Relaties
alle pijlers
Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)
donderdag 19 april 2018 om 19:38
Wanneer je om je heen kijkt, op straat en op televisie, lijkt iedereen de romantische liefde te kunnen vinden. Dit gaat echter niet voor iedereen op. Soms blijft zelfs een knuffel een droom.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
zondag 29 april 2018 om 19:08
Geen zin, maar een gedicht:
Strijdend tegen het onvermijdbare,
teleurgesteld en teruggetrokken.
Geen romantische momenten meer,
maar ook geen tranen en brokken.
Eindelijk rust in mijn leven,
of ga ik in tegen de realiteit?
Kan je de liefde echt opgeven,
of komt als ik 102 ben de spijt?
zondag 29 april 2018 om 19:14
Outgoing kan ik wel zijn, maar ik ben erg introvert. Ik heb heel veel tijd voor mijzelf nodig. Daarnaast hou ik niet van groepen en voel ik me met heel weinig mensen geestelijk verbonden. Uitbundig ben ik zelden.
maandag 30 april 2018 om 11:41
@Safrat
Ha ha de samenvatting van de ingekorte versie. Nog even doorschrijven en het wordt een filmscript. Ik schrijf gewoon ouderwets weer ff 3 kantjes vol. Zou het lukken om een post te schrijven die een hele pagina op viva bevat?
Heb je wel eens een sportwedstrijd gekeken? Als je ziet hoe die fans op de tribune constant op het spel reageren met blijdschap, woede en allerhande andere emoties. Dat is voor mij emotioneel investeren. Het resultaat is vaak dat ze totaal euforisch kunnen zijn bij winst, maar ook tot huilens toe ontroostbaar kunnen reageren bij verlies.
Bij mensen wordt het dan toch een vorm van hechten of emotionele afhankelijkheid. Het aanleren van een vaardigheid, dat heeft niet zoveel met emoties te maken. Als ik bijvoorbeeld naar de beslissende wedstrijd van een ijshockey finale ga kijken dan gebeurt de emotionele investering vooral vooraf. Je denkt eraan, je kijkt er naar uit, bent wat gespannen. Hoe sterker ik dat heb, hoe meer ik reageer op de wedstrijd zelf, maar ook op het resultaat. Maar zap ik en kom ik een korfbalfinale tegen en kijk ik die dan reageer ik nauwelijks, maar ik heb dan ook niets geïnvesteerd.
Zoiets is ook met daten denk ik. Hoe meer je naar een uitspraak uitkijkt, erover nadenkt, fantaseert hoe sterker je emotionele investering en hoe meer je zult reageren op het resultaat. Dat staat verder ook los van het leren kennen van iemand, dat is veel meer rationeel. Het is iig wel een heel abstract iets en voor een ieder werkt het anders denk ik.
Ik heb trouwens wel eens een vriendin gehad die klaagde dat, wanneer er sport op tv kwam, ik gelijk mijn aandacht bij haar kwijt was en dat het leek alsof ik sport belangrijker vond dan haar. Ik kwam eigenlijk meteen tot de conclusie dat dat ook was. Toen heb ik er twee weken later, maar een punt achter gezet.
Qua interpretatie. Ik kan me niet voorstellen dat ik heb gezegd dat jij speelt om te winnen, wel dat ik heb gezegd dat ik aan nam dat jij speelt om te winnen of dat als vraag neergepend heb. Ik ken je verder helemaal niet en ik mis natuurlijk helemaal stemgeluid en beeldvorming en aangezien lichaamstaal en intonatie zo ontzettend belangrijk zijn, neem ik niet zoveel aan.
Aan de andere kant kan ik uit lichaamstaal en intonatie heel veel halen, maar dat doe ik over het algemeen juist op basis van vragen en provocaties. Dat kost me ook juist heel weinig energie, want ik heb niet zoveel moeite met contact maken, ook nooit gehad, maar wel met voor mijn gevoel zinvol contact.
Maar als ik mensen niet ken dan doe ik ook allerlei aannames en dat boeit het me inderdaad ook niet of het klopt. Dus bovenstaande is eigenlijk al die volgende fase, waarbij ik interesse heb/ krijg.
Overigens betrek ik wel mensen bij het nadenken, maar is het meestal indirect in de vorm van boeken, artikelen, podcasts of wat dan ook, want ik heb vaak meer data nodig om verder te kunnen denken om tot oplossingen te kunnen komen. In het geval van een onderwerp kan dat prima, maar als het een "gewoon" mens betreft dat wordt het lastig er informatie over in te winnen via de genoemde kanalen.
Is het dan wat betreft je ouders zo dat jij bindingsangst hebt, omdat je het gevoel hebt verstikt te raken en dat je broer verlatingsangst heeft, omdat hij het gevoel heeft dat het heel vluchtig is?
