Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
maandag 21 april 2025 om 20:19
In principe ben ik het helemaal met je eens. Maar kind van vriend maakte met kinderen van TO nou niet echt deel uit van hetzelfde samengestelde gezin. Ligt het toch net weer iets anders.Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 20:10Ik snap eigenlijk niet dat iedereen roept dat TO aan zichzelf en haar kinderen moet denken. De partner van TO was er afgelopen jaren voor haar gezin en haar kinderen en nu heeft hij, met zijn kind, ondersteuning nodig van TO en dan krijgt hij dat niet. Ik ben van mening dat je als je een langdurige relatie hebt je er alles aan moet doen om zorg te dragen voor elkaar en elkaars kinderen. En soms gaat dat inderdaad ten kosten van jezelf of de andere kinderen maar dat hoort er bij. In mijn (niet samengestelde) gezin zijn er ook periodes geweest dat de zorg voor het ene kind ten kosten ging van de zorg voor een ander kind. En dat de zorg die ik leverde aan mijn partner ten kosten ging van mijzelf. Dat kan je helaas niet altijd voorkomen maar uiteindelijk leert iedereen in het gezin dan ook dat je er dus altijd voor elkaar bent, no mather what. Het feit dat het om een samengesteld gezin gaat maakt het voor mij niet anders. Misschien wel als de relatie pas net gaande is maar niet na 6 jaar.
Dat TO ondersteunt waar ze kan zou wel zo aardig en liefdevol zijn. Gelijk met kind daar in laten trekken is gewoon niet zo slim .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 21 april 2025 om 20:21
Straks staat de moeder van dat kindje ook nog op de stoep met klachten over de omgangsregeling, missende alimentatie,kind willen terughebben, of wat dan ook. Ik denk dat dat allemaal erg veel extra problemen worden voor ts. Die vriend van haar heeft gelukkig zijn eigen huis nog, goed zo, heel verstandig.
maandag 21 april 2025 om 20:22
maandag 21 april 2025 om 20:22
Ik wil overigens absoluut een steun zijn voor kind van partner en partner, ik kan dat alleen niet in mijn huis met mijn kinderen doen. De situatie met mijn oudste kind is echt nog fragiel. Er is ook een coach wekelijks over de vloer en gesprekken die wij onder begeleiding samen voeren.
donnado wijzigde dit bericht op 21-04-2025 20:27
1.57% gewijzigd
maandag 21 april 2025 om 21:01
maandag 21 april 2025 om 21:18
Dan houd je voet bij stuk.
Nee. Is Ook een antwoord.
Iedereen moet stabiel worden. De trauma’s vliegen om te oren.
Heb jij nog tijd voor jezelf ?
Kan partner geen dingen regelen als logeermomenten bij bv oma om uit te puffen? Of dagjes weg? Is er kinderopvang mogelijk ?
Hoe dan ook. Hij is verantwoordelijk voor zijn kinderen.
maandag 21 april 2025 om 21:26
Ik heb tijd voor mijzelf omdat ik mede door de hulp bij mijn oudste, geleerd heb mijn grenzen aan te geven. Hier bleek een weekdier als moeder in combinatie met een heftige puber met depressieve gevoelens een hele slechte combinatie. Dat is nu heel rustig en gaat goed, in zekere zin is de route naar het wijkteam en een soort gezinscoach heel goed voor ons allemaal geweest.MEFunny schreef: ↑21-04-2025 21:18Dan houd je voet bij stuk.
Nee. Is Ook een antwoord.
Iedereen moet stabiel worden. De trauma’s vliegen om te oren.
Heb jij nog tijd voor jezelf ?
Kan partner geen dingen regelen als logeermomenten bij bv oma om uit te puffen? Of dagjes weg? Is er kinderopvang mogelijk ?
Hoe dan ook. Hij is verantwoordelijk voor zijn kinderen.
Oma (moeder van partner) wil bijspringen omdat het wel echt duidelijk is dat door de burn out van mijn partner hij dit echt niet alleen kan. Ik had geen burn out en vond de situatie met mijn oudste al heftig in mijn eentje en knapte echt op van de hulp.
maandag 21 april 2025 om 21:27
100% eens.Rooss4.0 schreef: ↑21-04-2025 13:48Door wie is jou gevraagd partner en kind in huis te nemen?
