Relaties
alle pijlers
vreemd eendje op school
donderdag 13 februari 2020 15:28
Hallo iedereen!
Sorry voor mijn lange bericht. In ieder geval bedankt voor jullie moeite om mijn bericht te lezen
.
Op dit moment ben ik eerstejaarsstudent HBO Social Work en deze opleiding bevalt mij super goed! Ik haal hele goede cijfers, heb mijn stage voor dit jaar al afgerond en ik heb al een tweedejaars stageplek gevonden! Hier ben ik ook al voor aangenomen. Ik had vorige week een gesprek met mijn SLB'er en hieruit volgde ook een positief studieadvies.
Dit klinkt allemaal lekker positief!
Toch voel ik me dit jaar niet helemaal op mijn gemak op school. Vorig jaar begon ik met de opleiding verpleegkunde, maar hiermee was ik al na een periode gestopt. De studie was niet helemaal wat ik zocht. Dat ik ging stoppen vond ik ergens wel jammer, maar dit kwam omdat ik een hele leuke, gezellige klas had. Iedereen ging met iedereen om. Meteen al vanaf dag 1! Het was echt gezellig! Dat ik zo'n leuke klas had was echt een verademing voor me, want de laatste twee jaar op de middelbare school had ik niet heel veel aansluiting in mijn klas. Dat ik dus ergens echt bij hoorde (ook gevoelsmatig) voelde goed en gaf me ook zelfvertrouwen. Ik was toch niet zo'n vreemd eendje als dat ik toen dacht
.
Echter is het nu dus weer omgekeerd. Ik volg een hele leuke opleiding waarmee ik voor geen goud zou willen stoppen. Maar ik heb gewoon niks met mijn klasgenoten. Het ging als volgt:
In september begon mijn opleiding. Ik leerde iemand uit mijn klas kennen en hiermee klikte het gelijk. Zij besloot er helaas na 1,5 maand mee te stoppen. In die 1,5 maand ging ik vooral met haar om, samen met nóg een tweede klasgenoot. Mijn tweede klasgenoot woont nog maar 3 jaar in Nederland. Ik vind het echt enorm knap hoe goed zij de Nederlandse taal al spreekt en ik heb enorm veel bewondering voor hoe ze het allemaal doet. Mijn eerste klasgenoot waarmee ik omging had een 'zorgtaak' overgenomen voor mijn tweede ('buitenlandse) klasgenoot. Toen zij ermee stopte voelde ik me uiteraard genoodzaakt om haar verder te helpen. Ik help haar met verslagen, en alles omtrent de taal. Dit kan ik ook makkelijk doen omdat ik naast school nog zat tijd over heb. Ze is verder super aardig en dankbaar en ik help haar verder ook met alle plezier.... Maar naast haar ga ik verder met niemand echt om.
We bestaan uit een klas van 12 personen. 8 meiden en 4 jongens. Er zijn al 5 mensen gestopt. En hoewel alle meiden het goed met elkaar kunnen vinden en regelmatig onderling in een deuk liggen, merk ik dat ik achterblijf met mijn klasgenoot die ik dus help. En hier baal ik ergens best wel van. Ik hou namelijk enorm van gezelligheid. Over het algemeen zou ik mezelf omschrijven als iemand die erg betrokken, geïnteresseerd is. Iemand die heel erg open is en altijd voor alles en iedereen klaarstaat. Naast school doe ik ook vrijwilligerswerk met jongeren met een beperking én doe ik sinds kort animatiewerk. Dit vind ik geweldig om te doen, want ik hou ervan om zo nu en dan lekker gek te kunnen doen. Ik ben op zich wel een mafkees.
Maar op school kom ik niet helemaal uit mijn veren. Aan de ene kant komt dit omdat ik een soort van handlanger moet spelen. Ik merk gewoon dat als ik die zorgtaak niet op me neem, niemand anders het zou doen. Niemand betrekt haar echt ergens bij. Dingen gaan haar vaak te snel af en dan krijgt ze niet alles mee. Iedereen probeert haar wel te helpen als het om schoolzaken gaat, maar buiten school kijkt niemand naar haar om. Ook als we iedere keer groepjes moeten vormen wil ze graag dat ik samen met haar in het groepje kom. En oprecht, het is een schat van een meid, maar een echte 'klik..'klik' is het niet. Niet vriendschappelijk ofzo. Zij is heel lief, zachtaardig, voorzichtig, maar ook enorm afhankelijk. Ik ben wel aardig en vriendelijk, maar niet zo zachtaardig. En die zachtaardige kant irriteert mij ergens ook wel weer. Qua karakter is ze eigenlijk helemaal niet mijn type.
