Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
maandag 28 september 2009 om 10:03
Steeninwater en vooruit, ik vind het heel erg moedig van jullie dat jullie een besluit hebben genomen en ik hoop dat het snel iets beter met jullie gaat. Je komt hier uiteindelijk sterker uit dat weet ik zeker. Jullie hebben gekozen voor je eigen geluk (ookal voelt dat niet zo) en daar mogen jullie trots op zijn! Ik zou willen dat ik ook zo sterk kon zijn...
Ik durf het niet, wordt heen en weer geslingerd tussen gevoel en verstand...
Even kort mijn verhaal: Na een lang moeizaam huwelijk, waarin ik heel erg veel heb meegemaakt en mezelf compleet heb weg gecijferd ben ik mijn vriend tegen gekomen. Niet een hele goede timing, ik woonde net een aantal weken alleen en ik wilde rust en absoluut geen relatie.
Tja en dan staat er opeens een man voor je neus, die lief, respectvol, grappig etc is. Mijn verstand zei nee maar mijn gevoel ja... Alles wat ik in een man zocht, dit had ik nog nooit meegemaakt. Het was voor mij geen vlucht, ik vond het te waardevol om het niet te proberen. Ik heb altijd gezegd, omdat ik kinderen heb dat wanneer er ooit een andere relatie zou komen en het zou niet goed gaan dat ik onmiddelijk zou kappen. Ik ben dat verplicht aan mezelf en aan mijn kinderen.
Het gaat heel erg goed met de relatie en ik geef steeds aan dat ik bang ben om iets heel moois te verliezen maar ik vraag me nu steeds af: gaat het wel goed, is dit wel heel mooi? Ja alles is mooi, alleen ik mis iets essentieels, een man die er onvoorwaardelijk voor me is, een man waarmee ik een toekomst kan opbouwen. Volgens mij is dat niet mooi en word ik daar niet gelukkig van.
Ik weet dat ik naar hem toe moet aangeven wat ik wil, ik heb dat ook gedaan. Maar ben vervolgens te zwak om voor mezelf te kiezen. Concessies doen is erg moeilijk maar daar kun je mee leven wanneer je weet dat die ander ook aan jouw behoeften kan voldoen. En dat is niet zo.Dat maakt me boos, vooral op mezelf. Een week geleden heb ik hem gevraagd wat hij wilde in de toekomst wanneer het goed zou blijven gaan... Ik wist eigenlijk zijn antwoord al. Ik had mezelf voorgenomen om er mee te kappen en te geloven in het leven zoals dat komt. Zou hij niet willen/kunnen samenwonen dan zou hij gewoon niet bij me passen. En mochten we voor elkaar bestemd zijn dan komt ie ooit wel weer terug in mijn leven. Hij zou erover nadenken en bij me terugkomen wanneer hij het wist. Hij vond het erg moeilijk. Ik wilde hem loslaten en geen contact met hem zoeken. Ik ben heel erg verdrietig geweest en heb mezelf laten gaan, ik heb hem zaterdagnacht in tranen opgebeld en gezegd dat ik hem vreselijk miste.... Hij is gekomen en gaf me aan dat er een grote kans was dat het samenwonen er nooit van zou komen.. Hij zit nu in een fase van zijn leven dat hij dat gewoon niet kan. Hij gaf aan dat hij bang was da hij me niet kon geven wat ik wilde. Dat doet pijn... Ik kan veel accepteren maar hij kan niet zeggen dat hij van me houdt, hij wil zijn vrijheid behouden etc... Als er daarnaast ook misschien nooit een toekomst mogelijk is zoals ik die graag zou zien wordt het heel erg moeilijk. Ik zie wel dat hij van me houdt, aan alles, maar het geheel voelt niet goed...
Eigenlijk heeft hij het best goed, ik ben lief voor hem, ik doe alles voor hem en heb hem met de zaterdagavond actie laten zien dat ik alles van hem accepteer, en weer niet voor mezelf kies. Hij wil mij niet kwetsen en ongelukkig maken, hij geeft aan dat hij zelf gaat kappen als hij dat merkt.
Ik heb vannacht erg slecht geslapen en heb de hele tijd een knoop in de maag...Vanochtend dacht ik: Kom op zeg, waar ben ik mee bezig. Ik wil mezelf niet meer wegcijferen, ik moet voor mezelf kiezen, ook omwille van de kinderen. En: hoe belangrijk ben ik eigenlijk voor hem. Ik ben te waardevol om steeds te moeten wachten tot hij wil komen, tot hij me wil zien of bellen. Ik wil gewoon kunnen zeggen ik hou van jou zonder dat hij het eng vindt. Ik wil niet meer op mijn tenen lopen.
Nu weet ik het weer niet, als ik nu aangeef te kappen ben ik hem voor altijd kwijt. Enerzijds is het denk ik uiteindelijk een opluchting dat je niet meer hoeft te knokken.Vanavond komt hij maar ik vind het moeilijk. Constant die twijfels, ik wil dat het weer wordt zoals het was. Gewoon gezellig en niet teveel nadenken. Dat ben ik nu ook van plan. Nu nog even niet kiezen, na twee weken twijfelen en verdriet gewoon de draad weer oppakken en het weer gezellig hebben samen... Het voelt niet heel goed maar wil het nog even een paar weken aankijken, ik twijfel te veel om de knoop door te hakken nu. Stiekem hoop ik dat mijn gevoelens voor hem minder worden of dat ik het uiteindelijk zo zat ben dat ik het niet meer moeilijk vind om ermee te stoppen...Heb het gevoel dat ik mezelf voor de gek hou. Sorry voor dit hele lange verhaal maar zit er helemaal vol van... Vind hier een beetje begrip en steun, er steeds met anderen over praten kan niet, die worden gek van mijn getwijfel
Ik durf het niet, wordt heen en weer geslingerd tussen gevoel en verstand...
Even kort mijn verhaal: Na een lang moeizaam huwelijk, waarin ik heel erg veel heb meegemaakt en mezelf compleet heb weg gecijferd ben ik mijn vriend tegen gekomen. Niet een hele goede timing, ik woonde net een aantal weken alleen en ik wilde rust en absoluut geen relatie.
Tja en dan staat er opeens een man voor je neus, die lief, respectvol, grappig etc is. Mijn verstand zei nee maar mijn gevoel ja... Alles wat ik in een man zocht, dit had ik nog nooit meegemaakt. Het was voor mij geen vlucht, ik vond het te waardevol om het niet te proberen. Ik heb altijd gezegd, omdat ik kinderen heb dat wanneer er ooit een andere relatie zou komen en het zou niet goed gaan dat ik onmiddelijk zou kappen. Ik ben dat verplicht aan mezelf en aan mijn kinderen.
Het gaat heel erg goed met de relatie en ik geef steeds aan dat ik bang ben om iets heel moois te verliezen maar ik vraag me nu steeds af: gaat het wel goed, is dit wel heel mooi? Ja alles is mooi, alleen ik mis iets essentieels, een man die er onvoorwaardelijk voor me is, een man waarmee ik een toekomst kan opbouwen. Volgens mij is dat niet mooi en word ik daar niet gelukkig van.
Ik weet dat ik naar hem toe moet aangeven wat ik wil, ik heb dat ook gedaan. Maar ben vervolgens te zwak om voor mezelf te kiezen. Concessies doen is erg moeilijk maar daar kun je mee leven wanneer je weet dat die ander ook aan jouw behoeften kan voldoen. En dat is niet zo.Dat maakt me boos, vooral op mezelf. Een week geleden heb ik hem gevraagd wat hij wilde in de toekomst wanneer het goed zou blijven gaan... Ik wist eigenlijk zijn antwoord al. Ik had mezelf voorgenomen om er mee te kappen en te geloven in het leven zoals dat komt. Zou hij niet willen/kunnen samenwonen dan zou hij gewoon niet bij me passen. En mochten we voor elkaar bestemd zijn dan komt ie ooit wel weer terug in mijn leven. Hij zou erover nadenken en bij me terugkomen wanneer hij het wist. Hij vond het erg moeilijk. Ik wilde hem loslaten en geen contact met hem zoeken. Ik ben heel erg verdrietig geweest en heb mezelf laten gaan, ik heb hem zaterdagnacht in tranen opgebeld en gezegd dat ik hem vreselijk miste.... Hij is gekomen en gaf me aan dat er een grote kans was dat het samenwonen er nooit van zou komen.. Hij zit nu in een fase van zijn leven dat hij dat gewoon niet kan. Hij gaf aan dat hij bang was da hij me niet kon geven wat ik wilde. Dat doet pijn... Ik kan veel accepteren maar hij kan niet zeggen dat hij van me houdt, hij wil zijn vrijheid behouden etc... Als er daarnaast ook misschien nooit een toekomst mogelijk is zoals ik die graag zou zien wordt het heel erg moeilijk. Ik zie wel dat hij van me houdt, aan alles, maar het geheel voelt niet goed...
Eigenlijk heeft hij het best goed, ik ben lief voor hem, ik doe alles voor hem en heb hem met de zaterdagavond actie laten zien dat ik alles van hem accepteer, en weer niet voor mezelf kies. Hij wil mij niet kwetsen en ongelukkig maken, hij geeft aan dat hij zelf gaat kappen als hij dat merkt.
Ik heb vannacht erg slecht geslapen en heb de hele tijd een knoop in de maag...Vanochtend dacht ik: Kom op zeg, waar ben ik mee bezig. Ik wil mezelf niet meer wegcijferen, ik moet voor mezelf kiezen, ook omwille van de kinderen. En: hoe belangrijk ben ik eigenlijk voor hem. Ik ben te waardevol om steeds te moeten wachten tot hij wil komen, tot hij me wil zien of bellen. Ik wil gewoon kunnen zeggen ik hou van jou zonder dat hij het eng vindt. Ik wil niet meer op mijn tenen lopen.
