Relaties
alle pijlers
Uit elkaar om kinderwens wegens leeftijdsverschil?
vrijdag 14 januari 2022 20:13
Hoi allemaal,
Voor dit topic heb ik een nieuwe nick aangemaakt. Onder mijn gebruikelijke nick ben ik herkenbaar voor een paar personen en ik ben er nog even niet aan toe om dit onderwerp irl bekend te maken.
Sinds 4 jaar ben ik samen met mijn vriend. Toen wij elkaar leerden kennen was dat niet met de intentie om een relatie te starten, maar we werden verliefd en bleven dat en zodoende zijn we hier beland. We wonen nu 2,5 jaar samen en hebben het fijn.
Waarom dan dit topic? Er is een probleem dat al een hele tijd boven blijft komen en we komen er niet uit. Er is een leeftijdsverschil tussen ons. Ik ben 35 en hij is 27. In principe geen probleem, maar op één vlak is dit een probleem: het vlak kinderen.
Ik heb geen allesoverheersende kinderwens, maar ben er na lang wikken en wegen inmiddels al een tijd over uit dat ik graag een kind of kinderen zou willen krijgen. In principe denk ik dat ik ook zonder kinderen te krijgen gelukkig zal blijven, maar ik zou het op z’n minst graag proberen.
Mijn vriend wil ook wel kinderen. Maar eigenlijk niet nu al. En hier komen we niet uit.
Ik begrijp heel goed dat hij er eigenlijk nog niet aan moet denken. Net lekker bezig met zijn carrière en nog middenin het opbouwen van zijn leven.
Ik wil hierin mijn zin ook echt niet doordrijven. Ik durf nog best een half jaar of jaartje te wachten, maar langer eigenlijk niet. Wat nou als ik te lang wacht en het helemaal niet meer lukt?
Mijn vriend zou gevoelsmatig nog wel een jaar of 5 à 10 willen wachten. En die tijd heb ik gewoon niet meer.
Onlangs hadden we een lang gesprek waarin de conclusie naar boven kwam dat we er maar gewoon voor moeten gaan (voor kinderen) en dat we er wel uitkomen met z’n tweeën en een kind, dat hij er ook echt wel positieve dingen in ziet en er voor zou gaan als het eenmaal zo ver is. Ben daarna begonnen met slikken van foliumzuur, maar als ik eerlijk ben zie en merk ik gewoon aan hem dat hij voornamelijk zoveel water bij de wijn zou gooien om mij niet kwijt te raken, maar dat hij diep van binnen eigenlijk echt nog niet wil. Dat voelt natuurlijk niet als de goede basis voor zo’n grote beslissing (dus blijven de condooms op het nachtkastje staan en is het foliumzuur weer in de kast verdwenen).
Hij snapt mij. Ik snap hem. Maar wat dan nu?
Ik word zo verdrietig van het idee dat we dan nu uit elkaar zouden moeten hierom. Hem moeten missen. En het idee me (weer) door een portie liefdesverdriet te moeten worstelen, me daarna weer in het datingleven te moeten storten, en (als ik geluk heb iemand tegen te komen) weer opnieuw het hele riedeltje door moeten gaan van iemand leren kennen, diens vrienden en familie te moeten leren kennen, weer een nieuwe schoonfamilie… Ik wil dat helemaal niet. (Je leest, dit zou niet mijn eerste relatiebreuk zijn en die breuken zijn me ook niet in de koude kleren gaan zitten.)
Mijn vriend wil kinderen, dus ook als ik voor hem kies en mijn eigen kinderloosheid op de koop toe neem zal onze relatie uiteindelijk waarschijnlijk stranden op het moment dat hij aan kinderen toe is en ik dat niet meer kan. Rationeel gezien lijkt het dus het best om de stekker er maar zo snel mogelijk uit te trekken. Maar wat dan.. Dan ben ik 35 en sta ik weer de stukken van mijn gebroken hart aan elkaar te lijmen.
Omdat ik wel besef dat het zo niet door kan gaan open ik dit topic. Er zijn vast vrouwen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten; wat hebben jullie gedaan?
Heb ik nog kans op nog een gelukkig relatie, op tijd om kinderen te krijgen? Of ben ik te laat?
