Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

Tattooaddict87 schreef: ↑

18-04-2019 17:51

Maakt allemaal niet uit, we krijgen nu toch pas weer over een jaar een update.. waarschijnlijk met het zelfde geneuzel als nu..

je moet wel kiezen: een update willen of klagen over geneuzel.

Rooss4.0 schreef: ↑

14-04-2019 21:43

Ik denk, gezien je postings van hierboven, je in wezen een hele sterke positie hebt. Nu je man weer toenadering zoekt kun je prima de voorwaarden neerleggen, "je bent welkom om terug te komen maar mijn vriend blijft en daar wil ik geen gemekker over". Dat lijkt me de enige manier om deze toxische driehoek in stand te houden.
Het is net wat Jolly zegt, hij kan het pakken of laten liggen, dat is zijn verantwoording.

Verder hoop ik voor je dat je een uitweg gaat vinden voor je schuldgevoelens. Schuldgevoelens hebben geen nut, hou ermee op. Ieder mens draagt zijn of haar eigen verantwoordelijkheid voor zijn of haar keuzes in het leven.
Als jouw man kiest voor jou mét vriend en mét kutgevoel dan ligt dat bij hem. Niet bij jou.

Je hebt gelijk. Ik wil wanhopig die driehoek in stand houden, maar realiseer me ook dat die toxisch is want het doet mijn man alleen maar pijn. en daar voel ik me op mijn beurt dus inderdaad schuldig over.

elfje26 schreef: ↑

17-04-2019 10:42

Hoi Elise,

Ik heb je even geloept om weer even alles wat je geschreven hebt te lezen, ik heb eerder op je gereageerd in 2017.

Hey Elfje26!
Ik herinner het me nog goed.

Wat ik ervan denk;

Jij wilt niet getrouwd zijn met je man, je wilt immers niet leven als man en vrouw je wilt leven als broer en zus. Jullie zijn meermaals in seksuele therapie gegaan, maar ik begrijp dat dat niks uitgehaald heeft.

Ik wilde het liefst een volledige relatie met mijn man, maar inderdaad, al onze pogingen om dat in orde te krijgen, zijn gefaald. Ik geloof er niet echt in dat dat nog kan.

Wat jij niet wilt is je familiebanden verbreken.

Met je vriend wil je wel seks, en tegelijkertijd draait het helemaal niet alleen om seks, er is veel meer, dat eventueel nog verdiept kan worden. Een relatie zie je zeker zitten mits er een vriendschap met je huidige man naast kan bestaan. Jouw vriend vindt dat allemaal prima.

Je schrijft zelf ergens dat je van je man goedkeuring nodig hebt, bij alles, zelfs kleding.
Toch laat hij de beslissing bij jou, want hij onderneemt geen actie en laat het doorsudderen.

Je man weet dat voor jou jullie band het belangrijkste is, tegelijkertijd dreigt hij volledig uit je leven te verdwijnen als je de scheiding doorzet. Ik noem dit manipulatie.

Dit klopt allemaal als een bus. Behalve waar je het manipulatie noemt. Ik weet niet of ik zover wil gaan er die intentie aan vast te knopen. Het kan ook gewoon zijn dat dat nu eenmaal het enige is wat hij kan zonder zichzelf op zijn beurt geweld aan te doen.

In mijn ogen klinkt je relatie met je vriend als de gezonde, en met je man als een relatie die niet in balans is en waarin je gemanipuleerd wordt. (Daar zit ik zelf nu ook, wel op een heel andere manier, middenin)

Ja, als ik er op een afstandje naar kijk, heb je gelijk. Gezond versus niet in balans. Opnieuw, de manipulatie is iets dat ik er zelf niet zo meteen in zie. Al zijn er momenten waarop ik vind dat het er op lijkt. Maar dat is dan mijn perspectief, op momenten dat ik erg radeloos ben.

Maar allicht is een relatie die niet in balans is, met manipulatie of zonder, sowieso niet gezond, ja.
Je zou kunnen zeggen dat heel veel van onze relatietherapie erop gericht was de dingen wat meer in balans te krijgen. Of liever: om een soort van opnieuw te beginnen, waarbij ik me meer gelijkwaardig zou opstellen en hij me ook gelijkwaardiger zou gaan behandelen. Maar ook dat lijken mislukte pogingen geweest te zijn.

Ik hoop dat jij voor jouw situatie snel een oplossing vindt. Ik sta ervoor bekend de dingen nogal uitvoerig te analyseren en nooit ofte nimmer simpel te vinden... Als je behoefte hebt aan dat soort geneuzel , hoor ik graag over jou en wat jij nu meemaakt.

Uit alles regeert angst. Angst om een definitieve, eventuele foute, beslissing te maken.
Maar Elise, je man suddert al drie jaar lang met je mee. Waarom denk je nog steeds dat hij echt compleet uit je leven zal verdwijnen? In feite zal er niks aan jullie relatie veranderen, op een papier na waarop staat dat jullie gescheiden zijn.

Waarom kun jij er geen vertrouwen in hebben, dat als je de scheiding doorzet, je man toch in je leven zal blijven?
Zou hij dat niet doen, dan deed hij dat nu ook al niet. Want verder doet hij geen enkele moeite om tussen jullie iets te veranderen.

