Relaties
alle pijlers
twee liefdes...........nieuw topic...
vrijdag 20 juli 2007 om 11:41
Ik had nog wat voor thea geschreven als andwoordt dus bij deze..
Thea..........mss wel...
Maar ben na de bevalling van mijn zoontje depressief geweest en toen was die er in goede en slechte tijden...
Maar ik wou graag een tweede en hij niet.........en hij voerde later wel goede argumenten aan, maar heeft me toen ook al wel wat gekwetst..
Toen hebben we een jaar of 3 geen seks etc gehad en nu wil die weer..
Maar ik weet niet meer wat ik wil. mss hou ik nog wel van hem maar we hebben elkaar zo gekwetst.
En nu kwetst die ander me ook al..........pffff, maar ik kan hem dat niet aanrekeken want hijs nog zo jong..
En mijn man...........hij wou niet op vakantie want dan zou hij zich ergeren aan mijn buien..
Mijn zoon loopt over me heen...zo kan ik wel doorgaan nog......
En ik mag met niemand als hem over onze problemen praten..want ik heb hem gekwetst door tegen mijn vriendinnen te zeggen hoe ons seksleven was.........heb dit overginds 3 jaar opgekropt en hij vertelde altijd dat ie sex vies vond etc...
Maar verder is die wel heel lief hoor..
maar ik weet niet of we ooit samen nog gelukkig kunnen worden..
Ik kan niet sex hebben met iemand en aan een ander denken..
En ik wil niet meer aan die ander denken want die trapt me ook alleen maar op mijn ziel..
Het liefst zou ik mss wel alleen wonen met mijn zoontje..
Alles is nu zo warrig op dit moment. Weet alleen dat ik alle dagen hoofd en buikpijn heb en das ook niet alles..ik weet het niet meer dusz..
Thea..........mss wel...
Maar ben na de bevalling van mijn zoontje depressief geweest en toen was die er in goede en slechte tijden...
Maar ik wou graag een tweede en hij niet.........en hij voerde later wel goede argumenten aan, maar heeft me toen ook al wel wat gekwetst..
Toen hebben we een jaar of 3 geen seks etc gehad en nu wil die weer..
Maar ik weet niet meer wat ik wil. mss hou ik nog wel van hem maar we hebben elkaar zo gekwetst.
En nu kwetst die ander me ook al..........pffff, maar ik kan hem dat niet aanrekeken want hijs nog zo jong..
En mijn man...........hij wou niet op vakantie want dan zou hij zich ergeren aan mijn buien..
Mijn zoon loopt over me heen...zo kan ik wel doorgaan nog......
En ik mag met niemand als hem over onze problemen praten..want ik heb hem gekwetst door tegen mijn vriendinnen te zeggen hoe ons seksleven was.........heb dit overginds 3 jaar opgekropt en hij vertelde altijd dat ie sex vies vond etc...
Maar verder is die wel heel lief hoor..
maar ik weet niet of we ooit samen nog gelukkig kunnen worden..
Ik kan niet sex hebben met iemand en aan een ander denken..
En ik wil niet meer aan die ander denken want die trapt me ook alleen maar op mijn ziel..
Het liefst zou ik mss wel alleen wonen met mijn zoontje..
Alles is nu zo warrig op dit moment. Weet alleen dat ik alle dagen hoofd en buikpijn heb en das ook niet alles..ik weet het niet meer dusz..
zaterdag 17 november 2007 om 13:45
Oh, ik zie nu dat ik je alleen priveberichten kan sturen als je dat in je voorkeuren (onder "forum") ook hebt aangevinkt. Ik heb de moderator gevraagd mijn adres aan jou te geven, en haar gewezen op het feit dat jij haar ook toestemming hebt gegeven om jouw adres aan mij door te geven. Moet goedkomen nu!
40+
40+
zaterdag 17 november 2007 om 14:35
zaterdag 17 november 2007 om 14:48
quote:veertigplusser schreef op 17 november 2007 @ 13:45:
Oh, ik zie nu dat ik je alleen priveberichten kan sturen als je dat in je voorkeuren (onder "forum") ook hebt aangevinkt. Ik heb de moderator gevraagd mijn adres aan jou te geven, en haar gewezen op het feit dat jij haar ook toestemming hebt gegeven om jouw adres aan mij door te geven. Moet goedkomen nu!
40+Aha, nu heb dit nu gedaan, stond idd niet aangevinkt, dus misschien dat ik ze nu wel krijg?!
Oh, ik zie nu dat ik je alleen priveberichten kan sturen als je dat in je voorkeuren (onder "forum") ook hebt aangevinkt. Ik heb de moderator gevraagd mijn adres aan jou te geven, en haar gewezen op het feit dat jij haar ook toestemming hebt gegeven om jouw adres aan mij door te geven. Moet goedkomen nu!
40+Aha, nu heb dit nu gedaan, stond idd niet aangevinkt, dus misschien dat ik ze nu wel krijg?!
zaterdag 17 november 2007 om 16:23
Ha anna! Om te beginnen een stevige knuffel voor je! Wat ontzettend moeilijk dat je hem zomaar tegen kunt komen!!! Het lijkt me echt té raar om nr2 zomaar tegen te komen en dan alleen maar hoi te krijgen! Maar het is vast ook erg moeilijk voor hem!
Ik weet niet veel van jullie relatie, maar als ik het goed begrijp zitten jullie nu (niet voor de eerste keer) in een "stop". Maar wel met als doel om uiteindelijk samen verder te gaan, als het straks allemaal rustiger is. Klopt dat? Misschien moet je dan zijn "zwijgen" ook zien als een oprechte poging om te voldoen aan jullie afspraak. Ik weet uit eigen ervaring dat 1 overtreding van de afspraak onmiddellijk verwordt tot de heftigheid van voor een afspraak.
wat het contact tussen jou en mij betreft: Ik weet t ook niet meer! ik heb je utigenodigd om vrienden te worden, maar kennelijk werkt die functionaliteit niet echt!
