Relaties
alle pijlers
vreemd eendje op school
donderdag 13 februari 2020 om 15:28
Hallo iedereen!
Sorry voor mijn lange bericht. In ieder geval bedankt voor jullie moeite om mijn bericht te lezen
.
Op dit moment ben ik eerstejaarsstudent HBO Social Work en deze opleiding bevalt mij super goed! Ik haal hele goede cijfers, heb mijn stage voor dit jaar al afgerond en ik heb al een tweedejaars stageplek gevonden! Hier ben ik ook al voor aangenomen. Ik had vorige week een gesprek met mijn SLB'er en hieruit volgde ook een positief studieadvies.
Dit klinkt allemaal lekker positief!
Toch voel ik me dit jaar niet helemaal op mijn gemak op school. Vorig jaar begon ik met de opleiding verpleegkunde, maar hiermee was ik al na een periode gestopt. De studie was niet helemaal wat ik zocht. Dat ik ging stoppen vond ik ergens wel jammer, maar dit kwam omdat ik een hele leuke, gezellige klas had. Iedereen ging met iedereen om. Meteen al vanaf dag 1! Het was echt gezellig! Dat ik zo'n leuke klas had was echt een verademing voor me, want de laatste twee jaar op de middelbare school had ik niet heel veel aansluiting in mijn klas. Dat ik dus ergens echt bij hoorde (ook gevoelsmatig) voelde goed en gaf me ook zelfvertrouwen. Ik was toch niet zo'n vreemd eendje als dat ik toen dacht
.
Echter is het nu dus weer omgekeerd. Ik volg een hele leuke opleiding waarmee ik voor geen goud zou willen stoppen. Maar ik heb gewoon niks met mijn klasgenoten. Het ging als volgt:
In september begon mijn opleiding. Ik leerde iemand uit mijn klas kennen en hiermee klikte het gelijk. Zij besloot er helaas na 1,5 maand mee te stoppen. In die 1,5 maand ging ik vooral met haar om, samen met nóg een tweede klasgenoot. Mijn tweede klasgenoot woont nog maar 3 jaar in Nederland. Ik vind het echt enorm knap hoe goed zij de Nederlandse taal al spreekt en ik heb enorm veel bewondering voor hoe ze het allemaal doet. Mijn eerste klasgenoot waarmee ik omging had een 'zorgtaak' overgenomen voor mijn tweede ('buitenlandse) klasgenoot. Toen zij ermee stopte voelde ik me uiteraard genoodzaakt om haar verder te helpen. Ik help haar met verslagen, en alles omtrent de taal. Dit kan ik ook makkelijk doen omdat ik naast school nog zat tijd over heb. Ze is verder super aardig en dankbaar en ik help haar verder ook met alle plezier.... Maar naast haar ga ik verder met niemand echt om.
We bestaan uit een klas van 12 personen. 8 meiden en 4 jongens. Er zijn al 5 mensen gestopt. En hoewel alle meiden het goed met elkaar kunnen vinden en regelmatig onderling in een deuk liggen, merk ik dat ik achterblijf met mijn klasgenoot die ik dus help. En hier baal ik ergens best wel van. Ik hou namelijk enorm van gezelligheid. Over het algemeen zou ik mezelf omschrijven als iemand die erg betrokken, geïnteresseerd is. Iemand die heel erg open is en altijd voor alles en iedereen klaarstaat. Naast school doe ik ook vrijwilligerswerk met jongeren met een beperking én doe ik sinds kort animatiewerk. Dit vind ik geweldig om te doen, want ik hou ervan om zo nu en dan lekker gek te kunnen doen. Ik ben op zich wel een mafkees.
Maar op school kom ik niet helemaal uit mijn veren. Aan de ene kant komt dit omdat ik een soort van handlanger moet spelen. Ik merk gewoon dat als ik die zorgtaak niet op me neem, niemand anders het zou doen. Niemand betrekt haar echt ergens bij. Dingen gaan haar vaak te snel af en dan krijgt ze niet alles mee. Iedereen probeert haar wel te helpen als het om schoolzaken gaat, maar buiten school kijkt niemand naar haar om. Ook als we iedere keer groepjes moeten vormen wil ze graag dat ik samen met haar in het groepje kom. En oprecht, het is een schat van een meid, maar een echte 'klik..'klik' is het niet. Niet vriendschappelijk ofzo. Zij is heel lief, zachtaardig, voorzichtig, maar ook enorm afhankelijk. Ik ben wel aardig en vriendelijk, maar niet zo zachtaardig. En die zachtaardige kant irriteert mij ergens ook wel weer. Qua karakter is ze eigenlijk helemaal niet mijn type.