Wie helpt me relativeren? Wie stelt me gerust dat je ook op of na je 35ste nog een leuke en geschikte partner kan tegenkomen waarmee je een gezin kan stichten?
Dank alvast.
Voor dit topic heb ik een nieuwe nick aangemaakt. Onder mijn gebruikelijke nick ben ik herkenbaar voor een paar personen en ik ben er nog even niet aan toe om dit onderwerp irl bekend te maken.
Sinds 4 jaar ben ik samen met mijn vriend. Toen wij elkaar leerden kennen was dat niet met de intentie om een relatie te starten, maar we werden verliefd en bleven dat en zodoende zijn we hier beland. We wonen nu 2,5 jaar samen en hebben het fijn.
Waarom dan dit topic? Er is een probleem dat al een hele tijd boven blijft komen en we komen er niet uit. Er is een leeftijdsverschil tussen ons. Ik ben 35 en hij is 27. In principe geen probleem, maar op één vlak is dit een probleem: het vlak kinderen.
Ik heb geen allesoverheersende kinderwens, maar ben er na lang wikken en wegen inmiddels al een tijd over uit dat ik graag een kind of kinderen zou willen krijgen. In principe denk ik dat ik ook zonder kinderen te krijgen gelukkig zal blijven, maar ik zou het op z’n minst graag proberen.
Mijn vriend wil ook wel kinderen. Maar eigenlijk niet nu al. En hier komen we niet uit.
Ik begrijp heel goed dat hij er eigenlijk nog niet aan moet denken. Net lekker bezig met zijn carrière en nog middenin het opbouwen van zijn leven.
Ik wil hierin mijn zin ook echt niet doordrijven. Ik durf nog best een half jaar of jaartje te wachten, maar langer eigenlijk niet. Wat nou als ik te lang wacht en het helemaal niet meer lukt?
Mijn vriend zou gevoelsmatig nog wel een jaar of 5 à 10 willen wachten. En die tijd heb ik gewoon niet meer.
Onlangs hadden we een lang gesprek waarin de conclusie naar boven kwam dat we er maar gewoon voor moeten gaan (voor kinderen) en dat we er wel uitkomen met z’n tweeën en een kind, dat hij er ook echt wel positieve dingen in ziet en er voor zou gaan als het eenmaal zo ver is. Ben daarna begonnen met slikken van foliumzuur, maar als ik eerlijk ben zie en merk ik gewoon aan hem dat hij voornamelijk zoveel water bij de wijn zou gooien om mij niet kwijt te raken, maar dat hij diep van binnen eigenlijk echt nog niet wil. Dat voelt natuurlijk niet als de goede basis voor zo’n grote beslissing (dus blijven de condooms op het nachtkastje staan en is het foliumzuur weer in de kast verdwenen).
Hij snapt mij. Ik snap hem. Maar wat dan nu?
Ik word zo verdrietig van het idee dat we dan nu uit elkaar zouden moeten hierom. Hem moeten missen. En het idee me (weer) door een portie liefdesverdriet te moeten worstelen, me daarna weer in het datingleven te moeten storten, en (als ik geluk heb iemand tegen te komen) weer opnieuw het hele riedeltje door moeten gaan van iemand leren kennen, diens vrienden en familie te moeten leren kennen, weer een nieuwe schoonfamilie… Ik wil dat helemaal niet. (Je leest, dit zou niet mijn eerste relatiebreuk zijn en die breuken zijn me ook niet in de koude kleren gaan zitten.)
Mijn vriend wil kinderen, dus ook als ik voor hem kies en mijn eigen kinderloosheid op de koop toe neem zal onze relatie uiteindelijk waarschijnlijk stranden op het moment dat hij aan kinderen toe is en ik dat niet meer kan. Rationeel gezien lijkt het dus het best om de stekker er maar zo snel mogelijk uit te trekken. Maar wat dan.. Dan ben ik 35 en sta ik weer de stukken van mijn gebroken hart aan elkaar te lijmen.
Omdat ik wel besef dat het zo niet door kan gaan open ik dit topic. Er zijn vast vrouwen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten; wat hebben jullie gedaan?
Heb ik nog kans op nog een gelukkig relatie, op tijd om kinderen te krijgen? Of ben ik te laat?
