Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
maandag 21 april 2025 om 18:46
Hoe is bij je vriendin wonen omdat je kind het moeilijk heeft en jij het zelf niet kan “knokken voor je kind?”.DonnaDo schreef: ↑21-04-2025 18:16Je mag van mij gerust stoppen met theater maken over de keuzes van mijn partner, er valt weinig te prioriteren als je eerst moet zorgen dat je überhaupt weet waar je kinderen zich ergens in zuid Amerika bevinden.
Dat is een zeer pijnlijk hoofdstuk in de levens van alle betrokkenen geweest en totaal niet relevant. Deze man heeft altijd geknokt voor zijn kinderen.
maandag 21 april 2025 om 18:47
Ja, dat is m.i. de enige juiste keuze. Ik snap alleen nog niet hoe dat logeren er dan in past.DonnaDo schreef: ↑21-04-2025 18:22Liefde maakt blind en dat ik zelf verantwoordlijk ben voor de uitkomst van mijn keuzes/helpen etc is helemaal waar. Ik heb alleen geen glazen bol en deze situatie heeft echt niemand kunnen voorzien.
Ik ben alleen niet blind voor de gevolgen voor de keuze om bijv wel uit medelijden/hulp willen bieden in deze situatie en worstel met de gevoelens dat het voor mijn kinderen en mijzelf de juiste is, daarentegen laat ik gevoelsmatig wel iemand vallen die steun goed kan gebruiken.
Ik blijf echter wel bij mijn standpunt dat ik kind hier geen thuis kan en wil bieden met als voornaamste reden dat het kind zelf ook meer dan genoeg op bordje heeft gekregen en mi gebaat is bij rust en veiligheid.
Die taak ligt nu bij de vader en moeder. Niet bij mij.
maandag 21 april 2025 om 18:55
maandag 21 april 2025 om 19:11
Ik begrijp je niet zo goed. Je kunt knokken voor omgang met je kind, zelfs een gerechtelijke uitspraak hebben waarin omgang is vastgelegd, maar als je elke keer voor een dichte deur staat of iemand zonder mededeling verhuist, wordt het echt lastig.
Dat daarnaast het leven ook enigszins doorgaat kan ook zo zijn hè.
maandag 21 april 2025 om 19:18
Het was niet daarna, het was gelijktijdig. Ik kan me er niets bij voorstellen (en ik heb ook een heftige scheiding achter de rug, waar ik niet altijd wist waar mijn kinderen waren).DonnaDo schreef: ↑21-04-2025 19:11Ik begrijp je niet zo goed. Je kunt knokken voor omgang met je kind, zelfs een gerechtelijke uitspraak hebben waarin omgang is vastgelegd, maar als je elke keer voor een dichte deur staat of iemand zonder mededeling verhuist, wordt het echt lastig.
Dat daarnaast het leven ook enigszins doorgaat kan ook zo zijn hè.
Maar je hebt gelijk, het gaat nu niet om het verleden, het gaat om het nu. Jullie hebben beiden kinderen met behoorlijke wat bagage. Samenvoegen van jullie gezinnen lijkt nu in niemands belang. Jouw eerste verantwoordelijkheid zijn je eigen kinderen. Zijn eerste verantwoordelijkheid zijn zijn kinderen.
maandag 21 april 2025 om 19:20
Ik vind het lastig om dat uit te leggen omdat ik voor mijn gevoel teveel privacy gevoelige dingen vertel.
Omdat er wel omgang is geweest en er dan weer periodes van “geen omgang” waren, ken ik kind wel en is er in de vakantie weleens gelogeerd. Een nabije kennis beschikt over een kleinschalige kinderboerderij waar kind het altijd heel leuk heeft.
Mijn idee was om in de vakantie deze luchtige activiteit aan te bieden en logeren zou dan handig zijn.
maandag 21 april 2025 om 19:21
Dat ben ik nu aan het voorkomen door duidelijk te maken dat ik dat niet wil.Lalaloepsie schreef: ↑21-04-2025 19:20Wat ga je doen als hij met zijn kinderen in jouw huis blijft hangen na de logeerperiode?
maandag 21 april 2025 om 19:22
Het komt niet echt als knokken over als je ervoor kiest om je vriendin (deels) verloren de zorg te laten opdraaien.DonnaDo schreef: ↑21-04-2025 19:11Ik begrijp je niet zo goed. Je kunt knokken voor omgang met je kind, zelfs een gerechtelijke uitspraak hebben waarin omgang is vastgelegd, maar als je elke keer voor een dichte deur staat of iemand zonder mededeling verhuist, wordt het echt lastig.