Ik durf t niet aan om je mijn emailadres hier op t forum te geven!! Be strong. Uiteindelijk keert alles ten goede. Hoe dan ook.
Ik weet niet veel van jullie relatie, maar als ik het goed begrijp zitten jullie nu (niet voor de eerste keer) in een "stop". Maar wel met als doel om uiteindelijk samen verder te gaan, als het straks allemaal rustiger is. Klopt dat? Misschien moet je dan zijn "zwijgen" ook zien als een oprechte poging om te voldoen aan jullie afspraak. Ik weet uit eigen ervaring dat 1 overtreding van de afspraak onmiddellijk verwordt tot de heftigheid van voor een afspraak.
wat het contact tussen jou en mij betreft: Ik weet t ook niet meer! ik heb je utigenodigd om vrienden te worden, maar kennelijk werkt die functionaliteit niet echt!
Ik durf t niet aan om je mijn emailadres hier op t forum te geven!! Be strong. Uiteindelijk keert alles ten goede. Hoe dan ook.
zaterdag 17 november 2007 om 16:35
Veertigplusser,tja, dit is idd de tweede keer , maar deze stop is totdat wij beiden 'vrij' zijn, dat kan nog enige jaren duren, dat was ook de bedoeling van de vorige stop van hem uit, toen heb ik zeker 5 maanden in ludduvudu gezeten, nu is dat met vlagen, en hij had mij beloofd dat hij 'terug' was mij nooit meer te laten gaan, en idd, dat zal het wel zijn, de afspraak, bah, en hij wil mij niet 'lastigvallen'met zijn verdriet, reageert ook niet op de mail, dat deed hij sinds de vorige stop al amper, krijg echt het gevoel dat ik aan een dood paard loop te trekken, nu wacht ik maar op de 'contactdag;, kijken wat ie te melden heeft, en hoop maandag via de viva angel je mail adres te krijgen, anders geeft ze de mijne wel, oke, en ga je morgen nog naar de pa van nr2, zoja, sterkte
zaterdag 17 november 2007 om 16:51
Hi anna,
Nee, ik ga morgen niet. De broers van nr2 gaan morgen naar hun vader, dus dan moet ik daar niet zitten! Helaas, ik denk dat dit de laatste kans was. Hij gaat ongelofelijk hard achteruit.
Nr2 en ik hebben een aantal stops gehad. Ze duren echter nooit lang. Toch merkte ik tijdens de laatste stop ook wel iets van opluchting, rust. Ik realiseer me ook dat het alleen mogelijk is om mijn nr1 een kans te geven als ik nr2 "uitban".
Hoe werkt dat met die contactdagen van jullie? Ik vond ooit een weblog van 2 mensen met een "affaire". Zij hebben ook een contactdag. Zij mogen elkaar alleen zien op vrijdag de 13e. Een prachtige blog trouwens! Heel herkenbaar.
Maar vertel eens over jullie contactdag?
Nee, ik ga morgen niet. De broers van nr2 gaan morgen naar hun vader, dus dan moet ik daar niet zitten! Helaas, ik denk dat dit de laatste kans was. Hij gaat ongelofelijk hard achteruit.
Nr2 en ik hebben een aantal stops gehad. Ze duren echter nooit lang. Toch merkte ik tijdens de laatste stop ook wel iets van opluchting, rust. Ik realiseer me ook dat het alleen mogelijk is om mijn nr1 een kans te geven als ik nr2 "uitban".
Hoe werkt dat met die contactdagen van jullie? Ik vond ooit een weblog van 2 mensen met een "affaire". Zij hebben ook een contactdag. Zij mogen elkaar alleen zien op vrijdag de 13e. Een prachtige blog trouwens! Heel herkenbaar.
Maar vertel eens over jullie contactdag?
zaterdag 17 november 2007 om 17:54
ach dat is jammer dat je niet heen kan, maar ja, zijn broers mogen het nog niet weten denk, en onze contactdag is 1x per maand sms'n, omdat we indezelfde stad een paar straten van elkaar wonen zie ik hem idd nog wel eens op straat, ken ook zijn nr1 en kids, nou ja, niet persoonlijk hi, maar kom ze wel tegen, was dat maar waar dat ik hem dan zag op die dag! Laat het nu van hem afhangen, maak mezelf alleen maar gek, gek van verdriet, en het helpt ook niet echt dat ik het niet meer bij nr1 kan 'vinden', maar dat was al jaren zo, voor nr2 al,
Wonen jullie ver van elkaar, hoe heb je hem leren kennen, en bij jullie was het ooit uitgekomen, hoe ga je daar mee om, is jouw nr1 niet jaloers, nou ja, ik kom hier Dinsdag weer op, groetjes Anna
Wonen jullie ver van elkaar, hoe heb je hem leren kennen, en bij jullie was het ooit uitgekomen, hoe ga je daar mee om, is jouw nr1 niet jaloers, nou ja, ik kom hier Dinsdag weer op, groetjes Anna
zaterdag 17 november 2007 om 18:09
Anna, mijn nr2 en ik zijn excollega's. Ik ben bij het bedrijf weggegaan nadat het was uitgekomen. Heb mijn nr1 beloofd dat het over zou zijn...maarja...ik leef dus wel met een extreme leugen: mijn hele omgeving weet wat er toen gebeurd is, en denkt nu dat het nu goed gaat met mij en nr1. ik probeer soms wel voorzichtig aan te geven dat "we er nog lang niet zijn", en dat "mijn vreemdgaan niet uit het niets kwam", maar mensen horen toch wat ze willen horen. Iedereen vindt nr1 en mij een ideaal koppel: succesvol, leuke kinderen, mooi huis, mooi stel...maar ondertussen!!