Of de rest van mijn klasgenoten echt mijn type zijn weet ik niet. Zij kennen elkaar onderling al best wel goed, maar ik ken ze eigenlijk nog helemaal niet zo goed. In het begin heb ik iets teveel focus gelegd op mijn eerste twee klasgenoten, waardoor ik de rest een beetje 'vergat'. Nu er eenmaal groepjes zijn gevormd, merk ik dat ik het wel lastig vind om me er echt bij te voegen. Aan de andere kant hou ik mezelf voor de gek als ik nu zeg dat ik enorm graag met ze om wil gaan. In mijn klas zitten eigenlijk typische 'meiden meiden'. Nagellakje hier, make-up daar, haren netjes, drama of jongenszaken en noem het maar op. Ik ben een vrij nuchter persoon. En hoewel ik wel eens nagellak op heb, en ook weleens jurkjes en rokken draag, ben ik niet een typisch meisje meisje. Ik hou gewoon niet van die oppervlakkige drama dingen. En van make-up moet ik verder al helemaal niks hebben.
Wat me ook heel erg stoort is dat ik eigenlijk heel erg mezelf ben en ik me vaak afvraag in hoeverre zij ook 'echt' zijn. Ik kreeg als feedback van mijn klasgenoten dat ze vonden dat ik erg mezelf was. En dit vind ik heel erg leuk om te horen. Want, waarom zou ik iemand zijn die ik niet ben?! Maar ik voel vaak gewoon dat er meer achter een bepaalde klasgenoot schuilgaat. En dan denk ik, jij vertelt nu sowieso niet de waarheid. Dat iemand dan vertelt dat diegene zich heel erg goed voelt, maar dat ik gewoon voel dat dit niet zo is. Met de meiden in mijn klas heb ik dus niet echt iets. De jongens daarentegen vind ik wel heel chill. Hiermee trek ik langzaam ook iets meer mee op. Ik ben allang blij dat ik eindelijk in een projectgroep met jongens zit.
Kortom... Ik heb op school dus (vooralsnog) niet echt een klik met iemand. Niet op een kleine vriendschappelijke manier. Tijdens mijn gesprek met mijn slb'er heb ik ook aangegeven dat ik de opleiding dus heel erg leuk vind, maar dat ik me dus niet heel erg thuis voel in de klas. Helaas voor mij heb ik volgend jaar waarschijnlijk wel dezelfde klas....
Maarja, wat doe je dan...
Mezelf meer tussen mijn klasgenoten voegen, ondanks ik nu al een beetje weet dat ik gewoon niet hun type ben. Of accepteren dat ik op school gewoon niet helemaal op mijn plek ben. Ik vind het vooral heel erg jammer dat je niet in een andere klas geplaatst kunt worden. Mijn opleiding heeft heel erg veel klassen. Ik weet bijna wel zeker dat er klassen zijn waar ik beter tussen pas. maarja, hier heb ik helaas niet zoveel aan.
Wat zouden jullie doen? Herkend iemand dit verhaal?
Sorry voor mijn lange bericht. In ieder geval bedankt voor jullie moeite om mijn bericht te lezen
.Op dit moment ben ik eerstejaarsstudent HBO Social Work en deze opleiding bevalt mij super goed! Ik haal hele goede cijfers, heb mijn stage voor dit jaar al afgerond en ik heb al een tweedejaars stageplek gevonden! Hier ben ik ook al voor aangenomen. Ik had vorige week een gesprek met mijn SLB'er en hieruit volgde ook een positief studieadvies.
Dit klinkt allemaal lekker positief!