Dat is dus wat mijn vriend zegt. Die wordt kwaad telkens mijn man weer zegt me nooit meer te willen zien omdat hij ziet dat ik daar ongelofelijk bang en verdrietig van word, terwijl het uiteindelijk niet bewaarheid blijkt.
Maar ik heb er dus nog altijd geen vertrouwen in. Elke keer het gebeurt, voelt het weer even erg als de eerste keer. En wil ik het heel erg niet.

Ik denk dat als jouw man je vandaag verteld;
‘Elise ik houd van jou en jij van mij en vrienden/familie zullen we voor altijd blijven. Maar als man en vrouw werkt het niet langer, dus laten we gaan scheiden’, dat jij dat prima vindt.

Dát. En ik hoef geeneens een belofte, want ik weet dat ik niet zomaar van hem kan verwachten dat dit haalbaar voor hem is. Maar dat hij zou zeggen dat hij dat de moeite waard vindt om te proberen. Niet eens meteen, ik kan ook best leven met een "zullen we elkaar over X weken/maanden weer spreken, zodat ik wat ruimte en tijd heb om voor mezelf te zorgen?" Ja, dat is het exact. Het feit dat hij dat niet over zijn lippen krijgt is wat me tegenhoudt. En me tegelijk zo verdrietig maakt. Want het doet me ook vragen stellen over de relatie die we hadden.

Hey, hallo,

Zag toevallig dat mensen zo lang na datum de moeite namen om nog even na te vragen of te reageren.

@ekiM;
Ik apprecieer je bezorgdheid. Ik denk nog steeds dat je classificatie van mijn man als narcist niet correct is. Maar ik wil je wel even melden dat ik effectief nog steeds bij een psychologe loop, en dat wat wij doen vooral is uitspitten hoe mijn beeld van relaties tot andere mensen ge- of misvormd is door mijn kindertijd en jeugd, en hoe ik op zoek kan naar iets dat werkelijk goed voor me is ipv alleen maar vertrouwd of te harden. Er zit veel waarheid in wat je zegt, mijn reflex is vooral heel hard mijn best te doen om liefde te "verdienen". Het is opvallend hoe ik, onbewust, daar op allerlei vlakken (werk, familie, relatie) tegen in opstand ben gaan komen. En nu ik dat zie, betekent dat nog altijd niet dat ik het gemakkelijk vind om dingen te veranderen. Ik hou van mensen. Ondanks het feit dat ze over mijn grenzen gaan, zoals dat dan gezegd wordt. Het is voor mij moeilijk om de waarde van die grens te zien, ik ben nu eenmaal geweldig goed geworden in er niet zo aan te hechten. Dat brengt trouwens ook voordelen met zich mee. Professioneel bijvoorbeeld ben ik in staat om met situaties om te gaan die andere mensen tot wanhoop drijven. Ik leid een team met mensen waar andere mensen totaal op afgeknapt zijn. Omdat ik mijn ego klein kan houden (dat is volgens mij een andere manier om naar grenzen te kijken), koop ik mezelf de tijd om hen te begrijpen en een manier te vinden waarop we kunnen samenwerken.

De situatie is verder uitermate bizar. Ik woon alleen, geniet best wel van de rust die me dat geeft. Anderzijds werk ik me te pletter in mijn nieuwe uitdagende baan. Afleiding, vlucht, gewoon heel erg leuk? Waarschijnlijk van dat alles wat.

Ik zie mijn vriend erg regelmatig, mijn man ook. Dat laatste is moeilijk. Als ik het met mijn man over mijn vriend heb, wordt hij erg kwaad, word ik voor een tijd genegeerd. Maar altijd knopen we weer aan. Een poosje gaat het goed, na een tijd lijkt mijn man weer te "vergeten" dat mijn vriend er ook nog is, en is het weer aan mij om "eerlijk te zijn" en hem aan zijn bestaan te herinneren. En dan ga ik weer door een periode waarin het lijkt alsof ik mijn man helemaal kwijt ben... tot we weer naar elkaar toe trekken. Mijn vriend wordt er gek van me telkens weer te zien instorten, snapt niet waarom man niet concludeert dat er wat anders verzonnen moet worden.

Zelf besef ik almaar beter dat de relatie met mijn vriend beter voor me is. Ik heb nooit het gevoel meer bekritiseerd te worden, ik kan vrij uiten wat ik wil en niet wil, we hebben allebei spontaan de neiging mekaar fysiek aan te halen bij twijfel of onbegrip... Het voelt natuurlijk en ongedwongen. Ik word een soort van heropgevoed, constant bevestigd dat ik niet vervelend/raar/veeleisend/moeilijk... ben. Maar tegelijk is er bij mij ook vaak schuldgevoel en gemis.

Ik blijf erbij dat het geen zwart-wit verhaal is. En dat ik mijn best doe.

Ik heb wel degelijk de ballen om mijn man telkens weer te zeggen hoe ik het zie, hoe ik het voel. Geloof me, dat is niet gemakkelijk.

Ik ben niet zo laf om hem dingen te vertellen die ik niet meen (ik hou niet meer van je, ik wil je niet meer zien). Hoewel dat waarschijnlijk gemakkelijker zou zijn.

Ik gun mijn man alles wat hij wil.

Moelijk he?