Of de rest van mijn klasgenoten echt mijn type zijn weet ik niet. Zij kennen elkaar onderling al best wel goed, maar ik ken ze eigenlijk nog helemaal niet zo goed. In het begin heb ik iets teveel focus gelegd op mijn eerste twee klasgenoten, waardoor ik de rest een beetje 'vergat'. Nu er eenmaal groepjes zijn gevormd, merk ik dat ik het wel lastig vind om me er echt bij te voegen. Aan de andere kant hou ik mezelf voor de gek als ik nu zeg dat ik enorm graag met ze om wil gaan. In mijn klas zitten eigenlijk typische 'meiden meiden'. Nagellakje hier, make-up daar, haren netjes, drama of jongenszaken en noem het maar op. Ik ben een vrij nuchter persoon. En hoewel ik wel eens nagellak op heb, en ook weleens jurkjes en rokken draag, ben ik niet een typisch meisje meisje. Ik hou gewoon niet van die oppervlakkige drama dingen. En van make-up moet ik verder al helemaal niks hebben.
Wat me ook heel erg stoort is dat ik eigenlijk heel erg mezelf ben en ik me vaak afvraag in hoeverre zij ook 'echt' zijn. Ik kreeg als feedback van mijn klasgenoten dat ze vonden dat ik erg mezelf was. En dit vind ik heel erg leuk om te horen. Want, waarom zou ik iemand zijn die ik niet ben?! Maar ik voel vaak gewoon dat er meer achter een bepaalde klasgenoot schuilgaat. En dan denk ik, jij vertelt nu sowieso niet de waarheid. Dat iemand dan vertelt dat diegene zich heel erg goed voelt, maar dat ik gewoon voel dat dit niet zo is. Met de meiden in mijn klas heb ik dus niet echt iets. De jongens daarentegen vind ik wel heel chill. Hiermee trek ik langzaam ook iets meer mee op. Ik ben allang blij dat ik eindelijk in een projectgroep met jongens zit.
Kortom... Ik heb op school dus (vooralsnog) niet echt een klik met iemand. Niet op een kleine vriendschappelijke manier. Tijdens mijn gesprek met mijn slb'er heb ik ook aangegeven dat ik de opleiding dus heel erg leuk vind, maar dat ik me dus niet heel erg thuis voel in de klas. Helaas voor mij heb ik volgend jaar waarschijnlijk wel dezelfde klas....
Maarja, wat doe je dan...
Mezelf meer tussen mijn klasgenoten voegen, ondanks ik nu al een beetje weet dat ik gewoon niet hun type ben. Of accepteren dat ik op school gewoon niet helemaal op mijn plek ben. Ik vind het vooral heel erg jammer dat je niet in een andere klas geplaatst kunt worden. Mijn opleiding heeft heel erg veel klassen. Ik weet bijna wel zeker dat er klassen zijn waar ik beter tussen pas. maarja, hier heb ik helaas niet zoveel aan.
Wat zouden jullie doen? Herkend iemand dit verhaal?
Sorry voor mijn lange bericht. In ieder geval bedankt voor jullie moeite om mijn bericht te lezen
.Op dit moment ben ik eerstejaarsstudent HBO Social Work en deze opleiding bevalt mij super goed! Ik haal hele goede cijfers, heb mijn stage voor dit jaar al afgerond en ik heb al een tweedejaars stageplek gevonden! Hier ben ik ook al voor aangenomen. Ik had vorige week een gesprek met mijn SLB'er en hieruit volgde ook een positief studieadvies.
Dit klinkt allemaal lekker positief!
Toch voel ik me dit jaar niet helemaal op mijn gemak op school. Vorig jaar begon ik met de opleiding verpleegkunde, maar hiermee was ik al na een periode gestopt. De studie was niet helemaal wat ik zocht. Dat ik ging stoppen vond ik ergens wel jammer, maar dit kwam omdat ik een hele leuke, gezellige klas had. Iedereen ging met iedereen om. Meteen al vanaf dag 1! Het was echt gezellig! Dat ik zo'n leuke klas had was echt een verademing voor me, want de laatste twee jaar op de middelbare school had ik niet heel veel aansluiting in mijn klas. Dat ik dus ergens echt bij hoorde (ook gevoelsmatig) voelde goed en gaf me ook zelfvertrouwen. Ik was toch niet zo'n vreemd eendje als dat ik toen dacht
. Echter is het nu dus weer omgekeerd. Ik volg een hele leuke opleiding waarmee ik voor geen goud zou willen stoppen. Maar ik heb gewoon niks met mijn klasgenoten. Het ging als volgt:
In september begon mijn opleiding. Ik leerde iemand uit mijn klas kennen en hiermee klikte het gelijk. Zij besloot er helaas na 1,5 maand mee te stoppen. In die 1,5 maand ging ik vooral met haar om, samen met nóg een tweede klasgenoot. Mijn tweede klasgenoot woont nog maar 3 jaar in Nederland. Ik vind het echt enorm knap hoe goed zij de Nederlandse taal al spreekt en ik heb enorm veel bewondering voor hoe ze het allemaal doet. Mijn eerste klasgenoot waarmee ik omging had een 'zorgtaak' overgenomen voor mijn tweede ('buitenlandse) klasgenoot. Toen zij ermee stopte voelde ik me uiteraard genoodzaakt om haar verder te helpen. Ik help haar met verslagen, en alles omtrent de taal. Dit kan ik ook makkelijk doen omdat ik naast school nog zat tijd over heb. Ze is verder super aardig en dankbaar en ik help haar verder ook met alle plezier.... Maar naast haar ga ik verder met niemand echt om.