Bedoel je dat jij partner isoleerde of hij jou? Ik ken die wel meer trouwens dat soort relaties, waarbij iemand de ander via emotionele chantage probeert te isoleren. Vanaf een afstand lijkt het onbegrijpelijk dat de geïsoleerde dat zelf niet ziet, maar de isolerende weet vaak precies wie ze moeten hebben.
Het zou natuurlijk kunnen zijn dat je dezelfde stijl hebt als ik, maar dat je meer afwijzend bent en ik vermijdend.
Zou je de hoeveelheid emotionele beschikbaarheid in een cirkel zetten en ik ben 0 en jij bent 100 dan zitten we nog steeds heel dicht bij elkaar. Het is dan vanzelfsprekend dat de reacties niet zo verschillend zijn.
Wil je zeggen dat jij zelf kunt bepalen of je je hecht of niet en of je iemand vertrouwt of niet? Ik heb beide eigenlijk niet. Bedoel je met afweren dat je niet assertief bent? Dat je geen nee kunt zeggen, terwijl je dat eigenlijk wilt?
Ik geloof niet zo in vrijheid van keuze. Ik denk dat dat een illusie is op alle vlakken. Ik denk ook niet dat ik gedwongen ben de persoon te worden die ik nu ben. Het is simpelweg mijn reactie als persoon op een bepaalde prikkel net zoals de genen van ieder mens anders reageren op een zelfde prikkel. Daar kun je verder niets aan veranderen. Je kunt hoogstens de prikkel veranderen of wegnemen. Wat wel kan is het aanleren van vaardigheden, maar dat is vaak symptoombestrijding en in stress situaties ga je toch reageren zoals je eigenlijk bent (van die lifo en kleurencursussen).
Mijn zusje is hetzelfde opgevoed en die reageert heel anders. De reden dat ik vermijdend afwijzend ben, is namelijk juist, omdat ik veel gevoeliger ben, maar anderzijds ook zeer zelfstandig (anders was ik wellicht angstig of angstig-vermijdend geweest). Zij is ook meerdere keren gedumpt, maar dat heeft bij haar nooit zo'n impact gehad als bij mij. Blijkbaar heeft de manier van opvoeden van mijn ouders bij mij ook een veel grotere impact gehad en heb ik daardoor die stijl geadopteerd, mijn zusje heeft dat helemaal niet. Ik heb het namelijk met dieren helemaal niet, alleen met mensen.
Je ziet hier op het forum wel meer mensen die emotioneel goed geraakt zijn en ze gaan daar allemaal anders mee om en het heeft ook bij iedereen andere gevolgen.
Ik heb niet zo'n moeite met het uiten van emoties. Dat gebeurt of gebeurt niet. Als ik boos reageer dan zal ik dat wel zijn, anders zou ik zo niet reageren. Maar ik weet vaak heel diep van binnen al wel of die boosheid terecht is of niet. Daar hoef ik niet over na te denken, alleen maar eerlijk te zijn tegen mezelf.
Maar dat had jij natuurlijk ook met verliefdheid. Dat je bij jezelf te rade gaat of het terecht is of niet. Op de één of andere manier lijkt het of jij het voor jezelf belangrijk vindt om je eigen emoties en gevoel goed te kunnen keuren. Komt dat omdat je je eigen emoties niet vertrouwt? En zo ja, heb je dan het idee dat wanneer je ze zelf niet goedkeurt dat gevolgen voor je gaat hebben?
Ik kan me wel herinneren dat we manipulatie wel eens hebben besproken, maar met deze bedoelde ik met een kerel van de sportschool. Hij vond het mensen zo bewerken dat ze een auto kopen die ze eigenlijk niet willen kopen geen manipulatie en ik wel. Het zegt misschien ook iets over wie hij en ik zijn. We hadden wel vaker van dat soort meningsverschillen, maar die heb ik vaker met alfa mannetjes. Dat loopt ook vaak niet goed af. Ik zie hem dan ook al jaren niet meer.
En ja ik provoceer heel graag, zoals gezegd. Overigens doet ik het ook, omdat het tot reacties (of niet) van mensen en daar leer ik veel van. Daar komen ook niet zoveel aannames uit voor mezelf, maar conclusies. Soms vraag ik mensen wel eens waarom ze zo reageren, maar dat is alleen als de reactie me niet tegenstaat, want dan houd ik het snel voor gezien. Omdat ik zo in het moment leef, ben ik heel snel en heel assertief. Ik reageer meteen. Wij gebruiken denk ik idd beide provocatie als tool (dus bewust), maar beide met een heel andere insteek, maar het helpt ons wel om om te kunnen gaan met de sociale maatschappij.
Ik bedoel dat de stalker dan narcistisch is en/of een ego heeft. Ik zou zelf geen andere reden kunnen verzinnen om te gaan stalken. Hoe bedoel je dat er veel verschillen, maar weinig overeenkomsten waren? Raakte het je dat je scharrel dat zei of dat hij bang was? En waar begrijp je je exen in? Ik kan je ook niet volgen met die quote, want naar ik begrijp heb je wel dates, maar word jij niet warm of koud van de mannen, dan valt er ook weinig wakker te maken.
