Vriend

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, dit is de situatie:

ik heb een vriend. Die vriend ken ik al zo'n 10 jaar. Toen ik hem leerde kennen had ik een relatie. Via mijn toenmalige vriend heb ik hem leren kennen trouwens. Ik had hem al een tijdje in de gaten, vond hem erg leuk, maar toen werd ik dus opeens op een avond aan hem voorgesteld en bleek hij een kennis van mijn vriend te zijn. Ik heb toen de hele avond met hem zitten praten, er was een ontzettende klik, ik was meteen tot over mijn oren verliefd, maar heb er verder niets mee gedaan want ik had al een relatie. Die relatie is uiteindelijk uitgegaan en inmiddels ben ik alweer twee relaties verder. En die vriend is nog steeds een goede vriend waar ik ook nog steeds tot over mijn oren verliefd op ben. In die 10 jaar dat we we vrienden zijn heb ik dus wel steeds een relatie gehad en hij niet. Hij is meer van de one night stands zeg maar



Maar nu zijn we allebei single en de laatste tijd trekken we echt weer veel met elkaar op. Weekendjes weg, filmpje, uit eten. Echt ontzettend gezellig, maar gewoon als vrienden. Maar laatst waren we een weekendje weg en zijn we lekker gaan stappen. En ik was op het punt beland dat je met de nodige biertjes op zeg maar, opeens de moed hebt om dingen te zeggen en te doen die je anders nooit zou durven zeggen en doen. Nou ja, wat zal ik zeggen, als de wijn is in de man is de waarheid in de kan, en dat klopt als een bus. Ik heb soort van gezegd dat ik hem al 10 jaar erg leuk vind. Hij is sowieso al niet zo'n heel erg grote prater (ik ook niet), maar uiteindelijk bleek dat hij me 10 jaar geleden ook erg leuk vond. We hebben nog een tijdje tegen elkaar aan gezeten en toen zijn we ff een paar blokjes om gaan lopen voor we terug naar ons hotel gingen, ik mocht op z'n rug (?) en onze gezichten waren soms zo dicht bij elkaar, aaah, ik krijg er vlinders van in m'n buik als ik er weer aan terug denk, en af en toe hielden we elkaars hand vast maar het was duidelijk dat we er niet echt raad mee wisten. De volgende dag hebben we 't er niet meer over gehad. Toen ik weer thuis was heb ik hem gemaild om me te verontschuldigen voor mijn emotionele uitlatingen etc. Hij mailde terug dat hij het wel vond meevallen en dat als hij te ver was gegaan dat het hem dan speet (speet? is dat goed? ). Maar dat laatste weekend was gewoon zo, ik weet het niet goed. Het hele weekend waren er van die 'toevallige' aanrakingen, en onze hoofden dichtbij elkaar als we samen op de plattegrond keken en elkaars handen aanraken, benen tegen elkaar als we op een terrasje zaten, dubbelzinnige opmerkingen, nou ja, kan zo wel uren doorgaan.



Anyway, wat moet ik hier nou mee? We mailen ook aardig vaak met elkaar (paar keer per week), hij stuurt me vaak muziek via de mail, waarvan ik me ook weer afvraag of de teksten ook een bedoeling hebben of vindt ie de muziek gewoon mooi en wil hij dat met me delen? En net kreeg ik een mailtje van hem en noemt hij me 'schoonheid' en ik loop hier met een idiote grijns van hier tot Tokio, ik voel me net een verliefde tiener. Gek word ik ervan. Ik heb werkelijk geen idee of hij me nou wel of niet leuk vindt. Dat hij me leuk vindt als gewone vriendin weet ik wel zeker, maar of hij er ook meer in ziet...? Ik wil niet iets doen waar ik later spijt van heb, dat ik 't hem vertel en dat hij niet hetzelfde voelt maar dat wel onze vriendschap eraan gaat. Binnenkort gaan we samen naar de film. Wat denken jullie? Ik vind dit zo moeilijk! Ben zo bang om een blauwtje te lopen en een goede vriend kwijt te raken, maar ik ben zo verliefd dat ik het eigenlijk niet voor me kan houden!