We bestaan uit een klas van 12 personen. 8 meiden en 4 jongens. Er zijn al 5 mensen gestopt. En hoewel alle meiden het goed met elkaar kunnen vinden en regelmatig onderling in een deuk liggen, merk ik dat ik achterblijf met mijn klasgenoot die ik dus help. En hier baal ik ergens best wel van. Ik hou namelijk enorm van gezelligheid. Over het algemeen zou ik mezelf omschrijven als iemand die erg betrokken, geïnteresseerd is. Iemand die heel erg open is en altijd voor alles en iedereen klaarstaat. Naast school doe ik ook vrijwilligerswerk met jongeren met een beperking én doe ik sinds kort animatiewerk. Dit vind ik geweldig om te doen, want ik hou ervan om zo nu en dan lekker gek te kunnen doen. Ik ben op zich wel een mafkees.
Maar op school kom ik niet helemaal uit mijn veren. Aan de ene kant komt dit omdat ik een soort van handlanger moet spelen. Ik merk gewoon dat als ik die zorgtaak niet op me neem, niemand anders het zou doen. Niemand betrekt haar echt ergens bij. Dingen gaan haar vaak te snel af en dan krijgt ze niet alles mee. Iedereen probeert haar wel te helpen als het om schoolzaken gaat, maar buiten school kijkt niemand naar haar om. Ook als we iedere keer groepjes moeten vormen wil ze graag dat ik samen met haar in het groepje kom. En oprecht, het is een schat van een meid, maar een echte 'klik..'klik' is het niet. Niet vriendschappelijk ofzo. Zij is heel lief, zachtaardig, voorzichtig, maar ook enorm afhankelijk. Ik ben wel aardig en vriendelijk, maar niet zo zachtaardig. En die zachtaardige kant irriteert mij ergens ook wel weer. Qua karakter is ze eigenlijk helemaal niet mijn type.
Of de rest van mijn klasgenoten echt mijn type zijn weet ik niet. Zij kennen elkaar onderling al best wel goed, maar ik ken ze eigenlijk nog helemaal niet zo goed. In het begin heb ik iets teveel focus gelegd op mijn eerste twee klasgenoten, waardoor ik de rest een beetje 'vergat'. Nu er eenmaal groepjes zijn gevormd, merk ik dat ik het wel lastig vind om me er echt bij te voegen. Aan de andere kant hou ik mezelf voor de gek als ik nu zeg dat ik enorm graag met ze om wil gaan. In mijn klas zitten eigenlijk typische 'meiden meiden'. Nagellakje hier, make-up daar, haren netjes, drama of jongenszaken en noem het maar op. Ik ben een vrij nuchter persoon. En hoewel ik wel eens nagellak op heb, en ook weleens jurkjes en rokken draag, ben ik niet een typisch meisje meisje. Ik hou gewoon niet van die oppervlakkige drama dingen. En van make-up moet ik verder al helemaal niks hebben.
Wat me ook heel erg stoort is dat ik eigenlijk heel erg mezelf ben en ik me vaak afvraag in hoeverre zij ook 'echt' zijn. Ik kreeg als feedback van mijn klasgenoten dat ze vonden dat ik erg mezelf was. En dit vind ik heel erg leuk om te horen. Want, waarom zou ik iemand zijn die ik niet ben?! Maar ik voel vaak gewoon dat er meer achter een bepaalde klasgenoot schuilgaat. En dan denk ik, jij vertelt nu sowieso niet de waarheid. Dat iemand dan vertelt dat diegene zich heel erg goed voelt, maar dat ik gewoon voel dat dit niet zo is. Met de meiden in mijn klas heb ik dus niet echt iets. De jongens daarentegen vind ik wel heel chill. Hiermee trek ik langzaam ook iets meer mee op. Ik ben allang blij dat ik eindelijk in een projectgroep met jongens zit.
Kortom... Ik heb op school dus (vooralsnog) niet echt een klik met iemand. Niet op een kleine vriendschappelijke manier. Tijdens mijn gesprek met mijn slb'er heb ik ook aangegeven dat ik de opleiding dus heel erg leuk vind, maar dat ik me dus niet heel erg thuis voel in de klas. Helaas voor mij heb ik volgend jaar waarschijnlijk wel dezelfde klas....
Maarja, wat doe je dan...
Mezelf meer tussen mijn klasgenoten voegen, ondanks ik nu al een beetje weet dat ik gewoon niet hun type ben. Of accepteren dat ik op school gewoon niet helemaal op mijn plek ben. Ik vind het vooral heel erg jammer dat je niet in een andere klas geplaatst kunt worden. Mijn opleiding heeft heel erg veel klassen. Ik weet bijna wel zeker dat er klassen zijn waar ik beter tussen pas. maarja, hier heb ik helaas niet zoveel aan.
Wat zouden jullie doen? Herkend iemand dit verhaal?
donderdag 13 februari 2020 18:51
Dit zeggen meerdere mensen hier, maar dat vind ik totaal niet!
