Relaties
alle pijlers
twee liefdes...........nieuw topic...
vrijdag 20 juli 2007 om 11:41
Ik had nog wat voor thea geschreven als andwoordt dus bij deze..
Thea..........mss wel...
Maar ben na de bevalling van mijn zoontje depressief geweest en toen was die er in goede en slechte tijden...
Maar ik wou graag een tweede en hij niet.........en hij voerde later wel goede argumenten aan, maar heeft me toen ook al wel wat gekwetst..
Toen hebben we een jaar of 3 geen seks etc gehad en nu wil die weer..
Maar ik weet niet meer wat ik wil. mss hou ik nog wel van hem maar we hebben elkaar zo gekwetst.
En nu kwetst die ander me ook al..........pffff, maar ik kan hem dat niet aanrekeken want hijs nog zo jong..
En mijn man...........hij wou niet op vakantie want dan zou hij zich ergeren aan mijn buien..
Mijn zoon loopt over me heen...zo kan ik wel doorgaan nog......
En ik mag met niemand als hem over onze problemen praten..want ik heb hem gekwetst door tegen mijn vriendinnen te zeggen hoe ons seksleven was.........heb dit overginds 3 jaar opgekropt en hij vertelde altijd dat ie sex vies vond etc...
Maar verder is die wel heel lief hoor..
maar ik weet niet of we ooit samen nog gelukkig kunnen worden..
Ik kan niet sex hebben met iemand en aan een ander denken..
En ik wil niet meer aan die ander denken want die trapt me ook alleen maar op mijn ziel..
Het liefst zou ik mss wel alleen wonen met mijn zoontje..
Alles is nu zo warrig op dit moment. Weet alleen dat ik alle dagen hoofd en buikpijn heb en das ook niet alles..ik weet het niet meer dusz..
Thea..........mss wel...
Maar ben na de bevalling van mijn zoontje depressief geweest en toen was die er in goede en slechte tijden...
Maar ik wou graag een tweede en hij niet.........en hij voerde later wel goede argumenten aan, maar heeft me toen ook al wel wat gekwetst..
Toen hebben we een jaar of 3 geen seks etc gehad en nu wil die weer..
Maar ik weet niet meer wat ik wil. mss hou ik nog wel van hem maar we hebben elkaar zo gekwetst.
En nu kwetst die ander me ook al..........pffff, maar ik kan hem dat niet aanrekeken want hijs nog zo jong..
En mijn man...........hij wou niet op vakantie want dan zou hij zich ergeren aan mijn buien..
Mijn zoon loopt over me heen...zo kan ik wel doorgaan nog......
En ik mag met niemand als hem over onze problemen praten..want ik heb hem gekwetst door tegen mijn vriendinnen te zeggen hoe ons seksleven was.........heb dit overginds 3 jaar opgekropt en hij vertelde altijd dat ie sex vies vond etc...
Maar verder is die wel heel lief hoor..
maar ik weet niet of we ooit samen nog gelukkig kunnen worden..
Ik kan niet sex hebben met iemand en aan een ander denken..
En ik wil niet meer aan die ander denken want die trapt me ook alleen maar op mijn ziel..
Het liefst zou ik mss wel alleen wonen met mijn zoontje..
Alles is nu zo warrig op dit moment. Weet alleen dat ik alle dagen hoofd en buikpijn heb en das ook niet alles..ik weet het niet meer dusz..
maandag 19 november 2007 om 23:40
Probeer je kracht en doorzettingsvermogen te putten uit wat je nog WEL hebt.
Ik weet wat je doormaakt, het is een zware strijd tussen verstand en gevoel.
Loslaten van iets wat je zo lief is en zo dierbaar is, dat is verschrikkelijk.
Maar je weet waarvoor je het gaat loslaten, je hebt het zondag zo goed verwoord,houdt dat vast!!
Je moet echt afkicken, je leeft nog maanden met je mobiel 24 uur in je vizier, je ziet ineens alle auto's van dat merk rijden, je hoort ineens alleen maar liefdesliedjes op de radio die je diep raken, je hart stokt als je iemand tegenkomt met ZIJN geurtje op,je gaat nog regelmatig alle plekjes af om het te "verwerken", maar stiekum hoop je hem nog tegen te komen ( en die kans is groot want dat gaat hij ook doen!), ALLES wat maar met hem te maken heeft trekt nu extra je aandacht,er komen nog heel veel moeilijke dagen;feest/verjaardagen/bijzondere data etc.
(Ik praat nu uit eigen ervaring,dat snap je.)
wat moet dit een dramatische en tevens traumatische ervaring zijn geweest, wat voor een ras hond was het? weet dat je verdomd gehecht kunt raken aan zo een bestje
Ik weet wat je doormaakt, het is een zware strijd tussen verstand en gevoel.
