Relaties
alle pijlers
Vruchtbaarheidsproblemen
zondag 20 mei 2018 13:56
Gisteren een vriendin op de koffie gehad.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
zondag 20 mei 2018 16:48
Lucifermiauww schreef: ↑20-05-2018 16:00Je hebt een EQ van een erwt?
Je snapt niet dat kanker zo'n impact op je kan hebben of een missende zaadbal mensen onzeker kan maken?
Kanker heeft niet enkel een impact op de persoon die ziek is, maar ook op de omgeving.
Geloof mij, zijn diagnose is ook hard aangekomen bij mij.
We hadden een afspraak met een arts die ons zou helpen om een kindje te krijgen, en dan krijgen we te horen dat hij onmiddellijk in het ziekenhuis moest blijven, dat hij kanker had en direct onder het mes moet.
Natuurlijk heeft zoiets een impact op jou.
Gelukkig was het daarna goed nieuws. De kanker was niet uitgezaaid. Chemo was ook niet persé nodig. We hadden twee opties: watchfull waiting (regelmatig op controle gaan) en chemo om de kans op micrometastasen te verminderen. We hebben het zekere voor het zekere genomen en mijn man heeft chemo gehad.
Op zich was hij niet zo misselijk van de chemo. Zijn conditie was echt héél laag.
We hebben ook de optie besproken voor een teelbalprothese, maar mijn man wilde dit niet. Hij is sportief en vond dat dit gewoon in de weg zou zitten bij het sporten.
Zijn behandeling is bijna een jaar afgerond. Nu gaat zijn leven bijna door als voor hij ziek werd. Hij is aan het werk, sport weer vaker, hobby's. Alleen in bed laat hij het afweten.
Ik snap dat mensen het heel moeilijk kunnen hebben na kanker en psychisch diep kunnen zitten.
Ik snap gewoon niet dat mijn man niet inziet dat de keuze van nu onze toekomst hypothekeert.
zondag 20 mei 2018 17:12
Wat een heftige situatie voor jullie allebei.
Wat ik me wel afvraag: wat als jij nou je zin krijgt en je bent over 2 maanden zwanger, maar bij hem is er nog niets veranderd en dit gaat tussen jullie in staan. Dan ben je over een jaar of 2 misschien wel alleenstaand moeder.
De enige oplossing hier lijkt me om heel helder aan hem te maken hoe jij erin staat. Niet verwijtend richting hem, maar vanuit jezelf en jouw gevoel en jouw verdriet en angst. Probeer je (begrijpelijke) woede hier buiten te laten.
Het minste wat hij voor jou kan doen is in gesprek gaan met een therapeut (liefst samen).
Andere vraag: Heb je gedacht aan eicellen bevriezen zodat je wat minder haast hebt?
Wat ik me wel afvraag: wat als jij nou je zin krijgt en je bent over 2 maanden zwanger, maar bij hem is er nog niets veranderd en dit gaat tussen jullie in staan. Dan ben je over een jaar of 2 misschien wel alleenstaand moeder.
De enige oplossing hier lijkt me om heel helder aan hem te maken hoe jij erin staat. Niet verwijtend richting hem, maar vanuit jezelf en jouw gevoel en jouw verdriet en angst. Probeer je (begrijpelijke) woede hier buiten te laten.
Het minste wat hij voor jou kan doen is in gesprek gaan met een therapeut (liefst samen).
Andere vraag: Heb je gedacht aan eicellen bevriezen zodat je wat minder haast hebt?
zondag 20 mei 2018 18:18
Ik snap wel dat hij geen kinder met je wil. Hoe zou het voelen om door kanker een borst te missen? Hij heeft geen verantwoordelijkheid om jou zwanger te maken in deze situatie. Hij heeft hooguit de verantwoordelijkheid om wat beter voor lichaam en geest te zorgen. Hij kan je er beter uitzetten dan je aan te houden en de confrontatie met je steeds te ontlopen. Doe jezelf een plezier en stap uit deze relatie want je geeft geen ene zier om deze man.Natasja789 schreef: ↑20-05-2018 15:57Nu zal ik wel helemaal een onmens zijn (maar vandaag ben ik toch te kwaad om op mijn woorden te letten), maar hoe kun je nu in godsnaam psychisch afzien omdat je een bal mist. Uiterlijk is dat zelfs maar moeilijk zichtbaar. Of omdat je dan minder man bent? Je bent vooral minder man als je wegloopt van je verantwoordelijkheden, zoals mijn man doet.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 20 mei 2018 18:35
Ik snap je frustratie wel. Komt het door de behandeling dat hij geen zin meer heeft in seks? Werkt alles wel naar behoren? En wil hij nog een kind? Jullie hadden eerder vruchtbaarheidsproblemen. Is de oorzaak daarvan duidelijk? Is dat opgelost? En heb je je boosheid van vandaag ook geuit naar je man?
Ik dacht ook meteen aan zelfsinseminatie. Maar dat lost niet meteen de rest van de problemen op (het geen seks willen en het niet praten).