Toch voel ik me dit jaar niet helemaal op mijn gemak op school. Vorig jaar begon ik met de opleiding verpleegkunde, maar hiermee was ik al na een periode gestopt. De studie was niet helemaal wat ik zocht. Dat ik ging stoppen vond ik ergens wel jammer, maar dit kwam omdat ik een hele leuke, gezellige klas had. Iedereen ging met iedereen om. Meteen al vanaf dag 1! Het was echt gezellig! Dat ik zo'n leuke klas had was echt een verademing voor me, want de laatste twee jaar op de middelbare school had ik niet heel veel aansluiting in mijn klas. Dat ik dus ergens echt bij hoorde (ook gevoelsmatig) voelde goed en gaf me ook zelfvertrouwen. Ik was toch niet zo'n vreemd eendje als dat ik toen dacht
. Echter is het nu dus weer omgekeerd. Ik volg een hele leuke opleiding waarmee ik voor geen goud zou willen stoppen. Maar ik heb gewoon niks met mijn klasgenoten. Het ging als volgt:
In september begon mijn opleiding. Ik leerde iemand uit mijn klas kennen en hiermee klikte het gelijk. Zij besloot er helaas na 1,5 maand mee te stoppen. In die 1,5 maand ging ik vooral met haar om, samen met nóg een tweede klasgenoot. Mijn tweede klasgenoot woont nog maar 3 jaar in Nederland. Ik vind het echt enorm knap hoe goed zij de Nederlandse taal al spreekt en ik heb enorm veel bewondering voor hoe ze het allemaal doet. Mijn eerste klasgenoot waarmee ik omging had een 'zorgtaak' overgenomen voor mijn tweede ('buitenlandse) klasgenoot. Toen zij ermee stopte voelde ik me uiteraard genoodzaakt om haar verder te helpen. Ik help haar met verslagen, en alles omtrent de taal. Dit kan ik ook makkelijk doen omdat ik naast school nog zat tijd over heb. Ze is verder super aardig en dankbaar en ik help haar verder ook met alle plezier.... Maar naast haar ga ik verder met niemand echt om.
We bestaan uit een klas van 12 personen. 8 meiden en 4 jongens. Er zijn al 5 mensen gestopt. En hoewel alle meiden het goed met elkaar kunnen vinden en regelmatig onderling in een deuk liggen, merk ik dat ik achterblijf met mijn klasgenoot die ik dus help. En hier baal ik ergens best wel van. Ik hou namelijk enorm van gezelligheid. Over het algemeen zou ik mezelf omschrijven als iemand die erg betrokken, geïnteresseerd is. Iemand die heel erg open is en altijd voor alles en iedereen klaarstaat. Naast school doe ik ook vrijwilligerswerk met jongeren met een beperking én doe ik sinds kort animatiewerk. Dit vind ik geweldig om te doen, want ik hou ervan om zo nu en dan lekker gek te kunnen doen. Ik ben op zich wel een mafkees.
Maar op school kom ik niet helemaal uit mijn veren. Aan de ene kant komt dit omdat ik een soort van handlanger moet spelen. Ik merk gewoon dat als ik die zorgtaak niet op me neem, niemand anders het zou doen. Niemand betrekt haar echt ergens bij. Dingen gaan haar vaak te snel af en dan krijgt ze niet alles mee. Iedereen probeert haar wel te helpen als het om schoolzaken gaat, maar buiten school kijkt niemand naar haar om. Ook als we iedere keer groepjes moeten vormen wil ze graag dat ik samen met haar in het groepje kom. En oprecht, het is een schat van een meid, maar een echte 'klik..'klik' is het niet. Niet vriendschappelijk ofzo. Zij is heel lief, zachtaardig, voorzichtig, maar ook enorm afhankelijk. Ik ben wel aardig en vriendelijk, maar niet zo zachtaardig. En die zachtaardige kant irriteert mij ergens ook wel weer. Qua karakter is ze eigenlijk helemaal niet mijn type.
Of de rest van mijn klasgenoten echt mijn type zijn weet ik niet. Zij kennen elkaar onderling al best wel goed, maar ik ken ze eigenlijk nog helemaal niet zo goed. In het begin heb ik iets teveel focus gelegd op mijn eerste twee klasgenoten, waardoor ik de rest een beetje 'vergat'. Nu er eenmaal groepjes zijn gevormd, merk ik dat ik het wel lastig vind om me er echt bij te voegen. Aan de andere kant hou ik mezelf voor de gek als ik nu zeg dat ik enorm graag met ze om wil gaan. In mijn klas zitten eigenlijk typische 'meiden meiden'. Nagellakje hier, make-up daar, haren netjes, drama of jongenszaken en noem het maar op. Ik ben een vrij nuchter persoon. En hoewel ik wel eens nagellak op heb, en ook weleens jurkjes en rokken draag, ben ik niet een typisch meisje meisje. Ik hou gewoon niet van die oppervlakkige drama dingen. En van make-up moet ik verder al helemaal niks hebben.
Wat me ook heel erg stoort is dat ik eigenlijk heel erg mezelf ben en ik me vaak afvraag in hoeverre zij ook 'echt' zijn. Ik kreeg als feedback van mijn klasgenoten dat ze vonden dat ik erg mezelf was. En dit vind ik heel erg leuk om te horen. Want, waarom zou ik iemand zijn die ik niet ben?! Maar ik voel vaak gewoon dat er meer achter een bepaalde klasgenoot schuilgaat. En dan denk ik, jij vertelt nu sowieso niet de waarheid. Dat iemand dan vertelt dat diegene zich heel erg goed voelt, maar dat ik gewoon voel dat dit niet zo is. Met de meiden in mijn klas heb ik dus niet echt iets. De jongens daarentegen vind ik wel heel chill. Hiermee trek ik langzaam ook iets meer mee op. Ik ben allang blij dat ik eindelijk in een projectgroep met jongens zit.