Dat daarnaast het leven ook enigszins doorgaat kan ook zo zijn hè.
Dat heeft niks met de ex te maken.
maandag 21 april 2025 om 19:26
Ik snap het nog steeds niet wat de tijdspanne van onze relatie (laat het om en nabij de 6 jaar zijn en de kinderen een Irish twin) te maken heeft met de conclusie dat wij dan al samen zouden zijn toen hij nog een relatie had met de moeder en het dus legitiem is om de kinderen te ontvoeren en daarna aan ouderverstoting te gaan doen.Vivalafete25 schreef: ↑21-04-2025 19:22Het komt niet echt als knokken over als je ervoor kiest om je vriendin (deels) verloren de zorg te laten opdraaien.
Dat heeft niks met de ex te maken.
Want zo is het niet gegaan. De relatie met de moeder van de kinderen was al een tijd over.
Mijn zorgen gaan om het heden. Mijn besluit om kind niet in huis te nemen staat ook vast.
Ik vind het schuldgevoel lastig.
maandag 21 april 2025 om 19:32
De man heeft een burnout, zeg. Natuurlijk heeft hij ondersteuning nodig.Laatje schreef: ↑21-04-2025 14:56Laat je niet meezuigen in een ongezonde dynamiek.
De leuke partner laat nu al een andere kant van zichzelf zien, namelijk: hij laat zich ondersteunen door zijn moeder, en verwacht eigenlijk dat jij die rol op je neemt. Hij leunt dus erg op anderen. Hij gedraagt zich als een slachtoffer.
Ook vraag ik me een beetje af of je nu maar één kant van het verhaal hoort.
Jij kan straks de kastanjes uit het vuur gaan halen, terwijl hij ontzien moet worden. Jouw prioriteit ligt bij je kinderen. Je weet prima welke keuzes je moet maken, laat je niet manipuleren.
Leunen ? Slachtoffer spelen ? Manipuleren?
Dat samenwonen niet zo handig is ( TO’s huishouden klinkt ook niet erg stabiel zullen we maar zeggen ) lijkt me duidelijk. Waarom die man de grond ingetrapt moet worden snap ik niet.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 21 april 2025 om 19:38
Ja, dat schuldgevoel. Houdt je er rekening mee dat hij dat logeren incl luchtig uitje kan gaan idealiseren en zijn eigen "nare sfeer" huis dan als nog naarder afgeschilderd word? Zodat jij je haast verplicht zult voelen om hun in jouw "gezellige" huis te laten verblijven? Want jij bent toch niet zo'n harteloos mens die hun naar dat "horror huis" terug stuurt? Kortom, bereid jezelf voor op pruillippen en snikkende stemmen. Succes met het bewaken van je grenzen.
Dit schrijf ik naar aanleiding van wat jij er zelf over zegt:
Dit schrijf ik naar aanleiding van wat jij er zelf over zegt:
lalaloepsie wijzigde dit bericht op 21-04-2025 19:42
24.31% gewijzigd
maandag 21 april 2025 om 19:39
Ik zeg helemaal niks over de tijdsspanne.DonnaDo schreef: ↑21-04-2025 19:26Ik snap het nog steeds niet wat de tijdspanne van onze relatie (laat het om en nabij de 6 jaar zijn en de kinderen een Irish twin) te maken heeft met de conclusie dat wij dan al samen zouden zijn toen hij nog een relatie had met de moeder en het dus legitiem is om de kinderen te ontvoeren en daarna aan ouderverstoting te gaan doen.
Want zo is het niet gegaan. De relatie met de moeder van de kinderen was al een tijd over.
Mijn zorgen gaan om het heden. Mijn besluit om kind niet in huis te nemen staat ook vast.
Ik vind het schuldgevoel lastig.