Nu weet ik het weer niet, als ik nu aangeef te kappen ben ik hem voor altijd kwijt. Enerzijds is het denk ik uiteindelijk een opluchting dat je niet meer hoeft te knokken.Vanavond komt hij maar ik vind het moeilijk. Constant die twijfels, ik wil dat het weer wordt zoals het was. Gewoon gezellig en niet teveel nadenken. Dat ben ik nu ook van plan. Nu nog even niet kiezen, na twee weken twijfelen en verdriet gewoon de draad weer oppakken en het weer gezellig hebben samen... Het voelt niet heel goed maar wil het nog even een paar weken aankijken, ik twijfel te veel om de knoop door te hakken nu. Stiekem hoop ik dat mijn gevoelens voor hem minder worden of dat ik het uiteindelijk zo zat ben dat ik het niet meer moeilijk vind om ermee te stoppen...Heb het gevoel dat ik mezelf voor de gek hou. Sorry voor dit hele lange verhaal maar zit er helemaal vol van... Vind hier een beetje begrip en steun, er steeds met anderen over praten kan niet, die worden gek van mijn getwijfel
maandag 28 september 2009 om 12:19
Hoi Vooruit,
Probeer even wat vorige pagina's te lezen, wat ik goed van je vind is dat je iedereen antwoord geeft. Ik heb nu begrepen dat je vriend dit dus pas in een later stadium heeft aangegeven dat ie niet wou samenwonen, of wist je dit al in het begin en hoopte je tegen beter weten in dat hij wel van mening zou veranderen? Ikzelf durf bijna niet niet meer op een datingsite te staan, de meeste mannen willen nu eenmaal samenwonen.
(of komt dat omdat ik in het noorden des lands woon?)
Maar als ik me aanmeld zet ik er wel bij dat ik wil latten.
In een van de vorige bladzijden las ik dat hij je belde als je alleen was en dat dan ook niet hoefde, dat vind ik weer een beetje kortzichtig, want als hij alleen is denkt hij wel aan jou.
Wat ik nog niet gelezen heb, hoe reageert je vriend hierop?
Daaruit kan je ook een hoop opmaken. Voor je een waardevolle relatie weggooit is het misschien beter een tijdje afstand van elkaar te nemen, en kijk dan hoe je je voelt.
Want spijt hebben is ook iets ergs hoor.
Ik wens je in ieder geval sterkte, maar ik heb begrepen dat je de relatie al beeindigd hebt.
Gr. Nicci
Probeer even wat vorige pagina's te lezen, wat ik goed van je vind is dat je iedereen antwoord geeft. Ik heb nu begrepen dat je vriend dit dus pas in een later stadium heeft aangegeven dat ie niet wou samenwonen, of wist je dit al in het begin en hoopte je tegen beter weten in dat hij wel van mening zou veranderen? Ikzelf durf bijna niet niet meer op een datingsite te staan, de meeste mannen willen nu eenmaal samenwonen.
(of komt dat omdat ik in het noorden des lands woon?)
Maar als ik me aanmeld zet ik er wel bij dat ik wil latten.
In een van de vorige bladzijden las ik dat hij je belde als je alleen was en dat dan ook niet hoefde, dat vind ik weer een beetje kortzichtig, want als hij alleen is denkt hij wel aan jou.
Wat ik nog niet gelezen heb, hoe reageert je vriend hierop?
Daaruit kan je ook een hoop opmaken. Voor je een waardevolle relatie weggooit is het misschien beter een tijdje afstand van elkaar te nemen, en kijk dan hoe je je voelt.
Want spijt hebben is ook iets ergs hoor.
Ik wens je in ieder geval sterkte, maar ik heb begrepen dat je de relatie al beeindigd hebt.
Gr. Nicci
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
maandag 28 september 2009 om 12:19
Hoi Vooruit,
Probeer even wat vorige pagina's te lezen, wat ik goed van je vind is dat je iedereen antwoord geeft. Ik heb nu begrepen dat je vriend dit dus pas in een later stadium heeft aangegeven dat ie niet wou samenwonen, of wist je dit al in het begin en hoopte je tegen beter weten in dat hij wel van mening zou veranderen? Ikzelf durf bijna niet niet meer op een datingsite te staan, de meeste mannen willen nu eenmaal samenwonen.
(of komt dat omdat ik in het noorden des lands woon?)
Maar als ik me aanmeld zet ik er wel bij dat ik wil latten.
In een van de vorige bladzijden las ik dat hij je belde als je alleen was en dat dan ook niet hoefde, dat vind ik weer een beetje kortzichtig, want als hij alleen is denkt hij wel aan jou.
Wat ik nog niet gelezen heb, hoe reageert je vriend hierop?
Daaruit kan je ook een hoop opmaken. Voor je een waardevolle relatie weggooit is het misschien beter een tijdje afstand van elkaar te nemen, en kijk dan hoe je je voelt.
Want spijt hebben is ook iets ergs hoor.
Ik wens je in ieder geval sterkte, maar ik heb begrepen dat je de relatie al beeindigd hebt.
Gr. Nicci
Probeer even wat vorige pagina's te lezen, wat ik goed van je vind is dat je iedereen antwoord geeft. Ik heb nu begrepen dat je vriend dit dus pas in een later stadium heeft aangegeven dat ie niet wou samenwonen, of wist je dit al in het begin en hoopte je tegen beter weten in dat hij wel van mening zou veranderen? Ikzelf durf bijna niet niet meer op een datingsite te staan, de meeste mannen willen nu eenmaal samenwonen.
(of komt dat omdat ik in het noorden des lands woon?)
Maar als ik me aanmeld zet ik er wel bij dat ik wil latten.
In een van de vorige bladzijden las ik dat hij je belde als je alleen was en dat dan ook niet hoefde, dat vind ik weer een beetje kortzichtig, want als hij alleen is denkt hij wel aan jou.
Wat ik nog niet gelezen heb, hoe reageert je vriend hierop?
Daaruit kan je ook een hoop opmaken. Voor je een waardevolle relatie weggooit is het misschien beter een tijdje afstand van elkaar te nemen, en kijk dan hoe je je voelt.
Want spijt hebben is ook iets ergs hoor.
Ik wens je in ieder geval sterkte, maar ik heb begrepen dat je de relatie al beeindigd hebt.
Gr. Nicci
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
maandag 28 september 2009 om 12:24
Ik begrijp je helemaal, Appeltje. Ik ben nu zo ver dat ik ervoor heb gekozen om alleen verder te gaan, maar ik heb hier ook maanden en maanden over nagedacht en getwijfeld. Het is zo moeilijk, helemaal als je het samen leuk en gezellig hebt. Oke, wij hadden ook wel ruzies, maar dat ging altijd om hetzelfde.
De laatste weken heb ik heel erg nagedacht en we hebben elkaar vorig weekend niet gezien, omdat ik na wilde denken en ik heb tegen mezelf gezegd dat ik dit weekend een beslissing wilde nemen.
Afgelopen weekend leek het er even op dat we toch samen zouden gaan wonen in de toekomst en ik dacht zelfs binnen nu en een paar maanden, maar de volgende dag (zondag) kwam hij er al op terug. Hij wil het niet. Dat gaf voor mij de doorslag.
Kan jouw vriend wel zeggen dat hij van je houdt? Die van mij kon dat niet. Hij zei wel dat ik dat wel moest merken aan de dingen die hij allemaal voor me doet, maar hij kreeg het niet over zijn lippen. Dat speelt ook mee. Ik snap niet dat die woorden zo moeilijk uit te spreken zijn. Als ik het tegen hem zei, zei hij "ik vind jou ook heeeeel lief". En hij weet dat ik die woorden heel graag wil horen. Ook al is het maar 1 keer per jaar ofzo.
Je moet het de tijd geven, op een gegeven moment kom je er voor jezelf achter wat je wilt en dan is het ook goed. Je bent er nu nog niet aan toe om er een punt achter te zetten, maar je bent er wel serieus mee bezig om er over na te denken.
Heel veel succes en sterkte!!!!
De laatste weken heb ik heel erg nagedacht en we hebben elkaar vorig weekend niet gezien, omdat ik na wilde denken en ik heb tegen mezelf gezegd dat ik dit weekend een beslissing wilde nemen.
Afgelopen weekend leek het er even op dat we toch samen zouden gaan wonen in de toekomst en ik dacht zelfs binnen nu en een paar maanden, maar de volgende dag (zondag) kwam hij er al op terug. Hij wil het niet. Dat gaf voor mij de doorslag.
Kan jouw vriend wel zeggen dat hij van je houdt? Die van mij kon dat niet. Hij zei wel dat ik dat wel moest merken aan de dingen die hij allemaal voor me doet, maar hij kreeg het niet over zijn lippen. Dat speelt ook mee. Ik snap niet dat die woorden zo moeilijk uit te spreken zijn. Als ik het tegen hem zei, zei hij "ik vind jou ook heeeeel lief". En hij weet dat ik die woorden heel graag wil horen. Ook al is het maar 1 keer per jaar ofzo.
Je moet het de tijd geven, op een gegeven moment kom je er voor jezelf achter wat je wilt en dan is het ook goed. Je bent er nu nog niet aan toe om er een punt achter te zetten, maar je bent er wel serieus mee bezig om er over na te denken.
Heel veel succes en sterkte!!!!
maandag 28 september 2009 om 13:28
Hoi steeninwater, nee mijn vriend kan het ook niet zeggen. Ik merk het ook aan alles wat hij voor mij doet en hoe hij is. Het is een grote schat. Ik zie ook dat hij wel van me houdt, maar ik wil het ook af en toe gewoon horen, idd ookal is het maar een keer per jaar. Ik wordt er erg onzeker van, ik weet ook dat het niet de woorden zijn die het hem doen, dat houd ik me steeds voor...
Maar het is gewoon mijn gevoel, het niet kunnen zeggen dat hij van me houdt, zijn grote drang naar vrijheid, de onzekerheid over de toekomst, het benauwend vinden etc.. Het zijn teveel dingen waar ik last van heb. Soms kan ik het wegdrukken maar het hangt als een schaduw over de relatie. Heel moeilijk, ik heb het gevoel dat ik belemmerd wordt, ik kan niet helemaal mezelf zijn daardoor. Steeds maar wachten op zijn initiatief, nu maar even niet smsen want dan krijgt hij het misschien benauwd etc... Ik wil dat niet meer, ik wil gewoon doen wat ik wil doen, als ik hem wil bellen dan wil ik dat, als ik hem wil zeggen dat ik van hem hou dan wil ik dat etc. Ik wil geen spelletje, ik wil gewoon van hem kunnen houden zonder onzekerheid. Ik hebveel liefde te geven en wil dat ook graag terug ontvangen. Ik heb de hele dag nagedacht en denk dat ik weet wat ik moet doen. Eigenlijk speelden die gevoelens al vanaf het begin, dat is eigenlijk verspillen van tijd voor zowel hem als mij. Kan het nog even niet meteen, hij komt vanavond en dan wil ik met hem praten, ik heb eigenlijk alleen nog maar zijn antwoord maar we hebben niet gepraat na onze time out.