Met die Thaise was het meer het idee dat de omstandigheden een gevoel veroorzaakten en niet zozeer zij. En ik heb altijd de neiging mensen te vergeten als ze niet waarneembaar zijn middels mijn zintuigen. Wat dat betreft is het idd uit het oog is uit het hart. Ik heb uiteindelijk een andere masseur gevonden, die veel meer gericht was op wat ik nodig heb. Het stoppen bij haar geeft dan een soort rouw gevoel, maar dat was ik na 2 weken ook kwijt.
Het verschil tussen dat meisje en ik is idd niet onoverkomelijk, maar ik ervaar het wel als een barrière. Ik heb dan toch het idee dat ik een vaderfiguur ben. Ik kijk zelf ook naar jonger, dat is gewoon iets biologisch, maar ik ben me er zeer van bewust dat 20 jaar verschil heel groot is, ook op termijn. Wat bedoel je met werk en privé?
Kijk dat is natuurlijk altijd het probleem. Iedereen reageert anders in situaties. De een kijkt weg als ze iemand leuk vinden, de ander wordt kribbig, die gaat weer heel gemaakt grappig lopen doen. Dat maakt het heel moeilijk om een conclusie te verbinden aan het gedrag van een individu.
Ik denk overigens wel te kunnen zien wanneer het negeren anders dan uit desinteresse is. Dat gebeurt nu ook door haar, maar goed ik heb het idee dat ik dat zelf veroorzaak, omdat ik verder geen actie onderneem. Ik heb geen idee of er verder signalen zijn.
De gesprekken, tja mijn onvermogen om gesprekken aan de gang te houden is vaker een probleem. Wanneer gesprekken niet over "diepere" onderwerpen gaan dan ben ik erg afhankelijk van het stellen van vragen aan de ander. Maar als de antwoorden zo gesloten zijn dat ik eigenlijk geen verdere vragen kan stellen zonder dat het er op lijkt dat ik de antwoorden er probeer uit te trekken dan wordt het heel lastig voor me.
Ik vind het gevoelsmatig ook heel lastig om, wanneer iemand een antwoord geeft zoals "nee ik houd niet van feestjes en zo" dat ik het gesprek dan naar mezelf haal door iets te zeggen als: "oh, nou ik wel hoor", alhoewel ik wel weet dat het op zich niet zo raar is om dat te doen. Maar eigenlijk ben ik zelf ook niet echt open vanuit mezelf.
Uiteindelijk eindigt het dan zo dat ik na verloop van tijd, maar ga vragen naar een bekend onderwerp, waarvan je eigenlijk weet dat er weinig veranderd kan zijn ten opzichte van de laatste keer dat ik er na vroeg. Dan krijg je van die ongemakkelijke stiltes. Ze vraagt nu overigens niets meer en dan heb ik het idee dat het allemaal op mijn schouders terecht komt en dan geef ik het op. Dan zeg ik ook eigenlijk niets meer. Misschien dat ze daarom contact vermijdt als ze langsloopt.
Ik neem mijn uiterlijk niet zo serieus anders zou ik mezelf wel beter kleden. Wat ik wel serieus neem, is mijn fysieke gezondheid, daar valt goed eten en trainen onder. Het helpt dat ik beide ook heel leuk en interessant vind en daarom hang ik elke dag in de sportschool. Als ik iets leuk vind of er beter in wil worden dan ben ik daar zeer serieus in en wil ik er alles van weten. Ik vind het een prettige gedachte dat ik nooit hoef te twijfelen bij keuzes die ik maak in mijn leven, omdat ik vind dat ik over dat soort zaken de kennis in pacht heb. Dat zorgt ervoor dat ik eigenlijk zorgenvrij ben en voor de rest doe ik niet zoveel en gedraag ik me voornamelijk als een kind.
Vind jij het niet lekker dat je maar een beetje raak kunt leven zonder jezelf allerlei eisen op te leggen of voor jezelf moet voldoen aan de eisen van de maatschappij?
Hoe bedoel je dat je helaas gelukkig geen promiscue seksleven hebt? Dat je niet zeker weet of je dat wel wilt of dat je toch eigenlijk een relatie wilt, omdat jij dat gelijk stelt aan seks en dat kwalitatief beter is?
Ha ha de samenvatting van de ingekorte versie. Nog even doorschrijven en het wordt een filmscript. Ik schrijf gewoon ouderwets weer ff 3 kantjes vol. Zou het lukken om een post te schrijven die een hele pagina op viva bevat?