We wonen wel erg ver van elkaar. Ik schat dat het 200km is. Ik heb zijn nr1 en kinderen een keer ontmoet tijdens het sinterklaasfeest van ons werk. Ik weet dus hoe ze er uit ziet. Bovendien heb ik haar op Hyves gevonden, en kan ik haar daar ook een beetje "bekijken". Die vreemde behoefte heb ik ook wel. Zijn kinderen..tsja...hij heeft tijdens 1 van de schoolvakanties een uitstapje met zijn oudste zoon gemaakt, en toen zijn we elkaar "heel toevallig" tegengekomen. Toen hebben we even koffie met elkaar gedronken. Ik ken zijn oudste zoon daardoor wel een beetje. Onvoorstelbaar groot risico, want zijn nr1 weet natuurlijk ook dat we destijds een relatie hadden. Zij is nu erg wantrouwig. Laatst hebben we een nacht samen doorgebracht, en toen belde zij hem. Huilend etc, omdat ze me net op dat moment op Hyves had gevonden. Ze bleef maar zeggen dat ze het zo moeilijk vindt etc, en ondertussen zat ik daar, bij hem in de kamer in bed! Ongelofelijk. Het was net een film. Zij voelde zich vooral erg bedreigd omdat ze wist dat hij die nacht in een hotel zat waar hij ooit ook met mij had afgesproken. Hij wist haar toen te overtuigen van het feit dat er "niks aan de hand was". Maar jemig...wat een gedoe.
Je bent er dinsdag pas weer? Jammer. Ik ga er vanuit dat we dan wel emailadressen uitgewisseld hebben. Sterkte tot die tijd!!!
40+
We wonen wel erg ver van elkaar. Ik schat dat het 200km is. Ik heb zijn nr1 en kinderen een keer ontmoet tijdens het sinterklaasfeest van ons werk. Ik weet dus hoe ze er uit ziet. Bovendien heb ik haar op Hyves gevonden, en kan ik haar daar ook een beetje "bekijken". Die vreemde behoefte heb ik ook wel. Zijn kinderen..tsja...hij heeft tijdens 1 van de schoolvakanties een uitstapje met zijn oudste zoon gemaakt, en toen zijn we elkaar "heel toevallig" tegengekomen. Toen hebben we even koffie met elkaar gedronken. Ik ken zijn oudste zoon daardoor wel een beetje. Onvoorstelbaar groot risico, want zijn nr1 weet natuurlijk ook dat we destijds een relatie hadden. Zij is nu erg wantrouwig. Laatst hebben we een nacht samen doorgebracht, en toen belde zij hem. Huilend etc, omdat ze me net op dat moment op Hyves had gevonden. Ze bleef maar zeggen dat ze het zo moeilijk vindt etc, en ondertussen zat ik daar, bij hem in de kamer in bed! Ongelofelijk. Het was net een film. Zij voelde zich vooral erg bedreigd omdat ze wist dat hij die nacht in een hotel zat waar hij ooit ook met mij had afgesproken. Hij wist haar toen te overtuigen van het feit dat er "niks aan de hand was". Maar jemig...wat een gedoe.
Je bent er dinsdag pas weer? Jammer. Ik ga er vanuit dat we dan wel emailadressen uitgewisseld hebben. Sterkte tot die tijd!!!
40+
zaterdag 17 november 2007 om 18:20
Hoi Veertigplusser, kan nog net even antwoorden, nr1 komt zo thuis, jee dat het uitgekomen was zeg, wat moeilijk, en fijn dat je nr1 je er niet gelijk uit heeft 'gegooid', en dat je evengoed weer contact hebt, ja, de buitenwereld, het zgn alles is goed wereldje, dat is hier ook, het gaat alweer ietsje beter met me, dat hielp wel dat je zei over die afspraak, dat is het gewoon, mannen zijn zo anders he, oplossingen altijd paraat, doet het pijn? geen contact meer, klaar. Maar jij zat er dus bij dat zijn nr1 huilend aan de telefoon zat over jou, heftig, maar dan kon je ook horen hoe hij tegen haar doet/is, gaat hij echt bij haar weg???? Heb je dat al gevraagd???? Ik raad je aan te wachten tot hij weg gaat, voor je met lege handen zit, en toch eerst tijdje op je eigen gaan, even latten dan, en dan ,,,,,,,,,,,,,wauw, die van mij heeft mij beloofd mij op een dag echt zijn vrouw te maken, zucht (zie je hem evengoed nog morgen?) zoja, veel plezier, hi
zaterdag 17 november 2007 om 18:30
Ja, ik hoorde hem tegen haar praten. Hij praat vriendelijk tegen haar, maar meer niet. We praten heel vaak over weggaan enzo, maar we zeggen ook beiden dat we niet weten wanneer. Ik geloof wel dat hij echt bij haar weg wil. Ik geloof wel dat hij echt van mij houdt. En inderdaad: ik zal zeker wachten tot hij weggaat. Vorige keer dat wij beiden weg zijn gegaan is hij ook de eerste geweest. Ik ben toen wel meteen meegegaan, en dat zou ik nooit meer doen. Het was allemaal veel te plotseling, onvoorbereid.
Mijn nr1 zei toen ik thuis wegging "je moet weten dat je altijd terug kunt komen", en dat was dus ook echt zo. Het verbaast mij soms hoe weinig schuldgevoel ik heb. De twee werelden zijn zo totaal gescheiden! Nr1 weet echt nergens van, en voelt het ook niet. Is niet er sensitief.
Ja Anna, mannen zijn anders. Zij kunnen heel makkelijk de deur dichtdoen, stoppen met voelen. Maar dat betekent niet dat zij die gevoelens niet hebben!
Zijn antwoord op jouw smsje ("het is beter zo") is natuurlijk wel wáár. Het is ook beter zo, voor nu! Het is rustiger, en het laat mogelijkheden met nr1 open die anders niet bestaan. Ik lees hier ook wel dat het mogelijk is om het terug te vinden met je nr1, en soms verlang ik daar ontzettend naar.
Mijn nr1 is een lieve man die erg goed voor me zorgt. Bovendien is hij een hele fijne en lieve vader. Ik denk ook vaak: is het nou echt zo erg dat we geen passie hebben, en dat we niet op hetzelfde niveau functioneren? Is het nou echt zo belangrijk om goede gesprekken te hebben? (en spetterende sex...ok). Of is het belangrijker om rust en gerieflijkheid te hebben?