Misschien is het niet alleen het samenwonen, misschien kan ik zelfs wel latten. Het is vooral dat gevoel dat hij er voor je is en dat hij onvoorwaardelijk voor mij kiest. En dan bedoel ik niet in tijd, het maakt me niet uit dat ik avonden en dagen alleen ben, ik vermaak me prima. Maar ik kan dat alleen maar verdragen wanneer ik weet dat hij genoeg van me houdt en zich fijn voelt bij mij.
Ik wil niet nu al stoppen, we hebben eigenlijk te weinig gepraat hierover en het gaat allemaal erg snel nu opeens. Ik wil hem begrijpen, ik zit nog met zoveel vragen. Ik ga vanavond hem vertellen wat ik wil en mis in de relatie. En dan even los van het samenwonen. Ik wil weten of hij mij dat kan bieden. Ik lever teveel in nu, terwijl ik dat bij hem mis. Ik weet dat hij er niets aan kan doen, en dat hij bepaalde angsten heeft en wil hem niet pushen maar ik wil duidelijkheid (dat is hij overigens wel, hij is erg eerlijk). Ik vraag me zelfs af of hij wel van zijn angsten af wil, hij gaf aan dat hij het wel prima vond zoals het nu gaat. Hij heeft veel meegemaakt en wil niet meer gekwetst worden, misschien is het geen goed tijdstip voor een relatie. Als ik lees wat ik hierboven schrijf en ik kijk objectief dan is het duidelijk dat ik moet kappen en geen valse hoop moet hebben. Dan passen we niet bij elkaar m.b.t. essentiele punten (de rest is allemaal perfect haha)
Ik denk dat ik niet gelukkig wordt met hem. Ik kom niet door dat muurtje,hij laat mij niet toe en ik kan daar niet mee omgaan. Ik wil niet meer afhankelijk zijn van anderen om gelukkig te worden, ik moet dat zelf doen. Ik moet hem ook niet gelukkig willen maken, ook dat moet hij zelf doen. De bewustwording is er en ik voel me soms heel erg sterk maar dan grijpt het me weer aan... Eerst maar eens praten,praten,praten, misschien helpt dat me uiteindelijk om de juiste keuze te maken...
Was het maar een l*l dan was het iets makkelijker...zucht
Ik vind het fijn om hier mijn hart te luchten en ben ook heel benieuwd hoe het met jou verder gaat m.b.t. het leven weer oppakken. Misschien kan me dat ook sterker maken.
Hoe is het nu met jouw vriend, hoe reageerde hij? Misschien hoor/zie je niets meer van hem, dat is denk ik het beste...loslaten. Moeilijk hoor...Soms denk ik dit is geen enkele man waard, ik ben zelf belangrijker dan welke relatie dan ook... Vooral als ik dit allemaal terug lees, is wel confronterend en dan denk ik, waar ben ik in godsnaam mee bezig. Koste wat kost een relatie in stand houden ook al word ik niet gelukkig. Een man die misschien wel wil maar niet voor mij kan gaan..Dat klopt toch niet???? Wat heb je daaraan?
Maar het is gewoon mijn gevoel, het niet kunnen zeggen dat hij van me houdt, zijn grote drang naar vrijheid, de onzekerheid over de toekomst, het benauwend vinden etc.. Het zijn teveel dingen waar ik last van heb. Soms kan ik het wegdrukken maar het hangt als een schaduw over de relatie. Heel moeilijk, ik heb het gevoel dat ik belemmerd wordt, ik kan niet helemaal mezelf zijn daardoor. Steeds maar wachten op zijn initiatief, nu maar even niet smsen want dan krijgt hij het misschien benauwd etc... Ik wil dat niet meer, ik wil gewoon doen wat ik wil doen, als ik hem wil bellen dan wil ik dat, als ik hem wil zeggen dat ik van hem hou dan wil ik dat etc. Ik wil geen spelletje, ik wil gewoon van hem kunnen houden zonder onzekerheid. Ik hebveel liefde te geven en wil dat ook graag terug ontvangen. Ik heb de hele dag nagedacht en denk dat ik weet wat ik moet doen. Eigenlijk speelden die gevoelens al vanaf het begin, dat is eigenlijk verspillen van tijd voor zowel hem als mij. Kan het nog even niet meteen, hij komt vanavond en dan wil ik met hem praten, ik heb eigenlijk alleen nog maar zijn antwoord maar we hebben niet gepraat na onze time out.
Misschien is het niet alleen het samenwonen, misschien kan ik zelfs wel latten. Het is vooral dat gevoel dat hij er voor je is en dat hij onvoorwaardelijk voor mij kiest. En dan bedoel ik niet in tijd, het maakt me niet uit dat ik avonden en dagen alleen ben, ik vermaak me prima. Maar ik kan dat alleen maar verdragen wanneer ik weet dat hij genoeg van me houdt en zich fijn voelt bij mij.
Ik wil niet nu al stoppen, we hebben eigenlijk te weinig gepraat hierover en het gaat allemaal erg snel nu opeens. Ik wil hem begrijpen, ik zit nog met zoveel vragen. Ik ga vanavond hem vertellen wat ik wil en mis in de relatie. En dan even los van het samenwonen. Ik wil weten of hij mij dat kan bieden. Ik lever teveel in nu, terwijl ik dat bij hem mis. Ik weet dat hij er niets aan kan doen, en dat hij bepaalde angsten heeft en wil hem niet pushen maar ik wil duidelijkheid (dat is hij overigens wel, hij is erg eerlijk). Ik vraag me zelfs af of hij wel van zijn angsten af wil, hij gaf aan dat hij het wel prima vond zoals het nu gaat. Hij heeft veel meegemaakt en wil niet meer gekwetst worden, misschien is het geen goed tijdstip voor een relatie. Als ik lees wat ik hierboven schrijf en ik kijk objectief dan is het duidelijk dat ik moet kappen en geen valse hoop moet hebben. Dan passen we niet bij elkaar m.b.t. essentiele punten (de rest is allemaal perfect haha)
Ik denk dat ik niet gelukkig wordt met hem. Ik kom niet door dat muurtje,hij laat mij niet toe en ik kan daar niet mee omgaan. Ik wil niet meer afhankelijk zijn van anderen om gelukkig te worden, ik moet dat zelf doen. Ik moet hem ook niet gelukkig willen maken, ook dat moet hij zelf doen. De bewustwording is er en ik voel me soms heel erg sterk maar dan grijpt het me weer aan... Eerst maar eens praten,praten,praten, misschien helpt dat me uiteindelijk om de juiste keuze te maken...
Was het maar een l*l dan was het iets makkelijker...zucht
Ik vind het fijn om hier mijn hart te luchten en ben ook heel benieuwd hoe het met jou verder gaat m.b.t. het leven weer oppakken. Misschien kan me dat ook sterker maken.
Hoe is het nu met jouw vriend, hoe reageerde hij? Misschien hoor/zie je niets meer van hem, dat is denk ik het beste...loslaten. Moeilijk hoor...Soms denk ik dit is geen enkele man waard, ik ben zelf belangrijker dan welke relatie dan ook... Vooral als ik dit allemaal terug lees, is wel confronterend en dan denk ik, waar ben ik in godsnaam mee bezig. Koste wat kost een relatie in stand houden ook al word ik niet gelukkig. Een man die misschien wel wil maar niet voor mij kan gaan..Dat klopt toch niet???? Wat heb je daaraan?
maandag 28 september 2009 om 21:02
Appeltje35, wat verdrietig om te lezen dat jij er ook zo'n moeite mee hebt! Waar jij doorheen gaat, dat herken ik zo!
Ik heb ook stoer tegen mezelf gezegd dat ik voor mezelf ging kiezen.....om er snel daarna op terug te komen omdat het leven zonder hem zo'n pijn doet. Ik heb ook een tijd het onderwerp maar laten rusten, best wetende dat het probleem daarmee niet zou verdwijnen. Het gewoon niet aankunnen om hem kwijt te raken. Dat kan ik nu overigens nog steeds niet, ik heb vandaag al honderd keer besloten om hem terug te willen. En honderd keer beseft dat ik zo met hem ook niet verder kan.....
Jij dacht vanmorgen: waar ben ik mee bezig, ik ben te waardevol. Jij wil gewoon doen wat je wil doen, jezelf helemaal overgeven aan hem zonder dat je jezelf steeds in moet houden omdat hij het anders te beklemmend vindt. Ik herken dat allemaal zo goed. Maar de kloof tussen denken en doen is nog zo groot he.
Wel goed dat jullie vanavond gaan praten. En ik denk inderdaad dat je er weliswaar nooit klaar voor bent, maar op een gegeven moment toch ietsje meer dan nu. Gun jezelf de tijd maar die je nodig hebt hoor. Kun je rationeel wel denken dat het tijdverspilling is, maar dat moet dan maar.
Je schreef trouwens ook dat je stiekem hoopte dat je gevoel voor hem wat minder zou worden. Ik heb dat ook gedaan: bewust een beetje afstand nemen. Maar als het uit is......is al die afstand helaas weer weg en ben je emotioneel helemaal met hem verbonden. Zo voelt het tenminste bij mij.
Praat het hier maar lekker van je af hoor!
Doe ik ook......
En ik vind het erg fijn om deze pijn met jullie te kunnen delen en jullie verhalen te lezen (hoewel ik liever had dat wij allemaal dit verdriet niet hadden natuurlijk).
Met mij gaat het vreselijk. Ik voel me ellendig. Het is ook nog eens druk op het werk, dus ik moet me echt even flink houden deze week. Mijn ex-vriend kon trouwens wel zeggen dat hij van me hield. En ik durfde hem ook wel te bellen als ik dat wilde. Dat scheelde wel, maar het was uiteindelijk ook niet genoeg.....
Ik heb trouwens sinds gisteren niks meer van hem gehoord. Heb hem wel nog een email gestuurd en een sms om hem plezier te wensen bij een bijeenkomst vanavond, maar hij reageert niet. Dus ik denk dat hij ook bewust afstand neemt, wat natuurlijk ook wel moet. Maar wat voelt dit afschuwelijk!!!