Wie helpt me relativeren? Wie stelt me gerust dat je ook op of na je 35ste nog een leuke en geschikte partner kan tegenkomen waarmee je een gezin kan stichten?
Dank alvast.
vrijdag 14 januari 2022 22:09
De mijne bleef herhalen dat ze voorstander was van een campagne waarbij vrouwen erop worden gewezen dat een slimme meid op het moederschap is voorbereidt. Het liefst alle kinderen voor haar dertigste. Ik had echt het gevoel dat ik iets verkeerds had gedaanS0LEIL schreef: ↑14-01-2022 22:04Wat gek. Toen ik schoorvoetend belde en zei Maar ik ben wel al 40+ waren ze niet verbaasd en bleek ik zeker geen uitzondering.
Het werd wel beschouwd als een geriatrische zwangerschap ja. Dat is vanaf 38 jaar zo, dus ze waren bij jou een beetje vroeg ermee. Maar dat betekent alleen maar dat ze je beter in de gaten houden en dus de kans op complicaties enorm verkleint.
vrijdag 14 januari 2022 22:10
@Soleil, jij ook dank voor je verhaal. Fijn dat het bij jou nog allemaal is gelukt. De vraag die je stelt, uitzoeken wat het zwaarwegendst is, is inderdaad waar ik mee bezig ben.
@05-2019, wat een nare plottwist dat je ex-partner een vreselijke man bleek te zijn. Ik kan me voorstellen dat het verdrietig is dat het bij één kind is gebleven terwijl je er meerdere had gewild.
@Saivash, dank je, de liefde is er wel ja. Ik denk ook dat hij er gelukkig mee zou zijn, maar ik wil dat hij dat zelf zegt en niet dat ik hem het opleg. Ik besef inderdaad dat ik de toekomst niet in de hand heb en dat er altijd nog een reden kan zijn dat we uit elkaar gaan, met of zonder kinderen.
@Wissewis, hij heeft een aantal jonge neefjes en nichtjes en die zien we wel regelmatig, daar is hij heel leuk mee en hij houdt van ze.
@Stoepkrijg, ja precies, alsof hij het op een veilige afstand houdt en hij er op dit moment dus niets mee hoeft. 5-10 jaar weg is zo ver dat je het niet nu al kunt overzien. Hij is inderdaad bang het niet goed genoeg te doen en hij is ergens bang dat hij een kind wellicht gaat kwalijk nemen dat hij weinig tijd meer heeft voor zichzelf en zijn rust. Ik denk dat dat wel mee zal vallen, hij is heel geduldig, maar ik verklaar zijn argument natuurlijk niet ongeldig.
@05-2019, wat een nare plottwist dat je ex-partner een vreselijke man bleek te zijn. Ik kan me voorstellen dat het verdrietig is dat het bij één kind is gebleven terwijl je er meerdere had gewild.
@Saivash, dank je, de liefde is er wel ja. Ik denk ook dat hij er gelukkig mee zou zijn, maar ik wil dat hij dat zelf zegt en niet dat ik hem het opleg. Ik besef inderdaad dat ik de toekomst niet in de hand heb en dat er altijd nog een reden kan zijn dat we uit elkaar gaan, met of zonder kinderen.
@Wissewis, hij heeft een aantal jonge neefjes en nichtjes en die zien we wel regelmatig, daar is hij heel leuk mee en hij houdt van ze.
@Stoepkrijg, ja precies, alsof hij het op een veilige afstand houdt en hij er op dit moment dus niets mee hoeft. 5-10 jaar weg is zo ver dat je het niet nu al kunt overzien. Hij is inderdaad bang het niet goed genoeg te doen en hij is ergens bang dat hij een kind wellicht gaat kwalijk nemen dat hij weinig tijd meer heeft voor zichzelf en zijn rust. Ik denk dat dat wel mee zal vallen, hij is heel geduldig, maar ik verklaar zijn argument natuurlijk niet ongeldig.
vrijdag 14 januari 2022 22:12
Je impliceert dat met opmerkingen als "het is jou gelukt" alsof dat iets heel bijzonders is.
