Relaties
alle pijlers
Vruchtbaarheidsproblemen
zondag 20 mei 2018 13:56
Gisteren een vriendin op de koffie gehad.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
maandag 21 mei 2018 08:27
Natuurlijk, maar ik denk dat je meer bereikt met een liefdevolle aanpak dan wat ik hier aan reacties van TO heb ik gelezen ten aanzien van zijn gezeur, haar ongeduld en geen verantwoordelijkheid nemen om haar zwanger te maken. Ik zou ook mijn klep houden wanneer ik zo werd benaderd. Hij hoeft zich niet bloot te stellen aan liefdeloos en niet empathisch gedrag. Niemand kan je daar toe verplichten ook niet in een relatie.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 mei 2018 08:33
Sorry, TO, maar op deze basis zou ik zelfs niet aan kinderen beginnen... kans is groot dat jullie relatie het nadien niet overleeft, zo te lezen...
Stel je aub even in zijn plaats, zoals iemand ook al schreef, als jij borstkanker had en een borst verliest, zou jij je evenveel vrouw voelen als nu?! Je volledig durven/willen blootgeven? Je zou ook moeten wennen aan je eigen lichaam en alles moeten verwerken.
Ik snap héél goed je kinderwens, zelf ook via IVF zwanger nu, en zoiets weegt ontzettend op je relatie, maar je moet zoiets met 2 HEEL ERG GRAAG WILLEN, en niet maar van 1 kant, dat werkt niet. Je gaat SAMEN voor een kindje of niet...
Sterkte
Stel je aub even in zijn plaats, zoals iemand ook al schreef, als jij borstkanker had en een borst verliest, zou jij je evenveel vrouw voelen als nu?! Je volledig durven/willen blootgeven? Je zou ook moeten wennen aan je eigen lichaam en alles moeten verwerken.
Ik snap héél goed je kinderwens, zelf ook via IVF zwanger nu, en zoiets weegt ontzettend op je relatie, maar je moet zoiets met 2 HEEL ERG GRAAG WILLEN, en niet maar van 1 kant, dat werkt niet. Je gaat SAMEN voor een kindje of niet...
Sterkte
maandag 21 mei 2018 09:02
Wat een heftige situatie. Ik snap heel goed dat dit ook zijn uitwerking op jou heeft gehad.
Ik denk echter wel dat het heel belangrijk is voor jou om je te realiseren dat je je relatie aan het verwoesten bent. Je toont erg weinig begrip voor je man; je hebt alleen maar oog voor je kinderwens. Na alles wat er is gebeurd is je man ook simpelweg niet meer dezelfde persoon. En hij heeft al helemaal geen 'verantwoordelijkheid' om jou te bezwangeren.
Het zou je heel goed doen om - ondanks je eigen verdriet - eens een stap terug te nemen en te kijken naar wat je man nodig heeft. En om te waarderen dat je hem nog hebt. Ik snap er niks van dat jij met geen woord rept over wat het met jou doet dat je man duidelijk zo ongelukkig is. Als mijn man zo met zichzelf in de knoop zou zitten zou ik dat ondraaglijk vinden. Hij is mij 1000 keer belangrijker dan welke kinderwens ook. Hij is mijn levenspartner, mijn grote liefde. Niet alleen maar de route naar een kind.
Praat met elkaar. Dwing hem toch tot een gesprek en vertel dan je eigen gevoelens. Ook over je angst dat je het hem kwalijk blijft nemen als er nooit een kindje komt (wat ik heel goed kan begrijpen). Dat je van hem houdt, maar zo graag verder wil gaan met jullie leven. Wie weet kan hij daarop reageren, of doet het op zijn minst iets met hem.
Al zou het lukken, jullie hebben nu absoluut geen basis om een kind op te voeden. Je wil nu zelf geloven dat jullie dat wel hebben, maar een relatie waarin niet gepraat wordt, geen begrip is voor elkaars gevoelens en waarin de behoefte naar seks ongelijk is, gaat het nooit redden. Dan zit jij over 2.5 jaar met een dreumes alleen ergens.