Ik vind dat je leuk overkomt TO, en daarnaast vind ik het een verademing hoe je post voor iemand van jouw leeftijd, tenminste normaal Nederlands!
anoniem_63dcff768a5d1 wijzigde dit bericht op 13-02-2020 18:59
4.90% gewijzigd
donderdag 13 februari 2020 18:56
Als je dat gelijk stelt aan oppervlakkig en dramatisch in tegenstelling tot jouw nuchtere ‘zijn’ dan is dat een neerwaartse sociale vergelijking en dat vinden veel mensen nu niet bepaald sympathiek (“Ik hou gewoon niet van die oppervlakkige drama dingen” aldus TO).
Daarnaast worden de meisjes-meisjes er ook nog van verdacht ‘fake’ te zijn i.t.t. TO die ‘helemaal zichzelf blijft’.
Dat schetst niet bepaald een sympathiek beeld zeg maar.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 13 februari 2020 18:59
lemoos2 schreef: ↑13-02-2020 18:56Als je dat gelijk stelt aan oppervlakkig en dramatisch in tegenstelling tot jouw nuchtere ‘zijn’ dan is dat een neerwaartse sociale vergelijking en dat vinden veel mensen nu niet bepaald sympathiek (“Ik hou gewoon niet van die oppervlakkige drama dingen” aldus TO).
Daarnaast worden de meisjes-meisjes er ook nog van verdacht ‘fake’ te zijn i.t.t. TO die ‘helemaal zichzelf blijft’.
Dat schetst niet bepaald een sympathiek beeld zeg maar.
Ach, sommige dingen moet je toch gewoon bij naam kunnen noemen.
donderdag 13 februari 2020 19:02
Nee. Uit deze quotes van TO blijkt wel dat zij dat doet:
'Ik hou gewoon niet van die oppervlakkige drama dingen'
'waarom zou ik iemand zijn die ik niet ben?! Maar ik voel vaak gewoon dat er meer achter een bepaalde klasgenoot schuilgaat. En dan denk ik, jij vertelt nu sowieso niet de waarheid. Dat iemand dan vertelt dat diegene zich heel erg goed voelt, maar dat ik gewoon voel dat dit niet zo is. Met de meiden in mijn klas heb ik dus niet echt iets'
donderdag 13 februari 2020 19:07
donderdag 13 februari 2020 19:24
Je openingspost klinkt inderdaad best wel oordelend. Waarschijnlijk bedoel je het niet zo, maar het komt wel zo over.
Schrijf anderen niet te snel af. Mensen kunnen soms verrassend leuk uit de hoek komen als je ze de kans geeft. En "anders" hoeft niet direct "minder" te betekenen.
Schrijf anderen niet te snel af. Mensen kunnen soms verrassend leuk uit de hoek komen als je ze de kans geeft. En "anders" hoeft niet direct "minder" te betekenen.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
donderdag 13 februari 2020 20:11
De mensen waar ik vroeger niets mee had, diegene die mijlenver van mij af stonden en ik als de laatste mensen op aarde bescouwde om mee om te gaan, blijken nu, jaren later, exact dezelfde interesses en passies te hebben als ikzelf. Wie had dat ooit kunnen denken.. of misschien zat dat er altijd al maar hebben we elkaar toen op oppervlakkige dingen afgewezen..
Het was en is een eye-opener voor mij. Er schuilt mogelijk veel meer achter de mensen die jij (onbewust) hebt gekeurd en afgewezen.
En als die zorgtaak zo'n blok aan je been is, staat het je vrij te stoppen of te minderen.
Het was en is een eye-opener voor mij. Er schuilt mogelijk veel meer achter de mensen die jij (onbewust) hebt gekeurd en afgewezen.
En als die zorgtaak zo'n blok aan je been is, staat het je vrij te stoppen of te minderen.
donderdag 13 februari 2020 20:17
Je verwart cliënten met collega's. Van je klasgenoten mag je ander gedrag verwachten.Dropdrop schreef: ↑13-02-2020 16:23Een goede social worker mengt zich in allerlei groepen. Je zal waarschijnlijk te maken krijgen met invalwerk waar je niemand kent, groepen cliënten die niet op jou zitten te wachten en waar je toch zinnig werk mee moet verrichten.
Ik had meestal ook geen persoonlijke aansluiting met de gedetineerden, psychiatrische patiënten en dakloze verslaafden op de plekken waar ik gewerkt heb.
Maar toch werd er door mijn leidinggevende van mij verwacht dat ik ervoor zorgde dat ik 'goed lag in de groep'. Dat was mijn werk.
Als ik steeds maar bleef plakken aan en verschuilen achter die ene cliënt die veel aandacht vroeg en die lekker makkelijk in de omgang was, had ik ook op mn flikker gekregen.
Want ook die moeilijke cliënte met een grote bek en een hekel aan andere vrouwen, zit daar voor een behandeling.
Dus mooie oefencasus voor je latere werk: hoe zorg ik dat ik met iedereen op goede voet sta. Hoeven niet je vrienden te zijn, maar ontspannen omgang.
donderdag 13 februari 2020 21:04
Tja, vrienden kun je niet afdwingen. Gelukkig heb je zo te lezen nog genoeg andere contacten. Ben je nog goed bevriend met die vrienden die je op je vorige opleiding hebt gemaakt? Zo niet, dan weet je meteen hoe waardevol dat soort vriendschappen zijn.