Wist ik het antwoord maar...zucht...
Mijn nr1 zei toen ik thuis wegging "je moet weten dat je altijd terug kunt komen", en dat was dus ook echt zo. Het verbaast mij soms hoe weinig schuldgevoel ik heb. De twee werelden zijn zo totaal gescheiden! Nr1 weet echt nergens van, en voelt het ook niet. Is niet er sensitief.
Ja Anna, mannen zijn anders. Zij kunnen heel makkelijk de deur dichtdoen, stoppen met voelen. Maar dat betekent niet dat zij die gevoelens niet hebben!
Zijn antwoord op jouw smsje ("het is beter zo") is natuurlijk wel wáár. Het is ook beter zo, voor nu! Het is rustiger, en het laat mogelijkheden met nr1 open die anders niet bestaan. Ik lees hier ook wel dat het mogelijk is om het terug te vinden met je nr1, en soms verlang ik daar ontzettend naar.
Mijn nr1 is een lieve man die erg goed voor me zorgt. Bovendien is hij een hele fijne en lieve vader. Ik denk ook vaak: is het nou echt zo erg dat we geen passie hebben, en dat we niet op hetzelfde niveau functioneren? Is het nou echt zo belangrijk om goede gesprekken te hebben? (en spetterende sex...ok). Of is het belangrijker om rust en gerieflijkheid te hebben?
Wist ik het antwoord maar...zucht...
zaterdag 17 november 2007 om 22:50
Hai Anna,40+ e.a, ik lees al heel lang mee, reageer af en toe en voel me erg verbonden met jullie.
Ik heb ook een hele lieve man 40+,net als jij.
Na een flinke dip, (een bijna echtscheiding, na het uitkomen..)zijn we weer op de goede weg.
Ik voel dat mijn relatie met nr 1 wel weer als vanouds is, maar IK ben veranderd.
Ik vind het zo moeilijk om uit te leggen maar mijn man is mijn eerste echte liefde, middelbare school leren kennen.
Wij zijn samen een team, maatjes, en hebben het altijd erg gezellig samen.
Ik wist niet beter dan.. 'ik word oud met hem.' Nooit anders gedacht of gewild.
Toch heb ik twee jaar geleden mijn hart compleet verloren aan een andere man, ook nog eens een goede vriend van ons, wat het erg ingewikkeld maakte.
Ik heb mijn verhaal al eens geschreven, heb een intense en o, zo mooie liefde mogen ervaren met die goede vriend.Het kwam uit, we hebben meerdere pogingen gedaan om het te stoppen maar het gevoel was sterker dan ik zelf.Uiteindelijk toen mijn huwelijk bijna in een echtscheiding uitliep ben ik gaan kiezen.Ik moest wel...
Ik voelde dat ik mijn huwelijk geen eerlijke kans kon geven zolang nr 2 op de achtergrond was, ik wilde zoveel goede jaren niet zomaar aan de kant zetten, we hebben twee kindjes en we houden gewoon van elkaar.
Er is vanalles gebeurd, nr 2 en ik hebben heel veel moeite gehad om elkaar los te laten, is ook niet ineens gelukt, maar ik heb hem nu al 1,6 jaar niet meer gezien!
Het heeft wel gewerkt voor mijn huwelijk want stukje bij beetje werd het weer als "vanouds".
We hebben veel respect voor elkaar en houden van elkaar,mijn man en ik, maar ik ben wel door alles veranderd.
Wat eerst zo vertrouwd voelde kan nu soms zo anders voelen.
Ik ben een stukje van mezelf kwijt geraakt toen ik afscheid moest nemen van mijn nr 2. Ik heb een ander soort liefde ervaren, iets wat ik niet kende.
Het heeft mij in verwarring gebracht, onzeker gemaakt.Wat is nu ware liefde...
Ik houd van twee mannen, ieder op een andere manier.
Ik kan het niet eens goed uitleggen wat het verschil precies is.Natuurlijk heb je meer passie met een geheime liefde, zeker als je al 20 jaar samen bent met je partner.
Maar hij heeft wat in mij losgemaakt, en ik blijf er naar verlangen..
Ik mis hem, hij is nooit uit mijn gedachten.
Mijn man weet dat ik hem mis, we kunnen er zelfs wel over praten maar hij ziet geen andere oplossing dan definitief loslaten.
Het zal ook wel de enige oplossing zijn, maar het blijft mij zo verdrietig maken.
Ik kan het nog steeds niet helemaal accepteren.
Ik wil mijn man niet weer zoveel verdriet doen, maar ik zou een moord doen als er een tussen oplossing zou zijn.
Al zou ik hem maar 1 a 2 x per jaar kunnen zien, ik zal mezelf wel voor de gek houden, maar wat lijkt me dat mooi.
Ach, ik had even zin om dit van me af te schrijven.Ik ben dit weekend alleen, normaal schrijf ik niet zo heel vaak, ik pak nu mijn kans.
Ik heb ook een hele lieve man 40+,net als jij.
Na een flinke dip, (een bijna echtscheiding, na het uitkomen..)zijn we weer op de goede weg.
Ik voel dat mijn relatie met nr 1 wel weer als vanouds is, maar IK ben veranderd.
Ik vind het zo moeilijk om uit te leggen maar mijn man is mijn eerste echte liefde, middelbare school leren kennen.
Wij zijn samen een team, maatjes, en hebben het altijd erg gezellig samen.
Ik wist niet beter dan.. 'ik word oud met hem.' Nooit anders gedacht of gewild.
Toch heb ik twee jaar geleden mijn hart compleet verloren aan een andere man, ook nog eens een goede vriend van ons, wat het erg ingewikkeld maakte.