Ik denk echter wel dat het heel belangrijk is voor jou om je te realiseren dat je je relatie aan het verwoesten bent. Je toont erg weinig begrip voor je man; je hebt alleen maar oog voor je kinderwens. Na alles wat er is gebeurd is je man ook simpelweg niet meer dezelfde persoon. En hij heeft al helemaal geen 'verantwoordelijkheid' om jou te bezwangeren.
Het zou je heel goed doen om - ondanks je eigen verdriet - eens een stap terug te nemen en te kijken naar wat je man nodig heeft. En om te waarderen dat je hem nog hebt. Ik snap er niks van dat jij met geen woord rept over wat het met jou doet dat je man duidelijk zo ongelukkig is. Als mijn man zo met zichzelf in de knoop zou zitten zou ik dat ondraaglijk vinden. Hij is mij 1000 keer belangrijker dan welke kinderwens ook. Hij is mijn levenspartner, mijn grote liefde. Niet alleen maar de route naar een kind.
Praat met elkaar. Dwing hem toch tot een gesprek en vertel dan je eigen gevoelens. Ook over je angst dat je het hem kwalijk blijft nemen als er nooit een kindje komt (wat ik heel goed kan begrijpen). Dat je van hem houdt, maar zo graag verder wil gaan met jullie leven. Wie weet kan hij daarop reageren, of doet het op zijn minst iets met hem.
Al zou het lukken, jullie hebben nu absoluut geen basis om een kind op te voeden. Je wil nu zelf geloven dat jullie dat wel hebben, maar een relatie waarin niet gepraat wordt, geen begrip is voor elkaars gevoelens en waarin de behoefte naar seks ongelijk is, gaat het nooit redden. Dan zit jij over 2.5 jaar met een dreumes alleen ergens.
phloxx wijzigde dit bericht op 21-05-2018 09:19
15.10% gewijzigd
-
maandag 21 mei 2018 09:11
Ik vind sommigen vrij hard voor TO.. en ja, ik vind het ook egocentrisch klinken en de boosheid/frustratie sijpelt overal doorheen.
Aan de andere kant; onderschat de hormonen en psychische druk van een vrouw met een sterke kinderwens niet. Zeker als je al 36 bent. Voor sommigen op dit forum hoor je dan al geen kinderen meer te krijgen.
TO, ik denk dat jullie allebei lijden. Omdat jullie elkaar niet kunnen geven wat jullie nodig hebben (tijd & begrijp/kinderen) en dit ook niet volledig open op tafel gooien.
Ik heb Godzijdank geen ervaring met kanker maar ik begrijp van een aantal forummers die er wel mee te maken hebben gehad dat het een ongelofelijke impact heeft op je/jullie leven. Dan is een jaar heel kort, hoewel voor jou in het licht van kinderen krijgen, heel lang is!
Jij bent met jouw wens bezig en je man is nog herstellende, zo simpel is het. Hij is er niet aan toe. En dat dit voor jou buigen of barsten is, is niet leuk. Jij wacht voor je gevoel al zo lang. Ik vraag me alleen af of je man ook wacht of dat hij alleen maar heel blij is dat hij nog leeft.
Leg alles op tafel; je angst om hem te verliezen, met de diagnose én nu, je angst om geen kinderen te krijgen, je angst dat je hem dat kwalijk gaat nemen. Het is nogal wat wat jullie hebben doorgemaakt. Ook jij hebt behoorlijk was angsten doorstaan. Toch is inderdaad kinderen geen recht en is je man jou niets verplicht in het kinderen-geval.
Wel ben ik van mening dat hij een verantwoordelijkheid heeft om om tafel te gaan met jou en de zaken open en eerlijk te bespreken.