En wat betreft schuldgevoel: het is ook lastig, maar bedenk je dat je waarschijnlijk met een nog groter schuldgevoel zit naar je kinderen als het helemaal misgaat. Hij krijgt hulp.
maandag 21 april 2025 om 19:42
Nee, dat gebeurd niet. We hebben elkaar ondertussen wel een keer kunnen bellen om erover te praten en mijn grenzen worden gerespecteerd, daarnaast vind hij het wel jammer. Wat mij betreft kunnen die gevoelens wel naast elkaar bestaan.Lalaloepsie schreef: ↑21-04-2025 19:38Ja, dat schuldgevoel. Houdt je er rekening mee dat hij dat logeren incl luchtig uitje kan gaan idealiseren en zijn eigen "nare sfeer" huis dan als nog naarder afgeschilderd word? Zodat jij je haast verplicht zult voelen om hun in jouw "gezellige" huis te laten verblijven? Want jij bent toch niet zo'n harteloos mens die hun naar dat "horror huis" terug stuurt? Kortom, bereid jezelf voor op pruillippen en snikkende stemmen. Succes met het bewaken van je grenzen.
maandag 21 april 2025 om 19:51
Ja. De omgangsregeling wordt opnieuw hervat. Dus ene kind gaat na het weekend terug naar de moeder, het andere kind zou voor het welzijn van de moeder en andere kinderen (de moeder heeft hierna nog een kind gekregen met een nieuwe partner die inmiddels ook uit beeld is) de vakantie in ieder geval ergens anders door moeten brengen.blijfgewoonbianca schreef: ↑21-04-2025 19:42En dat tweede kind van je vriend woont nog steeds bij zijn ex ?
Het is gewoon een puinzooi en ik vind het zo rot voor alle kinderen.
maandag 21 april 2025 om 20:05
Ik vraag me af of iedereen zo begripvol was geweest als het een vrouw was die in een dip zat en tijdelijk extra (financiële) hulp nodig had of onderdak van haar partner van 6 jaar.
Anyways, beide gezinnen hebben too much drama. Inclusief vriendje van probleem puber dochter. Ik vraag me af hoe mensen met zoveel “bagage” elkaar altijd zo weten te vinden.
Als ik je lees en de hardheid in jouw posts, dan krijg ik niet bepaald de indruk dat je een band hebt met de kinderen van je vriend. Desondanks, denk ik dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.
Anyways, beide gezinnen hebben too much drama. Inclusief vriendje van probleem puber dochter. Ik vraag me af hoe mensen met zoveel “bagage” elkaar altijd zo weten te vinden.
Als ik je lees en de hardheid in jouw posts, dan krijg ik niet bepaald de indruk dat je een band hebt met de kinderen van je vriend. Desondanks, denk ik dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.
maandag 21 april 2025 om 20:10
Eens. Ik vind een aantal buiten proportie hard voor de man in kwestie. En ook voor TO zelf.blijfgewoonbianca schreef: ↑21-04-2025 19:32De man heeft een burnout, zeg. Natuurlijk heeft hij ondersteuning nodig.
Leunen ? Slachtoffer spelen ? Manipuleren?
Dat samenwonen niet zo handig is ( TO’s huishouden klinkt ook niet erg stabiel zullen we maar zeggen ) lijkt me duidelijk. Waarom die man de grond ingetrapt moet worden snap ik niet.
Ik heb geen tips want het is een erg complexe situatie, maar ik vind dat je het goed doet TO.
maandag 21 april 2025 om 20:10
Ik snap eigenlijk niet dat iedereen roept dat TO aan zichzelf en haar kinderen moet denken. De partner van TO was er afgelopen jaren voor haar gezin en haar kinderen en nu heeft hij, met zijn kind, ondersteuning nodig van TO en dan krijgt hij dat niet. Ik ben van mening dat je als je een langdurige relatie hebt je er alles aan moet doen om zorg te dragen voor elkaar en elkaars kinderen. En soms gaat dat inderdaad ten kosten van jezelf of de andere kinderen maar dat hoort er bij. In mijn (niet samengestelde) gezin zijn er ook periodes geweest dat de zorg voor het ene kind ten kosten ging van de zorg voor een ander kind. En dat de zorg die ik leverde aan mijn partner ten kosten ging van mijzelf. Dat kan je helaas niet altijd voorkomen maar uiteindelijk leert iedereen in het gezin dan ook dat je er dus altijd voor elkaar bent, no mather what. Het feit dat het om een samengesteld gezin gaat maakt het voor mij niet anders. Misschien wel als de relatie pas net gaande is maar niet na 6 jaar.
maandag 21 april 2025 om 20:13
Ik voel compassie vanwege de situatie, ik voel niet de vanzelfsprekendheid van de liefde voor een eigen kind. Als je die als vanzelfsprekend kunt aannemen, ik denk dat er ook genoeg verstoorde biologische banden zijn.
