Relaties
alle pijlers
Vriend met kinderen
dinsdag 23 juni 2009 om 23:22
Ik wil graag jullie eerlijk advies..
Ik heb een relatie met een man met kinderen die regelmatig het weekend bij hem zijn en daarnaast ook regelmatig op doordeweekse dagen. Deze kinderen zijn erg lief maar ook verwend. Mijn vriend geeft dit ook toe en zegt dat hij ze zo verwend heeft en met aandacht heeft bedolven omdat hij zich na het verbreken van de relatie met hun moeder, nu alweer een aantal jaren geleden, erg alleen voelde.
Als buitenstaander viel me direct op dat zijn kinderen hem voortdurend claimen omdat… omdat mijn vriend dit zelf toestaat. Dit gedrag uit zich bijvoorbeeld in het voortdurend om aandacht roepen, bijvoorbeeld het roepen dat de vader moet komen vanuit hun kamer, hem bijvoorbeeld steeds op zijn mobieltje gaan bellen, wanneer hij thuis komt als hij boodschappen doet en ik bij hen ben, letterlijk op zijn schoot willen zitten als wij naast elkaar op de bank zitten, nooit op kinderbedtijd naar bed willen maar altijd tegelijk met de vader, het alleen bij vader in bed willen slapen, en dus ook bij mij, het ’s ochtends binnenkomen lopen in de slaapkamer, waardoor ik dan ook niet intiem met hem durf te zijn.
Voor mijn vriend is dit alles geen probleem, hij loopt met liefde tig keer de trap op naar boven, naar hun kamers en vindt het gezellig als ze in bed komen en zegt dat ik moeilijk doe als ik zeg dat ik niet samen met zijn kinderen in bed wil slapen (op zondagochtend samen in bed naar de tv kijken is wat anders) als ik zeg dat hij ze op een normale tijd naar bed moet sturen of niet meteen moet rennen als ze daarom roepen.
Ik heb zelf geen kinderen maar wel genoeg vergelijkingsmateriaal van broers, zus en vriendinnen en het lijkt met niet goed voor hun ontwikkeling dat ze altijd, alles maar mogen. Ik herken dit gedrag ook niet, terwijl ik jarenlang de kinderen van mijn broers en zus te logeren heb gehad. Een aantal van mijn schoonzussen en zus is het ook op gevallen dat zijn kinderen hem erg claimen en hij dan meteen gaat rennen. De kinderen van mijn vriend zijn overigens 8 en 13, van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn neefjes en nichtjes.
Volgend weekend gaan we op vakantie met de auto. Mijn vriend vertelde mij dat zijn oudste ook graag voor in de auto wil zitten en of ik daarom met haar wilde afwisselen tijdens de rit. Ik wist niet wat ik hoorde.. Ik vind dat kinderen gewoon achterin moeten zitten, met hun dvd speler, i pod en weet ik veel wat meer. Mijn vriend vond het onbegrijpelijk dat ik zo reageerde. Is mijn reactie werkelijk heel vreemd en egoistisch en moet ik haar gewoon lekker voorin laten zitten naast haar vader?
Ben zeer benieuwd naar jullie meningen, alvast bedankt
Ik heb een relatie met een man met kinderen die regelmatig het weekend bij hem zijn en daarnaast ook regelmatig op doordeweekse dagen. Deze kinderen zijn erg lief maar ook verwend. Mijn vriend geeft dit ook toe en zegt dat hij ze zo verwend heeft en met aandacht heeft bedolven omdat hij zich na het verbreken van de relatie met hun moeder, nu alweer een aantal jaren geleden, erg alleen voelde.
Als buitenstaander viel me direct op dat zijn kinderen hem voortdurend claimen omdat… omdat mijn vriend dit zelf toestaat. Dit gedrag uit zich bijvoorbeeld in het voortdurend om aandacht roepen, bijvoorbeeld het roepen dat de vader moet komen vanuit hun kamer, hem bijvoorbeeld steeds op zijn mobieltje gaan bellen, wanneer hij thuis komt als hij boodschappen doet en ik bij hen ben, letterlijk op zijn schoot willen zitten als wij naast elkaar op de bank zitten, nooit op kinderbedtijd naar bed willen maar altijd tegelijk met de vader, het alleen bij vader in bed willen slapen, en dus ook bij mij, het ’s ochtends binnenkomen lopen in de slaapkamer, waardoor ik dan ook niet intiem met hem durf te zijn.
Voor mijn vriend is dit alles geen probleem, hij loopt met liefde tig keer de trap op naar boven, naar hun kamers en vindt het gezellig als ze in bed komen en zegt dat ik moeilijk doe als ik zeg dat ik niet samen met zijn kinderen in bed wil slapen (op zondagochtend samen in bed naar de tv kijken is wat anders) als ik zeg dat hij ze op een normale tijd naar bed moet sturen of niet meteen moet rennen als ze daarom roepen.