Fijn dat je hier even ongegeneerd je woede en frustratie eruit gooit zodat je straks met geduld en liefde een gesprek aan kan gaan. Of het nou terecht is of niet, jij voelt het zo. En je man zal ook van alles voelen denk ik zo; druk, een middel tot een doel, mannelijk gezien afgeschreven.. geen idee maar hij voelt vast van alles. Vrouwen na een bevalling kunnen soms ook geen seks meer hebben omdat zij ineens heel anders kijken en denken over hun vagina. Zoiets ingrijpends kan alles veranderen.
Praat met elkaar en doe dit met liefde en openheid, zonder verwijten. Ga picknicken op een zonnige en neutrale plek, ga op vakantie. Jullie leven en houden van elkaar! Zet dat op de voorgrond.
Aan de andere kant; onderschat de hormonen en psychische druk van een vrouw met een sterke kinderwens niet. Zeker als je al 36 bent. Voor sommigen op dit forum hoor je dan al geen kinderen meer te krijgen.
TO, ik denk dat jullie allebei lijden. Omdat jullie elkaar niet kunnen geven wat jullie nodig hebben (tijd & begrijp/kinderen) en dit ook niet volledig open op tafel gooien.
Ik heb Godzijdank geen ervaring met kanker maar ik begrijp van een aantal forummers die er wel mee te maken hebben gehad dat het een ongelofelijke impact heeft op je/jullie leven. Dan is een jaar heel kort, hoewel voor jou in het licht van kinderen krijgen, heel lang is!
Jij bent met jouw wens bezig en je man is nog herstellende, zo simpel is het. Hij is er niet aan toe. En dat dit voor jou buigen of barsten is, is niet leuk. Jij wacht voor je gevoel al zo lang. Ik vraag me alleen af of je man ook wacht of dat hij alleen maar heel blij is dat hij nog leeft.
Leg alles op tafel; je angst om hem te verliezen, met de diagnose én nu, je angst om geen kinderen te krijgen, je angst dat je hem dat kwalijk gaat nemen. Het is nogal wat wat jullie hebben doorgemaakt. Ook jij hebt behoorlijk was angsten doorstaan. Toch is inderdaad kinderen geen recht en is je man jou niets verplicht in het kinderen-geval.
Wel ben ik van mening dat hij een verantwoordelijkheid heeft om om tafel te gaan met jou en de zaken open en eerlijk te bespreken.
Fijn dat je hier even ongegeneerd je woede en frustratie eruit gooit zodat je straks met geduld en liefde een gesprek aan kan gaan. Of het nou terecht is of niet, jij voelt het zo. En je man zal ook van alles voelen denk ik zo; druk, een middel tot een doel, mannelijk gezien afgeschreven.. geen idee maar hij voelt vast van alles. Vrouwen na een bevalling kunnen soms ook geen seks meer hebben omdat zij ineens heel anders kijken en denken over hun vagina. Zoiets ingrijpends kan alles veranderen.
Praat met elkaar en doe dit met liefde en openheid, zonder verwijten. Ga picknicken op een zonnige en neutrale plek, ga op vakantie. Jullie leven en houden van elkaar! Zet dat op de voorgrond.
maandag 21 mei 2018 09:40
Phloxx schreef: ↑21-05-2018 09:02Wat een heftige situatie. Ik snap heel goed dat dit ook zijn uitwerking op jou heeft gehad.
Ik denk echter wel dat het heel belangrijk is voor jou om je te realiseren dat je je relatie aan het verwoesten bent. Je toont erg weinig begrip voor je man; je hebt alleen maar oog voor je kinderwens. Na alles wat er is gebeurd is je man ook simpelweg niet meer dezelfde persoon. En hij heeft al helemaal geen 'verantwoordelijkheid' om jou te bezwangeren.
Het zou je heel goed doen om - ondanks je eigen verdriet - eens een stap terug te nemen en te kijken naar wat je man nodig heeft. En om te waarderen dat je hem nog hebt. Ik snap er niks van dat jij met geen woord rept over wat het met jou doet dat je man duidelijk zo ongelukkig is. Als mijn man zo met zichzelf in de knoop zou zitten zou ik dat ondraaglijk vinden. Hij is mij 1000 keer belangrijker dan welke kinderwens ook. Hij is mijn levenspartner, mijn grote liefde. Niet alleen maar de route naar een kind.