Sterkte hoor.
Ik dacht ook meteen aan zelfsinseminatie. Maar dat lost niet meteen de rest van de problemen op (het geen seks willen en het niet praten).
Sterkte hoor.
zondag 20 mei 2018 19:48
viva-amber schreef: ↑20-05-2018 18:18Ik snap wel dat hij geen kinder met je wil. Hoe zou het voelen om door kanker een borst te missen? Hij heeft geen verantwoordelijkheid om jou zwanger te maken in deze situatie. Hij heeft hooguit de verantwoordelijkheid om wat beter voor lichaam en geest te zorgen. Hij kan je er beter uitzetten dan je aan te houden en de confrontatie met je steeds te ontlopen. Doe jezelf een plezier en stap uit deze relatie want je geeft geen ene zier om deze man.
Dan kan hij op zijn minst de beschaafdheid hebben om daar voor uit te komen. En laat dat nu eens een verantwoordelijkheid van hem zijn.
zondag 20 mei 2018 19:52
Lobeliaroze schreef: ↑20-05-2018 18:35Ik snap je frustratie wel. Komt het door de behandeling dat hij geen zin meer heeft in seks? Werkt alles wel naar behoren? En wil hij nog een kind? Jullie hadden eerder vruchtbaarheidsproblemen. Is de oorzaak daarvan duidelijk? Is dat opgelost? En heb je je boosheid van vandaag ook geuit naar je man?
Ik dacht ook meteen aan zelfsinseminatie. Maar dat lost niet meteen de rest van de problemen op (het geen seks willen en het niet praten).
Sterkte hoor.
Hij zegt gewoon dat hij geen zin meer heeft.
Ik heb geen flauw idee of het werkt. Hij wil het toch niet proberen. Volgens de arts wel (en 's nachts ook).
Hij zegt nog een kind te hebben.
De oorzaak van de vruchtbaarheidsproblemen zijn nooit gevonden. Volgens de oncoloog (laatste controle) is er geen reden waarom het natuurlijk niet zou lukken en mogen we het zes maanden zelf proberen. Voor mijn man wilde dit zeggen dat zes maanden konden wachten. Het is wel de bedoeling dat er iets gebeurt in die maanden.
Ik heb nog niet zoveel gepraat met mijn man vandaag (alleen het hoogst noodzakelijke).
zondag 20 mei 2018 19:53
Hij heeft geen seks met je en hij praat niet lijkt mij een vrij duidelijk signaal. Beschaafdheid komt van twee kanten.Natasja789 schreef: ↑20-05-2018 19:48Dan kan hij op zijn minst de beschaafdheid hebben om daar voor uit te komen. En laat dat nu eens een verantwoordelijkheid van hem zijn.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 20 mei 2018 20:43
's Nachts is er voor hem (in zijn slaap) geen prestatiedwang.
maandag 21 mei 2018 00:12
Een jaar heeft zitten wachten.... serieus? Haar man had kanker, geen fucking griepje. Zij kan wel leuk piepen met “wat zij heeft moeten doorstaan en blablabla, haar man mist een bal, is geopereerd, heeft chemo gehad. Hij had ook dood kunnen gaan he en ipv compassie en geduld moet hij gelijk aan de bak en zoniet dan praat ze gewoon een dag niet tegen hem.Lobeliaroze schreef: ↑20-05-2018 23:38Nou ik begrijp het wel nadat zij een jaar heeft zitten wachten. Een kinderwens kan heel intens zijn, en een baby komt er niet zomaar. Dan moet je actief aan de bak.
Maar ik vind het wel gek dat jullie helemaal niet lijken te praten erover.
maandag 21 mei 2018 02:08
Ik begrijp je wel, heb zelf ook in een medisch traject gezeten om zwanger te worden en daarin was sex al lang niet meer voor het plezier maar puur uit noodzaakt en op de klok wanneer we de beste kansen hadden. Het probleem lag niet bij mijn man en hij heeft er ook alles aan gedaan om samen zwanger te worden. Maar ik ben zeker niet lief voor hem geweest, was elke dag bezig met mijn kinderwens en hij had echt regels over in welke positie hij klaar mocht komen en hoelang hij moest wachten voordat hij van me af mocht (totaal niet romantisch) het is ook wel een keer voorgekomen dat ik nu sex moest hebben en hij te moe was, toen was het echt ruzie en huilen waarna hij een half uur later toch maar zijn best deed om sex te hebben. Mijn kinderwens was ook zeker sterker dan mijn wens voor een relatie.
Ik hoop echt dat jullie goed hierover kunnen praten en dat hij ook meer begrip gaat tonen voor jouw situatie. Een kinderwens is echt niet makkelijk als je niet de juiste steun krijgt van je partner.