Loslaten van iets wat je zo lief is en zo dierbaar is, dat is verschrikkelijk.
Maar je weet waarvoor je het gaat loslaten, je hebt het zondag zo goed verwoord,houdt dat vast!!
Je moet echt afkicken, je leeft nog maanden met je mobiel 24 uur in je vizier, je ziet ineens alle auto's van dat merk rijden, je hoort ineens alleen maar liefdesliedjes op de radio die je diep raken, je hart stokt als je iemand tegenkomt met ZIJN geurtje op,je gaat nog regelmatig alle plekjes af om het te "verwerken", maar stiekum hoop je hem nog tegen te komen ( en die kans is groot want dat gaat hij ook doen!), ALLES wat maar met hem te maken heeft trekt nu extra je aandacht,er komen nog heel veel moeilijke dagen;feest/verjaardagen/bijzondere data etc.
(Ik praat nu uit eigen ervaring,dat snap je.)
wat moet dit een dramatische en tevens traumatische ervaring zijn geweest, wat voor een ras hond was het? weet dat je verdomd gehecht kunt raken aan zo een bestje
dinsdag 20 november 2007 om 09:10
Ahhhhhhhh k*t. Ik heb toch toegegeven aan mijn verlangen. Gisteravond gesmst. Kreeg meteen antwoord. Hij was zo blij iets van me te horen. Nu net een poosje gebeld. Geprobeerd het uit te leggen, geprobeerd uit te leggen dat ik "het goede" wil doen. Hij wilde vandaag afspreken, maar daar ben ik niet mee accoord gegaan.
Ik baal dat ik het gedaan heb, maar ik ben ook wel blij. Wat ik eigenlijk zou willen is afentoe contact, weten hoe het met hem gaat, maar zonder dat het een relatie is. Pff...als ik het zo opschrijf denk ik : Ja DUH. Dat werkt natuurlijk niet.
Oh, wat zullen jullie me allemaal een slappe trut vinden!!!!
Ik baal dat ik het gedaan heb, maar ik ben ook wel blij. Wat ik eigenlijk zou willen is afentoe contact, weten hoe het met hem gaat, maar zonder dat het een relatie is. Pff...als ik het zo opschrijf denk ik : Ja DUH. Dat werkt natuurlijk niet.
Oh, wat zullen jullie me allemaal een slappe trut vinden!!!!
dinsdag 20 november 2007 om 09:38
40+, ik kan het me zo voorstellen dat je af en toe contact wil, maar dat kan niet als je echt met hem wil breken.
Maar je hebt niet met hem afgesproken vandaag, dat heeft je vast moeite gekost. Nu toch weer vol blijven houden. Ik denk dat velen van ons af en toe een zwak moment hebben, niet over blijven malen, gewoon doorgaan met je besluit van zondag.
Hug!!
Maar je hebt niet met hem afgesproken vandaag, dat heeft je vast moeite gekost. Nu toch weer vol blijven houden. Ik denk dat velen van ons af en toe een zwak moment hebben, niet over blijven malen, gewoon doorgaan met je besluit van zondag.
Hug!!
dinsdag 20 november 2007 om 10:23
Twee liefdes scheurt je ziel in tweeen..... Ik ben nieuw op dit forum, maar lees wel al een week of vier mee. Ook ik heb het contact verbroken met mijn 'nr 2 '. En na vier weken is de pijn nog niet over. Wel minder maar beslist niet over. Wat Maria zegt over het ' afkicken' is absoluut waar. Maar volgens mij is Cold Turkey de enige manier. ook ik voer in mijn hoofd nog steeds gesprekken met hem en doe al de dingen die Maria beschrijft.
Maar toch hou ik nu vol. Want ook ik heb aan de verleiding toegegeven om weer contact te zoeken. En daarna voelde ik me zo kl~te en zo zwak en kon ik weer helemaal van voren af aan beginnen.
Nu begint langzaam aan de rust weder te keren. De knoop in mijn maag wordt langzaam kleiner en er zijn dagen dat ik mijn mobiel niet 'check'. Maar toch bij elk berichtsignaal slaat mijn hart op hol..
Wat ik er voor terug krijg? Rust in mijn hoofd en lichaam. Ik kan weer meer aandacht aan mijn kinderen, familie en vrienden schenken. Ook komt de energie terug om energie te steken in mijn huwelijk.
Dit is nig wel een moeizaam proces, maar ik weet dat het alleen maar beter gaat worden en daarom hou ik vol.