Praat met elkaar. Dwing hem toch tot een gesprek en vertel dan je eigen gevoelens. Ook over je angst dat je het hem kwalijk blijft nemen als er nooit een kindje komt (wat ik heel goed kan begrijpen). Dat je van hem houdt, maar zo graag verder wil gaan met jullie leven. Wie weet kan hij daarop reageren, of doet het op zijn minst iets met hem.
Al zou het lukken, jullie hebben nu absoluut geen basis om een kind op te voeden. Je wil nu zelf geloven dat jullie dat wel hebben, maar een relatie waarin niet gepraat wordt, geen begrip is voor elkaars gevoelens en waarin de behoefte naar seks ongelijk is, gaat het nooit redden. Dan zit jij over 2.5 jaar met een dreumes alleen ergens.
Waar zou ik dan precies begrip voor moeten hebben. Hij heeft niet eens het fatsoen om iets met mij te bespreken. En het is niet dat ik hem er nooit om heb gevraagd. Ik heb hem al meerdere malen "gedwongen" om met mij te praten. Meer dan wat loze beloftes dat alles wel goed komt en dat we nog tijd hebben, komt er niet uit.
maandag 21 mei 2018 09:59
Als je dat niet snapt, en vindt dat hij geen fatsoen heeft. Wat doe je dan nog bij hem. Wat maakt het dat je nog graag een kind met hem wil?Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 09:40Waar zou ik dan precies begrip voor moeten hebben. Hij heeft niet eens het fatsoen om iets met mij te bespreken. En het is niet dat ik hem er nooit om heb gevraagd. Ik heb hem al meerdere malen "gedwongen" om met mij te praten. Meer dan wat loze beloftes dat alles wel goed komt en dat we nog tijd hebben, komt er niet uit.
Ik vind je ontzettend egocentrisch. Niet alleen naar je man, maar ook straks naar je kind. Je wil koste wat kost nu zwanger worden. Ik zou eerst maar eens aan mijn relatie werken voordat je over een jaar alleenstaande moeder bent.
Het lijkt er op dat jouw wens voor een kind boven het welzijn van je man staat. Ook na je 36e kan je nog prima zwanger worden. Zorg er eerst maar voor dat jullie samen gelukkig zijn en afzonderlijk van elkaar. Want als je er zo in blijft staan is het iig gedoemd om te mislukken.
maandag 21 mei 2018 10:01
Ergens in het genezingsproces zijn jullie elkaar totaal kwijtgeraakt. Jullie kunnen samen niet (meer) praten. Niet over de kanker niet over de kinderwens. Jij voelt je eenzaam zo te lezen en niet gehoord.
In een relatie heb je ups and downs. Door te praten hou je verbinding en kom je daar doorheen. Dan ontbreekt totaal bij jullie. Is dat een goede basis voor kinderen? Ik denk van niet.
In een zwangerschap rondom de geboorte en in het eerste jaar kom je ook minder makkelijke tijden tegen. Zonder een goede basis red je het dan niet.
Niet zijn ziekte of de vruchtbaarheidsproblemen zijn het grootste struikelblok maar jullie onmacht om te praten.
Weet je wel zeker dat je zo wil blijven doorgaan?
In een relatie heb je ups and downs. Door te praten hou je verbinding en kom je daar doorheen. Dan ontbreekt totaal bij jullie. Is dat een goede basis voor kinderen? Ik denk van niet.
In een zwangerschap rondom de geboorte en in het eerste jaar kom je ook minder makkelijke tijden tegen. Zonder een goede basis red je het dan niet.
Niet zijn ziekte of de vruchtbaarheidsproblemen zijn het grootste struikelblok maar jullie onmacht om te praten.
Weet je wel zeker dat je zo wil blijven doorgaan?
maandag 21 mei 2018 10:07
waar gaan die gedwongen gesprekken dan over? Over zijn gevoel en angsten? Of over jouw behoefte aan een kind?