Heb je wel eens een sportwedstrijd gekeken? Als je ziet hoe die fans op de tribune constant op het spel reageren met blijdschap, woede en allerhande andere emoties. Dat is voor mij emotioneel investeren. Het resultaat is vaak dat ze totaal euforisch kunnen zijn bij winst, maar ook tot huilens toe ontroostbaar kunnen reageren bij verlies.
Bij mensen wordt het dan toch een vorm van hechten of emotionele afhankelijkheid. Het aanleren van een vaardigheid, dat heeft niet zoveel met emoties te maken. Als ik bijvoorbeeld naar de beslissende wedstrijd van een ijshockey finale ga kijken dan gebeurt de emotionele investering vooral vooraf. Je denkt eraan, je kijkt er naar uit, bent wat gespannen. Hoe sterker ik dat heb, hoe meer ik reageer op de wedstrijd zelf, maar ook op het resultaat. Maar zap ik en kom ik een korfbalfinale tegen en kijk ik die dan reageer ik nauwelijks, maar ik heb dan ook niets geïnvesteerd.
Zoiets is ook met daten denk ik. Hoe meer je naar een uitspraak uitkijkt, erover nadenkt, fantaseert hoe sterker je emotionele investering en hoe meer je zult reageren op het resultaat. Dat staat verder ook los van het leren kennen van iemand, dat is veel meer rationeel. Het is iig wel een heel abstract iets en voor een ieder werkt het anders denk ik.
Ik heb trouwens wel eens een vriendin gehad die klaagde dat, wanneer er sport op tv kwam, ik gelijk mijn aandacht bij haar kwijt was en dat het leek alsof ik sport belangrijker vond dan haar. Ik kwam eigenlijk meteen tot de conclusie dat dat ook was. Toen heb ik er twee weken later, maar een punt achter gezet.
Qua interpretatie. Ik kan me niet voorstellen dat ik heb gezegd dat jij speelt om te winnen, wel dat ik heb gezegd dat ik aan nam dat jij speelt om te winnen of dat als vraag neergepend heb. Ik ken je verder helemaal niet en ik mis natuurlijk helemaal stemgeluid en beeldvorming en aangezien lichaamstaal en intonatie zo ontzettend belangrijk zijn, neem ik niet zoveel aan.
Aan de andere kant kan ik uit lichaamstaal en intonatie heel veel halen, maar dat doe ik over het algemeen juist op basis van vragen en provocaties. Dat kost me ook juist heel weinig energie, want ik heb niet zoveel moeite met contact maken, ook nooit gehad, maar wel met voor mijn gevoel zinvol contact.
Maar als ik mensen niet ken dan doe ik ook allerlei aannames en dat boeit het me inderdaad ook niet of het klopt. Dus bovenstaande is eigenlijk al die volgende fase, waarbij ik interesse heb/ krijg.
Overigens betrek ik wel mensen bij het nadenken, maar is het meestal indirect in de vorm van boeken, artikelen, podcasts of wat dan ook, want ik heb vaak meer data nodig om verder te kunnen denken om tot oplossingen te kunnen komen. In het geval van een onderwerp kan dat prima, maar als het een "gewoon" mens betreft dat wordt het lastig er informatie over in te winnen via de genoemde kanalen.
Is het dan wat betreft je ouders zo dat jij bindingsangst hebt, omdat je het gevoel hebt verstikt te raken en dat je broer verlatingsangst heeft, omdat hij het gevoel heeft dat het heel vluchtig is?
Bedoel je dat jij partner isoleerde of hij jou? Ik ken die wel meer trouwens dat soort relaties, waarbij iemand de ander via emotionele chantage probeert te isoleren. Vanaf een afstand lijkt het onbegrijpelijk dat de geïsoleerde dat zelf niet ziet, maar de isolerende weet vaak precies wie ze moeten hebben.
Het zou natuurlijk kunnen zijn dat je dezelfde stijl hebt als ik, maar dat je meer afwijzend bent en ik vermijdend.
Zou je de hoeveelheid emotionele beschikbaarheid in een cirkel zetten en ik ben 0 en jij bent 100 dan zitten we nog steeds heel dicht bij elkaar. Het is dan vanzelfsprekend dat de reacties niet zo verschillend zijn.
Wil je zeggen dat jij zelf kunt bepalen of je je hecht of niet en of je iemand vertrouwt of niet? Ik heb beide eigenlijk niet. Bedoel je met afweren dat je niet assertief bent? Dat je geen nee kunt zeggen, terwijl je dat eigenlijk wilt?
Ik geloof niet zo in vrijheid van keuze. Ik denk dat dat een illusie is op alle vlakken. Ik denk ook niet dat ik gedwongen ben de persoon te worden die ik nu ben. Het is simpelweg mijn reactie als persoon op een bepaalde prikkel net zoals de genen van ieder mens anders reageren op een zelfde prikkel. Daar kun je verder niets aan veranderen. Je kunt hoogstens de prikkel veranderen of wegnemen. Wat wel kan is het aanleren van vaardigheden, maar dat is vaak symptoombestrijding en in stress situaties ga je toch reageren zoals je eigenlijk bent (van die lifo en kleurencursussen).