Ik vind dat je partner het romantiseert. Iedereen bij jou in huis en dan happy family spelen terwijl er zo ontzettend veel aan de hand is bij beide partijen. Ik vind het ook erg makkelijk gedacht van hem, jij verzorgt de hele prut en dan komt alles goed. Heeft hij enig idee wat voor verantwoordelijkheden dat voor jou met zich meebrengt?
Stel dat jij er niet was, wat dan?
Ik vind dat je een uitstekende keuze hebt gemaakt, hij in zijn eigen huis met kind, jij in de jouwe met jouw kinderen. En dan mag hij zelf hulp in laten vliegen.
Ik denk inderdaad wel dat je rekening mag houden met een eventueel einde relatie, omdat hij waarschijnlijk nog dieper gaat zitten nu kind bij hem woont en jij hen in huis weigert te nemen.
Hij klinkt verre van stabiel.
Lees dit allemaal nog eens heel goed to. Het leven wordt voor niemand stabieler door dit op je te nemen. Jouw partner is in eerste instantie verantwoordelijk voor zijn kinderen, zoals jij 100% verantwoordelijk bent voor jouw kinderen. Dit boven op elkaar gooien gaat tot veel meer extra drama leiden, waar juist iedereen gebaat is bij rust.
maandag 21 april 2025 om 21:41
Maak alles superhelder en zet het desnoods zwart op wit. Want ik lees dat het al eerder is voorgekomen dat iets wat als tijdelijk bedoelt was, mooi makkelijk permanent is geworden. Pas daar erg mee op.
maandag 21 april 2025 om 22:43
Jij weet niks van mijn familie, maar ga er maar vanuit dat ik in mijn leven meer heb meegemaakt dan de meeste schrijvers hier. Juist daarom weet ik dat ik alles geef en zal strijden met alles wat ik in me heb voor mijn gezin en anderen in mijn omgeving die belangrijk zijn. En als ik een samengesteld gezin zou hebben dan zou mijn partner en zijn kind daar bij horen. Als je een relatie hebt met iemand met kinderen dan weet je dat je die er altijd bij kan krijgen en dan worden zijn kinderen dus ook jouw verantwoordelijkheid als dat nodig is. Maar goed, dat is mijn mening. Prima als anderen daar anders over denken. Maar ga niet zeggen dat ik makkelijk praten heb, daar weet jij niks van.rosanna08 schreef: ↑21-04-2025 20:17jullie zijn al een gezin, dat is echt een andere situatie dan een samengesteld gezin. Sterker dat is het nu nog niet eens. Bovendien hebben de kinderen van TO nog alle steun nodig van hun moeder. Ze heeft geen ruimte om er ook nog volledig te zijn voor het kind van haar vriend.
Dus, heel makkelijk kletsen vanuit je eigen veilige familietje, maar doe maar niet.
maandag 21 april 2025 om 22:46
Mijn kind zal altijd eerst komen. Je kan je partner prima steunen zonder samen in 1 huis te wonen.Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 22:43Jij weet niks van mijn familie, maar ga er maar vanuit dat ik in mijn leven meer heb meegemaakt dan de meeste schrijvers hier. Juist daarom weet ik dat ik alles geef en zal strijden met alles wat ik in me heb voor mijn gezin en anderen in mijn omgeving die belangrijk zijn. En als ik een samengesteld gezin zou hebben dan zou mijn partner en zijn kind daar bij horen. Als je een relatie hebt met iemand met kinderen dan weet je dat je die er altijd bij kan krijgen en dan worden zijn kinderen dus ook jouw verantwoordelijkheid als dat nodig is. Maar goed, dat is mijn mening. Prima als anderen daar anders over denken. Maar ga niet zeggen dat ik makkelijk praten heb, daar weet jij niks van.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 22 april 2025 om 02:14
Jij weet wel alles van de levens van de schrijvers hier?Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 22:43Jij weet niks van mijn familie, maar ga er maar vanuit dat ik in mijn leven meer heb meegemaakt dan de meeste schrijvers hier. Juist daarom weet ik dat ik alles geef en zal strijden met alles wat ik in me heb voor mijn gezin en anderen in mijn omgeving die belangrijk zijn. En als ik een samengesteld gezin zou hebben dan zou mijn partner en zijn kind daar bij horen. Als je een relatie hebt met iemand met kinderen dan weet je dat je die er altijd bij kan krijgen en dan worden zijn kinderen dus ook jouw verantwoordelijkheid als dat nodig is. Maar goed, dat is mijn mening. Prima als anderen daar anders over denken. Maar ga niet zeggen dat ik makkelijk praten heb, daar weet jij niks van.