Daarnaast heb ik wel de ervaring dat de aanwezigheid van alle kinderen enorm intens kan zijn, met zeer weinig persoonlijke ruimte.
maandag 21 april 2025 om 20:15
Dat is dus een wezenlijk verschil. Niet samengesteld. Bovendien zijn hier meerdere kinderen bij betrokken die echt heel beschadigd zijn. Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou ook aan de hand is/was maar de situatie bij TS is erg complex.Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 20:10Ik snap eigenlijk niet dat iedereen roept dat TO aan zichzelf en haar kinderen moet denken. De partner van TO was er afgelopen jaren voor haar gezin en haar kinderen en nu heeft hij, met zijn kind, ondersteuning nodig van TO en dan krijgt hij dat niet. Ik ben van mening dat je als je een langdurige relatie hebt je er alles aan moet doen om zorg te dragen voor elkaar en elkaars kinderen. En soms gaat dat inderdaad ten kosten van jezelf of de andere kinderen maar dat hoort er bij. In mijn (niet samengestelde) gezin zijn er ook periodes geweest dat de zorg voor het ene kind ten kosten ging van de zorg voor een ander kind. En dat de zorg die ik leverde aan mijn partner ten kosten ging van mijzelf. Dat kan je helaas niet altijd voorkomen maar uiteindelijk leert iedereen in het gezin dan ook dat je er dus altijd voor elkaar bent, no mather what. Het feit dat het om een samengesteld gezin gaat maakt het voor mij niet anders. Misschien wel als de relatie pas net gaande is maar niet na 6 jaar.
En "supportive zijn naar dochter" is waarschijnlijk wel wat anders dan grotendeels de zorg op je nemen.
maandag 21 april 2025 om 20:17
jullie zijn al een gezin, dat is echt een andere situatie dan een samengesteld gezin. Sterker dat is het nu nog niet eens. Bovendien hebben de kinderen van TO nog alle steun nodig van hun moeder. Ze heeft geen ruimte om er ook nog volledig te zijn voor het kind van haar vriend.Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 20:10Ik snap eigenlijk niet dat iedereen roept dat TO aan zichzelf en haar kinderen moet denken. De partner van TO was er afgelopen jaren voor haar gezin en haar kinderen en nu heeft hij, met zijn kind, ondersteuning nodig van TO en dan krijgt hij dat niet. Ik ben van mening dat je als je een langdurige relatie hebt je er alles aan moet doen om zorg te dragen voor elkaar en elkaars kinderen. En soms gaat dat inderdaad ten kosten van jezelf of de andere kinderen maar dat hoort er bij. In mijn (niet samengestelde) gezin zijn er ook periodes geweest dat de zorg voor het ene kind ten kosten ging van de zorg voor een ander kind. En dat de zorg die ik leverde aan mijn partner ten kosten ging van mijzelf. Dat kan je helaas niet altijd voorkomen maar uiteindelijk leert iedereen in het gezin dan ook dat je er dus altijd voor elkaar bent, no mather what. Het feit dat het om een samengesteld gezin gaat maakt het voor mij niet anders. Misschien wel als de relatie pas net gaande is maar niet na 6 jaar.
Dus, heel makkelijk kletsen vanuit je eigen veilige familietje, maar doe maar niet.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 21 april 2025 om 20:18
Misschien lees ik eroverheen maar ik vind TS helemaal niet hard.Dante schreef: ↑21-04-2025 20:05Ik vraag me af of iedereen zo begripvol was geweest als het een vrouw was die in een dip zat en tijdelijk extra (financiële) hulp nodig had of onderdak van haar partner van 6 jaar.
Anyways, beide gezinnen hebben too much drama. Inclusief vriendje van probleem puber dochter. Ik vraag me af hoe mensen met zoveel “bagage” elkaar altijd zo weten te vinden.
Als ik je lees en de hardheid in jouw posts, dan krijg ik niet bepaald de indruk dat je een band hebt met de kinderen van je vriend. Desondanks, denk ik dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.
Als ze zo hard zou zijn, zou ze niet met een schuldgevoel zitten of 't überhaupt hebben overwogen.
Ik denk dat ze prima aanvoelt dat dit te veel gaat worden, en daar heeft niemand wat aan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