Ik heb ook stoer tegen mezelf gezegd dat ik voor mezelf ging kiezen.....om er snel daarna op terug te komen omdat het leven zonder hem zo'n pijn doet. Ik heb ook een tijd het onderwerp maar laten rusten, best wetende dat het probleem daarmee niet zou verdwijnen. Het gewoon niet aankunnen om hem kwijt te raken. Dat kan ik nu overigens nog steeds niet, ik heb vandaag al honderd keer besloten om hem terug te willen. En honderd keer beseft dat ik zo met hem ook niet verder kan.....
Jij dacht vanmorgen: waar ben ik mee bezig, ik ben te waardevol. Jij wil gewoon doen wat je wil doen, jezelf helemaal overgeven aan hem zonder dat je jezelf steeds in moet houden omdat hij het anders te beklemmend vindt. Ik herken dat allemaal zo goed. Maar de kloof tussen denken en doen is nog zo groot he.
Wel goed dat jullie vanavond gaan praten. En ik denk inderdaad dat je er weliswaar nooit klaar voor bent, maar op een gegeven moment toch ietsje meer dan nu. Gun jezelf de tijd maar die je nodig hebt hoor. Kun je rationeel wel denken dat het tijdverspilling is, maar dat moet dan maar.
Je schreef trouwens ook dat je stiekem hoopte dat je gevoel voor hem wat minder zou worden. Ik heb dat ook gedaan: bewust een beetje afstand nemen. Maar als het uit is......is al die afstand helaas weer weg en ben je emotioneel helemaal met hem verbonden. Zo voelt het tenminste bij mij.
Praat het hier maar lekker van je af hoor!
Doe ik ook......
En ik vind het erg fijn om deze pijn met jullie te kunnen delen en jullie verhalen te lezen (hoewel ik liever had dat wij allemaal dit verdriet niet hadden natuurlijk).
Met mij gaat het vreselijk. Ik voel me ellendig. Het is ook nog eens druk op het werk, dus ik moet me echt even flink houden deze week. Mijn ex-vriend kon trouwens wel zeggen dat hij van me hield. En ik durfde hem ook wel te bellen als ik dat wilde. Dat scheelde wel, maar het was uiteindelijk ook niet genoeg.....
Ik heb trouwens sinds gisteren niks meer van hem gehoord. Heb hem wel nog een email gestuurd en een sms om hem plezier te wensen bij een bijeenkomst vanavond, maar hij reageert niet. Dus ik denk dat hij ook bewust afstand neemt, wat natuurlijk ook wel moet. Maar wat voelt dit afschuwelijk!!!
maandag 28 september 2009 om 21:13
Numi, even relativeren is inderdaad best goed. Ik probeer me ook voor te houden dat ik later vast wel gelukkig word. Maar het lukt nu even niet......
Nicci, bedankt voor je compliment. Iets aardigs doet echt even goed.....
Ik had in het begin van de relatie niet echt heel bewust gevraagd wat mijn vriend wilde wat betreft samenwonen. Ik had zelf ook niet zo'n haast dus was er niet echt mee bezig. Dat zal nu in het vervolg wel anders zijn! Dat zal ik inderdaad wel snel willen weten!
Tja, ik kan me voorstellen dat het voor jou juist andersom is, dat jij haast niet meer op een datingsite durft te staan! Lijkt me ook best vervelend trouwens, dat je weet dat jij iets niet wil wat de meeste anderen wel willen. Maar er zijn dus ook voldoende mannen die niet willen samenwonen, dus dat komt vast goed!
Je schreef dat spijt hebben ook erg is.....heb jij spijt van hoe het gegaan is? Ik heb nu honderd keer per dag spijt, maar dat is meer de paniek dat het nu echt uit is, dat ik geen controle meer heb, dat hij ook niks van zich laat horen.....
Je schreef trouwens dat je het wel kortzichtig vond dat ik hem niet door de telefoon wilde spreken als ik alleen was. Tsja, eigenlijk was dat inderdaad best kinderachtig he. Ik denk dat het voortkwam uit verdrietig en gekwetst zijn en dan je stekels opzetten. Ach.....nu belt hij niet en is het weer niet goed......
Steeninwater, hoe gaat het met jou vandaag? Heb je vannacht een beetje geslapen? Zo te horen heb je een zeer weloverwogen beslissing gemaakt. Maar nu...de pijn......
Heb je al leuke huizen op het oog? Ik wel, komende vrijdag ga ik er weer een paar bekijken. Zelfs nu vind ik dat nog leuk, dat troost me wel weer.
Iedereen: heel veel sterkte met alles!
Nicci, bedankt voor je compliment. Iets aardigs doet echt even goed.....
Ik had in het begin van de relatie niet echt heel bewust gevraagd wat mijn vriend wilde wat betreft samenwonen. Ik had zelf ook niet zo'n haast dus was er niet echt mee bezig. Dat zal nu in het vervolg wel anders zijn! Dat zal ik inderdaad wel snel willen weten!
Tja, ik kan me voorstellen dat het voor jou juist andersom is, dat jij haast niet meer op een datingsite durft te staan! Lijkt me ook best vervelend trouwens, dat je weet dat jij iets niet wil wat de meeste anderen wel willen. Maar er zijn dus ook voldoende mannen die niet willen samenwonen, dus dat komt vast goed!
Je schreef dat spijt hebben ook erg is.....heb jij spijt van hoe het gegaan is? Ik heb nu honderd keer per dag spijt, maar dat is meer de paniek dat het nu echt uit is, dat ik geen controle meer heb, dat hij ook niks van zich laat horen.....
Je schreef trouwens dat je het wel kortzichtig vond dat ik hem niet door de telefoon wilde spreken als ik alleen was. Tsja, eigenlijk was dat inderdaad best kinderachtig he. Ik denk dat het voortkwam uit verdrietig en gekwetst zijn en dan je stekels opzetten. Ach.....nu belt hij niet en is het weer niet goed......
Steeninwater, hoe gaat het met jou vandaag? Heb je vannacht een beetje geslapen? Zo te horen heb je een zeer weloverwogen beslissing gemaakt. Maar nu...de pijn......
Heb je al leuke huizen op het oog? Ik wel, komende vrijdag ga ik er weer een paar bekijken. Zelfs nu vind ik dat nog leuk, dat troost me wel weer.
Iedereen: heel veel sterkte met alles!
dinsdag 29 september 2009 om 12:12
Hoi Vooruit, wat vreselijk dat je je zo voelt...
Het probleem is hoe meer afstand de ander schept hoe wanhopiger je wordt en dan beslissingen neemt die verstandelijk niet juist zijn zoals smsen, bellen etc. Heel moeilijk om dat niet te doen maar misschien wel beter.
Misschien moet je denken "als we voor elkaar bestemd zijn dan komen we wel weer bij elkaar (lees: komt ie wel terug) en zo niet: dan passen we niet bij elkaar" Heel rationeel maar misschien geeft dat een beetje rust. Als de liefde groot genoeg is van zijn kant zal dat echt gebeuren, dan overwint hij zijn angsten...Proberen los te laten, je kunt er niets aan veranderen. De situatie zoals die was wil je toch ook niet meer, da ga je kapot aan, het sloopt je....
Maar goed, dat is makkelijk gezegd haha, kijk hoe goed mij het afgaat...
Bij mij is het gisteren positief verlopen, we hebben besloten om met elkaar verder te gaan en onderwerp samenwonen te laten rusten. Dat zou ik niet gekund hebben ware het niet dat mij gisterenavond veel dingen zijn duidelijk geworden.
Ik heb hem verteld dat ik soms iets mis, het zeggen tegen mij dat ie van me houdt (of om me geeft), initiatief van zijn kant etc. Dat ik hierdoor soms moeite heb met zijn vrijheid omdat ik het gevoel heb dat ik op afroep beschikbaar ben en niet serieus genomen wordt. Dat ik misschien daarom hem wel voor de keuze gesteld heb: wil je in de toekomst samenwonen? Misschien om te weten of hij 100 % voor me gaat...en of hij genoeg om me geeft.. Ik het het samenwonen verhaal (tenminste op dit moment) misschien te zwaar gemaakt...
Ik heb hem gevraagd of hij mij kon geven wat belangrijk voor me is en daar is hij bereid toe. Af en toe extra komen als ik dat graag wil, of een keer spontaan bij mij komen ipv naar zijn vrienden. Ook een keertje uitspreken dat hij gek met me is etc... Ik heb hem aangegeven dat ik dat misschien wel iets meer nodig heb dan een ander en hij iets minder dan gemiddeld... Maar goed, feit is dat hij er aan wil werken. Hij gaf ook aan dat hij gewoon echt de rust af en toe nodig heeft voor zichzelf maar dat dat niet is omdat hij niet bij mij wil zijn. Hij zei dat hij dat misschien meer nodig heeft dan een ander.
Ik heb aangegeven dat ik wil dat hij 100 % voor me gaat en mij ook dat gevoel geeft en dat ik daarmee niet bedoel ik constant lijfelijk aanwezig zijn. Als ik het gevoel heb dat hij mij ook af en toe geeft wat ik graag wil kan ik hem zonder moeite ook geven wat hij wil. Dat voelt dan veel beter.
Afgelopen jaar (onze kenningsmakingsperiode!) is een zeer hectisch jaar geweest ivm nasleep scheiding van mij. Dit heeft ook veel impact op hem gehad en eigenlijk een schaduw geworpen over alle leuke dingen die we samen hadden. We hebben niet altijd onbezorgd kunnen genieten daardoor. Dit klopt ook. Eigenlijk kom ik erachter dat ik hem nog lang niet ken, en hij mij ook niet. We hebben veel gepraat met elkaar maar dus niet altijd over leuke dingen.
Door zijn moeilijke relaties is hij bang om gekwetst te worden (en om mij te kwetsen) en hij gaf aan dat hij niet weet of hij ooit kan samenwonen. Hij vindt het alleen te vroeg om daar een uitspraak over te doen omdat hij mij niet iets wil beloven wat misschien niet gaat gebeuren. Maar hij sluit het absoluut niet uit. Hij gaf aan dat hij misschien wat trager is in dit soort dingen... Het gevoel moet bij hem groeien en hij gaf aan dat hij al veel opener naar mij was dan hij de afgelopen jaren ooit geweest is.
Verder heb ik het er met hem over gehad dat we allebei meer moeten praten over onze gevoelens, angsten, gedachten etc. Daar was hij het mee eens.