Ik heb zelf geen kinderen maar wel genoeg vergelijkingsmateriaal van broers, zus en vriendinnen en het lijkt met niet goed voor hun ontwikkeling dat ze altijd, alles maar mogen. Ik herken dit gedrag ook niet, terwijl ik jarenlang de kinderen van mijn broers en zus te logeren heb gehad. Een aantal van mijn schoonzussen en zus is het ook op gevallen dat zijn kinderen hem erg claimen en hij dan meteen gaat rennen. De kinderen van mijn vriend zijn overigens 8 en 13, van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn neefjes en nichtjes.
Volgend weekend gaan we op vakantie met de auto. Mijn vriend vertelde mij dat zijn oudste ook graag voor in de auto wil zitten en of ik daarom met haar wilde afwisselen tijdens de rit. Ik wist niet wat ik hoorde.. Ik vind dat kinderen gewoon achterin moeten zitten, met hun dvd speler, i pod en weet ik veel wat meer. Mijn vriend vond het onbegrijpelijk dat ik zo reageerde. Is mijn reactie werkelijk heel vreemd en egoistisch en moet ik haar gewoon lekker voorin laten zitten naast haar vader?
Ben zeer benieuwd naar jullie meningen, alvast bedankt
woensdag 24 juni 2009 om 00:50
quote:Fadoua schreef op 24 juni 2009 @ 00:47:
Heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht..maar dan zit ik helemaal ver van hen af, omdat die tafel zo groot is.Misschien moet je dat wel eens doen. Maak je ruimtelijk je punt in ieder geval heel duidelijk: ik hoor er niet bij.
Wat zegt je vriend als jij wat zegt over die tafelschikking? Want kinderen of niet, die tafelschikking is gewoon onbeleefd.
Heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht..maar dan zit ik helemaal ver van hen af, omdat die tafel zo groot is.Misschien moet je dat wel eens doen. Maak je ruimtelijk je punt in ieder geval heel duidelijk: ik hoor er niet bij.
Wat zegt je vriend als jij wat zegt over die tafelschikking? Want kinderen of niet, die tafelschikking is gewoon onbeleefd.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 juni 2009 om 00:54
Ik ben er niet op ingegaan omdat ik net problemen had met het posten van berichten, waardoor het eeuwen duurde voordat ik wat kon versturen, heb inmiddels firefox geinstalleerd en nu gaat het beter.
goed punt van je, over die tafelschikking, moest ik maar eens uit gaan proberen, al denk ik niet dat het in goede aarde zal vallen
goed punt van je, over die tafelschikking, moest ik maar eens uit gaan proberen, al denk ik niet dat het in goede aarde zal vallen
woensdag 24 juni 2009 om 01:17
Fadoua, misschien zijn mijn postings confronterend en soms wat hard, maar ik denk echt dat er iets mis is in de relatie met je vriend. Het is prachtig dat zijn kinderen zo'n grote rol innemen in zijn leven, maar hij lijkt geen enkele ruimte te maken voor de nieuwe persoon waar hij een liefdesrelatie mee heeft.
Wat mag jij wel binnen die relatie? Ben jij de opvulling voor als zijn kinderen er niet zijn?
Wat mag jij wel binnen die relatie? Ben jij de opvulling voor als zijn kinderen er niet zijn?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 juni 2009 om 03:52
Oei, wat een moeilijke situatie, zeg. Ik begrijp je vriend best wel, als hij zegt dat hij zijn kinderen, die hij niet meer dagelijks om zich heen heeft, wil verwennen. Probeer om je absoluut niet te storen als je vriend als een hondje komt opdraven als zijn kinderen hem roepen. Hij is nl. de enige die hier last van kan hebben, en dat heeft hij blijkbaar niet. Dan is het prima, toch? Ik ben het met je eens dat het niet echt een ideale opvoedkundige situatie is, maar echt schadelijk is het niet. Ook het niet op tijd naar bed gaan is toch niet zo erg? Je moet wel blijven relativeren, hoor. Dus hier gewoon niets meer over zeggen en accepteren. Deze strijd win je niet en je wilt je niet bemoeien met de opvoeding. Doe dat dan ook niet. Dwing jezelf het te accepteren. Dat verbetert de sfeer.
Ik vind het anders worden als de kinderen in jouw persoonlijke ruimte komen, zoals slapen in jouw bed, als je dat niet wilt of zomaar de slaapkamer binnenkomen. Het is tenslotte nu ook jouw slaapkamer. Dit is iets wat jouw vriend en zijn kinderen moeten accepteren. Je vriend moet dat duidelijk maken aan zijn kinderen. En hij moet het brengen bij je kinderen als een regel waar hij zelf helemaal achter staat. Dus niet dat het iets is wat jij wilt, want dan speelt hij jou en de kinderen tegen elkaar uit.