Als vrouwen massaal de anticonceptie zouden weggooien op hun veertigste omdat je dan zogenaamd moeilijk zwanger kan raken dan waren er jaarlijks tienduizenden vrouwen na hun veertigste zwanger. Zoals ook blijkt uit de cijfers van vroeger. De enige reden dat het sinds de jaren 80 minder voorkomt is omdat we sindsdien allemaal aan de pil of andere anticonceptie zijn. Kijk maar naar Sharon Dijksma en Karin Swerink, die dachten ook niet meer vruchtbaar te zijn want ze waren "al" 48. En mooi dat ze nu allebei een peuter hebben terwijl ze in de 50 zijn.
Maar goed, ik heb niet gezegd dat TO tot haar veertigste moet wachten. Ik heb gezegd dat ze nu geen paniekvoetbal hoeft te spelen omdat ze echt nog heel wat jaren heeft om een kind in te krijgen. Ze kan nog een heel groot gezin stichten als ze zou willen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 14 januari 2022 22:12
Ook niet altijd, mijn eigen oma was 41 bij de 1e en 42 bij de 2e. En ze kwam uit eind 19e eeuw.Parella schreef: ↑14-01-2022 21:54Ik heb een miskraam gehad op mijn 41e en de vlos vertelde mij dus dat 1/3e van de zwangerschappen boven de 40 een miskraam wordt. Geen ramp, betekende voor mij wel een half jaar langer bezig zijn.
Die vrouwen die vroeger op hun 45e nog een kind kregen die hadden er al 6 rondlopen. Dat is wel een wezenlijk andere beleving dan wanneer je je eerst wil krijgen. Het risico is dan namelijk ongewenste kinderloosheid ipv dat het bij 6 kinderen blijft als het niet lukt. En er zijn natuurlijk heel veel vrouwen die voeger helemaal geen kind kregen na hun 40e, ondanks dat er geen anti conceptie was.
We kunnen lang of kort lullen, het is toch echt een feit dat de vruchtbaarheid kwetsbaarder wordt rond je 40e, voor de 1 later dan voor de ander, maar je weet niet bij welke groep je hoort, en wil je dat risico nemen.
En nogmaals, ik zeg niet dat het na je 40e moet, of dat het ideaal is. Maar het leven is niet maakbaar en soms loopt het zo en dus zijn er vrouwen die pas later zwanger worden en dat kan. En als het lukt, dan beter met de gezondheidszorg van nu dan toen.
Wat ik alleen wil aangeven, is dat 35 ook niet per se de bovengrens hoeft te zijn. Dat nog even wachten en samen om de tafel een optie is. Dat je relatie stoppen vanwege een leeftijd op papier misschien wel rigoreus is, als je eigenlijk hetzelfde wilt, maar niet op hetzelfde moment.
s0leil wijzigde dit bericht op 14-01-2022 22:20
0.13% gewijzigd
vrijdag 14 januari 2022 22:12
Dat kan.fashionvictim schreef: ↑14-01-2022 21:49Nogmaals: ik ken in mijn eigen omgeving echt zo ontzettend veel vrouwen die (ver) na hun veertigste zwanger zijn geworden. Ik denk wel zeker 20 a 25 vrouwen die ik persoonlijk ken, en dan ken ik ook nog de van horen zeggen vrouwen als Sharon Dijksma en Karin Swerink die op hun 48e zwanger werden, of Trijntje Oosterhuis, Katja Schuurman, Jelka van Houten, Birgit Schuurman die allemaal rond de 45 waren.
Toen ik zelf zwanger was waren er bij mijn verloskundige en later bij de gyn ook verschillende vrouwen die ongeveer gelijk liepen met mij die ook boven de 40 waren.
Ik vind het echt vrij normaal, ik vind het eerder bijzonder als ik iemand tegen kom die bijvoorbeeld op haar 25e al kinderen heeft, dat komt in mijn omgeving echt nauwelijks voor.
Ik ken juist heel veel stellen die tussen de 25 en 35 zijn en erg lang in de medische molen hebben gezeten. Of mensen die vervroegd in de overgang zijn... het kan alle kanten op.
vrijdag 14 januari 2022 22:13
Vanaf 35 word je beschouwd als geriatrische zwangerschap.
Ik was 36 en ik weet nog dat ik dacht 'pardon?'