ZO, een heel lang verhaal maar ik heb de kracht gevonden om met hem verder te gaan en niet teveel na te denken over de toekomst omdat je soms het leven moet nemen zoals het komt. Je kunt niet alles voorspellen en plannen. Oke, ik loop een risico maar waarom nu een risico lopen om iets waardevols te verliezen terwijl dat niet nodig blijkt te zijn. Het samenwonen staat op dit moment niet bovenaan bij mij ik vind het andere belangrijker. Misschien gaat het ooit wringen maar dat zie ik dan wel weer...en kan ik altijd nog de beslissing maken.
De timeout is in elk geval heel zinvol geweest, we hebben beiden over de relatie na kunnen denken en over hetgeen wat we willen... Hij heeft tijd en geduld nodig om zijn dingen te verwerken en hij is op de goede weg. Dit verdient hij ook... Ik kan verder nu, voel me opgelucht... We gaan een nieuwe start maken en genieten van elkaar zonder teveel na te denken...
In jouw geval snap ik het helemaal, vooruit. Jij bent al jaren verder en hebt een bepaalde leeftijd. En jij levert teveel in om gelukkig te kunnen worden en kreeg er te weinig voor terug. Ik denk dat een juiste beslissing hebt gemaakt... Misschien tref je ooit een andere man waarmee je wel graag kinderen zou willen en dat je je daar onbewust voor hebt afgesloten omdat je diep in je hart wist dat dat nooit zou gaan gebeuren.. (misschein heb het mis hoor, sorry dan daarvoor) .Nu de kracht vinden om door te gaan en dingen te verwerken. En inderdaad over een tijdje zul je blij zijn dat je deze keuze hebt gemaakt want ook al hou je veel van hem, je wordt niet gelukkig zo. Je krijgt weer nieuwe kansen in de toekomst en dan ben je blij dat je dit gedaan hebt! Geloof in jezelf, het komt allemaal goed. Ik wens jou heeel erg veel sterkte, je moet echt door een diep dal maar dat gaat je lukken!!!!
Het probleem is hoe meer afstand de ander schept hoe wanhopiger je wordt en dan beslissingen neemt die verstandelijk niet juist zijn zoals smsen, bellen etc. Heel moeilijk om dat niet te doen maar misschien wel beter.
Misschien moet je denken "als we voor elkaar bestemd zijn dan komen we wel weer bij elkaar (lees: komt ie wel terug) en zo niet: dan passen we niet bij elkaar" Heel rationeel maar misschien geeft dat een beetje rust. Als de liefde groot genoeg is van zijn kant zal dat echt gebeuren, dan overwint hij zijn angsten...Proberen los te laten, je kunt er niets aan veranderen. De situatie zoals die was wil je toch ook niet meer, da ga je kapot aan, het sloopt je....
Maar goed, dat is makkelijk gezegd haha, kijk hoe goed mij het afgaat...
Bij mij is het gisteren positief verlopen, we hebben besloten om met elkaar verder te gaan en onderwerp samenwonen te laten rusten. Dat zou ik niet gekund hebben ware het niet dat mij gisterenavond veel dingen zijn duidelijk geworden.
Ik heb hem verteld dat ik soms iets mis, het zeggen tegen mij dat ie van me houdt (of om me geeft), initiatief van zijn kant etc. Dat ik hierdoor soms moeite heb met zijn vrijheid omdat ik het gevoel heb dat ik op afroep beschikbaar ben en niet serieus genomen wordt. Dat ik misschien daarom hem wel voor de keuze gesteld heb: wil je in de toekomst samenwonen? Misschien om te weten of hij 100 % voor me gaat...en of hij genoeg om me geeft.. Ik het het samenwonen verhaal (tenminste op dit moment) misschien te zwaar gemaakt...
Ik heb hem gevraagd of hij mij kon geven wat belangrijk voor me is en daar is hij bereid toe. Af en toe extra komen als ik dat graag wil, of een keer spontaan bij mij komen ipv naar zijn vrienden. Ook een keertje uitspreken dat hij gek met me is etc... Ik heb hem aangegeven dat ik dat misschien wel iets meer nodig heb dan een ander en hij iets minder dan gemiddeld... Maar goed, feit is dat hij er aan wil werken. Hij gaf ook aan dat hij gewoon echt de rust af en toe nodig heeft voor zichzelf maar dat dat niet is omdat hij niet bij mij wil zijn. Hij zei dat hij dat misschien meer nodig heeft dan een ander.
Ik heb aangegeven dat ik wil dat hij 100 % voor me gaat en mij ook dat gevoel geeft en dat ik daarmee niet bedoel ik constant lijfelijk aanwezig zijn. Als ik het gevoel heb dat hij mij ook af en toe geeft wat ik graag wil kan ik hem zonder moeite ook geven wat hij wil. Dat voelt dan veel beter.
Afgelopen jaar (onze kenningsmakingsperiode!) is een zeer hectisch jaar geweest ivm nasleep scheiding van mij. Dit heeft ook veel impact op hem gehad en eigenlijk een schaduw geworpen over alle leuke dingen die we samen hadden. We hebben niet altijd onbezorgd kunnen genieten daardoor. Dit klopt ook. Eigenlijk kom ik erachter dat ik hem nog lang niet ken, en hij mij ook niet. We hebben veel gepraat met elkaar maar dus niet altijd over leuke dingen.
Door zijn moeilijke relaties is hij bang om gekwetst te worden (en om mij te kwetsen) en hij gaf aan dat hij niet weet of hij ooit kan samenwonen. Hij vindt het alleen te vroeg om daar een uitspraak over te doen omdat hij mij niet iets wil beloven wat misschien niet gaat gebeuren. Maar hij sluit het absoluut niet uit. Hij gaf aan dat hij misschien wat trager is in dit soort dingen... Het gevoel moet bij hem groeien en hij gaf aan dat hij al veel opener naar mij was dan hij de afgelopen jaren ooit geweest is.
Verder heb ik het er met hem over gehad dat we allebei meer moeten praten over onze gevoelens, angsten, gedachten etc. Daar was hij het mee eens.
ZO, een heel lang verhaal maar ik heb de kracht gevonden om met hem verder te gaan en niet teveel na te denken over de toekomst omdat je soms het leven moet nemen zoals het komt. Je kunt niet alles voorspellen en plannen. Oke, ik loop een risico maar waarom nu een risico lopen om iets waardevols te verliezen terwijl dat niet nodig blijkt te zijn. Het samenwonen staat op dit moment niet bovenaan bij mij ik vind het andere belangrijker. Misschien gaat het ooit wringen maar dat zie ik dan wel weer...en kan ik altijd nog de beslissing maken.
De timeout is in elk geval heel zinvol geweest, we hebben beiden over de relatie na kunnen denken en over hetgeen wat we willen... Hij heeft tijd en geduld nodig om zijn dingen te verwerken en hij is op de goede weg. Dit verdient hij ook... Ik kan verder nu, voel me opgelucht... We gaan een nieuwe start maken en genieten van elkaar zonder teveel na te denken...
In jouw geval snap ik het helemaal, vooruit. Jij bent al jaren verder en hebt een bepaalde leeftijd. En jij levert teveel in om gelukkig te kunnen worden en kreeg er te weinig voor terug. Ik denk dat een juiste beslissing hebt gemaakt... Misschien tref je ooit een andere man waarmee je wel graag kinderen zou willen en dat je je daar onbewust voor hebt afgesloten omdat je diep in je hart wist dat dat nooit zou gaan gebeuren.. (misschein heb het mis hoor, sorry dan daarvoor) .Nu de kracht vinden om door te gaan en dingen te verwerken. En inderdaad over een tijdje zul je blij zijn dat je deze keuze hebt gemaakt want ook al hou je veel van hem, je wordt niet gelukkig zo. Je krijgt weer nieuwe kansen in de toekomst en dan ben je blij dat je dit gedaan hebt! Geloof in jezelf, het komt allemaal goed. Ik wens jou heeel erg veel sterkte, je moet echt door een diep dal maar dat gaat je lukken!!!!
dinsdag 29 september 2009 om 16:32
Hoi Vooruit, en ook de anderen die hie mee worstelen.
Lieve vooruit, nu weet ik nog steeds niet hoe jouw vriend hierop gereageerd heeft. Je vraagt of ik spijt heb, heb dat heel lang gehad en soms nog. Aan de andere kant vind ik dat mijn toenmalige vriend meer geduld had moeten hebben. Jij echter wacht al 3 jaar, dus ws zal het samenwonen er niet inzitten.
Dan denk ik nog, wil hij niet samenwonen omdat er van zijn kant misschien twijfels zijn? Of krijgt niemand hem uit zijn huis?
Ik weet niet hoe jij je voelt, maar als je echt van hem houdt moet je toch bij jezelf nagaan wat weegt het zwaarst?
Bij hem blijven in deze situatie, of een ander zoeken.
Een beslissing nemen is altijd moeilijk, en achteraf weet iedereen wel wat ie had moeten doen. Ben erg benieuwd naar de reactie van je vriend. Zet hem niet onder druk, als hij echt veel van je houdt moet jouw wens ooit gerealiseerd worden.
Misschien kan je ook de tactiek toepassen, van ik vind het wel prima latten, als de druk weggaat wieweet wat dat met hem doet. Ik weet wel dat ik toen niet tegen die druk kon. Dat verwijderde me juist.
Maar jij weet het het beste hoop ik maar wat goed voor jou is.
en als beiden niet snel een ander vinden is er misschien toch nog een oplossing?
Succes maar weer
Lieve vooruit, nu weet ik nog steeds niet hoe jouw vriend hierop gereageerd heeft. Je vraagt of ik spijt heb, heb dat heel lang gehad en soms nog. Aan de andere kant vind ik dat mijn toenmalige vriend meer geduld had moeten hebben. Jij echter wacht al 3 jaar, dus ws zal het samenwonen er niet inzitten.
Dan denk ik nog, wil hij niet samenwonen omdat er van zijn kant misschien twijfels zijn? Of krijgt niemand hem uit zijn huis?
Ik weet niet hoe jij je voelt, maar als je echt van hem houdt moet je toch bij jezelf nagaan wat weegt het zwaarst?
Bij hem blijven in deze situatie, of een ander zoeken.
Een beslissing nemen is altijd moeilijk, en achteraf weet iedereen wel wat ie had moeten doen. Ben erg benieuwd naar de reactie van je vriend. Zet hem niet onder druk, als hij echt veel van je houdt moet jouw wens ooit gerealiseerd worden.
Misschien kan je ook de tactiek toepassen, van ik vind het wel prima latten, als de druk weggaat wieweet wat dat met hem doet. Ik weet wel dat ik toen niet tegen die druk kon. Dat verwijderde me juist.