Ik vind het anders worden als de kinderen in jouw persoonlijke ruimte komen, zoals slapen in jouw bed, als je dat niet wilt of zomaar de slaapkamer binnenkomen. Het is tenslotte nu ook jouw slaapkamer. Dit is iets wat jouw vriend en zijn kinderen moeten accepteren. Je vriend moet dat duidelijk maken aan zijn kinderen. En hij moet het brengen bij je kinderen als een regel waar hij zelf helemaal achter staat. Dus niet dat het iets is wat jij wilt, want dan speelt hij jou en de kinderen tegen elkaar uit.
woensdag 24 juni 2009 om 07:00
Ik vind dat je die man beter kunt laten lopen. Jij wordt NOOOOOOIT prioriteit voor 'n man met kinderen dus de relatie zal altijd ongelijkwaardig blijven. En als puntje bij paaltje komt dan zal ie meestal partij trekken voor die kinderen. Zet er 'n punt achter zolang je nog niet te ver betrokken bent geraakt.
woensdag 24 juni 2009 om 07:05
quote:Fadoua schreef op 23 juni 2009 @ 23:33:
We wonen samen..en ik bemoei me niet met de opvoeding.
Ohhhhhh, kapitale fout om samen te gaan wonen met iemand met kinderen! Nu zit je helemaal in de shit! Ik dacht uit de openingspost te hebben begrepen dat jullie 'n latrelatie hadden omdat je schreef dat de kinderen in het weekend vaak bij hem zijn.
Is het jouw huis, of het zijne?
We wonen samen..en ik bemoei me niet met de opvoeding.
Ohhhhhh, kapitale fout om samen te gaan wonen met iemand met kinderen! Nu zit je helemaal in de shit! Ik dacht uit de openingspost te hebben begrepen dat jullie 'n latrelatie hadden omdat je schreef dat de kinderen in het weekend vaak bij hem zijn.
Is het jouw huis, of het zijne?
woensdag 24 juni 2009 om 07:55
Het is wel makkelijk om te zeggen dat jij je niet met de opvoeding van de kinderen zou mogen bemoeien,jullie wonen immers samen!!
Ik weet dat het moeilijk is..ik ben getrouwd met een hele lieve man en heb 2 kinderen uit mijn vorige huwelijk...en hij heeft een dochter ook uit een vorig huwelijk.
Iedereen zal iets aan moet passen,het zal immers nooit zo worden als het geweest is,dat is een feit.
Het is verdomde moeilijk om een "samengesteld"gezin te zijn...maar als de basis van jullie relatie goed is,dan kom je een heel eind!!
Praten,praten dat is echt heel belangrijk.
Ik wens je succes want het is geen makkelijke opgave!Jij hoeft niet alles te accepteren!
Ik weet dat het moeilijk is..ik ben getrouwd met een hele lieve man en heb 2 kinderen uit mijn vorige huwelijk...en hij heeft een dochter ook uit een vorig huwelijk.
Iedereen zal iets aan moet passen,het zal immers nooit zo worden als het geweest is,dat is een feit.
Het is verdomde moeilijk om een "samengesteld"gezin te zijn...maar als de basis van jullie relatie goed is,dan kom je een heel eind!!
Praten,praten dat is echt heel belangrijk.
Ik wens je succes want het is geen makkelijke opgave!Jij hoeft niet alles te accepteren!
woensdag 24 juni 2009 om 08:13
3 jaar geleden kreeg ik een relatie met een man met 2 kinderen. Die waren toen 9 en 12. In het begin was het koek en ei, ik zag de 'fouten' van zijn opvoeding nog niet. Later wel. Zoonlief zat de godganse dag achter de computer WOW te spelen (en nee, geen haar op mn hoofd die er aan denkt om dat account te wissen... )
Laat naar bed, niet willen eten (en dan bedoel ik dat ze echt werkelijk waar niks lusten) claimen, alles vragen... Ik werd er gek van. Met vriendlief het er regelmatig over gehad dat hij wat strenger moet zijn. Echter hij lijdt aan wat ik het "gescheiden-ouder-syndroom"" noem. Tot op het bot verwennen, niks verbieden, alles maar goed vinden. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Het zal best 'zielig' zijn dat pap en mam niet meer bij elkaar zijn maar is dat een excuus om dan alles maar toe te staan?
Ook de stiefzoon, hoe lang als dat ie ook is, mag van mij niet voorin de auto zitten. Dat vind ik mijn plek. Eten doen we aan tafel, het liefste zonder de tv aan. Dit was ook een punt van discussie. Dochter eet al teringlangzaam en met de tv aan zit ze met open mond tv te kijken ipv te eten. En zo zijn er legio dingen wat ik hier kan noemen. Ik mag me niet met de opvoeding bemoeien zegt hij. Dat is onmogelijk. Zijn ex-vrouw is een, mild omschreven, probleemgeval. Zoon trekt zich niks meer van haar aan, dochter wordt door haar verwaarloost, vooral emotioneel. Wat moet ik dan als ik dat bekkie van haar zie en weet dat ze het moeilijk heeft? Haar maar negeren? Ga maar naar je vader? Die ziet heel veel dingen niet, ik wel. Ik bemoei me wel degelijk met de opvoeding door mijn vriend er op te wijzen dat wat hij NU doet misschien erg prettig voelt voor alle partijen maar dat dat op latere leeftijd héél erg fout kan uitpakken. Want als ze nu niet leren om met geld om te gaan, dat het normaal is dat je je rommel opruimt etc etc hoe moet dat dan als ze op zichzelf wonen? Pap, kan je dit ff doen, pap ik kan de huur niet betalen, pap dit pap dat. Ik moet er niet aan denken!