Soms vraag ik me zelfs af of ik verdriet heb om hem of dat ik verdrietig ben dat ik deze toch wel spannende, egostrelende, me bemind voelende periode aan het afsluiten ben? ik weet het zelf niet. Soms verdenk ik me er zelf van dat het ik bang ben voor de periode die voor me ligt....Een weliswaar goed huwelijk, met vier prachtkinderen en verder....Zucht
Maar toch hou ik nu vol. Want ook ik heb aan de verleiding toegegeven om weer contact te zoeken. En daarna voelde ik me zo kl~te en zo zwak en kon ik weer helemaal van voren af aan beginnen.
Nu begint langzaam aan de rust weder te keren. De knoop in mijn maag wordt langzaam kleiner en er zijn dagen dat ik mijn mobiel niet 'check'. Maar toch bij elk berichtsignaal slaat mijn hart op hol..
Wat ik er voor terug krijg? Rust in mijn hoofd en lichaam. Ik kan weer meer aandacht aan mijn kinderen, familie en vrienden schenken. Ook komt de energie terug om energie te steken in mijn huwelijk.
Dit is nig wel een moeizaam proces, maar ik weet dat het alleen maar beter gaat worden en daarom hou ik vol.
Soms vraag ik me zelfs af of ik verdriet heb om hem of dat ik verdrietig ben dat ik deze toch wel spannende, egostrelende, me bemind voelende periode aan het afsluiten ben? ik weet het zelf niet. Soms verdenk ik me er zelf van dat het ik bang ben voor de periode die voor me ligt....Een weliswaar goed huwelijk, met vier prachtkinderen en verder....Zucht
Paradise is not a location
It\'s an attitude of the mind
It\'s an attitude of the mind
dinsdag 20 november 2007 om 10:34
dinsdag 20 november 2007 om 12:24
Hallo Deffie,
Nu ik jouw verhaal lees denk ik weer: toch maar weer kappen...
Ik wil eigenlijk aan nr2 voorstellen om tot na de kerst geen contact te hebben, en dan te kijken hoe het met ons gaat.
Ik wil ook datgene wat jij beschrijft! Ik wil ook rust in mijn hoofd en mijn lichaam. Ik wil ook energie voor mijn kinderne, man, familie en vrienden.
Ik wil ook dagen dat ik mijn mobiel niet check!!
Denk jij dat een tussenoplossing tot na kerst werkt?
Nu ik jouw verhaal lees denk ik weer: toch maar weer kappen...
Ik wil eigenlijk aan nr2 voorstellen om tot na de kerst geen contact te hebben, en dan te kijken hoe het met ons gaat.
Ik wil ook datgene wat jij beschrijft! Ik wil ook rust in mijn hoofd en mijn lichaam. Ik wil ook energie voor mijn kinderne, man, familie en vrienden.
Ik wil ook dagen dat ik mijn mobiel niet check!!
Denk jij dat een tussenoplossing tot na kerst werkt?
dinsdag 20 november 2007 om 12:51
Nee, ik denk niet dat het werkt! Ik weet het eigenlijk wel zeker.
All the way is denk ik de enige manier. Ook het lezen van dit forum is voor mij eigenlijk al niet goed. Het roept zoveel op, en scheurt weer alle wonden open. En het is toch stiekem weer een manier om het 'endorfine' gevoel op te roepen.
Voor mij was het op een gegeven moment de keuze; of radicaal kappen en dwars door de pijn heen of weggaan en dan ook echt ergens alleen verblijven om de gevoelens zuiver te krijgen. Want om meteen samen verder te gaan...ik weet het niet. Want wat als je over 10 jaar de volgende 'liefde van je leven" tegenkomt.
Dat is wat ik ook voor mezelf aan het uitzoeken ben: Is dit dan mijn grote liefde? Maar dat was mijn man 15 jaar geleden ook.
Of zijn het de gevoelens die een verliefdheid nu eenmaal oproepen die ik koester. En ben ik bang voor de periode die komen gaat...
Moet ik mijn passies niet ergens anders zoeken dan in een andere relatie...
Ik heb de wijsheid ook niet in pacht....weet alleen wel dat ik geen verscheurde ziel meer wil.
All the way is denk ik de enige manier. Ook het lezen van dit forum is voor mij eigenlijk al niet goed. Het roept zoveel op, en scheurt weer alle wonden open. En het is toch stiekem weer een manier om het 'endorfine' gevoel op te roepen.
Voor mij was het op een gegeven moment de keuze; of radicaal kappen en dwars door de pijn heen of weggaan en dan ook echt ergens alleen verblijven om de gevoelens zuiver te krijgen. Want om meteen samen verder te gaan...ik weet het niet. Want wat als je over 10 jaar de volgende 'liefde van je leven" tegenkomt.