Ik heb mijn verhaal al eens geschreven, heb een intense en o, zo mooie liefde mogen ervaren met die goede vriend.Het kwam uit, we hebben meerdere pogingen gedaan om het te stoppen maar het gevoel was sterker dan ik zelf.Uiteindelijk toen mijn huwelijk bijna in een echtscheiding uitliep ben ik gaan kiezen.Ik moest wel...
Ik voelde dat ik mijn huwelijk geen eerlijke kans kon geven zolang nr 2 op de achtergrond was, ik wilde zoveel goede jaren niet zomaar aan de kant zetten, we hebben twee kindjes en we houden gewoon van elkaar.
Er is vanalles gebeurd, nr 2 en ik hebben heel veel moeite gehad om elkaar los te laten, is ook niet ineens gelukt, maar ik heb hem nu al 1,6 jaar niet meer gezien!
Het heeft wel gewerkt voor mijn huwelijk want stukje bij beetje werd het weer als "vanouds".
We hebben veel respect voor elkaar en houden van elkaar,mijn man en ik, maar ik ben wel door alles veranderd.
Wat eerst zo vertrouwd voelde kan nu soms zo anders voelen.
Ik ben een stukje van mezelf kwijt geraakt toen ik afscheid moest nemen van mijn nr 2. Ik heb een ander soort liefde ervaren, iets wat ik niet kende.
Het heeft mij in verwarring gebracht, onzeker gemaakt.Wat is nu ware liefde...
Ik houd van twee mannen, ieder op een andere manier.
Ik kan het niet eens goed uitleggen wat het verschil precies is.Natuurlijk heb je meer passie met een geheime liefde, zeker als je al 20 jaar samen bent met je partner.
Maar hij heeft wat in mij losgemaakt, en ik blijf er naar verlangen..
Ik mis hem, hij is nooit uit mijn gedachten.
Mijn man weet dat ik hem mis, we kunnen er zelfs wel over praten maar hij ziet geen andere oplossing dan definitief loslaten.
Het zal ook wel de enige oplossing zijn, maar het blijft mij zo verdrietig maken.
Ik kan het nog steeds niet helemaal accepteren.
Ik wil mijn man niet weer zoveel verdriet doen, maar ik zou een moord doen als er een tussen oplossing zou zijn.
Al zou ik hem maar 1 a 2 x per jaar kunnen zien, ik zal mezelf wel voor de gek houden, maar wat lijkt me dat mooi.
Ach, ik had even zin om dit van me af te schrijven.Ik ben dit weekend alleen, normaal schrijf ik niet zo heel vaak, ik pak nu mijn kans.
zaterdag 17 november 2007 om 23:16
@Marla, ik heb je idd af en toe voorbij zien komen, mss ken je een (beetje) mijn verhaal. Wat fijn dat je relatie met nr1 toch weer goed zit. Je hebt gelijk wanneer je aangeeft dat je je huwelijk geen eerlijke kans kunt geven wanneer nr2 nog in beeld is. Na elkaar meer dan anderhalf jaar niet gezien te hebben nog steeds verlangen en verdriet naar nr2... is dat mijn voorland? Heb hem inmiddels 'nog maar' een half jaar niet meer zien en idd de emoties lopen af en toe nog hoog, erg hoog op. Hoe herkenbaar wanneer je zegt dat je iets van jezelf kwijt geraakt bent bij het afscheid van nr2... of je dat ooit weer terugvind? Heb je geen schrik dat je ooit!! weer voor deze 'verleiding' zult bezwijken (denk dat ik wel snap wat je bedoelt met datgene waar je naar verlangt).Hoe heb je je relatie met nr1 weer in orde gekregen en is dat op alle fronten zo? Heeft hij je alles kunnen vergeven en kan hij vergeten, ik bedoel is dit niet iets wat hij af en toe nog gebruikt tijdens bv. een woordenwisseling?
@ alle anderen
X t
@ alle anderen
X t
zondag 18 november 2007 om 00:43
Hoi Teka, of ik ooit nog weer eens zal bezwijken ik weet het niet.......
Hij blijft mijn zwakke plek, ik weet alleen dat ik mijn man, anderen en mezelf dit verdriet niet nog eens aan zou willen doen!
Ik besef inmiddels, weer, wat ik wel heb, en ik wil het niet kwijt raken.
Ik zou niet weer mezelf zo willen verliezen, maar soms verlang ik gewoon even naar zijn vertrouwde armen om me heen, zijn stem,zijn aanwezigheid...
Ik heb wel eens gedacht, even nieuwe energie opladen, maar dan bij een ander, maar velen zullen dat niet snappen, veroordelen.Waarom moet gelijk je huwelijk rammelen als je iemand anders gevonden hebt die je op een andere manier raakt.
Ik kan mezelf daar suf over denken.
Nee, ik wil mijn man niet missen , maar in mijn hart wil ik mijn nr 2 ook niet missen.
Mijn man heeft aangegeven mij niet te kunnen "delen", we hebben daar veel over gepraat.
Toen het noodweer is gaan liggen hebben mijn man en ik veel, heel veel gepraat en gegraven in onze relatie.
Wij zijn al zolang samen, hij begreep ergens mijn gevoelens wel.Niet dat hij goedkeurde wat ik heb gedaan, absoluut niet.
Maar hij ziet ook wel in dat je voor meer mensen bijzondere gevoelens kunt hebben.
Alleen het bedrog van twee kanten, partner en vriend, dat vindt hij onbegrijpelijk, en daar kan ik hem natuurlijk geen ongelijk in geven, daar ben ik, heb ik, ook van twee kanten schuld aan.
Maar omdat hij van mij houdt en ook voor de kinderen wilde knokken gaf hij onze relatie een nieuwe kans.
Hij heeft een enorm inlevingsvermogen, een groot warm hart.
Ik heb hulp gezocht bij een psych., heb het nu afgerond, ben rustiger maar helemaal berusten kan ik (blijkbaar) toch nog niet.
Alles begint wel weer een plek te krijgen, we hebben nog weinig ruzie daarover, maar mijn man voelt wel degelijk mijn verdriet.