Ik hoop echt dat jullie goed hierover kunnen praten en dat hij ook meer begrip gaat tonen voor jouw situatie. Een kinderwens is echt niet makkelijk als je niet de juiste steun krijgt van je partner.
maandag 21 mei 2018 05:44
Wow, echt? Zeg je ook tegen een vrouw die een borst mist of eierstokken en/of baarmoeder dat ze zich aanstelt als ze zich minder vrouw voelt?Natasja789 schreef: ↑20-05-2018 15:57Nu zal ik wel helemaal een onmens zijn (maar vandaag ben ik toch te kwaad om op mijn woorden te letten), maar hoe kun je nu in godsnaam psychisch afzien omdat je een bal mist. Uiterlijk is dat zelfs maar moeilijk zichtbaar. Of omdat je dan minder man bent? Je bent vooral minder man als je wegloopt van je verantwoordelijkheden, zoals mijn man doet.
Voor een man zijn z'n ballen wél belangrijk en het doet psychisch en hormonaal echt wel wat met je als je er 1 verliest. Je komt nu over alsof je je man alleen nog maar als zaaddonor beschouwt en als ik hem was zou ik ook acuut geen zin meer hebben.
maandag 21 mei 2018 06:49
Het is niet dat ik hem bewust doodzwijg. Ik ben gewoon te verdrietig om over koetjes en kalfjes te praten of te doen alsof.
maandag 21 mei 2018 06:58
stellar schreef: ↑21-05-2018 00:12Een jaar heeft zitten wachten.... serieus? Haar man had kanker, geen fucking griepje. Zij kan wel leuk piepen met “wat zij heeft moeten doorstaan en blablabla, haar man mist een bal, is geopereerd, heeft chemo gehad. Hij had ook dood kunnen gaan he en ipv compassie en geduld moet hij gelijk aan de bak en zoniet dan praat ze gewoon een dag niet tegen hem.
Het is al bijna drie jaar geleden dat we beslisten om voor een kindje te gaan.
Ondertussen is zijn behandeling al 10 maanden afgerond. Zoals gezegd is hij terug aan het sporten. Ik heb al veel geduld getoond. Hij wil met met ook niet over de problemen praten.
maandag 21 mei 2018 07:51
Hij heeft een kinderwens, maar moet het beslist een kind van hem zijn?
Je zou ook een man in de kroeg kunnen oppikken die het "vervelende" verwekken voor zijn rekening neemt.
En voor hem is zijn piemel geassocieerd geraakt met het medische circuit. Totaal niet sexy en opwindend. En jij bent ook geassocieerd geraakt met het medische circuit. Ook niet opwindend.
Probeer eens terug te gaan naar hoe je versierd bent. Toen was er wel opwinding bij hem neem ik aan. Die energiebron moet op één of andere manier worden aangeboord.
Je zou ook een man in de kroeg kunnen oppikken die het "vervelende" verwekken voor zijn rekening neemt.
En voor hem is zijn piemel geassocieerd geraakt met het medische circuit. Totaal niet sexy en opwindend. En jij bent ook geassocieerd geraakt met het medische circuit. Ook niet opwindend.
Probeer eens terug te gaan naar hoe je versierd bent. Toen was er wel opwinding bij hem neem ik aan. Die energiebron moet op één of andere manier worden aangeboord.
maandag 21 mei 2018 07:54
Ik zal wel niet anders kunnen dan mij hier bij neerleggen.
maandag 21 mei 2018 08:00
Wij zijn 5 jaar verder na teelbalkanker bij mijn man... en nog steeds is ons seksleven niet als vanouds. Dat vind ik niet erg, ik ben veel te blij dat ik hem nog steeds bij me heb.
Hij had vooral heel veel problemen met het 'minder man' gevoel en de schaamte.
Ik heb daar altijd volledig begrip voor gehad, we hebben er veel over gesproken en ik heb hem proberen te laten zien dat hij nog steeds dezelfde leuke, knappe, aantrekkelijke kerel is als voor de operatie.
TO, je komt over als een drammer die perse haar kinderwens wil vervullen. Je gaat totaal voorbij aan hoe je man zich nu voelt. Hij zal ook heus wel aanvoelen dat je seks wil vanwege de kinderwens en niet zozeer om hem weer man te laten voelen.
Hij had vooral heel veel problemen met het 'minder man' gevoel en de schaamte.
Ik heb daar altijd volledig begrip voor gehad, we hebben er veel over gesproken en ik heb hem proberen te laten zien dat hij nog steeds dezelfde leuke, knappe, aantrekkelijke kerel is als voor de operatie.
TO, je komt over als een drammer die perse haar kinderwens wil vervullen. Je gaat totaal voorbij aan hoe je man zich nu voelt. Hij zal ook heus wel aanvoelen dat je seks wil vanwege de kinderwens en niet zozeer om hem weer man te laten voelen.
Wie naar het verleden kijkt, staat met zijn rug naar de toekomst...
maandag 21 mei 2018 08:04
Erover mogen praten met je partner is dat wel. Maar wat een rotsituatie voor beiden. Is er vanuit het ziekenhuis waar je partner is behandeld geen aanbod voor hulp voorjullie als stel? Want jullie zijn hier niet goed uitgekomen (wat helaas kan gebeuren, want er spelen twee heftige dingen) en jullie doen elkaar nu pijn.