TO, ik weet waar je mee zit. Ik snap het heel goed, echter práát met je vriend hierover. Laat hem al deze reacties maar lezen. Ik hoop echt voor je dat het wat beter gaat in de nabije toekomst. Bij mij gaat het nu redelijk, ze worden groter en ik kan ze nu dingen beter uitleggen, ze snappen meer.
Laat naar bed, niet willen eten (en dan bedoel ik dat ze echt werkelijk waar niks lusten) claimen, alles vragen... Ik werd er gek van. Met vriendlief het er regelmatig over gehad dat hij wat strenger moet zijn. Echter hij lijdt aan wat ik het "gescheiden-ouder-syndroom"" noem. Tot op het bot verwennen, niks verbieden, alles maar goed vinden. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Het zal best 'zielig' zijn dat pap en mam niet meer bij elkaar zijn maar is dat een excuus om dan alles maar toe te staan?
Ook de stiefzoon, hoe lang als dat ie ook is, mag van mij niet voorin de auto zitten. Dat vind ik mijn plek. Eten doen we aan tafel, het liefste zonder de tv aan. Dit was ook een punt van discussie. Dochter eet al teringlangzaam en met de tv aan zit ze met open mond tv te kijken ipv te eten. En zo zijn er legio dingen wat ik hier kan noemen. Ik mag me niet met de opvoeding bemoeien zegt hij. Dat is onmogelijk. Zijn ex-vrouw is een, mild omschreven, probleemgeval. Zoon trekt zich niks meer van haar aan, dochter wordt door haar verwaarloost, vooral emotioneel. Wat moet ik dan als ik dat bekkie van haar zie en weet dat ze het moeilijk heeft? Haar maar negeren? Ga maar naar je vader? Die ziet heel veel dingen niet, ik wel. Ik bemoei me wel degelijk met de opvoeding door mijn vriend er op te wijzen dat wat hij NU doet misschien erg prettig voelt voor alle partijen maar dat dat op latere leeftijd héél erg fout kan uitpakken. Want als ze nu niet leren om met geld om te gaan, dat het normaal is dat je je rommel opruimt etc etc hoe moet dat dan als ze op zichzelf wonen? Pap, kan je dit ff doen, pap ik kan de huur niet betalen, pap dit pap dat. Ik moet er niet aan denken!
TO, ik weet waar je mee zit. Ik snap het heel goed, echter práát met je vriend hierover. Laat hem al deze reacties maar lezen. Ik hoop echt voor je dat het wat beter gaat in de nabije toekomst. Bij mij gaat het nu redelijk, ze worden groter en ik kan ze nu dingen beter uitleggen, ze snappen meer.
woensdag 24 juni 2009 om 08:28
Ik vind het altijd zo raar om te zeggen: ik bemoei me niet met de opvoeding. Het is toch heel normaal dat er ook met jou rekening gehouden wordt? Jullie wonen in 1 huis, de slaapkamer is nu ook van jou en niet meer alleen van je vriend.
Natuurlijk kan je niet verwachten dat hij in heel korte tijd z'n hele manier van omgaan met z'n kinderen veranderd, omdat jij er bent. Maar beetje bij beetje zal hij z'n kinderen toch duidelijk moeten maken dat jij ook belangrijk bent voor hem.
Natuurlijk kan je niet verwachten dat hij in heel korte tijd z'n hele manier van omgaan met z'n kinderen veranderd, omdat jij er bent. Maar beetje bij beetje zal hij z'n kinderen toch duidelijk moeten maken dat jij ook belangrijk bent voor hem.
woensdag 24 juni 2009 om 08:38
Vanaf het moment dat ik ook ongeveer 13 was, wisselde ik ook van met mijn moeder van plek, om en om voorin (moeder geen rijbewijs). Zowel ik als mijn ouders vonden dat normaal. Ik kan me wel herinneren dat ik het vanzelfsprekend vond dat mijn ouders daarin beslisten. Als mijn moeder zei: 'nu zit ik voorin', dan ging dat ook zo. Ik denk dat dát ook de manier is om overwicht te houden maar wél te delen.
Het is jammer dat jullie het niet van tevoren gehad hebben over de opvoeding van de kinderen. Als je nog maar kort samenwoont, kan ik me voorstellen dat je hierin nog geen rol speelt. Gaandeweg jullie relatie (hoe langer je samenwoont) lijkt het me echter onvermijdelijk (én noodzakelijk) dat jij ook een rol gaat spelen in de opvoeding. Ik vraag me af of je vriend dat zal toelaten.