En wanneer dat kind er gaat komen?
Misschien kan je het op een andere manier insteken. Niet via de ik wil nu een baby route, maar wat hij voelt, wat zijn angsten zijn voor de toekomst en of hij het een plek heeft kunnen geven.
Ik denk dat je daar misschien een grotere kans hebt op antwoorden dan wat je nu doet. Als je weet wat er achter schuilgaat kan je een oplossing bedenken.
En wanneer dat kind er gaat komen?
Misschien kan je het op een andere manier insteken. Niet via de ik wil nu een baby route, maar wat hij voelt, wat zijn angsten zijn voor de toekomst en of hij het een plek heeft kunnen geven.
Ik denk dat je daar misschien een grotere kans hebt op antwoorden dan wat je nu doet. Als je weet wat er achter schuilgaat kan je een oplossing bedenken.
maandag 21 mei 2018 10:31
En toch hebben die gedwongen gesprekken geen inzicht gegeven in zijn motieven ondanks dat het vooral daar over ging? Apart.
Ik denk niet dat je dit nog samen op kunt lossen.
Relatietherapie is een optie maar alleen wanneer beide daar in willen investeren.
Ik denk niet dat je dit nog samen op kunt lossen.
Relatietherapie is een optie maar alleen wanneer beide daar in willen investeren.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 mei 2018 10:33
Dan moet je omdraaien en de regie nemen in het gesprek waar jou behoeftes en wensen (danwel teleurstellingen) nu liggen.
En dat hoeft niet perse op een verwijtende manier te zijn. Al is het denk ik prima om aan te geven dat je je tekort gedaan voelt.
Waarbij het niet hoeft te betekenen dat hij in 1 gesprek ander gedrag laat zien. Maar wel dat het weer een gezamenlijk proces wordt.
Ik lees veel boosheid en angst in je verhaal. Niet perse egoïsme. Maar wel veel risico’s om elkaar helemaal uit het oog te verliezen. Voorkom dat.
Sterkte
maandag 21 mei 2018 10:35
Wat denk je zelf nog uit deze relatie te halen?
Maakt hij je nog gelukkig?
Of is hij je enige manier om een kind te krijgen voor je te oud bent?
Besef je ook dat de kans groot is dat jullie relatie het niet gaat halen en je kind dan in een gebroken gezin opgroeit?
Ik denk dat jullie serieuze hulp nodig hebben voor jullie samen een kind krijgen.
Maakt hij je nog gelukkig?
Of is hij je enige manier om een kind te krijgen voor je te oud bent?
Besef je ook dat de kans groot is dat jullie relatie het niet gaat halen en je kind dan in een gebroken gezin opgroeit?
Ik denk dat jullie serieuze hulp nodig hebben voor jullie samen een kind krijgen.
maandag 21 mei 2018 11:03
Top dat je hier zo open over bent!!!Sunny-in-Perth schreef: ↑21-05-2018 02:08Ik begrijp je wel, heb zelf ook in een medisch traject gezeten om zwanger te worden en daarin was sex al lang niet meer voor het plezier maar puur uit noodzaakt en op de klok wanneer we de beste kansen hadden. Het probleem lag niet bij mijn man en hij heeft er ook alles aan gedaan om samen zwanger te worden. Maar ik ben zeker niet lief voor hem geweest, was elke dag bezig met mijn kinderwens en hij had echt regels over in welke positie hij klaar mocht komen en hoelang hij moest wachten voordat hij van me af mocht (totaal niet romantisch) het is ook wel een keer voorgekomen dat ik nu sex moest hebben en hij te moe was, toen was het echt ruzie en huilen waarna hij een half uur later toch maar zijn best deed om sex te hebben. Mijn kinderwens was ook zeker sterker dan mijn wens voor een relatie.