Dat is wat ik ook voor mezelf aan het uitzoeken ben: Is dit dan mijn grote liefde? Maar dat was mijn man 15 jaar geleden ook.
Of zijn het de gevoelens die een verliefdheid nu eenmaal oproepen die ik koester. En ben ik bang voor de periode die komen gaat...
Moet ik mijn passies niet ergens anders zoeken dan in een andere relatie...
Ik heb de wijsheid ook niet in pacht....weet alleen wel dat ik geen verscheurde ziel meer wil.
Paradise is not a location
It\'s an attitude of the mind
It\'s an attitude of the mind
dinsdag 20 november 2007 om 12:55
Je vroeg het niet aan mij maar wil je vraag ook beantwoorden. Ik denk dat het een beetje helpt omdat je op die manier kan wennen aan het geen contact hebben zonder het vreselijke "nooit meer" gevoel te hebben.
Ik heb vandaag collega ook een smsje gestuurd en teruggekregen. Waarschijnlijk spreken we elkaar morgen weer eventjes.
Deffie, welkom bij de discussie, wat je schrijft is allemaal heel herkenbaar.
Houvanjezelf, ik spreek nu even alleen voor mijzelf want iedere situatie hier is uniek. ik ervaar wel degelijk strijd met de gevoelens die ik voor een collega heb. Voortdurend strijd omdat ik helemaal niet blij ben met die gevoelens, kan er nog niet overuit dat uitgerekend ik, die altijd zo veroordelend was over ontrouw in een huwelijk, nu zelf zo dichtbij die grens gekomen ben. Het gevoel gaat totaal tegen mijn verstand in. Ik heb nooit begrepen hoe zwaar die strijd kan zijn. Wat dat betreft is het afgelopen jaar een echte eye-opener voor mij geweest. Ik ben nu wel zover dat ik niet denk dat ik een sexuele verhouding zal hebben met collega, maar het is zeker bij tijden een emotionele verhouding geweest met hem. Ik ben daar niet trots op, ik ben mezelf verschrikkelijk tegengekomen dit jaar. De meiden op dit forum, ik doel vooral op "twee liefdes" en "hoe zet je hem uit je hoofd" hebben mij heel veel geholpen, gewoon om een plekje te hebben waar ik mijn gevoelens kon neerzetten zonder veroordeeld te worden. Ik hou van mijn man en mijn 25 jaar durend huwelijk heeft heel veel waarde voor mij. Dat de vriendschap met een andere man mij zo van mijn stuk kon brengen is iets waar ik nog steeds overuit kan.
Ik heb vandaag collega ook een smsje gestuurd en teruggekregen. Waarschijnlijk spreken we elkaar morgen weer eventjes.
Deffie, welkom bij de discussie, wat je schrijft is allemaal heel herkenbaar.
Houvanjezelf, ik spreek nu even alleen voor mijzelf want iedere situatie hier is uniek. ik ervaar wel degelijk strijd met de gevoelens die ik voor een collega heb. Voortdurend strijd omdat ik helemaal niet blij ben met die gevoelens, kan er nog niet overuit dat uitgerekend ik, die altijd zo veroordelend was over ontrouw in een huwelijk, nu zelf zo dichtbij die grens gekomen ben. Het gevoel gaat totaal tegen mijn verstand in. Ik heb nooit begrepen hoe zwaar die strijd kan zijn. Wat dat betreft is het afgelopen jaar een echte eye-opener voor mij geweest. Ik ben nu wel zover dat ik niet denk dat ik een sexuele verhouding zal hebben met collega, maar het is zeker bij tijden een emotionele verhouding geweest met hem. Ik ben daar niet trots op, ik ben mezelf verschrikkelijk tegengekomen dit jaar. De meiden op dit forum, ik doel vooral op "twee liefdes" en "hoe zet je hem uit je hoofd" hebben mij heel veel geholpen, gewoon om een plekje te hebben waar ik mijn gevoelens kon neerzetten zonder veroordeeld te worden. Ik hou van mijn man en mijn 25 jaar durend huwelijk heeft heel veel waarde voor mij. Dat de vriendschap met een andere man mij zo van mijn stuk kon brengen is iets waar ik nog steeds overuit kan.
anoniem_9829 wijzigde dit bericht op 20-11-2007 12:59
Reden: het is echt niet mijn 25ste huwelijk :-)
Reden: het is echt niet mijn 25ste huwelijk :-)
% gewijzigd
dinsdag 20 november 2007 om 13:11
Veertigplusser: Ik denk niet dat het werkt. Als je na kerst weer contact met elkaar hebt zal er weer een moment komen waarop je denkt, ik wil dit dubbelleven niet langer. En dan moet je weer van voren af aan beginnen. Het is hard, het doet pijn maar zie het als een verslaving aan roken. Als je tot aan de kerst niet meer rookt en daarna begin je weer, zal er weer een moment komen waarop je wilt stoppen. En dan zal het weer moeilijk zijn.