Daarnaast: het zijn de kinderen van je vriend en zijn ex. Zij voeden hun kinderen op met bepaalde normen en waarden, en daarover heb jij niet te beslissen, even gechargeerd gezegd. Wanneer situaties echter ook op jóu betrekking hebben, vind ik dat je wel degelijk invloed zou moeten kunnen hebben. Als jij je er vervelend bij voelt dat de kinderen bij jullie in bed slapen (altijd? dat zou ik ook vervelend vinden), vind ik dat je vriend daar rekening mee moet houden. Zo zijn er meer voorbeelden. Als je vriend op geen enkel vlak (met betrekking tot de kinderen) rekening met je houdt, zou je dat aan het denken moeten zetten over jullie relatie, over de wederkerigheid en de gelijkwaardigheid van jullie relatie.
Het is jammer dat jullie het niet van tevoren gehad hebben over de opvoeding van de kinderen. Als je nog maar kort samenwoont, kan ik me voorstellen dat je hierin nog geen rol speelt. Gaandeweg jullie relatie (hoe langer je samenwoont) lijkt het me echter onvermijdelijk (én noodzakelijk) dat jij ook een rol gaat spelen in de opvoeding. Ik vraag me af of je vriend dat zal toelaten.
Daarnaast: het zijn de kinderen van je vriend en zijn ex. Zij voeden hun kinderen op met bepaalde normen en waarden, en daarover heb jij niet te beslissen, even gechargeerd gezegd. Wanneer situaties echter ook op jóu betrekking hebben, vind ik dat je wel degelijk invloed zou moeten kunnen hebben. Als jij je er vervelend bij voelt dat de kinderen bij jullie in bed slapen (altijd? dat zou ik ook vervelend vinden), vind ik dat je vriend daar rekening mee moet houden. Zo zijn er meer voorbeelden. Als je vriend op geen enkel vlak (met betrekking tot de kinderen) rekening met je houdt, zou je dat aan het denken moeten zetten over jullie relatie, over de wederkerigheid en de gelijkwaardigheid van jullie relatie.
Peas on earth!
woensdag 24 juni 2009 om 08:46
Het zijn zijn kinderen, zij zijn belangrijker voor hem als dat jij bent, en terecht. En hoe hij dat wil aanpakken is zíjn zaak. En ik kan me goed voorstellen dat de kinderen nóg meer gaan claimen als ze merken dat jij eigenlijk vindt dat hun vader minder aandacht aan ze moet besteden. Dan wordt het een gevecht om de aandacht van je vriend. En dat ga je verliezen en dat moet je ook helemaal niet willen winnen. Want jij bent alleen maar zijn nieuwe vriendinnetje, zij zijn zijn kinderen.
Je kunt het best weigeren om ze bij je in bed te laten slapen, dat is namelijk jouw bed. Maar zo krampachtig doen over het wisselen van een plek in de auto en het zitten aan tafel, daar ga je de fout in.
Daarbij, het is je vriends goed recht om ze op te voeden zoals hij dat wil. Als hij ze wil 'verpesten' moet hij dat helemaal zelf weten, daar heb je geen invloed op.
Die kinderen hebben het altijd nog moeilijker dan jij, hoe dan ook.
Je kunt het best weigeren om ze bij je in bed te laten slapen, dat is namelijk jouw bed. Maar zo krampachtig doen over het wisselen van een plek in de auto en het zitten aan tafel, daar ga je de fout in.
Daarbij, het is je vriends goed recht om ze op te voeden zoals hij dat wil. Als hij ze wil 'verpesten' moet hij dat helemaal zelf weten, daar heb je geen invloed op.
Die kinderen hebben het altijd nog moeilijker dan jij, hoe dan ook.
woensdag 24 juni 2009 om 08:53
Thyra, hoewel ik je boodschap snap, vind ik je te ongenuanceerd. TO wil volgens mij niet dat haar vriend mínder aandacht aan de kinderen besteedt, maar ándere aandacht (aandacht die mijns inziens, maar dat is heel persoonlijk, ook veel gezonder zou zijn en minder verwennend).
Ik vind ook dat het wisselen van plek in de auto geen vreemd voorstel is, maar ik snap wel dat het een soort 'laatste druppel' is naast alle andere dingen waar TO last van heeft (of dat nou terecht of onterecht is). Ik vind het bijvoorbeeld redelijk om wél gewoon met z'n vieren aan tafel te zitten op een manier die iedereen het gevoel geeft erbij te horen, in plaats van vader+kinderen en daarnaast nog vriendin.
Het is inderdaad vriend's goed recht de kinderen op te voeden zoals hij wil, maar mét de kanttekening dat vriend besloten heeft te gaan samenwonen met TO en haar daarmee 'onderdeel' maakt van het huishouden/gezin. Dat betekent dat zij wel degelijk invloed mag uitoefenen.