Mijn zusje is hetzelfde opgevoed en die reageert heel anders. De reden dat ik vermijdend afwijzend ben, is namelijk juist, omdat ik veel gevoeliger ben, maar anderzijds ook zeer zelfstandig (anders was ik wellicht angstig of angstig-vermijdend geweest). Zij is ook meerdere keren gedumpt, maar dat heeft bij haar nooit zo'n impact gehad als bij mij. Blijkbaar heeft de manier van opvoeden van mijn ouders bij mij ook een veel grotere impact gehad en heb ik daardoor die stijl geadopteerd, mijn zusje heeft dat helemaal niet. Ik heb het namelijk met dieren helemaal niet, alleen met mensen.
Je ziet hier op het forum wel meer mensen die emotioneel goed geraakt zijn en ze gaan daar allemaal anders mee om en het heeft ook bij iedereen andere gevolgen.
Ik heb niet zo'n moeite met het uiten van emoties. Dat gebeurt of gebeurt niet. Als ik boos reageer dan zal ik dat wel zijn, anders zou ik zo niet reageren. Maar ik weet vaak heel diep van binnen al wel of die boosheid terecht is of niet. Daar hoef ik niet over na te denken, alleen maar eerlijk te zijn tegen mezelf.
Maar dat had jij natuurlijk ook met verliefdheid. Dat je bij jezelf te rade gaat of het terecht is of niet. Op de één of andere manier lijkt het of jij het voor jezelf belangrijk vindt om je eigen emoties en gevoel goed te kunnen keuren. Komt dat omdat je je eigen emoties niet vertrouwt? En zo ja, heb je dan het idee dat wanneer je ze zelf niet goedkeurt dat gevolgen voor je gaat hebben?
Ik kan me wel herinneren dat we manipulatie wel eens hebben besproken, maar met deze bedoelde ik met een kerel van de sportschool. Hij vond het mensen zo bewerken dat ze een auto kopen die ze eigenlijk niet willen kopen geen manipulatie en ik wel. Het zegt misschien ook iets over wie hij en ik zijn. We hadden wel vaker van dat soort meningsverschillen, maar die heb ik vaker met alfa mannetjes. Dat loopt ook vaak niet goed af. Ik zie hem dan ook al jaren niet meer.
En ja ik provoceer heel graag, zoals gezegd. Overigens doet ik het ook, omdat het tot reacties (of niet) van mensen en daar leer ik veel van. Daar komen ook niet zoveel aannames uit voor mezelf, maar conclusies. Soms vraag ik mensen wel eens waarom ze zo reageren, maar dat is alleen als de reactie me niet tegenstaat, want dan houd ik het snel voor gezien. Omdat ik zo in het moment leef, ben ik heel snel en heel assertief. Ik reageer meteen. Wij gebruiken denk ik idd beide provocatie als tool (dus bewust), maar beide met een heel andere insteek, maar het helpt ons wel om om te kunnen gaan met de sociale maatschappij.
Ik bedoel dat de stalker dan narcistisch is en/of een ego heeft. Ik zou zelf geen andere reden kunnen verzinnen om te gaan stalken. Hoe bedoel je dat er veel verschillen, maar weinig overeenkomsten waren? Raakte het je dat je scharrel dat zei of dat hij bang was? En waar begrijp je je exen in? Ik kan je ook niet volgen met die quote, want naar ik begrijp heb je wel dates, maar word jij niet warm of koud van de mannen, dan valt er ook weinig wakker te maken.
Met die Thaise was het meer het idee dat de omstandigheden een gevoel veroorzaakten en niet zozeer zij. En ik heb altijd de neiging mensen te vergeten als ze niet waarneembaar zijn middels mijn zintuigen. Wat dat betreft is het idd uit het oog is uit het hart. Ik heb uiteindelijk een andere masseur gevonden, die veel meer gericht was op wat ik nodig heb. Het stoppen bij haar geeft dan een soort rouw gevoel, maar dat was ik na 2 weken ook kwijt.
Het verschil tussen dat meisje en ik is idd niet onoverkomelijk, maar ik ervaar het wel als een barrière. Ik heb dan toch het idee dat ik een vaderfiguur ben. Ik kijk zelf ook naar jonger, dat is gewoon iets biologisch, maar ik ben me er zeer van bewust dat 20 jaar verschil heel groot is, ook op termijn. Wat bedoel je met werk en privé?
Kijk dat is natuurlijk altijd het probleem. Iedereen reageert anders in situaties. De een kijkt weg als ze iemand leuk vinden, de ander wordt kribbig, die gaat weer heel gemaakt grappig lopen doen. Dat maakt het heel moeilijk om een conclusie te verbinden aan het gedrag van een individu.
