Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

S-Meds schreef: ↑

14-04-2019 00:30

Ja dat je sense vooral om je self draait is wel duidelijk. Maar je self is niet het centre van het universum. Er zijn ook nog others!

Ik gebruikte een Engelse term omdat ik echt waar niet weet hoe dat in het Nederlands heet.
Maar het betekent niet hetzelfde als egoïsme of egocentrisme.
Ik ben erg blij dat ik niet in real life met je om moet gaan. Het genoegen waarmee je mensen neersabelt is hier fascinerend maar moet in het echt angstaanjagend zijn.

TheQ schreef: ↑

14-04-2019 09:51

Fijn Elise509 dat je al drie jaar open staat voor feedback. Uit jouw antwoorden begrijp ik dat het vaak zo is dat jij jouw problemen beter ziet dan anderen. Centraal in jouw antwoorden staat dat je de mening van anderen wel aanhoort, maar er niks mee kan. Kaptein op je eigen schip. Daar is helemaal niks mis mee. Egoïsme, mits beperkt gebruikt, kan ook een kracht zijn. Meningen van anderen zijn vaak niet meer dan dat, een mening. Onderaan de streep is jouw leven belangrijker dan enkele woorden op een forum. Dat is de realiteit. Ergens op deze wereld loopt vast iemand rond die precies bij jou past. Raar dat je die nog niet hebt gevonden. Al drie jaar merk je dat deze twee mannen ook niet helemaal bij je passen. Toch blijf je trouw aan jezelf. In elk geval door open te blijven staan voor feedback. En dat het zo is dat jij jouw problemen beter begrijpt dan anderen. Ook staat centraal staat dat jij de meningen van anderen wel aanhoort. Probeer maar eens de kaptein op jouw eigen schip te zijn. Voor velen is daar niks mis mee. In elk geval staat niet iedereen zo open voor feedback als jij. Vaak zie jij jouw problemen beter dan anderen. Al vele jaren.

Ik sta er wel degelijk voor open en ik kan ook echt wat met de dingen die hier door sommigen werden aangegeven.
Ik ga die opmerkingen zelfs aanhalen bij mijn eerstvolgende afspraak met mijn psycholoog met de vraag of we niet die kant op moeten kijken als we deze keer wel resultaat willen boeken. Want ik heb inderdaad niks aan woorden die me bevestigen in wat ik al denk en voel als ik net uit die gedachten en gevoelens uit moet zien te geraken.

Maar voor mij maakt het wel een verschil of mensen opmerkingen maken vanuit een constructieve intentie, dan wel of ze, veilig in de wetenschap dat ze het recht hebben me een onmens te vinden (want dat vindt iedereen toch?), zich eens flink kunnen laten gaan. "Cruel to be kind" vervalt nog al gauw in "fun to be cruel". (Oei, weer Engels...)

Jouw reactie kan ik niet meteen plaatsen wat dat betreft, maar ik begrijp wel waar ze vandaan komt. En ze is mooi verwoord

ReginaMills schreef: ↑

14-04-2019 11:11

Je vriend wil niet dat je voor hem kiest. Hij wil alleen seks en geen relatie. Het feit dat hij bij zijn vrouw en kind wegging was omdat hij niet meer bij haar wilde zijn. Hij ging niet bij haar weg omdat jij zo geweldig bent. Makkelijke seks, meer is het niet wat jullie hebben.

Gelukkig ben ik net nog stabiel genoeg om hier alleen maar hard om te kunnen lachen.
Waar leid je dat toch uit af?
Moet ik dat ook aan zijn ouders duidelijk maken, die me (niet voor de eerste keer) voor een etentje hebben uitgenodigd volgende week?
Dat ze zich vooral niks in hun hoofd halen, dit is alleen makkelijke seks (en in ruil een maaltijd op kosten van de ouders)!

S-Meds schreef: ↑

14-04-2019 13:05

leuk om ook nog de ouders van minnaar hierin te betrekken

Ik betrek niemand. Ik wil even illustreren dat ik aanwijzingen heb dat het mijn vriend niet alleen omde seks te doen is.
Ik zocht iets dat wat objectiever was dan "zo voelt het niet". Excuses aan zijn ouders.

Bij nader inzien moet ik je negeren. Je kan vast wel lezen, toch een beetje. Het interesseert je gewoon veel minder dan een in dit geval wel erg gezochte halve kans zien om te schieten.

JollyRider schreef: ↑

14-04-2019 11:47

Het ligt ongetwijfeld aan mij, maar wat is nu eigenlijk het probleem? Je houdt van twee mannen, die kiezen met volledige kennis voor het voortduren van de situatie. Waarom niet gewoon genieten van wat je hebt?

Omdat ik weet dat het mijn man pijn doet.
Ik heb heel veel pogingen gedaan om mijn vriend op te geven en heb gefaald.
Jullie hebben allemaal gelijk. Ik moet het opgeven.

stroman schreef: ↑

14-04-2019 10:15

Elise, je krijgt het hier wel voor je kiezen en ik weet niet of dat terecht is. Maar het komt omdat je je zo ingraaft. Realiseer je jedat je lang de enige niet bent die van twee mannen houdt? En echt de enige niet die moeilijke keuzes moet maken?

Ik denk inderdaad dat ik niet de enige kan zijn. Ik had gehoopt hier te horen hoe anderen dat dan aangepakt hebben. Maar ik hoor die verhalen niet.

JollyRider schreef: ↑

14-04-2019 13:34

Je moet niks.

Ja, da's waar.
Ik moet niks.
Maar ik wil wel wat.
Ik wil stoppen met puur overleven. Met energie steken in vechten tegen mezelf. Met me schuldig voelen als ik me even wat beter voel.
Het is gewoon dat... mensen vertellen me dat ik het eerst nog slechter moet maken (de pijn van een definitieve scheiding) en dat het dan wel weer beter wordt. Maar dat vertrouwen heb ik niet.