dinsdag 22 april 2025 om 07:27
Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 22:43Jij weet niks van mijn familie, maar ga er maar vanuit dat ik in mijn leven meer heb meegemaakt dan de meeste schrijvers hier. Juist daarom weet ik dat ik alles geef en zal strijden met alles wat ik in me heb voor mijn gezin en anderen in mijn omgeving die belangrijk zijn. En als ik een samengesteld gezin zou hebben dan zou mijn partner en zijn kind daar bij horen. Als je een relatie hebt met iemand met kinderen dan weet je dat je die er altijd bij kan krijgen en dan worden zijn kinderen dus ook jouw verantwoordelijkheid als dat nodig is. Maar goed, dat is mijn mening. Prima als anderen daar anders over denken. Maar ga niet zeggen dat ik makkelijk praten heb, daar weet jij niks van.
TO woont niet samen en heeft dus geen samengesteld gezin. Ze heeft een partner die kinderen heeft en dat is echt iets heel anders. Wat jij mee hebt gemaakt in je leven is niet relevant want je snapt duidelijk niets van deze situatie. TO kan er prima voor haar vriend en zijn kind zijn zonder in 1 huis te wonen. Sterker nog, ik denk dat ze er zelfs beter voor hen kan zijn zonder samen te wonen, want op deze manier behoudt ze de afstand die nodig is om op een gezonde manier met de situatie om te gaan.
Er is in deze situatie echt niemand die er iets bij wint als TO zichzelf opoffert door haar vriend en zijn kind in huis te nemen.
dinsdag 22 april 2025 om 07:33
Als je, zoals je zegt, zult strijden voor je gezin en degenen die belangrijk zijn dan moet je daarbij je eigen welzijn + die van je eigen kinderen niet vergeten. Onder het mom van strijden voorbijgaan aan de belangen van je kinderen, vind ik niet raadzaam. Je kunt partner en kind prima steunen zonder samen te wonen of hen in huis te nemen. Daarmee ga je niet voorbij aan je eigen kunnen en aan het belang van de eigen kinderen.Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 22:43Jij weet niks van mijn familie, maar ga er maar vanuit dat ik in mijn leven meer heb meegemaakt dan de meeste schrijvers hier. Juist daarom weet ik dat ik alles geef en zal strijden met alles wat ik in me heb voor mijn gezin en anderen in mijn omgeving die belangrijk zijn. En als ik een samengesteld gezin zou hebben dan zou mijn partner en zijn kind daar bij horen. Als je een relatie hebt met iemand met kinderen dan weet je dat je die er altijd bij kan krijgen en dan worden zijn kinderen dus ook jouw verantwoordelijkheid als dat nodig is. Maar goed, dat is mijn mening. Prima als anderen daar anders over denken. Maar ga niet zeggen dat ik makkelijk praten heb, daar weet jij niks van.
dinsdag 22 april 2025 om 08:16
Ten koste van je eigen kinderen? Die zijn je eerste prioriteit in mijn ogen.Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 22:43Jij weet niks van mijn familie, maar ga er maar vanuit dat ik in mijn leven meer heb meegemaakt dan de meeste schrijvers hier. Juist daarom weet ik dat ik alles geef en zal strijden met alles wat ik in me heb voor mijn gezin en anderen in mijn omgeving die belangrijk zijn. En als ik een samengesteld gezin zou hebben dan zou mijn partner en zijn kind daar bij horen. Als je een relatie hebt met iemand met kinderen dan weet je dat je die er altijd bij kan krijgen en dan worden zijn kinderen dus ook jouw verantwoordelijkheid als dat nodig is. Maar goed, dat is mijn mening. Prima als anderen daar anders over denken. Maar ga niet zeggen dat ik makkelijk praten heb, daar weet jij niks van.