Verder geen verschil gemerkt in de begeleiding. Ze hadden compleet gemist dat er een negen ponder in zat.
vrijdag 14 januari 2022 22:14
Wat een raar mens, dan. Dat lijkt me eerder een persoonlijk stokpaardje dan een medisch onderbouwde mening.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 14 januari 2022 22:15
Maar als hij zoveel behoefte heeft aan tijd voor zichzelf en rust, gaat dat over 5 tot 10 jaar wel veranderen?WhatDreamsAreMadeOf schreef: ↑14-01-2022 22:10@Soleil, jij ook dank voor je verhaal. Fijn dat het bij jou nog allemaal is gelukt. De vraag die je stelt, uitzoeken wat het zwaarwegendst is, is inderdaad waar ik mee bezig ben.
@05-2019, wat een nare plottwist dat je ex-partner een vreselijke man bleek te zijn. Ik kan me voorstellen dat het verdrietig is dat het bij één kind is gebleven terwijl je er meerdere had gewild.
@Saivash, dank je, de liefde is er wel ja. Ik denk ook dat hij er gelukkig mee zou zijn, maar ik wil dat hij dat zelf zegt en niet dat ik hem het opleg. Ik besef inderdaad dat ik de toekomst niet in de hand heb en dat er altijd nog een reden kan zijn dat we uit elkaar gaan, met of zonder kinderen.
@Wissewis, hij heeft een aantal jonge neefjes en nichtjes en die zien we wel regelmatig, daar is hij heel leuk mee en hij houdt van ze.
@Stoepkrijg, ja precies, alsof hij het op een veilige afstand houdt en hij er op dit moment dus niets mee hoeft. 5-10 jaar weg is zo ver dat je het niet nu al kunt overzien. Hij is inderdaad bang het niet goed genoeg te doen en [hij is ergens bang dat hij een kind wellicht gaat kwalijk nemen dat hij weinig tijd meer heeft voor zichzelf en zijn rust. Ik denk dat dat wel mee zal vallen, hij is heel geduldig, maar ik verklaar zijn argument natuurlijk niet ongeldig.
vrijdag 14 januari 2022 22:16
Ik heb trouwens vroeger vrijwilligerswerk bij een organisatie die zich bezighoudt met abortussen gedaan en toen was het zo dat in tegenstelling tot wat je zou verwachten de meeste abortussen jaarlijks gepleegd werden door vrouwen van 40+ die al grote kinderen hadden en dachten niet meer vruchtbaar te zijn en daardoor laks waren met anticonceptie.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 14 januari 2022 22:18
vrijdag 14 januari 2022 22:19
Idiote verloskundige. Alsof je het als vrouw allemaal maar voor het zeggen hebt. Je moet, althans in het algemeen is dat toch zo, ook nog een geschikte man vinden. Je leven een beetje op de rit hebben. En je moet maar snel zwanger raken. Ik ken ook iemand die er 11 jaar over deed. En die begon jong. En zo zijn er nog wel meer dingen waarom het misschien niet voor je 30 gebeurt. Je kunt wel campagnes voeren, maar iets als een zwangerschap is niet heel planbaar.
vrijdag 14 januari 2022 22:20
Het lijkt wel of je To probeert over te halen met alle reacties ondertussen.fashionvictim schreef: ↑14-01-2022 22:16Ik heb trouwens vroeger vrijwilligerswerk bij een organisatie die zich bezighoudt met abortussen gedaan en toen was het zo dat in tegenstelling tot wat je zou verwachten de meeste abortussen jaarlijks gepleegd werden door vrouwen van 40+ die al grote kinderen hadden en dachten niet meer vruchtbaar te zijn en daardoor laks waren met anticonceptie.
Dat ze nog tijd genoeg heeft en het heel normaal is.
Maar niemand heeft toch een glazen bol en kan in de toekomst kijken hoe het bij to zal gaan bij 40+
Dat TO zich zorgen maakt is eigenlijk terecht.
