geven. En het respecteren als hij dat niet wil. Of te pijnlijk vindt. Wat heel begrijpelijk is.
Ik heb even een potje moeten janken toen ik jullie reacties las.
Ik wil echt niet klagen. Ik begrijp tot op zekere hoogte waarom mijn ouders deden zoals ze deden (al zie ik mezelf er niet toe in staat). Mijn man is ook geen boeman. Ik had het conflict kunnen aangaan, mezelf wat belangrijker kunnen vinden, en dan was het allicht niet zo uit de hand gelopen.
Het is ook niet dat ik alleen maar uit schuldgevoel zo graag wat wil redden van de relatie met mijn man. Ik vind dat we nog altijd een hoop hebben samen dat waardevol is. Mijn vriend ziet dat ook, en vindt het leven te kort om dat zomaar overboord te gooien. Wat dat betreft zitten we echt wel helemaal op dezelfde golflengte.
Misschien is dat gewoon wat ik moet doen. Duidelijk maken aan mijn man dat ik hem nog heel veel kan en wil geven. En het respecteren als hij dat niet wil. Of te pijnlijk vindt. Wat heel begrijpelijk is.
zondag 14 april 2019 om 16:01
Natuurlijk niet, je hebt 20 jaar van je leven met hem gedeeld. Dan ga je ook door een soort rouwproces. Wat des te ingewikkelder is omdat het lijkt alsof je het zelf in de hand hebt.
zondag 14 april 2019 om 16:28
Je wilt dus gewoon continue aandacht en bevestiging. Nou die heb je nu inmiddels 21 pagina’s van ons en 3 jaar van je man en vriend gehad. Tijd om knopen door te hakken. Je woont al op jezelf en doet leuke etentjes met je vriend en (nieuwe) schoonouders.. dus verlos je man, vraag de scheiding aan, zodat hij ook EINDELIJK doorkan met zijn leven. En misschien wel nog die ene vrouw vind die hem wél gelukkig kan maken.Elise509 schreef: ↑14-04-2019 14:39Een kindertijd waarin me systematisch werd verteld (nee, toegeschreeuwd) dat ik een rotkind was en ik het gevoel had dat ik het nooit goed genoeg kon doen. Een schooltijd waarin ik gepest werd. Het zal best wel dat ik een ongelofelijk irritante betweter was, maar goed, echt gelukkiger werd ik er niet van.
En toen was daar mijn man. Die mijn betweterige zelf alleen maar leuk vond. Die er voor me wilde zijn. Die mijn rare interesses deelde. Ik wil die man de rug niet toekeren. Ik hou nog altijd van hem. Maar ik was niet gelukkig meer in onze relatie, ik was er mezelf helemaal in kwijtgeraakt en hij was gewend geraakt aan het feit dat ik altijd inbond als ik iets wilde wat hem niet zo aansprak. En dat werd dan mijn probleem om op te lossen: hoe kan ik weer gelukkig worden met mijn man?
En daar ben ik in gefaald. Dat is erg moeilijk om te aanvaarden. Ik denk dat het de eerste keer is dat ik moet erkennen dat hard mijn best doen toch niet tot het resultaat heeft geleid dat ik wilde.
Ik hou heel erg veel van mijn vriend. Mijn enige reserve is dat ik niet begrijp waarom hij zo begripvol is en het echt lijkt te menen dat hij onvoorwaardelijk van me houdt. ik zie niet in waarom hij niet bij zijn fantastische vrouw is gebleven. Of, als ze dan toch niet zo fantastisch was, uitgerekend bij mij wil zijn.
zondag 14 april 2019 om 16:48
Liefde is geen eenrichtingsverkeer. Hij wil jou ook liefde geven, maar niet als 2e viool, want zo voelt het blijkbaar voor hem als man naast je minnaar. Dus je kunt het hem best nog een keer duidelijk maken. Nog wel 10x als je dat nodig hebt. Maar je kent het antwoord al. Anders zat je nu niet in deze situatie.