Ik hoop echt dat jullie goed hierover kunnen praten en dat hij ook meer begrip gaat tonen voor jouw situatie. Een kinderwens is echt niet makkelijk als je niet de juiste steun krijgt van je partner.
maandag 21 mei 2018 11:19
viva-amber schreef: ↑21-05-2018 10:31En toch hebben die gedwongen gesprekken geen inzicht gegeven in zijn motieven ondanks dat het vooral daar over ging? Apart.
Ik denk niet dat je dit nog samen op kunt lossen.
Relatietherapie is een optie maar alleen wanneer beide daar in willen investeren.
Het zegt gewoon dat hij geen zin heeft in seks en dat dat met tijd wel in orde zal komen.
Als hij niets zegt, kunnen we inderdaad niet tot inzicht komen.
maandag 21 mei 2018 11:27
Natasja, wil je wel met deze man verder? Hij weet toch ook wat je leeftijd is, en dat het zwanger worden eerder niet zo makkelijk ging? Hoe denkt hij daar dan over?
Ik vlak echt de impact van zijn ziekte niet uit hoor, lijkt me heel heftig om dat mee te moeten maken. Maar jouw kant is er ook. En voor jou begint de tijd zo langzamerhand te dringen, zeker als je misschien nog een medisch circuit in moet.
Kan je aandringen op een serieus gesprek? En dan niet meteen nu, maar nu wel afspreken dat jullie dat van het weekend gaan voeren. Zodat hij erop voorbereid is. Hij moet er wel van doordrongen zijn dat jij niet meer wil en kan wachten.
Je moet gewoon wat dingen van hem weten. Wil hij nog een kind met jou, kan hij nog klaarkomen. Heel zakelijk misschien, maar voortplanting is een heel normale basale behoefte.
Wees ook niet bang voor zijn antwoorden. Je hebt nu het meeste aan duidelijkheid. Je kan niet langer aan het lijntje gehouden worden.
Ik vlak echt de impact van zijn ziekte niet uit hoor, lijkt me heel heftig om dat mee te moeten maken. Maar jouw kant is er ook. En voor jou begint de tijd zo langzamerhand te dringen, zeker als je misschien nog een medisch circuit in moet.
Kan je aandringen op een serieus gesprek? En dan niet meteen nu, maar nu wel afspreken dat jullie dat van het weekend gaan voeren. Zodat hij erop voorbereid is. Hij moet er wel van doordrongen zijn dat jij niet meer wil en kan wachten.
Je moet gewoon wat dingen van hem weten. Wil hij nog een kind met jou, kan hij nog klaarkomen. Heel zakelijk misschien, maar voortplanting is een heel normale basale behoefte.
Wees ook niet bang voor zijn antwoorden. Je hebt nu het meeste aan duidelijkheid. Je kan niet langer aan het lijntje gehouden worden.
anoniem_366913 wijzigde dit bericht op 21-05-2018 11:32
19.48% gewijzigd
maandag 21 mei 2018 11:39
Tja je kunt mensen niet dwingen: niet tot seks, niet tot praten en ook niet tot zaaddonatie.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 11:19Het zegt gewoon dat hij geen zin heeft in seks en dat dat met tijd wel in orde zal komen.
Als hij niets zegt, kunnen we inderdaad niet tot inzicht komen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 mei 2018 11:41
maandag 21 mei 2018 11:43
En als dat kind er wel komt? Denk je werkelijk dat dat jullie relatie gaat redden?Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 11:41Voor hij ziek werd, was onze relatie heel leuk. Nu blijft er niet veel van over.
Ik denk niet dat onze relatie blijft voortduren als er geen kinderen komen.
Of vind je het niet belangrijk daar over na te denken?
maandag 21 mei 2018 11:48
+1Nirakkam schreef: ↑21-05-2018 10:01Ergens in het genezingsproces zijn jullie elkaar totaal kwijtgeraakt. Jullie kunnen samen niet (meer) praten. Niet over de kanker niet over de kinderwens. Jij voelt je eenzaam zo te lezen en niet gehoord.
In een relatie heb je ups and downs. Door te praten hou je verbinding en kom je daar doorheen. Dan ontbreekt totaal bij jullie. Is dat een goede basis voor kinderen? Ik denk van niet.