En nogmaals, het is makkelijk praten als je zelf niet in dezelfde situatie zit.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 22 april 2025 om 08:56
Het is in mijn ogen juist in het belang van alle kinderen om op dit moment niet te gaan experimenteren met een samengesteld gezin.
Met name ook voor de stiefkinderen. Die gun ik een eigen plek in het huis van hun vader. Dat daar dan extra hulp voor nodig is van buitenaf ivm de burn-out van hun vader is voor hen ook prettiger dan met een vader die een burn-out heeft een experiment aangaan met een samengesteld gezin.
Met name ook voor de stiefkinderen. Die gun ik een eigen plek in het huis van hun vader. Dat daar dan extra hulp voor nodig is van buitenaf ivm de burn-out van hun vader is voor hen ook prettiger dan met een vader die een burn-out heeft een experiment aangaan met een samengesteld gezin.
dinsdag 22 april 2025 om 10:44
dinsdag 22 april 2025 om 11:10
Oh echt?
Dit staat echt zo enorm ver van mijn bed. Ik vind het mooi hoor dat je een soort van bereid lijkt jezelf compleet op te offeren voor andermans kinderen maar ik vraag me wel af hoe gezond dit is.
Ik heb mijn partner gekozen omdat ik het leven leuker vind met hem dan zonder hem maar al die poepelegein van zijn vorige leven(s) horen daar voor mij niet erg bij. Ik ben bereid hem door alles heen heel hard te steunen maar dat zit meer in de sfeer van hup roepen aan de zijlijn dan dat ik alles uit mijn handen laat klappen om daar puin te gaan ruimen.
Als zijn gedoe ten koste zou gaan van mijn eigen kinderen dan kan ik dat echt niet wegzetten als "dat hoort er gewoon bij". Mijn prioriteiten liggen bij mijn eigen kroost. En naar mijn idee moet dat ook.
.
dinsdag 22 april 2025 om 11:19
Rooss4.0 schreef: ↑22-04-2025 11:10Oh echt?
Dit staat echt zo enorm ver van mijn bed. Ik vind het mooi hoor dat je een soort van bereid lijkt jezelf compleet op te offeren voor andermans kinderen maar ik vraag me wel af hoe gezond dit is.
Ik heb mijn partner gekozen omdat ik het leven leuker vind met hem dan zonder hem maar al die poepelegein van zijn vorige leven(s) horen daar voor mij niet erg bij. Ik ben bereid hem door alles heen heel hard te steunen maar dat zit meer in de sfeer van hup roepen aan de zijlijn dan dat ik alles uit mijn handen laat klappen om daar puin te gaan ruimen.
Als zijn gedoe ten koste zou gaan van mijn eigen kinderen dan kan ik dat echt niet wegzetten als "dat hoort er gewoon bij". Mijn prioriteiten liggen bij mijn eigen kroost. En naar mijn idee moet dat ook.
En zo is het. TO doet er heel verstandig aan om haar eigen welzijn en dat van haar kinderen op 1 te zetten. En dat wil helemaal niet zeggen dat ze haar partner niet kan steunen en ondersteunen, want dat kan je namelijk prima (en vaak beter) doen vanuit een LAT relatie.
dinsdag 22 april 2025 om 11:35
Je kunt een kern gezin echt niet vergelijken met een samengesteld gezin. Je hebt namelijk ook altijd die ander die samen met je partner de verantwoordelijkheid dragen voor hun kinderen en jij met je eventuele expartner voor jullie eigen kinderen.
Tuurlijk steun je elkaar, of je nu al samenwoont of nog lat....maar er zitten duidelijke grenzen aan het elkaar steunen. En dat heb je met een kern gezin beduidend minder.
Tuurlijk steun je elkaar, of je nu al samenwoont of nog lat....maar er zitten duidelijke grenzen aan het elkaar steunen. En dat heb je met een kern gezin beduidend minder.
dinsdag 22 april 2025 om 11:40
Ja dit.kataravrouw schreef: ↑22-04-2025 11:35Je hebt namelijk ook altijd die ander die samen met je partner de verantwoordelijkheid dragen voor hun kinderen en jij met je eventuele expartner voor jullie eigen kinderen.
Ik zou zelf op geen enkele wijze voorbij willen gaan aan de moeder van mijn stiefdochter, los van wat haar vader daarvan vindt. Die verantwoordelijkheid laat ik echt bij hun tweetjes.