Het is al bijna 4 jaar aan de gang en meebewegen blijkt niet haalbaar, niet voor je man én niet voor jou. Dan lijkt me loslaten het enige alternatief.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 14 april 2019 om 16:51
Ook loslaten is geen eenrichtingsverkeer. TO heeft eerlijkheid gegeven en de keuze bij man gelaten. Hij kiest er kennelijk voor de relatie in stand te houden. TO heeft geen verplichtingen, anders dan zoeken naar waar ze zelf gelukkig van wordt.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zondag 14 april 2019 om 16:57
Zoals ik het gelezen heb heeft TO tegen ex gelogen dat ze haar minnaar niet meer zag. Dat was eerst echt zo maar dat heeft ze uiteindelijk toch niet volgehouden en na een tijdje liegen aan haar man opgebiecht. Nu is haar man niet zo blij meer en lijkt het erop dat hij de stekker er uit wil trekken.JollyRider schreef: ↑14-04-2019 16:51Ook loslaten is geen eenrichtingsverkeer. TO heeft eerlijkheid gegeven en de keuze bij man gelaten. Hij kiest er kennelijk voor de relatie in stand te houden. TO heeft geen verplichtingen, anders dan zoeken naar waar ze zelf gelukkig van wordt.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 14 april 2019 om 17:46
Dat klopt.lolapaloeza schreef: ↑14-04-2019 16:57Zoals ik het gelezen heb heeft TO tegen ex gelogen dat ze haar minnaar niet meer zag. Dat was eerst echt zo maar dat heeft ze uiteindelijk toch niet volgehouden en na een tijdje liegen aan haar man opgebiecht. Nu is haar man niet zo blij meer en lijkt het erop dat hij de stekker er uit wil trekken.
Telkens zei mij man er genoeg van te hebben, niet te willen dat mijn vriend in mijn leven was. Maar uiteindelijk zagen mijn man en ik elkaar toch weer. Hadden fijne momenten. Leefde ik op. En hij ook denk ik. Tot hij plots weer deed alsof hij "ontdekte" dat mijn vriend er ook nog was (ik was ik daar altijd heel duidelijk over geweest). Werd hij erg kwaad, kreeg ik de schuld van alles, sloeg ik in paniek, voelde ik me waardeloos, probeerde ik mijn vriend af te zweren, wat me na een poos niet meer lukte en wat ik dan opbiechtte.
De laatste keer heb ik de moeite niet meer gedaan om hem eraan te herinneren dat het niet helemaal was wat hij wilde. Ik was doodmoe. Altijd was ik het die het moest verpesten. Nooit wist ik of het genegeerd zou worden of tot een uitbarsting zou leiden. Ik was op en ik heb mezelf compleet verraden door niet eerlijk te zijn en hem in de waan te laten. Wat hij ook leek te willen. Hij stelde geen directe vragen. Zei vaak dingen als "Natuurlijk zie je hem nog". Maar zo kan ik niet leven, dus heb ik het uiteindelijk toch maar weer verteld. Waarop hij kwaad werd, wat ik normaal vind.
Ondertussen zoekt hij weer toenadering. Hij zegt niet meer aan een nieuw rondje te willen beginnen. Maar ik heb erg het gevoel dat hij ook daarvoor vooral op mij rekent. En dat hij niet zozeer wacht op een scheiding als wel op de belofte dat ik mijn vriend zal opgeven. En het proces van daarover te praten zal weer een reden voor ons zijn om samen te komen en te voelen dat we elkaar eigenlijk niet kwijt willen. Dat is de cirkel die zo moeilijk te doorbreken is.
zondag 14 april 2019 om 18:46
Elise509 schreef: ↑14-04-2019 17:46Dat klopt.
Telkens zei mij man er genoeg van te hebben, niet te willen dat mijn vriend in mijn leven was. Maar uiteindelijk zagen mijn man en ik elkaar toch weer. Hadden fijne momenten. Leefde ik op. En hij ook denk ik. Tot hij plots weer deed alsof hij "ontdekte" dat mijn vriend er ook nog was (ik was ik daar altijd heel duidelijk over geweest). Werd hij erg kwaad, kreeg ik de schuld van alles, sloeg ik in paniek, voelde ik me waardeloos, probeerde ik mijn vriend af te zweren, wat me na een poos niet meer lukte en wat ik dan opbiechtte.