Het maakt hem ook onzeker, en dat vind ik nou zo moeilijk.
Ik houd van twee mannen, kan niet goed loskomen van die ander, vraag mezelf wel eens af of ik dat ook echt wel wil.
Ja, voor mijn man, maar wil ik dat zelf ook echt??(Ergens koester je zo'n grote liefde toch?)
Maar wat ik wil daar moeten meerdere partijen achter staan en dat is in mijn geval niet zo....
Lastig he!
Ik ga slapen, misschien tot morgen, na het weekeinde zal het wel weer rustig worden van mijn kant, maar ik leef mee.
Hij blijft mijn zwakke plek, ik weet alleen dat ik mijn man, anderen en mezelf dit verdriet niet nog eens aan zou willen doen!
Ik besef inmiddels, weer, wat ik wel heb, en ik wil het niet kwijt raken.
Ik zou niet weer mezelf zo willen verliezen, maar soms verlang ik gewoon even naar zijn vertrouwde armen om me heen, zijn stem,zijn aanwezigheid...
Ik heb wel eens gedacht, even nieuwe energie opladen, maar dan bij een ander, maar velen zullen dat niet snappen, veroordelen.Waarom moet gelijk je huwelijk rammelen als je iemand anders gevonden hebt die je op een andere manier raakt.
Ik kan mezelf daar suf over denken.
Nee, ik wil mijn man niet missen , maar in mijn hart wil ik mijn nr 2 ook niet missen.
Mijn man heeft aangegeven mij niet te kunnen "delen", we hebben daar veel over gepraat.
Toen het noodweer is gaan liggen hebben mijn man en ik veel, heel veel gepraat en gegraven in onze relatie.
Wij zijn al zolang samen, hij begreep ergens mijn gevoelens wel.Niet dat hij goedkeurde wat ik heb gedaan, absoluut niet.
Maar hij ziet ook wel in dat je voor meer mensen bijzondere gevoelens kunt hebben.
Alleen het bedrog van twee kanten, partner en vriend, dat vindt hij onbegrijpelijk, en daar kan ik hem natuurlijk geen ongelijk in geven, daar ben ik, heb ik, ook van twee kanten schuld aan.
Maar omdat hij van mij houdt en ook voor de kinderen wilde knokken gaf hij onze relatie een nieuwe kans.
Hij heeft een enorm inlevingsvermogen, een groot warm hart.
Ik heb hulp gezocht bij een psych., heb het nu afgerond, ben rustiger maar helemaal berusten kan ik (blijkbaar) toch nog niet.
Alles begint wel weer een plek te krijgen, we hebben nog weinig ruzie daarover, maar mijn man voelt wel degelijk mijn verdriet.
Het maakt hem ook onzeker, en dat vind ik nou zo moeilijk.
Ik houd van twee mannen, kan niet goed loskomen van die ander, vraag mezelf wel eens af of ik dat ook echt wel wil.
Ja, voor mijn man, maar wil ik dat zelf ook echt??(Ergens koester je zo'n grote liefde toch?)
Maar wat ik wil daar moeten meerdere partijen achter staan en dat is in mijn geval niet zo....
Lastig he!
Ik ga slapen, misschien tot morgen, na het weekeinde zal het wel weer rustig worden van mijn kant, maar ik leef mee.
zondag 18 november 2007 om 02:48
Hoi Marla, dank je wel voor je eerlijke en uitgebreide antwoord. Net wat je zegt... hij zal altijd een zwakke plek blijven, dat is mss hier ook wel het geval. Ik ben niet bang zo snel weer in de verleiding te komen, hij was het helemaal voor me, de enige waarvoor ik alles op gaf en weer op zou geven. Maar, ondanks alles, voel ik me nog steeds op een bep. manier verbonden met nr1 ook al zijn we niet meer samen. Wij (nr1 en ik) hebben ook heel veel gepraat, zijn samen naar therapie geweest.. hij heeft dan wel een groot hart maar zijn inlevingsvermogen is minder, hij begrijpt niet wat me dreef hem en alles wat we hadden op te geven. Het bedrog/verdriet wat ik nr1 heb aangedaan? Ja daar heb ik spijt van, alhoewel ik destijds wel weg ben gegaan, wilde samen zijn met nr2 maar dat kon voor mij niet wanneer ik nog thuis was bij nr1. En nu? nr2 is samen met iemand anders, voor hoelang? Ik zit in mijn eigen gekozen wachtkamer... wil ik dit werkelijk allemaal zo? Ik heb ook hulp gezocht bij een psych, maar heb niet het gevoel veel verder te komen, blijf hangen in mijn verdriet om nr2, wil hem nog steeds ook al weet ik dat dit mss niet iets zal zijn wat toekomst heeft..... en nr1 blijft zijn best doen... zo moeilijk, ik zou hem aan de ene kant graag tegemoet willen komen....weet wat we samen hadden, maar waar blijf ik zelf dan ik deze situatie? Ik weet het af en toe niet meer....
X t
X t
zondag 18 november 2007 om 05:24
Marla en Teka, ik heb aan jullie allebei gedacht dat weekend. Teka omdat je voor je nr2 hebt gekozen en je je zelf nog steeds af vraagt of je terug moet gaan naar je nr1. Marla, ik geloof dat jij ooit eens hebt geschreven dat je nr2 (die je geen nr2 noemt) zoveel pijn heeft omdat je voor je nr1 hebt gekozen.
Mijn man weet uiteindelijk ook van mijn relatie met nr2, nu zo'n 3 weken.Niet omdat hij ons betrapt heeft maar omdat hij aan mij voelde wat er gaande was. Ik had het er heel moeilijk mee om te beloven dat ik het contact zou verbreken en dat deed mijn nr1 veel pijn. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik met nr2 zou breken maar daarna hebben we elkaar een paar keer aan de telefoon gehad. Ook dit deed nr1 veel pijn omdat ik beloofd had het contact te verbreken. Hij begrijpt dat ik het moeilijk heb en dat ik nr2 mis maar hij wil dat ik hier samen met hem door heen kom, dat ik dit met hem deel.