Maar goed, das mijn visie.
Hou van jezelf: even voor mezelf sprekend: mijn aandacht gaat zeker niet het meeste uit naar nr2. Maar ik spreek over twee liefdes omdat het niet zo is dat door mijn liefde voor een ander, de liefde voor mijn man weg is. Integendeel zelfs.
Maar goed, das mijn visie.
Hou van jezelf: even voor mezelf sprekend: mijn aandacht gaat zeker niet het meeste uit naar nr2. Maar ik spreek over twee liefdes omdat het niet zo is dat door mijn liefde voor een ander, de liefde voor mijn man weg is. Integendeel zelfs.
dinsdag 20 november 2007 om 13:17
Dat is nu precies wat ik bedoel Thea83. Op een of andere manier probeer je toch dat 'gevoel ' in stand te houden tegen beter weten in. Want nu verheug je je waarschijnlijk weer vreselijk op morgen. Al je energie en gevoel gaat naar dat moment. En dat gevoel en die energie is nu niet meer beschikbaar om jezelf weer te 'helen ' of de relatie met je partner en event. kinderen weer op de rit te krijgen. Ik geloof echt dat het niet werkt 'een beetje contact 'niet als het gevoel echt helemaal in je systeem zit... en ik denk dat dat bij de meeste van ons wel het geval is
Paradise is not a location
It\'s an attitude of the mind
It\'s an attitude of the mind
dinsdag 20 november 2007 om 13:27
Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik jullie gevonden heb! De herkenning, het niet-veroordeeld worden...dat is echt fijn!
Wel jammer dat het soms (te) lang duurt voordat je een reactie krijgt. Als ik gisteren had geweten dat ik 1 van jullie in een soort "chatfunctie"" had kunnen bereiken was het me misschien gelukt om niet te smsen...
Wel jammer dat het soms (te) lang duurt voordat je een reactie krijgt. Als ik gisteren had geweten dat ik 1 van jullie in een soort "chatfunctie"" had kunnen bereiken was het me misschien gelukt om niet te smsen...
dinsdag 20 november 2007 om 13:41
Lieve 40+ ik zal zorgen dat ik dit forum open laat staan en zal zo snel mogelijk reageren als je dat nodig hebt. Ik weet hoe belangrijk dat is om iemand te hebben die je op de grond houd als je verscheurt wordt, pijn hebt en niet meer weet wat je moet. Weet dat dit een emotie is en met de tijd minder wordt. Kop op je kunt het en de pijn wordt echt minder op den duur. En anders schreeuw je het hier maar uit
Paradise is not a location
It\'s an attitude of the mind
It\'s an attitude of the mind
dinsdag 20 november 2007 om 13:56
Klopt, ik ben bij tijd en wijle vreselijk down, verdrietig en o zo zwak. Wat mij wel helpt is om lichamelijk bezig te zijn op zulke momenten. Ik sleep mezelf naar de sportschool, spring op de fiets, bel vriendinnen op en lees topics waar ik een schop onder mijn kont krijg.....Maar soms helpt het allemaal niet en begint mijn mobiel te trekken....een smsje kan toch geen kwaad... jawel een smsje is funest!!! Niet doen. En dan heb ik jullie ook nodig....Help
Geef me je emailadres maar
Geef me je emailadres maar
Paradise is not a location
It\'s an attitude of the mind
It\'s an attitude of the mind
dinsdag 20 november 2007 om 14:00
dinsdag 20 november 2007 om 14:30
Waarom meen ik dat hier dan toch te lezen.
@thea83:
Je vecht met je gevoelens, want je houdt van je man, en kan je gevoelens voor die ander niet plaatsen.
Betekent dat, dat jij jezelf eigenlijk veroordeelt over die gevoelens?
@muril:
Oke, duidelijk.
Ik herken jouw situatie.
Ik zat mij ook af te vragen wat nu precies het verschil is tussen twee liefdes en minnares zijn.
Zit dat verschil in vrijgezel zijn of niet?
Ik heb gelezen dat er verschillende situaties spelen en dat er verschillende overwegingen zijn die spelen.
De overeenkomst die ik meen te bespeuren is vooral gelegen in de strijd en het gevecht.