De laatste keer heb ik de moeite niet meer gedaan om hem eraan te herinneren dat het niet helemaal was wat hij wilde. Ik was doodmoe. Altijd was ik het die het moest verpesten. Nooit wist ik of het genegeerd zou worden of tot een uitbarsting zou leiden. Ik was op en ik heb mezelf compleet verraden door niet eerlijk te zijn en hem in de waan te laten. Wat hij ook leek te willen. Hij stelde geen directe vragen. Zei vaak dingen als "Natuurlijk zie je hem nog". Maar zo kan ik niet leven, dus heb ik het uiteindelijk toch maar weer verteld. Waarop hij kwaad werd, wat ik normaal vind.
Ondertussen zoekt hij weer toenadering. Hij zegt niet meer aan een nieuw rondje te willen beginnen. Maar ik heb erg het gevoel dat hij ook daarvoor vooral op mij rekent. En dat hij niet zozeer wacht op een scheiding als wel op de belofte dat ik mijn vriend zal opgeven. En het proces van daarover te praten zal weer een reden voor ons zijn om samen te komen en te voelen dat we elkaar eigenlijk niet kwijt willen. Dat is de cirkel die zo moeilijk te doorbreken is.
zondag 14 april 2019 om 21:43
Ik denk, gezien je postings van hierboven, je in wezen een hele sterke positie hebt. Nu je man weer toenadering zoekt kun je prima de voorwaarden neerleggen, "je bent welkom om terug te komen maar mijn vriend blijft en daar wil ik geen gemekker over". Dat lijkt me de enige manier om deze toxische driehoek in stand te houden.Elise509 schreef: ↑14-04-2019 17:46
Ondertussen zoekt hij weer toenadering. Hij zegt niet meer aan een nieuw rondje te willen beginnen. Maar ik heb erg het gevoel dat hij ook daarvoor vooral op mij rekent. En dat hij niet zozeer wacht op een scheiding als wel op de belofte dat ik mijn vriend zal opgeven. En het proces van daarover te praten zal weer een reden voor ons zijn om samen te komen en te voelen dat we elkaar eigenlijk niet kwijt willen. Dat is de cirkel die zo moeilijk te doorbreken is.
Het is net wat Jolly zegt, hij kan het pakken of laten liggen, dat is zijn verantwoording.
Verder hoop ik voor je dat je een uitweg gaat vinden voor je schuldgevoelens. Schuldgevoelens hebben geen nut, hou ermee op. Ieder mens draagt zijn of haar eigen verantwoordelijkheid voor zijn of haar keuzes in het leven.
Als jouw man kiest voor jou mét vriend en mét kutgevoel dan ligt dat bij hem. Niet bij jou.
.
maandag 15 april 2019 om 06:12
Ooit gehoord van zachte heelmeesters, maken stinkende wonden?
Trek die pleister eraf met een ruk en doorsta de pijn.
Enige andere alternatief is door blijven gaan met deze ellende en te blijven leuteren over hoe moeilijk de keuze is.
Mi ben je het beste af met geen van deze mannen. Zelf leren alleen aan jezelf te denken en alleen gelukkig te zijn met jezelf.
Keuzes, keuzes, keuzes....
Trek die pleister eraf met een ruk en doorsta de pijn.
Enige andere alternatief is door blijven gaan met deze ellende en te blijven leuteren over hoe moeilijk de keuze is.
Mi ben je het beste af met geen van deze mannen. Zelf leren alleen aan jezelf te denken en alleen gelukkig te zijn met jezelf.
Keuzes, keuzes, keuzes....
Nope
woensdag 17 april 2019 om 10:42
Hoi Elise,
Ik heb je even geloept om weer even alles wat je geschreven hebt te lezen, ik heb eerder op je gereageerd in 2017.