Tegen het meisje dat je helpt kun je zeggen dat je een volgende keer ook eens in een ander projectgroepje wil, omdat je zoveel mogelijk verschillende ervaringen wil opdoen op je opleiding en verschillende werkstijlen wil meemaken, niets persoonlijks.
Tegen het meisje dat je helpt kun je zeggen dat je een volgende keer ook eens in een ander projectgroepje wil, omdat je zoveel mogelijk verschillende ervaringen wil opdoen op je opleiding en verschillende werkstijlen wil meemaken, niets persoonlijks.
donderdag 13 februari 2020 21:06
Mensen zijn mensen.Het-groepje schreef: ↑13-02-2020 20:17Je verwart cliënten met collega's. Van je klasgenoten mag je ander gedrag verwachten.
To doet een opleiding voor (onder andere) groepswerk. Dan moet je kunnen reflecteren op met welk gedrag je jezelf buiten de groep plaatst.
donderdag 13 februari 2020 21:11
Best herkenbaar van mijn MBO - opleiding. Het is dit jaar alweer 16 geleden en ik deed toen de opleiding tandartsassistente. Al na de 1e week waren de tweetallen en groepjes gevormd. Een meidenklas. Ik had nog niemand en dat is bijna heel de opleiding zo gebleven. Op alle fronten was ik anders. Stil, timide, onhandig, andere kledingstijl, het enige adoptiekind. Make-up, uitgaan en jongens interesseerden me niet. Mijn klasgenoten praatten over bijna niks anders.
Zij waren spontaan en kletsten makkelijk. Maar niet met mij. Aan mij werd zelden iets gevraagd. Als ik eens wat zei werd er raar gekeken.
We moesten best vaak samenwerken. Dan bleef ik als enige over, wat wel frustrerend was. Tenzij de leraar me ergens bij zette. Dat niemand me vroeg was voor mij een teken dat ze me niet moesten. Ik werd ook vaak uitgelachen en uitgescholden. Er was altijd wel iets op mij aan te merken. Eten deed ik lopend en alleen. Dat vonden ze ook raar. Maar ik had gewoon even me-time nodig. Mijn moeder hamerde er toen steeds op dat ik vriendinnen moest maken. Dat vond ik vervelend, want ik wist niet hoe. Gewoon meepraten kon ik niet. Sowieso interesse tonen in dingen waar ik niks mee had. Dat voelde zo nep Bovendien onthield ik het toch niet. Toen wist ik nog niet dat ik een vorm van Autisme heb en daardoor moeilijk aansluiting vond.
Alleen de laatste 2 maanden van het eindexamenjaar gingen de minst erge meiden mij nog even laten geloven dat ik er ook bij hoorde. Na een gastles over pesten. Ineens toonden ze interesse en wilden ze me helpen met dingen. Daarna lieten ze me alsnog vallen.
Omdat ik mijn stage moest herkansen kreeg ik er een 3e jaar bij. En wat toen? De nieuwe klas was veel socialer. Ook wel groepjes, maar iedereen werd gerespecteerd. Ik begon het zelfs even leuk te vinden naar school te gaan in die klas. Maar ik moest stoppen met opleiding omdat mijn stages onvoldoende waren.
Zij waren spontaan en kletsten makkelijk. Maar niet met mij. Aan mij werd zelden iets gevraagd. Als ik eens wat zei werd er raar gekeken.
We moesten best vaak samenwerken. Dan bleef ik als enige over, wat wel frustrerend was. Tenzij de leraar me ergens bij zette. Dat niemand me vroeg was voor mij een teken dat ze me niet moesten. Ik werd ook vaak uitgelachen en uitgescholden. Er was altijd wel iets op mij aan te merken. Eten deed ik lopend en alleen. Dat vonden ze ook raar. Maar ik had gewoon even me-time nodig. Mijn moeder hamerde er toen steeds op dat ik vriendinnen moest maken. Dat vond ik vervelend, want ik wist niet hoe. Gewoon meepraten kon ik niet. Sowieso interesse tonen in dingen waar ik niks mee had. Dat voelde zo nep Bovendien onthield ik het toch niet. Toen wist ik nog niet dat ik een vorm van Autisme heb en daardoor moeilijk aansluiting vond.
Alleen de laatste 2 maanden van het eindexamenjaar gingen de minst erge meiden mij nog even laten geloven dat ik er ook bij hoorde. Na een gastles over pesten. Ineens toonden ze interesse en wilden ze me helpen met dingen. Daarna lieten ze me alsnog vallen.