Ik vind ook dat het wisselen van plek in de auto geen vreemd voorstel is, maar ik snap wel dat het een soort 'laatste druppel' is naast alle andere dingen waar TO last van heeft (of dat nou terecht of onterecht is). Ik vind het bijvoorbeeld redelijk om wél gewoon met z'n vieren aan tafel te zitten op een manier die iedereen het gevoel geeft erbij te horen, in plaats van vader+kinderen en daarnaast nog vriendin.
Het is inderdaad vriend's goed recht de kinderen op te voeden zoals hij wil, maar mét de kanttekening dat vriend besloten heeft te gaan samenwonen met TO en haar daarmee 'onderdeel' maakt van het huishouden/gezin. Dat betekent dat zij wel degelijk invloed mag uitoefenen.
Peas on earth!
woensdag 24 juni 2009 om 08:57
Ik ben nog steeds benieuwd in wiens huis ze zijn gaan samenwonen. Is hij bij haar ingetrokken of zij bij hem?
En in mijn eigen auto zou ik me al helemaal niet naar de achterbank laten sturen. Maar is het zijn auto, dan ligt dat toch weer wat anders en is het alternatief gewoon niet mee gaan als ie met z'n kinderschare op pad wil.
En in mijn eigen auto zou ik me al helemaal niet naar de achterbank laten sturen. Maar is het zijn auto, dan ligt dat toch weer wat anders en is het alternatief gewoon niet mee gaan als ie met z'n kinderschare op pad wil.
woensdag 24 juni 2009 om 09:01
Ik ben het met je eens Prinsesopdewert, maar ik denk dat TO's houding hierin bijdraagt aan het probleem. Zij zit aan haar vriend te trekken en geeft commentaar op zijn opvoeding op een weinig constructieve manier. Dat geeft een scheiding in een samengesteld gezin en dan krijg je een 'wij tegen zij' gevoel. En dan moet je je plek gaan verdedigen in bed, in de auto en aan tafel. Want jij probeert ruimte van die kinderen af te snoepen (al gaat het om ándere aandacht, voor die kinderen is het mínder aandacht) en dus gaan die kinderen steeds meer ruimte innemen. En vaderlief kan het niet meer goed doen, want of zijn vriendin, of zijn kinderen zijn teleurgesteld.
woensdag 24 juni 2009 om 09:02
Goed dat je dat wel doet Ratteke. Zeker als de moeder er niet goed kan zijn voor de kinderen.
Ik vind het juist iets heel onverschilligs hebben als mensen zich afzijdig houden omdat ze niet de ouder van een kind zijn. Het wordt al gauw respectvol genoemd maar je bent er toch, aanwezig, fysiek en emotioneel enz. Je bent een echt persoon in het leven van dat kind, het is niet alsof je een neutrale positie kunt innemen. Dat moet je ook niet willen.
Als ik je postings lees vind ik dat je niet veel in in te brengen hebt TO. Dat het niet allemaal gaat zoals jij het het liefst zou willen, soit. Maar het is ook jouw huis, er moet op zijn minst eerlijk gepraat kunnen worden over wat belangrijk is voor je partner, wat belangrijk is voor jou, en wat belangrijk is voor de kinderen. En daar een goede middenweg in vinden.
Dat je oppast met teveel veranderingen in een keer waardoor kinderen wrevelig kunnen worden tegenover een nieuwe partner is begrijpelijk en ook verstandig. Maar het is nu toch een ander gezin, jij bent er ook deel van. Als dat niet zo is, dan zou ik toch nog 's hard gaan nadenken of de relatie dan wel werkt.
Ik vind het juist iets heel onverschilligs hebben als mensen zich afzijdig houden omdat ze niet de ouder van een kind zijn. Het wordt al gauw respectvol genoemd maar je bent er toch, aanwezig, fysiek en emotioneel enz. Je bent een echt persoon in het leven van dat kind, het is niet alsof je een neutrale positie kunt innemen. Dat moet je ook niet willen.
Als ik je postings lees vind ik dat je niet veel in in te brengen hebt TO. Dat het niet allemaal gaat zoals jij het het liefst zou willen, soit. Maar het is ook jouw huis, er moet op zijn minst eerlijk gepraat kunnen worden over wat belangrijk is voor je partner, wat belangrijk is voor jou, en wat belangrijk is voor de kinderen. En daar een goede middenweg in vinden.
Dat je oppast met teveel veranderingen in een keer waardoor kinderen wrevelig kunnen worden tegenover een nieuwe partner is begrijpelijk en ook verstandig. Maar het is nu toch een ander gezin, jij bent er ook deel van. Als dat niet zo is, dan zou ik toch nog 's hard gaan nadenken of de relatie dan wel werkt.
woensdag 24 juni 2009 om 09:15
quote:Thyra schreef op 24 juni 2009 @ 09:01:
Ik ben het met je eens Prinsesopdewert, maar ik denk dat TO's houding hierin bijdraagt aan het probleem. Zij zit aan haar vriend te trekken en geeft commentaar op zijn opvoeding op een weinig constructieve manier. Dat geeft een scheiding in een samengesteld gezin en dan krijg je een 'wij tegen zij' gevoel.Hoe weet je dat?