Wat ik ervan denk;
Jij wilt niet getrouwd zijn met je man, je wilt immers niet leven als man en vrouw je wilt leven als broer en zus. Jullie zijn meermaals in seksuele therapie gegaan, maar ik begrijp dat dat niks uitgehaald heeft.
Wat jij niet wilt is je familiebanden verbreken.
Met je vriend wil je wel seks, en tegelijkertijd draait het helemaal niet alleen om seks, er is veel meer, dat eventueel nog verdiept kan worden. Een relatie zie je zeker zitten mits er een vriendschap met je huidige man naast kan bestaan. Jouw vriend vindt dat allemaal prima.
Je schrijft zelf ergens dat je van je man goedkeuring nodig hebt, bij alles, zelfs kleding.
Toch laat hij de beslissing bij jou, want hij onderneemt geen actie en laat het doorsudderen.
Je man weet dat voor jou jullie band het belangrijkste is, tegelijkertijd dreigt hij volledig uit je leven te verdwijnen als je de scheiding doorzet. Ik noem dit manipulatie.
In mijn ogen klinkt je relatie met je vriend als de gezonde, en met je man als een relatie die niet in balans is en waarin je gemanipuleerd wordt. (Daar zit ik zelf nu ook, wel op een heel andere manier, middenin)
Uit alles regeert angst. Angst om een definitieve, eventuele foute, beslissing te maken.
Maar Elise, je man suddert al drie jaar lang met je mee. Waarom denk je nog steeds dat hij echt compleet uit je leven zal verdwijnen? In feite zal er niks aan jullie relatie veranderen, op een papier na waarop staat dat jullie gescheiden zijn.
Waarom kun jij er geen vertrouwen in hebben, dat als je de scheiding doorzet, je man toch in je leven zal blijven?
Zou hij dat niet doen, dan deed hij dat nu ook al niet. Want verder doet hij geen enkele moeite om tussen jullie iets te veranderen.
Ik denk dat als jouw man je vandaag verteld;
‘Elise ik houd van jou en jij van mij en vrienden/familie zullen we voor altijd blijven. Maar als man en vrouw werkt het niet langer, dus laten we gaan scheiden’, dat jij dat prima vindt.
Ik heb je even geloept om weer even alles wat je geschreven hebt te lezen, ik heb eerder op je gereageerd in 2017.
Wat ik ervan denk;
Jij wilt niet getrouwd zijn met je man, je wilt immers niet leven als man en vrouw je wilt leven als broer en zus. Jullie zijn meermaals in seksuele therapie gegaan, maar ik begrijp dat dat niks uitgehaald heeft.
Wat jij niet wilt is je familiebanden verbreken.
Met je vriend wil je wel seks, en tegelijkertijd draait het helemaal niet alleen om seks, er is veel meer, dat eventueel nog verdiept kan worden. Een relatie zie je zeker zitten mits er een vriendschap met je huidige man naast kan bestaan. Jouw vriend vindt dat allemaal prima.
Je schrijft zelf ergens dat je van je man goedkeuring nodig hebt, bij alles, zelfs kleding.
Toch laat hij de beslissing bij jou, want hij onderneemt geen actie en laat het doorsudderen.
Je man weet dat voor jou jullie band het belangrijkste is, tegelijkertijd dreigt hij volledig uit je leven te verdwijnen als je de scheiding doorzet. Ik noem dit manipulatie.
In mijn ogen klinkt je relatie met je vriend als de gezonde, en met je man als een relatie die niet in balans is en waarin je gemanipuleerd wordt. (Daar zit ik zelf nu ook, wel op een heel andere manier, middenin)
Uit alles regeert angst. Angst om een definitieve, eventuele foute, beslissing te maken.
Maar Elise, je man suddert al drie jaar lang met je mee. Waarom denk je nog steeds dat hij echt compleet uit je leven zal verdwijnen? In feite zal er niks aan jullie relatie veranderen, op een papier na waarop staat dat jullie gescheiden zijn.