En dan komt mijn nieuwsgierigheid om de hoek en die vraagt zich af met wie of wat is dat gevecht?
Ik probeer de discussie op een meer waarden/normen nivo te krijgen zonder meteen die waarden en/of normen meteen te veroordelen. Dit ingegeven door de steeds terugkerende vraag: "waarom kan ik niet loslaten" en "waarom heb ik het zo moeilijk".
@thea83:
Je vecht met je gevoelens, want je houdt van je man, en kan je gevoelens voor die ander niet plaatsen.
Betekent dat, dat jij jezelf eigenlijk veroordeelt over die gevoelens?
@muril:
Oke, duidelijk.
Ik herken jouw situatie.
Ik zat mij ook af te vragen wat nu precies het verschil is tussen twee liefdes en minnares zijn.
Zit dat verschil in vrijgezel zijn of niet?
Ik heb gelezen dat er verschillende situaties spelen en dat er verschillende overwegingen zijn die spelen.
De overeenkomst die ik meen te bespeuren is vooral gelegen in de strijd en het gevecht.
En dan komt mijn nieuwsgierigheid om de hoek en die vraagt zich af met wie of wat is dat gevecht?
Ik probeer de discussie op een meer waarden/normen nivo te krijgen zonder meteen die waarden en/of normen meteen te veroordelen. Dit ingegeven door de steeds terugkerende vraag: "waarom kan ik niet loslaten" en "waarom heb ik het zo moeilijk".
dinsdag 20 november 2007 om 14:57
Hou van jezelf: ik denk dat je dat hier wel zult lezen omdat er verschillende fasen zijn. Bij mij was de beginfase heel heftig. Toen gingen mijn gedachten (en sms-jes) vooral uit naar nr2. Daar zijn we beide heel erg van geschrokken en hebben toen een afspraak met elkaar gemaakt over hoe we verder moesten. We hebben allebei gezegd dat we niet een relatie met elkaar wilden aangaan omdat dat gewoonweg niet kon. Dat zou ten koste gaan van twee gezinnen en hoe diep onze liefde ook was (en is) voor elkaar, dat wilden we niet. En vanaf dat moment heb ik mij ook weer gericht op mijn man en gezin. Met vallen en opstaan, maar dat gaat steeds beter. Maar de wetenschap dat er nog iemand is die zielsveel van mij houd, en ik van hem, maakt toch dat ik het heb over twee liefdes.
Ik begon mijn verhaal met fasen: ik denk dat, zolang er contact is met de nr2, er steeds fasen zullen terugkomen waarin dit ten koste gaat van de aandacht voor nr1. En dat is ook de strijd die ik nu bij veertigplusser zie. Op een gegeven moment wil je dat gewoon niet meer.
En het verschil tussen minnares en twee liefdes: Misschien een beetje kort door de bocht maar ik denk het bij minaressen vooral om de lichamelijke kant gaat, de sex dus. Bij twee liefdes is dat volgens mij niet het uitgangspunt, bij mij niet in ieder geval. Aan dat verlangen hebben we dus ook (gelukkig) niet toegegeven.
Als laatste een vraag voor houvanjezelf: jij schrijft, ik herken jouw situatie. Betekent dit dat je er zelf ook inzit, of hebt gezeten?
Ik begon mijn verhaal met fasen: ik denk dat, zolang er contact is met de nr2, er steeds fasen zullen terugkomen waarin dit ten koste gaat van de aandacht voor nr1. En dat is ook de strijd die ik nu bij veertigplusser zie. Op een gegeven moment wil je dat gewoon niet meer.
En het verschil tussen minnares en twee liefdes: Misschien een beetje kort door de bocht maar ik denk het bij minaressen vooral om de lichamelijke kant gaat, de sex dus. Bij twee liefdes is dat volgens mij niet het uitgangspunt, bij mij niet in ieder geval. Aan dat verlangen hebben we dus ook (gelukkig) niet toegegeven.
Als laatste een vraag voor houvanjezelf: jij schrijft, ik herken jouw situatie. Betekent dit dat je er zelf ook inzit, of hebt gezeten?
dinsdag 20 november 2007 om 15:13
@muril:
Ik herkende hetgeen je schreef over het versterkte gevoel naar nr1.
En ja, ik heb in dezelfde situatie gezeten.
Ik zeg gezeten, aangezien ik ervoor heb gekozen om de boel geheel open te gooien.
Een aantal hier hebben dat ook gedaan heb ik al gelezen.
Ik heb vrijwel meteen aangegeven thuis dat ik iemand was tegengekomen die mij helemaal verwarde. De reactie was boosheid, verdriet, teleurstelling enz enz. Voordeel was wel dat de situatie bespreekbaar was en niet verborgen bleef.