Omdat ik mijn stage moest herkansen kreeg ik er een 3e jaar bij. En wat toen? De nieuwe klas was veel socialer. Ook wel groepjes, maar iedereen werd gerespecteerd. Ik begon het zelfs even leuk te vinden naar school te gaan in die klas. Maar ik moest stoppen met opleiding omdat mijn stages onvoldoende waren.
donderdag 13 februari 2020 21:19
Dit klinkt als een totaal ervaring dan die TO heeft.hondenmens schreef: ↑13-02-2020 21:11Best herkenbaar van mijn MBO - opleiding. Het is dit jaar alweer 16 geleden en ik deed toen de opleiding tandartsassistente. Al na de 1e week waren de tweetallen en groepjes gevormd. Een meidenklas. Ik had nog niemand en dat is bijna heel de opleiding zo gebleven. Op alle fronten was ik anders. Stil, timide, onhandig, andere kledingstijl, het enige adoptiekind. Make-up, uitgaan en jongens interesseerden me niet. Mijn klasgenoten praatten over bijna niks anders.
Zij waren spontaan en kletsten makkelijk. Maar niet met mij. Aan mij werd zelden iets gevraagd. Als ik eens wat zei werd er raar gekeken.
We moesten best vaak samenwerken. Dan bleef ik als enige over, wat wel frustrerend was. Tenzij de leraar me ergens bij zette. Dat niemand me vroeg was voor mij een teken dat ze me niet moesten. Ik werd ook vaak uitgelachen en uitgescholden. Er was altijd wel iets op mij aan te merken. Eten deed ik lopend en alleen. Dat vonden ze ook raar. Maar ik had gewoon even me-time nodig. Mijn moeder hamerde er toen steeds op dat ik vriendinnen moest maken. Dat vond ik vervelend, want ik wist niet hoe. Gewoon meepraten kon ik niet. Sowieso interesse tonen in dingen waar ik niks mee had. Dat voelde zo nep Bovendien onthield ik het toch niet. Toen wist ik nog niet dat ik een vorm van Autisme heb en daardoor moeilijk aansluiting vond.
Alleen de laatste 2 maanden van het eindexamenjaar gingen de minst erge meiden mij nog even laten geloven dat ik er ook bij hoorde. Na een gastles over pesten. Ineens toonden ze interesse en wilden ze me helpen met dingen. Daarna lieten ze me alsnog vallen.
Omdat ik mijn stage moest herkansen kreeg ik er een 3e jaar bij. En wat toen? De nieuwe klas was veel socialer. Ook wel groepjes, maar iedereen werd gerespecteerd. Ik begon het zelfs even leuk te vinden naar school te gaan in die klas. Maar ik moest stoppen met opleiding omdat mijn stages onvoldoende waren.
donderdag 13 februari 2020 22:00
Iedereen bedankt voor alle berichten. Met de een ben ik het natuurlijk meer mee eens dan met het andere bericht, maar dat mag.
Dat ik mijn klasgenoot veel help doe ik oprecht met alle liefde. En nee, zij is niet de directe oorzaak voor het feit ik niet makkelijk in contact kom met mijn mede klasgenoten. Maar áls ik dan in een groepje zit en zij zit erbij en we gaan te snel, is zij wel de eerste die meteen aan mij hangt. Ze volgt het niet, heeft een vertaalslag nodig. Ik blijf rustig en leg haar alles uit, maar mijn medeklasgenoten praten gewoon onderling verder en negeren haar een beetje. Sommigen vertelden ook tijdens een les waarin zij afwezig was dat ze haar niet goed konden verstaan en geen geduld voor haar hadden. DAT noem ik pas onsympathiek. Ik heb geen hekel aan haar. En nee, het is niet zo dramatisch dat ik er echt megaveel last van heb, maar ik wil dus liever niet dat zij voortdurend achter me aan loopt. Het is ook een hbo opleiding en daar wordt wel wat zelfstandigheid verwacht. Maar ik wil haar ook niet kwetsen en zeker niet laten vallen, want dan heeft ze niemand waarop ze terug kan vallen. En ja, ze heeft wel een kleine ondersteuning nodig. Ik moet dit dus op een subtiele manier duidelijk maken, maar ik ben er nog niet achter hoe ik dat het beste kan aanpakken.
Op zich is het geen wereldramp dat ik er niet echt aansluiting heb bij mijn klasgenoten. Ik doe zoals ik al zei vrijwilligerswerk waar ik hele leuke mensen heb ontmoet en nog steeds regelmatig spreek, ik doe animatiewerk waar ik hele leuke mensen heb ontmoet en daarnaast sport ik elke week en heb ik een keileuk team. Ook heb ik nog vriendinnen van de middelbare. Maar op school heb ik wel veel groepsopdrachten. En doordat ik me niet helemaal thuis voel in mijn groep, blokkeer ik wel tijdens deze opdrachten. En dat vind ik lastig. Het is ook lastig om echt uit te leggen wat ik met een 'klik' bedoel. Voor iedereen is dit natuurlijk ook anders. Net zoals vriendschappen voor iedereen een andere betekenis heeft. Het hoeven dus niet persee vriendschappen te worden, maar een vertrouwde band onderling zou wel fijn zijn. Want ook al probeer ik een ingeving te doen, meestal wordt mijn idee dan aan de kant gezet.