Maar jij weet het het beste hoop ik maar wat goed voor jou is.
en als beiden niet snel een ander vinden is er misschien toch nog een oplossing?
Succes maar weer
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
dinsdag 29 september 2009 om 19:10
Hai, ik ben er ook weer.
Wat fijn om te lezen Appeltje, dat jullie goed gepraat hebben en dat jullie er allebei voor 100% voor gaan!
Mijn vriend (eh... ex dus) kon nooit zo goed praten.
Ik heb het er heel moeilijk mee. Vandaag had ik allemaal lichamelijke klachten en heb ik me ziek gemeld. Morgen ga ik weer werken. Ik heb deze keuze met mijn verstand gemaakt, maar mijn gevoel zegt dat ik hem terug wil. Ik mis hem zo! En ik ga alle leuke dingen die we samen deden zo vreselijk missen.
Maar dan denk ik, ik kan nu eindelijk op zoek naar een woning en dan word ik helemaal blij als ik bedenk wat voor nieuwe spulletjes ik ga kopen en hoe ik alles in ga richten, maar direct daarop bedenk ik me weer dat ik alle weekenden alleen zou zitten (we hadden een weekendrelatie, omdat we niet bij elkaar in de buurt woonden). En de feestdagen straks...
We hebben wel afsproken dat we vrienden blijven, we zijn voordat onze relatie begon ook vrienden geweest.
Ik denk wel dat het van hem een soort van bindingsangst is. Hij heeft nog nooit een lange relatie gehad en ik heb het gevoel dat het voor hem allemaal te snel ging. We kennen elkaar al 4 jaar en we hebben nu ruim 2 jaar een relatie, maar ik zat hem de laatste tijd een beetje teveel te pushen over samenwonen. Tja... hij ziet het als pushen.
Hij zegt dat hij misschien over anderhalf a 2 jaar wel wil samenwonen, maar ik wil eigenlijk geen dag langer in mijn kleine appartementje wonen. Ik zit al zo lang op hem te wachten, tot hij er klaar voor is. Nu kan ik niks huren, want ik heb lang niet genoeg punten en heb ik hem gezegd dat ik iets wil kopen. Hij ziet geen toekomst tussen ons tweetjes als ik een huis ga kopen. Snap ik wel, het is ook raar.
Ik zie hem eind oktober weer dan hebben we een weekend met vrienden. Heel veel vrienden. Moeilijk lijkt me dat. We zijn gelukkig dan wel weer een maand verder.
Maar waar het allemaal op neer komt: ik mis hem verschrikkelijk en zou hem zo terug willen. Maar dat zeg ik hem niet hoor, want dan maak ik het hem weer moeilijk.
Wat fijn om te lezen Appeltje, dat jullie goed gepraat hebben en dat jullie er allebei voor 100% voor gaan!
Mijn vriend (eh... ex dus) kon nooit zo goed praten.
Ik heb het er heel moeilijk mee. Vandaag had ik allemaal lichamelijke klachten en heb ik me ziek gemeld. Morgen ga ik weer werken. Ik heb deze keuze met mijn verstand gemaakt, maar mijn gevoel zegt dat ik hem terug wil. Ik mis hem zo! En ik ga alle leuke dingen die we samen deden zo vreselijk missen.
Maar dan denk ik, ik kan nu eindelijk op zoek naar een woning en dan word ik helemaal blij als ik bedenk wat voor nieuwe spulletjes ik ga kopen en hoe ik alles in ga richten, maar direct daarop bedenk ik me weer dat ik alle weekenden alleen zou zitten (we hadden een weekendrelatie, omdat we niet bij elkaar in de buurt woonden). En de feestdagen straks...
We hebben wel afsproken dat we vrienden blijven, we zijn voordat onze relatie begon ook vrienden geweest.
Ik denk wel dat het van hem een soort van bindingsangst is. Hij heeft nog nooit een lange relatie gehad en ik heb het gevoel dat het voor hem allemaal te snel ging. We kennen elkaar al 4 jaar en we hebben nu ruim 2 jaar een relatie, maar ik zat hem de laatste tijd een beetje teveel te pushen over samenwonen. Tja... hij ziet het als pushen.
Hij zegt dat hij misschien over anderhalf a 2 jaar wel wil samenwonen, maar ik wil eigenlijk geen dag langer in mijn kleine appartementje wonen. Ik zit al zo lang op hem te wachten, tot hij er klaar voor is. Nu kan ik niks huren, want ik heb lang niet genoeg punten en heb ik hem gezegd dat ik iets wil kopen. Hij ziet geen toekomst tussen ons tweetjes als ik een huis ga kopen. Snap ik wel, het is ook raar.
Ik zie hem eind oktober weer dan hebben we een weekend met vrienden. Heel veel vrienden. Moeilijk lijkt me dat. We zijn gelukkig dan wel weer een maand verder.
Maar waar het allemaal op neer komt: ik mis hem verschrikkelijk en zou hem zo terug willen. Maar dat zeg ik hem niet hoor, want dan maak ik het hem weer moeilijk.
dinsdag 29 september 2009 om 19:27
Hai Nicci, blijkbaar had ik jou verkeerd begrepen. Ik dacht dat je gevraagd had hoe mijn vriend heeft gereageerd op het feit dat het uit is. Mijn antwoord daarop was: hij heeft sindsdien niets meer van zich laten horen.
Maar blijkbaar bedoelde je dat niet? Bedoelde je dan wat de reactie van mijn vriend was op het feit dat ik wilde samenwonen? Zijn reactie daarop was dat hij mij niet wilde kwetsen maar dat hij dat echt nooit meer wil, met niemand. Hij twijfelde niet aan zijn gevoelens voor mij, maar het samenwonen is twee keer slecht bevallen, hij miste dan teveel zijn eigen plekje om echt helemaal op zichzelf te zijn.
De tactiek van net doen alsof ik het latten wel best vind en dan afwachten en stiekem hopen zou dan ook niet werken.....
En ja, ik zou er echt heel graag voor kiezen om onze liefde boven mijn samenwoon-wens te stellen. Maar opeens gaat het dan helemaal mis, als hij weer een keer weggaat (na een vakantie bijvoorbeeld) wordt het een vreselijke scene. Dit gebeurt natuurlijk meestal niet, maar is wel al een paar keer gebeurd (ookal had ik me nog zo voorgenomen om dat nooit meer te laten gebeuren). Dat wil hij niet meer, dus ik denk niet eens meer dat ik nog wat te kiezen heb.
Maar we hebben afgesproken om vanavond te bellen dus misschien kan ik daarna meer uitleggen. Als ik je vraag nog steeds niet goed snap dan hoor ik het natuurlijk graag.
Maar blijkbaar bedoelde je dat niet? Bedoelde je dan wat de reactie van mijn vriend was op het feit dat ik wilde samenwonen? Zijn reactie daarop was dat hij mij niet wilde kwetsen maar dat hij dat echt nooit meer wil, met niemand. Hij twijfelde niet aan zijn gevoelens voor mij, maar het samenwonen is twee keer slecht bevallen, hij miste dan teveel zijn eigen plekje om echt helemaal op zichzelf te zijn.
De tactiek van net doen alsof ik het latten wel best vind en dan afwachten en stiekem hopen zou dan ook niet werken.....
En ja, ik zou er echt heel graag voor kiezen om onze liefde boven mijn samenwoon-wens te stellen. Maar opeens gaat het dan helemaal mis, als hij weer een keer weggaat (na een vakantie bijvoorbeeld) wordt het een vreselijke scene. Dit gebeurt natuurlijk meestal niet, maar is wel al een paar keer gebeurd (ookal had ik me nog zo voorgenomen om dat nooit meer te laten gebeuren). Dat wil hij niet meer, dus ik denk niet eens meer dat ik nog wat te kiezen heb.
Maar we hebben afgesproken om vanavond te bellen dus misschien kan ik daarna meer uitleggen. Als ik je vraag nog steeds niet goed snap dan hoor ik het natuurlijk graag.
dinsdag 29 september 2009 om 19:33
Appeltje35, wat fijn dat jullie zo goed gepraat hebben en dat hij echt belangrijke zaken voor jou wil verbeteren! Ik ben erg blij voor je, geniet ervan! Ik schrijf later meer maar moet nu zo weg.
Steeninwater, ik voel me precies als jij! Ik zou hem ook weer zo terugwillen (maar dan begint alles weer van voren af aan, denk ik er dan achteraan).
Ik snap trouwens niet goed dat jij geen huis zou kunnen kopen tijdens jullie relatie. Als jullie dan over een paar jaar alsnog zouden samenwonen, dan zie je dat dan toch wel weer? Misschien trekt hij dan wel bij jou in! Ik zit in precies dezelfde situatie trouwens: ik wil NU een ander huis en dat gaat gebeuren ook!
Nu moet ik echt weg, tot later!
Heb wel de kriebels want vanavond spreek ik hem weer.
Steeninwater, ik voel me precies als jij! Ik zou hem ook weer zo terugwillen (maar dan begint alles weer van voren af aan, denk ik er dan achteraan).
Ik snap trouwens niet goed dat jij geen huis zou kunnen kopen tijdens jullie relatie. Als jullie dan over een paar jaar alsnog zouden samenwonen, dan zie je dat dan toch wel weer? Misschien trekt hij dan wel bij jou in! Ik zit in precies dezelfde situatie trouwens: ik wil NU een ander huis en dat gaat gebeuren ook!
Nu moet ik echt weg, tot later!
Heb wel de kriebels want vanavond spreek ik hem weer.
dinsdag 29 september 2009 om 19:53
Succes met het gesprek vanavond, Vooruit! Ik kan me voorstellen dat je de kriebels hebt.
Mijn ex wilde over een tijd wel samenwonen, maar is er nu nog niet aan toe. Ik denk dat hij verwachte dat ik daar wel op zou gaan wachten. Maar ik wil hier weg. Hij vind het "raar" dat ik een huis wil kopen, want dat doe je niet als je OOIT wil samenwonen. Maar ik ga echt niet wachten tot hij er klaar voor is.
Ik ben ook een type dat wil plannen. Ik wilde weten wanneer hij dan wel samen wil wonen. Is dat over een jaar, over anderhalf jaar of over 2 jaar? Hij kon dat niet zeggen en werd daar boos om. Ik hou heel erg van zekerheid.