Het noopte ons om over onze gevoelens voor elkaar, onze relatie en de betekenis van mijn gevoelens voor een ander te spreken.
Erg diepe en emotionele gesprekken kan ik wel zeggen.
Gaandeweg kwam er rust, begrip en inleving.
Ondanks de gevoelens voor een ander, hield en houd ik zielsveel van mijn vrouw. Daar was niets in veranderd.
Door alle gesprekken werd dat ook mijn vrouw duidelijk.
Ik heb dus, in alle openheid en eerlijkheid, een tijdlang twee liefdes gehad.
Later is het mijn vrouw ook een keer overkomen en toen heeft zij het kunnen beleven.
Deze vrijheid heeft ons veel meer met elkaar verbonden dan ervoor.
Ik herkende hetgeen je schreef over het versterkte gevoel naar nr1.
En ja, ik heb in dezelfde situatie gezeten.
Ik zeg gezeten, aangezien ik ervoor heb gekozen om de boel geheel open te gooien.
Een aantal hier hebben dat ook gedaan heb ik al gelezen.
Ik heb vrijwel meteen aangegeven thuis dat ik iemand was tegengekomen die mij helemaal verwarde. De reactie was boosheid, verdriet, teleurstelling enz enz. Voordeel was wel dat de situatie bespreekbaar was en niet verborgen bleef.
Het noopte ons om over onze gevoelens voor elkaar, onze relatie en de betekenis van mijn gevoelens voor een ander te spreken.
Erg diepe en emotionele gesprekken kan ik wel zeggen.
Gaandeweg kwam er rust, begrip en inleving.
Ondanks de gevoelens voor een ander, hield en houd ik zielsveel van mijn vrouw. Daar was niets in veranderd.
Door alle gesprekken werd dat ook mijn vrouw duidelijk.
Ik heb dus, in alle openheid en eerlijkheid, een tijdlang twee liefdes gehad.
Later is het mijn vrouw ook een keer overkomen en toen heeft zij het kunnen beleven.
Deze vrijheid heeft ons veel meer met elkaar verbonden dan ervoor.
dinsdag 20 november 2007 om 15:18
Hallo allemaal,
Zoals gezegd, ik blijf meelezen, ondanks alle drukte hier op mijn werk.
Welkom nieuwkomers, schrijf lekker van je af hier, het werkt! Lotgenoten, herkenning, steun, zo heb ik dat steeds ervaren. Natuurlijk is elke situatie anders, maar de gevoelens/emoties zijn ongeveer gelijk.
Houvanjezelf:
"Ik probeer de discussie op een meer waarden-/normen-niveau te krijgen zonder meteen die waarden e/of mormen te veroordelen." "Waarom spreken jullie van 2 lieffdes?"
Ook ik spreek voor mezelf, dat kan ook niet anders.
2 liefdes?: Tja, dat kan dus, je kunt van 2 mannen houden, ik kan ook niet zeggen dat ik van de één meer houdt dan van de ander. Met nr. 1 woon ik samen, deel daar alle dagelijkse dingetjes mee, we hebben samen kinderen, kortom een huisje, boompje, beestje-verhaal. Ik houd van die man, deel lief en leed met hem, voel me verbonden met hem, zou hem nooit kwijt willen. Van nr. 2 houd ik ook, ook met hem deel ik de dagelijkse dingetjes, voel me ook verbonden met hem, zou hem ook nooit kwijt willen.
Hoe het kan dat er een nr. 2 is gekomen als het met nr. 1 goed was? Na 25 jaar is veel een sleur geworden, iemand anders (nr. 2 in dit geval) ziet je weer als vrouw staan, laat je jezelf weer aantrekkelijk voelen. Dit heeft zijn weerslag op op mijn relatie met nr. 1, die vindt zelfs dat ik er in tijden niet zo goed heb uitgezien, goed in mijn vel zit.
Een strijd tussen nr. 1 en nr. 2? Nee, dat is hier niet aan de hand, ik geniet van mijn nr. 1 en mijn nr. 2. De liefde voor nr. 2 is langzaam gegroeid, die groeit nog steeds, net zoals mijn liefde voor nr. 1.
Het is moeilijk uit te leggen, twee liefdes...., ik houd gewoon van deze 2 mannen en geniet van allebei.
Normen en waarden? Tja...., zeg nooit: "nooit!" Het komt op je pad, het is aan jou om er iets wel of niet mee te doen. Nr. 2 en ik hebben allebei gekozen om er wel iets mee te doen. Wij vinden het beiden jammer dat in deze maatschappij/cultuur het "not done" is om van 2 mannen of vrouwen te houden. En die verantwoording (lees normen en waarden) die moeten we tegenover onszelf afleggen. Onze nrs. 1 zullen we altijd beschermen voor zover dat kan.