Jou nr1 Marla doet me denken aan mijn nr1. Mijn man kan ook begrip op brengen voor het feit dat ik gevoelens heb voor een ander, is ook niet bereid om me te delen en als ik nu verder ga met mijn nr2 is dat het einde van mijn huwelijk. Ik moet mijn huwelijk met nr1 een nieuwe kans geven. Ik kan niet 10 jaar huwelijk op geven zonder het een eerlijke kans te geven. Daarom heb ik nu echt alle contact met nr2 verbroken. Nr2 bergrijpt mijn situatie en hoe graag hij ook met mij verder zou willen, hij heeft het er ook moeilijk mee dat dit ten koste van mijn gezin zal gaan. Ik weet niet of mijn gevoelens voor nr1 terug zullen komen. Maar ik moet het proberen. Het is zoals je zegt Marla, de relatie is van ouds maar ik ben veranderd.
Mijn hart breekt als ik aan nr2 denk. Ik weet hoeveel ik voor hem beteken. Ik hoop dat dit uit eindelijk voor hem ook beter is.
Gisteren heb ik veel gehuild, ik ben nog steeds niet zover dat ik dit met nr1 kan delen.
Als ik jullie begrijp Marla en Teka, dan gaat het missen van nr2 nooit over. Ik hou van hem. Hij heeft me zoveel goede dingen gegeven. En ik wist nooit dat liefde zo sterk en bijzonder kon zijn. Ik weet niet hoe ik zonder hem verder kan. Maar ik moet sterk zijn.
Mijn man weet uiteindelijk ook van mijn relatie met nr2, nu zo'n 3 weken.Niet omdat hij ons betrapt heeft maar omdat hij aan mij voelde wat er gaande was. Ik had het er heel moeilijk mee om te beloven dat ik het contact zou verbreken en dat deed mijn nr1 veel pijn. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik met nr2 zou breken maar daarna hebben we elkaar een paar keer aan de telefoon gehad. Ook dit deed nr1 veel pijn omdat ik beloofd had het contact te verbreken. Hij begrijpt dat ik het moeilijk heb en dat ik nr2 mis maar hij wil dat ik hier samen met hem door heen kom, dat ik dit met hem deel.
Jou nr1 Marla doet me denken aan mijn nr1. Mijn man kan ook begrip op brengen voor het feit dat ik gevoelens heb voor een ander, is ook niet bereid om me te delen en als ik nu verder ga met mijn nr2 is dat het einde van mijn huwelijk. Ik moet mijn huwelijk met nr1 een nieuwe kans geven. Ik kan niet 10 jaar huwelijk op geven zonder het een eerlijke kans te geven. Daarom heb ik nu echt alle contact met nr2 verbroken. Nr2 bergrijpt mijn situatie en hoe graag hij ook met mij verder zou willen, hij heeft het er ook moeilijk mee dat dit ten koste van mijn gezin zal gaan. Ik weet niet of mijn gevoelens voor nr1 terug zullen komen. Maar ik moet het proberen. Het is zoals je zegt Marla, de relatie is van ouds maar ik ben veranderd.
Mijn hart breekt als ik aan nr2 denk. Ik weet hoeveel ik voor hem beteken. Ik hoop dat dit uit eindelijk voor hem ook beter is.
Gisteren heb ik veel gehuild, ik ben nog steeds niet zover dat ik dit met nr1 kan delen.
Als ik jullie begrijp Marla en Teka, dan gaat het missen van nr2 nooit over. Ik hou van hem. Hij heeft me zoveel goede dingen gegeven. En ik wist nooit dat liefde zo sterk en bijzonder kon zijn. Ik weet niet hoe ik zonder hem verder kan. Maar ik moet sterk zijn.
zondag 18 november 2007 om 09:13
Lieve Teka,Flamenco hebben jullie wel geslapen??
Ik heb iedereen door de tijd heen gevolgd, ook jullie, maar vergeef me ik weet niet alles meer.
Teka,Ik leef en voel met je mee, ik heb de keuze die jij hebt gemaakt niet aangedurfd destijds, ik ben toen naar een psych. gegaan met letterlijk de vraag " Ik houd van twee mannen en ik weet niet voor wie ik moet kiezen..."
Wat een emotionele worsteling en wat zwaar voor je, die "zelfgekozen" wachtkamer.
Het is wat jij ook treffend schrijft, waar blijf jezelf in dat hele verhaal.
Twee mannen, twee verschillende liefdes..., wat is wijsheid, gevoel/ verstand , je gaat aan alles twijfelen...
Voor mij was mijn psych. meer een klankbord, even uithuilen,ontladen en weer verder gaan.
Ik voel ook spijt jegens mijn man, wat ik hem heb aan gedaan, en t.o.v. de partner van mijn nr 2, en de vriendenclub etc. maar voor mij persoonlijk was het misschien wel de meest intense ervaring van mijn leven.
Er komt een jeugdige onbevangenheid over je heen, het leven krijgt een andere kleur.
@flamenco, 3 weken geleden ..,wat vers allemaal nog, wat staat je leven dan ineens op z'n kop he?
Meisje, ik wil je heel veel kracht toewensen.Ik heb met mijn nr 2 ook zo moeten knokken om niet telkens weer dezelfde fout te maken van telkens weer opnieuw afscheid nemen.. Je omgeving dwingt je, terwijl je er zelf emotioneel nog helemaal niet aan toe bent, dat de gedachte van 'missen' je alleen al ziek maakt.Loslaten gaat niet in een keer.
De gezegde; "afscheid nemen doe je niet ineens, dat doe je telkens een beetje", klopt zo.
Maar verdriet wordt anders door de tijd heen.
Eerst overheerst het alles, dan gaat het langzaam een plekje krijgen, een stil verdriet op de achtergrond.
Maar over gaat het volgens mij niet, ik blijf naar hem verlangen.Ook naar 1,6 jaar.Ondanks dat mijn huwelijk weer in balans is.