Wij zijn allebei huismussen en houden ervan om leuke dingen te kijken op de tv en we hebben ook altijd precies dezelfde vakantieplannen. We kunnen uren praten over ons favoriete vakantieland en plannen maken. We wisten al precies waar we heen zouden gaan (2 vakanties zelfs), hadden alleen nog geen tickets geboekt. Dat ga ik ook missen.
Het enige positieve is dat ik nu geld over hou voor mijn toekomstige huis.
Vooruit, werk jij full-time of part-time? Ik werk part-time (29 uur)en het is nog maar de vraag of ik een huis kan kopen. Volgende week zorg ik ervoor dat ik een afspraak heb bij een hypotheekadviseur.
Ps. zou wel een domper zijn. Verbreek ik mijn relatie en kan ik straks nergens anders terecht... oeps!
Maar ik heb goede hoop.
Mijn ex wilde over een tijd wel samenwonen, maar is er nu nog niet aan toe. Ik denk dat hij verwachte dat ik daar wel op zou gaan wachten. Maar ik wil hier weg. Hij vind het "raar" dat ik een huis wil kopen, want dat doe je niet als je OOIT wil samenwonen. Maar ik ga echt niet wachten tot hij er klaar voor is.
Ik ben ook een type dat wil plannen. Ik wilde weten wanneer hij dan wel samen wil wonen. Is dat over een jaar, over anderhalf jaar of over 2 jaar? Hij kon dat niet zeggen en werd daar boos om. Ik hou heel erg van zekerheid.
Wij zijn allebei huismussen en houden ervan om leuke dingen te kijken op de tv en we hebben ook altijd precies dezelfde vakantieplannen. We kunnen uren praten over ons favoriete vakantieland en plannen maken. We wisten al precies waar we heen zouden gaan (2 vakanties zelfs), hadden alleen nog geen tickets geboekt. Dat ga ik ook missen.
Het enige positieve is dat ik nu geld over hou voor mijn toekomstige huis.
Vooruit, werk jij full-time of part-time? Ik werk part-time (29 uur)en het is nog maar de vraag of ik een huis kan kopen. Volgende week zorg ik ervoor dat ik een afspraak heb bij een hypotheekadviseur.
Ps. zou wel een domper zijn. Verbreek ik mijn relatie en kan ik straks nergens anders terecht... oeps!
Maar ik heb goede hoop.
dinsdag 29 september 2009 om 23:11
Hoi Steeninwater,
Ik snap wel een beetje dat je vriend het raar vond als je een huis ging kopen als je ooit wilde samenwonen. Aan de andere kant: als hij dat nu nog niet wil, en jij gaat daarop zitten wachten en niks doen, dan zou hij zich toch onder druk gezet kunnen voelen?
Hij zou juist blij moeten zijn dat jij je eigen gang gaat zodat hij rustig de tijd kan nemen! En hij zal toch ook wel snappen dat je weg wil waar je nu zit? Ik neem tenminste aan dat je daar duidelijke redenen voor hebt, dus die zal hij ook wel weten. Dus eigenlijk zou ik het helemaal niet zo raar vinden als jij je eigen huis gaat kopen ookal willen jullie later op termijn samenwonen. Maar goed, dat is mijn mening maar.
En ja, als hij dan verwacht dat jij gaat wachten, dan is het toch logisch dat jij dan wil weten over wat voor termijn je het dan hebt?
Wat je beschrijft over zo fijn op een lijn zitten hadden wij ook! Wij hadden inderdaad ook al meerdere vakanties gepland (zonder tickets te kopen). Wij zaten de komende jaren ook al volgeboekt, haha. En ook gewoon in onze vrije tijd hier wilden we precies dezelfde dingen doen. Ja, dat mis ik nu ook heel erg.
Ik werk trouwens officieel part time maar wel meer uren dan jij. Eigenlijk werk ik net niet full time. Gelukkig kan ik wel een huis kopen, dat weet ik al.
Zoals Fozziebear al schreef: geld maakt niet gelukkig, maar zonder geld word je er ook niet gelukkiger op! Ik hoop echt dat jij een huis kunt kopen, zou inderdaad wel een domper zijn anders. Maar daar gaan we lekker niet vanuit.
Ik heb vanavond mijn ex-vriend gesproken. We waren heel rustig en we hebben als vanouds verteld hoe onze dag was enzo. Ik heb hem mijn excuses aangeboden voor mijn scene. Hij zei dat die scene het wel moeilijk maakt. Waaruit ik opmerk dat alles misschien nog niet per definitie is afgesloten bij hem. Blijft voor mij de vraag: hou ik dit vol? Of is deze liefde toch belangrijker dan mijn toekomstdromen?
Zucht, ik ga maar gauw slapen want ik begin terug te krabbelen merk ik.
Sterkte!
Ik snap wel een beetje dat je vriend het raar vond als je een huis ging kopen als je ooit wilde samenwonen. Aan de andere kant: als hij dat nu nog niet wil, en jij gaat daarop zitten wachten en niks doen, dan zou hij zich toch onder druk gezet kunnen voelen?
Hij zou juist blij moeten zijn dat jij je eigen gang gaat zodat hij rustig de tijd kan nemen! En hij zal toch ook wel snappen dat je weg wil waar je nu zit? Ik neem tenminste aan dat je daar duidelijke redenen voor hebt, dus die zal hij ook wel weten. Dus eigenlijk zou ik het helemaal niet zo raar vinden als jij je eigen huis gaat kopen ookal willen jullie later op termijn samenwonen. Maar goed, dat is mijn mening maar.
En ja, als hij dan verwacht dat jij gaat wachten, dan is het toch logisch dat jij dan wil weten over wat voor termijn je het dan hebt?
Wat je beschrijft over zo fijn op een lijn zitten hadden wij ook! Wij hadden inderdaad ook al meerdere vakanties gepland (zonder tickets te kopen). Wij zaten de komende jaren ook al volgeboekt, haha. En ook gewoon in onze vrije tijd hier wilden we precies dezelfde dingen doen. Ja, dat mis ik nu ook heel erg.
Ik werk trouwens officieel part time maar wel meer uren dan jij. Eigenlijk werk ik net niet full time. Gelukkig kan ik wel een huis kopen, dat weet ik al.
Zoals Fozziebear al schreef: geld maakt niet gelukkig, maar zonder geld word je er ook niet gelukkiger op! Ik hoop echt dat jij een huis kunt kopen, zou inderdaad wel een domper zijn anders. Maar daar gaan we lekker niet vanuit.
Ik heb vanavond mijn ex-vriend gesproken. We waren heel rustig en we hebben als vanouds verteld hoe onze dag was enzo. Ik heb hem mijn excuses aangeboden voor mijn scene. Hij zei dat die scene het wel moeilijk maakt. Waaruit ik opmerk dat alles misschien nog niet per definitie is afgesloten bij hem. Blijft voor mij de vraag: hou ik dit vol? Of is deze liefde toch belangrijker dan mijn toekomstdromen?
Zucht, ik ga maar gauw slapen want ik begin terug te krabbelen merk ik.
Sterkte!
donderdag 1 oktober 2009 om 21:24
Hoe gaat het nu, Vooruit? Je zit echt in tweestrijd he? Lastig hoor. Je moet echt voor jezelf bepalen wat je wilt. Want samenwonen zit er echt niet in he?
En hoe gaat het met jou, Appeltje? Soms moet je ook niet teveel nadenken nee. Ik hoop dat het met jullie helemaal goed komt.
Ik voel me al een stuk beter. Ik denk dat het ergste verdriet weg is. De eerste dagen dacht ik alleen maar aan de leuke dingen en dat maakte me juist verdrietig, maar nu zie ik ook de minpunten weer en dat maakt me sterker.
En hoe gaat het met jou, Appeltje? Soms moet je ook niet teveel nadenken nee. Ik hoop dat het met jullie helemaal goed komt.
Ik voel me al een stuk beter. Ik denk dat het ergste verdriet weg is. De eerste dagen dacht ik alleen maar aan de leuke dingen en dat maakte me juist verdrietig, maar nu zie ik ook de minpunten weer en dat maakt me sterker.
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:06
Hoi Steeninwater, ik ben weer helemaal happy. Merk dat het ""muurtje" een beetje weg is tussen ons. We hebben deze week hele open gesprekken gehad en zelfs over dingen waar we het nog nooit over gehad hebben. Alle ellende van afgelopen jaar heeft ervoor gezorgd dat we hier helemaal geen tijd voor hebben gehad. Ik merk dat hij iets doet met de dingen die ik hem heb aangegeven en dat doet goed. Die "vrijheid"die hij nodig heeft valt best mee i.v.m. heel veel anderen en die vind ik ook helemaal niet erg wanneer ik weet waarom en wanneer hij er voor me is als ik dat nodig heb. Het gesprek is denk ik van beide kanten een opluchting geweest. We kennen elkaar nog niet zo lang dus er moet nog heel veel groeien, ik heb het gevoel dat het wel goed komt...
Voor jou is het allemaal heel vervelend maar ik zeg je nogmaals: als je voor elkaar bestemd bent kom je vroeg of laat weer bij hem terug... Een beetje een dooddoener maar die gedachte kan je misschien een beetje helpen...
Vooruit, ook jou wens ik het beste toe, de tijd zal het leren maar neem je vooral voor om gelukkig te worden... En dat lukt de eerste tijd zeker niet zonder hem, maar misschien later juist wel.... Maar laat het op je af komen en volg je gevoel ! Ik denk dat je de juiste keuze hebt gemaakt... (Maarrr het is vreselijk moeilijk!)Heel veel sterkte de komende tijd.
Misschien kom ik af en toe nog ff langs op het forum om te kijken hoe het jullie vergaat en om jullie het hart onder de riem te steken ( of om mijn beklag weer te doen. )
Op dit moment pas ik er even niet (en dat is niet omdat ik ondankbaar wil lijken), misschien weer over 3 jaar . In elk geval laat ik nu even dingen op me af komen en vooral genieten want ik weet niet wat de toekomst me zal brengen. Bedankt voor alle steun en ik vond het fijn om herkenbare verhalen te lezen, dit heeft me goed geholpen...
Heel veel liefs en een dikke knuffel voor jullie!
Voor jou is het allemaal heel vervelend maar ik zeg je nogmaals: als je voor elkaar bestemd bent kom je vroeg of laat weer bij hem terug... Een beetje een dooddoener maar die gedachte kan je misschien een beetje helpen...