Voor mij voelt het goed die twee liefdes, ik ben er een mooiere vrouw door geworden, vrolijker, meer energie en straal dat uit.
Voor iedereen die hier meeleest/-schrijft: Heel erg veel sterkte tijdens alle moeilijke momenten, geniet en koester de mooie!
x Knipoogje
Zoals gezegd, ik blijf meelezen, ondanks alle drukte hier op mijn werk.
Welkom nieuwkomers, schrijf lekker van je af hier, het werkt! Lotgenoten, herkenning, steun, zo heb ik dat steeds ervaren. Natuurlijk is elke situatie anders, maar de gevoelens/emoties zijn ongeveer gelijk.
Houvanjezelf:
"Ik probeer de discussie op een meer waarden-/normen-niveau te krijgen zonder meteen die waarden e/of mormen te veroordelen." "Waarom spreken jullie van 2 lieffdes?"
Ook ik spreek voor mezelf, dat kan ook niet anders.
2 liefdes?: Tja, dat kan dus, je kunt van 2 mannen houden, ik kan ook niet zeggen dat ik van de één meer houdt dan van de ander. Met nr. 1 woon ik samen, deel daar alle dagelijkse dingetjes mee, we hebben samen kinderen, kortom een huisje, boompje, beestje-verhaal. Ik houd van die man, deel lief en leed met hem, voel me verbonden met hem, zou hem nooit kwijt willen. Van nr. 2 houd ik ook, ook met hem deel ik de dagelijkse dingetjes, voel me ook verbonden met hem, zou hem ook nooit kwijt willen.
Hoe het kan dat er een nr. 2 is gekomen als het met nr. 1 goed was? Na 25 jaar is veel een sleur geworden, iemand anders (nr. 2 in dit geval) ziet je weer als vrouw staan, laat je jezelf weer aantrekkelijk voelen. Dit heeft zijn weerslag op op mijn relatie met nr. 1, die vindt zelfs dat ik er in tijden niet zo goed heb uitgezien, goed in mijn vel zit.
Een strijd tussen nr. 1 en nr. 2? Nee, dat is hier niet aan de hand, ik geniet van mijn nr. 1 en mijn nr. 2. De liefde voor nr. 2 is langzaam gegroeid, die groeit nog steeds, net zoals mijn liefde voor nr. 1.
Het is moeilijk uit te leggen, twee liefdes...., ik houd gewoon van deze 2 mannen en geniet van allebei.
Normen en waarden? Tja...., zeg nooit: "nooit!" Het komt op je pad, het is aan jou om er iets wel of niet mee te doen. Nr. 2 en ik hebben allebei gekozen om er wel iets mee te doen. Wij vinden het beiden jammer dat in deze maatschappij/cultuur het "not done" is om van 2 mannen of vrouwen te houden. En die verantwoording (lees normen en waarden) die moeten we tegenover onszelf afleggen. Onze nrs. 1 zullen we altijd beschermen voor zover dat kan.
Voor mij voelt het goed die twee liefdes, ik ben er een mooiere vrouw door geworden, vrolijker, meer energie en straal dat uit.
Voor iedereen die hier meeleest/-schrijft: Heel erg veel sterkte tijdens alle moeilijke momenten, geniet en koester de mooie!
x Knipoogje
dinsdag 20 november 2007 om 15:20
Houvanjezelf: ik heb het ook wel iets opengegooid maar niet helemaal. Ik heb wel aangegeven dat we meer tijd voor elkaar vrij moesten gaan maken omdat ik merkte dat ik gevoelens ging krijgen voor een ander. En tijd voor elkaar valt nog niet altijd mee met een gezin, twee banen, een studie. We merkten beide dat we te weinig aan elkaar toekwamen. Ik heb hem ook aangegeven dat ik het jammer vond dat we weinig echt goede gesprekken hadden. Hij is geen prater, zal dat ook niet worden maar toch merk ik een verbetering.
Ik heb geen namen genoemd. Was ook niet nodig, mijn man had wel door dat er iets speelde. Vanaf toen hebben we er hard aan gewerkt en het gaat nu beter dan ooit. En daar ben ik heel blij om.
Ik heb geen namen genoemd. Was ook niet nodig, mijn man had wel door dat er iets speelde. Vanaf toen hebben we er hard aan gewerkt en het gaat nu beter dan ooit. En daar ben ik heel blij om.
dinsdag 20 november 2007 om 15:29