En als moeder het compleet af laat weten en mijn bemoeienisjes worden zeer gewaardeerd dan zou ik dat gedoseerd kunnen bekijken maar een veel grotere rol dan dat wens ik echt niet.
.
dinsdag 22 april 2025 om 11:57
Eens met hele post. En dat laatste is mooi uitgelegd. Inderdaad, je kunt, als er andere mensen bij betrokken zijn, eigenlijk nooit een beslissing nemen die in zijn geheel goed voor jou is, zónder schuldgevoel. Schijnt erbij te horen. Het is niet het schuldgevoel wat je moet volgen, maar je eigen, verstandige weg die goed voor jou is en voelt. Altijd.S-Groot schreef: ↑21-04-2025 16:40Volgens mij is een logeerpartij van 4/5 dagen al (veel) te lang in dit stadium.
Kind van partner heeft een zeer ingewikkelde jeugd, twee weken geleden moest de politie (en VT) erbij komen (en voor die tijd was kind bij jouw partner in huis áls er enige vorm van omgang was). Dat is toch helemaal geen moment om de boel samen te gaan gooien dagenlang?
Ik ga er vanuit dat je partner dit gevraagd heeft. Waarom beschrijf je het zo vreemd? Alsof het buiten hem (en jullie?) ligt?
En alsjeblieft, hou voet bij stuk want het is voor niemand verstandig om de boel samen te gooien. Voor jou niet omdat je dan ver over je grenzen moet gaan, voor jouw kinderen niet omdat de fragiele stabiliteit overhoop gegooid wordt, voor het kind van je partner niet omdat hij gewoon zijn vader nodig heeft ipv een heel gezin waar hij nog nooit mee samengewoond heeft en voor je partner ook niet omdat hij dan niet hoeft te werken aan hoe hij met dingen omgaat (burn out komt niet uit de lucht vallen en zijn verantwoordelijkheid voor zijn kind over de schutting gooien bij jou gaat hem ook geen goed doen en jullie relatie al helemaal niet).
Dit is dus waar ik o.a. op doel. Hij vlucht in een fantasie (en ondertussen mag iedereen om hem heen de prijs gaan betalen) ipv gezonde coping toe te passen.
Ik zou er nog eens heel goed over nadenken. Voor wie zou dat goed zijn in dit stadium denk je?
Over je schuldgevoel: ik las gisteren een zeer interessant stuk over dat schuldgevoel voelen eigenlijk heel positief kan zijn omdat het kan betekenen dat je kiest voor wat goed voor jou is. In mijn geval gaat dat vaak op (schuldgevoel omdat ik kies voor wat goed is voor mij) en ga ik deze zeker onthouden en daarmee blij zijn als ik weer me weer eens schuldig voel, want dat betekent (meestal) dat ik goed voor mezelf gezorgd heb.
dinsdag 22 april 2025 om 12:02
Jij bent niet de eerst verantwoordelijke voor de kinderen van jouw partner. Dat is jouw partner. Jij bent weer eerst verantwoordelijke voor je eigen kinderen. Elk kind heeft weer zijn eigen belang en dat is ingewikkeld.Anne1235 schreef: ↑21-04-2025 22:43Jij weet niks van mijn familie, maar ga er maar vanuit dat ik in mijn leven meer heb meegemaakt dan de meeste schrijvers hier. Juist daarom weet ik dat ik alles geef en zal strijden met alles wat ik in me heb voor mijn gezin en anderen in mijn omgeving die belangrijk zijn. En als ik een samengesteld gezin zou hebben dan zou mijn partner en zijn kind daar bij horen. Als je een relatie hebt met iemand met kinderen dan weet je dat je die er altijd bij kan krijgen en dan worden zijn kinderen dus ook jouw verantwoordelijkheid als dat nodig is. Maar goed, dat is mijn mening. Prima als anderen daar anders over denken. Maar ga niet zeggen dat ik makkelijk praten heb, daar weet jij niks van.
Een samengesteld gezin is gecompliceerd, voor wie is het belangrijk om een gezin met zijn allen te vormen? Voor jou, voor je partner? Of is het welzijn van je kind ook nog ergens belangrijk? Het belang van je kind zou toch voorop moeten staan lijkt me. Zowel voor jou als voor je partner.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