Vooruit, ook jou wens ik het beste toe, de tijd zal het leren maar neem je vooral voor om gelukkig te worden... En dat lukt de eerste tijd zeker niet zonder hem, maar misschien later juist wel.... Maar laat het op je af komen en volg je gevoel ! Ik denk dat je de juiste keuze hebt gemaakt... (Maarrr het is vreselijk moeilijk!)Heel veel sterkte de komende tijd.
Misschien kom ik af en toe nog ff langs op het forum om te kijken hoe het jullie vergaat en om jullie het hart onder de riem te steken ( of om mijn beklag weer te doen
. )Op dit moment pas ik er even niet (en dat is niet omdat ik ondankbaar wil lijken), misschien weer over 3 jaar . In elk geval laat ik nu even dingen op me af komen en vooral genieten want ik weet niet wat de toekomst me zal brengen. Bedankt voor alle steun en ik vond het fijn om herkenbare verhalen te lezen, dit heeft me goed geholpen...
Heel veel liefs en een dikke knuffel voor jullie!
zaterdag 3 oktober 2009 om 12:53
Dag Appeltje en Steeninwater!
Appeltje, ik ben heel blij dat jullie zo'n goed gesprek hebben gehad en dat hij echt daadwerkelijk dingen verandert om jullie relatie te laten werken. Inderdaad, als je maar het idee hebt dat hij er helemaal voor gaat he. Dan kun jij op jouw beurt ook best weer een concessie doen, het is natuurlijk altijd een kwestie van geven en nemen.
Dat was voor mij ook altijd het belangrijkste: als hij mij ook maar tegemoet kwam, dan wilde ik ook best veel voor hem doen.
Ik vroeg me wel af: verandert hij daadwerkelijk bepaalde dingen of blijft het bij goede voornemens? Maar zo te lezen doet hij dat echt, dus dat gaat goed!
Nu hoop ik alleen wel 1) dat dat ook zo blijft en 2) dat dat voldoende voor jou zal zijn. Sorry als ik nu sceptisch klink. Maar daar gaan we wel vanuit, dus geniet er lekker van en het allerbeste!
Steeninwater, ik wens jou ook het allerbeste! Veel succes bij de hypotheekadviseur, ik hoop echt dat je een leuk huis kan kopen. Wat fijn dat het verdriet nu al minder is, blijkbaar was het verwerkingsproces al eerder in gang gezet?
Jij komt er wel, dat is duidelijk!
Wat mij betreft; ik modder nog wel even voort. Nu voel ik weer dat het echt het beste is zo. Hopelijk kan ik dat gevoel vasthouden. Want de gedachte dat ik vanaf nu mijn samenwoon-droom niet meer hoef op te geven maakt me toch wel erg blij!
Appeltje, ik ben heel blij dat jullie zo'n goed gesprek hebben gehad en dat hij echt daadwerkelijk dingen verandert om jullie relatie te laten werken. Inderdaad, als je maar het idee hebt dat hij er helemaal voor gaat he. Dan kun jij op jouw beurt ook best weer een concessie doen, het is natuurlijk altijd een kwestie van geven en nemen.
Dat was voor mij ook altijd het belangrijkste: als hij mij ook maar tegemoet kwam, dan wilde ik ook best veel voor hem doen.
Ik vroeg me wel af: verandert hij daadwerkelijk bepaalde dingen of blijft het bij goede voornemens? Maar zo te lezen doet hij dat echt, dus dat gaat goed!
Nu hoop ik alleen wel 1) dat dat ook zo blijft en 2) dat dat voldoende voor jou zal zijn. Sorry als ik nu sceptisch klink. Maar daar gaan we wel vanuit, dus geniet er lekker van en het allerbeste!
Steeninwater, ik wens jou ook het allerbeste! Veel succes bij de hypotheekadviseur, ik hoop echt dat je een leuk huis kan kopen. Wat fijn dat het verdriet nu al minder is, blijkbaar was het verwerkingsproces al eerder in gang gezet?
Jij komt er wel, dat is duidelijk!
Wat mij betreft; ik modder nog wel even voort. Nu voel ik weer dat het echt het beste is zo. Hopelijk kan ik dat gevoel vasthouden. Want de gedachte dat ik vanaf nu mijn samenwoon-droom niet meer hoef op te geven maakt me toch wel erg blij!
zaterdag 3 oktober 2009 om 13:13
Heel goed Vooruit, houd dat gevoel vast! En je dip-periodes zullen er de komende tijd wel blijven, maar worden steeds minder. Ik spreek uit ervaring!! Heb zelf nu een week waarop ik me op dinsdag nog behoorlijk miserabel voelde en gisteren en vandaag echt top-dagen heb! Zo kan het variëren blijkbaar!
Maar ben nu lekker bezig met mijn verhuizing naar m'n nieuwe koop-appartement te organiseren. Heerlijk, wat wordt dat een droom zeg.Geeft energie! En waar ik ook blij van word? Dat ik nu gewoon altijd precies kan doen waar ik zelf zin in heb! Dat is zo lekker rustig! Niets meer om over te piekeren, gewoon genieten. En een leuke nieuwe vent komt vanzelf wel op je pad.
En zoals je zelf al schrijft: je hoeft je samenwoondroom niet op te geven en dat is veel waard.
Maar ben nu lekker bezig met mijn verhuizing naar m'n nieuwe koop-appartement te organiseren. Heerlijk, wat wordt dat een droom zeg.Geeft energie! En waar ik ook blij van word? Dat ik nu gewoon altijd precies kan doen waar ik zelf zin in heb! Dat is zo lekker rustig! Niets meer om over te piekeren, gewoon genieten. En een leuke nieuwe vent komt vanzelf wel op je pad.
En zoals je zelf al schrijft: je hoeft je samenwoondroom niet op te geven en dat is veel waard.
zaterdag 3 oktober 2009 om 13:36
Jelia, bedankt voor je bemoedigende woorden.
Ohh wat heerlijk dat je bezig bent met de verhuizing naar jouw nieuwe koopwoning! Zou ik ook wel willen! Ik ben nog aan het zoeken en dat is ook al erg leuk. Geeft inderdaad energie.
Fijn dat het nu zo goed met je gaat, ondanks de dip van dinsdag. Inderdaad, je hoeft niet meer te piekeren, je mag gewoon genieten! En je hoeft je droom niet op te geven!
Zo te zien is dit nu inderdaad veel beter voor jou dan dat hele gedoe met jouw niet-samenwoon-ex.
Heel veel plezier en succes met de verhuizing!
Ohh wat heerlijk dat je bezig bent met de verhuizing naar jouw nieuwe koopwoning! Zou ik ook wel willen! Ik ben nog aan het zoeken en dat is ook al erg leuk. Geeft inderdaad energie.
Fijn dat het nu zo goed met je gaat, ondanks de dip van dinsdag. Inderdaad, je hoeft niet meer te piekeren, je mag gewoon genieten! En je hoeft je droom niet op te geven!
Zo te zien is dit nu inderdaad veel beter voor jou dan dat hele gedoe met jouw niet-samenwoon-ex.
Heel veel plezier en succes met de verhuizing!
zondag 4 oktober 2009 om 10:46
vooruit, heb je nog iets leuks gedaan dit weekend? beetje jezelf verwend met nieuwe kleding, beautybehandelingen en weet ik veel wat al niet meer? Beetje goed voor jezelf zorgen nu...
Nog contact gehad met je ex? Of na dat gesprek niet meer... Oh kan me je tweestrijd zo goed voorstellen! Bij mij was er buiten het samenwonen wel meer dat niet goed zat, dat maakte het voor mij wat makkelijker denk ik. Maar is dat bij jou ook zo?
Nog contact gehad met je ex? Of na dat gesprek niet meer... Oh kan me je tweestrijd zo goed voorstellen! Bij mij was er buiten het samenwonen wel meer dat niet goed zat, dat maakte het voor mij wat makkelijker denk ik. Maar is dat bij jou ook zo?
zondag 4 oktober 2009 om 12:36
Jelia, gisteren heb ik met een vriendin afgesproken en vandaag met een (gewone) goede vriend. Afleiding zoeken maar.
Met ex heb ik weinig contact, alleen vrijdag stuurde hij nog een mailtje. Waarschijnlijk gaan we volgende week wel praten.
Ik merk dat ik steeds bozer word omdat alles op zijn manier moest gaan. Niet alleen vanwege het niet-samenwonen, maar ook in een situatie als deze: hij bepaalt wanneer HIJ contact wil. En dan denk ik: ik heb al 3 jaar lang voor jou over gehad dat we niet samenwoonden, dus voor de rest zou jij je aan mij aan moeten passen. Ter compensatie.
Is dat nou zo onredelijk?
Met ex heb ik weinig contact, alleen vrijdag stuurde hij nog een mailtje. Waarschijnlijk gaan we volgende week wel praten.
Ik merk dat ik steeds bozer word omdat alles op zijn manier moest gaan. Niet alleen vanwege het niet-samenwonen, maar ook in een situatie als deze: hij bepaalt wanneer HIJ contact wil. En dan denk ik: ik heb al 3 jaar lang voor jou over gehad dat we niet samenwoonden, dus voor de rest zou jij je aan mij aan moeten passen. Ter compensatie.
Is dat nou zo onredelijk?
zondag 4 oktober 2009 om 14:49
Ik heb toen het uit was eigenlijk hetzelfde moeten constateren. Dat ik me in een aantal opzichten aan hem aanpaste, maar hij daarvoor niets terug deed. Het was vanzelfsprekend voor hem dat het zo ging. En dat was ook niet zo gek, want ik deed het ook altijd!
Dat is ook een van de redenen dat ik denk dat mijn ex en ik niet goed bij elkaar pasten. Heb er zelf ook wel veel van geleerd hoor, het ligt niet alleen maar aan hem. Maar zijn egoïstische gedrag werd wel steeds erger en toen moest ik wel een streep trekken.
Succes als jullie volgende week gaan praten, mijn ervaring tot nu toe is dat dat soort gesprekken altijd vrij heftig zijn. En maar weinig oplossen.
Dat is ook een van de redenen dat ik denk dat mijn ex en ik niet goed bij elkaar pasten. Heb er zelf ook wel veel van geleerd hoor, het ligt niet alleen maar aan hem. Maar zijn egoïstische gedrag werd wel steeds erger en toen moest ik wel een streep trekken.
Succes als jullie volgende week gaan praten, mijn ervaring tot nu toe is dat dat soort gesprekken altijd vrij heftig zijn. En maar weinig oplossen.