Waarom kun jij er geen vertrouwen in hebben, dat als je de scheiding doorzet, je man toch in je leven zal blijven?
Zou hij dat niet doen, dan deed hij dat nu ook al niet. Want verder doet hij geen enkele moeite om tussen jullie iets te veranderen.
Ik denk dat als jouw man je vandaag verteld;
‘Elise ik houd van jou en jij van mij en vrienden/familie zullen we voor altijd blijven. Maar als man en vrouw werkt het niet langer, dus laten we gaan scheiden’, dat jij dat prima vindt.
woensdag 17 april 2019 om 11:17
TO wordt helemaal niet gemanipuleerd door haar man, ik zou het tegenovergestelde durven beweren.elfje26 schreef: ↑17-04-2019 10:42Hoi Elise,
Ik heb je even geloept om weer even alles wat je geschreven hebt te lezen, ik heb eerder op je gereageerd in 2017.
Wat ik ervan denk;
Jij wilt niet getrouwd zijn met je man, je wilt immers niet leven als man en vrouw je wilt leven als broer en zus. Jullie zijn meermaals in seksuele therapie gegaan, maar ik begrijp dat dat niks uitgehaald heeft.
Wat jij niet wilt is je familiebanden verbreken.
Met je vriend wil je wel seks, en tegelijkertijd draait het helemaal niet alleen om seks, er is veel meer, dat eventueel nog verdiept kan worden. Een relatie zie je zeker zitten mits er een vriendschap met je huidige man naast kan bestaan. Jouw vriend vindt dat allemaal prima.
Je schrijft zelf ergens dat je van je man goedkeuring nodig hebt, bij alles, zelfs kleding.
Toch laat hij de beslissing bij jou, want hij onderneemt geen actie en laat het doorsudderen.
Je man weet dat voor jou jullie band het belangrijkste is, tegelijkertijd dreigt hij volledig uit je leven te verdwijnen als je de scheiding doorzet. Ik noem dit manipulatie.
In mijn ogen klinkt je relatie met je vriend als de gezonde, en met je man als een relatie die niet in balans is en waarin je gemanipuleerd wordt. (Daar zit ik zelf nu ook, wel op een heel andere manier, middenin)
Uit alles regeert angst. Angst om een definitieve, eventuele foute, beslissing te maken.
Maar Elise, je man suddert al drie jaar lang met je mee. Waarom denk je nog steeds dat hij echt compleet uit je leven zal verdwijnen? In feite zal er niks aan jullie relatie veranderen, op een papier na waarop staat dat jullie gescheiden zijn.
Waarom kun jij er geen vertrouwen in hebben, dat als je de scheiding doorzet, je man toch in je leven zal blijven?
Zou hij dat niet doen, dan deed hij dat nu ook al niet. Want verder doet hij geen enkele moeite om tussen jullie iets te veranderen.
Ik denk dat als jouw man je vandaag verteld;
‘Elise ik houd van jou en jij van mij en vrienden/familie zullen we voor altijd blijven. Maar als man en vrouw werkt het niet langer, dus laten we gaan scheiden’, dat jij dat prima vindt.
woensdag 17 april 2019 om 11:37
Dat zegt haar man niet. Haar man zegt, als je echt voor je minnaar kiest ben je mij kwijt. En Elise kan niet tegen afwijzing, ook deze impliciete niet, en dus gaat ze 3x zo hard lopen om dit allemaal bij elkaar te houden.
Zo kan ze het idee dat haar man onvoorwaardelijk van haar houdt in stand houden.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 17 april 2019 om 11:39
maar man is er klaar mee. kijk maar naar haar updatelolapaloeza schreef: ↑17-04-2019 11:37Dat zegt haar man niet. Haar man zegt, als je echt voor je minnaar kiest ben je mij kwijt. En Elise kan niet tegen afwijzing, ook deze impliciete niet, en dus gaat ze 3x zo hard lopen om dit allemaal bij elkaar te houden.