Je eigen balans weer terug vinden, zonder die andere grote liefde, dat is een hele toer!
Maar op mijn sterke momenten voel ik me wel heel rijk, te weten dat er een andere man is die ook zielsveel van mij houdt.
Ik pluk nog steeds de vruchten van die grote liefde, ik voel me persoonlijk sterker,zelfverzekerder en daar heeft zelfs mijn man profijt van.
Ik heb iedereen door de tijd heen gevolgd, ook jullie, maar vergeef me ik weet niet alles meer.
Teka,Ik leef en voel met je mee, ik heb de keuze die jij hebt gemaakt niet aangedurfd destijds, ik ben toen naar een psych. gegaan met letterlijk de vraag " Ik houd van twee mannen en ik weet niet voor wie ik moet kiezen..."
Wat een emotionele worsteling en wat zwaar voor je, die "zelfgekozen" wachtkamer.
Het is wat jij ook treffend schrijft, waar blijf jezelf in dat hele verhaal.
Twee mannen, twee verschillende liefdes..., wat is wijsheid, gevoel/ verstand , je gaat aan alles twijfelen...
Voor mij was mijn psych. meer een klankbord, even uithuilen,ontladen en weer verder gaan.
Ik voel ook spijt jegens mijn man, wat ik hem heb aan gedaan, en t.o.v. de partner van mijn nr 2, en de vriendenclub etc. maar voor mij persoonlijk was het misschien wel de meest intense ervaring van mijn leven.
Er komt een jeugdige onbevangenheid over je heen, het leven krijgt een andere kleur.
@flamenco, 3 weken geleden ..,wat vers allemaal nog, wat staat je leven dan ineens op z'n kop he?
Meisje, ik wil je heel veel kracht toewensen.Ik heb met mijn nr 2 ook zo moeten knokken om niet telkens weer dezelfde fout te maken van telkens weer opnieuw afscheid nemen.. Je omgeving dwingt je, terwijl je er zelf emotioneel nog helemaal niet aan toe bent, dat de gedachte van 'missen' je alleen al ziek maakt.Loslaten gaat niet in een keer.
De gezegde; "afscheid nemen doe je niet ineens, dat doe je telkens een beetje", klopt zo.
Maar verdriet wordt anders door de tijd heen.
Eerst overheerst het alles, dan gaat het langzaam een plekje krijgen, een stil verdriet op de achtergrond.
Maar over gaat het volgens mij niet, ik blijf naar hem verlangen.Ook naar 1,6 jaar.Ondanks dat mijn huwelijk weer in balans is.
Je eigen balans weer terug vinden, zonder die andere grote liefde, dat is een hele toer!
Maar op mijn sterke momenten voel ik me wel heel rijk, te weten dat er een andere man is die ook zielsveel van mij houdt.
Ik pluk nog steeds de vruchten van die grote liefde, ik voel me persoonlijk sterker,zelfverzekerder en daar heeft zelfs mijn man profijt van.
zondag 18 november 2007 om 09:26
Goedemorgen dames,
Na een nacht denken en draaien heb ik besloten te stoppen met mijn nr2. Waarom? eigenlijk gewoon omdat ik het hele gedoe moe ben, Ik wil weer genieten van dít leven, en niet hunkeren naar een ander leven. Ik wil leven in het nú in niet in het "misschien ooit". Ik wil er zijn voor mijn kinderen, 100%, en niet met de helft. Ik wil eerlijk tegen mijn vrienden kunnen zijn, en niet het masker laten zien van het afgelopen jaar.
De aanleiding? Gisteravond op een feestje eindelijk weer eens uitgebreid gepraat met mijn beste vriend. Niet hierover, maar wel over relaties in het algemeen. 1 Zin van hem gaf de doorslag:"twijfels heeft iedereen, maar als er nog verbondenheid is"(hij had het over zichzelf. Ik heb nog wel degelijk verbondenheid met nr1. Hij is een paar dagen weg, maar smst me 10x per dag. Die man is echt stapeldol op me.
Ik hoop dat er iemand hier is, zo vroeg, om me te steunen. Ik wil het eigenlijk "een clean break" maken. Nr2 en ik hebben dit al zeker 25x geprobeerd, en telkens lukt het niet als we het uitmaken als we face-to-face zijn. Ik wil het daarom per sms of email doen, zonder uitleg. Niet sjiek, heel pijnlijk voor hem, maar ik moet gebruik maken van de kracht die ik nu voel.
Willen jullie reageren op mijn posting??? Help!!!
Na een nacht denken en draaien heb ik besloten te stoppen met mijn nr2. Waarom? eigenlijk gewoon omdat ik het hele gedoe moe ben, Ik wil weer genieten van dít leven, en niet hunkeren naar een ander leven. Ik wil leven in het nú in niet in het "misschien ooit". Ik wil er zijn voor mijn kinderen, 100%, en niet met de helft. Ik wil eerlijk tegen mijn vrienden kunnen zijn, en niet het masker laten zien van het afgelopen jaar.
De aanleiding? Gisteravond op een feestje eindelijk weer eens uitgebreid gepraat met mijn beste vriend. Niet hierover, maar wel over relaties in het algemeen. 1 Zin van hem gaf de doorslag:"twijfels heeft iedereen, maar als er nog verbondenheid is"(hij had het over zichzelf. Ik heb nog wel degelijk verbondenheid met nr1. Hij is een paar dagen weg, maar smst me 10x per dag. Die man is echt stapeldol op me.
Ik hoop dat er iemand hier is, zo vroeg, om me te steunen. Ik wil het eigenlijk "een clean break" maken. Nr2 en ik hebben dit al zeker 25x geprobeerd, en telkens lukt het niet als we het uitmaken als we face-to-face zijn. Ik wil het daarom per sms of email doen, zonder uitleg. Niet sjiek, heel pijnlijk voor hem, maar ik moet gebruik maken van de kracht die ik nu voel.
Willen jullie reageren op mijn posting??? Help!!!