Ik denk overigens wel te kunnen zien wanneer het negeren anders dan uit desinteresse is. Dat gebeurt nu ook door haar, maar goed ik heb het idee dat ik dat zelf veroorzaak, omdat ik verder geen actie onderneem. Ik heb geen idee of er verder signalen zijn.
De gesprekken, tja mijn onvermogen om gesprekken aan de gang te houden is vaker een probleem. Wanneer gesprekken niet over "diepere" onderwerpen gaan dan ben ik erg afhankelijk van het stellen van vragen aan de ander. Maar als de antwoorden zo gesloten zijn dat ik eigenlijk geen verdere vragen kan stellen zonder dat het er op lijkt dat ik de antwoorden er probeer uit te trekken dan wordt het heel lastig voor me.
Ik vind het gevoelsmatig ook heel lastig om, wanneer iemand een antwoord geeft zoals "nee ik houd niet van feestjes en zo" dat ik het gesprek dan naar mezelf haal door iets te zeggen als: "oh, nou ik wel hoor", alhoewel ik wel weet dat het op zich niet zo raar is om dat te doen. Maar eigenlijk ben ik zelf ook niet echt open vanuit mezelf.
Uiteindelijk eindigt het dan zo dat ik na verloop van tijd, maar ga vragen naar een bekend onderwerp, waarvan je eigenlijk weet dat er weinig veranderd kan zijn ten opzichte van de laatste keer dat ik er na vroeg. Dan krijg je van die ongemakkelijke stiltes. Ze vraagt nu overigens niets meer en dan heb ik het idee dat het allemaal op mijn schouders terecht komt en dan geef ik het op. Dan zeg ik ook eigenlijk niets meer. Misschien dat ze daarom contact vermijdt als ze langsloopt.
Ik neem mijn uiterlijk niet zo serieus anders zou ik mezelf wel beter kleden. Wat ik wel serieus neem, is mijn fysieke gezondheid, daar valt goed eten en trainen onder. Het helpt dat ik beide ook heel leuk en interessant vind en daarom hang ik elke dag in de sportschool. Als ik iets leuk vind of er beter in wil worden dan ben ik daar zeer serieus in en wil ik er alles van weten. Ik vind het een prettige gedachte dat ik nooit hoef te twijfelen bij keuzes die ik maak in mijn leven, omdat ik vind dat ik over dat soort zaken de kennis in pacht heb. Dat zorgt ervoor dat ik eigenlijk zorgenvrij ben en voor de rest doe ik niet zoveel en gedraag ik me voornamelijk als een kind.
Vind jij het niet lekker dat je maar een beetje raak kunt leven zonder jezelf allerlei eisen op te leggen of voor jezelf moet voldoen aan de eisen van de maatschappij?
Hoe bedoel je dat je helaas gelukkig geen promiscue seksleven hebt? Dat je niet zeker weet of je dat wel wilt of dat je toch eigenlijk een relatie wilt, omdat jij dat gelijk stelt aan seks en dat kwalitatief beter is?
maandag 30 april 2018 om 14:22
Dat heb je zo snel even neergepend!Dina80 schreef: ↑29-04-2018 19:08Geen zin, maar een gedicht:
Strijdend tegen het onvermijdbare,
teleurgesteld en teruggetrokken.
Geen romantische momenten meer,
maar ook geen tranen en brokken.
Eindelijk rust in mijn leven,
of ga ik in tegen de realiteit?
Kan je de liefde echt opgeven,
of komt als ik 102 ben de spijt?
Knap.
De rust zal je dan wel vinden als je echt geen relatie wil.
Maar dat is hier niet aan de orde.
102 jaar, terugblikkend, geen spijt van hoe je het 'toen' hebt gedaan.
Daar zorg jij wel voor!
eslarealidad wijzigde dit bericht op 30-04-2018 16:29
0.08% gewijzigd
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 30 april 2018 om 14:30
Je hebt nooit liefdesverdriet gehad, bedoel je?
Ik kan ook wel teruggetrokken zijn, als er te veel prikkels zijn.
Ik kan me ook mengen onder de mensen, dan ervaar ik geen prikkels, ben je toch anoniem in de drukte. Hier en daar een praatje. Als ik naar huis ga dan ga ik. Geen verplichting, niet voor het blok worden gezet.
Díe vrijheid.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 30 april 2018 om 14:37
Het is niet vaag hoor, ik snap dat wel.Dina80 schreef: ↑29-04-2018 18:54Het maakt mij ook niet uit, integendeel.
Ik kan mezelf hier goed laten zien, met minder ruis.
Als ik hier bv zeg 'ik vind je aardig' dan lees je die woorden, en dan lees je gewoon wat ik vind.