En @murrmurr ik zie een mafkees niet als iets negatiefs. Ik zie mezelf eerder als prettig gestoord. Ik ben dol op toneelspelen en 'lekker gek' doen. Maar dat 'lekker gek' komt er op school, in mijn klas, niet helemaal uit. Op een 'goede dag' wel, maar mijn humor wordt op school niet echt gewaardeerr. Terwijl dit bij mijn animatiewerk wél weer wordt gewaardeerd. Tsja, je hebt natuurlijk ook zoveel verschillende mensen op deze aardbol. Je kunt ook niet met iedereen bevriend zijn en ergens weet ik dat natuurlijk wel.
Dat ik mijn klasgenoot veel help doe ik oprecht met alle liefde. En nee, zij is niet de directe oorzaak voor het feit ik niet makkelijk in contact kom met mijn mede klasgenoten. Maar áls ik dan in een groepje zit en zij zit erbij en we gaan te snel, is zij wel de eerste die meteen aan mij hangt. Ze volgt het niet, heeft een vertaalslag nodig. Ik blijf rustig en leg haar alles uit, maar mijn medeklasgenoten praten gewoon onderling verder en negeren haar een beetje. Sommigen vertelden ook tijdens een les waarin zij afwezig was dat ze haar niet goed konden verstaan en geen geduld voor haar hadden. DAT noem ik pas onsympathiek. Ik heb geen hekel aan haar. En nee, het is niet zo dramatisch dat ik er echt megaveel last van heb, maar ik wil dus liever niet dat zij voortdurend achter me aan loopt. Het is ook een hbo opleiding en daar wordt wel wat zelfstandigheid verwacht. Maar ik wil haar ook niet kwetsen en zeker niet laten vallen, want dan heeft ze niemand waarop ze terug kan vallen. En ja, ze heeft wel een kleine ondersteuning nodig. Ik moet dit dus op een subtiele manier duidelijk maken, maar ik ben er nog niet achter hoe ik dat het beste kan aanpakken.
Op zich is het geen wereldramp dat ik er niet echt aansluiting heb bij mijn klasgenoten. Ik doe zoals ik al zei vrijwilligerswerk waar ik hele leuke mensen heb ontmoet en nog steeds regelmatig spreek, ik doe animatiewerk waar ik hele leuke mensen heb ontmoet en daarnaast sport ik elke week en heb ik een keileuk team. Ook heb ik nog vriendinnen van de middelbare. Maar op school heb ik wel veel groepsopdrachten. En doordat ik me niet helemaal thuis voel in mijn groep, blokkeer ik wel tijdens deze opdrachten. En dat vind ik lastig. Het is ook lastig om echt uit te leggen wat ik met een 'klik' bedoel. Voor iedereen is dit natuurlijk ook anders. Net zoals vriendschappen voor iedereen een andere betekenis heeft. Het hoeven dus niet persee vriendschappen te worden, maar een vertrouwde band onderling zou wel fijn zijn. Want ook al probeer ik een ingeving te doen, meestal wordt mijn idee dan aan de kant gezet.
En @murrmurr ik zie een mafkees niet als iets negatiefs. Ik zie mezelf eerder als prettig gestoord. Ik ben dol op toneelspelen en 'lekker gek' doen. Maar dat 'lekker gek' komt er op school, in mijn klas, niet helemaal uit. Op een 'goede dag' wel, maar mijn humor wordt op school niet echt gewaardeerr. Terwijl dit bij mijn animatiewerk wél weer wordt gewaardeerd. Tsja, je hebt natuurlijk ook zoveel verschillende mensen op deze aardbol. Je kunt ook niet met iedereen bevriend zijn en ergens weet ik dat natuurlijk wel.
vrijdag 14 februari 2020 10:01
Als jij niet met de werkbespreking mee kunt doen, omdat je haar moet helpen, word je door je hulpverlenersrol geremd in je eigen ontwikkeling.
Je komt al niet lekker uit de verf in de groep, je voelt je geblokkeerd, je ideeën worden aan de kant gezet: klinkt alsof je nog genoeg werk hebt aan jezelf.
Deze meid helpen, op deze manier is een te grote belasting voor jou. Ga samen met haar naar je SLB'er en maak dit bespreekbaar. Wellicht kan ze extra hulp krijgen van een professional.
Dat zij op dit moment niet genoeg Nederlands spreekt om een HBO-studie te volgen is in eerste instantie háár probleem. En je wil haar niet laten vallen, maar nu laat je je mee naar beneden sleuren.
Goede les voor je werk met je cliënten later: niet meer van jezelf geven dan dat je kunt missen.
Je komt al niet lekker uit de verf in de groep, je voelt je geblokkeerd, je ideeën worden aan de kant gezet: klinkt alsof je nog genoeg werk hebt aan jezelf.
Deze meid helpen, op deze manier is een te grote belasting voor jou. Ga samen met haar naar je SLB'er en maak dit bespreekbaar. Wellicht kan ze extra hulp krijgen van een professional.
Dat zij op dit moment niet genoeg Nederlands spreekt om een HBO-studie te volgen is in eerste instantie háár probleem. En je wil haar niet laten vallen, maar nu laat je je mee naar beneden sleuren.