Kortom... Ik heb op school dus (vooralsnog) niet echt een klik met iemand. Niet op een kleine vriendschappelijke manier. Tijdens mijn gesprek met mijn slb'er heb ik ook aangegeven dat ik de opleiding dus heel erg leuk vind, maar dat ik me dus niet heel erg thuis voel in de klas. Helaas voor mij heb ik volgend jaar waarschijnlijk wel dezelfde klas....
Maarja, wat doe je dan...
Mezelf meer tussen mijn klasgenoten voegen, ondanks ik nu al een beetje weet dat ik gewoon niet hun type ben. Of accepteren dat ik op school gewoon niet helemaal op mijn plek ben. Ik vind het vooral heel erg jammer dat je niet in een andere klas geplaatst kunt worden. Mijn opleiding heeft heel erg veel klassen. Ik weet bijna wel zeker dat er klassen zijn waar ik beter tussen pas. maarja, hier heb ik helaas niet zoveel aan.
Wat zouden jullie doen? Herkend iemand dit verhaal?
vrijdag 14 februari 2020 om 15:22
Als hulpverlener leer je om zaken niet over te nemen van een ander. Want jij kent het al, jij hoeft het niet te leren.chocoladeXsaus schreef: ↑14-02-2020 14:57Haar taal is inderdaad voor iemand die nog maar 3 jaar hier woont, echt wel goed! Maar qua zinsbouw, lidwoorden e.d. is dit nog lang niet op het 'Nederlandse' niveau. Keer op keer vraag ik me ook af of ze het gaat redden, maar de kennistoetsen haalt ze wel bijna allemaal in 1x! Dus ik denk niet dat ze zomaar gaat stoppen. Ondanks ik zelf vind dat deze studie een beetje te hoog voor haar gegrepen is. Een studie is natuurlijk meer dan alleen maar kennistoetsen.
Ik vind mezelf niet echt dé aangewezen persoon voor haar om haar voortdurend te helpen. Op school toon ik megaveel geduld, maar eigenlijk heb ik dat geduld heel vaak niet. Misschien dat school hier inderdaad nog andere oplossingen voor zijn.
Wat je doet als hulpverlener is om iemand te helpen de hulpvragen zich eigen te maken, zodat jij overbodig wordt.
In hoeverre denk jij dat je het nu over neemt en je haar afhankelijk van je maakt? Ik zou meer investeren in haar mondiger te laten worden, zodat zij voor zichzelf op kan komen. Maar pas echt op dat zij niet je project wordt / is.
vrijdag 14 februari 2020 om 16:41
chocoladeXsaus schreef: ↑13-02-2020 22:00Iedereen bedankt voor alle berichten. Met de een ben ik het natuurlijk meer mee eens dan met het andere bericht, maar dat mag.
Dat ik mijn klasgenoot veel help doe ik oprecht met alle liefde. En nee, zij is niet de directe oorzaak voor het feit ik niet makkelijk in contact kom met mijn mede klasgenoten. Maar áls ik dan in een groepje zit en zij zit erbij en we gaan te snel, is zij wel de eerste die meteen aan mij hangt. Ze volgt het niet, heeft een vertaalslag nodig. Ik blijf rustig en leg haar alles uit, maar mijn medeklasgenoten praten gewoon onderling verder en negeren haar een beetje. Sommigen vertelden ook tijdens een les waarin zij afwezig was dat ze haar niet goed konden verstaan en geen geduld voor haar hadden. DAT noem ik pas onsympathiek. Ik heb geen hekel aan haar. En nee, het is niet zo dramatisch dat ik er echt megaveel last van heb, maar ik wil dus liever niet dat zij voortdurend achter me aan loopt. Het is ook een hbo opleiding en daar wordt wel wat zelfstandigheid verwacht. Maar ik wil haar ook niet kwetsen en zeker niet laten vallen, want dan heeft ze niemand waarop ze terug kan vallen. En ja, ze heeft wel een kleine ondersteuning nodig. Ik moet dit dus op een subtiele manier duidelijk maken, maar ik ben er nog niet achter hoe ik dat het beste kan aanpakken.