Als ik dat IRL tegen iemand zeg dan kan het gebeuren dat ik bv ondertussen word afgeleid door een overvliegend vliegtuig en daar dan naar kijk, zodat de ander misschien denk dat ik het niet zo meen. Dat is vaag uitgelegd denk ik. Maar IRL kan door non-verbaal en verbaal bij elkaar tegenstrijdige signalen ontstaan, of veel invullen.
Ik ben IRL erg gericht op de ander.
Als ik word afgeleid door iets betrek ik de ander erbij.
Kijk dat vliegtuig.
Vliegt hij laag hè?
Ik bedoel dus dat ik diegene 'mee neem'. Hoe bedoel je vaag, Esla.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 30 april 2018 om 15:04
Tegen het onvermijdbare ingaan is ook tegen de realiteit ingaan, inderdaad.Dina80 schreef: ↑29-04-2018 18:57Denk het niet, want het is een keuze ingegeven door een gevoel.
Dat heeft verder weinig met realiteit of geen realiteit te maken.
Misschien wel tegen het onvermijdbare ingaan, want ik weet niet of het wel realistisch is om nooit meer verliefd te zijn.
In die zin is het dus inderdaad toch wel een soort tegen de realiteit in gaan.
Als ik tegen de realiteit in zou gaan dan voel ik dat ik me in allerlei bochten moet wringen.
Mijn gevoel komt voort uit mijn gedachten erover. Dát doet juist pijn dan.
Ik heb natuurlijk ook wensen en dat is de realiteit niet.
Sommige komen uit, sommige niet.
Ik ga een beetje mee met het leven. Hoe het is. In de realiteit zijn er niet van die problemen. Die maak je omdat je tegen de realiteit ingaat, met je gedachten.
Meer in de realiteit leven, minder pijn.
Zo probeer ik het een beetje te zien.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 30 april 2018 om 15:45
Nee, dat bedoel ik niet. Verdriet heb ik wel gehad, maar als gevolg van mijn eigen keuze. Vaak een botsing tussen principes. Die van mij, niet die van een ander.Eslarealidad schreef: ↑30-04-2018 14:30Je hebt nooit liefdesverdriet gehad, bedoel je?
Ik kan ook wel teruggetrokken zijn, als er te veel prikkels zijn.
Ik kan me ook mengen onder de mensen, dan ervaar ik geen prikkels, ben je toch anoniem in de drukte. Hier en daar een praatje. Als ik naar huis ga dan ga ik. Geen verplichting, niet voor het blok worden gezet.
Díe vrijheid.
Ergens zijn voelt als snel als een verplichting.
Hoe was de date?
maandag 30 april 2018 om 16:10
Hallo. Ik ben ook erg eenzaam en voel dat niet kunnen ervaren van romantiek elk moment van de dag. Ik moet wel vermelden dt ik sociaal niet helemaal awkward ben. Een vlotte babel met de buren of zelfs vreemden dat kan ik nog wel. Ik merk alleen dat de belangrijke factoren voor aantrekkingskracht bij vrouwen bij mij blijkbaar missen. En ik vraag mij af of ik die wel kan creeeren of toch verdomd ben tot eenzaamheid. En maar moeten aanzien hoe andere jongens en meiden half mijn leeftijd gelukkig met elkaar kussen en doen en laten. Als ik ze zie doet dat mij al pijn.
Wat ik eraan doe?
Op dit moment *tromgeroffel duh ik wist het wel* niets.
Maar na jaren van telkens de moed opbouwen. En dan op meiden afstappen met gevaar voor eigen leven. Want dat voelt echt zo. En dan zonder woorden worden afgewezen. Wie heeft zin om dat telkens weer mee te moeten maken?
Ik heb overigens een huis gekocht. En ben verhuisd van Amsterdam naar Emmen. En hier
zit heel veel tijd aandacht en spaargeld in. Daar gaat de rest (20%) van mijn aandacht naartoe.
En ondertussen. Tja.. ik zie bijvoorbeeld een leuk meisje staan bij de Ikea. Een doodnormaal meisje. Niks fotomodel. Maar ik vind er prachtig. Benader ik haar of maak ik een praatje. Nou nee. Ik ken mijn plaats en wil er niet lastig vallen. D'r naam viel een keer en ben uit nieuwsgierigheid gaan zoeken op facebook. Ze heeft al een vriend. Het zal toch weer eens niet.
..
Het is moeilijk als je niet het uiterlijk hebt wat algemeen geaccepteerd wordt. Of behoort tot de stoere populaire types bekendgemaakt via TV.
Wat ik eraan doe?
Op dit moment *tromgeroffel duh ik wist het wel* niets.
Maar na jaren van telkens de moed opbouwen. En dan op meiden afstappen met gevaar voor eigen leven. Want dat voelt echt zo. En dan zonder woorden worden afgewezen. Wie heeft zin om dat telkens weer mee te moeten maken?
Ik heb overigens een huis gekocht. En ben verhuisd van Amsterdam naar Emmen. En hier
zit heel veel tijd aandacht en spaargeld in. Daar gaat de rest (20%) van mijn aandacht naartoe.