Voor ik begin weg te tikken eerst graag even dit:

WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!



Ok.

Waaaaaah! (nog een keer, sorry)

Ik zit hier met bibberende vingers en knikkende knieën!

Ik weet niet goed waar ik moet beginnen!



Ok. Ik heb gistermiddag mijn stoute schoenen aangetrokken! Last minute oppas kunnen regelen voor mijn zoontje. En met lood in de schoenen richting station gefietst. Ik had een tas mee met twee biertjes en twee glazen, haha, ja klinkt misschien stom maar ik had hem al heeeeeeeel lang een keer beloofd dat ik voor hem een keer dat bier zou kopen (speciaal bier dus) en dat we dat samen zouden opdrinken.



Anyway, toen de trein aankwam weer naar de achterkant van het station gelopen en daar staan twijfelen, wel of niet bellen, gewoon langsgaan, aanbellen????? De zenuwen gierden door mijn lijf! Nu weer, nu ik dit type. Argh, vreselijk!

Uiteindelijk heb ik hem niet gebeld maar ben ik gewoon naar zijn huis gegaan. Aangebeld, shit wat was ik zenuwachtig! Dacht stiekem nog, ik hoop dat ie niet thuis is... Maar toen deed ie de deur open en begon ik wartaal uit te slaan, haha. Nee ik weet niet meer wat ik precies gezegd heb, ik had de twee biertjes achter m'n rug en zei iets van 'tadaaaa! biertje'?' of zo. Ow echt heel onbenullig! Pfffff... Maar hij moest heel erg lachen en keek heel verrast en blij om me te zien!



Ow het was echt een beetje onwennig, ik was nog nooit eerder zomaar spontaan bij 'm langsgeweest, ja die ene keer laatst toen hij niet thuis was en toen zei hij later ook hoe jammer hij dat vond dat ie er niet was. Maar dat terzijde. Ik moest eerst heeeeeel erg nodig naar de wc van de zenuwen, haha, erg hè? Volgens mij had hij dat wel door, dat ik zo zenuwachtig was, hij zat maar steeds een beetje te lachen. Maar goed, beetje staan kletsen en toen zei hij zullen we die biertjes ff proberen? Dus ik haalde mijn glazen tevoorschijn, kreeg hij ook helemaal de slappe lach, volgens mij was hij ook zenuwachtig, ik weet niet, het leek wel alsof we allebei iets in de lucht voelden hangen, dat het anders dan anders was zeg maar! Enfin, hij liep naar het aanrecht en hij stond met zijn rug naar me toe de flesjes open te maken en ik dacht - ik weet niet waarom en waar ik het vandaan haalde, ik ben nog steeds verbaasd over mezelf - maar ik dacht, nu moet ik het doen en ik liep naar hem toe en sloeg mijn arm om zijn middel en legde mijn hoofd tegen zijn rug en als vanzelf draaide hij zich een slag om en pakte me vast en hij lachte naar me en toen bukte hij zich (hij is heel lang - of ik heel klein? ) en voor ik het besefte stonden we te zoenen!!! Ik kan niet beschrijven wat er door me heen ging. Kunnen jullie je iets voorstellen bij 10 jaar lang wachten op dit moment??? Allemachtig wat is het die 10 jaar waard geweest! Ik kan het echt niet uitleggen maar wat voelde het GOED! Ik denk dat we wel een kwartier hebben staan zoenen bij dat aanrecht, ik was zo emotioneel, terwijl ik dit aan het typen ben lopen er alweer tranen over mijn wangen, ik stroom echt over van liefde voor die man!!! Het lijkt zelfs alsof het nu allemaal NOG sterker voelt dan die hele 10 jaar die eraan vooraf gegaan zijn!



We hebben verder nog een hele middag gewoon in elkaars armen gelegen en veel gezoend en gepraat en het was echt heerlijk, dat ik daar zo lang mee gewacht heb, stom stom stom! Ik ben blij dat ik uiteindelijk de stap gezet heb, hij ook, haha. Hij durfde dus inderdaad niet, bang om een blauwtje te lopen... Ow wat kan ik zeggen, soort zoekt soort of zo?