Ik ben het met je eens Prinsesopdewert, maar ik denk dat TO's houding hierin bijdraagt aan het probleem. Zij zit aan haar vriend te trekken en geeft commentaar op zijn opvoeding op een weinig constructieve manier. Dat geeft een scheiding in een samengesteld gezin en dan krijg je een 'wij tegen zij' gevoel.Hoe weet je dat?
Peas on earth!
woensdag 24 juni 2009 om 09:25
quote:Thyra schreef op 24 juni 2009 @ 08:46:
Het zijn zijn kinderen, zij zijn belangrijker voor hem als dat jij bent, en terecht.
Natuurlijk zijn die kinderen en hun welzijn heel belangrijk. En blijven dat altijd zijn kinderen dus daar moet een grote en goede plek voor zijn. Maar dat een partner ook een goede plek krijgt binnen het gezin lijkt me wel zo beleefd en liefdevol.
Ik denk niet dat kinderen de boodschap moeten krijgen dat ze veel belangrijker zijn dan een nieuwe partner. Ze zijn belangrijk, daar zitten bepaalde onvoorwaardelijkheden aan vast. Een partner is belangrijk op een andere manier. Er is voor beide partijen ruimte als het goed is.
In een "gewone" gezinssituatie is het ook doodnormaal om te zeggen tegen een kind: nu even niet. Nu is het even tijd voor papa en mama samen. Om te praten, om te overleggen, om te knuffelen. Ik denk dat dat heel gezond is en dat dat net zo goed gezond is (niet makkelijk ivm jaloezie) in een relatie met een partner die niet een ouder is van het kind/de kinderen.
Het zijn zijn kinderen, zij zijn belangrijker voor hem als dat jij bent, en terecht.
Natuurlijk zijn die kinderen en hun welzijn heel belangrijk. En blijven dat altijd zijn kinderen dus daar moet een grote en goede plek voor zijn. Maar dat een partner ook een goede plek krijgt binnen het gezin lijkt me wel zo beleefd en liefdevol.
Ik denk niet dat kinderen de boodschap moeten krijgen dat ze veel belangrijker zijn dan een nieuwe partner. Ze zijn belangrijk, daar zitten bepaalde onvoorwaardelijkheden aan vast. Een partner is belangrijk op een andere manier. Er is voor beide partijen ruimte als het goed is.
In een "gewone" gezinssituatie is het ook doodnormaal om te zeggen tegen een kind: nu even niet. Nu is het even tijd voor papa en mama samen. Om te praten, om te overleggen, om te knuffelen. Ik denk dat dat heel gezond is en dat dat net zo goed gezond is (niet makkelijk ivm jaloezie) in een relatie met een partner die niet een ouder is van het kind/de kinderen.
woensdag 24 juni 2009 om 09:38
Eens met Feliciaatje; kinderen zijn anders belangrijk. Ze nemen een andere plek in dan een liefdesrelatie. Als het uitdraait op moeten kiezen voor de kinderen of de relatie, horen de kinderen wél belangrijker te zijn maar de kunst is om het niet op een keus aan te laten komen. Het is geen wedstrijd.
Niet bemoeien met de opvoeding is denk ik niet bedoeld als niet mee opvoeden, maar meer dat de grote lijnen worden uitgezet door de ouders en dat jij je daar naar zult moeten voegen. Uiteraard hanteer je in je eigen huis ook je eigen regels, maar als die haaks staan op wat de kinderen gewend zijn en de vader/ouders belangrijk vinden, gaat dat niet werken. Uiteindelijk bepalen de ouders welke richtlijnen ze belangrijk vinden voor de ontwikkeling van de kinderen. Dat jij helpt de kinderen langs die richtlijnen op te voeden lijkt me evident.
Niet bemoeien met de opvoeding is denk ik niet bedoeld als niet mee opvoeden, maar meer dat de grote lijnen worden uitgezet door de ouders en dat jij je daar naar zult moeten voegen. Uiteraard hanteer je in je eigen huis ook je eigen regels, maar als die haaks staan op wat de kinderen gewend zijn en de vader/ouders belangrijk vinden, gaat dat niet werken. Uiteindelijk bepalen de ouders welke richtlijnen ze belangrijk vinden voor de ontwikkeling van de kinderen. Dat jij helpt de kinderen langs die richtlijnen op te voeden lijkt me evident.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 juni 2009 om 09:43
Het lijkt mij onmogelijk om het grootste gedeelte van de week met kinderen in één huis te wonen, en je mag en kan je op geen enkele manier met hun opvoeding bemoeien. Tuurlijk wordt de basis gelegd door vader en moeder, maar de kinderen hebben ook rekening te houden met jou. Hoe reageren de kinderen op jou als je alleen met ze thuis bent?
Heb je al eens met vriend en ex en jijzelf om de tafel gezeten om te bespreken wat er in het belang is van de kinderen? En in hoeverre jij daar een rol in kan spelen? Getouwtrek om aandacht is zeker niet in hun belang, en daar win je ook voor jezelf niks mee.