En ondertussen. Tja.. ik zie bijvoorbeeld een leuk meisje staan bij de Ikea. Een doodnormaal meisje. Niks fotomodel. Maar ik vind er prachtig. Benader ik haar of maak ik een praatje. Nou nee. Ik ken mijn plaats en wil er niet lastig vallen. D'r naam viel een keer en ben uit nieuwsgierigheid gaan zoeken op facebook. Ze heeft al een vriend. Het zal toch weer eens niet.
..
Het is moeilijk als je niet het uiterlijk hebt wat algemeen geaccepteerd wordt. Of behoort tot de stoere populaire types bekendgemaakt via TV.
maandag 30 april 2018 om 16:35
Ik ook. Ik voetbalde en klom in lantaarnpalen.
Maar ik maak het als docente ook mee. Een aantal jaren geleden bleef een brugpieper bij me hangen, hij had een probleem:
"Mevrouw, ik ben erg verliefd op een meisje uit een andere klas. Maar ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb nog nooit een relatie gehad ziet u. Kijk, met Bart (klasgenootje) is dat wat anders, die heeft al drie jaar een relatie, dat is voor hem heel gewoon."
anoniem_181204 wijzigde dit bericht op 30-04-2018 16:35
0.17% gewijzigd
maandag 30 april 2018 om 16:35
De meeste mensen komen op dat soort plekken om hun werk te doen of hun inkopen te doen, dan willen ze niet aan romantiek denken.Chinaman schreef: ↑30-04-2018 16:10Tja.. ik zie bijvoorbeeld een leuk meisje staan bij de Ikea. Een doodnormaal meisje. Niks fotomodel. Maar ik vind er prachtig. Benader ik haar of maak ik een praatje. Nou nee. Ik ken mijn plaats en wil er niet lastig vallen. D'r naam viel een keer en ben uit nieuwsgierigheid gaan zoeken op facebook. Ze heeft al een vriend. Het zal toch weer eens niet.
anoniem_63a904d38f0f6 wijzigde dit bericht op 01-05-2018 09:03
29.55% gewijzigd
maandag 30 april 2018 om 16:36
Mocht je meedoen met de jongens met voetbal?
Ik eerst niet, maar later wel, ik voel nog de triomf!
maandag 30 april 2018 om 16:38
Drie jaar een relatie als je in de brugklas zit??? Wow!francieneke schreef: ↑30-04-2018 16:35Maar ik maak het als docente ook mee. Een aantal jaren geleden bleef een brugpieper bij me hangen, hij had een probleem:
"Mevrouw, ik ben erg verliefd op een meisje uit een andere klas. Maar ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb nog nooit een relatie gehad ziet u. Kijk, met Bart (klasgenootje) is dat wat anders, die heeft al drie jaar een relatie, dat is voor hem heel gewoon."
Bij dat programma de Voicekids was er geloof ik ook iemand van een jaar of 10 die al sinds haar 6e ofzo een 'knipperlichtrelatie' met een jongen had.
maandag 30 april 2018 om 16:40
Dus het ligt aan je uiterlijk? Daar kun je tot op zekere hoogte natuurlijk heel gemakkelijk wat aan doen:
- ander kapsel
- eventueel andere bril / lenzen
- laat je aankleden door je zus / iemand die er verstand van heeft
- zorg dat jij en je kleding schoon zijn / zonder gaten
Dat helpt al een heleboel.
Kan zijn dat dat niet helpt, omdat je echt je smoel/lijf niet mee hebt, maar bedenk dan dat veel andere mannen die ook niet de grootste knapperds zijn wel een vriendin hebben. Het is echt niet zo dat iedere man met een minder leuk uiterlijk zijn hele leven alleen moet blijven. Dus vraag je eens af wat die zij eventueel wel doen/hebben/kunnen wat jij niet doet/hebt/kan.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 30 april 2018 om 16:41
Ach, het valt ook niet mee. Voor mij ook niet. Ik voel me uitgeput en best vaak eenzaam. Daar zit geen vent op te wachten natuurlijk. En dan steeds dat gedoe met seks. Iedereen wil maar seks en ik ga dan zitten uitvogelen hoe ik daar het best onderuit kan komen zonder zo'n man te kwetsen. Want ik wil geen seks met een vreemde kerel.
Bleegghh, ik ben depri.
Bleegghh, ik ben depri.
maandag 30 april 2018 om 16:44
Ja, ik vond het ook zo grappig! Ontroerend ook wel. Dat andere jochie, Bart dus, was nog echt zo'n klein mannetje met een piepstem. En die jongen die mij om raad vroeg een in de lengte geschoten puber met de baard in de keel.
Wel snoezig hoor...
anoniem_181204 wijzigde dit bericht op 30-04-2018 16:44
0.19% gewijzigd