05-2019 wijzigde dit bericht op 14-01-2022 22:22
3.52% gewijzigd
Blijf in jezelf geloven !
vrijdag 14 januari 2022 22:21
Een vriendin van mij werd ook lang aan het lijntje gehouden door haar ex die een paar jaar jonger was dan zij. Uiteindelijk zijn ze uit elkaar gegaan en heeft zij in haar nieuwe relatie nog steeds geen kinderen (inmiddels 40+ en het lukt nog steeds niet) en heeft hij inmiddels wel kinderen met zijn nieuwe partner. Ze zal natuurlijk nooit zeker weten of het met haar ex wel gelukt was om zwanger te raken en blijven, maar dit was dus toch een gevalletje geen kinderen met haar willen en daar heeft ze het echt heel lastig mee gehad. Ik heb alleen helaas ook geen idee hoe je dat van te voren zeker kunt weten.Yraatje schreef: ↑14-01-2022 22:06Jouw partner wil wel kinderen, en jullie waren ook al gestopt met het gebruik van anticonceptie. Dat is een heel groot verschil.
Mijn ex heeft mij heel lang aan het lijntje gehouden door te zeggen dat ie ze eerst wel wilde, later misschien en pas na heel veel vissen van mijn kant een definitief nee.
Daarom geef ik ook aan dat je in gesprek moet blijven met je partner. Als hij zegt dat het voor hem te vroeg komt is zijn kinderwens met jou niet ineens veranderd in ‘misschien’. Maar ik kan me wel voorstellen dat jij geen jaren en jaren meer kunt en wilt wachten. Want je weet inderdaad niet hoe makkelijk het allemaal gaat.
vrijdag 14 januari 2022 22:22
Ik denk dat ik voor mezelf een bepaalde tijd zou geven om het even te laten voor wat het is. En zodra die tijd is verstreken toch alsnog een gesprek aangaan en dan een keus maken. Het leeftijdsverschil is er nu eenmaal en je kan niet in de toekomst kijken. Maar de vraag is ook wanneer ben je er klaar voor? Voor een man is dat heel anders dan voor een vrouw. De tijd tikt nu eenmaal en kan me heel goed voorstellen dat je ook weer niet te lang wilt wachten. Maar echt er komt altijd wel wat tussen, of het komt niet altijd uit. Dus de vraag is meer, wat wilt hij nog allemaal doen of bereiken voordat hij vader wilt worden?
vrijdag 14 januari 2022 22:24
Helemaal niet, ik heb haar juist aangeraden om een datum voor haar veertigste te prikken waarop ze wil beginnen.
Ik vind het alleen vervelend om al die doemscenario's over dat je na je 35e nauwelijks nog zwanger kunt worden en vervroegd in de overgang kun t zijn en weet ik veel allemaal wat te lezen en voel de behoefte om daar iets meer realisme tegenover te zetten. Het is echt totale onzin dat iedere vrouw na haar 35e moeite krijgt met zwanger worden of dat je dan vast een kindje dat niet goed is krijgt.
De enige reden dat er zo weinig kinderen (meer) geboren worden bij oudere moeders is omdat we tegenwoordig anticonceptie hebben en het daardoor een tijd lang niet meer 'in' was. In de Randstad zie je al lang dat het juist weer wat meer 'in' begint te worden en zie je steeds meer vrouwen die tussen hun 35e en 45e pas kinderen krijgen.
Logisch ook, want de meeste vrouwen in de Randstad leren hun partner pas rond die leeftijd kennen, die zijn daarvoor druk met studeren, carrière maken, van het leven genieten, reizen, etc.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 14 januari 2022 22:25
vrijdag 14 januari 2022 22:26
O dan heb ik 38 verkeerd onthouden.
Maar bij mij dus wel veel meer begeleiding. Extra echo's, groeiecho's, slikken van acetylsalicylzuur om de placenta goed doorbloed te houden (dat is wel een vrij recent protocol), een GUO en een GTT.
vrijdag 14 januari 2022 22:27
Mijn vorige huisarts wilde geen spiraaltje bij me plaatsen toen ik 25 jaar oud was, want hij was er geen voorstander van dat ik dan pas op mijn 35ste zou gaan nadenken over kinderwens.fashionvictim schreef: ↑14-01-2022 22:14Wat een raar mens, dan. Dat lijkt me eerder een persoonlijk stokpaardje dan een medisch onderbouwde mening.