Op zich is het geen wereldramp dat ik er niet echt aansluiting heb bij mijn klasgenoten. Ik doe zoals ik al zei vrijwilligerswerk waar ik hele leuke mensen heb ontmoet en nog steeds regelmatig spreek, ik doe animatiewerk waar ik hele leuke mensen heb ontmoet en daarnaast sport ik elke week en heb ik een keileuk team. Ook heb ik nog vriendinnen van de middelbare. Maar op school heb ik wel veel groepsopdrachten. En doordat ik me niet helemaal thuis voel in mijn groep, blokkeer ik wel tijdens deze opdrachten. En dat vind ik lastig. Het is ook lastig om echt uit te leggen wat ik met een 'klik' bedoel. Voor iedereen is dit natuurlijk ook anders. Net zoals vriendschappen voor iedereen een andere betekenis heeft. Het hoeven dus niet persee vriendschappen te worden, maar een vertrouwde band onderling zou wel fijn zijn. Want ook al probeer ik een ingeving te doen, meestal wordt mijn idee dan aan de kant gezet.
En @murrmurr ik zie een mafkees niet als iets negatiefs. Ik zie mezelf eerder als prettig gestoord. Ik ben dol op toneelspelen en 'lekker gek' doen. Maar dat 'lekker gek' komt er op school, in mijn klas, niet helemaal uit. Op een 'goede dag' wel, maar mijn humor wordt op school niet echt gewaardeerr. Terwijl dit bij mijn animatiewerk wél weer wordt gewaardeerd. Tsja, je hebt natuurlijk ook zoveel verschillende mensen op deze aardbol. Je kunt ook niet met iedereen bevriend zijn en ergens weet ik dat natuurlijk wel.
Probeer eens iets minder de oorzaak bij de anderen neer te leggen, en iets meer bij jezelf. Dit zijn de apen op jouw schouder, daar moet je zelf voor zorgen.
vrijdag 14 februari 2020 om 16:44
TO, ik begrijp je dilemma. Zelf zat ik als brugklasser in de klas met een buitenlands meisje die ook nog maar kort in NL was. Slimme meid, maar nog wel moeite met de taal.
Lessen gingen haar vaak te snel. Als ze dat aangaf reageerde de klas (en soms ook de docent...) daar vervelend op, ze werd gepest. Wij raakten echter bevriend en ze steunde best wel op mij. Zo'n beetje elke avond belde ze om het huiswerk door te spreken. Ze maakte het zelf met een woordenboek ernaast, maar soms snapte ze het niet. Ik was de enige bij wie ze terecht kon. Ik ben nooit gepest, maar omdat ik met haar om ging, verloor ik wel de aansluiting met de rest van de klas die overigens al niet optimaal was. Een beetje wat ik ook lees in jouw verhaal.
In die tijd heb ik dit als behoorlijk pittig ervaren, maar wij waren echt bevriend. Dat maakte wel het verschil. Als ik jou zo lees, dan zie ik dat dat er bij jou niet echt in zit. Je helpt haar omdat niemand anders het doet.
Ook is zij natuurlijk al een stuk ouder dan mijn vriendin destijds (die btw intussen vloeiend in het Nederlands is en nog steeds mijn beste vriendin) en van haar mag je ook wel verwachten dat ze op een andere manier hulp hierbij zoekt. Maar misschien vindt ze dit ook wel makkelijk? Ik ken de mogelijkheden niet, maar snap je dilemma en de druk die het op jou legt. Maar dit is vooral haar probleem en niet de jouwe...
Lessen gingen haar vaak te snel. Als ze dat aangaf reageerde de klas (en soms ook de docent...) daar vervelend op, ze werd gepest. Wij raakten echter bevriend en ze steunde best wel op mij. Zo'n beetje elke avond belde ze om het huiswerk door te spreken. Ze maakte het zelf met een woordenboek ernaast, maar soms snapte ze het niet. Ik was de enige bij wie ze terecht kon. Ik ben nooit gepest, maar omdat ik met haar om ging, verloor ik wel de aansluiting met de rest van de klas die overigens al niet optimaal was. Een beetje wat ik ook lees in jouw verhaal.
In die tijd heb ik dit als behoorlijk pittig ervaren, maar wij waren echt bevriend. Dat maakte wel het verschil. Als ik jou zo lees, dan zie ik dat dat er bij jou niet echt in zit. Je helpt haar omdat niemand anders het doet.
Ook is zij natuurlijk al een stuk ouder dan mijn vriendin destijds (die btw intussen vloeiend in het Nederlands is en nog steeds mijn beste vriendin) en van haar mag je ook wel verwachten dat ze op een andere manier hulp hierbij zoekt. Maar misschien vindt ze dit ook wel makkelijk? Ik ken de mogelijkheden niet, maar snap je dilemma en de druk die het op jou legt. Maar dit is vooral haar probleem en niet de jouwe...
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