Zo kan ze het idee dat haar man onvoorwaardelijk van haar houdt in stand houden.
woensdag 17 april 2019 om 12:27
Ik lees ook dat TO nog hoop heeft. Hij zoekt toenadering, wil niet nog een keer hetzelfde rondje, maar als ze er over gaan práten komen ze er weer achter hoeveel ze samen delen... etc.
Maar het zou goed zijn (en heel naar, dat ook) als hij er klaar mee is. Hopelijk lukt het TO om eerlijk te blijven naar haar man en niet uit angst om hem kwijt te raken weer tegen hem te liegen over afscheid nemen van haar minnaar.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 17 april 2019 om 19:49
Mwah, ik vind na drie jaar deze man nauwelijks een slachtoffer. Zij is vanaf het begin af aan eerlijk, dat zal best heel kut zijn geweest toen hij dat voor het eerst hoorde, maar na drie jaar? Hij kan gewoon weg he? Maar ze is hem nog steeds niet kwijt en haar minnaar ook niet, ook al beweert hij al drie jaar haar te verlaten als ze dat niet zou doen..lolapaloeza schreef: ↑17-04-2019 11:37Dat zegt haar man niet. Haar man zegt, als je echt voor je minnaar kiest ben je mij kwijt. En Elise kan niet tegen afwijzing, ook deze impliciete niet, en dus gaat ze 3x zo hard lopen om dit allemaal bij elkaar te houden.
Zo kan ze het idee dat haar man onvoorwaardelijk van haar houdt in stand houden.
Daarbij lijkt hij niet te willen werken aan wat er mis is tussen hen, dat klopt ook niet. Ik vind man niet geheel onschuldig..
En to uiteraard ook niet overigens
woensdag 17 april 2019 om 20:03
Ik denk dat Elisa het ergens heel fijn vindt om zo in het middelpunt van de belangstelling te staan (hier en privé) en om zich de belangrijke taak toe te eigen om iedereen gelukkig te moeten maken (haar man, haar vriend en zichzelf). Zij noemt het zelf een nachtmerrie...maar uit een nachtmerrie wordt je wakker ook omdat je dat zelf wil. Nee, dit is Elisa haar droom, al deze belangrijke taken op zich nemen en er voor zorgen dat meerdere mannen van haar afhankelijk zijn voor hun geluk zodat zij zichzelf belangrijk kan voelen.
Elisa stapt hier niet uit omdat zij dan voor haar gevoel dan niets meer heeft. Haar belangrijke taak zit er op wanneer dit voorbij is en een leven zonder aandacht is nogal saai. Je zal maar jezelf verder moeten dat is voor sommige mensen vreselijk.
Elisa stapt hier niet uit omdat zij dan voor haar gevoel dan niets meer heeft. Haar belangrijke taak zit er op wanneer dit voorbij is en een leven zonder aandacht is nogal saai. Je zal maar jezelf verder moeten dat is voor sommige mensen vreselijk.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 18 april 2019 om 08:16
Ik vind man ook geen slachtoffer. Maar jin leest het topic geloof ik nogal anders want TO is dus helemaal niet eerlijk geweest tegen hem, en haar minnaar zegt juist dat TO voor hem de banden met haar man niet hoeft te verbreken.elfje26 schreef: ↑17-04-2019 19:49Mwah, ik vind na drie jaar deze man nauwelijks een slachtoffer. Zij is vanaf het begin af aan eerlijk, dat zal best heel kut zijn geweest toen hij dat voor het eerst hoorde, maar na drie jaar? Hij kan gewoon weg he? Maar ze is hem nog steeds niet kwijt en haar minnaar ook niet, ook al beweert hij al drie jaar haar te verlaten als ze dat niet zou doen..
Daarbij lijkt hij niet te willen werken aan wat er mis is tussen hen, dat klopt ook niet. Ik vind man niet geheel onschuldig..
En to uiteraard ook niet overigens
En wat er mis is, is dat TO geen seks met haar man wil. Dat is nog best moeilijk om aan te werken hoor, als jij de persoon bent die wél wil. Probeer maar eens iemand te verleiden die geen zin in je heeft.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