Heb je al eens met vriend en ex en jijzelf om de tafel gezeten om te bespreken wat er in het belang is van de kinderen? En in hoeverre jij daar een rol in kan spelen? Getouwtrek om aandacht is zeker niet in hun belang, en daar win je ook voor jezelf niks mee.
woensdag 24 juni 2009 om 09:48
Wat vervelend en wat moeilijk ook voor je TO. Maar toch denk ik dat je vooral met je partner moet praten.Vertellen hoe jij zijn opvoeding ziet, wat de consequenties van zijn opvoeding voor zijn kinderen zijn en wat jou gevoel is over de rol die hij je geeft. Ik vind dat je wel delijk een rol hebt namelijk. Jij woont samen met je virend en zijn vrienden komen bij JULLIE thuis.
Jij hebt een rol en die moeten de kinderen gaandeweg accepteren. En de vader heeft een belangrijke rol in dit proces. Hij geeft de kinderen inderdaad het gevoel dat jij er niet bijhoort. En dat hoor je wel. Niet als hun moeder maar wel als de vriendin van hun vader waar hij mee samenwoont en van houdt.
Bij mij heeft het geholpen door de vader (mijn vriend) op de gevolgen voor zijn kind te wijzen. Het kidn van mijn vriend (toen 3,5) werd bijna niet begrensd, kreeg altijd zijn zin, veel te veel aandacht, er werd niet consequent opgetreden. Het was gewoon een verwend jochie. En toen al een enorme wijsneus die overal enorm de aandacht opeiste. Omdat hij nog zo klein was was het heel schattig. Ik heb toen tegen mijn vriend gezegd dat iedereen er nu nog om moest lachen, dat het vaak wel aandoendelijk was. Maar dat als dat jochie 6 zou zijn, het niet meer schattig was en dat eidereen het dan een vervelend, bijdehand jongetje zou vinden. En dat dat heel zielig zou zijn. Want het jongetje kan er dan niks aan doen maar zit dan wel met de gevolgen van zijn opvoeding. En dat is zielig! Vond vriend erg naar om te horen maar zag het uiteindelijk wel.
En je moet je eigen grenzen aangeven. Het is ook jouw huis! als jij niet wilt dat de kinderen bij jullie in bed slapen dan gebeurt het dus ook niet. Jij heb je eigen ruimte nodig en die mag je pakken. Dus... kinderen mogen s'ochtends in bed komen and that's it! Gewoon iets meer afdwingen. Net als met de plekken aan tafel. Gewoon zeggen dat je vriend, door zo te gaan zitten, jou het gevoel geeft alsof je niet belangrijk bent, alsof je er even niet mag zijn. Dat je daar niet blij van wordt en het eigenlijk ook gewoon niet accepteert.
Sterkte!
Kijk ook eens op het forum van www.stiefmoeders.nl Daar zul je veel herkenning vinden.
Jij hebt een rol en die moeten de kinderen gaandeweg accepteren. En de vader heeft een belangrijke rol in dit proces. Hij geeft de kinderen inderdaad het gevoel dat jij er niet bijhoort. En dat hoor je wel. Niet als hun moeder maar wel als de vriendin van hun vader waar hij mee samenwoont en van houdt.
Bij mij heeft het geholpen door de vader (mijn vriend) op de gevolgen voor zijn kind te wijzen. Het kidn van mijn vriend (toen 3,5) werd bijna niet begrensd, kreeg altijd zijn zin, veel te veel aandacht, er werd niet consequent opgetreden. Het was gewoon een verwend jochie. En toen al een enorme wijsneus die overal enorm de aandacht opeiste. Omdat hij nog zo klein was was het heel schattig. Ik heb toen tegen mijn vriend gezegd dat iedereen er nu nog om moest lachen, dat het vaak wel aandoendelijk was. Maar dat als dat jochie 6 zou zijn, het niet meer schattig was en dat eidereen het dan een vervelend, bijdehand jongetje zou vinden. En dat dat heel zielig zou zijn. Want het jongetje kan er dan niks aan doen maar zit dan wel met de gevolgen van zijn opvoeding. En dat is zielig! Vond vriend erg naar om te horen maar zag het uiteindelijk wel.
En je moet je eigen grenzen aangeven. Het is ook jouw huis! als jij niet wilt dat de kinderen bij jullie in bed slapen dan gebeurt het dus ook niet. Jij heb je eigen ruimte nodig en die mag je pakken. Dus... kinderen mogen s'ochtends in bed komen and that's it! Gewoon iets meer afdwingen. Net als met de plekken aan tafel. Gewoon zeggen dat je vriend, door zo te gaan zitten, jou het gevoel geeft alsof je niet belangrijk bent, alsof je er even niet mag zijn. Dat je daar niet blij van wordt en het eigenlijk ook gewoon niet accepteert.
Sterkte!
Kijk ook eens op het forum van www.stiefmoeders.nl Daar zul je veel herkenning vinden.