Goede les voor je werk met je cliënten later: niet meer van jezelf geven dan dat je kunt missen.
dropdrop wijzigde dit bericht op 14-02-2020 10:51
0.95% gewijzigd
ik zie mezelf ook soms best wel als een mafkees 
vrijdag 14 februari 2020 10:43
Wat gaat al die hulp van jou aan dat meisje opleveren? Hoe kun je een studie social work doen wanneer je communicatie niet snapt? Dat meisje gaat op een werkvloer nooit functioneren en 1 op 1 een handje vasthouden gaat op het werk ook niet gebeuren.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 14 februari 2020 12:10
viva-amber schreef: ↑14-02-2020 10:43Wat gaat al die hulp van jou aan dat meisje opleveren? Hoe kun je een studie social work doen wanneer je communicatie niet snapt? Dat meisje gaat op een werkvloer nooit functioneren en 1 op 1 een handje vasthouden gaat op het werk ook niet gebeuren.
Als ze nog maar kort in NL is, vind ik het niet gek dat ze nog extra hulp nodig heeft. TO schrijft in haar OP al dat ze al behoorlijk goed Nederlands kan. Of TO de aangewezen persoon is om haar hierbij te helpen is wel de vraag. Dat zou er voor mij vooral aan liggen in hoeverre ik diegene als een vriendin beschouwde.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
vrijdag 14 februari 2020 12:17
Waarom zou jij dan wel moeten wachten en een vertaalslag maken, maar de rest gaat gewoon verder? Kunnen er geen afspraken in de hele groep worden gemaakt om als groep even te wachten tot zij er weer bij is? Zo wordt het een groepsding en niet een 'het sukkeltje loopt achteraan'ding. En is iedereen even verantwoordelijk. En de initiator van dit verhaal moet zij zijn. Want zij zal moeten leren om zichzelf staande te houden in de groep. En dus iedereen te vragen: ho stop, het gaat te snel.chocoladeXsaus schreef: ↑13-02-2020 22:00Maar áls ik dan in een groepje zit en zij zit erbij en we gaan te snel, is zij wel de eerste die meteen aan mij hangt. Ze volgt het niet, heeft een vertaalslag nodig. Ik blijf rustig en leg haar alles uit, maar mijn medeklasgenoten praten gewoon onderling verder en negeren haar een beetje. Sommigen vertelden ook tijdens een les waarin zij afwezig was dat ze haar niet goed konden verstaan en geen geduld voor haar hadden. DAT noem ik pas onsympathiek.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 14 februari 2020 12:19
Je bent niet verplicht om je klasgenote te hebben maar ik snap haar wel dat ze wat meer aan jou hangt, je voelt waarschijnlijk als heel veilig voor haar. Je lijkt enorm bezig te zijn met een plek in de groep vinden, wellicht helpt het om het juist los te laten. Ligt het er niet te dik bovenop? Go with the flow..
vrijdag 14 februari 2020 14:57
Haar taal is inderdaad voor iemand die nog maar 3 jaar hier woont, echt wel goed! Maar qua zinsbouw, lidwoorden e.d. is dit nog lang niet op het 'Nederlandse' niveau. Keer op keer vraag ik me ook af of ze het gaat redden, maar de kennistoetsen haalt ze wel bijna allemaal in 1x! Dus ik denk niet dat ze zomaar gaat stoppen. Ondanks ik zelf vind dat deze studie een beetje te hoog voor haar gegrepen is. Een studie is natuurlijk meer dan alleen maar kennistoetsen.
Ik vind mezelf niet echt dé aangewezen persoon voor haar om haar voortdurend te helpen. Op school toon ik megaveel geduld, maar eigenlijk heb ik dat geduld heel vaak niet. Misschien dat school hier inderdaad nog andere oplossingen voor zijn.
Ik vind mezelf niet echt dé aangewezen persoon voor haar om haar voortdurend te helpen. Op school toon ik megaveel geduld, maar eigenlijk heb ik dat geduld heel vaak niet. Misschien dat school hier inderdaad nog andere oplossingen voor zijn.
vrijdag 14 februari 2020 15:20
Ze hoeft ook niet te stoppen, ze heeft meer begeleiding nodig. Jij bent idd niet de aangewezen persoon daarvoor. Mijn dochter heeft HBO gedaan en is dyslectisch; zij kon ook zo nodig extra begeleiding krijgen. Vandaar mijn suggestie om met haar studiebegeleider te gaan praten.chocoladeXsaus schreef: ↑14-02-2020 14:57Haar taal is inderdaad voor iemand die nog maar 3 jaar hier woont, echt wel goed! Maar qua zinsbouw, lidwoorden e.d. is dit nog lang niet op het 'Nederlandse' niveau. Keer op keer vraag ik me ook af of ze het gaat redden, maar de kennistoetsen haalt ze wel bijna allemaal in 1x! Dus ik denk niet dat ze zomaar gaat stoppen. Ondanks ik zelf vind dat deze studie een beetje te hoog voor haar gegrepen is. Een studie is natuurlijk meer dan alleen maar kennistoetsen.
Ik vind mezelf niet echt dé aangewezen persoon voor haar om haar voortdurend te helpen. Op school toon ik megaveel geduld, maar eigenlijk heb ik dat geduld heel vaak niet. Misschien dat school hier inderdaad nog andere oplossingen voor zijn.