vrijdag 14 januari 2022 22:29
boekenlegger0 schreef: ↑14-01-2022 22:27Mijn vorige huisarts wilde geen spiraaltje bij me plaatsen toen ik 25 jaar oud was, want hij was er geen voorstander van dat ik dan pas op mijn 35ste zou gaan nadenken over kinderwens.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 14 januari 2022 22:32
Maar FV, al die bn-ers die je steeds noemt, je weet toch helemaal niet wat het ze allemaal heeft gekost om een gezonde zwangerschap uit te dragen? Je weet niet hoe lang ze bezig waren, je weet niet of en hoelang ze in medische molens zaten. Je weet niet hoeveel embryo’s of baby’s ze mss verloren zijn. En je weet niet, of ze hun eitjes hebben laten invriezen, want het geld hebben ze er wel voor. Je weet zo weinig. Ik vind die vrouwen dan ook niet zo’n goed voorbeeld. Vrouwen die jij zelf persoonlijk kent, natuurlijk wel.fashionvictim schreef: ↑14-01-2022 22:12Je impliceert dat met opmerkingen als "het is jou gelukt" alsof dat iets heel bijzonders is.
Als vrouwen massaal de anticonceptie zouden weggooien op hun veertigste omdat je dan zogenaamd moeilijk zwanger kan raken dan waren er jaarlijks tienduizenden vrouwen na hun veertigste zwanger. Zoals ook blijkt uit de cijfers van vroeger. De enige reden dat het sinds de jaren 80 minder voorkomt is omdat we sindsdien allemaal aan de pil of andere anticonceptie zijn. Kijk maar naar Sharon Dijksma en Karin Swerink, die dachten ook niet meer vruchtbaar te zijn want ze waren "al" 48. En mooi dat ze nu allebei een peuter hebben terwijl ze in de 50 zijn.
Maar goed, ik heb niet gezegd dat TO tot haar veertigste moet wachten. Ik heb gezegd dat ze nu geen paniekvoetbal hoeft te spelen omdat ze echt nog heel wat jaren heeft om een kind in te krijgen. Ze kan nog een heel groot gezin stichten als ze zou willen.
vrijdag 14 januari 2022 22:33
Ja. Wat is dat toch? Je zou toch denken, jonge gast hupatee. Plus het is een kind. Dat is pittig en wennen maar niet die hoge berg die hij ervan maakt. ..
Ik weet niet zo zeker of hij wel wil. Dat ik weet het niet, en 5tot10 jaar is mij veel te vaag. En na een jaar nog niet verder gekomen dan: ik weet het nog steeds niet. Hij schuift het voor zich uit of zo. Leuk maar jij hebt die tijd niet. Plus je wil ook niet nog veel langer wachten. Dan zou ik het zeer spijtig van hem vinden dat hij een jaar kreeg en nog steeds niet verder komt dan: ik weet het niet. Hij zegt hiermee precies helemaal niks.
Daarom zou ik voor mijzelf duidelijkheid willen scheppen. En dus toch bedenken hoe lang jij op een antwoord wil wachten. En wat je doet als het xo vaag of een nee blijft. Laat hem dit weten. Dan is het voor jou helder en voor hem.
vrijdag 14 januari 2022 22:35
Dit vind ik een heel goed advies.boekenlegger0 schreef: ↑14-01-2022 22:25@to
Kun je nu alvast stappen ondernemen voor kind krijgen als alleenstaande met een donor? Ik bedoel kun je je alvast op een wachtlijst laten plaatsen? Dan heb je alvast wat wachttijd gehad voor het geval je hier toch gebruik van zou willen maken.
Schrijf je vast in bij wat donor banken.
Blijf in jezelf geloven !
vrijdag 14 januari 2022 22:36
Dit dus.05-2019 schreef: ↑14-01-2022 22:20Het lijkt wel of je To probeert over te halen met alle reacties ondertussen.
Dat ze nog tijd genoeg heeft en het heel normaal is.
Maar niemand heeft toch een glazen bol en kan in de toekomst kijken hoe het bij to zal gaan bij 40+
Dat TO zich zorgen maakt is eigenlijk terecht.
Ik ga vervroegd in overgang. Moest dus snel. Wilde eigenlijk even wachten. Dus zo kan het dus ook. Zeer pijnlijk dat jij hier telkens blijft aanstippen hoevaak dit en dat en dat het daarom voor to nog zeker 10 jaar lukt. Dat weet je niet.
Plus to wil niet een moeder van boven de 40 worden. Dat is haar wens. Net zoals haar vriend niet nu vader wil worden. Maar ja wat dan ??