In een zwangerschap rondom de geboorte en in het eerste jaar kom je ook minder makkelijke tijden tegen. Zonder een goede basis red je het dan niet.
Niet zijn ziekte of de vruchtbaarheidsproblemen zijn het grootste struikelblok maar jullie onmacht om te praten.
Weet je wel zeker dat je zo wil blijven doorgaan?
De opmerkingen her en der over borst of eierstokken moet ik wel om glimlachen.
Ik heb zelf een mismaakte borst door een ongeluk en zelfs ik denk: man 1 ontbrekende bal zie je niet eens.
Ik zou mijn eierstokken/baarmoeder er wel voor over hebben om mijn borst weer goed te hebben. Desondanks kan ik me prima geven bij de seks, maar ik heb dan ook wel wat langer de tijd gehad om met dat idee te leven.
Maar goed ieder mens is anders.
Ik zou tegen hem denk ik zeggen: relatietherapie of ik vrees het einde van de relatie.
maandag 21 mei 2018 11:56
Best een vreemde opmerking gemiddelden los te laten op iemand die NU al vruchtbaarheidsproblemen heeft. Voor de tumor ontdekt werd kwamen ze daar immers al voor bij een arts.Hecamel schreef: ↑21-05-2018 09:59Het lijkt er op dat jouw wens voor een kind boven het welzijn van je man staat. Ook na je 36e kan je nog prima zwanger worden. Zorg er eerst maar voor dat jullie samen gelukkig zijn en afzonderlijk van elkaar. Want als je er zo in blijft staan is het iig gedoemd om te mislukken.
maandag 21 mei 2018 12:00
Helaas/gelukkig spreek ik uit ervaring. Ben 38. Was 36 toen ik eindelijk zwanger was. Heb 5,5 jaar over de eerste gedaan en we zijn nu aan het proberen voor een tweede.Judy_Hopps schreef: ↑21-05-2018 11:56Best een vreemde opmerking gemiddelden los te laten op iemand die NU al vruchtbaarheidsproblemen heeft. Voor de tumor ontdekt werd kwamen ze daar immers al voor bij een arts.
Uit die onderzoeken is niets gekomen wat een zwangerschap tegen zou moeten staan. Dus ook voor haar is het gewoon mogelijk.
maandag 21 mei 2018 12:00
Ik vind het onbegrijpelijk dat jij, in jouw situatie, de gevoelens van TO´s man bagatelliseert.Judy_Hopps schreef: ↑21-05-2018 11:48De opmerkingen her en der over borst of eierstokken moet ik wel om glimlachen.
Ik heb zelf een mismaakte borst door een ongeluk en zelfs ik denk: man 1 ontbrekende bal zie je niet eens.
maandag 21 mei 2018 12:06
Ik zie niet in waarom onze relatie het niet zou halen, als we terug gemeenschappelijk voor iets kunnen gaan.
Misschien is het wel ontzettend egoïstisch, maar ik kan niet voort als er geen kinderen komen. Dan is mijn leven niet meer compleet.
Mijn wens is gewoon zo veel groter dan gelijk welke andere wens, de wens om aantrekkelijk te blijven, of om een leuk seksleven te hebben.
maandag 21 mei 2018 12:09
Omdat de eerste jaren met kleine kinderen pittig zijn, en in die tijd sowieso al flink wat relaties sneuvelen. En aangezien jullie relatie toch al niet geweldig loopt, lijkt me dit een flink risico.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 12:06Ik zie niet in waarom onze relatie het niet zou halen, als we terug gemeenschappelijk voor iets kunnen gaan.
Misschien is het wel ontzettend egoïstisch, maar ik kan niet voort als er geen kinderen komen. Dan is mijn leven niet meer compleet.
Mijn wens is gewoon zo veel groter dan gelijk welke andere wens, de wens om aantrekkelijk te blijven, of om een leuk seksleven te hebben.
Maar kennelijk is het jou alleen om een kind te doen. Denk je aub ook aan het kind zelf?
